Gezondheid
alle pijlers
Ongeloofelijk dom ...
vrijdag 18 juli 2008 om 20:29
Ik zou graag mijn hart even willen luchten en van anderen meningen willen lezen over wat me dwaars zit.
Vooropgesteld dat jullie niet op mijn grammatica moeten letten, want dat is echt een ramp! Ik ben Duitse en dat zit goed ingebakken ook
Nou, het gaat om het volgende; Ik heb het gevoel dat ik totaal traag van begrip ben geworden. Ik heb bijna 2 jaar geleden een hersenbloeding gehad waardoor mijn concentratie en denkvermogen totaal achteruit zijn gegaan
Ik moet zoveel moeite doen om mijn concentratie bij te houden, en als ik echt moe ben (door een slapeloze nacht met zoonlief bijv)
dan lukt het me helemaal niet.
Soms ondervind ik er heel veel hinder aan.
Bijv met mn werk.
Voor de bloeding was ik echt een uitsteker. Deed mijn werk als een speer en dat goed ook (hihi, echte hard werkende mof).
Maar nu lijkt het wel als of ik er niet helemaal bij ben.
Begrijp vragen vaak verkeerd, moet zoveel moeite doen om opdrachten te verwerken etc etc
Mijn collega's zeggen wel dat ze begrip ervoor hebben, want immers kom ik uit een ander land en met een ander taal is het gewoon moeilijker te communiceren...Maar daar heeft het helemaal niets mee te maken.
Ik woon hier al 7 jaar en voor de bloeding had ik ook nooit communicatie problemen gehad.
Ik merk toch dat het nu wel echt voor irritaties op het werkvloer door mijn ''traagheid'' van begrip zorgt.
Ik ben maar nog 26 jaar! En lijk wel het verstand van een kanarienvogel te hebben
Iedereen op het werk weet natuurlijk van de hersenbloeding af, maar hoeveel impact het op me heeft gehad (lichaamelijk en geestelijk zoals het achteruit gaan van mn verstand zeg maar en natuurlijk heel vaak het emotioneele vlak) weet niemand.
Ik ben bang dat mijn contract niet meer verlengd wordt, en dat zou ik afschuwelijk vinden. In mijn vak kom je al niet zo snel aan de bak....
Volgens mijn Neuroloog zou het nog goed kunnen komen en is het mogelijk dat weer ''goed komt' met mijn brein maar ook hij kan me niet vertellen hoelang dat gaat duren.
Ik doe al zoveel om mijn geheugen te trainen (Sudoko's, spelletjes etc etc) maar het baat niet echt.
Sorry, is toch een lang verhaal geworden. Wel lekker om het even van me af te schijven
Wie heeft wat tips voor mij om meer mijn hersencelletjes te stimmuleren en heeft iemand advies hoe ik me tegenover mijn collega's en het werk aan zich kan opstellen? ( ik doe trouwens administratief werk)
Alvast bedankt voor het meedenken :kus:
Vooropgesteld dat jullie niet op mijn grammatica moeten letten, want dat is echt een ramp! Ik ben Duitse en dat zit goed ingebakken ook
Nou, het gaat om het volgende; Ik heb het gevoel dat ik totaal traag van begrip ben geworden. Ik heb bijna 2 jaar geleden een hersenbloeding gehad waardoor mijn concentratie en denkvermogen totaal achteruit zijn gegaan
Ik moet zoveel moeite doen om mijn concentratie bij te houden, en als ik echt moe ben (door een slapeloze nacht met zoonlief bijv)
dan lukt het me helemaal niet.
Soms ondervind ik er heel veel hinder aan.
Bijv met mn werk.
Voor de bloeding was ik echt een uitsteker. Deed mijn werk als een speer en dat goed ook (hihi, echte hard werkende mof).
Maar nu lijkt het wel als of ik er niet helemaal bij ben.
Begrijp vragen vaak verkeerd, moet zoveel moeite doen om opdrachten te verwerken etc etc
Mijn collega's zeggen wel dat ze begrip ervoor hebben, want immers kom ik uit een ander land en met een ander taal is het gewoon moeilijker te communiceren...Maar daar heeft het helemaal niets mee te maken.
Ik woon hier al 7 jaar en voor de bloeding had ik ook nooit communicatie problemen gehad.
Ik merk toch dat het nu wel echt voor irritaties op het werkvloer door mijn ''traagheid'' van begrip zorgt.
Ik ben maar nog 26 jaar! En lijk wel het verstand van een kanarienvogel te hebben
Iedereen op het werk weet natuurlijk van de hersenbloeding af, maar hoeveel impact het op me heeft gehad (lichaamelijk en geestelijk zoals het achteruit gaan van mn verstand zeg maar en natuurlijk heel vaak het emotioneele vlak) weet niemand.
Ik ben bang dat mijn contract niet meer verlengd wordt, en dat zou ik afschuwelijk vinden. In mijn vak kom je al niet zo snel aan de bak....
Volgens mijn Neuroloog zou het nog goed kunnen komen en is het mogelijk dat weer ''goed komt' met mijn brein maar ook hij kan me niet vertellen hoelang dat gaat duren.
Ik doe al zoveel om mijn geheugen te trainen (Sudoko's, spelletjes etc etc) maar het baat niet echt.
Sorry, is toch een lang verhaal geworden. Wel lekker om het even van me af te schijven
Wie heeft wat tips voor mij om meer mijn hersencelletjes te stimmuleren en heeft iemand advies hoe ik me tegenover mijn collega's en het werk aan zich kan opstellen? ( ik doe trouwens administratief werk)
Alvast bedankt voor het meedenken :kus:
vrijdag 18 juli 2008 om 20:36
He, wat vervelend voor je!
