Gezondheid
alle pijlers
Niet kunnen genieten...
donderdag 10 mei 2007 om 15:33
Er zijn al veel discussies over psychische klachten, maar ik weet niet goed of mijn klachten nu bij depressie, angsten, add, borderline of overspannen horen. Misschien dat iemand zich hierin herkent of weet wat het is.
Al heel veel jaar voel ik me heel ongelukkig. Het lijkt wel of ik helemaal nergens meer van kan genieten. Een pretpark of kermis of verjaardag voelt zo leeg en oppervlakkig. In het contact met mensen voel ik me continue gespannen en als ik wat zeg, lijkt het net of ik een actrice uit een b-film ben. Het komt zo onecht over. Ik kan niet meer enthousiast praten, omdat ik nergens meer enthousiast over ben. Het is zo frustrerend dat ik zo niet goed kan communiceren met mensen en dat het niet overkomt wat ik zeg. Ik heb ook het gevoel dat mensen genoeg van me krijgen. Als ik ergens over in zit of ergens boos over ben, maak ik me zo druk om het te zeggen, dt ik het heel benauwd krijg en alles heel onzeker en verkeerd overkomt of ik begin te janken...
Thuis kan ik me nergens toe zetten. Het huishouden voelt zo zinloos, omdat het toch weer vies wordt. Leuke dingen doe ik niet, omdat ik niets meer leuk vind.
Ik heb een lieve vriend en een leuk huis met lieve katten en leuke vrienden, maar ik kan er niet van genieten. Mijn baan is vreselijk, maar het lukt me maar niet om een andere baan te vinden en dat terwijl ik cum laude afgestudeerd ben aan de universiteit. Op dit moment sta ik achter de kassa in een winkel!! Parttime, want fulltime lukt me niet...
Maar als ik eraan denk om weer ergens in een nieuw bedrijf te starten en nieuwe mensen te moeten leren kennen, kan ik het gewoon niet meer opbrengen. Het leven kost me zoveel energie, dat het meer op overleven lijkt.
Als ik in de bios zit en een leuke film wil kijken, kan ik me helemaal niet op de film concentreren, maar erger ik me alleen maar aan de mensen in de bios, die voor me zitten of hoesten of teveel praten. Zucht, vaak word ik echt gek van mezelf.
Ik wil helemaal niet over mezelf praten en zoveel nadenken, maar gewoon een leuk leven leiden en genieten van kleine dingen en de mensen om me heen. Maar het lukt me niet...
Al heel veel jaar voel ik me heel ongelukkig. Het lijkt wel of ik helemaal nergens meer van kan genieten. Een pretpark of kermis of verjaardag voelt zo leeg en oppervlakkig. In het contact met mensen voel ik me continue gespannen en als ik wat zeg, lijkt het net of ik een actrice uit een b-film ben. Het komt zo onecht over. Ik kan niet meer enthousiast praten, omdat ik nergens meer enthousiast over ben. Het is zo frustrerend dat ik zo niet goed kan communiceren met mensen en dat het niet overkomt wat ik zeg. Ik heb ook het gevoel dat mensen genoeg van me krijgen. Als ik ergens over in zit of ergens boos over ben, maak ik me zo druk om het te zeggen, dt ik het heel benauwd krijg en alles heel onzeker en verkeerd overkomt of ik begin te janken...
Thuis kan ik me nergens toe zetten. Het huishouden voelt zo zinloos, omdat het toch weer vies wordt. Leuke dingen doe ik niet, omdat ik niets meer leuk vind.
Ik heb een lieve vriend en een leuk huis met lieve katten en leuke vrienden, maar ik kan er niet van genieten. Mijn baan is vreselijk, maar het lukt me maar niet om een andere baan te vinden en dat terwijl ik cum laude afgestudeerd ben aan de universiteit. Op dit moment sta ik achter de kassa in een winkel!! Parttime, want fulltime lukt me niet...
Maar als ik eraan denk om weer ergens in een nieuw bedrijf te starten en nieuwe mensen te moeten leren kennen, kan ik het gewoon niet meer opbrengen. Het leven kost me zoveel energie, dat het meer op overleven lijkt.
Als ik in de bios zit en een leuke film wil kijken, kan ik me helemaal niet op de film concentreren, maar erger ik me alleen maar aan de mensen in de bios, die voor me zitten of hoesten of teveel praten. Zucht, vaak word ik echt gek van mezelf.
Ik wil helemaal niet over mezelf praten en zoveel nadenken, maar gewoon een leuk leven leiden en genieten van kleine dingen en de mensen om me heen. Maar het lukt me niet...
donderdag 10 mei 2007 om 16:06
Hey naillil,
Jou "klachten" lijken inderdaad op een lichte depressie. Je voelt je nutteloos en moe. Ik herken de klachten in ieder geval wel, maar bij mij komen ze door dat ik momenteel kamp met een fobie. Je verspeelt veel energie door het piekeren, en dat maakt je minder happy, en je krijgt minder zin in dingen.
Als eerste zou ik je de tip geven, iets te zoeken, wat je écht leuk vind om te doen. Dat kan een cursus pottenbakken zijn, maar ook sporten of iets anders wat jou ontspanning geeft. Dit zijn echter wel "oppervlakkige" tips. Daarmee bedoel ik, dat die dingen werken, als het probleem niet zo diep zit.
Als ik zo lees, zit je er al een tijdje mee, en zit het probleem ook best diep. Ik zou eens naar de huisarts gaan, deze kan je doorverwijzen naar een psycholoog, of andere hulpverlener.
Als je het daar niet zo op hebt, kan je het ook op de "alternatieve" manier zoeken. Zelf ben ik voor mijn klachten van mijn loomheid naar een homeopatische arts geweest. Deze gad mij onder andere Sint-Janskruid, wat bij mij goed heeft geholpen! Het enige was, dat het bij mij mijn emoties iets afvlakte.
