Prikangst

Hmm, niet echt een superoplossing, maar wel een kleine geruststelling: bloed laten prikken is minder vervelend dan vaccinaties, zeker erna! En als je ooit een keer een infuus nodig hebt, kun je gewoon aangeven dat je er zo veel moeite mee hebt, dan kunnen ze je vast een roesje geven en merk je er niks meer van (doen ze bij kinderen ook vaak). Volgens mij doe je dat al, maar het is sowieso een goed idee om het altijd te zeggen, zodat er rekening mee gehouden kan worden.

Om eraf te komen kun je misschien zo'n anti-fobie cursus doen. Ze hebben ze voor spinnen en hoogstes en zo, ze kunnen het vast ook wel met prikken. Misschien kun je er eens op googlen, het schijnt veel mensen wel goed te helpen. Als je dat niet wilt, kun je altijd bedenken dat je niet de allerergste fobie hebt, zo vaak hoef je niet geprikt te worden, altijd beter dan spinnen of zo.



Oh, en ik vind het trouwens wel heel goed van je dat je wel gewoon naar landen gaat waar je een vaccinatie voor nodig hebt, en dat dan ook gewoon doet. Je laat te niet stoppen door je angst. Go girl!

Herkenbaar!

Hoe herkenbaar? Ik heb nieteens je hele posting gelezen, werd al kots en kotsmisselijk van het lezen erover.

Misschien een geruststelling. Ik ken iemand die het nog veel erger heeft. Bij haar speelt het 24/7 naalden een rol. Voor het slapen gaan, stuiptrekkingen in haar lichaam....Ga zo maar door. Maar ja, een schrale troost.



Als je het echt vervelend vindt, dan kan je er therapie voor volgen. Bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie. Of een andere therapie natuurlijk. Er is zelfs in Nieuwegein en in Nijmegen speciale therapie ervoor (Ipzo heet ie instelling)



Maar misschien kan je er zelf wel uitkomen. Het is een negatief denkpatroon. Probeer alles te relativeren. So what als die naald erin zit?! Die vaccinatie is nodig als je verder weg op vakantie wilt, wil je dat missen?? En als je een ongeluk krijgt, zal je vast ook wel wat prikken krijgen. Er zijn zoveel mensen meer die er geen problemen mee hebben, waarom jij wel?



Ik hoop dat je er zo mee geholpen ben

Ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik heb geen last van misselijkheid erna, maar mij breekt het koude zweet uit als ik een naald zie.  Ik ga er zo ongeveer van hyperventileren. Ik word gewoon onpasselijk van het idee dat er een naald in mijn vel moet. Het is niet zozeer de pijn, dat valt meestal wel mee, maar gewoon het idee van die naald in mijn.......gatver ik wil er niet meer aan denken. Bij de tandarts is het het ergst. Ik heb dan eerst een minuut of 5 nodig om weer op te houden met bibberen, voor ze verder kunnen gaan. Ik vind mezelf verschrikkelijk kinderachtig maar ik kan er niets aan doen.

Ik heb een piercing genomen met het idee: als ik dat durf, dan ben ik van mijn naaldenangst af.



Niet dus.



Het enige wat me er een beetje van af geholpen heeft: bevallen.

hey hier nog zo iemand.



Heb lievwer een bevalling dan n spuit. Heb t alletwee gehad en heb geen angst om te bevallen, maar wel voor een spuit.





veel succes

Ik denk dat er maar 1 manier is die echt helpt en dat is: DOEN. Omdat alles went. Reken maar dat als jij in het ziekenhuis komt om welke reden dan ook en je wordt om de havenklap geprikt, infuus erin dat het went. Dat zie je ook bij kinderen in het ziekenhuis die chronisch ziek zijn, op een gegeven moment hebben ze zo vaak bloed geprikt of wat dan ook dat het een routine wordt en gaat het enge er wel van af.



Maar ja, zolang je gezond bent hoef je in het dagelijks leven niet zo vaak te prikken dus ik denk dat het toch lastig blijft. Ik zou het maar accepteren. Zo erg is het toch niet? De 1 durft niet in een lift te stappen, de ander is bang voor spinnen en jij kan niet tegen prikken. Vervelend, maar ach, je bent de enige niet.

Hier nog iemand met een panische angst voor naalden. Bovendien heb ik een aangeboren hartafwijking en ben ik de laatste tijd erg vaak in ziekenhuizen te vinden. Mijn naaldenangst beperkt zich voornamelijk tot scherpe objecten die aders binnengaan, een inentingsnaald kan ik redelijk goed hebben.Ik kan ook niet echt zeggen dat ik prikangst heb. Het ergste vind ik namelijk niet het prikmoment, maar het gepiel daarna, het verwisselen van de buisjes, het aansluiten van het infuus, en het eruithalen van de hele zooi.