In hoeverre je verder nog zult herstellen weet niemand. Algemeen wordt aangenomen dat je in het eerste jaar, tot de eerste anderhalf jaar, het meest zult herstellen.
Eerlijk gezegd vrees ik dat je zult moeten accepteren dat je altijd wat trager zult blijven dan vroeger. Je hersenen hebben schade op gelopen, en als het inderdaad een bloeding was (was het een bloeding of een infarct?) zal die schade onherstelbaar zijn.
Je kunt veel trainen, geheugentraining, dat soort dingen, en daar kun je echt wel ver mee komen meer, maar zoals vroeger, zal het waarschijnlijk nooit meer worden.
Heb je nog een therapeut of behandelaar waar je terecht kunt? Anders zou ik je ergotherapeut of psycholoog vanuit je revalidatietraject eens vragen, aangeven waar je mee zit.
De ergo kan je in principe doorverwijzen, en je verder helpen met je geheugentraining. Voor zover het nog te herstellen is.
Sterkte!
In hoeverre je verder nog zult herstellen weet niemand. Algemeen wordt aangenomen dat je in het eerste jaar, tot de eerste anderhalf jaar, het meest zult herstellen.
Eerlijk gezegd vrees ik dat je zult moeten accepteren dat je altijd wat trager zult blijven dan vroeger. Je hersenen hebben schade op gelopen, en als het inderdaad een bloeding was (was het een bloeding of een infarct?) zal die schade onherstelbaar zijn.
Je kunt veel trainen, geheugentraining, dat soort dingen, en daar kun je echt wel ver mee komen meer, maar zoals vroeger, zal het waarschijnlijk nooit meer worden.
Heb je nog een therapeut of behandelaar waar je terecht kunt? Anders zou ik je ergotherapeut of psycholoog vanuit je revalidatietraject eens vragen, aangeven waar je mee zit.
De ergo kan je in principe doorverwijzen, en je verder helpen met je geheugentraining. Voor zover het nog te herstellen is.
Sterkte!
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 18 juli 2008 om 20:36
Vergeet niet dat stress ook voor veel vergeetachtigheid en concentratieverlies kan zorgen.
Op zich is het natuurlijk goed om je hersens te trainen.
Maar rust ook eens gewoon lekker uit en doe even helemaal niets. Door te ontspannen en uit te rusten kan je ook dingen verwerken.
Het komt op mij een beetje over alsof je konstant probeert je hersens te trainen en als je daar altijd maar mee bezig bent neemt je brein op een gegeven moment ook niets meer op.
Op zich is het natuurlijk goed om je hersens te trainen.
Maar rust ook eens gewoon lekker uit en doe even helemaal niets. Door te ontspannen en uit te rusten kan je ook dingen verwerken.
Het komt op mij een beetje over alsof je konstant probeert je hersens te trainen en als je daar altijd maar mee bezig bent neemt je brein op een gegeven moment ook niets meer op.
vrijdag 18 juli 2008 om 20:39
vrijdag 18 juli 2008 om 20:40
Wat Sugarmiss zegt sluit ik me bij aan.
Maar ook vooral; probeer te accepteren dat het niet meer zo is als vroeger. Dat is ontzettend moeilijk, maar door het los te laten, zul je merken dat die kleine dingen eigenlijk niet zo'n probleem zijn als ze nu in jouw gedachten vormen.
Je moet jezelf leren accepteren zoals je nu bent.
Eventueel met hulp.
En om hulp vragen is geen schande. Het is niet niks allemaal, wat je hebt meegemaakt.
Maar ook vooral; probeer te accepteren dat het niet meer zo is als vroeger. Dat is ontzettend moeilijk, maar door het los te laten, zul je merken dat die kleine dingen eigenlijk niet zo'n probleem zijn als ze nu in jouw gedachten vormen.
Je moet jezelf leren accepteren zoals je nu bent.
Eventueel met hulp.
En om hulp vragen is geen schande. Het is niet niks allemaal, wat je hebt meegemaakt.
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 18 juli 2008 om 20:43
Ik heb niet echt een oplossing voor je. Misschien kan je hulp zoeken bij het verwerken van alles wat er gebeurd is en dat je misschien moet dealen dat sommige dingen nooit meer helemaal goed komen. Je hebt in je jonge leven een hoop te behappen gehad en niet de minste problemen als een herseninfarct. Ik vind het knap dat je je zo nog weet te redden. En zo te horen toch zo hard knokt. Petje af.
Het is geen oplossing maar ik zag laatst een reclame van een porteble computerdingetje (sorry weet de naam er niet meer van), waarmee je je geheugen kon trainen. Maar het beste kan je denk ik toch met je neuroloog overleggen. Die zal wel tips voor je hebben.
Iig heel veel sterkte, geef de moed niet op en ik hoop dat er andere forummers nog goeie tips voor je hebben.
Het is geen oplossing maar ik zag laatst een reclame van een porteble computerdingetje (sorry weet de naam er niet meer van), waarmee je je geheugen kon trainen. Maar het beste kan je denk ik toch met je neuroloog overleggen. Die zal wel tips voor je hebben.
Iig heel veel sterkte, geef de moed niet op en ik hoop dat er andere forummers nog goeie tips voor je hebben.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 18 juli 2008 om 20:43
Wat vervelend voor je. Ik denk echter dat er in jouw geval wel meer factoren mee kunnen spelen, die hersenbloeding natuurlijk, maar ik lees ook dat je een jong kind hebt, een baby toevallig?
Misschien een schrale troost, maar ik vertel het je toch maar: bij mij heeft het zeker een klein jaar geduurd voordat ik weer enigszins helder was na de bevalling, men heeft het niet voor niets over zwangerschapsdementie. Dus als je inderdaad net een baby hebt zou het ook daaraan kunnen liggen. Geef het dus wat tijd, ik hoop voor je dat het inderdaad bevallingsgerelateerd is en je dus ook weer wat verbetering zult merken.
