Gezondheid
alle pijlers
Voelen wanneer de grens bereikt is en wat je nodig hebt..??
dinsdag 20 april 2021 om 10:25
Goedemorgen, gisteren was de dag dat ik door mijn baas naar huis gestuurd werd... Ik zelf kon die beslissing (nog) niet maken, dus is de beslissing maar voor me gemaakt. En nu "moet" ik dus verplicht thuisblijven... Gemengde gevoelens, want ik heb gefaald, ik laat collega's in de steek... Anderzijds ook een gevoel van opluchting. Ik liep al weken op mijn tenen, ik voel me doodmoe, de batterij laadt niet meer op en ik merkte dat elke kleine gebeurtenis me van slaag maakte, waardoor ik een veel korter lontje had (en heb) dan normaal. Al weken was ik gaten in de organisatie op aan het vangen..., maar de rek was en is er even volledig uit.
Wat nu?? Diep van binnen weet ik wel waar het mis gaat. Iets met perfectionisme, te hoge lat, ongelooflijk streng voor mezelf en een belachelijk groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben graag een harde werker, kan (denk ik) ook veel aan, maar ergens is er een grens en die zie/voel ik dan niet goed. Ik ben ook zo iemand die dan denkt. Over zoveel weken heb ik een paar dagen vrij, dus dat red ik nog wel. Tank ik dan wel weer bij... Maar ja, uiteindelijk werkt dit natuurlijk niet meer.
Nu is me verteld lekker 2 weken te gaan thuiszitten... Lekker doen waar ik zin in heb en waar ik van oplaad. En ik weet dat dat nodig is, maar gevoelsmatig denk ik: "ik kan toch niet zomaar overdag in het zonnetje een wandeling gaan maken, terwijl mijn collega's moeten werken en ook nog mijn afwezigheid moeten opvangen". Anderzijds weet ik ook dat ik bloedchagrijnig word van 2 weken binnen zitten (omdat ik het niet vind kunnen dat ik naar buiten ga en leuke, ontspannende dingen ga ondernemen).
Lang verhaal kort. Zijn er mensen die zich herkennen in bovenstaand verhaal. Het slecht bewaken van je eigen grens en het ook niet goed durven toegeven en of uberhaupt voelen wat je nodig hebt om weer op te laden... Wat heeft jullie geholpen? En welke tips heb je voor mij? Dank alvast voor het delen!!
(Ik ga zeker ook langs de huisarts. Voor de zekerheid ook even bloed laten prikken vanwege die extreme vermoeidheid. En waarschijnlijk zal hij me doorverwijzen naar de POH. Maar probeer zelf ook verder te kijken dan dat.)
Wat nu?? Diep van binnen weet ik wel waar het mis gaat. Iets met perfectionisme, te hoge lat, ongelooflijk streng voor mezelf en een belachelijk groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben graag een harde werker, kan (denk ik) ook veel aan, maar ergens is er een grens en die zie/voel ik dan niet goed. Ik ben ook zo iemand die dan denkt. Over zoveel weken heb ik een paar dagen vrij, dus dat red ik nog wel. Tank ik dan wel weer bij... Maar ja, uiteindelijk werkt dit natuurlijk niet meer.
Nu is me verteld lekker 2 weken te gaan thuiszitten... Lekker doen waar ik zin in heb en waar ik van oplaad. En ik weet dat dat nodig is, maar gevoelsmatig denk ik: "ik kan toch niet zomaar overdag in het zonnetje een wandeling gaan maken, terwijl mijn collega's moeten werken en ook nog mijn afwezigheid moeten opvangen". Anderzijds weet ik ook dat ik bloedchagrijnig word van 2 weken binnen zitten (omdat ik het niet vind kunnen dat ik naar buiten ga en leuke, ontspannende dingen ga ondernemen).
Lang verhaal kort. Zijn er mensen die zich herkennen in bovenstaand verhaal. Het slecht bewaken van je eigen grens en het ook niet goed durven toegeven en of uberhaupt voelen wat je nodig hebt om weer op te laden... Wat heeft jullie geholpen? En welke tips heb je voor mij? Dank alvast voor het delen!!
