Gezondheid
alle pijlers
vrees burnout- schaam me zo
maandag 24 september 2007 om 20:08
Hoi allemaal,
Na een aantal jaar geleden een moeilijke periode doorgemaakt te hebben qua werk, relatie en tja, eigenlijk nog van alles eromheen, ben ik overspannen geraakt (destijds). Totaal gestresst, doodmoe, maar moest door, want dat moest van mezelf. Sindsdien ben ik niet meer echt hersteld. Nu een paar jaar later, moet ik op zoek naar een nieuwe baan en tja, boeie zou je denken. Maar ik stress me gek, want stel ik vind niet op tiojd een nieuwe baan, dan heb ik gefaald, enorm! En dat ene, kleine ding eigeniljk, is me nu net teveel. Ik heb de energie niet meer om dingen te moeten. Ben dood- en doodmoe, voel me alsof ik een nacht heb doorgehaald terwijl ik gewoon moet werken en leuk moet zijn. Ik vrees voor een burn-out en schaam me dood. Wil er niet aan toegeven, want vind het zo slap van mezelf. Wat moet ik nou? Ik durf me niet ziek te melden en het niet te vertellen aan mijn vrienden of collega's , doe alsof ik mijn vrolijke, energieke ikje ben. Moet solliciteren, kan niet op zijn.
Mensen die me een hart onder de riem willen steken?
Liefs, Mie
Na een aantal jaar geleden een moeilijke periode doorgemaakt te hebben qua werk, relatie en tja, eigenlijk nog van alles eromheen, ben ik overspannen geraakt (destijds). Totaal gestresst, doodmoe, maar moest door, want dat moest van mezelf. Sindsdien ben ik niet meer echt hersteld. Nu een paar jaar later, moet ik op zoek naar een nieuwe baan en tja, boeie zou je denken. Maar ik stress me gek, want stel ik vind niet op tiojd een nieuwe baan, dan heb ik gefaald, enorm! En dat ene, kleine ding eigeniljk, is me nu net teveel. Ik heb de energie niet meer om dingen te moeten. Ben dood- en doodmoe, voel me alsof ik een nacht heb doorgehaald terwijl ik gewoon moet werken en leuk moet zijn. Ik vrees voor een burn-out en schaam me dood. Wil er niet aan toegeven, want vind het zo slap van mezelf. Wat moet ik nou? Ik durf me niet ziek te melden en het niet te vertellen aan mijn vrienden of collega's , doe alsof ik mijn vrolijke, energieke ikje ben. Moet solliciteren, kan niet op zijn.
Mensen die me een hart onder de riem willen steken?
Liefs, Mie
maandag 24 september 2007 om 20:16
Hoi Mie, ben je al naar de huisarts geweest? Misschien heb je wel iets als bijv bloedarmoede, daar kan je ook ontzettend moe van zijn. Sowieso kan je je klachten eens met hem bespreken, hij zal eerder weten wat er aan de hand is dan wij op zo'n afstand. Een burn-out is volgens mij iets anders, dit vond ik op google:
Het belangrijkste verschijnsel is vermoeidheid. Mensen met burnout verschijnselen leven van weekend naar weekend. Hebben moeite met inslapen, omdat ze nog bezig zijn het de zaken die zij gedaan hebben of nog moeten doen. Aan het einde van de periode van overbelasting hebben zij het gevoel uitgeput te zijn en weinig meer aan te kunnen, men brengt het niet meer op naar het werk te gaan. Een tweede verschijnsel is dat mensen met burnout verschijnselen een negatieve en cynische houding vertonen, terwijl zij daarvoor juist geprezen werden van wegen hun grote inzet. Een derde verschijnsel is het ontstaan van een negatief zelfbeeld, het gevoel van steeds slechter te gaan functioneren.
Hiernaast kunnen de volgende klachten ontstaan; spierpijn, duizeligheid, prikkelbaarheid, somberheid, hoofdpijn en moeilijk kunnen ontspannen.
