Gezondheid
alle pijlers
Wakker schrikken en hartkloppingen?
woensdag 8 augustus 2007 om 10:53
Sinds ongeveer een maand schrik ik wakker en slaat mijn hart op hol,na een half uur zakt het,maar ben erg angstig geworden.
Ik slaap nu erg licht en van elk klein geluidje wordt ik wakker
Bij mijn huisarts bloeddruk laten meten[ 140 over 90] en ecg laten maken
Die gaf geen bijzonderheden aan
Huisarts schreef een maal daags betablokker voor en daar ben ik nu mee bezig.
Vannacht voor het eerst zonder hartkloppingen doorgeslapen.
Ook op advies arts meer gaan bewegen [fiets nu dagelijks 3 kwartier] en gestopt met roken,ook moet ik ruim 20 kilo vermageren
Heeft iemand van jullie hier ook last van?
Ben best wel ongerust,morgen wil ik terug naar huisarts
Ik slaap nu erg licht en van elk klein geluidje wordt ik wakker
Bij mijn huisarts bloeddruk laten meten[ 140 over 90] en ecg laten maken
Die gaf geen bijzonderheden aan
Huisarts schreef een maal daags betablokker voor en daar ben ik nu mee bezig.
Vannacht voor het eerst zonder hartkloppingen doorgeslapen.
Ook op advies arts meer gaan bewegen [fiets nu dagelijks 3 kwartier] en gestopt met roken,ook moet ik ruim 20 kilo vermageren
Heeft iemand van jullie hier ook last van?
Ben best wel ongerust,morgen wil ik terug naar huisarts
woensdag 8 augustus 2007 om 11:15
Hoi Plompiedom,
Wat je beschrijft klinkt als 'pavor nocturnus' (nachtelijke angst). Dat kan behoorlijk beangstigend zijn... Google er maar eens op, misschien kun je er iets in herkennen.
Ik heb dat ook een tijdje vaak gehad, dat ik kort na het inslapen ineens ontzettend schrok (vaak zag ik dan een heel eng beeld, of hoorde ik een hard geluid). Ik had dan ook hevige hartkloppingen en was echt even buiten adem. Dat was in een periode waarin ik een hoop te verwerken had... Het is uiteindelijk vanzelf weer over gegaan. Ik ken jouw situatie verder niet, maar misschien kun je bij jezelf nagaan of er dingen zijn waarvan je stress hebt / hebt gehad..?
Hoe dan ook, ik hoop dat je er gauw vanaf bent. Het is een goed teken dat je al een nacht goed door geslapen hebt. Dan slaat de medicatie aan. Zo kun je in ieder geval weer tot rust komen 's nachts...
Veel sterkte!
groetjes, Poes.
Wat je beschrijft klinkt als 'pavor nocturnus' (nachtelijke angst). Dat kan behoorlijk beangstigend zijn... Google er maar eens op, misschien kun je er iets in herkennen.
Ik heb dat ook een tijdje vaak gehad, dat ik kort na het inslapen ineens ontzettend schrok (vaak zag ik dan een heel eng beeld, of hoorde ik een hard geluid). Ik had dan ook hevige hartkloppingen en was echt even buiten adem. Dat was in een periode waarin ik een hoop te verwerken had... Het is uiteindelijk vanzelf weer over gegaan. Ik ken jouw situatie verder niet, maar misschien kun je bij jezelf nagaan of er dingen zijn waarvan je stress hebt / hebt gehad..?
Hoe dan ook, ik hoop dat je er gauw vanaf bent. Het is een goed teken dat je al een nacht goed door geslapen hebt. Dan slaat de medicatie aan. Zo kun je in ieder geval weer tot rust komen 's nachts...
Veel sterkte!
groetjes, Poes.
woensdag 8 augustus 2007 om 11:32
quote:poesiepoes schreef op 08 augustus 2007 @ 11:15:
Hoi Plompiedom,
Ik heb dat ook een tijdje vaak gehad, dat ik kort na het inslapen ineens ontzettend schrok (vaak zag ik dan een heel eng beeld, of hoorde ik een hard geluid). Ik had dan ook hevige hartkloppingen en was echt even buiten adem. Dat was in een periode waarin ik een hoop te verwerken had... Het is uiteindelijk vanzelf weer over gegaan. Ik ken jouw situatie verder niet, maar misschien kun je bij jezelf nagaan of er dingen zijn waarvan je stress hebt / hebt gehad..?
Wat jij schrijft, herken ik. Ik heb het jaren gehad (was idd stress/had echt de zenuwen), iedere keer als ik indoezelde gebeurde dat. Uren na elkaar schrok ik vaak wakker. Ik voelde mijn hart niet alleen heftig kloppen, maar ook in zo'n naar ritme alsof ie helemaal op hol geslagen was. Als ik eraan denk word ik er nog naar van.
Plompiedom, ik hoop dat de meds helpen!
Hou je ons op de hoogte?
Aanvulling: was bij mij geen 'pavor nocturnus' , daar herken ik niets in.
Hoi Plompiedom,
Ik heb dat ook een tijdje vaak gehad, dat ik kort na het inslapen ineens ontzettend schrok (vaak zag ik dan een heel eng beeld, of hoorde ik een hard geluid). Ik had dan ook hevige hartkloppingen en was echt even buiten adem. Dat was in een periode waarin ik een hoop te verwerken had... Het is uiteindelijk vanzelf weer over gegaan. Ik ken jouw situatie verder niet, maar misschien kun je bij jezelf nagaan of er dingen zijn waarvan je stress hebt / hebt gehad..?
Wat jij schrijft, herken ik. Ik heb het jaren gehad (was idd stress/had echt de zenuwen), iedere keer als ik indoezelde gebeurde dat. Uren na elkaar schrok ik vaak wakker. Ik voelde mijn hart niet alleen heftig kloppen, maar ook in zo'n naar ritme alsof ie helemaal op hol geslagen was. Als ik eraan denk word ik er nog naar van.
Plompiedom, ik hoop dat de meds helpen!
Hou je ons op de hoogte?
Aanvulling: was bij mij geen 'pavor nocturnus' , daar herken ik niets in.
Known to cause insanity in laboratory mice
woensdag 8 augustus 2007 om 12:49
Ik herken me er erg in. Ik ben 's-nachts ontzettend bang, maar alleen als mijn vriend er niet is. Helaas heb ik de pech dat hij wisselende diensten heeft dus zit ik vaak 's-nachts alleen, ik laat meestal het lichtje naast mijn bed aan dat wil me nog weleens helpen. Ook even wat lezen is fijn voor de afleiding.
woensdag 8 augustus 2007 om 13:35
Hartstikke bedankt voor jullie reacties! Het is echt heel raar,ik val in slaap en schik dan,geen idee soms van wat ik wakker wordt Het is ook voorgekomen dat mijn man zich omdraaide of als hij zijn mb op zijn nachtkastje legde Elk klein geluid verstoord mijn slaap en mijn hart slaat op hol
Meestal een half uur nadat ik in slaap ben gevallen.
Het is erg angstig
Het afgelopen jaar heb ik het behoorlijk moeilijk gehad.