Ook kan je gaan mediteren, of een andere ontspanningswijze uitoefenen.
Ik hoop dat je er snel uitkomt, en de zon weer voor je gaat schijnen! Sterkte ermee!
Liefs, Frederieke
Jou "klachten" lijken inderdaad op een lichte depressie. Je voelt je nutteloos en moe. Ik herken de klachten in ieder geval wel, maar bij mij komen ze door dat ik momenteel kamp met een fobie. Je verspeelt veel energie door het piekeren, en dat maakt je minder happy, en je krijgt minder zin in dingen.
Als eerste zou ik je de tip geven, iets te zoeken, wat je écht leuk vind om te doen. Dat kan een cursus pottenbakken zijn, maar ook sporten of iets anders wat jou ontspanning geeft. Dit zijn echter wel "oppervlakkige" tips. Daarmee bedoel ik, dat die dingen werken, als het probleem niet zo diep zit.
Als ik zo lees, zit je er al een tijdje mee, en zit het probleem ook best diep. Ik zou eens naar de huisarts gaan, deze kan je doorverwijzen naar een psycholoog, of andere hulpverlener.
Als je het daar niet zo op hebt, kan je het ook op de "alternatieve" manier zoeken. Zelf ben ik voor mijn klachten van mijn loomheid naar een homeopatische arts geweest. Deze gad mij onder andere Sint-Janskruid, wat bij mij goed heeft geholpen! Het enige was, dat het bij mij mijn emoties iets afvlakte.
Ook kan je gaan mediteren, of een andere ontspanningswijze uitoefenen.
Ik hoop dat je er snel uitkomt, en de zon weer voor je gaat schijnen! Sterkte ermee!
Liefs, Frederieke
donderdag 10 mei 2007 om 18:56
Hoi Frederieke,
Dank je wel voor je reactie. Ben je in behandeling voor je fobie? Ik ben inderdaad al naar de huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen naar een eerstelijnspsycholoog, maar helaas is de wachttijd 2 maanden, dus kan ik er pas eind juni terecht.
Het is al zo'n tijd aan de gang en ik ben benieuwd of meer mensen zich zo voelen..
Dank je wel voor je reactie. Ben je in behandeling voor je fobie? Ik ben inderdaad al naar de huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen naar een eerstelijnspsycholoog, maar helaas is de wachttijd 2 maanden, dus kan ik er pas eind juni terecht.
Het is al zo'n tijd aan de gang en ik ben benieuwd of meer mensen zich zo voelen..
donderdag 10 mei 2007 om 19:04
Hey,
Ik ben nu in behandeling ja. Ik ben in januari naar de huisarts geweest, en die heeft mij toen ook doorverwezen naar een eerstelijn-psycholoog, hier was de wachttijd ook ongeveer 2 maaden. Ik heb die toen nog even laten zitten, want ik werd door iemand getipt over een therapeut (geen psycholoog), ik heb ongeveer 5 gesprekken bij haar gehad, maar het had niet veel baat. Ik heb toen alsnog een afspraak gemaakt met de psycholoog, en heb daar nu 6 afspraken gehad. Het gaat nu al stukke beter met me, er zijn tijden geweest dat er amper wat uit mijn handen kwam, ik kon uren alleen uit het raam zitten staren, en huilen. Gelukkig is dat nu niet meer zo, al heb ik soms nog even een flinke huilbui, maar dat lucht wel op!
Heb je wel een afspraak gemaakt bij die psycholoog? Misschien kan je in de tussentijd wel wat andere dingen proberen die ik bij mijn vorige reactie schreef. Ik kan me er vaak ook niet overheen zetten, maar afleiding helpt wel! Ik moet mezelf soms echt bij elkaar rapen om wat te gaan doen!
Liefs, Frederieke
Ik ben nu in behandeling ja. Ik ben in januari naar de huisarts geweest, en die heeft mij toen ook doorverwezen naar een eerstelijn-psycholoog, hier was de wachttijd ook ongeveer 2 maaden. Ik heb die toen nog even laten zitten, want ik werd door iemand getipt over een therapeut (geen psycholoog), ik heb ongeveer 5 gesprekken bij haar gehad, maar het had niet veel baat. Ik heb toen alsnog een afspraak gemaakt met de psycholoog, en heb daar nu 6 afspraken gehad. Het gaat nu al stukke beter met me, er zijn tijden geweest dat er amper wat uit mijn handen kwam, ik kon uren alleen uit het raam zitten staren, en huilen. Gelukkig is dat nu niet meer zo, al heb ik soms nog even een flinke huilbui, maar dat lucht wel op!
Heb je wel een afspraak gemaakt bij die psycholoog? Misschien kan je in de tussentijd wel wat andere dingen proberen die ik bij mijn vorige reactie schreef. Ik kan me er vaak ook niet overheen zetten, maar afleiding helpt wel! Ik moet mezelf soms echt bij elkaar rapen om wat te gaan doen!
Liefs, Frederieke
zondag 13 mei 2007 om 12:59
Phoebs, ik herken me heel erg in jouw verhaal! Ik wil ook graag aardig gevonden worden en dan heb ik ook het gevoel dat het vaak averechts werk, maar ik weet niet hoe ik me dan anders moet gedragen en probeer dan nog harder om leuk te zijn, of om me te verontschuldigen. Vaak lopen mensen over me heen en ik weet niet hoe ik dat kan veranderen... Of datgene wat ik wil zeggen komt helemaal verkeerd over. Als je gevoelig van aard bent, is het heel moeilijk te veranderen.
