Gezondheid
alle pijlers
Oververmoeid, hoe lang duurt dit nog?
zondag 29 juni 2008 om 19:37
Hallo,
Sinds begin april ben ik volgens mijn huisarts "oververmoeid'. Ik zat al een tijdje niet lekker in mijn vel en had sinds een jaar zo nu en dan last van hyperventilatie. Begin april ging het mis. Ik kreeg een aantal keer een paniekaanval. Echt afschuwelijk! In het begin durfde ik dus ook niets meer. Bang om buiten de deur hyperventilatie te krijgen.... Meer bang voor wat er kon gebeuren dus...
We zijn nu bijna 3 maanden verder. Ik voel me wel wat beter (ga wel weer de deur uit, maar nog niet onbezorgd) maar het gaat echt nog flink op en neer. Ik ben nog regelmatig nerveus en onrustig. Ook heb ik een paar weken geleden weer een hyperventilatie aanval gehad. Echt balen. Maar misschien hoort het wel bij het herstel???
Ik heb een zoontje van 2. Een erg druk ventje die veel aandacht vraagt. Dit helpt dus ook niet echt mee. Ik werk part-time. Op dit moment ben ik mijn werk wat aan het opbouwen maar echt lekker gaat het nog niet.
Ik wil liever niet aan de anti-depressiva. Vlak voor dit gebeurde waren we van plan voor een 2e kindje te gaan. Mensen om mij heen komen niet van de anti-depressiva af. Is op zich niet erg maar in combi met een zwangerschap niet aan te raden. Als ik weer beter ben willen we heel graag nog een 2e, maar mijn herstel gaat nu voor.
Hoe lang gaat dit nog duren? En heeft iemand nog tips om weer beter te worden? Ik word er zo nu en dan echt wanhopig van...
Sinds begin april ben ik volgens mijn huisarts "oververmoeid'. Ik zat al een tijdje niet lekker in mijn vel en had sinds een jaar zo nu en dan last van hyperventilatie. Begin april ging het mis. Ik kreeg een aantal keer een paniekaanval. Echt afschuwelijk! In het begin durfde ik dus ook niets meer. Bang om buiten de deur hyperventilatie te krijgen.... Meer bang voor wat er kon gebeuren dus...
We zijn nu bijna 3 maanden verder. Ik voel me wel wat beter (ga wel weer de deur uit, maar nog niet onbezorgd) maar het gaat echt nog flink op en neer. Ik ben nog regelmatig nerveus en onrustig. Ook heb ik een paar weken geleden weer een hyperventilatie aanval gehad. Echt balen. Maar misschien hoort het wel bij het herstel???
Ik heb een zoontje van 2. Een erg druk ventje die veel aandacht vraagt. Dit helpt dus ook niet echt mee. Ik werk part-time. Op dit moment ben ik mijn werk wat aan het opbouwen maar echt lekker gaat het nog niet.
Ik wil liever niet aan de anti-depressiva. Vlak voor dit gebeurde waren we van plan voor een 2e kindje te gaan. Mensen om mij heen komen niet van de anti-depressiva af. Is op zich niet erg maar in combi met een zwangerschap niet aan te raden. Als ik weer beter ben willen we heel graag nog een 2e, maar mijn herstel gaat nu voor.
Hoe lang gaat dit nog duren? En heeft iemand nog tips om weer beter te worden? Ik word er zo nu en dan echt wanhopig van...
zondag 29 juni 2008 om 20:20
Maartje, je hebt het wel over anti-depressiva, maar heb je ook geinformeerd naar een psych? Er bestaat trouwens ook internet-therapie, gewoon thuis via de computer, enige dat je dan nodig hebt is commitment.
Hoe lang het gaat duren is moeilijk te voorspellen, maar een eerste stap lijkt mij om het ongeduld om ervanaf te zijn los te laten en te accepteren dat het een proces is waar je doorheen moet. Succes.
Hoe lang het gaat duren is moeilijk te voorspellen, maar een eerste stap lijkt mij om het ongeduld om ervanaf te zijn los te laten en te accepteren dat het een proces is waar je doorheen moet. Succes.
zondag 29 juni 2008 om 21:00
he maartje,
Af en toe een aanval is normaal. Daar moet je echt niet bang voor zijn. Je mag daar van schrikken, dat is ok.
Zo te lezen gaat je herstel prima. En ja, het duurt lang.
Wat mij hielp: goed eten (gezonde maaltijden en vezels enzo), dat zorgde ervoor dat mijn bloedspiegel niet alteveel fluctueerde (van al die suikers in snoep, chocolade en chips) gebeurd dat. Daardoor ben je vatbaarder.
sporten (of bewegen) hielp mij ook heel erg (dat is goed voor het afvoeren van adraline), prikkels beperken (geen tv aan als je al een kind in de ruimte hebt) en natuurlijk de ademhalingsoefeningen.