Mijn zwager is na een ziektebed van drie maanden overleden,ik heb een hele goede band met mijn zus en ben echt heel vaak tijdens zijn ziekte en daarna bij mijn zus geweest .
Ook heb ik nu de zorg voor mijn dementerende moeder ,dit verdeelde mijn zus en ik samen maar mijn zus kan het niet meer aan .
Ze heeft ook kritiek gelegen door medicijnvergiftiging
Toch heb ik niet het idee dat dit de oorzaak is omdat ik niet gestresst ben maar heb wel soms bij het opstaan uit het niets een flinke huilbui
Mijn vader is overleden aan een complicatie van een bypass
Ook heeft mijn zus drie jaar geleden borstkanker gehad.
Mijn huisarts denkt dat het ook door het roken en gebrek aan sport komt ,vandaar dat ik nu meer beweeg en niet meer rook.
Morgen weer naar huisarts,baal wel van betablokkers.
Dit alles maakt mij erg onzeker.
Wel fijn dat ik niet de enige ben!
Ik laat jullie weten hoe het verder gaat lopen
Liefs Plom!
Meestal een half uur nadat ik in slaap ben gevallen.
Het is erg angstig
Het afgelopen jaar heb ik het behoorlijk moeilijk gehad.
Mijn zwager is na een ziektebed van drie maanden overleden,ik heb een hele goede band met mijn zus en ben echt heel vaak tijdens zijn ziekte en daarna bij mijn zus geweest .
Ook heb ik nu de zorg voor mijn dementerende moeder ,dit verdeelde mijn zus en ik samen maar mijn zus kan het niet meer aan .
Ze heeft ook kritiek gelegen door medicijnvergiftiging
Toch heb ik niet het idee dat dit de oorzaak is omdat ik niet gestresst ben maar heb wel soms bij het opstaan uit het niets een flinke huilbui
Mijn vader is overleden aan een complicatie van een bypass
Ook heeft mijn zus drie jaar geleden borstkanker gehad.
Mijn huisarts denkt dat het ook door het roken en gebrek aan sport komt ,vandaar dat ik nu meer beweeg en niet meer rook.
Morgen weer naar huisarts,baal wel van betablokkers.
Dit alles maakt mij erg onzeker.
Wel fijn dat ik niet de enige ben!
Ik laat jullie weten hoe het verder gaat lopen
Liefs Plom!
woensdag 8 augustus 2007 om 21:41
Jeetje Plom, je hebt behoorlijk wat voor je kiezen gehad, en nu nog steeds zo te lezen..! Ik vind het niet vreemd dat je nu deze klachten hebt. Ben je steeds maar doorgegaan, terwijl je je eigen wensen en gevoelens wegdrukte? Dan kan ik best snappen dat de ellende er nu op de een of andere manier uit 'moet'...
(Ik voelde me in die tijd ook niet gestresst: de narigheid was immers achter de rug, dus ik ging me richten op mijn nieuwe leventje. Maar ergens had ik er toch nog last van; ik denk dat het er bij mij op die manier uit kwam.)
(Ik voelde me in die tijd ook niet gestresst: de narigheid was immers achter de rug, dus ik ging me richten op mijn nieuwe leventje. Maar ergens had ik er toch nog last van; ik denk dat het er bij mij op die manier uit kwam.)
donderdag 9 augustus 2007 om 10:08
Poesiepoes,ik denk dat het bij mij het zelfde is als bij jouw
De narigheid is grotendeels achter de rug vandaar dat ik niet verwacht had dat op deze manier het eruit zou komen.
Ik ben steeds maar doorgegaan,was de sterkste in alle opzichten.Dacht echt niet aan mezelf en stond bepaalde gevoelens niet toe
Merk nu dat ik soms erg verdrietig ben en emotioneel
Kom net thuis van de huisarts die denkt toch ook dat op deze manier alles zich openbaard.
Hij noemt het een angststoornis
Voor zo nodig mag ik medicatie[wil ik alleen voor de nacht] en moet over drie weken terug.
Ik ben minder gespannen ,heb lekker geslapen zonder betablokker
Hoef ik ook niet meer te gebruiken want werd daar wel heel erg moei en duizelig van
Ik hoop dat ik er zoals jij vanaf kom en heb daar vertrouwen in.Heb jij toen medicijnen geslikt?
liefs Plom
Liefs
De narigheid is grotendeels achter de rug vandaar dat ik niet verwacht had dat op deze manier het eruit zou komen.
Ik ben steeds maar doorgegaan,was de sterkste in alle opzichten.Dacht echt niet aan mezelf en stond bepaalde gevoelens niet toe
Merk nu dat ik soms erg verdrietig ben en emotioneel
Kom net thuis van de huisarts die denkt toch ook dat op deze manier alles zich openbaard.
Hij noemt het een angststoornis
Voor zo nodig mag ik medicatie[wil ik alleen voor de nacht] en moet over drie weken terug.
Ik ben minder gespannen ,heb lekker geslapen zonder betablokker
Hoef ik ook niet meer te gebruiken want werd daar wel heel erg moei en duizelig van
Ik hoop dat ik er zoals jij vanaf kom en heb daar vertrouwen in.Heb jij toen medicijnen geslikt?
liefs Plom
Liefs
donderdag 9 augustus 2007 om 11:33
Hoi Plom,
Ik had geen medicijnen, had juist net antidepressiva afgebouwd. De ellende bestond o.a. uit een hele zure relatie met mishandelingen door ex (naar woord trouwens, zo noem ik het nooit, ik noem het 'uit de hand gelopen ruzies'). Men dacht dat ik depressief was, want ik voelde me ellendig en had nergens zin in. Opvallend genoeg hielpen de medicijnen niet, ook niet in hoge dosis. Tot ex de relatie verbrak. Meteen ging het beter met me. Binnen een paar weken had ik een nieuwe start gemaakt met een nieuwe woning, wat eigen spullen en hernieuwd contact met vriendinnen die daarvoor vaak niet langskwamen omdat ze hem zo naar vonden. Toen ik daar veilig zat in mn eigen flatje kwam de klap pas. Ik realiseerde me wat er was gebeurd in de laatste jaren en hoeveel impact dat had gehad. Maar wilde er alsnog niet aan. Deed overdag sterke dingen en pakte mn studie weer op, maar had 's nachts dit soort schik-momenten en ook veel angstige en emotionele nachtmerries.
Ik heb daar toen geen hulp bij gevraagd, vond dat ik het maar alleen moest oplossen want 'zo erg was het niet'. Dat is ook deels gelukt, maar achteraf wou ik dat ik het wel gedaan had. Dat patroon van gewoon maar doorgaan en vergeten wat er allemaal vervelend is heeft zich in de jaren erna (waarin helaas nog meer ellende gebeurde) doorgezet en inmiddels 'kan' ik niet anders dan doorgaan en mezelf vergeten. Eindresultaat: nu ziek thuis en in behandeling bij psych omdat de strategie uiteindelijk averechts bleek te werken. Je kunt beter de ellende nu aanpakken dan het doen zoals ik deed: als je het alleen passief verwerkt maar er niet echt mee aan de slag gaat, leer je er niets van en blijf je tegen dezelfde dingen aan lopen.