Misschien een schrale troost, maar ik vertel het je toch maar: bij mij heeft het zeker een klein jaar geduurd voordat ik weer enigszins helder was na de bevalling, men heeft het niet voor niets over zwangerschapsdementie. Dus als je inderdaad net een baby hebt zou het ook daaraan kunnen liggen. Geef het dus wat tijd, ik hoop voor je dat het inderdaad bevallingsgerelateerd is en je dus ook weer wat verbetering zult merken.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 18 juli 2008 om 20:44
Je haalt jezelf wel erg naar beneden door je topic, ''ongelofelijk dom'' te noemen, want dat ben je helemaal niet. Je hebt al heel wat meegemaakt en tja helaas zal je lichaam daar ook schade door hebben opgelopen die misschien niet meer helemaal hersteld, dat zul je moeten accepteren. Misschien neem je wat teveel hooi op je vork en zou je beter een stapje terug kunnen doen en zodoende kijken in hoeverre je een bepaald tempo aankan en het daar gewoon even bij laten de eerste tijd.
Maar dom dat haal ik echt niet uit jouw stukje!
succes
Risotje
Maar dom dat haal ik echt niet uit jouw stukje!
succes
Risotje
vrijdag 18 juli 2008 om 20:52
quote:Marels schreef op 18 juli 2008 @ 20:36:
He, wat vervelend voor je!
In hoeverre je verder nog zult herstellen weet niemand. Algemeen wordt aangenomen dat je in het eerste jaar, tot de eerste anderhalf jaar, het meest zult herstellen.
Eerlijk gezegd vrees ik dat je zult moeten accepteren dat je altijd wat trager zult blijven dan vroeger. Je hersenen hebben schade op gelopen, en als het inderdaad een bloeding was (was het een bloeding of een infarct?) zal die schade onherstelbaar zijn.
Je kunt veel trainen, geheugentraining, dat soort dingen, en daar kun je echt wel ver mee komen meer, maar zoals vroeger, zal het waarschijnlijk nooit meer worden.
Heb je nog een therapeut of behandelaar waar je terecht kunt? Anders zou ik je ergotherapeut of psycholoog vanuit je revalidatietraject eens vragen, aangeven waar je mee zit.
De ergo kan je in principe doorverwijzen, en je verder helpen met je geheugentraining. Voor zover het nog te herstellen is.
Sterkte!
Ik heb het hele trajest al achter de rug...en om heel eerlijk te zijn heb ik niet veel aan gehad.
Heel lieve mensen allemaal maar het wilde niet echt vlotten.
Met de ergot. deed ik van die stomme kinderachtige spelletjes...waar dus luidt de testen uitkwaam dat mijn hersenen geen schade hebben opgelopen. Ze had elk sessie 20 min voor mij en die waren zo om.
Met de psycholoog ging het ook prima (was ook een Duitse, konden we lekker op los babbelen )
Maar ze vond het na 10 sessies niet meer nodig om verder te gaan omdat ik een hele sterke psychologische basis heb (lees: mooie jeugd, lieve ouders, partner en vrienden waar ik altijd terecht kan).
Dus ja, dat traject heb ik al gehad...
Ik heb een bloeding gehad uit een dikke kluwen met zwakke vaten, een vaatje is geknapt.
Helaas heb ik ook vaak te horen gekregen dat je brein in het eerste jaar na the accident het meest hersteld en daarna vrijwel helemaal niet meer.
In ieder geval bedankt voor je reactie!
He, wat vervelend voor je!
In hoeverre je verder nog zult herstellen weet niemand. Algemeen wordt aangenomen dat je in het eerste jaar, tot de eerste anderhalf jaar, het meest zult herstellen.
Eerlijk gezegd vrees ik dat je zult moeten accepteren dat je altijd wat trager zult blijven dan vroeger. Je hersenen hebben schade op gelopen, en als het inderdaad een bloeding was (was het een bloeding of een infarct?) zal die schade onherstelbaar zijn.
Je kunt veel trainen, geheugentraining, dat soort dingen, en daar kun je echt wel ver mee komen meer, maar zoals vroeger, zal het waarschijnlijk nooit meer worden.
Heb je nog een therapeut of behandelaar waar je terecht kunt? Anders zou ik je ergotherapeut of psycholoog vanuit je revalidatietraject eens vragen, aangeven waar je mee zit.
De ergo kan je in principe doorverwijzen, en je verder helpen met je geheugentraining. Voor zover het nog te herstellen is.
Sterkte!
Ik heb het hele trajest al achter de rug...en om heel eerlijk te zijn heb ik niet veel aan gehad.
Heel lieve mensen allemaal maar het wilde niet echt vlotten.
Met de ergot. deed ik van die stomme kinderachtige spelletjes...waar dus luidt de testen uitkwaam dat mijn hersenen geen schade hebben opgelopen. Ze had elk sessie 20 min voor mij en die waren zo om.
Met de psycholoog ging het ook prima (was ook een Duitse, konden we lekker op los babbelen )
Maar ze vond het na 10 sessies niet meer nodig om verder te gaan omdat ik een hele sterke psychologische basis heb (lees: mooie jeugd, lieve ouders, partner en vrienden waar ik altijd terecht kan).
Dus ja, dat traject heb ik al gehad...
Ik heb een bloeding gehad uit een dikke kluwen met zwakke vaten, een vaatje is geknapt.
Helaas heb ik ook vaak te horen gekregen dat je brein in het eerste jaar na the accident het meest hersteld en daarna vrijwel helemaal niet meer.