(Ik ga zeker ook langs de huisarts. Voor de zekerheid ook even bloed laten prikken vanwege die extreme vermoeidheid. En waarschijnlijk zal hij me doorverwijzen naar de POH. Maar probeer zelf ook verder te kijken dan dat.)
dinsdag 20 april 2021 om 10:28
Heel herkenbaar. En voor mij moest ook de beslissing worden gemaakt, want ik ging alleen maar door. Ik ben uiteindelijk bij een goede coach belandt die ook haptonome is en yoga gaf. Ik vond yoga iets enorm sufs, maar het bleek mij goed te helpen (in combinatie met de gesprekken/sessies met haar).
Ben nu paar jaar verder en het gaat heel veel beter met me. En toch moet ik soms, als situaties hier thuis veranderen (kinderen die groter worden, waardoor je opeens meer tijd voor jezelf hebt) even nadenken "wat wil ik doen, waar word ik blij van".
Ben nu paar jaar verder en het gaat heel veel beter met me. En toch moet ik soms, als situaties hier thuis veranderen (kinderen die groter worden, waardoor je opeens meer tijd voor jezelf hebt) even nadenken "wat wil ik doen, waar word ik blij van".
dinsdag 20 april 2021 om 10:31
De eerste stap is denk ik, toegeven dat het op is. En dat het op mag zijn. Je hoeft niets te doen. Je hoeft ook niet perse leuke dingen te doen. Je mag ook gewoon een uurtje wandelen en daarna een paar uur slapen. Of heel lang in bad gaan liggen met een boek. Bij mij kwam er enorm veel vermoeidheid uit de eerste weken.
Schrik ook niet, als je er nu aan toegeeft, dat het misschien nog wat slechter gaat worden. Als je niet langer de schijn ophoudt, kan je lijf er aan toegeven.
Daarna kan een stap zijn om je lijf weer meer te gaan "voelen". In plaats van vanuit je hoofd van alles moeten en regelen, je lijf laten bepalen wat goed voelt. Dat kan een heel proces zijn, maar uiteindelijk kom je er wel beter uit. Veel sterkte!
p.s. als je de naam van mijn coach wilt weten kan ik die wel noemen. Regio Utrecht.
Schrik ook niet, als je er nu aan toegeeft, dat het misschien nog wat slechter gaat worden. Als je niet langer de schijn ophoudt, kan je lijf er aan toegeven.
Daarna kan een stap zijn om je lijf weer meer te gaan "voelen". In plaats van vanuit je hoofd van alles moeten en regelen, je lijf laten bepalen wat goed voelt. Dat kan een heel proces zijn, maar uiteindelijk kom je er wel beter uit. Veel sterkte!
p.s. als je de naam van mijn coach wilt weten kan ik die wel noemen. Regio Utrecht.
dinsdag 20 april 2021 om 10:37
Ja 
Heel herkenbaar. Zo heb ik vanaf het begin van mijn studie tot aan 2 jaar terug doorgestoomd. Griep, liefdesverdriet, rouw - geen enkele situatie gaf mij het recht om zomaar thuis te gaan zitten, vond ik. Ik mocht ook nooit moe zijn, want ik heb geen kinderen dus waarom zou ik nou moe mogen zijn?
Tot er 2 jaar terug dus een relatie stuk liep (door andere redenen) en ik de nekslag ineens voelde. Ik kon 4 weken lang alleen maar huilen, ik wilde het liefst onder mijn bed gaan liggen zodat niemand me zou kunnen vinden en me dus met rust zou laten. Ik sliep niet meer omdat ik alleen maar lag te malen. Dat kwam niet alleen door het eindigen van de relatie, maar ook alle opgebouwde spanning van de jaren daarvoor. Alsof de dam doorbrak.
Ik heb uiteindelijk haptotherapie gevolgd om mijn eigen grenzen te leren herkennen en mezelf de ruimte te geven ernaar te luisteren. Want mijn lichaam gaf heel goed aan wanneer er een grens bereikt was - ik negeerde het gewoon volledig. Dat heeft me veel rust gegeven en het is in het algemeen stukken verbeterd.
Er zijn nog steeds momenten dat ik mezelf geen rust gun, maar zo erg als vroeger is het zeker niet meer.
