Gezondheid
alle pijlers
Oppepper voor iemand met kanker
woensdag 22 april 2009 om 22:48
Mijn collega heeft te horen gekregen dat ze kanker heeft. Echt heel naar! Ik zou zo graag iets willen doen om haar te steunen en op te peppen voor alle behandelingen die ze moet ondergaan de komende tijd. Helaas werk ik nog niet zo lang met haar samen en weet dus ook niet echt wat ze leuk zal vinden. Kunnen jullie me helpen met leuke ideetjes? Ik hoor ze graag!
woensdag 22 april 2009 om 22:57
woensdag 22 april 2009 om 23:03
woensdag 22 april 2009 om 23:06
Bedankt voor de snelle reacties! Het probleem is dat ze binnenkort geopereerd moet worden en ze dus geen "uitjes"meer kan doen. Het gaat allemaal heel snel... Ik dacht zelf aan een boek, een mooie cd en misschien een aantal kaartjes met spreuken/mooie woorden voor elke dag. Maar wat dan?
Ik wil me ook niet teveel "opdringen" omdat ik haar helemaal niet goed ken, maar er ook niet zomaar aan voorbij gaan... Luisteren en er voor haar zijn probeer ik al, maar vind ik ook lastig omdat ze nu thuis zit en ik niet steeds wil bellen (omdat ik een collega ben en geen vriendin). Heeft iemand zoiets al eens meegemaakt?
Ik wil me ook niet teveel "opdringen" omdat ik haar helemaal niet goed ken, maar er ook niet zomaar aan voorbij gaan... Luisteren en er voor haar zijn probeer ik al, maar vind ik ook lastig omdat ze nu thuis zit en ik niet steeds wil bellen (omdat ik een collega ben en geen vriendin). Heeft iemand zoiets al eens meegemaakt?
woensdag 22 april 2009 om 23:15
Ik zou het zoeken in regelmatig laten weten dat je aan haar denkt. Elke week (of om de week) een kaartje. Soms alleen met beterschap, de andere keer met een leuke anecdote van het werk, of de mededeling dat collega's naar haar hebben geïnformeerd. Dan laat je haar weken dat jullie als collega's haar missen.
woensdag 22 april 2009 om 23:18
Stuur gewoon regelmatig een kaartje, vraag daarin een keer of ze het leuk vindt om met jou bij te kletsen (via telefoon of live). Geef aan dat je je niet witl opdringen, maar dat je wel meeleeft. Ik heb aan de andere kant gezeten en vond oprechte aandacht erg prettig. En praat ook vooral over de gewone dingen van het leven en niet alleen over kanker. Tenzij zij over kanker wil praten, dan vooral luisteren. Pas op met 'goede' adviezen, want die kunnen nog wel eens per ongeluk verkeerd overkomen.
Waar je over een tijd kunt helpen is wanneer ze terug wil komen op het werk. De behandelingen kunnen lang duren (bij mij bijna een jaar). Ik heb gemerkt dat het best lastig is om contact te onderhouden met je werk tijdens de behandelingen, maar dat het wel goed is. Ik ben vrij snel na de diagnose een keer met mijn man naar mijn werk gegaan, ik durfde niet alleen. Maar het gewone leven gaat ook door en het is lastig als collega's met een eigen leven om een jaar lang een collega op afstand aandacht te geven, heel begrijpelijk. Dus als je merkt dat jouw collega een drempel heeft om naar het werk te komen, probeer haar dan daarmee te helpen. benoem het desnoods gewoon, of ga eerst een keer naar haar toe.
lang verhaal, hopelijk heb je er wat aan.
Waar je over een tijd kunt helpen is wanneer ze terug wil komen op het werk. De behandelingen kunnen lang duren (bij mij bijna een jaar). Ik heb gemerkt dat het best lastig is om contact te onderhouden met je werk tijdens de behandelingen, maar dat het wel goed is. Ik ben vrij snel na de diagnose een keer met mijn man naar mijn werk gegaan, ik durfde niet alleen. Maar het gewone leven gaat ook door en het is lastig als collega's met een eigen leven om een jaar lang een collega op afstand aandacht te geven, heel begrijpelijk. Dus als je merkt dat jouw collega een drempel heeft om naar het werk te komen, probeer haar dan daarmee te helpen. benoem het desnoods gewoon, of ga eerst een keer naar haar toe.
lang verhaal, hopelijk heb je er wat aan.
woensdag 22 april 2009 om 23:38
woensdag 22 april 2009 om 23:57
helaas heb ik het de laatste jaren nogal eens meegemaakt dat verschillende goede vrienden en ook collega's geconfronteerd werden met kanker.
Er gewoon zijn, een luisterend oor, nu, maar vooral over een paar maanden. Ik heb van hen geleerd dat mensen vol aandacht zijn, maar dat de aandacht gauw verslapt.