Als kind ben ik al vaak geprikt, natuurlijk, maar ik heb niet echt het idee dat het uit die tijd komt. Ok, ik ben een keer goed mishandeld toen ik een jaar of 10 was, en het jaar daarna was ik lichtelijk agressief naar de prikzusters toe, maar dat heb ik afgeleerd.

Mijn angst is pas echt begonnen toen ik 6 jaar geleden voor het eerst vaker, en in spannender situaties, in het ziekenhuis terecht begon te komen. Bovendien ben ik in die tijd ook vaste klant geworden bij de trombosedienst. Dat betekende, zeker in het begin, erg vaak prikken. In de loop van dat jaar begon mjin angst te groeien, en de bezoekjes aan de trombosedienst begonnen echt verschrikkelijk te worden. Nachtmerries en slapeloze nachten voor die tijd en na de uitslag (en dus ook bij het bekend worden van de volgende prikdag). Gelukkig voor mij kwam er toen redding in de vorm van een zelfcontroleapparaat. Dat heeft mij op dat moment echt gered.  

De angst bleef wel, en daar werd ik bij mijn afstuderen mee geconfronteerd. Voor een onderzoek kregen patienten daar een infuus aangelegd. Dat mag ik niet zelf doen, maar het was wel de bedoeling dat ik daarbij aanwezig was. Na een paar keer niet mee te zijn gegaan vond mijn begeleider het tijd worden om wat aan mijn angst te doen. Ik ben toen steeds meegegaan, steeds wat dichterbij, daarna meekijken en meevoelen, en uiteindelijk stond ik ineens een naald uit iemand te trekken. De volgende stap was dat ik zelf proefpersoon zou zijn, en dus ook een infuus moest krijgen. De rust van hem en de vertrouwdheid van de situatie hielp echt.

Daarna is het een lange tijd goed gegaan, tot een tijdje geleden toen ik weer in het ziekenhuis terecht kwam voor een paar dagen. Het was een paar keer goed gegaan, maar op een gegeven moment was de stress teveel, en raakte ik echt helemaal in paniek toen ik weer geprikt moest worden. Sindsdien krijg ik steeds een paniekaanval als er een naald in de buurt komt (helaas is dat de laatste tijd nogal vaak). Ik raak dan echt buiten mezelf, ik ben dan niet redelijk meer, kan mezelf niet meer controleren. En het ergste is nog wel dat ik het wel merk van mezelf, en me dan ook nog eens heel erg ga schamen en stom ga vinden. Verschrikkelijk. Ik hoop dat ik dat gevoel van rust nog een keer terug kan krijgen, maar ik ben bang dat dat er voorlopig niet in zit. Maar ik denk dat die tip om je gewoon een keer te laten prikken zeker geen slechte is. Zorg er dan alleen wel voor dat het een rustige situatie is (bij voorkeur niet in een ambulance of op de spoedeisende hulp:)) en vertel de prikker van je angst.

quote:Hmm, niet echt een superoplossing, maar wel een kleine geruststelling: bloed laten prikken is minder vervelend dan vaccinaties, zeker erna!Niet echt een goeie opmerking tegenover TO, maar ik kan juist absoluut niet tegen bloedprikken, terwijl een vaccinatie geen enkel probleem voor mij is. Het gevoel dat er iets weggezogen wordt uit m'n lichaam vind ik veel vervelender dan dat er iets ingespoten wordt. Laatst vaccinaties gehad ivm vakantie, geen enkel probleem. Maar bij bloedprikken neem ik altijd iemand mee die me gerust kan stellen en me in de gaten kan houden mocht ik onderuit gaan. Van bloedprikken hou ik ook veel langer last, want ze prikken standaard mis, dus altijd een blauwe arm. Vaccinaties kreeg ik slechts een beetje spierpijn van.



Voor iedereen is het dus anders. Geef in ieder geval aan wanneer je geprikt gaat worden dat je het echt niet leuk vind en probeer iemand te vinden die met je mee wil.

Als verpleegkundige en later verloskundige (tot zes jaar geleden gewerkt, nu in WAO) heb ik leren prikken, bloed afnemen, infusen prikken; ik draaide er mijn hand niet voor om!



Maar: zodra er iemand bij mij in de buurt komt met een naald wordt in hondsbenauwd....



De afgelopen drie zware operaties moest ik, uiteraard, een infuus hebben om onder narcose te gaan. Vanwege mijn prikangst heb ik samen met de anaesthesist besloten om 'met een kapje' onder zeil te gaan. Ze prikken dan als ik al slaap.



Ik moet zeggen dat ik een stuk rustiger ben als ik nu naar de O.K. gereden word...