Als de medicatie helpt, maak er dan gebruik van, maar vergeet niet dat je ook iets met je gedachten en gevoelens moet. Daar hebben pillen namelijk geen invloed op. Een hulpverlener (net wat je aanspreekt, een psycholoog, maatschappelijk werker, haptonoom, wat dan ook) kan je daarbij helpen.
Veel sterkte!
grtz Poes.
Ik had geen medicijnen, had juist net antidepressiva afgebouwd. De ellende bestond o.a. uit een hele zure relatie met mishandelingen door ex (naar woord trouwens, zo noem ik het nooit, ik noem het 'uit de hand gelopen ruzies'). Men dacht dat ik depressief was, want ik voelde me ellendig en had nergens zin in. Opvallend genoeg hielpen de medicijnen niet, ook niet in hoge dosis. Tot ex de relatie verbrak. Meteen ging het beter met me. Binnen een paar weken had ik een nieuwe start gemaakt met een nieuwe woning, wat eigen spullen en hernieuwd contact met vriendinnen die daarvoor vaak niet langskwamen omdat ze hem zo naar vonden. Toen ik daar veilig zat in mn eigen flatje kwam de klap pas. Ik realiseerde me wat er was gebeurd in de laatste jaren en hoeveel impact dat had gehad. Maar wilde er alsnog niet aan. Deed overdag sterke dingen en pakte mn studie weer op, maar had 's nachts dit soort schik-momenten en ook veel angstige en emotionele nachtmerries.
Ik heb daar toen geen hulp bij gevraagd, vond dat ik het maar alleen moest oplossen want 'zo erg was het niet'. Dat is ook deels gelukt, maar achteraf wou ik dat ik het wel gedaan had. Dat patroon van gewoon maar doorgaan en vergeten wat er allemaal vervelend is heeft zich in de jaren erna (waarin helaas nog meer ellende gebeurde) doorgezet en inmiddels 'kan' ik niet anders dan doorgaan en mezelf vergeten. Eindresultaat: nu ziek thuis en in behandeling bij psych omdat de strategie uiteindelijk averechts bleek te werken. Je kunt beter de ellende nu aanpakken dan het doen zoals ik deed: als je het alleen passief verwerkt maar er niet echt mee aan de slag gaat, leer je er niets van en blijf je tegen dezelfde dingen aan lopen.
Als de medicatie helpt, maak er dan gebruik van, maar vergeet niet dat je ook iets met je gedachten en gevoelens moet. Daar hebben pillen namelijk geen invloed op. Een hulpverlener (net wat je aanspreekt, een psycholoog, maatschappelijk werker, haptonoom, wat dan ook) kan je daarbij helpen.
Veel sterkte!
grtz Poes.
donderdag 9 augustus 2007 om 12:11
Haai Poesiewoes!
Stom is dat he,dat je eigenlijk er niet bewust van bent dat dit verkeerd is
Onderdrukking van gevoelens gaat vaak automatisch ,ik noem het een soort van overlevingsmechanisme
Nu besef ik dat dit echt fout is en dat de knop om moet
Zeker belangrijk voor de toekomst
Zat zelf al te denken aan meer gespecialiseerde hulpverlening nu ik zeker weet wat de oorzaak is
Ook heel erg herkenbaar,het gevoel dat ik het wel zelf allemaal kan
Heb zelf jaren in de psychiatrie gewerkt en je zou dan denken dat ik hierdoor er eerder grip op zou hebben
Het voelt alsof ik faal en daar moet ik snel vanaf
Wat zijn je klachten nu?Krijg je een beetje grip op je situatie?
Praten en ontspanning doen mij erg goed.
Merk ook dat ik te perfectionistisch ben,jij ook?
Ik hoop dat je snel weer wat beter in je vel zit!
Plom
Stom is dat he,dat je eigenlijk er niet bewust van bent dat dit verkeerd is
Onderdrukking van gevoelens gaat vaak automatisch ,ik noem het een soort van overlevingsmechanisme
Nu besef ik dat dit echt fout is en dat de knop om moet
Zeker belangrijk voor de toekomst
Zat zelf al te denken aan meer gespecialiseerde hulpverlening nu ik zeker weet wat de oorzaak is
Ook heel erg herkenbaar,het gevoel dat ik het wel zelf allemaal kan
Heb zelf jaren in de psychiatrie gewerkt en je zou dan denken dat ik hierdoor er eerder grip op zou hebben
Het voelt alsof ik faal en daar moet ik snel vanaf
Wat zijn je klachten nu?Krijg je een beetje grip op je situatie?
Praten en ontspanning doen mij erg goed.
Merk ook dat ik te perfectionistisch ben,jij ook?
Ik hoop dat je snel weer wat beter in je vel zit!
Plom
maandag 13 augustus 2007 om 15:11
Hoi Plom!
Klopt dat het een 'overlevingsmechanisme' is... Het is een strategie waardoor je heel lang vol kunt houden wat je eigenlijk niet zo lang zou trekken. Zo voelt het voor mij ook. De strategie heeft veel goeds opgeleverd: ik heb mijn middelbare school en vervolgstudie kunnen afronden ondanks alle ellende. Maar nu werkt 'ie averechts.
Ik ben ook opgeleid in de hulpverlenersrichting. Raar om dan uiteindelijk aan de andere kant te zitten. Maar we zijn geen allerskunners he? Ook al denken we dat we alles moeten weten en kiezen we waarschijnlijk voor die richting om iets voor een ander te doen, ook wij hebben grenzen.
Perfectionisme herken ik wel, op het werk had ik daar wel last van. Iets was niet af tot het 100% goed was en dan nog had het waarschijnlijk beter gekund. Nu thuis loop ik vooral tegen mijn eigen dwangmatigheid aan. Er moet van alles en dat moet dan op een bepaalde manier, waardoor ik aan de ene kant veel gedaan krijg, maar vervolgens besef dat ik ben vergeten te eten, moe ben als de dag nog moet beginnen of niet meer toe kom aan de leuke dingen.
Vanochtend weer zoiets, iets dat ontspannend had moeten zijn (dat was het ook toen ik het deed), werd na afloop een langdurige opruim- en schoonmaakactie omdat ik van alles tegenkwam dat echt-absoluut-meteen gedaan moest worden. Netto effect: geen ontspanning, wel duizelig omdat ik zo lang niet gegeten of gedronken had, en de hele ochtend was weg. Ik moet dat echt anders gaan doen, zo heb ik alleen mezelf er maar mee. Kreeg ook op mn kop van manlief, die vond dat ik de chaos had moeten constateren en vervolgens vrolijk naar huis had moeten gaan (als ik gewerkt had, was ik er immers ook niet geweest vandaag), en dan 's avonds samen de boel aanpakken. Tja... Het leven van een neuroot gaat niet over rozen
Hoe is het nu met jou? Hoe gaat het slapen? En heb je al een stap richting hulpverlening gezet..?
groetjes, Poes.
