Weer leven na borstkanker

Hallo meiden,

ik ben 35 en ik kreeg 3 jaar geleden de diagnose borstkanker.. een grote agressieve tumor in mijn linker borst..
Mijn heerlijke drukke sociale werkende leven stond in 1 klap totaal onderste boven. Ik was IC verpleegkundige en dat zat in mijn bloed. Ik was net gestart met de verkorte SEH opleiding om te gaan rouleren tussen de afdelingen.
Als ik vrij was lekker op pad met gezin of stappen met vriendinnen. 2x in de week lekker sporten. Ineens was alles anders en stond alleen nog maar borstkanker overleven op mijn lijstje.
Veel tijd om na te denken was er niet want twee weken na de diagnose lag ik al aan de Chemo.
Een heel lang traject volgde van 8maanden Chemo, 1jaar immunotherapie. Een amputatie van mijn borst gevolgd door een autologe reconstructie (een reconstructie met eigen lichaams weefsel uit mijn been)
T was een achtbaan en in die tijd onderga je alles en je leeft in een soort roes. Mijn zoontje was toen nog 5 jaar en we deden er alles aan om hem zo goed mogelijk te begeleiden en onbezorgd te laten zijn. En door onze humor hebben we ondanks de zware tijd ook echt veel gelachen! Met mijn haar afscheren nog even alle gekke kapsels uitgeprobeerd zoals hanenkam. Op een druk terras ineens je pruik afzetten dat soort lolletjes. Ik ben dankbaar dat ik zoveel hulp en steun kreeg van mijn ouders mijn man en lieve vriendinnen.
Je leert in die tijd wel je vrienden kennen en helaas ben ik er ook een aantal kwijt geraakt.

De autologe reconstructie was nog in volle gang maar ik wilde zo graag weer aan het werk. Na al ruim 1 jaar behandelingen.
Helaas werd al snel duidelijk dat ik niet kon terugkeren in mijn eigen baan. Omdat ik geen nachtdiensten meer mocht doen van mijn oncoloog. En de nachtdiensten zijn verplicht onderdeel op deze afdelingen. Er kon geen uitzondering gemaakt worden.
Dat heeft me zo vreselijk veel pijn gedaan... mijn werk was mijn leven! Ik deed het met zoveel passie en overgave en werkte daar op de IC al 10jaar met zoveel plezier. En nu ineens was het: we kunnen je niet meer gebruiken, dag!
Ik heb nog geprobeerd op een andere afdeling te re-integreren. Helaas liep dit mis. Ivm de wettelijke regelingen moet je 2 jaar na je eerste ziekte dag weer volledig aan t werk zijn anders mogen ze je ontslaan. Aangezien ik anderhalf jaar behandelingen had gehad was er dus nog maar een half jaar over om weer 32uur te gaan werken! Dat red geen mens natuurlijk en ook ik niet. Ook door het afscheid van mijn huidige afdeling wat t extra moeilijk maakte.
Ik heb het dus niet gehaald en ben ontslagen.
Een vreselijke zware tijd volgde. Alles voelde zo zwart... de ziekte mijn werk alles was me ontnomen(zo voelde het)
Nu ben ik bezig met een re-integratie bedrijf om heel voorzichtig weer vertrouwen in mezelf terug te krijgen. En proberen dit ook als een kans te zien om een nieuw pad in te gaan..
tis een hele weg... een zware
Soms weet ik gewoon niet meer wie ik ben.. alles is zo anders dan 3jaar geleden. Toen vond ik mijn leven echt heeel leuk. Nu niet meer zo...

Wat een verhaal hè sorry voor de lange lap tekst. Zijn er hier andere meiden die dit herkennen en ook zoiets hebben meegemaakt? Het lijkt me fijn om in contact te komen.
Veel liefs

suzyqfive schreef: ↑

14-03-2021 10:13

Niet met borstkanker maar wel met een andere ziekte, hoewel ik wel een BRCA-1 mutatie heb.

Ik werd drie jaar geleden ineens ziek. Ik ben docent en stond met veel plezier en passie voor de klas, sportte veel en daar zat ook een deel van mijn sociale leven, deed nog een opleiding erbij, 5 kinderen een lieve vriend met ook 3 kinderen, deed vrijwilligerswerk enz. En ineens was ik van de een op de andere dag Out of Order.
Na veel onderzoeken bleek een hersenaandoening te hebben.
Ten lange leste ben ik vorig jaar volledig afgekeurd.
Op dat moment was er van mijn oude leven bijna niets meer over. Mijn ‘vrienden’ haakten bijna allemaal af. Ik was uitgerangeerd in het leven. Zo voelde het een beetje.
Heb een maand lopen sippen en mij een schop onder mijn kont gegeven. Bedacht wat ik nog wel kan en daarnaar handelen.
Voor de klas kan ik echt niet meer, teveel prikkels maar individueel met leerlingen aan de slag kan nog wel. Dus open sollicitaties gestuurd en aan de slag gegaan als vrijwillige leerlingbegeleider.

Moet wel zeggen dat ik vorig jaar nog in een revalidatietraject zat en daar ook veel aan gehad heb. Ik kreeg daar ook ACT therapie, daar leer je accepteren dat je je beperkingen hebt en stoppen met voortdurend vechten.
Al merk ik de laatste tijd dat ik me emotioneel wat down voel. Heb soms geen zin om mijn bed uit te komen en mensen (kinderen) om mij heen te hebben... ik ga daarom binnenkort weer praten met de neuropsycholoog.