In ieder geval bedankt voor je reactie!
vrijdag 18 juli 2008 om 20:56
Wat beroerd voor je en wat zwaar om hier tegenaan te lopen. Ik kan me voorstellen dat je je soms dom voelt, maar dat ben je natuurlijk niet.
Misschien kun je eens praten met een arbeidsrevalidatie-deskundige, zodat je kunt leren je werk zodanig in te delen dat je er al het mogelijke uithaalt. Zij kunnen ook met je werkgever praten om uit te leggen wat er aan de hand is, voor het geval je denkt dat het niet helemaal duidelijk is overgekomen.
Verder zou je -in overleg met de neuroloog- misschien wel baat kunnen hebben bij neurofeedback. Je moet het maar eens googelen. Het klinkt hartstikke vaag, maar in Zwitserland en de VS zijn er al goede resultaten mee behaalt.
Tot slot is het misschien goed eens met een psycholoog te praten? Het is niet niks wat er is gebeurd en misschien helpt het om ermee te leren leven dat je toch misschien beperkingen zult overhouden.
Succes!
Misschien kun je eens praten met een arbeidsrevalidatie-deskundige, zodat je kunt leren je werk zodanig in te delen dat je er al het mogelijke uithaalt. Zij kunnen ook met je werkgever praten om uit te leggen wat er aan de hand is, voor het geval je denkt dat het niet helemaal duidelijk is overgekomen.
Verder zou je -in overleg met de neuroloog- misschien wel baat kunnen hebben bij neurofeedback. Je moet het maar eens googelen. Het klinkt hartstikke vaag, maar in Zwitserland en de VS zijn er al goede resultaten mee behaalt.
Tot slot is het misschien goed eens met een psycholoog te praten? Het is niet niks wat er is gebeurd en misschien helpt het om ermee te leren leven dat je toch misschien beperkingen zult overhouden.
Succes!
vrijdag 18 juli 2008 om 20:58
vrijdag 18 juli 2008 om 20:59
Klopt ja Smurfi.
Het stomme is dan dat er complete geheugentrainingsprogramma's zijn. Beetje jammer dat je ergo daar nooit zoveel mee gedaan heeft dan. Kun je niet met iemand van je revalidatietraject nog contact op nemen? Dat het je toch zo zwaar valt?
Als je en goed revalidatieteam had, moet je daar terecht kunnen...
Ander zou je zelf veel van die brain trainingsdingetjes kunnen doen. Ik heb die wel eens aan een patiëntje aangeraden, en dat ging aardig. Maar ik denk vooral dat je moet accepteren dat het voor een groot deel blijft zoals het is. Dat eerste jaar is gewoon doorslaggevend, en op gebied van je hersenen zal er weinig meer veranderen. Het enige dat je kunt doen is trainen dat andere hersengebieden de taken van het beschadigde deel overnemen. Plasticiteit noemen ze dat.
En je bent absoluut niet dom. Ik vind het heel sterk dat je hier over durft te praten. Het is heel zwaar wat je meegemaakt hebt, en mensen zouden om minder in de put raken.
En wat Mamzelle zegt; gewoon je werk inlichten, dat het je wel zwaar valt allemaal. Het is geen schande.
Het stomme is dan dat er complete geheugentrainingsprogramma's zijn. Beetje jammer dat je ergo daar nooit zoveel mee gedaan heeft dan. Kun je niet met iemand van je revalidatietraject nog contact op nemen? Dat het je toch zo zwaar valt?
Als je en goed revalidatieteam had, moet je daar terecht kunnen...
Ander zou je zelf veel van die brain trainingsdingetjes kunnen doen. Ik heb die wel eens aan een patiëntje aangeraden, en dat ging aardig. Maar ik denk vooral dat je moet accepteren dat het voor een groot deel blijft zoals het is. Dat eerste jaar is gewoon doorslaggevend, en op gebied van je hersenen zal er weinig meer veranderen. Het enige dat je kunt doen is trainen dat andere hersengebieden de taken van het beschadigde deel overnemen. Plasticiteit noemen ze dat.
En je bent absoluut niet dom. Ik vind het heel sterk dat je hier over durft te praten. Het is heel zwaar wat je meegemaakt hebt, en mensen zouden om minder in de put raken.
En wat Mamzelle zegt; gewoon je werk inlichten, dat het je wel zwaar valt allemaal. Het is geen schande.
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 18 juli 2008 om 21:12
Wat lief! Had helemaal niet zoveel reacties verwacht..
Mylenevalerie,
Je bedoeld de Nintendo DS lite en dan die spelletjes van kasimodo ofzo...Toen die net op de markt kwaam was ik wel een van de eerste die hem kocht (in mooi roze X-) )
Maar in de bysluiter stond dus dat het afgeraden wordt om spelletjes te spelen als je epilepsie hebt.
Helaas heb ik dat namelijk aan de bleoding overgehouden (door littekenweefsel)
Na overleg met de Neuroloog radde hij mij dat ook af.
Ja, dat zijn dan de dingen wat ik echt moet accepteren...ik kan er wel mee leven e ben uberhaupt dag en nacht dankbaar dat ik nog leef en dat zonder al te veel aan over gehouden te hebben.
Maar soms zie ik het echt niet zitten...Ik mag geen autorijden, ik hoef maar alleen aan het afgelopen jaar te denken en ik breek al in tranen uit.
Heb het afgelopen jaar met met zoveel onzekerheden gezeten...of de kluwen met zwakken vaten (arterio veneuze malformatie) behandelbaar is, zo niet zou ik in constante angst moeten leven de tijdbomb in mijn hoofd losbaarst...al die operaties en bastralingen.
Nu is er gelukkig nog een klein stukje overgebleven van die kluwen en heb ik nog maar per jaar 4 % kans dat er een vat gaat barsten.