Ik begrijp hoe je je voelt als je contract niet wordt verlengd. Je voelt je heel nutteloos en niks waard. Je wilt graag gewaardeerd worden in datgene wat je doet. Ik heb ook zo'n rot baas. Als ik iets aan wil kaarten of het er niet mee eens bent, dan zegt hij: Wen er maar aan, of: Als het je niet bevalt, dan ga je toch weg!
Ik heb nu ook een afspraak gemaakt bij de psycholoog, maar heb inderdaad hetzelfde als jij... Het wordt maar voor een deel vergoed en ik heb helaas ook niet al teveel geld. Vijf jaar geleden heb ik therapie bij het RIAGG gehad en kwam ik in een sociale-fobiegroep terecht. Ik was meer een steun voor die mensen dan dat ik zelf geholpen werd. Het heeft dus helemaal niks geholpen en toen werd het inderdaad ook niet meer vergoed en ben je terug bij af. Het is ook niet zo dat ik sociaal geïsoleerd ben. Ik heb net als jij vrienden en een vriend, maar ik heb ook het gevoel dat iedereen zich happy voelt en ik maar niet aan leven toekom.
Als je je zo diep ongelukkig voelt is het heel moeilijk om je je tot iets te kunnen zetten. Ik weet dat het belangrijk is om afleiding te zoeken of om dingen te doen die leuk zijn, maar ik kan er niet van genieten. Sporten vind ik ook niet leuk en al zou het wel goed zijn, ik vind het ook vreselijk. Creatieve dingen vond ik altijd leuk, maar er komt niets uit m'n handen.
Soms gaat het een tijdje wat beter en dan maak ik plannen over hoe ik alles kan veranderen en wat ik kan gaan doen, maar dan overvalt me weer die moedeloosheid en depressie en dan val ik zo ver terug, dat het me nooit lukt om vooruit te komen.
Ik heb wel Sint-Janskruid gekocht en hopelijk helpt dat een beetje.
Ik begrijp hoe je je voelt als je contract niet wordt verlengd. Je voelt je heel nutteloos en niks waard. Je wilt graag gewaardeerd worden in datgene wat je doet. Ik heb ook zo'n rot baas. Als ik iets aan wil kaarten of het er niet mee eens bent, dan zegt hij: Wen er maar aan, of: Als het je niet bevalt, dan ga je toch weg!
Ik heb nu ook een afspraak gemaakt bij de psycholoog, maar heb inderdaad hetzelfde als jij... Het wordt maar voor een deel vergoed en ik heb helaas ook niet al teveel geld. Vijf jaar geleden heb ik therapie bij het RIAGG gehad en kwam ik in een sociale-fobiegroep terecht. Ik was meer een steun voor die mensen dan dat ik zelf geholpen werd. Het heeft dus helemaal niks geholpen en toen werd het inderdaad ook niet meer vergoed en ben je terug bij af. Het is ook niet zo dat ik sociaal geïsoleerd ben. Ik heb net als jij vrienden en een vriend, maar ik heb ook het gevoel dat iedereen zich happy voelt en ik maar niet aan leven toekom.
Als je je zo diep ongelukkig voelt is het heel moeilijk om je je tot iets te kunnen zetten. Ik weet dat het belangrijk is om afleiding te zoeken of om dingen te doen die leuk zijn, maar ik kan er niet van genieten. Sporten vind ik ook niet leuk en al zou het wel goed zijn, ik vind het ook vreselijk. Creatieve dingen vond ik altijd leuk, maar er komt niets uit m'n handen.
Soms gaat het een tijdje wat beter en dan maak ik plannen over hoe ik alles kan veranderen en wat ik kan gaan doen, maar dan overvalt me weer die moedeloosheid en depressie en dan val ik zo ver terug, dat het me nooit lukt om vooruit te komen.
Ik heb wel Sint-Janskruid gekocht en hopelijk helpt dat een beetje.
woensdag 16 mei 2007 om 13:10
Wat zijn deze verhalen ontzettend herkenbaar.
Ik heb alles gelezen en het is net alsof ik mijn gevoel aan het lezen was. Ik heb precies dezelfde problemen als jullie op dit moment.
Aanvullend hierop is dat ik onwijs slecht in mijn vel, ik ben ontzettend gevoelig, onzeker en ik heb een zelfvertrouwen van niks. Daarnaast heb ik geen vrienden (zit in een soort van isolement), mijn ex-vriend heeft me o.a. om deze problemen na 6 jaar relatie verlaten. ;(
Ik woon in een nieuw huis, moet helemaal opnieuw beginnen met het opbouwen van mijn leven, kan nergens blij om zijn. Er zijn zoveel dingen waar ik blij om zou kunnen zijn maar het lukt me niet.
Ik kamp mijn hele leven al met deze problemen naarmate ik ouder word word het erger. Ben ook mijn hele leven gepest, en wil dolgraag aardig gevonden worden. Maar dit werkt ook avrecht omdat ik te gespannen ben bang om iets verkeerd te zeggen, en ik kom alleen maar raar over op mensen.
ALs ik juist complimenten maak denken mensen slijmbal. Ik functioneer totaal niet in het leven, en ik bedoel het zo ontzettend goed. Ik wil gewoon dat iedereen gelukkig is en ik ben een ster in het wegcijferen van mezelf.
Kan op dit moment alleen maar huilen, ik loop op dit moment bij een psychotherapeut (heb hier ook een topic over geopend, Frederieke heeft ook gereageerd) advies nodig over cognetieve therapie/therapeut. Mijn therapie valt ontzettend tegen, dit jaar had ik dolgraag aan mezelf willen werken, maar ik loop alleen maar te rouwen om mijn relatie/leven. :?