Klopt dat het een 'overlevingsmechanisme' is... Het is een strategie waardoor je heel lang vol kunt houden wat je eigenlijk niet zo lang zou trekken. Zo voelt het voor mij ook. De strategie heeft veel goeds opgeleverd: ik heb mijn middelbare school en vervolgstudie kunnen afronden ondanks alle ellende. Maar nu werkt 'ie averechts.
Ik ben ook opgeleid in de hulpverlenersrichting. Raar om dan uiteindelijk aan de andere kant te zitten. Maar we zijn geen allerskunners he? Ook al denken we dat we alles moeten weten en kiezen we waarschijnlijk voor die richting om iets voor een ander te doen, ook wij hebben grenzen.
Perfectionisme herken ik wel, op het werk had ik daar wel last van. Iets was niet af tot het 100% goed was en dan nog had het waarschijnlijk beter gekund. Nu thuis loop ik vooral tegen mijn eigen dwangmatigheid aan. Er moet van alles en dat moet dan op een bepaalde manier, waardoor ik aan de ene kant veel gedaan krijg, maar vervolgens besef dat ik ben vergeten te eten, moe ben als de dag nog moet beginnen of niet meer toe kom aan de leuke dingen.
Vanochtend weer zoiets, iets dat ontspannend had moeten zijn (dat was het ook toen ik het deed), werd na afloop een langdurige opruim- en schoonmaakactie omdat ik van alles tegenkwam dat echt-absoluut-meteen gedaan moest worden. Netto effect: geen ontspanning, wel duizelig omdat ik zo lang niet gegeten of gedronken had, en de hele ochtend was weg. Ik moet dat echt anders gaan doen, zo heb ik alleen mezelf er maar mee. Kreeg ook op mn kop van manlief, die vond dat ik de chaos had moeten constateren en vervolgens vrolijk naar huis had moeten gaan (als ik gewerkt had, was ik er immers ook niet geweest vandaag), en dan 's avonds samen de boel aanpakken. Tja... Het leven van een neuroot gaat niet over rozen
Hoe is het nu met jou? Hoe gaat het slapen? En heb je al een stap richting hulpverlening gezet..?
groetjes, Poes.
maandag 13 augustus 2007 om 22:33
Haai Poes
Ook mij heeft dat stomme overlevingsmechanisme veel op geleverd.
In moeilijke emotionele situaties hield ik mijn koppie boven water en was de soort hulpverlener [besef ik nu] van mijn naasten.
Zodoende kon ik goed omgaan met ook nare conflicten
Nu probeer ik mij bewust hiervan te zijn en dat is erg lastig.
Maak meer tijd vrij voor leuke dingen en dwing mijzelf om meer te relativeren
Het slapen gaat de laatste paar dagen echt goed,geen hartkloppingen meer gehad !
Ook geen medicijnen genomen,huisarts had alprazolam voorgeschreven .Vond ik toch wel erg pittig middel en wil dat ook liever niet gebruiken.
Dat is ook niet nodig geweest .
Overdag overvalt mij soms een paniekerig gevoel maar dat zakt ook weer redelijk snel.
Dat iets wat leuk had moeten zijn niks opleverd herken ik ook .Als ik ergens aan begin is het vaak alles of niets en is er geen middenweg .
Ik noem mijzelf ook vaak een neurootje!
En ook mijn man is voor mij echt een tegenpool, weet vaak duidelijkheid aan mij te geven en daardoor ook rust
Over twee weken moet ik terug naar de huisarts ,na zijn vakantie,wil in overleg kijken wat de ev mogelijkheden zijn
Hij heeft alleen pillen voorgeschreven
Merk jij enige verbetering nu je niet werkt?
Groetjes Plom
Ook mij heeft dat stomme overlevingsmechanisme veel op geleverd.
In moeilijke emotionele situaties hield ik mijn koppie boven water en was de soort hulpverlener [besef ik nu] van mijn naasten.
Zodoende kon ik goed omgaan met ook nare conflicten
Nu probeer ik mij bewust hiervan te zijn en dat is erg lastig.
Maak meer tijd vrij voor leuke dingen en dwing mijzelf om meer te relativeren
Het slapen gaat de laatste paar dagen echt goed,geen hartkloppingen meer gehad !
Ook geen medicijnen genomen,huisarts had alprazolam voorgeschreven .Vond ik toch wel erg pittig middel en wil dat ook liever niet gebruiken.
Dat is ook niet nodig geweest .
Overdag overvalt mij soms een paniekerig gevoel maar dat zakt ook weer redelijk snel.
Dat iets wat leuk had moeten zijn niks opleverd herken ik ook .Als ik ergens aan begin is het vaak alles of niets en is er geen middenweg .
Ik noem mijzelf ook vaak een neurootje!
En ook mijn man is voor mij echt een tegenpool, weet vaak duidelijkheid aan mij te geven en daardoor ook rust
Over twee weken moet ik terug naar de huisarts ,na zijn vakantie,wil in overleg kijken wat de ev mogelijkheden zijn
Hij heeft alleen pillen voorgeschreven
Merk jij enige verbetering nu je niet werkt?
Groetjes Plom
donderdag 16 augustus 2007 om 12:21
Hoi Plom,
Wat fijn dat je weer goed slaapt. En zonder medicatie!
Je schrijft dat je meer gaat relativeren en meer leuke dingen wilt doen. Lukt dat je ook? (Zo ja, wat is je geheim?
)
Nu ik niet werk, merk ik dat ik meer aanvaard dat er 'iets' is (dat inmiddels door mijzelf en de psych een depressie wordt genoemd). Ik laat het wat meer toe, in plaats van de hele dag te vechten om het gevoel te onderdrukken, me ondertussen schuldig te voelen omdat ik zo weinig productief ben en 's avonds helemaal kapot en diep ongelukkig op de bank te ploffen.
Ik voel me nu ook wel naar (de hele dag alsof ik op het punt sta te gaan huilen), maar begin in te zien dat ik hier doorheen moet en dat gewoon maar doorgaan alleen maar meer ellende oplevert. Voel me daardoor minder schuldig wat betreft werk. Ben gaan inzien dat ik inderdaad nu even niet KAN werken, ook al vind ik dat ik moet.
Ik doe nu ook wel dingen waar ik absoluut geen zin in heb, maar dat is dan mijn eigen keuze en ik word er dan niet steeds aan herinnerd waarom mn contract niet wordt verlengd en wat zich op het werk heeft afgespeeld. Dat scheelt. Als ik nu een tijdje thuis moet zijn om er afstand van te krijgen, therapie moet volgen om anders te leren denken en me beter te gaan voelen (zodat ik straks beter in mn vel zit, assertiever en zelfverzekerder kan zijn, wat enorm gaat helpen in een andere baan), dan is dat waar ik me op ga richten.
Ben jij trouwens (nog) aan het werk, Plom?
groetjes, Poes.
Wat fijn dat je weer goed slaapt. En zonder medicatie!
Je schrijft dat je meer gaat relativeren en meer leuke dingen wilt doen. Lukt dat je ook? (Zo ja, wat is je geheim?
