Gezondheid
alle pijlers
Ziekenhuisopname en verdrietig kind
dinsdag 17 april 2007 om 12:30
Lang getwijfeld, of ik mijn verhaal hier wel neer zou zetten. Maar nu toch naarstig op zoek naar lotgenoten. Hopelijk vind ik hier iemand.
Toen kwam de twijfel welke pijler gezondheid of mama's. Toch voor hier gekozen, ik voel me even niet zo thuis tussen de baby's.
Ik zal bij het begin beginnen.
Ik ben een vrouw van 35 jaar, ben getrouwd en heb twee fantastisch dochters (van 2 en 4 jaar)
1,5 jaar (oktober 2005) geleden is er bij mijn man ver uitgezaaide zaadbalkanker geconstateerd. Hij heeft de maanden daarop 4 ontzettend zware chemokuren gekregen en gelukkig heeft dat de ziekte behoorlijk de kop ingedrukt. Helaas was er een klein uitzaaiinkje achter gebleven. Vorig jaar juli heeft hij een hele zware buikoperatie gehad om het weg te laten halen. Gelukkig was dat goedaardig tumorweefsel...
Een krap jaar is mijn man dus heel erg ziek geweest. Onze oudste dochter heeft dat behoorlijk goed meegekregen. Ze was regelmatig verdrietig en in de tijd dat hij opgenomen is geweest miste ze hem verschrikkelijk.
Ze is daarmee enorm aan mij gaan hangen. Ik ben haar baken, mama is er altijd, is niet ziek. Toen ik een maand of 2 na de operatie van mijn man 1 dagje in bed bleef door de griep was ze totaal overstuur. Mama mocht toch niet óók ziek zijn!
De maanden daarna is mijn man gelukkig goed opgeknapt en nu bijna genezen verklaart. De controles zijn goed.
Mijn man is als gevolg van zijn ziekte ook zijn baan is kwijtgeraakt, dat heeft hem een enorme deuk in zijn zelfvertrouwen opgeleverd. Ik ben in die tijd aan een nieuwe baan begonnen én we zijn verhuisd. Kortom na dat jaar zaten we er allebei gigantisch doorheen. Om ons gezinsleven weer op te peppen zijn we 2 maanden op reis gegaan naar Australie. Dat was fantastisch en heeft ons veel kracht gegeven. We kwamen terug met hernieuwde energie. We voelden ons weer een normaal gezin.
Tot 6 weken geleden. Toen is namelijk bij mij naarmoederhalskanker geconstateerd. Vooralsnog zonder uitzaaiingen, maar ik moet wel een heftige operatie ondergaan. Dat zal aanstaande vrijdag 20 april zijn. Donderdag de 19e wordt ik opgenomen.
En je voelt hem al... Nu valt mama ook weg.
De afgelopen dagen is onze oudste totaal van slag. Heel snel huilen. Als ik wegga laat ze me moeilijk los, altijd met tranen. Álles wordt met het ziekenhuis geassocieerd. Vandaag was ik een dagje helpen in de klas en dan is ze bijna continu verdrietig. Mijn hart breekt als ik dat zie.
We hebben wel het verhaal aan haar zo gedaan dat ze alleen weet van de operatie. Vooralsnog zal het daar ook bij blijven, hoef ik geen chemo of bestraling. Maar dus wel twee weken (ongeveer) ziekenhuisopname...
Ik vind het zo moeilijk hoe ik hiermee om moet gaan. Het is al een bijna onwaarschijnlijk verhaal. Mijn man en ik zijn ook verdrietig en hebben het er moeilijk mee. Laat staan onze dochters. De jongste is ook steeds van slag, zij kan het alleen maar uiten door veel boos te zijn en te huilen. Maar met de oudste kunnen we praten, dat maakt het tegelijk nog moeilijker. Ze is erg gevoelig en pikt dus alles op...
Ik heb de neiging haar erg te verwennen en allemaal leuke dingen te doen. Maar dat maakt voor haar volgens mij nog meer duidelijk dat ik dat doe omdat ik straks weken weg ben en vervolgens weken lang niets meer kan!
Heeft iemand misschien tips voor me? Of eigen ervaringen om met me te delen? Heel graag! De tijd dringt, maar de komende dagen zal ik nog wel regelmatig op het net zitten.
Toen kwam de twijfel welke pijler gezondheid of mama's. Toch voor hier gekozen, ik voel me even niet zo thuis tussen de baby's.
