Mentale gezondheid

Hoi

Ik ben nieuw hier dus ik hoop dat ik alles volgens de regels schrijf.

Ik wil even mijn hart luchten eigenlijk zonder vooroordelen te krijgen of te zien op het gezicht van iemand.

Ik worstel al meerdere jaren met depressie en paniekaanvallen hyperventilatie enz die zijn erger op momenten en soms weer minder maar nooit weg

Ben altijd zelf eruit gekomen hoe dan ook beter of slechter ik kwam er alleen en zelf uit.

Nu ik voelde me al een tijdje niet lekker in me vel beetje depressief of in ieder geval de symptomen er van. Het was zomer dus meestal gebeurt dat dan niet want zomer is meestal goed voor je hoofd vitamines enz enz. Toch had ik het ook in de zomer maar daarvoor ook al tot 2 maanden geleden.. ík zag geen uitweg meer deed dingen die ik niet had moeten doen of misschien anders maar goed gebeurd is gebeurd.. ik zag geen uitweg en begon in te zien dat ik er dit keer niet zelf uit kwam.. een dag ging er van alles door me hoofd en was er eigenlijk helemaal klaar mee.. tot die nacht toen ik droomde (normaal droom ik nooit nooit echt nooit) ik zag me zoontje in eens voor me.. toen werd ik ‘s nachts wakker en veranderde mijn gedachten naar van ik kan hem niet alleen achterlaten terwijl ik daarvoor daar geen boodschap aan had. Heb toen gelijk die dag er na hulp gezocht bij de dokter en nu gaat het balletje rollen langzaam want overal zijn wachtlijsten.. vandaag heb ik een gesprek gehad voor een beetje te laten zien wat er met me is of wat ik voor hulp nodig heb. Ik ben bang ervoor want ben geen prater en heb altijd alles zelf gedaan dus dit is voor mij eng en nieuw.. ik kwam er vandaan en heel de dag was ik verstrooid verdrietig en voelde mezelf zielig.. ik snap dat als je zelf niet zoiets hebt meegemaakt of hebt dat het moeilijk te begrijpen is en dat mensen om me heen soms machteloos voelen want ze weten niet wat ze moeten doen. Maar ik merk ook vaak dat ze me aankijken op een manier van wtf die is niet goed bij of je aankijken en dat je ziet aan ze dat ze je beoordelen zonder dat ze er zelf iets van afweten.. ik voel me nu vaak alleen en vind het moeilijk dat mensen me niet begrijpen of in ieder geval niet de moeite willen doen om me te begrijpen.. ik weet dat ik veel heb en veel dingen heb meegemaakt en dingen die heftig zijn voor mensen die gewoon een leven leiden huisje boompje beestje.. en ik weet dat ik mentaal er doorheen zit maar ik zou het fijn vinden als ze me niet gelijk veroordelen of afschrijven.. ik heb er tenslotte ook niet voor gevraagd en het is nou eenmaal gebeurd en ja ik denk vaak HAD IK MAAR maar daar heb ik niks aan het verleden kan je niet veranderen nu niet en nooit niet..

Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het kwijt en ben alleen heb niet veel mensen om me heen dus ja dan maar hier me ei kwijt ook al ben ik nieuw.

Dank je wel alvast voor als iemand het leest

Fijne avond

Hijodelaluna schreef: ↑

31-10-2024 23:29

Ach jee, wat naar dat je je zo voelt. Ik lees vooral aannames. Jij hebt het gevoel dat mensen je veroordelen, of dat ze vinden dat je niet goed bent. Kan het zijn dat dat je eigen angsten zijn? Hoe moeilijk ook, als je meer begrip wilt zul je ook dingen moeten delen. De meeste mensen staan daar wel open voor. Maar zonder informatie word je voor de ander een persoon met onbegrepen gedrag. Zo werkt het helaas.

Goed dat je hulp hebt gezocht. Ik hoop dat je snel vooruitgang gaat boeken!

Ja zullen ook zeker aannames bij zijn want als je altijd gekleineerd en gemanipuleerd wordt dan geloof je het zelf ook op een gegeven moment en verlies je eigen vertrouwen en eigenliefde, maar door alles ben ik zeer zeker goed geworden in mensenkennis en vanaf alle ellende is als ik iets aanvoel of voel in de sfeer/lucht dan klopt het ook. Dus vaak ook al lijkt het gek weet ik gewoon aan de gezichtsuitdrukking hoe ze denken.

Dank je wel voor je berichtje waardeer het enorm!