)Nu ik niet werk, merk ik dat ik meer aanvaard dat er 'iets' is (dat inmiddels door mijzelf en de psych een depressie wordt genoemd). Ik laat het wat meer toe, in plaats van de hele dag te vechten om het gevoel te onderdrukken, me ondertussen schuldig te voelen omdat ik zo weinig productief ben en 's avonds helemaal kapot en diep ongelukkig op de bank te ploffen.
Ik voel me nu ook wel naar (de hele dag alsof ik op het punt sta te gaan huilen), maar begin in te zien dat ik hier doorheen moet en dat gewoon maar doorgaan alleen maar meer ellende oplevert. Voel me daardoor minder schuldig wat betreft werk. Ben gaan inzien dat ik inderdaad nu even niet KAN werken, ook al vind ik dat ik moet.
Ik doe nu ook wel dingen waar ik absoluut geen zin in heb, maar dat is dan mijn eigen keuze en ik word er dan niet steeds aan herinnerd waarom mn contract niet wordt verlengd en wat zich op het werk heeft afgespeeld. Dat scheelt. Als ik nu een tijdje thuis moet zijn om er afstand van te krijgen, therapie moet volgen om anders te leren denken en me beter te gaan voelen (zodat ik straks beter in mn vel zit, assertiever en zelfverzekerder kan zijn, wat enorm gaat helpen in een andere baan), dan is dat waar ik me op ga richten.
Ben jij trouwens (nog) aan het werk, Plom?
groetjes, Poes.
donderdag 16 augustus 2007 om 13:11
Haai Poes!
Ik vind het erg goed van je dat je inziet dat werken nu even niet belangrijk voor je is .
Het is belangrijk jezelf een time out te gunnen zodat zoals je aangeeft in de toekomst werksituaties beter aankuntWel zwaar moeilijk dat je nu op dit moment je slecht voelt ,het gevoel hebben dat je elk moment gaat huilen ken ik ook Maar dat heb ik liever dan angst en onrust.In ieder geval beter toe te staan en te hanteren.Na een huilbui heb ik echt meer lucht,jij ook?
Het gaat een heel stuk beter nu ik normaal slaap.Voel soms de onrust maar dwing mijzelf om te relativeren wat en waarom ik het zo voel Dat geeft duidelijkheid en rust en meer energie om dingen te ondernemen Ook hou ik een kort dagboekje bij
Ik raak er absoluut niet meer van in paniek
Ik stel mij kleine doelen bv in huishouden ,het lukt mij ook zonder moeite om die te realiseren Daardoor voel ik mij ook minder moe en gefrustreerd
Ik werk zelfstandig [bedrijf man] en kan alles zelf indelen. Momenteel ivm zomer niet
Ook merk ik dat het enorm helpt om hierover te praten met mensen in je directe omgeving
Helpt dat jouw ook ??
Sterkte
Liefs Plom!!
Ik vind het erg goed van je dat je inziet dat werken nu even niet belangrijk voor je is .
Het is belangrijk jezelf een time out te gunnen zodat zoals je aangeeft in de toekomst werksituaties beter aankuntWel zwaar moeilijk dat je nu op dit moment je slecht voelt ,het gevoel hebben dat je elk moment gaat huilen ken ik ook Maar dat heb ik liever dan angst en onrust.In ieder geval beter toe te staan en te hanteren.Na een huilbui heb ik echt meer lucht,jij ook?
Het gaat een heel stuk beter nu ik normaal slaap.Voel soms de onrust maar dwing mijzelf om te relativeren wat en waarom ik het zo voel Dat geeft duidelijkheid en rust en meer energie om dingen te ondernemen Ook hou ik een kort dagboekje bij
Ik raak er absoluut niet meer van in paniek
Ik stel mij kleine doelen bv in huishouden ,het lukt mij ook zonder moeite om die te realiseren Daardoor voel ik mij ook minder moe en gefrustreerd
Ik werk zelfstandig [bedrijf man] en kan alles zelf indelen. Momenteel ivm zomer niet
Ook merk ik dat het enorm helpt om hierover te praten met mensen in je directe omgeving
Helpt dat jouw ook ??
Sterkte
Liefs Plom!!
dinsdag 21 augustus 2007 om 17:43
Hoi Plom,
Allereerst: charmant plaatje
Goed dat het je lukt om te relativeren. Ook handig dat je even niet hoeft te werken en je eigen tijd kunt indelen. Kun je zorgeloos wat ruimte voor jezelf nemen.
Praten helpt wel iets, in die zin dat ik me dan niet alleen voel in de ellende en dat anderen tips kunnen geven over hoe om te gaan met werk nu. Ik moet wel bekennen dat ik liever niet teveel praat, maar veel vaker mooi weer speel en leuk doe om het gezellig te houden. Eigenlijk niet zo handig, want het kost ontzettend veel moeite om te doen alsof je vrolijk bent terwijl je je zo rot voelt. Heb me voorgenomen daarop te gaan letten.
Het probleem bij mij is: ik huil niet. Ik wil niet huilen en ik kan het geloof ik nu ook niet. Alleen in een situatie waarin alles heel ellendig is en waar ik niet uit kan (zoals een tijdje terug op het werk, toen ik aan alle narigheid herinnerd werd en iemand heel lief tegen me deed, toen hield ik het haast niet) zou ik kunnen huilen, maar dan vecht ik zo hard tegen de tranen dat ik weliswaar trillend en half huilend daar zit, maar niets laat gaan. Bang om mezelf erin te verliezen. Misschien zou ik alles eens moeten laten gaan, ik kan me voorstellen dat het inderdaad oplucht. Vraag me alleen af of ik dat wel kan.
Met de psych ben ik inmiddels aan de cognitieve therapie begonnen. Ik heb al meteen mijn halve huiswerk af, want ik moest 2 situaties die een hevige emotie oproepen uitschrijven. Werd net gebeld door leidinggevende (is deel van het probleem) en dat was heel heftig, dus ik kon daarna aan de slag. Voel me nu zo mogelijk nog ellendiger. Ik had net geaccepteerd dat ik kennelijk maar even thuis moest zijn en therapie moest volgen, en nu twijfel ik weer helemaal of ik niet toch zsm terug naar werk moet omdat ze misschien wel vervelend gaan doen over het thuis zijn en omdat dat nou eenmaal moet.... Ik baal van mezelf...
groetjes en sterkte,
Poes.
Allereerst: charmant plaatje
Goed dat het je lukt om te relativeren. Ook handig dat je even niet hoeft te werken en je eigen tijd kunt indelen. Kun je zorgeloos wat ruimte voor jezelf nemen.
Praten helpt wel iets, in die zin dat ik me dan niet alleen voel in de ellende en dat anderen tips kunnen geven over hoe om te gaan met werk nu. Ik moet wel bekennen dat ik liever niet teveel praat, maar veel vaker mooi weer speel en leuk doe om het gezellig te houden. Eigenlijk niet zo handig, want het kost ontzettend veel moeite om te doen alsof je vrolijk bent terwijl je je zo rot voelt. Heb me voorgenomen daarop te gaan letten.