Ik sport onderneem maar het is tijdelijke afleiding s'avonds kan ik niet in slaap komen omdat ik alleen maar pieker. Ik geef heel snel op, moet mezelf elke dag oprapen... Maar ik ondervind dat dat steeds moeilijker word. En ik probeer te praten met mensen, maar niemand die je lijkt te begrijpen.
Ik ben dan ook zo ontzettend bij dat ik deze topic heb gevonden met de contstatering dat ik nu wel mensen heb gevonden die me begrijpen. Ik ben nu echt onwijs dankbaar het is een pak van mijn hart (klinkt allemaal vrij stom maar ik meen het):D
Ik heb alles gelezen en het is net alsof ik mijn gevoel aan het lezen was. Ik heb precies dezelfde problemen als jullie op dit moment.
Aanvullend hierop is dat ik onwijs slecht in mijn vel, ik ben ontzettend gevoelig, onzeker en ik heb een zelfvertrouwen van niks. Daarnaast heb ik geen vrienden (zit in een soort van isolement), mijn ex-vriend heeft me o.a. om deze problemen na 6 jaar relatie verlaten. ;(
Ik woon in een nieuw huis, moet helemaal opnieuw beginnen met het opbouwen van mijn leven, kan nergens blij om zijn. Er zijn zoveel dingen waar ik blij om zou kunnen zijn maar het lukt me niet.
Ik kamp mijn hele leven al met deze problemen naarmate ik ouder word word het erger. Ben ook mijn hele leven gepest, en wil dolgraag aardig gevonden worden. Maar dit werkt ook avrecht omdat ik te gespannen ben bang om iets verkeerd te zeggen, en ik kom alleen maar raar over op mensen.
ALs ik juist complimenten maak denken mensen slijmbal. Ik functioneer totaal niet in het leven, en ik bedoel het zo ontzettend goed. Ik wil gewoon dat iedereen gelukkig is en ik ben een ster in het wegcijferen van mezelf.
Kan op dit moment alleen maar huilen, ik loop op dit moment bij een psychotherapeut (heb hier ook een topic over geopend, Frederieke heeft ook gereageerd) advies nodig over cognetieve therapie/therapeut. Mijn therapie valt ontzettend tegen, dit jaar had ik dolgraag aan mezelf willen werken, maar ik loop alleen maar te rouwen om mijn relatie/leven. :?
Ik sport onderneem maar het is tijdelijke afleiding s'avonds kan ik niet in slaap komen omdat ik alleen maar pieker. Ik geef heel snel op, moet mezelf elke dag oprapen... Maar ik ondervind dat dat steeds moeilijker word. En ik probeer te praten met mensen, maar niemand die je lijkt te begrijpen.
Ik ben dan ook zo ontzettend bij dat ik deze topic heb gevonden met de contstatering dat ik nu wel mensen heb gevonden die me begrijpen. Ik ben nu echt onwijs dankbaar het is een pak van mijn hart (klinkt allemaal vrij stom maar ik meen het):D
woensdag 16 mei 2007 om 17:52
hoi allemaal,
ik ben helemaal nieuw hier en jullie verhalen zijn zo herkenbaar dat ik graag wil reageren. Ik heb PTSS (post traumatische stress stoornis), een depressie (inmiddels wat naar de achtergrond) en angstklachten. Nergens van kunnen genieten, het gevoel dat de hele wereld 'niet echt' is, geen energie, weinig concentratie, moeite met contacten, bah! Allemaal zo herkenbaar en zo vermoeiend, vervelend en nutteloos!!!
Tot een paar jaar geleden was er helemaal niks aan de hand en nou lijk ik weinig nog normaal te kunnen doen en denken. Altijd maar dat waardeloze, nutteloze, ik hoor er niet bij... Met psychotherapie ben ik een heel eind gekomen (klikte wel met de psych en passende therapie) en de laatste maanden heb ik intensieve therapie gevolgd. Nu het laatste stuk nog: mijn leven weer oppakken, kijken wat ik nog wel kan, iets leuk gaan vinden, niet meer alleen aan de buitenkant geraakt worden, niet meer overgevoelig reageren op emoties van anderen (en mezelf). Wat ik zo moeilijk vind is dat ik altijd heel sociaal vaardig was, best veel vrienden had en heb en dat het nu zo enorm veel inspanning kost om daar nog een klein beetje van te houden! Werken lukt niet meer, sporten doe ik sinds gisteren op verwijzing van de psych (vreselijk, maar van niks doen ben ik de laatste 2 jaar ook niet opgeknapt). Begin verschillende angsten te ontwikkelen en word daar helemaal gek van! Durf ik ineens niemand meer te bellen en mis dus contacten en hulp omdat ik daarvoor zelf initiatief moet nemen! Ben heel erg bang om controle te verliezen en ook om de mensen om mij heen te verliezen. Kan nog wel ff doorgaan zo, maar ik ben ook heel handig geworden in het 'mezelf in de put praten'.
Wat mij heel erg heeft geholpen is om bij negatieve gedachten en irritaties na te gaan of dit reeel is. Is er bewijs voor? Helpen deze gedachten? Als dat niet zo is probeer ik er een andere redenering naast te zetten. (Ik ben helemaal niks meer waard, omdat ik mijn vriendin nu niet durf te bellen wordt dan: het is ok om een dipje te hebben en ik mag mijn vriendin ook na morgen bellen, ik kan nu wel iets anders gaan doen). Lastig en moeilijk te verzinnen soms, maar ook heel erg de moeite van het proberen waard!
Omdat ik nu in zo'n soort dip zit ben ik aan het surfen geslagen. Ben dan ook heel blij dat er meer mensen zijn die met dit soort problemen rondlopen, ook al is onze achtergrond niet hetzelfde: het helpt wel!
ik ben helemaal nieuw hier en jullie verhalen zijn zo herkenbaar dat ik graag wil reageren. Ik heb PTSS (post traumatische stress stoornis), een depressie (inmiddels wat naar de achtergrond) en angstklachten. Nergens van kunnen genieten, het gevoel dat de hele wereld 'niet echt' is, geen energie, weinig concentratie, moeite met contacten, bah! Allemaal zo herkenbaar en zo vermoeiend, vervelend en nutteloos!!!