Het klopt wel dat ik me continue wil bewijzen, maar ik zie het gewoon niet zitten om t'huis te zitten.
Maar goed, helaas heerst onder ons collega's niet echt een sfeer dat je alles tegen elkaar kunt zeggen.
Ik heb wel iedereen verteld dat ik dus ook epilepsie aan de bloeding overgehouden heb, de week daarop vertelde mijn baas me (hij had me t'huis gebeld) dat er achter mijn rug geroddeld wordt.
Ik weet dat dat heel achterlijk is en ik me daar niets van aan moet trekken maar op advies van de baas kan ik maar beter niets over mijn gezondheidstoestand tegen ze zeggen.
Zolang de baas achter mijn rug staat (hey, niet vies denken hé ) deerd de rest me niet.
Mylenevalerie,
Je bedoeld de Nintendo DS lite en dan die spelletjes van kasimodo ofzo...Toen die net op de markt kwaam was ik wel een van de eerste die hem kocht (in mooi roze X-) )
Maar in de bysluiter stond dus dat het afgeraden wordt om spelletjes te spelen als je epilepsie hebt.
Helaas heb ik dat namelijk aan de bleoding overgehouden (door littekenweefsel)
Na overleg met de Neuroloog radde hij mij dat ook af.
Ja, dat zijn dan de dingen wat ik echt moet accepteren...ik kan er wel mee leven e ben uberhaupt dag en nacht dankbaar dat ik nog leef en dat zonder al te veel aan over gehouden te hebben.
Maar soms zie ik het echt niet zitten...Ik mag geen autorijden, ik hoef maar alleen aan het afgelopen jaar te denken en ik breek al in tranen uit.
Heb het afgelopen jaar met met zoveel onzekerheden gezeten...of de kluwen met zwakken vaten (arterio veneuze malformatie) behandelbaar is, zo niet zou ik in constante angst moeten leven de tijdbomb in mijn hoofd losbaarst...al die operaties en bastralingen.
Nu is er gelukkig nog een klein stukje overgebleven van die kluwen en heb ik nog maar per jaar 4 % kans dat er een vat gaat barsten.
Het klopt wel dat ik me continue wil bewijzen, maar ik zie het gewoon niet zitten om t'huis te zitten.
Maar goed, helaas heerst onder ons collega's niet echt een sfeer dat je alles tegen elkaar kunt zeggen.
Ik heb wel iedereen verteld dat ik dus ook epilepsie aan de bloeding overgehouden heb, de week daarop vertelde mijn baas me (hij had me t'huis gebeld) dat er achter mijn rug geroddeld wordt.
Ik weet dat dat heel achterlijk is en ik me daar niets van aan moet trekken maar op advies van de baas kan ik maar beter niets over mijn gezondheidstoestand tegen ze zeggen.
Zolang de baas achter mijn rug staat (hey, niet vies denken hé ) deerd de rest me niet.
vrijdag 18 juli 2008 om 21:17
quote:lara1978 schreef op 18 juli 2008 @ 20:56:
Wat beroerd voor je en wat zwaar om hier tegenaan te lopen. Ik kan me voorstellen dat je je soms dom voelt, maar dat ben je natuurlijk niet.
Misschien kun je eens praten met een arbeidsrevalidatie-deskundige, zodat je kunt leren je werk zodanig in te delen dat je er al het mogelijke uithaalt. Zij kunnen ook met je werkgever praten om uit te leggen wat er aan de hand is, voor het geval je denkt dat het niet helemaal duidelijk is overgekomen.
Verder zou je -in overleg met de neuroloog- misschien wel baat kunnen hebben bij neurofeedback. Je moet het maar eens googelen. Het klinkt hartstikke vaag, maar in Zwitserland en de VS zijn er al goede resultaten mee behaalt.
Tot slot is het misschien goed eens met een psycholoog te praten? Het is niet niks wat er is gebeurd en misschien helpt het om ermee te leren leven dat je toch misschien beperkingen zult overhouden.
Succes!
Bedankt voor je tips. Hier zal ik zeker wat aan hebben.
Zeker wat de arbeidsrevalidatie-deskundige betreft...daar heb ik eigenlijk nog helemaal niet aan gedacht...
Wat beroerd voor je en wat zwaar om hier tegenaan te lopen. Ik kan me voorstellen dat je je soms dom voelt, maar dat ben je natuurlijk niet.
Misschien kun je eens praten met een arbeidsrevalidatie-deskundige, zodat je kunt leren je werk zodanig in te delen dat je er al het mogelijke uithaalt. Zij kunnen ook met je werkgever praten om uit te leggen wat er aan de hand is, voor het geval je denkt dat het niet helemaal duidelijk is overgekomen.
Verder zou je -in overleg met de neuroloog- misschien wel baat kunnen hebben bij neurofeedback. Je moet het maar eens googelen. Het klinkt hartstikke vaag, maar in Zwitserland en de VS zijn er al goede resultaten mee behaalt.
Tot slot is het misschien goed eens met een psycholoog te praten? Het is niet niks wat er is gebeurd en misschien helpt het om ermee te leren leven dat je toch misschien beperkingen zult overhouden.
Succes!
Bedankt voor je tips. Hier zal ik zeker wat aan hebben.
Zeker wat de arbeidsrevalidatie-deskundige betreft...daar heb ik eigenlijk nog helemaal niet aan gedacht...
vrijdag 18 juli 2008 om 21:18
Oei, AVM.... Da's inderdaad een behoorlijke onzekerheid.
Wanneer weet je of het behandelbaar is?
Moeilijk hoor!
Het is niet gek meid, dat je het af en toe echt niet ziet zitten. Dat is normaal. Ik zou echt hulp zoeken, psychisch, om het allemaal te verwerken.
Je huisarts kan je doorverwijzen.
