Gezondheid
alle pijlers
schoonouder met progressieve ziekte, wie ook?
woensdag 13 mei 2009 om 21:45
hey allemaal,
Ik zou graag ervaringen willen uitwisselen met mensen die een partner hebben met een ouder die chronisch/progressief ziek is.
Hoe gaan jullie en je partners daarmee om? Hoe ver laat je jezelf in de situatie toe?
Hoe ben je je partner hierin tot steun? En hoe deal je vervolgens met de emoties die je er zelf door ervaart? Hoe ga je om met het verschil in omgaan hierin?
Of misschien zijn er ook wel mensen die zelf een zieke ouder hebben; hoe zou jij hierin gesteund willen worden?
Bekend over kinderen van ouders met dergelijke ziektes is dat ze vaak pas jaren na het overlijden beginnen met het verwerken van allerlei processen. In hoeverre kun/moet je iemand hierin (al eerder?) stimuleren of juist niet?
Mijn ervaring is dat je altijd aan de zijlijn staat toe te kijken, met 1 been binnen de cirkel en de andere er buiten... Best moeilijk!
Ik probeer over al deze dingen natuurlijk zo goed mogelijk te praten met mijn vriend, over wat hij prettig en belangrijk vind hierin en andersom, maar ben erg benieuwd naar ervaringen van anderen.
Ik zou graag ervaringen willen uitwisselen met mensen die een partner hebben met een ouder die chronisch/progressief ziek is.
Hoe gaan jullie en je partners daarmee om? Hoe ver laat je jezelf in de situatie toe?
Hoe ben je je partner hierin tot steun? En hoe deal je vervolgens met de emoties die je er zelf door ervaart? Hoe ga je om met het verschil in omgaan hierin?
Of misschien zijn er ook wel mensen die zelf een zieke ouder hebben; hoe zou jij hierin gesteund willen worden?
Bekend over kinderen van ouders met dergelijke ziektes is dat ze vaak pas jaren na het overlijden beginnen met het verwerken van allerlei processen. In hoeverre kun/moet je iemand hierin (al eerder?) stimuleren of juist niet?
Mijn ervaring is dat je altijd aan de zijlijn staat toe te kijken, met 1 been binnen de cirkel en de andere er buiten... Best moeilijk!
Ik probeer over al deze dingen natuurlijk zo goed mogelijk te praten met mijn vriend, over wat hij prettig en belangrijk vind hierin en andersom, maar ben erg benieuwd naar ervaringen van anderen.
woensdag 13 mei 2009 om 21:51
Hoi!
Mijn ervaring is dat ik het heel moeilijk vind om in het tempo van mn lief mee te gaan.., dat wanneer hij verdrietig is, ik er voor hem ben.., maar het ook weer loslaat zodra hij het loslaat. De enige oplossing daarin is bij mezelf blijven en niet mee te gaan in de emotie. Me te realiseren dat ik het verdriet van mn vriend voel en ondersteun en dat het niet van mezelf is.
Mijn verdriet is er natuurlijk ook, maar daar zijn genoeg momenten voor.
Het tempo van verwerken laat ik helemaal aan mn lief over.. Al vraag ik me soms af of er niet te weinig wordt ge-uit... Maar dat is volgens mij een man/vrouw ding....
Mijn ervaring is dat ik het heel moeilijk vind om in het tempo van mn lief mee te gaan.., dat wanneer hij verdrietig is, ik er voor hem ben.., maar het ook weer loslaat zodra hij het loslaat. De enige oplossing daarin is bij mezelf blijven en niet mee te gaan in de emotie. Me te realiseren dat ik het verdriet van mn vriend voel en ondersteun en dat het niet van mezelf is.
Mijn verdriet is er natuurlijk ook, maar daar zijn genoeg momenten voor.
Het tempo van verwerken laat ik helemaal aan mn lief over.. Al vraag ik me soms af of er niet te weinig wordt ge-uit... Maar dat is volgens mij een man/vrouw ding....
woensdag 13 mei 2009 om 22:15
Wauw.. ben even onder de indruk. Erg herkenbaar beschreven!
Ben er dus zelf nog maar kort geleden achter gekomen (mede dankzij een ander topic hier op de viva) dat dat tempo inderdaad het moeilijkste is.
quote:MissSaartje schreef op 13 mei 2009 @ 21:51:
Hoi!
Mijn ervaring is dat ik het heel moeilijk vind om in het tempo van mn lief mee te gaan.., dat wanneer hij verdrietig is, ik er voor hem ben.., maar het ook weer loslaat zodra hij het loslaat.
Hoe merk je dan aan hem wat het moment is dat hij het weer los laat?
De enige oplossing daarin is bij mezelf blijven en niet mee te gaan in de emotie. Me te realiseren dat ik het verdriet van mn vriend voel en ondersteun en dat het niet van mezelf is.
Mijn probleem is juist dat als ik mezelf blijf veel te ver mee ga in de emotie...
Mijn verdriet is er natuurlijk ook, maar daar zijn genoeg momenten voor.
Wat voor momenten dan als ik vragen mag, deel je die ook of 'zadel je hem daar niet mee op'? En vind je het deels ook hetzelfde verdriet?
Het tempo van verwerken laat ik helemaal aan mn lief over.. Al vraag ik me soms af of er niet te weinig wordt ge-uit... Maar dat is volgens mij een man/vrouw ding....
Ik vind het, net als jij geloof ik, belangrijk dat we er regelmatig over praten. Tot dusverre hebben we het allebei prettig gevonden als ik soms even aandrong dat hij mij toch echt even op de hoogte moest gaan stellen van wat er allemaal in hem om ging. Toch zijn we hier te ver in door geschoten en vind het nu erg moeilijk om de balans te vinden. Heb jij hier wel eens mee gezeten, of is dit redelijk natuurlijk en vanzelf gegaan?