Tot een paar jaar geleden was er helemaal niks aan de hand en nou lijk ik weinig nog normaal te kunnen doen en denken. Altijd maar dat waardeloze, nutteloze, ik hoor er niet bij... Met psychotherapie ben ik een heel eind gekomen (klikte wel met de psych en passende therapie) en de laatste maanden heb ik intensieve therapie gevolgd. Nu het laatste stuk nog: mijn leven weer oppakken, kijken wat ik nog wel kan, iets leuk gaan vinden, niet meer alleen aan de buitenkant geraakt worden, niet meer overgevoelig reageren op emoties van anderen (en mezelf). Wat ik zo moeilijk vind is dat ik altijd heel sociaal vaardig was, best veel vrienden had en heb en dat het nu zo enorm veel inspanning kost om daar nog een klein beetje van te houden! Werken lukt niet meer, sporten doe ik sinds gisteren op verwijzing van de psych (vreselijk, maar van niks doen ben ik de laatste 2 jaar ook niet opgeknapt). Begin verschillende angsten te ontwikkelen en word daar helemaal gek van! Durf ik ineens niemand meer te bellen en mis dus contacten en hulp omdat ik daarvoor zelf initiatief moet nemen! Ben heel erg bang om controle te verliezen en ook om de mensen om mij heen te verliezen. Kan nog wel ff doorgaan zo, maar ik ben ook heel handig geworden in het 'mezelf in de put praten'.
Wat mij heel erg heeft geholpen is om bij negatieve gedachten en irritaties na te gaan of dit reeel is. Is er bewijs voor? Helpen deze gedachten? Als dat niet zo is probeer ik er een andere redenering naast te zetten. (Ik ben helemaal niks meer waard, omdat ik mijn vriendin nu niet durf te bellen wordt dan: het is ok om een dipje te hebben en ik mag mijn vriendin ook na morgen bellen, ik kan nu wel iets anders gaan doen). Lastig en moeilijk te verzinnen soms, maar ook heel erg de moeite van het proberen waard!
Omdat ik nu in zo'n soort dip zit ben ik aan het surfen geslagen. Ben dan ook heel blij dat er meer mensen zijn die met dit soort problemen rondlopen, ook al is onze achtergrond niet hetzelfde: het helpt wel!
donderdag 17 mei 2007 om 21:53
Hoi,
Echt heel herkenbaar.. heb zelf een soortgelijk topic geopend bij relaties en dan onder: slechte relatie met jezelf.
Ik zie het nu gewoon allemaal even niet meer zitten en weet niet hoe ik verder moet. Ja, ademhalen en doorgaan. Maar ik wil weer zo graag gelukkig zijn. Ik weet dat ik het in me heb, maar het komt er nu niet uit... Afstuderen slokt al mijn energie op waardoor ik zo weinig tijd heb om een leuk leven in een neiuwe stad op te bouwen. Woon daar nu drie maanden en ik ken er nog geen kip... en voel me sociaal geïscoleerd.. Vrienden hebben allemaal hun eigen leven en geen tijd voor mij. En dat doet pijn.
Wel heb ik hulp gezocht, bij een psycholoog. Gelukkig kon ik er vrij snel terecht, hoefde maar één week te wachten en krijg nu cognitieve gedragstherapie. Ik moet leren om ook in de avonden activiteiten te plannen zodat ik andere dingen doe dan stage en ook andere mensen tegenkom. Alleen het lukt niet...
Maar weetje, het uit deze peiode hoop ik alleen maar sterkter te komen. Dat ik het lever weer leuk ga vinden, met een sociaal leven en met mensen die mij de moeite waarden vinden. Maar dan moet ik wel eerst mezelf de moeite waard vinden en dat is moeilijk. Want wie zit er nu op mij te wachten???
En zo kan nog wel een A4-tje of langer doorgaan...
Liefs, zonnetje
Echt heel herkenbaar.. heb zelf een soortgelijk topic geopend bij relaties en dan onder: slechte relatie met jezelf.
Ik zie het nu gewoon allemaal even niet meer zitten en weet niet hoe ik verder moet. Ja, ademhalen en doorgaan. Maar ik wil weer zo graag gelukkig zijn. Ik weet dat ik het in me heb, maar het komt er nu niet uit... Afstuderen slokt al mijn energie op waardoor ik zo weinig tijd heb om een leuk leven in een neiuwe stad op te bouwen. Woon daar nu drie maanden en ik ken er nog geen kip... en voel me sociaal geïscoleerd.. Vrienden hebben allemaal hun eigen leven en geen tijd voor mij. En dat doet pijn.
Wel heb ik hulp gezocht, bij een psycholoog. Gelukkig kon ik er vrij snel terecht, hoefde maar één week te wachten en krijg nu cognitieve gedragstherapie. Ik moet leren om ook in de avonden activiteiten te plannen zodat ik andere dingen doe dan stage en ook andere mensen tegenkom. Alleen het lukt niet...
Maar weetje, het uit deze peiode hoop ik alleen maar sterkter te komen. Dat ik het lever weer leuk ga vinden, met een sociaal leven en met mensen die mij de moeite waarden vinden. Maar dan moet ik wel eerst mezelf de moeite waard vinden en dat is moeilijk. Want wie zit er nu op mij te wachten???
En zo kan nog wel een A4-tje of langer doorgaan...