Wat ik in een eerdere post al zei; mensen zouden voor minder depressief worden.
Wanneer weet je of het behandelbaar is?
Moeilijk hoor!
Het is niet gek meid, dat je het af en toe echt niet ziet zitten. Dat is normaal. Ik zou echt hulp zoeken, psychisch, om het allemaal te verwerken.
Je huisarts kan je doorverwijzen.
Wat ik in een eerdere post al zei; mensen zouden voor minder depressief worden.
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 18 juli 2008 om 21:29
quote:Marels schreef op 18 juli 2008 @ 21:18:
Oei, AVM.... Da's inderdaad een behoorlijke onzekerheid.
Wanneer weet je of het behandelbaar is?
Moeilijk hoor!
Het is niet gek meid, dat je het af en toe echt niet ziet zitten. Dat is normaal. Ik zou echt hulp zoeken, psychisch, om het allemaal te verwerken.
Je huisarts kan je doorverwijzen.
Wat ik in een eerdere post al zei; mensen zouden voor minder depressief worden.quote:Marels schreef op 18 juli 2008 @ 21:18:
Oei, AVM.... Da's inderdaad een behoorlijke onzekerheid.
Wanneer weet je of het behandelbaar is?
Moeilijk hoor!
Het is niet gek meid, dat je het af en toe echt niet ziet zitten. Dat is normaal. Ik zou echt hulp zoeken, psychisch, om het allemaal te verwerken.
Je huisarts kan je doorverwijzen.
Wat ik in een eerdere post al zei; mensen zouden voor minder depressief worden.
Oh, jij zit zeker in de dokterswerled
In het begin wist het team van radiologen, Neurologen en N.chirurgen het niet zeker.
Gelukkig zat de kluwen in een ''gunstig'' gebied.
Na 3 embolisaties bleef er een stukje over dat niet meer middels "'dichtlijmen'' behandelbaar is.
Mij werd een open schedel operatie aangeraden...Maar dat was altijd al mijn grootste nachtmerrie.
Ik zou er niet aan moeten denken (krijg altijd de waanbeelden van Frankenstein in mn hoofd)...
Toen werd mij de Gamma-Knife bestraling aangeraden.
Nadeel daarvan is dat het zo'n 2-4 jaar duurt totdat het stukje AVM dichtgeschroeit is en in al die tijd bedtaat een bleodingsrisico.
Maar ik vond alles best, als er maar niet in mijn hoofd gewroet wordt
Oei, AVM.... Da's inderdaad een behoorlijke onzekerheid.
Wanneer weet je of het behandelbaar is?
Moeilijk hoor!
Het is niet gek meid, dat je het af en toe echt niet ziet zitten. Dat is normaal. Ik zou echt hulp zoeken, psychisch, om het allemaal te verwerken.
Je huisarts kan je doorverwijzen.
Wat ik in een eerdere post al zei; mensen zouden voor minder depressief worden.quote:Marels schreef op 18 juli 2008 @ 21:18:
Oei, AVM.... Da's inderdaad een behoorlijke onzekerheid.
Wanneer weet je of het behandelbaar is?
Moeilijk hoor!
Het is niet gek meid, dat je het af en toe echt niet ziet zitten. Dat is normaal. Ik zou echt hulp zoeken, psychisch, om het allemaal te verwerken.
Je huisarts kan je doorverwijzen.
Wat ik in een eerdere post al zei; mensen zouden voor minder depressief worden.
Oh, jij zit zeker in de dokterswerled
In het begin wist het team van radiologen, Neurologen en N.chirurgen het niet zeker.
Gelukkig zat de kluwen in een ''gunstig'' gebied.
Na 3 embolisaties bleef er een stukje over dat niet meer middels "'dichtlijmen'' behandelbaar is.
Mij werd een open schedel operatie aangeraden...Maar dat was altijd al mijn grootste nachtmerrie.
Ik zou er niet aan moeten denken (krijg altijd de waanbeelden van Frankenstein in mn hoofd)...
Toen werd mij de Gamma-Knife bestraling aangeraden.
Nadeel daarvan is dat het zo'n 2-4 jaar duurt totdat het stukje AVM dichtgeschroeit is en in al die tijd bedtaat een bleodingsrisico.
Maar ik vond alles best, als er maar niet in mijn hoofd gewroet wordt
vrijdag 18 juli 2008 om 21:34
Gamma Knife ken ik niet.
rottig hoor, dat ze al drie keer ge-emboliseerd hebt en dat je er nog niet vanaf bent. Bah.
Het is rot hoor.
Omdat je hoofd gewoon een soort tijdbom is. Tenminste, zo moet dat voelen denk ik...
Oh, over mijn achtergrond; ik ben laatstejaars ergotherapie
Volgend jaar studeer ik af. Dus ik heb wel enige achtergrondkennis ja.
Vandaar dat het me ook zo verbaast dat je ergo niet verder met je gegaan is. Na een hersenbloeding is dat één van de belangrijkste therapieen.
rottig hoor, dat ze al drie keer ge-emboliseerd hebt en dat je er nog niet vanaf bent. Bah.
Het is rot hoor.
Omdat je hoofd gewoon een soort tijdbom is. Tenminste, zo moet dat voelen denk ik...
Oh, over mijn achtergrond; ik ben laatstejaars ergotherapie
Volgend jaar studeer ik af. Dus ik heb wel enige achtergrondkennis ja.
Vandaar dat het me ook zo verbaast dat je ergo niet verder met je gegaan is. Na een hersenbloeding is dat één van de belangrijkste therapieen.
