Te dun

3 jaar geleden, woog ik 40 kilo.
Ik werd ziek als ik in de spiegel keek, en dan niet dat ik wou overgeven nee, ziek dat ik zo dun was.
Striemen over heel me buik, waar ik me zo voor schaam.
Ik walgde van me zelf, ik deed er alles voor om aan te komen.
Aan een andere pil, want ze zeggen van de pil kom je aan.
Sporten, maar daar was ik te zwak voor.
Dingen eten wat ik niet lekker vond.
Dure creme’s kopen voor me striemen.
Het lukte me maar niet, het was een gevecht wat ik niet kon winnen.
En zo 2 jaar lang..

Maar toen, begon ik me leven te veranderen.
Mijn grootste stap was mijn borstoperatie.
En het klinkt misschien raar voor jullie, maar ik was intens gelukkig met mijn operatie. Ik werd er blij van, ik durfde weer in de spiegel te kijken.
Ik at meer, ik ging sporten en deed leuke dingen.
En zonder dat ik het wist kwam ik heel langzaam aan, ik wou een broek kopen ( maat 32 ) en het paste niet. Andere mensen zouden blij zijn met een maatje 32, nou ik sprong een gat in de lucht dat ik een maatje 34 kon pakken. En veegde een traantje weg in het pashok.

Ik ging op vakantie, Curacao.
Waar ik altijd heen wou, en nu kon ik erheen na mijn operatie.
Ik wou alleen maar een bikini aan en dacht niet na over mijn striemen. Het boeide mij niet meer.
Ik heb een gezond kind op de wereld gezet, fuck die striemen, ik schaam me er niet meer voor!

En toen vorig jaar ontmoete ik mijn vriend.
Hij bracht een nog grotere glimlach op mijn gezicht. Hij vind me mooi zoals ik ben. En meer kan ik niet wensen.

Ik weeg nu 55 kilo waar ik HEEL blij mee ben,
Ik heb maatje 36 nu.
Ik vreet heel de dag door!
Ik krijg te horen; Jess je bent echt dikker geworden, dat is voor mij een compliment!

Ik heb gezond kind, de liefste vriend, mooiste mensen om me heen die me er ook doorheen hebben geholpen, diegene weten zelf wie ze zijn.

Ik kan nu zeggen;

IK BEN GELUKKIG!