Pijn

Hoi

Ik heb sinds ik kan herinneren altijd pijn gehad. Maar als kindzijnde werd daar niet echt veel aandacht aanbesteed. Vanaf de puberteit werd de pijn steeds erger en sinds de afgelopen 5 jaar is het alleen maar erger geworden.
Ik ben nu 26 en sinds november pas de diagnose fibromyalgie. De voorgaande jaren zei de dokter dat het tussen mijn oren zat, of dat ik mij aanstelde, of moest sporten, afvallen etc.
Ik heb een aantal jaar thuis gezeten en sinds een jaar werk ik weer. Ik ben huishoudelijke hulp gaan doen. In het begin ging het nog wel, maar daarna ging het langzaam bergafwaarts
Op dit moment is het zo dat als ik gewerkt heb (minder dan 12 u per week) dat ik niks meer waard ben en niet eens puf heb om te douchen, vaak helpt mijn partner hiermee. Ik kan ook geen boodschappen meer doen of koken, dat is allemaal teveel. Huishouden begint er inmiddels ook aan te lijden want dat lukt gewoon niet meer. Ik kan als ik een goeie dag heb stofzuigen en een paar wassen draaien, Maar daarna is het helemaal klaar en heb ik teveel pijn.
Ik heb ook steeds vaker dat mijn handen uitvallen. De functie zeg maar. Dan heb ik mijn telefoon vast en ineens heb ik de kracht niet meer mijn telefoon vast te houden, alsof ik niet meer weet hoe het moet. Dit heb ik ook bij mijn been. Soms kan ik ineens niet meer goed lopen en moet ik er een soort slepende stappen mee maken. Dit is vaak als ik wandel, of zoals een aantal maanden geleden kon, tijdens het winkelen.
Fietsen gaat gelukkig wel goed, maar na een aantal kilometers krijg ik last van mijn stuitje en benen.

Ik weet niet wat ik moet doen, ik heb vorig jaar bij het uwv al een arbeidsvermogenbeoordeling aangevraagd en zij vonden dat ik prima kon werken. Inmiddels heb ik mij in een periode van een half jaar al 4x ziek moeten melden en een gesprek gehad met mijn leidinggevende. Het was geen onprettig gesprek.
Vandaag is de eerste keer sinds het gesprek dat ik mij weer heb ziek moeten melden vanwege teveel pijn.

Ik ben bang dat het zo niet langer door kan gaan, maar ik weet het gewoon niet meer. Moet ook mijn verhaal kwijt. Maar ik heb ook het gevoel dat ik gezien word als een aansteller. Je ziet aan mij niet dat ik chronisch pijn heb en er door heen zit en dat ik niet eens meer zelf kan douchen. Dat weet mijn leidinggevende ook niet. Er wordt toch van mij verwacht dat ik mij niet moet aanstellen en even door de zure appel moet heen bijten maar zo makkelijk is het niet.

Het liefst zou ik gewoon blijven werken, en mijn eigen geld verdienen maar zoals ik er nu bij zit gaat dat niet lukken en kan ik bijna zelf hulp in de huishouding gaan aanvragen.

Ik weet het gewoon niet meer. Niet stoppen met werken is geen optie, maar helemaal niks meer doen met mijn leven vind ik ook zo heftig.