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 18 juli 2008 om 22:17
Ik kan weinig toevoegen aan wat hier al neergezet is voor je. Behalve dat ik je een kanjer vind! Ongelooflijk dom vind ik je absoluut niet. En misschien doe je de dingen wel wat langzamer en gaat het je allemaal niet meer zo gemakkelijk af als vroeger, je doet het maar mooi wel. Die schouderklop mag je jezelf ook wel geven.
vrijdag 18 juli 2008 om 22:26
Ik kan je niet echt tips geven, maar wilde je wel een hart onder de riem steken. Je bent zeker niet dom hoor, en je spelling is ook niet zo beroerd als je zelf denkt. De meerderheid hier heeft Nederlands als moedertaal en maakt veel meer fouten dan jij!
Je hebt nogal wat meegemaakt de afgelopen tijd, dat zou voor iedereen genoeg zijn om af en toe in tranen uit te barsten. Daarnaast ben je natuurlijk ook gewoon wat verloren, al was het maar het vertrouwen in je lijf. Hoewel het fijn is dat je een goed netwerk van familie en vrienden hebt om je op te vangen, is het soms toch ook prettig om met iemand anders te praten. Iemand die iets verder van je af staat en dus niet zelf de bezorgdheid om jou en je gezondheid doormaakt. Dat kan heel erg opluchten, ook al kun je goed met bv je man praten. En zo iemand kan soms door de afstand ook adviezen geven waar je zelf niet eens aan gedacht zou hebben. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook bv iemand van het maatschappelijk werk.
Wat betreft je werk, weet je zeker dat je daar op de goede plek zit? Wat zijn dat voor collega's die gaan roddelen over iemand die epileptie overhoudt aan een hersenbloeding? Ik kan me best voorstellen dat je liever niet de hele dag thuis wilt zitten, maar zou het geen mogelijkheid zijn om iets anders te gaan doen? Hetzelfde werk ergens anders, minder uren of iets op vrijwillige basis (ik noem maar wat hoor)?
Ik ben vorig jaar overspannen geweest, wat veel minder erg is dan wat jij hebt meegemaakt, en toen had ik de steun van mijn collega's al hard nodig. Ik kan me voorstellen dat het ongelofelijk veel extra energie kost om je de hele dag anders voor te moeten doen dan je je voelt omdat je bang bent dat ze er geen begrip voor zullen hebben. Het zal niet alle problemen oplossen, maar ik kan me voorstellen dat je functioneren een stuk vooruit gaat (en je eigen gevoel ook) als je gewoon eerlijk kunt zijn.
En tenslotte: wees niet zo hard voor jezelf! Jij hebt al zo veel moeten knokken, en dan ben je nog een kind aan het opvoeden en je hebt een baan. Daar neem ik mijn petje diep voor af hoor!
Je hebt nogal wat meegemaakt de afgelopen tijd, dat zou voor iedereen genoeg zijn om af en toe in tranen uit te barsten. Daarnaast ben je natuurlijk ook gewoon wat verloren, al was het maar het vertrouwen in je lijf. Hoewel het fijn is dat je een goed netwerk van familie en vrienden hebt om je op te vangen, is het soms toch ook prettig om met iemand anders te praten. Iemand die iets verder van je af staat en dus niet zelf de bezorgdheid om jou en je gezondheid doormaakt. Dat kan heel erg opluchten, ook al kun je goed met bv je man praten. En zo iemand kan soms door de afstand ook adviezen geven waar je zelf niet eens aan gedacht zou hebben. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook bv iemand van het maatschappelijk werk.
Wat betreft je werk, weet je zeker dat je daar op de goede plek zit? Wat zijn dat voor collega's die gaan roddelen over iemand die epileptie overhoudt aan een hersenbloeding? Ik kan me best voorstellen dat je liever niet de hele dag thuis wilt zitten, maar zou het geen mogelijkheid zijn om iets anders te gaan doen? Hetzelfde werk ergens anders, minder uren of iets op vrijwillige basis (ik noem maar wat hoor)?
Ik ben vorig jaar overspannen geweest, wat veel minder erg is dan wat jij hebt meegemaakt, en toen had ik de steun van mijn collega's al hard nodig. Ik kan me voorstellen dat het ongelofelijk veel extra energie kost om je de hele dag anders voor te moeten doen dan je je voelt omdat je bang bent dat ze er geen begrip voor zullen hebben. Het zal niet alle problemen oplossen, maar ik kan me voorstellen dat je functioneren een stuk vooruit gaat (en je eigen gevoel ook) als je gewoon eerlijk kunt zijn.
En tenslotte: wees niet zo hard voor jezelf! Jij hebt al zo veel moeten knokken, en dan ben je nog een kind aan het opvoeden en je hebt een baan. Daar neem ik mijn petje diep voor af hoor!
vrijdag 18 juli 2008 om 22:41
Ik zou willen, als Nederlandse in Duitsland, dat mijn Duits schrijven zo goed was als jouw Nederlands.
Verder is het meeste al gezegd. Grotere bedrijven hebben vaak nog een vertrouwenspersoon, en bij personeelszaken kun je ook terecht. Misschien hebben ze wat eenvoudiger werk dat op dit moment beter bij je past, zodat je niet thuis hoeft te zitten, maar er ook onder je collega's geen problemen ontstaan omdat je je werk toch niet zo kunt doen als het hoort. Of misschien is het zo dat jij denkt dat je het niet goed doet, maar dat het in de praktijk wel meevalt.
Ik zou er in ieder geval wel over praten, want anders sta je dalijk ten onrechte op straat en ben je verder van huis.
Verder is het meeste al gezegd. Grotere bedrijven hebben vaak nog een vertrouwenspersoon, en bij personeelszaken kun je ook terecht. Misschien hebben ze wat eenvoudiger werk dat op dit moment beter bij je past, zodat je niet thuis hoeft te zitten, maar er ook onder je collega's geen problemen ontstaan omdat je je werk toch niet zo kunt doen als het hoort. Of misschien is het zo dat jij denkt dat je het niet goed doet, maar dat het in de praktijk wel meevalt.
