Gezondheid
alle pijlers
Wat is er toch met me..
zaterdag 1 juni 2019 om 12:23
Ik weet dat jullie geen dokters zijn en me kunnen vertellen wat er precies aan de hand is.. Maar ik snap er helemaal niks meer van.
Om maar te beginnen ergens: ik heb redelijk recent twee miskramen gehad. 1 in januari en 1 in april. Allebei zo rond de 7 weken.. dus nog pril. Ik heb nog geen kids verder dus dit zijn mijn eerste zwangerschapservaringen.
En wat voel ik me k*t.. Sorry voor het taalgebruik. We waren niet eens heel erg bezig met zwanger worden, het gebeurde gewoon. Wel hadden we er rekening mee gehouden dat het kon gebeuren natuurlijk en het erover gehad en we hadden zoiets van 'als het gebeurd, dan is het kindje welkom'.
Maar ik merkte aan mezelf na mijn eerste miskraam al een soort all-consuming wens om weer zwanger te worden. En tegelijkertijd hevige angst ervoor. Waardoor ons seksleven krampachtig is geworden omdat er altijd het 'risico' is dat ik zwanger kan worden en daar eigenlijk heel bang voor ben. Het heeft me zó onzeker gemaakt allemaal. Ik heb ook pijn en misselijkheid enz eraan overgehouden wat niet weggaat.
Dus wat nou logisch zou zijn, is me gaan richten op andere dingen in het leven zou je denken.. Maar dat lukt niet! Ik vind echt helemaal niks meer leuk of de moeite waard. Ik isoleer mezelf en pieker me het liefst met gesloten ramen in bed suf over lichamelijke dingen. Ik probeer mezelf echt te motiveren (sportschool, nieuw werk afspreken met familie) maar als ik dan weer thuis ben kruip ik weer in mijn schulp..
Mijn vriend vind het lastig als ik continue over een kinderwens praat, hij heeft ergens in het proces besloten dat het misschien maar beter is om ons gewoon op obs samen zijn te richten en hij zei zelfs misschien is het allemaal wel veel rustiger en vrijer zonder kids.. Maar ik mijn hoofd ben ik bijna 32 en moet ik er niet aan denken om geen kinderen te hebben in mijn leven (ook al weet ik rationeel dat een kind krijgen niet zaligmakend is) ,Mijn zussen hebben allemaal kids en krijgen volop steun en aandacht van mijn ouders.. Nu weet ik dat dat geen reden is om eraan te beginnen.. Maar het steekt toch..
Deels ook door mijn eigen schuld omdat ik het niet aan mijn ouders verteld heb van de miskramen, bang voor hun reactie (zijn nogal conservatief in hun denken en willen eigenlijk dat we eerst trouwen enz.)
Vanmorgen ziek gemeld, ik kon het gewoon niet opbrengen te gaan, Maarja lekker dan, op t nieuwe werk.. Ik zit binnen in bed met gesloten gordijnen. Ook al is het stralend weer buiten..
Sorry voor het lange verhaal, ik hoop op wat herkenning, steun misschien.
Om maar te beginnen ergens: ik heb redelijk recent twee miskramen gehad. 1 in januari en 1 in april. Allebei zo rond de 7 weken.. dus nog pril. Ik heb nog geen kids verder dus dit zijn mijn eerste zwangerschapservaringen.
En wat voel ik me k*t.. Sorry voor het taalgebruik. We waren niet eens heel erg bezig met zwanger worden, het gebeurde gewoon. Wel hadden we er rekening mee gehouden dat het kon gebeuren natuurlijk en het erover gehad en we hadden zoiets van 'als het gebeurd, dan is het kindje welkom'.
Maar ik merkte aan mezelf na mijn eerste miskraam al een soort all-consuming wens om weer zwanger te worden. En tegelijkertijd hevige angst ervoor. Waardoor ons seksleven krampachtig is geworden omdat er altijd het 'risico' is dat ik zwanger kan worden en daar eigenlijk heel bang voor ben. Het heeft me zó onzeker gemaakt allemaal. Ik heb ook pijn en misselijkheid enz eraan overgehouden wat niet weggaat.