Het probleem bij mij is: ik huil niet. Ik wil niet huilen en ik kan het geloof ik nu ook niet. Alleen in een situatie waarin alles heel ellendig is en waar ik niet uit kan (zoals een tijdje terug op het werk, toen ik aan alle narigheid herinnerd werd en iemand heel lief tegen me deed, toen hield ik het haast niet) zou ik kunnen huilen, maar dan vecht ik zo hard tegen de tranen dat ik weliswaar trillend en half huilend daar zit, maar niets laat gaan. Bang om mezelf erin te verliezen. Misschien zou ik alles eens moeten laten gaan, ik kan me voorstellen dat het inderdaad oplucht. Vraag me alleen af of ik dat wel kan.
Met de psych ben ik inmiddels aan de cognitieve therapie begonnen. Ik heb al meteen mijn halve huiswerk af, want ik moest 2 situaties die een hevige emotie oproepen uitschrijven. Werd net gebeld door leidinggevende (is deel van het probleem) en dat was heel heftig, dus ik kon daarna aan de slag. Voel me nu zo mogelijk nog ellendiger. Ik had net geaccepteerd dat ik kennelijk maar even thuis moest zijn en therapie moest volgen, en nu twijfel ik weer helemaal of ik niet toch zsm terug naar werk moet omdat ze misschien wel vervelend gaan doen over het thuis zijn en omdat dat nou eenmaal moet.... Ik baal van mezelf...
groetjes en sterkte,
Poes.
dinsdag 21 augustus 2007 om 17:45
Herkenbaar, heb ik ook last van gehad en kreeg daarbij moeite met ademen, oftewel hyperventilatie. Het kwam niet uit de lucht vallen. Ik had psychische problemen die ik overdag probeerde weg te drukken, maar 's nachts kwam het naar boven. Het was niet lichamelijk. Ik heb er heel soms nog weleens last van, als ik me heel boos maak om iets bijvoorbeeld. Als dat gebeurd helpt het voor mij om rustig en diep naar mijn buik te ademen.
woensdag 22 augustus 2007 om 10:29
Haai Poes
Niet balen van jezelf meid! Hoe moeilijk dat ook is,daarmee gaat de spiraal nog meer naar beneden.
Niet twijfelen aan het feit dat je nu niet werkt,neem aub rustig de tijd.
Laat je niet opjutten door leidinggevende,ze moeten hier gewoon begrip voorhebben. Een goeie leidinggevende heeft dit ook
Als hij of zij dit niet heeft zegt dat niets over jouw maar over deze persoon zelf
Voel je niet verantwoordelijk voor je afwezigheid op je werk
Het is nu zoals het is ,probeer dit te accepteren
Blijf dicht bij je gevoel , verdring het niet en wees niet bang je tranen te laten lopen .Daarin verlies je niet jezelf
Leg de lat nu even niet te hoog,het zal zeker beter gaan
Tenminste dit alles heeft bij mij een enorme goeie invloed
Ik voel mij nu alleen verantwoordelijk voor mijzelf,mijn gevoelens,al het andere staat nu op een lager pitje .
Bepaalde situaties zijn voor mij erg moeilijk,bezoek moeder en haar hulpverlening en bv situaties van mijn zus
Ik merk dat ik er nu anders mee omga,zeg op een gegevend moment heel hard STOP als ik weer erg hierover aan het piekeren ben .
Klinkt hard maar het hun verantwoording,bij mijn moeder koppel ik dingen terug naar de leiding .
Ik doe veel voor haar en wordt regelmatig gebeld om bv ziekenhuisbezoek,dokter ed
Voorheen nam ik dat op mij maar nu zeg ik gewoon dat er een andere oplossing binnen hun systeem gezocht moet worden [de reden gaat ze niks aan]Boodschappen ,was doe ik nog steeds en dat moet genoeg zijn .
De lat dus een stukje lager,ik voel mij niet schuldig hierdoor ondanks de reactie van het tehuis
Ben een weekend weg geweest met mijn man en dat was heel erg fijn
Echt totale rust en ontspanning
Ik merk dat ik weer grip op mijzelf krijg al ben ik er nog niet helemaal Blijft een zwakke plek maar is wel hanteerbaar
Het is misschien een verwarrend stukje geworden maar denk dat je het wel herkent
Sterkte en veel liefs!
Plom
Niet balen van jezelf meid! Hoe moeilijk dat ook is,daarmee gaat de spiraal nog meer naar beneden.
Niet twijfelen aan het feit dat je nu niet werkt,neem aub rustig de tijd.
Laat je niet opjutten door leidinggevende,ze moeten hier gewoon begrip voorhebben. Een goeie leidinggevende heeft dit ook
Als hij of zij dit niet heeft zegt dat niets over jouw maar over deze persoon zelf
Voel je niet verantwoordelijk voor je afwezigheid op je werk
Het is nu zoals het is ,probeer dit te accepteren
Blijf dicht bij je gevoel , verdring het niet en wees niet bang je tranen te laten lopen .Daarin verlies je niet jezelf
Leg de lat nu even niet te hoog,het zal zeker beter gaan
Tenminste dit alles heeft bij mij een enorme goeie invloed
Ik voel mij nu alleen verantwoordelijk voor mijzelf,mijn gevoelens,al het andere staat nu op een lager pitje .
Bepaalde situaties zijn voor mij erg moeilijk,bezoek moeder en haar hulpverlening en bv situaties van mijn zus
Ik merk dat ik er nu anders mee omga,zeg op een gegevend moment heel hard STOP als ik weer erg hierover aan het piekeren ben .
Klinkt hard maar het hun verantwoording,bij mijn moeder koppel ik dingen terug naar de leiding .
Ik doe veel voor haar en wordt regelmatig gebeld om bv ziekenhuisbezoek,dokter ed
Voorheen nam ik dat op mij maar nu zeg ik gewoon dat er een andere oplossing binnen hun systeem gezocht moet worden [de reden gaat ze niks aan]Boodschappen ,was doe ik nog steeds en dat moet genoeg zijn .
De lat dus een stukje lager,ik voel mij niet schuldig hierdoor ondanks de reactie van het tehuis
Ben een weekend weg geweest met mijn man en dat was heel erg fijn
Echt totale rust en ontspanning
Ik merk dat ik weer grip op mijzelf krijg al ben ik er nog niet helemaal Blijft een zwakke plek maar is wel hanteerbaar
Het is misschien een verwarrend stukje geworden maar denk dat je het wel herkent
Sterkte en veel liefs!