Ik zal bij het begin beginnen.
Ik ben een vrouw van 35 jaar, ben getrouwd en heb twee fantastisch dochters (van 2 en 4 jaar)
1,5 jaar (oktober 2005) geleden is er bij mijn man ver uitgezaaide zaadbalkanker geconstateerd. Hij heeft de maanden daarop 4 ontzettend zware chemokuren gekregen en gelukkig heeft dat de ziekte behoorlijk de kop ingedrukt. Helaas was er een klein uitzaaiinkje achter gebleven. Vorig jaar juli heeft hij een hele zware buikoperatie gehad om het weg te laten halen. Gelukkig was dat goedaardig tumorweefsel...
Een krap jaar is mijn man dus heel erg ziek geweest. Onze oudste dochter heeft dat behoorlijk goed meegekregen. Ze was regelmatig verdrietig en in de tijd dat hij opgenomen is geweest miste ze hem verschrikkelijk.
Ze is daarmee enorm aan mij gaan hangen. Ik ben haar baken, mama is er altijd, is niet ziek. Toen ik een maand of 2 na de operatie van mijn man 1 dagje in bed bleef door de griep was ze totaal overstuur. Mama mocht toch niet óók ziek zijn!
De maanden daarna is mijn man gelukkig goed opgeknapt en nu bijna genezen verklaart. De controles zijn goed.
Mijn man is als gevolg van zijn ziekte ook zijn baan is kwijtgeraakt, dat heeft hem een enorme deuk in zijn zelfvertrouwen opgeleverd. Ik ben in die tijd aan een nieuwe baan begonnen én we zijn verhuisd. Kortom na dat jaar zaten we er allebei gigantisch doorheen. Om ons gezinsleven weer op te peppen zijn we 2 maanden op reis gegaan naar Australie. Dat was fantastisch en heeft ons veel kracht gegeven. We kwamen terug met hernieuwde energie. We voelden ons weer een normaal gezin.
Tot 6 weken geleden. Toen is namelijk bij mij naarmoederhalskanker geconstateerd. Vooralsnog zonder uitzaaiingen, maar ik moet wel een heftige operatie ondergaan. Dat zal aanstaande vrijdag 20 april zijn. Donderdag de 19e wordt ik opgenomen.
En je voelt hem al... Nu valt mama ook weg.
De afgelopen dagen is onze oudste totaal van slag. Heel snel huilen. Als ik wegga laat ze me moeilijk los, altijd met tranen. Álles wordt met het ziekenhuis geassocieerd. Vandaag was ik een dagje helpen in de klas en dan is ze bijna continu verdrietig. Mijn hart breekt als ik dat zie.
We hebben wel het verhaal aan haar zo gedaan dat ze alleen weet van de operatie. Vooralsnog zal het daar ook bij blijven, hoef ik geen chemo of bestraling. Maar dus wel twee weken (ongeveer) ziekenhuisopname...
Ik vind het zo moeilijk hoe ik hiermee om moet gaan. Het is al een bijna onwaarschijnlijk verhaal. Mijn man en ik zijn ook verdrietig en hebben het er moeilijk mee. Laat staan onze dochters. De jongste is ook steeds van slag, zij kan het alleen maar uiten door veel boos te zijn en te huilen. Maar met de oudste kunnen we praten, dat maakt het tegelijk nog moeilijker. Ze is erg gevoelig en pikt dus alles op...
Ik heb de neiging haar erg te verwennen en allemaal leuke dingen te doen. Maar dat maakt voor haar volgens mij nog meer duidelijk dat ik dat doe omdat ik straks weken weg ben en vervolgens weken lang niets meer kan!
Heeft iemand misschien tips voor me? Of eigen ervaringen om met me te delen? Heel graag! De tijd dringt, maar de komende dagen zal ik nog wel regelmatig op het net zitten.
dinsdag 17 april 2007 om 12:41
Phoe,wat een verhaal zeg,veel sterkte
Je zou contact met het ziekenhuis kunnen opnemen,daar is vast een maatschappelijk werker,die je om advies kunt vragen.
Heb je misschien een vriendin waar de kids gek op zijn,of een familie lid.