Heel herkenbaar. Zo heb ik vanaf het begin van mijn studie tot aan 2 jaar terug doorgestoomd. Griep, liefdesverdriet, rouw - geen enkele situatie gaf mij het recht om zomaar thuis te gaan zitten, vond ik. Ik mocht ook nooit moe zijn, want ik heb geen kinderen dus waarom zou ik nou moe mogen zijn? Tot er 2 jaar terug dus een relatie stuk liep (door andere redenen) en ik de nekslag ineens voelde. Ik kon 4 weken lang alleen maar huilen, ik wilde het liefst onder mijn bed gaan liggen zodat niemand me zou kunnen vinden en me dus met rust zou laten. Ik sliep niet meer omdat ik alleen maar lag te malen. Dat kwam niet alleen door het eindigen van de relatie, maar ook alle opgebouwde spanning van de jaren daarvoor. Alsof de dam doorbrak.
Ik heb uiteindelijk haptotherapie gevolgd om mijn eigen grenzen te leren herkennen en mezelf de ruimte te geven ernaar te luisteren. Want mijn lichaam gaf heel goed aan wanneer er een grens bereikt was - ik negeerde het gewoon volledig. Dat heeft me veel rust gegeven en het is in het algemeen stukken verbeterd.
Er zijn nog steeds momenten dat ik mezelf geen rust gun, maar zo erg als vroeger is het zeker niet meer.
dinsdag 20 april 2021 om 10:45
Waarom werk jij zo hard voor anderen dat jij jezelf uit het oog verliest?
Wie heeft je ooit ingeprent dat het zo zou moeten?
Denk je dat je het eigenlijk helemaal niet kunt en dus heel hard moet werken, zodat je niet door de mand kan vallen?
Mensen die heel hard werken, zijn vaak in de kern helemaal niet zeker van zichzelf en proberen dat op die manier te maskeren.
Zoek hulp voor je onzekerheid, want dat gaat je een heleboel rust geven.
Wie heeft je ooit ingeprent dat het zo zou moeten?
Denk je dat je het eigenlijk helemaal niet kunt en dus heel hard moet werken, zodat je niet door de mand kan vallen?
Mensen die heel hard werken, zijn vaak in de kern helemaal niet zeker van zichzelf en proberen dat op die manier te maskeren.
Zoek hulp voor je onzekerheid, want dat gaat je een heleboel rust geven.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 20 april 2021 om 10:47
Twee weken zijn zo om en aangezien je toch al naar de huisarts gaat heb ik vooral een praktische tip voor je.
Wandelen is het beste wat je maar kunt doen. En het weer is er super voor. In plaats van jezelf schuldig te voelen over je wandeling in de zon zou je het ook zo kunnen zien dat je je verantwoordelijkheid aan het pakken bent om zo snel mogelijk weer up & running te zijn.
Wanneer een veer te strak opgedraaid is dan krijg je hem niet weer gebruiksklaar door hem krampachtig op dezelfde spanning vast te houden. Dan is de enige remedie loslaten. Hetzelfde geldt voor mensen. Je staat teveel onder spanning. Loslaten en ontspannen is de kortste weg terug naar belastbaarheid. Dus smeer een boterham, vul een waterfles, gebruik een crème met SPF en geniet van de zon!
Wandelen is het beste wat je maar kunt doen. En het weer is er super voor. In plaats van jezelf schuldig te voelen over je wandeling in de zon zou je het ook zo kunnen zien dat je je verantwoordelijkheid aan het pakken bent om zo snel mogelijk weer up & running te zijn.
Wanneer een veer te strak opgedraaid is dan krijg je hem niet weer gebruiksklaar door hem krampachtig op dezelfde spanning vast te houden. Dan is de enige remedie loslaten. Hetzelfde geldt voor mensen. Je staat teveel onder spanning. Loslaten en ontspannen is de kortste weg terug naar belastbaarheid. Dus smeer een boterham, vul een waterfles, gebruik een crème met SPF en geniet van de zon!
dinsdag 20 april 2021 om 11:00
Dank je wel voor jullie lieve reacties!
@MarijeMarije: ik denk idd dat ik "moet" gaan (leren) accepteren dat het op mag zijn, eraan toegeven en laten gebeuren wat er gebeuren gaat... Hoe moeilijk dat ook is.
Ik woon zelf in het zuiden, dus Utrecht is niet zo handig. Wel lief dat je de naam van coach zelfs wilde delen.