Ik zou er in ieder geval wel over praten, want anders sta je dalijk ten onrechte op straat en ben je verder van huis.
zaterdag 19 juli 2008 om 00:13
Er is al veel gezegt zie ik
Ook ik wil je ten eerste zeggen dat je bericht qua nederlands goed te begrijpen was (hebben sommige andere forum leden meer moeite mee....noem geen namen:P )
Ik wil je heel veel sterkte toewensen de komende tijd! Je komt over, als een sterkte vrouw! Je kan het! AL is het op je eigen manier
Ook ik wil je ten eerste zeggen dat je bericht qua nederlands goed te begrijpen was (hebben sommige andere forum leden meer moeite mee....noem geen namen:P )
Ik wil je heel veel sterkte toewensen de komende tijd! Je komt over, als een sterkte vrouw! Je kan het! AL is het op je eigen manier
zaterdag 19 juli 2008 om 08:59
Smurfi, ik heb aan een ongeluk hersenklachten overgehouden. Niet dezelfde als jij hebt, maar ik heb daardoor wel wat ervaring met een revalidatietraject op dat gebied (vandaar ook mijn tips van een arbeidsrevalidatiedeskundige).
Als je wilt kun je de angel om mijn mailadres vragen (of jouw adres aan mij laten geven, ik weet iet zo goed hoe het werkt).
Als je wilt kun je de angel om mijn mailadres vragen (of jouw adres aan mij laten geven, ik weet iet zo goed hoe het werkt).
dinsdag 22 juli 2008 om 20:42
Smurfi,
hoe oud is je zoontje? Er zijn best veel vrouwen die na een zwangerschap last krijgen van een trage schildklier en één van de meestvoorkomende klachten is traag denken/doen. Kijk eens op de site hypomaarniethappy.nl en kijk of je misschien nog meer klachten herkent. Mocht dat zo zijn vraag dan aan je huisarts of je bloed getest kan worden op een traagwerkende schildklier.
hoe oud is je zoontje? Er zijn best veel vrouwen die na een zwangerschap last krijgen van een trage schildklier en één van de meestvoorkomende klachten is traag denken/doen. Kijk eens op de site hypomaarniethappy.nl en kijk of je misschien nog meer klachten herkent. Mocht dat zo zijn vraag dan aan je huisarts of je bloed getest kan worden op een traagwerkende schildklier.
Poep, wie heeft jou gescheten?
donderdag 24 juli 2008 om 17:18
Smurfi:
Zo'n 9 jaar geleden heb ik een operatie gehad vanwege een AVM. Ik was een van de gelukkigen. Bij mij kwamen ze erachter omdat ik ineens vanuit het niets een epileptitische aanval kreeg. Na een MRI werd de diagnose gesteld. Ik heb eigenlijk onmiddelijk gevraagd om de operatie. Er zit iets in mjn hoofd, haal het eruit... dat idee.
Bij mij wilden ze het ook eerst proberen met een embolisatie. Dit ging goed, AVM was voor 95% weg, maar de achtergebleven 5% zou voor dezelfde problemen zorgen als toen hij nog groter was.
Uiteindelijk dus geopereerd. En wat was ik bang. Doodsangsten uitgestaan echt. Ik heb me ook nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen.
Maar wat viel het me 100% mee achteraf. Het deed geen pijn na de operatie. Of liever, na de morfine die ik een dag gekregen heb. De ongemakken kwamen van die kleine 50 krammen in mijn hoofd. En natuurlijk heb ik 2 maanden nodig gehad om me weer enigzins mens te voelen.
Maar echt, ik vond de embolisatie erger dan de operatie. Na die embolisatie heb ik 2 weken enorme hoofdpijnen gehad, na de operatie helemaal niet.
En nu? Al jaren niet meer onder contole, ik slik geen medicijnen tegen epileptie. Ik heb niet meer hoofdpijn dan anderen die dit nooit gehad hebben.
Ik kan me voorstellen dat je bang bent voor een hersenoperatie. Terecht. Maar als dat je er vanaf helpt... Echt, het valt wel mee.
Zo'n 9 jaar geleden heb ik een operatie gehad vanwege een AVM. Ik was een van de gelukkigen. Bij mij kwamen ze erachter omdat ik ineens vanuit het niets een epileptitische aanval kreeg. Na een MRI werd de diagnose gesteld. Ik heb eigenlijk onmiddelijk gevraagd om de operatie. Er zit iets in mjn hoofd, haal het eruit... dat idee.
Bij mij wilden ze het ook eerst proberen met een embolisatie. Dit ging goed, AVM was voor 95% weg, maar de achtergebleven 5% zou voor dezelfde problemen zorgen als toen hij nog groter was.
Uiteindelijk dus geopereerd. En wat was ik bang. Doodsangsten uitgestaan echt. Ik heb me ook nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen.
Maar wat viel het me 100% mee achteraf. Het deed geen pijn na de operatie. Of liever, na de morfine die ik een dag gekregen heb. De ongemakken kwamen van die kleine 50 krammen in mijn hoofd. En natuurlijk heb ik 2 maanden nodig gehad om me weer enigzins mens te voelen.
Maar echt, ik vond de embolisatie erger dan de operatie. Na die embolisatie heb ik 2 weken enorme hoofdpijnen gehad, na de operatie helemaal niet.
En nu? Al jaren niet meer onder contole, ik slik geen medicijnen tegen epileptie. Ik heb niet meer hoofdpijn dan anderen die dit nooit gehad hebben.
Ik kan me voorstellen dat je bang bent voor een hersenoperatie. Terecht. Maar als dat je er vanaf helpt... Echt, het valt wel mee.