Niet bang zijn dat je terugvalt. Ook dat is normaal.
Als je maar geen dingen gaat vermijden. (dus niet stoppen met werken omdat je dat eng vind). Zo ga je namelijk echt terugvallen.
er zijn heel veel mensen die angstaanvallen hebben, of hebben gehad. Ik had het tien jaar geleden heel erg. Durfde toen ook de deur niet uit, en kan er nu prima mee omgaan! (ik heb ze bijna nooit meer)
Af en toe een aanval is normaal. Daar moet je echt niet bang voor zijn. Je mag daar van schrikken, dat is ok.
Zo te lezen gaat je herstel prima. En ja, het duurt lang.
Wat mij hielp: goed eten (gezonde maaltijden en vezels enzo), dat zorgde ervoor dat mijn bloedspiegel niet alteveel fluctueerde (van al die suikers in snoep, chocolade en chips) gebeurd dat. Daardoor ben je vatbaarder.
sporten (of bewegen) hielp mij ook heel erg (dat is goed voor het afvoeren van adraline), prikkels beperken (geen tv aan als je al een kind in de ruimte hebt) en natuurlijk de ademhalingsoefeningen.
Niet bang zijn dat je terugvalt. Ook dat is normaal.
Als je maar geen dingen gaat vermijden. (dus niet stoppen met werken omdat je dat eng vind). Zo ga je namelijk echt terugvallen.
er zijn heel veel mensen die angstaanvallen hebben, of hebben gehad. Ik had het tien jaar geleden heel erg. Durfde toen ook de deur niet uit, en kan er nu prima mee omgaan! (ik heb ze bijna nooit meer)
zondag 29 juni 2008 om 21:28
Heej maartje,
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Vorig jaar april ben ik in de ziektewet geraakt en kreeg ik van mijn HA te horen dat ik oververmoeid was! Nu een jaar later ben ik weer volledig aan het werk en begin me steeds beter in mijn vel te voelen. En dan heb ik het ook nog best snel gedaan (herstel)! Ik kon zelf niet zonder de hulp van AD er bovenop komen, maar dat zegt niks over jouw herstel! (ik kreeg er nog een depressie bij namelijk). Daarnaast ben ik naar het MW gegaan en heb ik een cursus gevolgt bij het MW (een vrouwengroep). Je gaat door een heel proces heen en het moeilijkste vond ik zelf: acceptatie van je eigen ziek zijn! Heb er ook heel lang tegen aan gehikt van : ooh over 2 mnd ben ik er wel weer!........nou niet dus......op het laatst ging het over in: ik zie wel wanneer ik weer beter ben......leef bij de dag! Stap voor stap ga je vooruit en dan weer 's een stap achteruit, zo gaat het een hele poos.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe de komende tijd! En misschien een tip: probeer je kinderwens voor een tweede kind nog even op een laag pitje te zetten! Meestal wanneer die 'druk' weg is, gaat je herstel ook sneller! Geniet van je kind die je nu hebt! Komt tijd, komt raad.....
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Vorig jaar april ben ik in de ziektewet geraakt en kreeg ik van mijn HA te horen dat ik oververmoeid was! Nu een jaar later ben ik weer volledig aan het werk en begin me steeds beter in mijn vel te voelen. En dan heb ik het ook nog best snel gedaan (herstel)! Ik kon zelf niet zonder de hulp van AD er bovenop komen, maar dat zegt niks over jouw herstel! (ik kreeg er nog een depressie bij namelijk). Daarnaast ben ik naar het MW gegaan en heb ik een cursus gevolgt bij het MW (een vrouwengroep). Je gaat door een heel proces heen en het moeilijkste vond ik zelf: acceptatie van je eigen ziek zijn! Heb er ook heel lang tegen aan gehikt van : ooh over 2 mnd ben ik er wel weer!........nou niet dus......op het laatst ging het over in: ik zie wel wanneer ik weer beter ben......leef bij de dag! Stap voor stap ga je vooruit en dan weer 's een stap achteruit, zo gaat het een hele poos.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe de komende tijd! En misschien een tip: probeer je kinderwens voor een tweede kind nog even op een laag pitje te zetten! Meestal wanneer die 'druk' weg is, gaat je herstel ook sneller! Geniet van je kind die je nu hebt! Komt tijd, komt raad.....
zondag 29 juni 2008 om 21:35
Beste Maartje,
Wat bij mij het allerbeste hielp, was bewegen. Heel veel sporten. Daardoor raakte ik de stress-stoffen in mijn lijf kwijt en kon ik mijn hoofd leegmaken.