Liefs, zonnetje
vrijdag 18 mei 2007 om 09:47
Hallo allemaal,
Nu een reactie van iemand die deze klachten ook heeft gehad, maar er helemaal uitgekomen is: hebben jullie al weleens gedacht aan haptonomie? Ik hoor daar van mensen in mijn omgeving hele goed everhalen over.
Ikzelf ben uit deze slechte fase van mijn leven gekomen door uiteindelijk (na 7 jaar) medicijnen te gaan slikken.....
Succes!
Nu een reactie van iemand die deze klachten ook heeft gehad, maar er helemaal uitgekomen is: hebben jullie al weleens gedacht aan haptonomie? Ik hoor daar van mensen in mijn omgeving hele goed everhalen over.
Ikzelf ben uit deze slechte fase van mijn leven gekomen door uiteindelijk (na 7 jaar) medicijnen te gaan slikken.....
Succes!
vrijdag 18 mei 2007 om 19:31
Bedankt voor jullie reacties!! Ik ben ook blij dat meer mensen mijn verhaal begrijpen. Soms vraag je je af of je de enige bent die zich zo voelt. Of dat je je aanstelt. Ik voel me altijd zo alleen in mijn gevoel. De wereld en de mensen worden steeds harder, lijkt wel. En als je zo gevoelig bent, is het zo moeilijk om vol te houden.
Net zoals Anoniempje zegt: ik functioneer niet in het leven. En hoe harder ik het probeer, hoe moeilijker het gaat. Bij mij is het ook erger geworden toen ik ouder werd. En ook ik ben gepest (heeft denk ik ook weer te maken met het gevoelig zijn). Anoniempje, je zegt precies wat ik ook voel. Ik ben ook erg onzeker, heb een zelfvertrouwen van niks en wil het iedereen altijd naar de zin maken.
Ik ben heel gevoelig voor een bepaalde stemming, Dus als iemand zich goed voelt, dan voel ik me ook beter, omdat de sfeer dan positief is. Hier ben ik zo mee bezig dat ik mezelf wegcijfer. Soms heb ik de keuze: Of voor jezelf opkomen en het conflict opzoeken (geeft een rotgevoel en de sfeer is slecht), of mezelf wegcijferen en de sfeer goed houden (geeft ook een rotgevoel, omdat je dan niet voor jezelf opkomt).
Het levert zoveel frustratie op, omdat ik nooit de juiste balans vind en de communicatie altijd weer fout loopt. Achteraf weet ik dan precies wat ik had moeten zeggen, maar op dat moment klap ik dicht.
Ik voel me nergens op mijn gemak en voel me altijd gespannen, waardoor ik nergens van kan genieten.
Ik denk ook dat het een depressie is, want ik kan de energie niet meer opbrengen en voel me totaal moedeloos en heb nergens meer zin in.
Het is gewoon balen dat ik pas eind juni naar de psycholoog kan en ondertussen loop ik met m'n ziel onder m'n arm.
Cognitieve therapie helpt inderdaad om je gevoelens reëel te zien, omdat je je afvraagt of het echt zo is als dat je het voelt. Helaas helpt het niet bij mij niet, omdat ik me maar rot blijf voelen, hoe ik m'n gedachten ook probeer te veranderen. En vaak is het deste frustrerender, omdat je rationeel wel weet hoe het zou moeten zijn, maar het in de praktijk niet lukt.
Net zoals Anoniempje zegt: ik functioneer niet in het leven. En hoe harder ik het probeer, hoe moeilijker het gaat. Bij mij is het ook erger geworden toen ik ouder werd. En ook ik ben gepest (heeft denk ik ook weer te maken met het gevoelig zijn). Anoniempje, je zegt precies wat ik ook voel. Ik ben ook erg onzeker, heb een zelfvertrouwen van niks en wil het iedereen altijd naar de zin maken.
Ik ben heel gevoelig voor een bepaalde stemming, Dus als iemand zich goed voelt, dan voel ik me ook beter, omdat de sfeer dan positief is. Hier ben ik zo mee bezig dat ik mezelf wegcijfer. Soms heb ik de keuze: Of voor jezelf opkomen en het conflict opzoeken (geeft een rotgevoel en de sfeer is slecht), of mezelf wegcijferen en de sfeer goed houden (geeft ook een rotgevoel, omdat je dan niet voor jezelf opkomt).
Het levert zoveel frustratie op, omdat ik nooit de juiste balans vind en de communicatie altijd weer fout loopt. Achteraf weet ik dan precies wat ik had moeten zeggen, maar op dat moment klap ik dicht.
Ik voel me nergens op mijn gemak en voel me altijd gespannen, waardoor ik nergens van kan genieten.
Ik denk ook dat het een depressie is, want ik kan de energie niet meer opbrengen en voel me totaal moedeloos en heb nergens meer zin in.
Het is gewoon balen dat ik pas eind juni naar de psycholoog kan en ondertussen loop ik met m'n ziel onder m'n arm.
Cognitieve therapie helpt inderdaad om je gevoelens reëel te zien, omdat je je afvraagt of het echt zo is als dat je het voelt. Helaas helpt het niet bij mij niet, omdat ik me maar rot blijf voelen, hoe ik m'n gedachten ook probeer te veranderen. En vaak is het deste frustrerender, omdat je rationeel wel weet hoe het zou moeten zijn, maar het in de praktijk niet lukt.
donderdag 24 mei 2007 om 10:45
Hoi allemaal. Ik heb Sint-janskruid (van Kira) geprobeerd. Bij de bijwerkingen stond dat het in zeldzame gevallen huidaandoeningen kan geven, vooral bij mensen met een lichte huid. Laat ik nu zo'n zeldzaam geval zijn (met een lichte huid). Ik ben maar gestopt, maar zit nu met een grote ontsteking in mijn gezicht..