Dus wat nou logisch zou zijn, is me gaan richten op andere dingen in het leven zou je denken.. Maar dat lukt niet! Ik vind echt helemaal niks meer leuk of de moeite waard. Ik isoleer mezelf en pieker me het liefst met gesloten ramen in bed suf over lichamelijke dingen. Ik probeer mezelf echt te motiveren (sportschool, nieuw werk afspreken met familie) maar als ik dan weer thuis ben kruip ik weer in mijn schulp..
Mijn vriend vind het lastig als ik continue over een kinderwens praat, hij heeft ergens in het proces besloten dat het misschien maar beter is om ons gewoon op obs samen zijn te richten en hij zei zelfs misschien is het allemaal wel veel rustiger en vrijer zonder kids.. Maar ik mijn hoofd ben ik bijna 32 en moet ik er niet aan denken om geen kinderen te hebben in mijn leven (ook al weet ik rationeel dat een kind krijgen niet zaligmakend is) ,Mijn zussen hebben allemaal kids en krijgen volop steun en aandacht van mijn ouders.. Nu weet ik dat dat geen reden is om eraan te beginnen.. Maar het steekt toch..
Deels ook door mijn eigen schuld omdat ik het niet aan mijn ouders verteld heb van de miskramen, bang voor hun reactie (zijn nogal conservatief in hun denken en willen eigenlijk dat we eerst trouwen enz.)
Vanmorgen ziek gemeld, ik kon het gewoon niet opbrengen te gaan, Maarja lekker dan, op t nieuwe werk.. Ik zit binnen in bed met gesloten gordijnen. Ook al is het stralend weer buiten..
Sorry voor het lange verhaal, ik hoop op wat herkenning, steun misschien.
zaterdag 1 juni 2019 om 12:29
Zoek hulp bij het verwerken van je verlies. Een paar gesprekken met de praktijkondersteuner zouden al kunnen helpen. Ik zou dat samen met mijn partner doen. En kijk en luister naar elkaar. Iedereen verwerkt dit soort gebeurtenissen anders. Wees je er bewust van dat dat mag. Blijf communiceren en dan niet alleen vanuit jezelf en je dwingende kinderwens. Maar vanuit jullie als partners.
Sterkte.
Sterkte.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
zaterdag 1 juni 2019 om 12:31
Wat naar voor je TO. Een miskraam heeft impact, ook als je er verder nuchter in staat. Bovendien heeft je lichaam zwangerschaps hormonen aangemaakt, die nu weer afgebroken moeten worden. De invloed van die hormonen op je gemoedstoestand moet je niet onderschatten ! Zorg dat je met iemand kan praten over je gevoelens. Geef het tijd en aanvaard dat je je nu rot voelt. Het wordt echt weer beter.
anoniem_386639 wijzigde dit bericht op 01-06-2019 12:32
7.19% gewijzigd
zaterdag 1 juni 2019 om 12:31
Misschien voor het eerst ervaren dat sommige zaken niet te beheersen, bepalen of controleren zijn? Dat jouw lichaam dus een eigen systeem kan draaien waar jij met je denken en willen dus geen invloed op hebt? Maar tegelijkertijd zorgt die ervaring er wel voor dat een bepaald verlangen zo gevoed wordt dat aan niets anders meer kunt denken. Wat jouw verlangen/wil naar controle en beheersing hebben in dit proces weer voedt? En dan ga je dus weer naar mijn eerste zin....
En deze cyclus van voelen en denken blijft zich maar herhalen?
En deze cyclus van voelen en denken blijft zich maar herhalen?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 1 juni 2019 om 12:37
Ja dat klopt misschien wel over die controle.. Vooral omdat ik nu ook lichamelijk nog allerlei dingen heb die ik voorheen niet had.. Pijn op bepaalde plekken..
Terwijl ik altijd met het minste of geringste bij de dokter zat omdat ik snel lichamelijke klachten had bij stress en daar dan weer stress van kreeg.
Ergens diep vanbinnen wil ik weer naar de dokter om lichamelijk alles uit te zoeken tot op de bodem, zoals ik dat soms vaker deed. Maar zelfs daarvoor kan ik de motivatie niet opbrengen. Bang voor wat ze gaan zeggen. Dat het misschien mijn eigen schuld is die miskramen. Ik heb zo'n schuldgevoel..