Wat ik ook geleerd heb is dat je nooit mag zeggen dat ze geluk heeft gehad (doordat bijvoorbeeld er nog behandeling mogelijk is of dat de kuren aanslaan), want zo voelt dat niet voor iemand met de diagnose kanker, 'geluk hebben'. Ze hebben gewoon dikke pech dat hen dat is overkomen.
En wat je ook nooit zou moeten doen: .... vertellen over andere mensen met kanker en hoe het hen vergaan is. Daar zit iemand met de diagnose kanker echt niet op te wachten.
Blijf vooral positief, zonder te bagataliseren.
Er gewoon zijn, een luisterend oor, nu, maar vooral over een paar maanden. Ik heb van hen geleerd dat mensen vol aandacht zijn, maar dat de aandacht gauw verslapt.
Wat ik ook geleerd heb is dat je nooit mag zeggen dat ze geluk heeft gehad (doordat bijvoorbeeld er nog behandeling mogelijk is of dat de kuren aanslaan), want zo voelt dat niet voor iemand met de diagnose kanker, 'geluk hebben'. Ze hebben gewoon dikke pech dat hen dat is overkomen.
En wat je ook nooit zou moeten doen: .... vertellen over andere mensen met kanker en hoe het hen vergaan is. Daar zit iemand met de diagnose kanker echt niet op te wachten.
Blijf vooral positief, zonder te bagataliseren.
donderdag 23 april 2009 om 00:06
Hmm, vind het zo moeilijk! Bij vriendinnen weet je (en zie je) hoe iemand je belangstelling ervaart.
Het lijkt me inderdaad het beste om af en toe een kaart te sturen (wellicht rond gaan op de afdeling?) en af en toe te informeren hoe het met haar gaat. Misschien maak ik een leuk mandje met een aantal simpele dingen om de komende tijd door te komen. Is dat iets?
Verder is de tip om ook over de komende maanden interesse te blijven tonen een hele nuttige. Ze is zelf heel open, dat is wel prettig. Ik hoop dat ze beter zal worden!
Het is dubbel, je wilt wel informeren, maar niet steeds confronteren, pfffffffffffffffff.
*realiseert zich ineens hoe ze kan zaniken over "niks" *
Het lijkt me inderdaad het beste om af en toe een kaart te sturen (wellicht rond gaan op de afdeling?) en af en toe te informeren hoe het met haar gaat. Misschien maak ik een leuk mandje met een aantal simpele dingen om de komende tijd door te komen. Is dat iets?
Verder is de tip om ook over de komende maanden interesse te blijven tonen een hele nuttige. Ze is zelf heel open, dat is wel prettig. Ik hoop dat ze beter zal worden!
Het is dubbel, je wilt wel informeren, maar niet steeds confronteren, pfffffffffffffffff.
*realiseert zich ineens hoe ze kan zaniken over "niks" *
donderdag 23 april 2009 om 00:55
Hier zelfde ervaring. Ik zit er nog middenin (de behandelingen) maar vind het zelf erg prettig als het leven gewoon doorgaat, er niet teveel aandacht aan besteedt wordt, als er af en toe even kort naar geinformeerd wordt dan is dat prima en lief, dat is voldoende. Of een kaartje, ook altijd leuk. Maar dan wel van mensen die redelijk dichtbij me staan. Kennissen, collega's, vrienden. Niet van mensen die ik verder nooit of zelden sprak en nu ineens wel interesse tonen, daar ben ik dan wel snel klaar mee, hoe hard dat ook mag klinken.
Lief van je, Lisanne. Als je een kaartje naar haar stuurt zal dat vast wel erg gewaardeerd worden! (en met bloemen moet je wat voorzichtiger zijn, er zijn chemo-behandelingen waarbij bloemen in huis niet wordt aangeraden ivm infectiegevaar)
Lief van je, Lisanne. Als je een kaartje naar haar stuurt zal dat vast wel erg gewaardeerd worden! (en met bloemen moet je wat voorzichtiger zijn, er zijn chemo-behandelingen waarbij bloemen in huis niet wordt aangeraden ivm infectiegevaar)
donderdag 23 april 2009 om 09:24
Lief dat je aan haar denkt.
Ik zou ook gaan voor een 'simpel' kaartje en misschien in een later stadium een bezoek (als ze daar prijs op stelt). Laat gewoon weten dat je aan haar denkt.
Mijn vader heeft ook kanker, wat ze niet meer kunnen genezen. Hij leeft ook met de spreekwoordelijke 'tijdbom.' Zelf vindt hij bloemen, hoe lief het ook bedoelt is, erg benauwend. Vaak is het ene boeket wat hij krijgt nog groter dan het andere. Hij krijgt daardoor soms echt een gevoel alsof hij in een mausoleum woont. Laatst stonden er bijvoorbeeld vijf boeketten in de huiskamer. Het voelde voor hem gewoon als 'too much.' Kijk dus uit met bloemen... Inderdaad ook vanwege de chemo.