Plom
vrijdag 24 augustus 2007 om 23:29
Ik wil je niet bang maken, maar ik had dit ook. Ik schrok midden in de nacht wakker en wist niet waarom ik zo was geschrokken. Mijn hart ging dan ook tekeer. Ik heb er verder niets mee gedaan, maar later bleek, toen ik andere klachten kreeg, dat mijn bloedvaten op verschillende plaatsen verstopt zaten. Ik ben daarvoor diverse keren gedotterd. ( ik ben nu 41 jaar en het begon al op mijn 36e) Mijn vader is ook hartpatient en heeft op zijn 60e een 5-voudige bypass ondergaan na jarenlange, niet onderkende klachten. Ik heb zelf 12 jaar gerookt en daardoor zijn mijn bloedvaten veel minder elastisch dan van iemand die nooit heeft gerookt. Ik ben nu alweer 15 jaar gestopt, maar de schade is onherstelbaar. Ik gebruik nu alweer enkele jaren betablokkers en nog een berg andere rommel, maar sinds ik in 2005 voor de derde en laatste keer ben gedotterd en er een stuk of 6 stents in mijn bloedvaten zitten, heb ik nooit meer die nachtelijke schriktoestanden. Ik heb overigens geen last van overgewicht, maar als ik lees: '' overgewicht, roken, vader met bypass'', dan gaan er bij mij alarmbellen rinkelen. Ik had natuurlijk niet alléén die schrikreacties 's nachts hoor. Ik heb twee en een half jaar rondgelopen met ernstige pijnklachten op mijn borst bij inspanning, maar er werd gezegd dat ik aan hyperventilatie leed, dus ben ik pas op de juiste manier behandeld toen het bijna te laat was. Op mijn eerste ECG zag men meteen dat er iets mis was, maar later, toen de boel wederom verstopt zat, wees een ECG geen afwijkingen aan, terwijl mijn stabiele angina pectoris (pijn op de borst bij inspanning) inmiddels was veranderd in een levensgevaarlijke instabiele vorm, met pijn in rust. Ik zou als ik jou was ook niet zomaar stoppen met die betablokkers en mezelf goed in de gaten houden. Vrouwen, en zeker jonge vrouwen, hebben vaak aspecifieke klachten, dus waar mannen op middelbare leeftijd een 'olifant op hun borst' voelen, voelen vrouwen vaak een heel andere pijn, waardoor huisartsen niet meteen aan het ergste denken en het af doen met 'hyperventilatie'. Nogmaals, ik wil je niet bang maken, maar denk niet meteen dat het psychisch is. Vaak weet je van jezelf wel of je zo'n type bent. Ik ben er dus absoluut niet een en weet heel, héél zeker dat ik niet hyperventileer, dat nooit heb gedaan en dat ook nooit zal gaan doen. Inmiddels gaat het uitstekend met me, ondanks twee hartinfarcten tijdens de dotterbehandelingen en ondanks dat ik heel ziek ben geweest. Ik sport weer volop, ik werk fulltime en ik heb drie kinderen van 9, 11 en 13 jaar. De medische wetenschap kan tegenwoordig heel veel, maar je moet jezelf wél een beetje in de gaten houden.
zondag 26 augustus 2007 om 17:00
Fijn dat het nu weer goed met je gaat Honda girl!
Ik hou het ook goed in de gaten en het rare is dat ik geen last meer heb gehad van hartkloppingen ,heb ook geen andere vage klachten.
Omdat mijn huisarts denkt dat het psychisch slik ik geen betablokkers meer maar ook geen andere medicatie Heb over een week een afspraak
Ik heb hyperventilatie vroeger gehad maar nu ook geen last meer van
Wel heb ik mij voorgenomen als ik weer wakker schrik met hartkloppingen geen genoegen neem met zijn diagnose en eis dat ik doorverwezen wordt
Heel erg bedankt voor je posting!
Ik hou het ook goed in de gaten en het rare is dat ik geen last meer heb gehad van hartkloppingen ,heb ook geen andere vage klachten.
Omdat mijn huisarts denkt dat het psychisch slik ik geen betablokkers meer maar ook geen andere medicatie Heb over een week een afspraak
Ik heb hyperventilatie vroeger gehad maar nu ook geen last meer van
Wel heb ik mij voorgenomen als ik weer wakker schrik met hartkloppingen geen genoegen neem met zijn diagnose en eis dat ik doorverwezen wordt
Heel erg bedankt voor je posting!
vrijdag 14 september 2007 om 22:43
Hey Plom,
Het was even zoeken maar ik heb je topic weer gevonden... Was benieuwd hoe het nu met je is! Dus vertel...
Met mij is het eerst slechter gegaan, maar nu krabbel ik langzaam weer op. Na lang verzetten en boos zijn op mezelf heb ik eindelijk geaccepteerd dat ik hier kennelijk nu veel last van heb, niet kan werken en hier even doorheen moet. Bij de psych (RET) aan de slag met negatieve gedachten en ook patronen herkennen in hoe ik dingen aanpak en waarom dat misschien eerder heeft gewerkt, maar nu juist niet. Heel confronterend allemaal, maar het begint te werken. Ik voel me niet meer zo schuldig, heb meer energie, slaap over het algemeen beter (droom er wel veel over; verwerken denk ik?) en soms voel ik me nog best rot, maar soms valt dat best weer mee. Ik ben zelfs laatst aan de telefoon 'dapper' geweest tegenover de leidinggevende. Fijn om te merken dat het langzaam beter wordt nu... En nu doorzetten en zorgen dat ik een fijnere baan vind, waar dit zich niet herhaalt.
Hoe is het met jou?
groetjes, Poes.
Het was even zoeken maar ik heb je topic weer gevonden... Was benieuwd hoe het nu met je is! Dus vertel...
Met mij is het eerst slechter gegaan, maar nu krabbel ik langzaam weer op. Na lang verzetten en boos zijn op mezelf heb ik eindelijk geaccepteerd dat ik hier kennelijk nu veel last van heb, niet kan werken en hier even doorheen moet. Bij de psych (RET) aan de slag met negatieve gedachten en ook patronen herkennen in hoe ik dingen aanpak en waarom dat misschien eerder heeft gewerkt, maar nu juist niet. Heel confronterend allemaal, maar het begint te werken. Ik voel me niet meer zo schuldig, heb meer energie, slaap over het algemeen beter (droom er wel veel over; verwerken denk ik?) en soms voel ik me nog best rot, maar soms valt dat best weer mee. Ik ben zelfs laatst aan de telefoon 'dapper' geweest tegenover de leidinggevende. Fijn om te merken dat het langzaam beter wordt nu... En nu doorzetten en zorgen dat ik een fijnere baan vind, waar dit zich niet herhaalt.
Hoe is het met jou?
groetjes, Poes.
maandag 17 september 2007 om 14:52
Haai Poesiepoes,
Fijn te horen dat je weer iets aan het opknappen bent! Is hard werken he?
Het is zo belangrijk dat je je niet meer zo schuldig voelt want daarmee houd je de negatieve spiraal zelf in stand
Ben je nu aan het solliciteren?Wil je in de hulpverlening blijven werken?
Met mij gaat het echt goed gelukkig.Heb weinig tot geen last van stress ,geen hartkloppingen meer!
Wel merk ik dat ik moeilijk tegen veranderingen kan,kost mij echt veel energie[herkenbaar?]
Heb veel behoefte aan structuur,geeft duidelijk veel rust
Zit nu in een chaotische periode,dochter gaat volgende week op zichzelf wonen en ben druk aan het klussen in haar nieuwe huis .Vind het echt erg leuk maar kost mij in alle opzichten veel energie .