Wie heeft er nog meer moeite om te genieten? Bij wie is het gelukt om weer wat meer te genieten? Tips zijn altijd welkom.
.Wie heeft er nog meer moeite om te genieten? Bij wie is het gelukt om weer wat meer te genieten? Tips zijn altijd welkom.
dinsdag 29 mei 2007 om 10:32
Hallo allemaal, inderdaad ook voor mijn op sommige vlakken heel herkenbaar. Het gespannen zijn, continue denken over alles wat niet goed zit, dit niet weten te stoppen, over-analyseren, niet kunnen lachen, ook een beetje neppig over komen op anderen omdat het niet spontaan is en je zo je best doet, laag zelfbeeld; ook als kind enkele jaren gepest, niet meer spontaan, slechte eetlust, piekeren, mezelf opsluiten in huis kortom een echte zuurpruim. Bij mij is het alleen in periodes; ik heb ook nog periodes waar ik ontzettend kan genieten van kleine dingetjes maar als ik zo om me heen kijk naar vrienden en bekenden zie ik de verschillen. Laatst met een vriendin gaan uit eten waar we de slappe lach kregen, daarna kreeg ik echt zo'n rush...Man, ik was helemaal vergeten hoe lekker het was om in een deuk te liggen. Dat gevoel was zo'n opluchting!
Ik vraag me af op ik misschien last heb van de dysteme stoornis, dit is een soort van lichte depressie stoornis. Mijn pa kampt wel al jaren met een depressie.
Ik probeer nu op mijn eigen houtje mijn leven weer wat op orde te krijgen, want ik heb wel het idee dat me dat moet lukken. Ik heb nog energie voor dingen dus ik wil mezelf vooral bezig houden. Als ik veel tijd vrij heb en thuis ben ga ik ook alleen maar denken. Ik heb een paar dagen geleden een vriendin gebeld en alles haar tijdens een wandeling uitgelegd. Ze heeft naar me geluisterd, me helpen relativeren (want ik kan me soms blind staren op alle wel vrolijke vrienden maar die blijken ook veelal met een hoop problemen te zitten of te hebben gezeten), en enkele dingen aangeboden om me te helpen, vooral nieuwe mensen leren kennen en dingen gaan ondernemen, het huis uit.
Ook zit ik eraan te denken om te gaan salsa-dansen, ik hou ervan om te gaan wandelen; vooral alleen, zo kan ik mijn hoofd legen en genieten van de natuur en de stilte. Ook probeer ik bewust mijn soms irreele gedachten te herkennen en om te buigen; dit is echt heel moeilijk, maar hopelijk baart oefening kunst. Verder ga ik het de komende tijd druk hebben met mijn opleiding, hopelijk geeft me dat weer wat voldoening.
Dus dames, misschien zijn mijn klachten minder heftig dan die van jullie, maar zoek in ieder geval de dysteme stoornis eens op via google en praat erover met iemand die naar je luistert, hou het niet binnen.
Succes ermee!
Ik vraag me af op ik misschien last heb van de dysteme stoornis, dit is een soort van lichte depressie stoornis. Mijn pa kampt wel al jaren met een depressie.
Ik probeer nu op mijn eigen houtje mijn leven weer wat op orde te krijgen, want ik heb wel het idee dat me dat moet lukken. Ik heb nog energie voor dingen dus ik wil mezelf vooral bezig houden. Als ik veel tijd vrij heb en thuis ben ga ik ook alleen maar denken. Ik heb een paar dagen geleden een vriendin gebeld en alles haar tijdens een wandeling uitgelegd. Ze heeft naar me geluisterd, me helpen relativeren (want ik kan me soms blind staren op alle wel vrolijke vrienden maar die blijken ook veelal met een hoop problemen te zitten of te hebben gezeten), en enkele dingen aangeboden om me te helpen, vooral nieuwe mensen leren kennen en dingen gaan ondernemen, het huis uit.
Ook zit ik eraan te denken om te gaan salsa-dansen, ik hou ervan om te gaan wandelen; vooral alleen, zo kan ik mijn hoofd legen en genieten van de natuur en de stilte. Ook probeer ik bewust mijn soms irreele gedachten te herkennen en om te buigen; dit is echt heel moeilijk, maar hopelijk baart oefening kunst. Verder ga ik het de komende tijd druk hebben met mijn opleiding, hopelijk geeft me dat weer wat voldoening.
Dus dames, misschien zijn mijn klachten minder heftig dan die van jullie, maar zoek in ieder geval de dysteme stoornis eens op via google en praat erover met iemand die naar je luistert, hou het niet binnen.
Succes ermee!
dinsdag 29 mei 2007 om 20:10
Dysthymie
Herkenning
Dysthymie wordt door velen gezien als een milde variant van de depressieve stoornis. Het gaat om depressieve gevoelens gedurende een periode van tenminste twee jaar. De sombere stemming gaat gepaard met slaapstoornissen (teveel of te weinig slapen), eetstoornissen (meer of juist minder eetlust), verminderde energie (moeheid), moeite met concentreren en beslissingen nemen en gevoelens van wanhoop. De ernst van de symptomen is minder dan bij een depressieve stoornis maar dat wil niet zeggen dat de aandoening minder lijden veroorzaakt. Het voornaamste kenmerk is echter dat het om een lange aaneengesloten periode gaat en niet, zoals bij depressie, om een duidelijk afgrensbare episode. Per definitie zijn er geen psychotische verschijnselen en is het niet begonnen met een depressie.
Patiënten met dysthymie kunnen sarcastisch worden, humeurig lijken, claimend en klagend. Zij kunnen daardoor ergernis oproepen. Pessimisme, hopeloosheid en hulpeloosheid kunnen de indruk geven dat de patiënt zichzelf aan het kwellen is. Veel patiënten ervaren echter de oorzaken meer buiten zich en beklagen zich over slechte behandeling door hun werkgever, familieleden of de maatschappij in het algemeen.