@Suusje666: je schrijft mijn lijf geeft wel grenzen aan, maar die negeerde ik gewoon... Je hebt gelijk, ook mijn lijf geeft echt wel grenzen aan, maar die negeer ik. Dus mijn vraag zou moeten zijn hoe luister ik hier (wel) naar? Fijn dat het beter gaat met je!
Dank voor je berichtje Doreia. Ik denk dat er echt wel een klein stukje onzekerheid is, maar denk niet dat dat het hoofdprobleem is. Echter nooit verkeerd om ook hier bij stil te staan.
@Sprankelend: Ik ga zo lekker een stukje weg op mijn racefiets!! Hier in het zuiden schijnt het zonnetje volop, dus dat gaat me vast goed doen. Wel een goede van je om het te zien als "de verantwoordelijkheid nemen om.." Die ga ik er proberen in te houden, want die lijkt me meer helpend dan het me constant schuldig voelen...
@MarijeMarije: ik denk idd dat ik "moet" gaan (leren) accepteren dat het op mag zijn, eraan toegeven en laten gebeuren wat er gebeuren gaat... Hoe moeilijk dat ook is.
Ik woon zelf in het zuiden, dus Utrecht is niet zo handig. Wel lief dat je de naam van coach zelfs wilde delen.
@Suusje666: je schrijft mijn lijf geeft wel grenzen aan, maar die negeerde ik gewoon... Je hebt gelijk, ook mijn lijf geeft echt wel grenzen aan, maar die negeer ik. Dus mijn vraag zou moeten zijn hoe luister ik hier (wel) naar? Fijn dat het beter gaat met je!
Dank voor je berichtje Doreia. Ik denk dat er echt wel een klein stukje onzekerheid is, maar denk niet dat dat het hoofdprobleem is. Echter nooit verkeerd om ook hier bij stil te staan.
@Sprankelend: Ik ga zo lekker een stukje weg op mijn racefiets!! Hier in het zuiden schijnt het zonnetje volop, dus dat gaat me vast goed doen. Wel een goede van je om het te zien als "de verantwoordelijkheid nemen om.." Die ga ik er proberen in te houden, want die lijkt me meer helpend dan het me constant schuldig voelen...
dinsdag 20 april 2021 om 11:04
Herkenbaar. In mijn huidige functie heb ik inmiddels zelf de knoop doorgehakt dat ik op deze manier niet verder kan.
Je weet waar het mis gaat, ik zou daar aan gaan werken. Lees je in over verschillende therapieën etc en probeer wat bij je past.
Ik ben zelf uitgekomen bij hypnotherapie. Alleen eerste sessie gehad dus weet nog niet in welke mate het gaat werken.
Je weet waar het mis gaat, ik zou daar aan gaan werken. Lees je in over verschillende therapieën etc en probeer wat bij je past.
Ik ben zelf uitgekomen bij hypnotherapie. Alleen eerste sessie gehad dus weet nog niet in welke mate het gaat werken.
dinsdag 20 april 2021 om 11:12
Ja, maar doe eerst even niets. Helemaal niets. Beetje fietsen, beetje wandelen, dutje, in de zon zitten, door een tijdschrift bladeren, lekker eten, vroeg naar bed. En niet veel meer dan dat.Due-scimmie schreef: ↑20-04-2021 11:04Herkenbaar. In mijn huidige functie heb ik inmiddels zelf de knoop doorgehakt dat ik op deze manier niet verder kan.
Je weet waar het mis gaat, ik zou daar aan gaan werken. Lees je in over verschillende therapieën etc en probeer wat bij je past.
Ik ben zelf uitgekomen bij hypnotherapie. Alleen eerste sessie gehad dus weet nog niet in welke mate het gaat werken.
Je bent nog geen 24 uur thuis en wil nu in hetzelfde tempo dat je ziek maakte je herstel gaan aanpakken. Voor je het weet ben je bij de huisarts geweest, heb je bloed laten prikken, heb je een afspraak bij de POH-GGZ, heb je je aangemeld voor Yoga en heb je een afspraak voor haptotherapie en heb je zes boeken aangeschaft die gaan over 'hoe herken ik mijn grens'
dinsdag 20 april 2021 om 11:27
Ik ben een aantal jaar geleden ingestort, zat zwaar tegen een burnout aan. Ik kreeg een niet te stoppen huilbui op kantoor. Ik ging naar huis met het idee dat ik er maandags wel weer zou zijn. Niet dus.