Of de juf,ik zou echt als ik jouw was eens een rondje gaan bellen,met wat mensen,zit nu ook te denken aan schoolmaatschappelijk werk,gewoon bellen meid,en uit leggen,die kids krijgen natuurlijk ook wel veel voor hun kiezen zo,en dan is alle hulp fijn,ik neem aan dat als je thuis komt uit het zieken huis,je ook niet meteen er weer volop zal zijn.
Heel veel sterkte,en laat je weten hoe het gaat?
*;
Je zou contact met het ziekenhuis kunnen opnemen,daar is vast een maatschappelijk werker,die je om advies kunt vragen.
Heb je misschien een vriendin waar de kids gek op zijn,of een familie lid.
Of de juf,ik zou echt als ik jouw was eens een rondje gaan bellen,met wat mensen,zit nu ook te denken aan schoolmaatschappelijk werk,gewoon bellen meid,en uit leggen,die kids krijgen natuurlijk ook wel veel voor hun kiezen zo,en dan is alle hulp fijn,ik neem aan dat als je thuis komt uit het zieken huis,je ook niet meteen er weer volop zal zijn.
Heel veel sterkte,en laat je weten hoe het gaat?
*;
dinsdag 17 april 2007 om 13:36
goh wat ontzettend zwaar. Het lijkt me inderdaad goed om een professional in te schakelen, je hebt vaak via het cb wel opvoedburo`s of maatschappelijk werk waarbij je dit soort vragen kan stellen.
Los van de reacties van de vorige schrijfster heb ik nog wat practische ideetjes. Misschien is het een idee om (als je een videocamera hebt tenminste) voor iedere dag wat te filmen van jou,. Gewoon een stukje praten tegen haar, vertellen hoe trots je op haar bent, hoe je haar mist en hoe fijn je het vindt dat je haar op die manier toch even kan zien. Of een stukje filmen terwijl jij de gewone dingen doet die ze van e kent, desnoods eten koken ofzo. Als je geen camera hebt kan je evt op een cassette bandje (moet je ook maar net hebben natuurlijk) een stukje tekst opnemen. Wat ook heel leuk kan zijn voor op een bandje is verhaaltjes voorlezen. Neem er zoveel op als dat je weg denkt te zijn, dan kan ze iedere avond door jou voorgelezen worden. Misschien met zo`n echt kindercassetterecordertje, dan is het echt iets wat ze kan doen op haar manier wanneer zij wil.
Verder zou ik een mooie foto van jou in een lijstje doen als kadootje, dan kan ze die bij haar bedje zetten.
Bovendien zou ik proberen uit te leggen hoe lang je elkaar niet zal zien (verwacht niet dat je direct na de operatie je dochter om je heen wil hebben), maar dat je in die tijd heel veel aan elkaar kan denken,. ook kan je een vaste tijd afspreken (en evt tekenen op een klok) dat je alleen maar aan elkaar denkt, dan is dat jullie tijd ook al ben je er niet. Zoiets?
Heel veel sterkte.
Los van de reacties van de vorige schrijfster heb ik nog wat practische ideetjes. Misschien is het een idee om (als je een videocamera hebt tenminste) voor iedere dag wat te filmen van jou,. Gewoon een stukje praten tegen haar, vertellen hoe trots je op haar bent, hoe je haar mist en hoe fijn je het vindt dat je haar op die manier toch even kan zien. Of een stukje filmen terwijl jij de gewone dingen doet die ze van e kent, desnoods eten koken ofzo. Als je geen camera hebt kan je evt op een cassette bandje (moet je ook maar net hebben natuurlijk) een stukje tekst opnemen. Wat ook heel leuk kan zijn voor op een bandje is verhaaltjes voorlezen. Neem er zoveel op als dat je weg denkt te zijn, dan kan ze iedere avond door jou voorgelezen worden. Misschien met zo`n echt kindercassetterecordertje, dan is het echt iets wat ze kan doen op haar manier wanneer zij wil.
Verder zou ik een mooie foto van jou in een lijstje doen als kadootje, dan kan ze die bij haar bedje zetten.
Bovendien zou ik proberen uit te leggen hoe lang je elkaar niet zal zien (verwacht niet dat je direct na de operatie je dochter om je heen wil hebben), maar dat je in die tijd heel veel aan elkaar kan denken,. ook kan je een vaste tijd afspreken (en evt tekenen op een klok) dat je alleen maar aan elkaar denkt, dan is dat jullie tijd ook al ben je er niet. Zoiets?