Achtergrond
Drie tot vijf procent van de bevolking lijdt aan een dysthyme stoornis. Het is een veel voorkomende diagnose op psychiatrische afdelingen van ziekenhuizen. De aandoening begint bij de helft van de mensen sluipend en al voor het 25e levensjaar. Het komt veelvuldig voor in de jonge volwassenheid en jongens lijken dan vaker aangedaan dan meisjes. Over alle leeftijdscategorieën samen betreft het echter meer vrouwen. Onder de patiënten zijn relatief veel alleenstaanden en mensen die het financieel niet breed hebben. Vaak wordt er uiteindelijk nog een tweede diagnose gesteld, bijvoorbeeld depressie, angst (paniek) stoornis, persoonlijkheidsstoornis en bovenal: alcoholmisbruik. Dit laatste lijkt een logische zelfmedicatie om minder te voelen, emotioneel weg te wezen. Opmerkelijk is dat langdurig alcohol gebruik tot een beeld leidt dat niet te onderscheiden is van de dystymie en dat er klinisch geen kip of ei meer onderscheiden kan worden.
Behandeling
Deze patiënten werden vroeger meestal met inzichtgevende psychotherapie behandeld. Misschien is dit nog steeds wel de beste keuze. In korter durende therapieën, bijvoorbeeld cognitieve therapie, gedragstherapie of interpersoonlijke psychotherapie loopt de behandeling kans stuk te lopen op het pessimisme van de patiënt en de neiging om verdoving te zoeken. De twijfel of het ooit goed kan komen, of zij ooit in staat zullen zijn betekenisvolle relaties aan te gaan, zit erg diep. Het gevoel dat zij het niet verdienen dat het goed met hen gaat kan een belemmering vormen, evenals de neiging van mensen, ook therapeuten, om deze patiënten een beetje te willen ontlopen, want erg fijn gezelschap zijn zij aanvankelijk vaak niet. Recent bestaat de tendens om de psychotherapeutische behandeling te ondersteunen met antidepressieve medicatie. Dit lijkt, zeker ook uit oogpunt van de kosten, rationeel. Wetenschappelijke studies naar het effect van de verschillende behandelingen zijn er echter nog niet.
Herkenning
Dysthymie wordt door velen gezien als een milde variant van de depressieve stoornis. Het gaat om depressieve gevoelens gedurende een periode van tenminste twee jaar. De sombere stemming gaat gepaard met slaapstoornissen (teveel of te weinig slapen), eetstoornissen (meer of juist minder eetlust), verminderde energie (moeheid), moeite met concentreren en beslissingen nemen en gevoelens van wanhoop. De ernst van de symptomen is minder dan bij een depressieve stoornis maar dat wil niet zeggen dat de aandoening minder lijden veroorzaakt. Het voornaamste kenmerk is echter dat het om een lange aaneengesloten periode gaat en niet, zoals bij depressie, om een duidelijk afgrensbare episode. Per definitie zijn er geen psychotische verschijnselen en is het niet begonnen met een depressie.
Patiënten met dysthymie kunnen sarcastisch worden, humeurig lijken, claimend en klagend. Zij kunnen daardoor ergernis oproepen. Pessimisme, hopeloosheid en hulpeloosheid kunnen de indruk geven dat de patiënt zichzelf aan het kwellen is. Veel patiënten ervaren echter de oorzaken meer buiten zich en beklagen zich over slechte behandeling door hun werkgever, familieleden of de maatschappij in het algemeen.
Achtergrond
Drie tot vijf procent van de bevolking lijdt aan een dysthyme stoornis. Het is een veel voorkomende diagnose op psychiatrische afdelingen van ziekenhuizen. De aandoening begint bij de helft van de mensen sluipend en al voor het 25e levensjaar. Het komt veelvuldig voor in de jonge volwassenheid en jongens lijken dan vaker aangedaan dan meisjes. Over alle leeftijdscategorieën samen betreft het echter meer vrouwen. Onder de patiënten zijn relatief veel alleenstaanden en mensen die het financieel niet breed hebben. Vaak wordt er uiteindelijk nog een tweede diagnose gesteld, bijvoorbeeld depressie, angst (paniek) stoornis, persoonlijkheidsstoornis en bovenal: alcoholmisbruik. Dit laatste lijkt een logische zelfmedicatie om minder te voelen, emotioneel weg te wezen. Opmerkelijk is dat langdurig alcohol gebruik tot een beeld leidt dat niet te onderscheiden is van de dystymie en dat er klinisch geen kip of ei meer onderscheiden kan worden.
Behandeling
Deze patiënten werden vroeger meestal met inzichtgevende psychotherapie behandeld. Misschien is dit nog steeds wel de beste keuze. In korter durende therapieën, bijvoorbeeld cognitieve therapie, gedragstherapie of interpersoonlijke psychotherapie loopt de behandeling kans stuk te lopen op het pessimisme van de patiënt en de neiging om verdoving te zoeken. De twijfel of het ooit goed kan komen, of zij ooit in staat zullen zijn betekenisvolle relaties aan te gaan, zit erg diep. Het gevoel dat zij het niet verdienen dat het goed met hen gaat kan een belemmering vormen, evenals de neiging van mensen, ook therapeuten, om deze patiënten een beetje te willen ontlopen, want erg fijn gezelschap zijn zij aanvankelijk vaak niet. Recent bestaat de tendens om de psychotherapeutische behandeling te ondersteunen met antidepressieve medicatie. Dit lijkt, zeker ook uit oogpunt van de kosten, rationeel. Wetenschappelijke studies naar het effect van de verschillende behandelingen zijn er echter nog niet.