Toen ik er aan toegaf dat het niet ging, werd ik eerst juist nog uitgeputter. Ik kon echt helemaal niks. Daarna begon ik weer langzaam dingen te doen die ik leuk vond en die mij energie gaven. Daar heb ik mij ook wel even schuldig over gevoeld. Want ik kon niet werken, maar wel vrienden zien. Al vergat ik dan even dat ik ook daarvan moest bijkomen. Ook voelde ik schaamte. Het sloeg nergens op, maar om psychische redenen niet kunnen werken voelt anders dan als het fysiek is. Van het tweede accepteerde ik het makkelijker, terwijl het eerste net zo ernstig is.
Ik heb toen ook heel bewust mijn tijd genomen met weer werken en mijn uren weer opbouwen. Juist omdat ik weet dat als ik energie heb, ik de nijging heb die meteen te willen gebruiken. Waarna de klap weer komt, omdat ik dan weer te veel doe.
Dat is ook echt iets dat ik daar wel van heb geleerd. Mijn tijd nemen en mijn energie goed managen. Gaat nog steeds niet perfect, maar wel een stuk beter.
Dus TO neem je tijd en kijk nu eerst naar wat jij nu nodig hebt om je goed te voelen en doe dat zonder schaamte of schuldgevoel. Dat is het begin van de weg terug.
Toen ik er aan toegaf dat het niet ging, werd ik eerst juist nog uitgeputter. Ik kon echt helemaal niks. Daarna begon ik weer langzaam dingen te doen die ik leuk vond en die mij energie gaven. Daar heb ik mij ook wel even schuldig over gevoeld. Want ik kon niet werken, maar wel vrienden zien. Al vergat ik dan even dat ik ook daarvan moest bijkomen. Ook voelde ik schaamte. Het sloeg nergens op, maar om psychische redenen niet kunnen werken voelt anders dan als het fysiek is. Van het tweede accepteerde ik het makkelijker, terwijl het eerste net zo ernstig is.
Ik heb toen ook heel bewust mijn tijd genomen met weer werken en mijn uren weer opbouwen. Juist omdat ik weet dat als ik energie heb, ik de nijging heb die meteen te willen gebruiken. Waarna de klap weer komt, omdat ik dan weer te veel doe.
Dat is ook echt iets dat ik daar wel van heb geleerd. Mijn tijd nemen en mijn energie goed managen. Gaat nog steeds niet perfect, maar wel een stuk beter.
Dus TO neem je tijd en kijk nu eerst naar wat jij nu nodig hebt om je goed te voelen en doe dat zonder schaamte of schuldgevoel. Dat is het begin van de weg terug.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
dinsdag 20 april 2021 om 11:30
Dit is zo ontzettend herkenbaar, alleen zit ik al 2 jaar thuis door beroepsziekte, maar loop ook elke dag mijn grens weer voorbij. Acceptatie is het sleutelwoord, maar dat is bij mij ook nog altijd niet gelukt.
Ik heb ook nogal veel last van schuldgevoel naar mijn man, want ik zit de hele dag thuis, dan kan ik toch ook dingen doen. Ik ben mijn eigen grootste vijand en ben ook nog elke dag zoekende naar het brengen van rust in mezelf.
Ik heb ook nogal veel last van schuldgevoel naar mijn man, want ik zit de hele dag thuis, dan kan ik toch ook dingen doen. Ik ben mijn eigen grootste vijand en ben ook nog elke dag zoekende naar het brengen van rust in mezelf.
dinsdag 20 april 2021 om 11:54
Ik lees iemand met een enorme behoefte aan controle. Te hard werken, teveel verantwoordelijkheidsgevoel en de lat te hoog leggen zijn daar uitingen van.
Maar nog een uiting daarvan: als het dan mis gaat nog geen millimeter durven loslaten. Gelijk krampachtig heel hard aan de slag met oplossingen.
Je blijft maar doen wat tot de overspannenheid heeft geleid.
Waar komt die controledrang vandaan? Welke angst zit daar onder?
Dat zijn vragen waar je in de toekomst mee aan de slag kunt gaan. Als je daarin niets verandert zul je steeds weer overspannen worden.
Het is ook zinloos om zoveel controle te willen houden want het leven is maar beperkt maakbaar.
