Gezondheid
alle pijlers
zelfbeschadiging...
vrijdag 27 juli 2007 om 19:58
Hoi,
Wil even mijn verhaal met jullie delen, en misschien zijn er mensen die dit herkennen en me tips kunnen geven?
Ik ben op mijn 15 begonnen met mezelf te beschadigen. Het begon met oppervlakkig gekras, iedere keer als ik dacht iets fout te hebben gedaan voor mijn gevoel. Wat nu diepe snijwonden zijn geworden. Het is een soort straf voor mezelf.
Ik wil mezelf voelen. Ik kan vaak niet huilen en weet me geen raad met m'n emoties. Als ik niet zou snijden, was ik allang gek geworden."
Er waren tal van dingen reeds gebeurd in mijn jeugd en vlak voor dat ik hier mee begon. Ik had daar nooit met iemand over durven praten, en nooit een mijn gevoel (die pijn en dat verdriet) kunnen delen met iemand.
Ik snijd uit onmacht, maar heel bewust. Ik ben niet in trance of zo. Handel altijd beheerst en weloverwogen. Ik voel die buien vaak aankomen. Dan neem ik mijn scheermesjes en pleisters en ga ik ervoor zitten.Iemand die zichzelf beschadigt, wil niet dat het ontdekt wordt. Neem mij bijvoorbeeld. Ik zit onder de littekens, maar ben nog nooit gehecht.
Sinds kort heb ik hier wel iemand over in vertrouwen genomen, en hoor natuurlijk alleen maar dat ik dat niet meer mag doen...
Dat weet ik natuurlijk ook wel, maar het is gewoon makkelijker gezegd dan gedaan. Snijden is juist mijn hulpmiddel om te overleven. Hoe gek het ook klinkt.
Ik wil er graag mee stoppen. En probeer dat ook vaak. Maar dan loopt de spanning weer zo hoog op dat ik er niet meer bij nadenk dat ik beloftes verbreek. Ik wil mezelf gewoon dan die pijn aandoen. En even die geestelijke pijn verminderen.
Ik denk de laatste tijd ook steeds meer aan zelfdoding, en heb in het verleden al een paar keer een poging ondernomen. Ergens lijkt het alsof door mezelf te beschadigen, het me er dan even van weerhoud mezelf niet te doden zeg maar....
pffff....weet soms echt niet meer wat ik er mee aan moet:(
Wil even mijn verhaal met jullie delen, en misschien zijn er mensen die dit herkennen en me tips kunnen geven?
Ik ben op mijn 15 begonnen met mezelf te beschadigen. Het begon met oppervlakkig gekras, iedere keer als ik dacht iets fout te hebben gedaan voor mijn gevoel. Wat nu diepe snijwonden zijn geworden. Het is een soort straf voor mezelf.
Ik wil mezelf voelen. Ik kan vaak niet huilen en weet me geen raad met m'n emoties. Als ik niet zou snijden, was ik allang gek geworden."
Er waren tal van dingen reeds gebeurd in mijn jeugd en vlak voor dat ik hier mee begon. Ik had daar nooit met iemand over durven praten, en nooit een mijn gevoel (die pijn en dat verdriet) kunnen delen met iemand.
Ik snijd uit onmacht, maar heel bewust. Ik ben niet in trance of zo. Handel altijd beheerst en weloverwogen. Ik voel die buien vaak aankomen. Dan neem ik mijn scheermesjes en pleisters en ga ik ervoor zitten.Iemand die zichzelf beschadigt, wil niet dat het ontdekt wordt. Neem mij bijvoorbeeld. Ik zit onder de littekens, maar ben nog nooit gehecht.
Sinds kort heb ik hier wel iemand over in vertrouwen genomen, en hoor natuurlijk alleen maar dat ik dat niet meer mag doen...
Dat weet ik natuurlijk ook wel, maar het is gewoon makkelijker gezegd dan gedaan. Snijden is juist mijn hulpmiddel om te overleven. Hoe gek het ook klinkt.
Ik wil er graag mee stoppen. En probeer dat ook vaak. Maar dan loopt de spanning weer zo hoog op dat ik er niet meer bij nadenk dat ik beloftes verbreek. Ik wil mezelf gewoon dan die pijn aandoen. En even die geestelijke pijn verminderen.
Ik denk de laatste tijd ook steeds meer aan zelfdoding, en heb in het verleden al een paar keer een poging ondernomen. Ergens lijkt het alsof door mezelf te beschadigen, het me er dan even van weerhoud mezelf niet te doden zeg maar....
pffff....weet soms echt niet meer wat ik er mee aan moet:(
vrijdag 27 juli 2007 om 22:22
Herkenbaar verhaal. Tips voor jou, dat is lastig. Dat verschilt natuurlijk per geval.... en bij de ene persoon werkt iets anders dan bij de andere persoon. In ieder geval vind ik het goed/verstandig van je dat je je verhaal nu met iemand kan delen (zo begreep ik uit je stukje) op die manier kan er al een hele last van je schouders vallen. Maar ik zou zeggen: ga in therapie. Stap naar het RIAGG of naar de GGZ en zij kunnen wellicht een gesprek met je aangaan. Neem misschien die vertrouwenspersoon mee. Zo heb ik het ook gedaan. Helaas heeft de therapie bij mij niet geholpen, maar dat terzijde. Ik zat in een moeilijke periode en toen die periode voorbij was werd het snijden ook steeds minder. Maar we hebben het nu over jou . Zeker nu ik je hoor praten over zelfdoding zou ik de stap zetten om hulp te zoeken.
Ik wil je in ieder geval veel steun wensen want het is niet makkelijk om dit een duidelijk plek te geven. En zeker niet om dit een plek te geven die ook geaccepteerd wordt door de omgeving. Als je nog meer vragen hebt, hoor ik het graag. :R
Ik wil je in ieder geval veel steun wensen want het is niet makkelijk om dit een duidelijk plek te geven. En zeker niet om dit een plek te geven die ook geaccepteerd wordt door de omgeving. Als je nog meer vragen hebt, hoor ik het graag. :R
zaterdag 28 juli 2007 om 00:08
Klinkt stom en ik kan er niet meer over vertellen sorry maar dat zou te herkenbaar zijn voor mensen hier op t forum, maar ik weet precies hoe je je voelt en ik weet dat je hulp nodig hebt, zo snel mogelijk. Het wordt namelijk alleen maar erger en je verliest jezelf erin. Ik hoop echt dat je hulp vindt en dat het goed komt, dikke *;
zondag 29 juli 2007 om 19:06
Lieve Kiki
Hartstikke goed dat je iemand in vertrouwen hebt genomen, das n hele stap! Ik kan je eigenlijk alleen aanreaden om naar de hulpverlening te gaan, want dit maakt jezelf kapot. Therapie (en medicatie misschien) kan heel goed helpen om je ook op andere manieren te uiten ipv zo destructief.
:R Maimai
Hartstikke goed dat je iemand in vertrouwen hebt genomen, das n hele stap! Ik kan je eigenlijk alleen aanreaden om naar de hulpverlening te gaan, want dit maakt jezelf kapot. Therapie (en medicatie misschien) kan heel goed helpen om je ook op andere manieren te uiten ipv zo destructief.
:R Maimai