Terwijl ik altijd met het minste of geringste bij de dokter zat omdat ik snel lichamelijke klachten had bij stress en daar dan weer stress van kreeg.
Ergens diep vanbinnen wil ik weer naar de dokter om lichamelijk alles uit te zoeken tot op de bodem, zoals ik dat soms vaker deed. Maar zelfs daarvoor kan ik de motivatie niet opbrengen. Bang voor wat ze gaan zeggen. Dat het misschien mijn eigen schuld is die miskramen. Ik heb zo'n schuldgevoel..
geronimoo wijzigde dit bericht op 01-06-2019 12:38
0.99% gewijzigd
zaterdag 1 juni 2019 om 12:37
Ach Geronimoo, wees niet zo hard voor jezelf. Het is niets niks om 2 miskramen te hebben gehad.
Heb je jezelf al oprecht de kans gegeven om te rouwen om die 2 miskramen? Stil te staan bij de wensen en dromen die je misschien al had en die nu niet uit zullen komen?
Er is echt niks mis met dit te moeten verwerken. Bij mijn miskramen voelde het alsof m'n lichaam had gefaald en dat vond ik heel moeilijk. En daarnaast was ik heel verdrietig om wat er niet mocht zijn.
Dat gevoel bewust toelaten en er niet tegen vechten, was juist wat ik nodig had om verder te kunnen.
Zulke dingen zijn echter heel persoonlijk. Dus ik zou zeggen: doe even wat goed voelt. Als dat een dagje met de gordijnen dicht op je bed zitten, dan is dat even zo.
Heb je jezelf al oprecht de kans gegeven om te rouwen om die 2 miskramen? Stil te staan bij de wensen en dromen die je misschien al had en die nu niet uit zullen komen?
Er is echt niks mis met dit te moeten verwerken. Bij mijn miskramen voelde het alsof m'n lichaam had gefaald en dat vond ik heel moeilijk. En daarnaast was ik heel verdrietig om wat er niet mocht zijn.
Dat gevoel bewust toelaten en er niet tegen vechten, was juist wat ik nodig had om verder te kunnen.
Zulke dingen zijn echter heel persoonlijk. Dus ik zou zeggen: doe even wat goed voelt. Als dat een dagje met de gordijnen dicht op je bed zitten, dan is dat even zo.
zaterdag 1 juni 2019 om 12:52
Ja, je hebt geen schuld. Soms reageert jouw lichaam gewoon op een biologisch proces en dat hoeft echt niets met jouw handelen te maken te hebben. Je hebt niet gefaald. Want lichamen zijn niet te bepalen en beheersen ondanks dat tegenwoordig beweerd wordt dat we ook dit zelf in de hand zouden kunnen hebben en zouden kunnen bepalen. Een lichaam is een oeroud systeem en de huidige mens lijkt te denken dat we dit oeroude systeem altijd kunnen beheersen. Dat kan niet en het is niet jouw schuld ook al is het wel jouw lichaam.
Sterkte
enn wijzigde dit bericht op 02-06-2019 09:48
0.28% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 1 juni 2019 om 13:27
Schuldgevoel is voor mij herkenbaar. Dat had ik ook. Ik dacht dat ik niet graag genoeg een kind wilde. Hartstikke onzin natuurlijk, als het zo zou werken zouden er geen abortussen nodig zijn. Ik realiseerde me op een gegeven moment dat ik bij een vriendin met een miskraam nooit zulke onlogische gedachten had, maar gewoon met haar mee kon leven. Ik kon eigenlijk niet accepteren dat ik hier zelf geen invloed op had. Toen ik me dat realiseerde kon ik wel accepteren dat dit gewoon gebeurt en dat ik dus ook 2 keer pech had gehad. (Daarna zoon gekregen, dus het is ook een keer goed gegaan).
Ik raad je aan met mensen hierover te praten, lieve vriendinnen kunnen ook al heel erg helpen.
Ik raad je aan met mensen hierover te praten, lieve vriendinnen kunnen ook al heel erg helpen.