Heel veel sterkte.
dinsdag 17 april 2007 om 14:03
Inderdaad heel heftig. Beterschap en sterkte voor jullie allemaal!
Zoals Iris :) al zei; bel het medisch maatschappelijk werk in het ziekenhuis. Zij hebben niet alleen ervaring met zieke kinderen, maar ook met gezonde kinderen die te maken krijgen met een ziek gezinslid. Wie weet hebben zij goede tips en trucs voor jou, kunnen ze haar bijstaan of weten ze een plekje waar haar dat geboden kan worden. Ik weet dat er in diverse ziekenhuizen groepjes zijn voor chronisch zieke kinderen, waarin zij samen leren hoe daar mee om te gaan. Wie weet is er ook zoiets voor kinderen met een ziek gezinslid?
Sterkte! *;
Zoals Iris :) al zei; bel het medisch maatschappelijk werk in het ziekenhuis. Zij hebben niet alleen ervaring met zieke kinderen, maar ook met gezonde kinderen die te maken krijgen met een ziek gezinslid. Wie weet hebben zij goede tips en trucs voor jou, kunnen ze haar bijstaan of weten ze een plekje waar haar dat geboden kan worden. Ik weet dat er in diverse ziekenhuizen groepjes zijn voor chronisch zieke kinderen, waarin zij samen leren hoe daar mee om te gaan. Wie weet is er ook zoiets voor kinderen met een ziek gezinslid?
Sterkte! *;
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 17 april 2007 om 15:38
Hallo Nientje,
Dit verhaal spreek mij heel erg aan. Ik herken het maar veels te goed helaas. Bij mijn man werd in maart 2005 blaaskanker gecontateerd. Hij heeft ook heel veel in het ziekenhuis gelegen voor chemo en bestralingen en in dec. 05 is zijn blaas verwijderd (+ ziekenhuis opname). Helaas heeft hij deze strijd niet gewonnen en is in maart 2006 overleden. Mijn kinderen gingen in die tijd ook erg aan mij hangen ( nu zijn ze 11 en 9 jaar oud). Ik zelf heb sinds 2002 leukemie en sinds het overlijden van mijn man, gaat het met mij ook niet goed. Wordt regelmatig met de ambulance afgevoerd om in het ziekenhuis weer wat opgelapt te worden. Tot nu toe is de ziekte stabiel, maar ik merk aan de kinderen dat ze het heel moeilijk vinden. Ze vragen regelmatig of ik dood ga en waar ze dan moeten wonen. Ook ik heb hulp voor ze gezocht en op het moment gaat het redelijk met ze. Eén ding wil je als raad geven. Blijf altijd eerlijk tegen over je kinderen. Dat is heel belangrijk. Geef ze geen valse hoop, hoe moeilijk het ook is.
Ik wil jullie heel sterkte wensen en hopen dat het allemaal goed mag komen en dat jullie met zijn allen weer een gelukkig gezinnetje gaat worden.
Liefs Marijke
Dit verhaal spreek mij heel erg aan. Ik herken het maar veels te goed helaas. Bij mijn man werd in maart 2005 blaaskanker gecontateerd. Hij heeft ook heel veel in het ziekenhuis gelegen voor chemo en bestralingen en in dec. 05 is zijn blaas verwijderd (+ ziekenhuis opname). Helaas heeft hij deze strijd niet gewonnen en is in maart 2006 overleden. Mijn kinderen gingen in die tijd ook erg aan mij hangen ( nu zijn ze 11 en 9 jaar oud). Ik zelf heb sinds 2002 leukemie en sinds het overlijden van mijn man, gaat het met mij ook niet goed. Wordt regelmatig met de ambulance afgevoerd om in het ziekenhuis weer wat opgelapt te worden. Tot nu toe is de ziekte stabiel, maar ik merk aan de kinderen dat ze het heel moeilijk vinden. Ze vragen regelmatig of ik dood ga en waar ze dan moeten wonen. Ook ik heb hulp voor ze gezocht en op het moment gaat het redelijk met ze. Eén ding wil je als raad geven. Blijf altijd eerlijk tegen over je kinderen. Dat is heel belangrijk. Geef ze geen valse hoop, hoe moeilijk het ook is.
Ik wil jullie heel sterkte wensen en hopen dat het allemaal goed mag komen en dat jullie met zijn allen weer een gelukkig gezinnetje gaat worden.