Hoe lang heb je nu therapie?
Liefs Plom!
Fijn te horen dat je weer iets aan het opknappen bent! Is hard werken he?
Het is zo belangrijk dat je je niet meer zo schuldig voelt want daarmee houd je de negatieve spiraal zelf in stand
Ben je nu aan het solliciteren?Wil je in de hulpverlening blijven werken?
Met mij gaat het echt goed gelukkig.Heb weinig tot geen last van stress ,geen hartkloppingen meer!
Wel merk ik dat ik moeilijk tegen veranderingen kan,kost mij echt veel energie[herkenbaar?]
Heb veel behoefte aan structuur,geeft duidelijk veel rust
Zit nu in een chaotische periode,dochter gaat volgende week op zichzelf wonen en ben druk aan het klussen in haar nieuwe huis .Vind het echt erg leuk maar kost mij in alle opzichten veel energie .
Hoe lang heb je nu therapie?
Liefs Plom!
donderdag 27 september 2007 om 19:22
Hey Plom!
Fijn om te lezen dat het goed met je gaat. Hopelijk sla je je een beetje door alle veranderingen heen. Is het gelukt met klussen?
Hier gaat t nu een stuk beter. Ik voel me over het algemeen weer best OK maar merk ook soms dat t nog niet klaar is. Ben wel eindelijk voor mezelf opgekomen tegenover leidinggevende en het lijkt erop dat ik een nieuwe baan heb straks. Wel in de hulpverlening, maar meer op de achtergrond en een iets meer 'individuele' functie. Lijkt leuk, maar ook weer erg spannend. Ik moet nu gaan zorgen dat ik er anders heen ga en sterker sta, zodat de ellende zich niet herhaalt. Binnenkort arbeidsvoorwaardengesprek.
Ik heb nu 12 sessies bij de psych gehad en ben erg blij dat ik destijds die stap gezet heb. Ik ben nog lang niet uitgeRET maar dat hoeft ook niet. Nu vooral gaan zorgen dat ik leer duidelijk te zijn naar collega's en leidinggevenden (hangt ook met bepaalde gedachten samen) en anders omga met problemen op het werk, daar wil ik nog iets mee voordat ik in een nieuwe baan begin. Maar ik kan me in elk geval niet down voelen omdat ik geen werk heb, dat zal een heel eind schelen...
groetjes, Poes.
Fijn om te lezen dat het goed met je gaat. Hopelijk sla je je een beetje door alle veranderingen heen. Is het gelukt met klussen?
Hier gaat t nu een stuk beter. Ik voel me over het algemeen weer best OK maar merk ook soms dat t nog niet klaar is. Ben wel eindelijk voor mezelf opgekomen tegenover leidinggevende en het lijkt erop dat ik een nieuwe baan heb straks. Wel in de hulpverlening, maar meer op de achtergrond en een iets meer 'individuele' functie. Lijkt leuk, maar ook weer erg spannend. Ik moet nu gaan zorgen dat ik er anders heen ga en sterker sta, zodat de ellende zich niet herhaalt. Binnenkort arbeidsvoorwaardengesprek.
Ik heb nu 12 sessies bij de psych gehad en ben erg blij dat ik destijds die stap gezet heb. Ik ben nog lang niet uitgeRET maar dat hoeft ook niet. Nu vooral gaan zorgen dat ik leer duidelijk te zijn naar collega's en leidinggevenden (hangt ook met bepaalde gedachten samen) en anders omga met problemen op het werk, daar wil ik nog iets mee voordat ik in een nieuwe baan begin. Maar ik kan me in elk geval niet down voelen omdat ik geen werk heb, dat zal een heel eind schelen...
groetjes, Poes.
donderdag 4 oktober 2007 om 09:40
Haai Poes!
Lekker meid ,dat het nu ook een stuk beter met je gaat.En helemaal geweldig dat je assertief tegen je leidinggevende bent geweest .Wat voelt dat goed he?
Is die nieuwe baan bij dezelfde instelling?
Fijn een frisse start straks,heel spannend voor je!
Gaat vast goedkomen nu je weet waar je zwakke plekken liggen!
Met mij gaat het goed .Het klussen was leuk en zwaar ,maar daardoor had ik wel veel afleiding.Mijn dochter is nu de deur uit en het is best wel wennen.Zoveel stiller in huis maar vind dit ook wel fijn !
Geen paniekgevoelens meer gehad en ik zit lekker in mijn velletje ondanks dat er binnenkort weer stress zal komen omdat en familielid een zware operatie moet ondergaan.
Maar ik kan dit goed relativeren en heb niet een erge emotionele band met haar[schoonmoeder].Merk ook dat ik relaxter reageer op problemen van anderen.Heb nog wel gesprekken bij mijn huisarts dus ik ben er ook nog niet.
Liefs
Plom
Lekker meid ,dat het nu ook een stuk beter met je gaat.En helemaal geweldig dat je assertief tegen je leidinggevende bent geweest .Wat voelt dat goed he?
Is die nieuwe baan bij dezelfde instelling?
Fijn een frisse start straks,heel spannend voor je!
Gaat vast goedkomen nu je weet waar je zwakke plekken liggen!
Met mij gaat het goed .Het klussen was leuk en zwaar ,maar daardoor had ik wel veel afleiding.Mijn dochter is nu de deur uit en het is best wel wennen.Zoveel stiller in huis maar vind dit ook wel fijn !
Geen paniekgevoelens meer gehad en ik zit lekker in mijn velletje ondanks dat er binnenkort weer stress zal komen omdat en familielid een zware operatie moet ondergaan.
Maar ik kan dit goed relativeren en heb niet een erge emotionele band met haar[schoonmoeder].Merk ook dat ik relaxter reageer op problemen van anderen.Heb nog wel gesprekken bij mijn huisarts dus ik ben er ook nog niet.
Liefs
Plom
woensdag 17 oktober 2007 om 13:03
Hallo,
Mijn vriend heeff ook last van soortgelijke klachten, het vermoeden bestaat dat het om hyperventilatie gaat. Hij heeft ook in een paar jaar tijd veel meegemaakt, waaronder het verlies van een kind.
Het gaat op zich goed met hem, maar toch krijgt hij regelmatig die hartkloppingen en een gevoel van onrust. Ook slapen gaat dan slecht. Wat ik moeilijk vind is dat hij dan ook alleen wil slapen en ik naar mijn eigen huis moet. Hij wil dan ook graag alleen zijn. Herkennen jullie dit?
Mijn vriend heeff ook last van soortgelijke klachten, het vermoeden bestaat dat het om hyperventilatie gaat. Hij heeft ook in een paar jaar tijd veel meegemaakt, waaronder het verlies van een kind.
Het gaat op zich goed met hem, maar toch krijgt hij regelmatig die hartkloppingen en een gevoel van onrust. Ook slapen gaat dan slecht. Wat ik moeilijk vind is dat hij dan ook alleen wil slapen en ik naar mijn eigen huis moet. Hij wil dan ook graag alleen zijn. Herkennen jullie dit?