Jeetje wat een verhaal... en zo heftig ook ineens zo ziek... wel heel fijn dat je veel steun en hulp aan die ACT therapie hebt gehad! En wat onwijs dapper en knap van je dat je ben gaan kijken naar mogelijkheden Ipv beperkingen! En daardoor ook weer een fijne baan hebt!
Dat laatste wat je schrijft herken ik op sommige dagen ook wel.. goed dat je dan weer gaat praten met iemand...
je kan het niet alleen en als de hulp er is moeten we t aangrijpen maar hè met beide handen!
En tja van die vrienden herken ik wel inderdaad... in t begin vind iedereen t nog “zielig” (wat overigens ook heel vervelend is) maar als t langer duurt is t allemaal niet meer zo “leuk” en dan haken er toch mensen af... dat maakt t vaak wel verdrietig er veranderd al zoveel...

Knuffel voor jou

gizzmo-returns schreef: ↑

14-03-2021 10:28

Gelukkig geen herkenning maar wel een dikke

Wat een heftige tijd voor je, respect dat je weer de schouders eronder probeert te zetten, sterkte!!!!

Heel lief dank je wel

Alchemist77 schreef: ↑

14-03-2021 10:31

Ruim zeven jaar geleden kreeg ik op 36 jarige leeftijd de diagnose borstkanker met uitzaaiingen. Ons oudste kind was toen 6 jaar oud en de jongste een baby van negen maanden.

Uit jouw verhaal lees ik niet alleen de ellende, maar ook zeker de moed erin houden en dingen met humor benaderen.

Dat was en is (ik heb nog steeds medicatie) ook mijn benadering. En toch mag je boos zijn, balen en verdrietig zijn. Het is niet niks wat je overkomen is

En als je nog meer wil weten; vraag maar raak

Wat een heftige tijd ben jij ook doorgegaan en nog steeds....
Hoe gaat het nu met je?
Zat jij ook met reintegreren op je werk?

zzonnetje schreef: ↑

14-03-2021 10:44

Ik kreeg begin mei 2020 diagnose borstkanker, half jaar chemo, borstbesparende operatie en 20 x bestraling. Nu 4 weken klaar met behandeling.

Sta dus aan heb begin van het leven na de diagnose/behandeling. Afgelopen week gestart met reintegratie in onderwijs en hopen dat dat gaat lukken.

Wat heftig En dan ook nog in deze gekke Corona tijd! Hoe heb je dat ervaren? Toch naar veel afspraken alleen ipv met iemand samen? En de stress met lage weerstand tijdens Chemo...
ik hoop ook voor je dat het proces van reïntegreren goed gaat verlopen! Als ik je 1 tip mag meegeven; blijf dicht bij je eigen gevoel en je eigen wensen! Als ik terug kijk op mijn proces wilde ik zooo graag weer dat ik echt zwaar over mijn eigen grenzen ging. Om maar te voldoen aan de regeltjes. Achteraf gezien was dat helemaal niet goed!

ambra schreef: ↑

14-03-2021 11:33

Ja, herkenbaar.
Ik ben afgekeurd als verpleegkundige. Er is destijds alles aan gedaan om me een nieuwe functie op de afdeling te bieden voor de 10 uur per week die ik nog kon werken. Ik ben de docentenopleiding gaan doen, en langzamerhand kwam er weer een doel en een functie. Ik ben nu (17 jaar later) planner op mijn eigen afdeling en geef af en toe les.
Het verlies van mijn werk als verpleegkundige vond ik vreselijk, ik merkte dat mijn werk echt een deel van mijn identiteit was. Het was moeilijk iets te vinden waar ik zo blij van werd en trots op kon zijn. Dat heeft tijd nodig gehad.

Wat ik bij jouw verhaal zo ontzettend triest vind is dat er blijkbaar niet gezocht is naar mogelijkheden om te werken zonder die nachtdiensten. Ik heb ook een collega op de afdeling die na haar ziekte onder bepaalde voorwaarden moest werken, daar is gehoor aan gegeven en ze functioneert bijzonder goed.

Er zal ook voor jou een baan in de toekomst zijn maar het kost tijd en inspanning, en het is heel verdrietig dat je dit erbovenop krijgt.
Alsof ziek zijn nog niet genoeg was..

Veel sterkte gewenst

Oh echt hè! Dat verpleegkundige zijn stroomt door je aderen. Als dat wegvalt weet je gewoon niet meer wie je dan bent....
wel heel fijn om te horen hoe het kan uitpakken en dat je nu zo fijne baan hebt!
Dat geeft mij ook hoop dat t echt kan weer iets vinden waar je gelukkig van wordt.

Dat gevoel heb ik ook trouwens... dat ze niet hun best hebben gedaan. Of nou ja gevoel het is gewoon zo! Ze hebben niet voor me gevochten en dat doet wel pijn... ik heb 10 jaar lang alles gegeven dubbele diensten gedraaid problemen opgelost m’n benen uit m’n lijf gewerkt! En dan kan je niet meer aan de voorwaarden voldoen en wordt je afgedankt.... dat doet nog steeds veel pijn...

Heel lief je reactie dank je wel

Lisanne72 schreef: ↑

14-03-2021 21:41

Ik heb vanmorgen je verhaal gelezen en ik moet er de hele dag aan denken. Ik heb zoiets gelukkig niet meegemaakt heb dan ook getwijfeld of ik iets zinvols kan bijdragen. Wat je op je jonge leeftijd al hebt doorstaan kan ik alleen maar naar gissen. 

Ik ben sprakeloos hoe je op je werk bent behandelt.  Geen uitzondering mogelijk? Echt? In plaats van mensen als jouw te koesteren wordt je ontslagen ... ik snap niks van onze samenleving.

Het is sterk van je, dat je je verhaal hier zo doet. Komt vast goed, veel succes. 

Ik vind het heel lief van je dat je zo reageert dank je wel!!!