Een burn-out ontstaat voornamelijk door werkgerelateerde stress en onderwaardering, niet door een situatie waarin alles tegelijkertijd op je bord valt (werk, relatie etc). Dan word je idd overspannen. Je lichaam heeft een heleboel kracht verbruikt doordat je op de overlevingsmodus moest staan, maar nu moet je zorgen dat je die kracht weer kan aanvullen. Vitamine B-tabletten kunnen trouwens een grote hulp zijn, maar ik denk dat je om te beginnen eens niet van jezelf moet eisen dat je een masker ophoudt naar je omgeving. Wat is er mis met laten merken dat je even niet zo goed in je vel zit?
Het belangrijkste verschijnsel is vermoeidheid. Mensen met burnout verschijnselen leven van weekend naar weekend. Hebben moeite met inslapen, omdat ze nog bezig zijn het de zaken die zij gedaan hebben of nog moeten doen. Aan het einde van de periode van overbelasting hebben zij het gevoel uitgeput te zijn en weinig meer aan te kunnen, men brengt het niet meer op naar het werk te gaan. Een tweede verschijnsel is dat mensen met burnout verschijnselen een negatieve en cynische houding vertonen, terwijl zij daarvoor juist geprezen werden van wegen hun grote inzet. Een derde verschijnsel is het ontstaan van een negatief zelfbeeld, het gevoel van steeds slechter te gaan functioneren.
Hiernaast kunnen de volgende klachten ontstaan; spierpijn, duizeligheid, prikkelbaarheid, somberheid, hoofdpijn en moeilijk kunnen ontspannen.
Een burn-out ontstaat voornamelijk door werkgerelateerde stress en onderwaardering, niet door een situatie waarin alles tegelijkertijd op je bord valt (werk, relatie etc). Dan word je idd overspannen. Je lichaam heeft een heleboel kracht verbruikt doordat je op de overlevingsmodus moest staan, maar nu moet je zorgen dat je die kracht weer kan aanvullen. Vitamine B-tabletten kunnen trouwens een grote hulp zijn, maar ik denk dat je om te beginnen eens niet van jezelf moet eisen dat je een masker ophoudt naar je omgeving. Wat is er mis met laten merken dat je even niet zo goed in je vel zit?
maandag 24 september 2007 om 20:27
Hoi Mie,
Heel herkenbaar, zo was (en ben ik soms nu nog steeds) ook. Ik adviseer je wel toe te geven aan je gevoelens, want anders maak je jezelf kapot. Ik ben een behoorlijke ervaringsdeskundige, het is me al twee keer overkomen en nog steeds hangt de dreiging me af en toe boven het hoofd. Vaak heeft het ook wat met je karakter te maken, perfectionistisch, onzeker over jezelf en niet gauw tevreden met wat je doet of hoe je bent. Ik heb inmiddels wel geleerd mijn grenzen te stellen en mezelf tot de orde te roepen als ik weer eens dreig door te draven, maar toch blijft het op de loer liggen.......
Ik ben ook duidelijk naar collega's en vrienden als het even niet meezit en daar blijkt alle begrip voor te zijn.
Dus maak duidelijk waar je mee zit, zoek steun bij mensen die je dierbaar zijn en die je kunt vertrouwen.
Echt, je komt er niet overheen door als een kip zonder kop door te gaan en maar leuk en vlot mee te doen. Helaas weet ik daar alles van. Uiteindelijk kun je er zelfs allerlei lichamelijke klachten van krijgen en dan ben je helemaal ver van huis. Luister naar je lijf (je bent nu al steeds moe, dat is al een signaal dat je het rustiger aan moet doen).
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en heel heel veel sterkte!!
Liefs, duet
Heel herkenbaar, zo was (en ben ik soms nu nog steeds) ook. Ik adviseer je wel toe te geven aan je gevoelens, want anders maak je jezelf kapot. Ik ben een behoorlijke ervaringsdeskundige, het is me al twee keer overkomen en nog steeds hangt de dreiging me af en toe boven het hoofd. Vaak heeft het ook wat met je karakter te maken, perfectionistisch, onzeker over jezelf en niet gauw tevreden met wat je doet of hoe je bent. Ik heb inmiddels wel geleerd mijn grenzen te stellen en mezelf tot de orde te roepen als ik weer eens dreig door te draven, maar toch blijft het op de loer liggen.......