Met een kleintje om je heen is dat natuurlijk niet altijd even goed te realiseren, maar wellicht kun je met je zoontje gaan fietsen bijvoorbeeld.
Veel sterkte!
Wat bij mij het allerbeste hielp, was bewegen. Heel veel sporten. Daardoor raakte ik de stress-stoffen in mijn lijf kwijt en kon ik mijn hoofd leegmaken.
Met een kleintje om je heen is dat natuurlijk niet altijd even goed te realiseren, maar wellicht kun je met je zoontje gaan fietsen bijvoorbeeld.
Veel sterkte!
zondag 29 juni 2008 om 23:19
ook ik herken veel hier.
ik ben vorig jaar februari bij de huisarts geweest. met paniekaanvallen en depresieve gevoelens. niet meer weg durven etc. ik kreeg wel anti depresiva, maar raad het niet aan hoor.
ik ben al maanden bezig met het afbouwen van a. d. , in mijn hoofd gaat het redelijk goed, ik kan nu in ieder geval weer gewoon boodschappen doen en angsten wat onderdrukken, maar lichamelijk word je van medicijnen niet fitter! en telkens als ik iets minder medicijnen neem, moet namelijk langzaam afgebouwd worden, ben ik weer een week uit de running, bah , duizelig, zweten, griepgevoel. ik vind dat artsen beter moeten vertellen, hoe het gaat als je van de medicijnen af gaat. dus, ga veel sporten, rook niet, pak geen koffie, ga op tijd slapen, allemaal beter dan a.d.
groetjessssssss
ik ben vorig jaar februari bij de huisarts geweest. met paniekaanvallen en depresieve gevoelens. niet meer weg durven etc. ik kreeg wel anti depresiva, maar raad het niet aan hoor.
ik ben al maanden bezig met het afbouwen van a. d. , in mijn hoofd gaat het redelijk goed, ik kan nu in ieder geval weer gewoon boodschappen doen en angsten wat onderdrukken, maar lichamelijk word je van medicijnen niet fitter! en telkens als ik iets minder medicijnen neem, moet namelijk langzaam afgebouwd worden, ben ik weer een week uit de running, bah , duizelig, zweten, griepgevoel. ik vind dat artsen beter moeten vertellen, hoe het gaat als je van de medicijnen af gaat. dus, ga veel sporten, rook niet, pak geen koffie, ga op tijd slapen, allemaal beter dan a.d.
groetjessssssss
maandag 30 juni 2008 om 16:56
Hai Maartje,
Het is voor iedereen verschillend hoe lang oververmoeidheid duurt.
Ik ben nu een jaar verder en het gaat aardig.
Paar stappen vooruit en dan weer 1 naar achter. Als je je wat beter voelt dan doe je snel weer teveel en dat merk je de volgende dag dan weer.
Probeer zoveel mogelijk ritme in je dag te houden, goed eten en optijd slapen.
Anti depresiva is niet geweldig maar het kan je wel net dat duwtje geven wat je nodig hebt om door de paniekaanvallen heen te komen, om niet helemaal in een neerwaartse spiraal te komen.
Sporten was er voor mij helaas niet bij, als ik de trap op of af moest was ik al helemaal kapot. Ga lekker wandelen, leg de lat niet te hoog voor jezelf.
Wat mij goed geholpen heeft is Yoga.
Succes en luister naar je lijf (voor zover dat lukt met een kind om je heen)
Het is voor iedereen verschillend hoe lang oververmoeidheid duurt.
Ik ben nu een jaar verder en het gaat aardig.
Paar stappen vooruit en dan weer 1 naar achter. Als je je wat beter voelt dan doe je snel weer teveel en dat merk je de volgende dag dan weer.
Probeer zoveel mogelijk ritme in je dag te houden, goed eten en optijd slapen.
Anti depresiva is niet geweldig maar het kan je wel net dat duwtje geven wat je nodig hebt om door de paniekaanvallen heen te komen, om niet helemaal in een neerwaartse spiraal te komen.
Sporten was er voor mij helaas niet bij, als ik de trap op of af moest was ik al helemaal kapot. Ga lekker wandelen, leg de lat niet te hoog voor jezelf.
Wat mij goed geholpen heeft is Yoga.
Succes en luister naar je lijf (voor zover dat lukt met een kind om je heen)
maandag 30 juni 2008 om 20:36
Bedankt voor al jullie lieve reacties.