Veel belangrijker is het om vertrouwen in jezelf te hebben en te weten dat je los kunt laten en dan om kunt gaan met wat zich zoal aandient in je leven. Dat vertrouwen lijk jij te missen. Ga daarmee aan de slag.
(Dit zeg ik uit ervaring. Een moeillijke les die ik na 2x burn out geleerd heb.,)
Maar eerst: ga lekker wandelen, het is er uitstekend weer voor!
Maar nog een uiting daarvan: als het dan mis gaat nog geen millimeter durven loslaten. Gelijk krampachtig heel hard aan de slag met oplossingen.
Je blijft maar doen wat tot de overspannenheid heeft geleid.
Waar komt die controledrang vandaan? Welke angst zit daar onder?
Dat zijn vragen waar je in de toekomst mee aan de slag kunt gaan. Als je daarin niets verandert zul je steeds weer overspannen worden.
Het is ook zinloos om zoveel controle te willen houden want het leven is maar beperkt maakbaar.
Veel belangrijker is het om vertrouwen in jezelf te hebben en te weten dat je los kunt laten en dan om kunt gaan met wat zich zoal aandient in je leven. Dat vertrouwen lijk jij te missen. Ga daarmee aan de slag.
(Dit zeg ik uit ervaring. Een moeillijke les die ik na 2x burn out geleerd heb.,)
Maar eerst: ga lekker wandelen, het is er uitstekend weer voor!
dinsdag 20 april 2021 om 12:03
Bij mij was de crux om te leren vertrouwen op je eigen lichaam en diens signalen. Ik vertrouwde nooit zo (bewust) op de signalen die mijn lichaam me gaf, en dan kun je denken aan spanning, een veranderde houding tov anderen of geen zin meer hebben in dingen die ik eigenlijk heel leuk vond. Een soort onderbuikgevoel dat je iets verteld over de situatie waar je je in bevindt. Ik luisterde er niet naar omdat ik niet echt wist wat het nou zei en of dat wel betrouwbaar of gegrond was. Leren dat het er dus mag zijn en dat je ernaar mag luisteren heeft me enorm geholpen, daar was dus wel therapie voor nodig.Anouk654321 schreef: ↑20-04-2021 11:00Dank je wel voor jullie lieve reacties!
@MarijeMarije: ik denk idd dat ik "moet" gaan (leren) accepteren dat het op mag zijn, eraan toegeven en laten gebeuren wat er gebeuren gaat... Hoe moeilijk dat ook is.
Ik woon zelf in het zuiden, dus Utrecht is niet zo handig. Wel lief dat je de naam van coach zelfs wilde delen.
@Suusje666: je schrijft mijn lijf geeft wel grenzen aan, maar die negeerde ik gewoon... Je hebt gelijk, ook mijn lijf geeft echt wel grenzen aan, maar die negeer ik. Dus mijn vraag zou moeten zijn hoe luister ik hier (wel) naar? Fijn dat het beter gaat met je!
Dank voor je berichtje Doreia. Ik denk dat er echt wel een klein stukje onzekerheid is, maar denk niet dat dat het hoofdprobleem is. Echter nooit verkeerd om ook hier bij stil te staan.
@Sprankelend: Ik ga zo lekker een stukje weg op mijn racefiets!! Hier in het zuiden schijnt het zonnetje volop, dus dat gaat me vast goed doen. Wel een goede van je om het te zien als "de verantwoordelijkheid nemen om.." Die ga ik er proberen in te houden, want die lijkt me meer helpend dan het me constant schuldig voelen...
dinsdag 20 april 2021 om 12:12
Therapie helpt mij ook inderdaad, voor mij is dat schematherapie. Het herkennen van bepaalde patronen is al een groot deel, het daar vervolgens naar handelen is stap 2. Suusje haalt goede dingen aan (en ook ontzettend herkenbaar). Verwacht niet van jezelf dat het na twee weken is opgelost, want zo werkt het niet. Sterker nog, als je over twee weken weer op dezelfde voet doorgaat zal je hoe dan ook opnieuw onderuit gaan. Grijp dit moment aan om ook bij de huisarts je mentale problemen te bespreken en niet enkel de symptomen.
dinsdag 20 april 2021 om 19:49
Herkenbaar TO. Ik zit in hetzelfde schuitje: ook sinds gisteren thuis (nou ja, ziekgemeld; thuis zat ik al door de maatregelen). Zat jankend achter m’n laptop.