Wat fijn.. een 'lotgenoot'
Ben er dus zelf nog maar kort geleden achter gekomen (mede dankzij een ander topic hier op de viva) dat dat tempo inderdaad het moeilijkste is.
quote:MissSaartje schreef op 13 mei 2009 @ 21:51:
Hoi!
Mijn ervaring is dat ik het heel moeilijk vind om in het tempo van mn lief mee te gaan.., dat wanneer hij verdrietig is, ik er voor hem ben.., maar het ook weer loslaat zodra hij het loslaat.
Hoe merk je dan aan hem wat het moment is dat hij het weer los laat?
De enige oplossing daarin is bij mezelf blijven en niet mee te gaan in de emotie. Me te realiseren dat ik het verdriet van mn vriend voel en ondersteun en dat het niet van mezelf is.
Mijn probleem is juist dat als ik mezelf blijf veel te ver mee ga in de emotie...
Mijn verdriet is er natuurlijk ook, maar daar zijn genoeg momenten voor.
Wat voor momenten dan als ik vragen mag, deel je die ook of 'zadel je hem daar niet mee op'? En vind je het deels ook hetzelfde verdriet?
Het tempo van verwerken laat ik helemaal aan mn lief over.. Al vraag ik me soms af of er niet te weinig wordt ge-uit... Maar dat is volgens mij een man/vrouw ding....
Ik vind het, net als jij geloof ik, belangrijk dat we er regelmatig over praten. Tot dusverre hebben we het allebei prettig gevonden als ik soms even aandrong dat hij mij toch echt even op de hoogte moest gaan stellen van wat er allemaal in hem om ging. Toch zijn we hier te ver in door geschoten en vind het nu erg moeilijk om de balans te vinden. Heb jij hier wel eens mee gezeten, of is dit redelijk natuurlijk en vanzelf gegaan?
Wat fijn.. een 'lotgenoot'
donderdag 14 mei 2009 om 09:07
Ja, een beetje met zijn 'flow' mee gaan maar zeker wel jezelf blijven. Anders verlies je jezelf in hem, zijn emoties en zijn schoonouders. Blijf wel voor jezelf leuke dingen doen.
Steun hem en ja, mannen laten minder hun emoties zien...
Weer terug in balans komen. Mara hoe bedoel je dat je te ver bent doorgeschoten?
Steun hem en ja, mannen laten minder hun emoties zien...
Weer terug in balans komen. Mara hoe bedoel je dat je te ver bent doorgeschoten?
Nee echt?
vrijdag 15 mei 2009 om 01:19
Te ver doorgeschoten in de zin dat ik dacht te weten wat goed was, en dus erg aan hem ging lopen trekken en doen om maar reacties uit hem te krijgen. Ik dacht dan dat we er over aan het praten waren en dat ik hem steunde, maar (achteraf gezien) kwam het daar niet op neer.
Vaak verwoorde ik dan namelijk mijn eigen gevoel erover en omdat zijn tempo een stuk lager ligt op dit gebied reageerde hij erop op een instemmende manier waardoor ik het gevoel kreeg dat ik hem ermee geholpen had en hij een soort nieuwe inzichten had gekregen, of bepaalde dingen 'een plek had kunnen geven'.
Uiteindelijk was het zo dat ik me verantwoordelijk voelde voor zijn geluk en problemen... dat gaat te ver. Heb uiteindelijk ook aangegeven dat dit niet langer ging zo en dat deze patronen moeten veranderen. Maar dat is natuurlijk het moeilijkste wat er is.
Vind het dus erg moeilijk om hem de dingen in zijn tempo te laten doen.. Hij vind het ook erg moeilijk (heb ik de indruk) om mij informatie hierover te geven, dus het blijft nog een beetje eenrichtingsverkeer. Maar goed, heb wel het gevoel dat we op de goeie weg zijn.. Maar tips hierover zijn erg welkom.
De enige die mijn grenzen aan kan geven ben ik zelf natuurlijk, maar ben van nature iemand die graag inspeelt op de behoefte van de omgeving...
"Anders verlies je jezelf in hem, zijn emoties en zijn schoonouders." Dat is dus precies wat er eigenlijk gebeurd is...
Vaak verwoorde ik dan namelijk mijn eigen gevoel erover en omdat zijn tempo een stuk lager ligt op dit gebied reageerde hij erop op een instemmende manier waardoor ik het gevoel kreeg dat ik hem ermee geholpen had en hij een soort nieuwe inzichten had gekregen, of bepaalde dingen 'een plek had kunnen geven'.
Uiteindelijk was het zo dat ik me verantwoordelijk voelde voor zijn geluk en problemen... dat gaat te ver. Heb uiteindelijk ook aangegeven dat dit niet langer ging zo en dat deze patronen moeten veranderen. Maar dat is natuurlijk het moeilijkste wat er is.
Vind het dus erg moeilijk om hem de dingen in zijn tempo te laten doen.. Hij vind het ook erg moeilijk (heb ik de indruk) om mij informatie hierover te geven, dus het blijft nog een beetje eenrichtingsverkeer. Maar goed, heb wel het gevoel dat we op de goeie weg zijn.. Maar tips hierover zijn erg welkom.
De enige die mijn grenzen aan kan geven ben ik zelf natuurlijk, maar ben van nature iemand die graag inspeelt op de behoefte van de omgeving...
"Anders verlies je jezelf in hem, zijn emoties en zijn schoonouders." Dat is dus precies wat er eigenlijk gebeurd is...