Waar hij wel blij van wordt, zijn simpele kaartjes/telefoontjes/bezoekjes van vrienden/collega's en kennissen. Omdat hij op die manier het gevoel heeft betrokken te blijven bij alles.
Ik zou ook gaan voor een 'simpel' kaartje en misschien in een later stadium een bezoek (als ze daar prijs op stelt). Laat gewoon weten dat je aan haar denkt.
Mijn vader heeft ook kanker, wat ze niet meer kunnen genezen. Hij leeft ook met de spreekwoordelijke 'tijdbom.' Zelf vindt hij bloemen, hoe lief het ook bedoelt is, erg benauwend. Vaak is het ene boeket wat hij krijgt nog groter dan het andere. Hij krijgt daardoor soms echt een gevoel alsof hij in een mausoleum woont. Laatst stonden er bijvoorbeeld vijf boeketten in de huiskamer. Het voelde voor hem gewoon als 'too much.' Kijk dus uit met bloemen... Inderdaad ook vanwege de chemo.
Waar hij wel blij van wordt, zijn simpele kaartjes/telefoontjes/bezoekjes van vrienden/collega's en kennissen. Omdat hij op die manier het gevoel heeft betrokken te blijven bij alles.
donderdag 23 april 2009 om 10:42
donderdag 23 april 2009 om 12:59
quote:Lisanne1980 schreef op 23 april 2009 @ 00:09:
@juliaana en eimmer: wat naar, hoe gaat het nu met jullie? En wat vonden jullie van "aandacht" van mensen die niet zo dicht bij jullie stonden?
Hoi Juliaana,
Met mij gaat het prima. Ik heb borstkanker gehad moet ik nu zeggen, want ik heb geen behandelingen meer. Het duurt nog wel 10 jaar voordat je zeker weet dat je het niet meer terugkrijgt. Dat is een vervelende wetenschap, maar ja, je kunt ook morgen onder een auto lopen. Dus ik probeer gewoon weer verder te leven.
Al wordt het nooit meer zoals vroeger: Borst eraf, vocht in mijn arm, beperkingen in mijn arm/borstspier door de bestralingen, de wetenschap dat je dood kunt gaan (en aan kanker doodgaan is geen pretje), problemen/minder mogelijkheden straks als ik een andere hypotheek zou willen en hoe gaat dat als ik van baan wil veranderen? moet ik het vertellen? en ik heb nog een grote operatie voor de boeg want ik wil een reconstructieoperatie.
Voor de diagnose kanker voelde ik me prima, was behoorlijk sportief en fris en fruitig. Nu voel ik me soms best een 'oud wijf' en ik ben maar 37. Maar ik ben blij dat ik geen uitzaaiingen heb en ik hoop die nooit te krijgen.
Mocht je collega borstkanker hebben, dan kun je haar ook attenderen op het forum van de Amazones. Dit is echt een nuttig forum voor jonge vrouwen met borstkanker! http://www.de-amazones.nl/
Trouwens, aandacht van minder bekenden vond ik prima, zolang je maar merkt dat het oprecht is (en bijvoorbeeld geen sensatiezoekerij). Ik ben ook altijd heel open geweest, ik heb zelfs een weblog over mijn behandelingen en zo. Dat helpt ook voor mensen om je heen. Op mijn weblog kreeg ik vaak reacties van vrienden van vrienden of zo en dat vond ik heel leuk!
Succes!
Esther
@juliaana en eimmer: wat naar, hoe gaat het nu met jullie? En wat vonden jullie van "aandacht" van mensen die niet zo dicht bij jullie stonden?
Hoi Juliaana,
Met mij gaat het prima. Ik heb borstkanker gehad moet ik nu zeggen, want ik heb geen behandelingen meer. Het duurt nog wel 10 jaar voordat je zeker weet dat je het niet meer terugkrijgt. Dat is een vervelende wetenschap, maar ja, je kunt ook morgen onder een auto lopen. Dus ik probeer gewoon weer verder te leven.
Al wordt het nooit meer zoals vroeger: Borst eraf, vocht in mijn arm, beperkingen in mijn arm/borstspier door de bestralingen, de wetenschap dat je dood kunt gaan (en aan kanker doodgaan is geen pretje), problemen/minder mogelijkheden straks als ik een andere hypotheek zou willen en hoe gaat dat als ik van baan wil veranderen? moet ik het vertellen? en ik heb nog een grote operatie voor de boeg want ik wil een reconstructieoperatie.