Ik wil inderdaad weer te snel. Ik wil gewoon van dit klote gevoel af en weer een "gewoon" leven. Ik heb ook heel lang geworsteld met de waarom-vraag. Maar ik ben er nu wel achter dat er geen duidelijke reden voor bestaat. Het hangt waarschijnlijk ook wel samen met mijn persoonlijkheid. Ik ben nogal een controlfreak, perfectionistisch etc. Wellicht moet ik hier aan werken.
Via mijn Bedrijfsarts kom ik dan nu ook in Bedrijfs maatschappelijk werk terecht. Iemand hier ervaring mee? Ik hoop dat dit echt gaat helpen....
Vandaag ben ik wel weer "flink" geweest. Ben samen met mijn zoontje naar de brievenbus gelopen (Tjeeh wat klinkt dat stom zeg...) en heb even een kopje koffie gedronken bij de buurvrouw. Vanmiddag de hele middag met mijn zoontje in de speeltuin vlak bij ons huis geweest. Wel vermoeiend...
Ik vind het nog wel lastig om mijn grenzen te herkennen. Ik kom er vaak pas achter als het te laat is. Hoe doen jullie dat?
Yoga is een tip die ik eerder heb gehad. Zal eens informeren of dat hier in de buurt wordt gegeven.
Ik wil inderdaad weer te snel. Ik wil gewoon van dit klote gevoel af en weer een "gewoon" leven. Ik heb ook heel lang geworsteld met de waarom-vraag. Maar ik ben er nu wel achter dat er geen duidelijke reden voor bestaat. Het hangt waarschijnlijk ook wel samen met mijn persoonlijkheid. Ik ben nogal een controlfreak, perfectionistisch etc. Wellicht moet ik hier aan werken.
Via mijn Bedrijfsarts kom ik dan nu ook in Bedrijfs maatschappelijk werk terecht. Iemand hier ervaring mee? Ik hoop dat dit echt gaat helpen....
Vandaag ben ik wel weer "flink" geweest. Ben samen met mijn zoontje naar de brievenbus gelopen (Tjeeh wat klinkt dat stom zeg...) en heb even een kopje koffie gedronken bij de buurvrouw. Vanmiddag de hele middag met mijn zoontje in de speeltuin vlak bij ons huis geweest. Wel vermoeiend...
Ik vind het nog wel lastig om mijn grenzen te herkennen. Ik kom er vaak pas achter als het te laat is. Hoe doen jullie dat?
Yoga is een tip die ik eerder heb gehad. Zal eens informeren of dat hier in de buurt wordt gegeven.
dinsdag 1 juli 2008 om 14:48
Hai Maartje
De grens tussen inspannig en ontspanning is best moeilijk te vinden. Ik ben er eerst eens mee begonnen me niet meer door mensen te laten vertellen wat goed voor me is.
Sommige mensen kunnen zo doordrammen, je moet dit en je moet dat, het liefst willen ze vanalles met je ondernemen (aardig bedoeld) terwijl jij denkt "pfff, waar haal ik de energie vandaan"
Zij voelen niet wat ik voel. Ik probeer naar m'n lijf te luisteren.
Maar toch gaat het nog wel eens fout hoor. Maargoed op die manier blijf je wel actief en weet je meteen weer waar op dat moment de grens is. Nix doen omdat je bang bent over je grens heen te gaan is ook niet goed.
Goed wat je hebt gedaan, even naar buiten en naar de buurvrouw, en zo elke keer een stapje verder.
Met een maatschappelijk werker praten is geen slecht idee. Tegen zo'n persoon zeg je toch net even meer als tegen mensen in je omgeving. Het zal je best goed doen en een stukje "lucht" geven. Dat is mijn ervaring tenminste.
Sterkte en succes
De grens tussen inspannig en ontspanning is best moeilijk te vinden. Ik ben er eerst eens mee begonnen me niet meer door mensen te laten vertellen wat goed voor me is.
Sommige mensen kunnen zo doordrammen, je moet dit en je moet dat, het liefst willen ze vanalles met je ondernemen (aardig bedoeld) terwijl jij denkt "pfff, waar haal ik de energie vandaan"
Zij voelen niet wat ik voel. Ik probeer naar m'n lijf te luisteren.
Maar toch gaat het nog wel eens fout hoor. Maargoed op die manier blijf je wel actief en weet je meteen weer waar op dat moment de grens is. Nix doen omdat je bang bent over je grens heen te gaan is ook niet goed.
Goed wat je hebt gedaan, even naar buiten en naar de buurvrouw, en zo elke keer een stapje verder.
Met een maatschappelijk werker praten is geen slecht idee. Tegen zo'n persoon zeg je toch net even meer als tegen mensen in je omgeving. Het zal je best goed doen en een stukje "lucht" geven. Dat is mijn ervaring tenminste.
Sterkte en succes
