Wachten op uitstrijkje

Hoi lieve Viva-ers!

Het gebruikelijke: ik lees al een tijdje mee, maar zit nu toch met iets waar ik jullie ervaring/mening voor zou willen vragen. Ik probeer het kort en bondig te houden .

In 2014 kreeg ik contact bloedingen en tussentijdse bloedingen. Hiervoor ben naar de gynaecoloog geweest. M'n uitstrijkje mislukte in eerste instantie (pap0) vanwege de bloedingen. Uiteindelijk: pap2, geen HPV. De arts verwachtte dat het vanzelf beter zou gaan, ik hoefde niet terug te komen.

In 2020 ontmoette ik mijn huidige partner. We hadden eigenlijk direct onbeschermde seks. Ik had nog steeds weleens last van de genoemde bloedingen en ik wilde voor de zekerheid een checkup doen. In februari 2021 pap1, geen HPV en geen andere SOAs.

Nu mocht ik onlangs meedoen aan het bvo en ik ben er middels de zelfafnameset achter gekomen dat ik hpv heb en ik maak me nogal zorgen. Dit had ik niet zien aankomen... Ik weet dat je nooit 100% zekerheid hebt, maar ik weet dan voor 99% zeker dat mijn vriend niet is vreemdgegaan. Toch is het raar dat ik het laatste uitstrijkje geen HPV had, omdat we toen al ruim drie maanden seks hadden (als ik het van hem heb, maar dat moet haast wel... Toch?)

Ik heb dan ook de volgende vragen aan jullie:

- heeft een van jullie ervaring met een vals negatieve, of positieve, hpv/pap test? Mijn huisarts gaf aan dat de kans heeel erg klein is. Op internet lees ik juist veel verhalen van mensen die dit hebben meegemaakt... Ik begrijp dat ik vraag naar de bekende weg, maar ik kan het niet laten.

Een paar maanden geleden hebben we ook een kindje gekregen. Tijdens mijn bevalling voelde de verloskundige iets 'geks en hards'. Toen is met spoed de gynaecoloog opgeroepen, maar daarna konden ze het niet meer vinden. Ik heb steeds flashbacks naar dit moment... Zou het kanker zijn geweest?

Inmiddels heb ik andere vage klachten zoals een zeurderig gevoel in m'n onderbuik en rug (ik dacht dat het nog door de bevalling kwam en het tillen van de baby).

Uiteraard heb ik na de uitslag hpv direct een uitstrijkje laten doen bij de huisarts. Maar mijn huisarts kon mijn vragen niet beantwoorden. Ik vind het erg moeilijk om met de onzekerheid van het wachten om te gaan. Een paar jaar geleden zijn er bij een close familielid ernstige medische missers gemaakt (denk aan het niet willen uitvoeren van controles). En daarnaast het feit dat ik net moeder ben geworden en nog minstens 18 jaar mee wil helpen niet mee. Herkent iemand dat? Dat je daar een beetje hypochonder van wordt? En zo ja, wat geeft jouw handvaten? Vooral nu ik een paar weken moet wachten op de uitslag van het uitstrijkje maak ik mezelf soms helemaal gek.

Hebben jullie verder nog tips? Dingen die ik kan doen/(laten) uitzoeken?

Ik hoop dat het een beetje een duidelijk verhaal is geworden... Alvast dank voor het lezen!

Hee Bbubbels, super bedankt voor je berichtjes! We zouden elkaar inderdaad aan het herbesmetten kunnen zijn. Dat betekent wel dat één van ons het in het begin van de relatie had, je zou dan toch denken dat je in drie maanden relatie het tegelijkertijd hebt, of ik had het toen inderdaad net opgeruimd toen ik drie maanden later het uitstrijkje deed... Op een of andere manier zou ik graag willen weten hoe of wat we dit opgelopen hebben, maar daar gaan we nooit achterkomen.

Mijn huisarts dacht ook dat ik inderdaad eerst 6 maanden geen uitstrijkje mocht, maar kennelijk zijn de regels onlangs veranderd en mag het nu 6 weken na de bevalling weer.