Voor de diagnose kanker voelde ik me prima, was behoorlijk sportief en fris en fruitig. Nu voel ik me soms best een 'oud wijf' en ik ben maar 37. Maar ik ben blij dat ik geen uitzaaiingen heb en ik hoop die nooit te krijgen.
Mocht je collega borstkanker hebben, dan kun je haar ook attenderen op het forum van de Amazones. Dit is echt een nuttig forum voor jonge vrouwen met borstkanker! http://www.de-amazones.nl/
Trouwens, aandacht van minder bekenden vond ik prima, zolang je maar merkt dat het oprecht is (en bijvoorbeeld geen sensatiezoekerij). Ik ben ook altijd heel open geweest, ik heb zelfs een weblog over mijn behandelingen en zo. Dat helpt ook voor mensen om je heen. Op mijn weblog kreeg ik vaak reacties van vrienden van vrienden of zo en dat vond ik heel leuk!
Succes!
Esther
donderdag 23 april 2009 om 13:09
Oh, en nog een ding. Ik werd op een gegeven moment wel een beetje kriegel van de opmerking: "Wat zie je er goed uit".
Ik had dan net een week eerder chemo gekregen, van de medicijnen om niet misselijk te worden kreeg ik een rood hoofd, alsof ik in de zon had gezeten....... Ja ik zag er goed uit, maar voelde ik me goed? Dus misschien is het beter om eerst te vragen: hoe voel je je? en daarna te bevestigen dat ze er goed uit ziet.
En zeggen dat een kaal hoofd je goed staat ..........nou, fijn, maar ik heb er niet om gevraagd.
en nog eentje: Ik heb gemerkt dat ik zelf wel grapjes kan maken over het hebben van kanker/kaal hoofd/ het missen van een borst, maar kan het niet hebben als iemand anders (een gezond iemand) dat tegen me doet.
Maar alles verschilt per persoon, he? Het blijft lastig. Maar als je twijfelt, dan vraag je het gewoon op de vrouw af.
Ik had dan net een week eerder chemo gekregen, van de medicijnen om niet misselijk te worden kreeg ik een rood hoofd, alsof ik in de zon had gezeten....... Ja ik zag er goed uit, maar voelde ik me goed? Dus misschien is het beter om eerst te vragen: hoe voel je je? en daarna te bevestigen dat ze er goed uit ziet.
En zeggen dat een kaal hoofd je goed staat ..........nou, fijn, maar ik heb er niet om gevraagd.
en nog eentje: Ik heb gemerkt dat ik zelf wel grapjes kan maken over het hebben van kanker/kaal hoofd/ het missen van een borst, maar kan het niet hebben als iemand anders (een gezond iemand) dat tegen me doet.
Maar alles verschilt per persoon, he? Het blijft lastig. Maar als je twijfelt, dan vraag je het gewoon op de vrouw af.
donderdag 23 april 2009 om 13:12
quote:medje schreef op 22 april 2009 @ 23:57:
helaas heb ik het de laatste jaren nogal eens meegemaakt dat verschillende goede vrienden en ook collega's geconfronteerd werden met kanker.
Er gewoon zijn, een luisterend oor, nu, maar vooral over een paar maanden. Ik heb van hen geleerd dat mensen vol aandacht zijn, maar dat de aandacht gauw verslapt.
Wat ik ook geleerd heb is dat je nooit mag zeggen dat ze geluk heeft gehad (doordat bijvoorbeeld er nog behandeling mogelijk is of dat de kuren aanslaan), want zo voelt dat niet voor iemand met de diagnose kanker, 'geluk hebben'. Ze hebben gewoon dikke pech dat hen dat is overkomen.
En wat je ook nooit zou moeten doen: .... vertellen over andere mensen met kanker en hoe het hen vergaan is. Daar zit iemand met de diagnose kanker echt niet op te wachten.
Blijf vooral positief, zonder te bagataliseren.Goede tips Medje!
helaas heb ik het de laatste jaren nogal eens meegemaakt dat verschillende goede vrienden en ook collega's geconfronteerd werden met kanker.
Er gewoon zijn, een luisterend oor, nu, maar vooral over een paar maanden. Ik heb van hen geleerd dat mensen vol aandacht zijn, maar dat de aandacht gauw verslapt.
Wat ik ook geleerd heb is dat je nooit mag zeggen dat ze geluk heeft gehad (doordat bijvoorbeeld er nog behandeling mogelijk is of dat de kuren aanslaan), want zo voelt dat niet voor iemand met de diagnose kanker, 'geluk hebben'. Ze hebben gewoon dikke pech dat hen dat is overkomen.
En wat je ook nooit zou moeten doen: .... vertellen over andere mensen met kanker en hoe het hen vergaan is. Daar zit iemand met de diagnose kanker echt niet op te wachten.
Blijf vooral positief, zonder te bagataliseren.Goede tips Medje!