Groetjes en sterkte,



Carrrie.

Ook ik heb vanaf mijn jeugd een enorme prikangst, en mijn grootste angst was dat ik ooit mijzelf zou moeten prikken. Ik begrijp je angst dus heel goed, ik ken het panische gevoel als je zo'n naald van dichtbij ziet. Bij de tandarts worden alle spuiten en naalden standaard weggelegd, en als ik een verdoving moet, roept hij altijd 'komt 'ie!' en dan doe ik mijn ogen dicht, zodat ik de naald niet aan zie komen.



Ondertussen heb ik al 8 jaar diabetes en spuit ik mijzelf sinds 3 jaar iedere dag. Sinds afgelopen maandag heb ik een insulinepomp, wat betekent dat het aantal prikken wat ik mijzelf moet geven teruggebracht wordt van 120 naar 10-15 per maand. Ik heb laatst zitten rekenen, en ik heb mijzelf de afgelopen 3 jaar ruim 3000 keer zelf geïnjecteerd! Het zijn maar pietepeuterig kleine naaldjes hoor, maar het blijven naalden en zijn dus eng.



De allereerste keer dat ik mijzelf moest injecteren heb ik 3 huilbuien gehad, en het heeft 80 minuten geduurd voordat ik dat naaldje in mijn been durfde te zetten, en ik vond mezelf maar een aansteller, ondanks dat iedereen mij verzekerde dat ik dat niet was.

Nu met die insulinepomp moet ik 9 mm lange, iets dikkere naaldjes (infuusnaaldje) in mijn buik schieten met een hulpstukje, en ik heb er verdoofzalf bijgekregen, omdat ik het behoorlijk eng vind allemaal. Ik, die (inmiddels) doorgewinterde diabeet die zichzelf iedere dag 4x injecteerde.....met verdoofzalf omdat ze deze naalden te lang en te eng vindt!



Naaldenangst gaat, tenminste bij mij, nooit echt helemaal over. Ik zou ook niet weten hoe ik je daarbij moet helpen, het enige wat mij geholpen heeft is het doen, ondervinden, en dat veelvuldig. De enige dingen die ik niet meer eng vind zijn het bloedprikken in het ziekenhuis en het mijzelf injecteren met een insulinespuit, maar daar blijft het ook bij.

Nou speelt er bij mij natuurlijk ook mee dat ik geen keus heb, ik zal mijzelf insuline moeten toedienen, anders ga ik dood, en dat maakt het makkelijker om me over die angst heen te zetten.



Ik voel met je mee want ik weet hoe ellendig het kan zijn om zo bang te zijn.

*; van mij.

Jasmina, het valt mee hoor, echt. Ik vind het lief dat je zo met me meevoelt, maar ik schreef mijn stukje niet om zielig gevonden te worden hoor  Ik ben een hele hoop dingen, maar ik ben beslist niet zielig! Ik schreef het om je te laten zien hoe prikangst op een gegeven moment op een lager plan komt te staan in je leven als je geen keus hebt, en hoe die angst dan ook minder belangrijk voor je wordt.



Ik zal het proberen uit te leggen aan de hand van een voorbeeld: we waren een keer bij een collega van mij op bezoek in het ziekenhuis. Die man was geopereerd aan nierstenen en lag aan 2 infusen, één in zijn arm en één in zijn rug, zich heel ziek te voelen in zijn bed. Toen we daar weggingen zei mijn man 'nou, ik hoop toch nooit in zo'n ziekenhuisbed terecht te komen, ik zou helemaal gek worden van het nietsdoen en het niet uit je bed mogen' (mijn man is nogal een bezige bij), waarop ik tegen hem zei 'als jij alle dagen vergaat van de pijn door nierstenen en je wordt uiteindelijk, na 12 vergruispogingen, eindelijk geopereerd, dan ben je blij dat je in zo'n ziekenhuisbed ligt, inclusief die twee infusen, dan WIL je niet eens je bed uithoeven'.



Snap je wat ik bedoel? Het is allemaal zo relatief. Ik wil je angst niet bagatelliseren hoor, absoluut niet, maar op het moment dat iets echt MOET, dan denk je vaak niet eens meer aan die angst, dan onderga je het allemaal en als je achteraf terugkijkt bleek het allemaal reuze mee te vallen. Is mijn ervaring tenminste.



Wat dat bloedprikken betreft: aders zijn gevoelloos, dus het enige wat je een klein beetje voelt bij de prik is dat de naald door je huid heen gaat. Daar zou je eventueel verdoofzalf voor kunnen vragen bij je huisarts, ik weet niet of hij/zij dat doet, maar vragen staat vrij, toch? Geloof me: verdoofzalf werkt!