Mocht er iets aan de hand zijn dan hoop ik dat ik er op tijd bij ben, ook gezien de klachten (maar ja, die heb ik dus al jaren).

Ambrozijn schreef: ↑

22-02-2023 14:33

Het is niet omdat je besmettelijk bént, dat je het ook (onmiddellijk) doorgeeft hè? Heb een partner gehad met chlamydia, die liep er waarschijnlijk al twee maanden mee rond (geen symptomen) en ik heb het nooit gehad. Denk dat vals-positief eerder zeldzaam is...

Wat fijn dat je geen chlamydia kreeg! Dat is denk ik wel een uitzondering, net als deze hpv besmetting dan misschien.

Oké, ik moet het nu voor mezelf gaan loslaten. Waarschijnlijk moet ik ook nog wel een paar weken wachten op de uitslag en als ik dat op deze manier ga doen maak ik het mezelf niet erg gemakkelijk.

Charcoal schreef: ↑

26-02-2023 09:40

Ongeacht de uitslag van het uitstrijkje zou ik toch nog eens om een door verwijzing voor een uitgebreide checkup bij de gynaecoloog gaan. Al zoveel jaren verschillende klachten, verloskundige die iets voelt etc. Daar moet je toch eens uitsluitsel over hebben?

Dankjewel voor je berichtje Charcoal! Twee jaar geleden heb ik (met moeite) een doorverwijzing naar de gyn gevraagd, vanwege deze klachten. Hij heeft toen testjes gedaan op pap en soas (alles was goed) en met een echo mijn baarmoeder bekeken. Daar zag hij niets bijzonders. Behalve dat mijn baarmoedermond nogal snel bloed en zijn conclusie was toen dat mijn klachten daar vandaan kwamen.

Ik twijfelde al wel om nogmaals te vragen om zo'n check up bij de gyn, maar ik wil ook niet overkomen als een zeur... Plus ik weet ook niet of de gyn naar nog meer dingen zou kunnen kijken dan ik hierboven al heb geschreven.

Ik ben door ervaringen uit het verleden wat onzeker geworden over wanneer je vraagt om een doorverwijzing of wanneer je nou dingen laat rusten en accepteert dat het is zoals het is...

stokbootje schreef: ↑

26-02-2023 11:55

Zou het je misschien helpen om een dubbele afspraak te maken bij de huisarts en dan dit volledige verhaal, zoals je het hier ook neerzet, te bespreken? Dus zowel je daadwerkelijke fysieke klachten, als je zorgen erover. Dan kunnen jullie samen een plan maken voor zowel fysieke checks als voor een manier voor jou om er beter mee om te gaan. Of dat laatste zit in meer controleren, of meer informatie hebben, of meer berusten, kun je dan samen beslissen.

Thanks Stokbroodje, ik vind dit een super goede tip!

Ik ben/was nooit zo'n zenuwpees als het op dit soort dingen aankwam. Ik geloofde vroeger altijd in een positieve uitkomst. Maar een paar jaar geleden is mijn moeder ernstig ziek geworden. Zij heeft toen eerst een jaar lang bij de specialist aangeklopt met haar klachten en gevraagd om verder onderzoek. Specialist weigerde dit pertinent en heeft op een gegeven moment voorgesteld dat mijn moeder maar eens met een psycholoog moest gaan praten, als ze zich zoveel zorgen maakte. Uiteindelijk, na veel gedram, kreeg mijn moeder dat onderzoek en toen was de uitslag dat het inmiddels al zo ver gevorderd was dat ze er niets meer aan konden doen...

Sindsdien gedij ik niet meer goed op het wachten van dit soort uitslagen. Ik weet dat het niet met elkaar te maken heeft en dat mocht er iets aan de hand zijn ik er waarschijnlijk (hopelijk?) op tijd bij ben.

Wellicht goed om dit verhaal ook bij mijn huisarts eens neer te leggen. Bij de psych heb ik dit al wel gedaan en heb ik wat tips/handvaten gekregen, maar ondanks alles zit dit uitstrijkje toch ontzettend in mijn hoofd.