Ik ben ook duidelijk naar collega's en vrienden als het even niet meezit en daar blijkt alle begrip voor te zijn.
Dus maak duidelijk waar je mee zit, zoek steun bij mensen die je dierbaar zijn en die je kunt vertrouwen.
Echt, je komt er niet overheen door als een kip zonder kop door te gaan en maar leuk en vlot mee te doen. Helaas weet ik daar alles van. Uiteindelijk kun je er zelfs allerlei lichamelijke klachten van krijgen en dan ben je helemaal ver van huis. Luister naar je lijf (je bent nu al steeds moe, dat is al een signaal dat je het rustiger aan moet doen).
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en heel heel veel sterkte!!
Liefs, duet
maandag 24 september 2007 om 20:48
Dankjewel meiden, voor jullie reacties. Inderdaad ben ik iemand die vooral zichzelf niet wil laten kennen. Weet je, tis niet eens zo dat ik nu keihard werk of zo, tis eigenlijk best rustig op mijn werk, maar ik ben gewoon bang dat ik niet voldoe aan het plaatje of zo. Belachelijk. Ben ook wel iemand die altijd doet of ze vrolijk en blij is, heb dat imag ook, maar ben soms eigenlijk een echte doemdenker over mezelf dan. Weet je, ik merk dat bij mij op het werk al een paar meiden overspannen zijn geraakt en daar wordt dan zo over gepraat van 'ach, zij, die maaktr zichzelf gek'. Dus dan durf ik niet meer toe te geven dat ik zelf ook kapot ben. En mijn ouders die snappen er al hemelaal niets van, die vinden het echt onzin. Terwijl hun steun zo belangrijk voor me is (verder zijn het echte schatten, maar ook zij zijn van het 'gewoon doorgaan, niet zeuren', mensen die ernstig ziek zijn krijgen ook geen burnout, worden ook niet overspannen, zeggen ze.).
Ik zal het deze week eens aankijken, misschien dat ik dan een tijdje 50% ga werken of zo. Is mss net voldoende.
Duet, reageerden mensen echt begripvol? Vonden ze het echt niet raar?
Trouwens, fijn te horen dat jullie me begrijpen en zo lief reageren. Doet me echt goed. Dankjewel.
Ik zal het deze week eens aankijken, misschien dat ik dan een tijdje 50% ga werken of zo. Is mss net voldoende.
Duet, reageerden mensen echt begripvol? Vonden ze het echt niet raar?
Trouwens, fijn te horen dat jullie me begrijpen en zo lief reageren. Doet me echt goed. Dankjewel.
maandag 24 september 2007 om 23:30
Hallo Mie,
Je schamen en niet toe willen geven moet je juist niet doen. Dat maakt het alleen maar erger. Maar ik begrijp je helemaal. Ik heb een aantal jaren geleden ook een burn-out gehad en toen ook veel last van schaamte, schuldgevoel e.d. Dat was een hele nare periode. En dat is ook niet zomaar over. Het herstel had veel tijd nodig. De belangrijkste stap is om het te accepteren en ook echt accepteren. Ga inderdaad naar de huisarts. En wellicht is het goed om hulp te zoeken. Zelf ben ik opgeknapt met haptotherapie en ook wel yoga. Maar je moet kijken wat bij je past. Wat mastermind schrijft klopt wel. Sterkte.