Morgen naar de huisarts, eind van de week weer gesprek met leidinggevende over hoe nu verder. Ergens hoop ik dan wel weer aan het werk te zijn, maar in mijn omgeving heb ik helaas gezien dat dat misschien te optimistisch is. Afwachten dus.
Ik vind het ook nog lastig om me er aan over te geven.
Morgen naar de huisarts, eind van de week weer gesprek met leidinggevende over hoe nu verder. Ergens hoop ik dan wel weer aan het werk te zijn, maar in mijn omgeving heb ik helaas gezien dat dat misschien te optimistisch is. Afwachten dus.
Ik vind het ook nog lastig om me er aan over te geven.
woensdag 21 april 2021 om 09:50
Doe eerst helemaal niets... Iedereen vertelt me dat, maar ik vind het maar lastig... Ik word of heel onrustig van niks doen of ik voel me schuldig naar anderen toe. Moet ik door dit gevoel heen..., en ga ik er dan ooit wel van genieten...Friezin71 schreef: ↑20-04-2021 11:12Ja, maar doe eerst even niets. Helemaal niets. Beetje fietsen, beetje wandelen, dutje, in de zon zitten, door een tijdschrift bladeren, lekker eten, vroeg naar bed. En niet veel meer dan dat.
Je bent nog geen 24 uur thuis en wil nu in hetzelfde tempo dat je ziek maakte je herstel gaan aanpakken. Voor je het weet ben je bij de huisarts geweest, heb je bloed laten prikken, heb je een afspraak bij de POH-GGZ, heb je je aangemeld voor Yoga en heb je een afspraak voor haptotherapie en heb je zes boeken aangeschaft die gaan over 'hoe herken ik mijn grens'
Oefening baart kunst zeggen ze, dus ik ga het vandaag maar gewoon proberen!
woensdag 21 april 2021 om 09:55
Hou jezelf voor dat nu niets doen de snelste weg naar herstel is. Waardoor anderen dus eerder weer wat aan je hebben en je je juist niet schuldig hoeft te voelen.Anouk654321 schreef: ↑21-04-2021 09:50Doe eerst helemaal niets... Iedereen vertelt me dat, maar ik vind het maar lastig... Ik word of heel onrustig van niks doen of ik voel me schuldig naar anderen toe. Moet ik door dit gevoel heen..., en ga ik er dan ooit wel van genieten...
Oefening baart kunst zeggen ze, dus ik ga het vandaag maar gewoon proberen!
Hoe meer je nu wilt doen, hoe langer het waarschijnlijk duurt. Dat wil je juist niet.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
woensdag 21 april 2021 om 09:57
Ook de rest dank voor de lieve berichten en de tekens van herkenbaarheid (niet fijn voor jullie natuurlijk, maar het maakt dat ik me minder alleen voel en dat voelt nu even heel fijn!).
@Bloemenzee: Sterkte! Misschien helpt het meelezen hier je ook een beetje!
@Dwaler: goede vragen stel je, die zeker mijn pijnpunten blootleggen...
@Bloemenzee: Sterkte! Misschien helpt het meelezen hier je ook een beetje!
@Dwaler: goede vragen stel je, die zeker mijn pijnpunten blootleggen...
woensdag 21 april 2021 om 11:25
Anouk654321 schreef: ↑21-04-2021 09:50Doe eerst helemaal niets... Iedereen vertelt me dat, maar ik vind het maar lastig... Ik word of heel onrustig van niks doen of ik voel me schuldig naar anderen toe. Moet ik door dit gevoel heen..., en ga ik er dan ooit wel van genieten...
Oefening baart kunst zeggen ze, dus ik ga het vandaag maar gewoon proberen!
Oh, joh, leg de lat hier ook wat lager. Je hoeft er echt van te genieten. Je moet (MOET
alleen maar uit standje overleven, als een Truus de Mier altijd druk bezig zijn. Je kunt niet beter worden in de 10de versnelling, om beter te worden moet je eerst naar standje kalm. Of semi-kalm DDus je hoeft er niet van te genieten, maar je moet je lichaam wel de tijd geven om in een lagere versnelling te zakken. Niet aanpakken, maar even afwachten. Ondanks alle onrust, schuldgevoelens, gevoel van nutteloosheid etc.