Fijne avond

Verbinder schreef: ↑

01-11-2024 00:10

Hoi, goed dat je hier schrijft.
Ik herken het wel van het altijd zelf hebben kunnen oplossen.
Zo goed dat je hulp heb gezocht voor jezelf.
Het is echt een stukje van ‘jezelf’ dat je moet inleveren. En daar komt misschien dat verdrietige gevoel vandaan.
Maar…het is nooit weg. Dat stukje van jezelf komt er op een andere manier weer bij.

Waarschijnlijk gebeurt er veel van binnen, speelt veel van binnen bij je af.
Schrijf je? Vind je het fijn om dingen op te schrijven?
En gebruik je je stem wel eens? Als in bijvoorbeeld zingen?
Dat hoeft niet in een koor. Je kunt ook thuis zingen. En het hoeven ook geen opbeurende liedjes te zijn. Gewoon hetgeen dat je op dat moment aanspreekt. Of favoriete nummers van vroeger die een snaar raken.
Het zou kunnen helpen om je stem wat meer te gebruiken. Om die te ‘olie-en’ als het ware.
Knuffel

Hoi

Dankjewel voor je lieve berichtje.

Ja ik schrijf veel en zingen ook vaak ook al klinkt het niet

Inderdaad gebeurt er veel binnen in me van alles en nog wat. Het is niet makkelijk om je eigen open te stellen en voor mij al helemaal niet want ben geen prater nooit geweest.

Verdriet is er ook omdat het gewoon triest is allemaal als ik er over denk, maar goed dat kan ik niet veranderen.
Ben net begonnen en heb nog een lange weg te gaan dus ik ga het allemaal meemaken.

Groetjes en fijne avond nog

Lize010 schreef: ↑

01-11-2024 11:09

Je moet zo denken,

wat kan jou het nou schelen wat anderen denken?
Fuck hun.
Fuck de mening van anderen.
Betalen zij jou rekeningen?
Laat ze lekker oordelen.

Je hebt wel voor hetere vuren gestaan.
Hier ga jij ook weer uit komen.
Voor jouzelf en je zoon.
Niet voor anderen.

You got this!!!

P.s ik merk zelf dat dagelijks sportschool heel goed is voor mijn mentale gesteldheid.
Je moet die energie kwijt, even uit je hoofd komen, bewegen.
En er goed uitzien (jezelf goed verzorgen) doet ook wonderen voor jezelf vertrouwen en eigenwaarde.

Lekker voor jezelf zorgen meid.
En laat die ogen lekker kijken en denken.

Hoi hoi,

Dank je wel voor je berichtje heel lief

Ja idd dat is ook wel zo dat fuck wat ze denken maar af en toe toch doet het zeer.
Ik laat het niet merken maar van binnen is het niet fijn

Maar goed ik heb nog een lange weg te gaan begin nu pas met een traject.

Ja sporten zou idd goed zijn maar helaas het houd niet op bij dit nee ben ook geopereerd en dat werkt ook niet mee dus het zit allemaal tegen een beetje, maar dat is meestal als 1 ding niet goed gaat volgt er meestal wat anders

Maar goed lief berichtje dank je wel

Groetjes

Rollergirl schreef: ↑

01-11-2024 11:55

Goed van je dat je hulp hebt gevraagd! Het klinkt alsof je al die tijd in de overlevingsstand hebt gestaan.

Hulpverleners kijken je trouwens ook wel eens niet begrijpend aan. Ze hebben een eigen leven waarin van alles kan spelen, bijvoorbeeld een ziek kind thuis waar ze het liefst naartoe willen of iets anders. Maar anderen helpen is hun vak en meestal proberen mensen hun vak wel goed uit te oefenen. Dus laat je niet te veel afleiden door hun blikken of je eigen gedachten over hun gedachten. Succes met je traject.

Hoi hoi,

Ja is ook zo overlevingsmode heb ik idd gestaan en ja nu was ik moe op en kon het niet meer dus vandaar dat ik hulp heb gezocht. Ja ik weet dat ik me er niet veel van moet aantrekken maar toch af en toe doet het zeer zeg maar. Maar goed komt allemaal wel weer goed

Dank je wel voor je berichtje.

Groetjes

Verbinder schreef: ↑

02-11-2024 03:21

Lukt het slapen s’nachts een beetje?

Hoi nee ook niet maar daar krijg ik nu medicatie voor maar die krijg je maar in kleine hoeveelheden dus neem het niet iedere dag want anders zijn ze zo op.