Je schamen en niet toe willen geven moet je juist niet doen. Dat maakt het alleen maar erger. Maar ik begrijp je helemaal. Ik heb een aantal jaren geleden ook een burn-out gehad en toen ook veel last van schaamte, schuldgevoel e.d. Dat was een hele nare periode. En dat is ook niet zomaar over. Het herstel had veel tijd nodig. De belangrijkste stap is om het te accepteren en ook echt accepteren. Ga inderdaad naar de huisarts. En wellicht is het goed om hulp te zoeken. Zelf ben ik opgeknapt met haptotherapie en ook wel yoga. Maar je moet kijken wat bij je past. Wat mastermind schrijft klopt wel. Sterkte.
dinsdag 25 september 2007 om 17:11
Hoi Mie,
In ieder geval heel verstandig dat je naar de huisarts gaat, misschien ook een idee om eens vrijblijvend met je bedrijfsarts te praten? Over het algemeen kunnen deze mensen je goed helpen en kennen de situatie op je werkplek (hopelijk) een beetje, zeker als er al een paar meiden overspannen zijn.
Maar vaak ligt de oorzaak niet eens op je werk, maar merk je daar het eerst dat het niet zo goed met je gaat.
Ik weet niet precies hoe het begrip indertijd bij mijn collega's was op het moment dat ik eruit klapte, omdat ik beide keren er van de ene op de andere dag niet meer was en pas vele maanden later weer terug kwam.
Inmiddels heb ik andere collega's en deze heb ik gewoon stukje bij beetje verteld hoe ik als persoontje in elkaar steek (perfectionistisch, onzeker) en dat ik wel eens last heb van werkdruk en daar moeilijk mee om kan gaan. Juist omdat ze het nu vooraf weten, merken ze het direct als ik in de stress schiet. En zij helpen me door de moeilijke periodes heen. Toevallig sprak mijn leidinggevende me vandaag in de gang aan dat ze me wel weer eens een keertje wou zien om bij te praten. Waarschijnlijk heeft zij de signalen alweer opgepikt en reageert direct. Zij weet ook vanuit mijn reintegratieperiode op het werk wat mijn zwakke plekken zijn en helpt me om mijn werk op een rijtje te krijgen. Ik vind dat erg prettig, omdat ik momenteel ook weer een beetje in de gevarenzone dreig te komen.
Ik zeg altijd: ik komt er waarschijnlijk de rest van mijn leven niet vanaf, maar ik heb er wel mee leren omgaan. Hoe opener jij bent over waar je mee zit, hoe beter anderen er mee om kunnen gaan.
Sterkte!!
duet
In ieder geval heel verstandig dat je naar de huisarts gaat, misschien ook een idee om eens vrijblijvend met je bedrijfsarts te praten? Over het algemeen kunnen deze mensen je goed helpen en kennen de situatie op je werkplek (hopelijk) een beetje, zeker als er al een paar meiden overspannen zijn.
Maar vaak ligt de oorzaak niet eens op je werk, maar merk je daar het eerst dat het niet zo goed met je gaat.
Ik weet niet precies hoe het begrip indertijd bij mijn collega's was op het moment dat ik eruit klapte, omdat ik beide keren er van de ene op de andere dag niet meer was en pas vele maanden later weer terug kwam.
Inmiddels heb ik andere collega's en deze heb ik gewoon stukje bij beetje verteld hoe ik als persoontje in elkaar steek (perfectionistisch, onzeker) en dat ik wel eens last heb van werkdruk en daar moeilijk mee om kan gaan. Juist omdat ze het nu vooraf weten, merken ze het direct als ik in de stress schiet. En zij helpen me door de moeilijke periodes heen. Toevallig sprak mijn leidinggevende me vandaag in de gang aan dat ze me wel weer eens een keertje wou zien om bij te praten. Waarschijnlijk heeft zij de signalen alweer opgepikt en reageert direct. Zij weet ook vanuit mijn reintegratieperiode op het werk wat mijn zwakke plekken zijn en helpt me om mijn werk op een rijtje te krijgen. Ik vind dat erg prettig, omdat ik momenteel ook weer een beetje in de gevarenzone dreig te komen.
Ik zeg altijd: ik komt er waarschijnlijk de rest van mijn leven niet vanaf, maar ik heb er wel mee leren omgaan. Hoe opener jij bent over waar je mee zit, hoe beter anderen er mee om kunnen gaan.
Sterkte!!
duet