Liefs Marijke
dinsdag 17 april 2007 om 15:47
Allereerst als mens tot mens: *;. Wat krijgen jullie het voor je kiezen.
Als Viva Angel wil ik je toch aanraden het topic te laten verplaatsen naar Mama's, ook al voel je je op die pijler niet zo thuis. Ik vermoed dat je daar veel meer (nuttige) reacties gaat krijgen, en wellicht ook ervaringsverhalen. Veel bezoekers van de Mamapijler komen niet op deze pijler. Als je wilt dat ik het verplaats, kun je dat laten weten in het moderatortopic bovenaan deze pijler.
Als Viva Angel wil ik je toch aanraden het topic te laten verplaatsen naar Mama's, ook al voel je je op die pijler niet zo thuis. Ik vermoed dat je daar veel meer (nuttige) reacties gaat krijgen, en wellicht ook ervaringsverhalen. Veel bezoekers van de Mamapijler komen niet op deze pijler. Als je wilt dat ik het verplaats, kun je dat laten weten in het moderatortopic bovenaan deze pijler.
E-mail | redactievivaforum@gmail.com
dinsdag 17 april 2007 om 22:36
Bedankt voor de geweldige reacties!
Iris, als ik word opgenomen krijg ik zowiezo een gesprek met de maatschappelijk werker. Daar ga ik de situatie ook mee bespreken. Ik hoop dat ik daar ook veel aan zal hebben.
De juf van de klas van onze oudste is uiteraard op de hoogte. Ze heeft een geweldige juf, daar zijn we erg blij mee. Maarja, zo'n situatie heb je (gelukkig) niet al te vaak. Ze zal er zijn als het nodig is, maar het is inmiddels gebleken (vandaag ook weer) dat onze meid juist op school niet aan mij en het ziekenhuis wil denken. Vanmorgen heb ik geholpen in de klas en mijn aanwezigheid maakte haar bedrukt, maar ik hoorde van haar juf dat alles weer goed was toen ik eenmaal vertrokken was. Als ze mij ziet wordt ze waarschijnlijk teveel aan de situatie herinnert...
We krijgen gelukkig erg veel hulp van familie, vrienden en buren!
En op de hoogte houden, dat zal de eerste weken wat moeilijk zijn. Weet niet of ik 'pc aan bed' heb. Maar zal mijn best doen!
Bentetje, het cb, daar heb ik nog niet eens aan gedacht. Dat zou wat kunnen zijn. Alleen de oudste gaat daar niet meer heen, toch? Maar daar zou dan vanuit school weer wat voor in de plaats moeten komen. Dit ga ik goed in mijn achterhoofd houden, dank je!
Dat van die filmpjes is inderdaad een goed idee. Helaas is het daar nu wel erg kort dag voor. Maar iets van dien aard moet wel lukken nog denk ik. Kleine briefjes die papa dan kan voorlezen. Een speciaal verhaaltje voor haar maken voor elke avond dat ze slaapt zonder mij in huis. Hmmm... hier ga ik zo even over nadenken. Leuke tip! En die foto is ook een goed idee. ga er meteen eentje opzoeken.
En die tijd op de klok ga ik meteen morgen vertellen.
Hier heb ik echt wat aan. Super!
Roosvrouw, we hebben destijds direct zo'n rugzakje voor kinderen van het KWF aangevraagd. Maar eigenlijk is ze daar dan weer net te klein voor. Bovendien hebben we haar verteld dat ik geopereerd word en niet dat ik ook kanker heb. Omdat de kans heel heel erg groot is dat met de operatie alle kanker weg is, willen we dat voor haar zo laten. Als ze dat van mij gaat associeren met de ziekte van mijn man dan maken we haar vrees ik zo overstuur, terwijl het waarschijnlijk niet nodig is. Zolang ik geen bestraling of chemo krijg in elk geval niet. Dát vertellen we dan wel over een paar jaar. Nu kan ze daar volgens ons nog niet veel mee, alleen de operatie is al heftig genoeg voor haar.
Maar de maatschappelijk werker van het ziekenhuis kan me vast wel helpen met alles op een rijtje zetten en ook wat doen aan mijn schuldgevoel en gemoeds(on-)rust
Och Marijke...*; Hoe is het toch mogelijk, hè? Dat zijn continu mijn gedachten. Zoiets kan en mág toch gewoon niet gebeuren? Heb jij dat nou ook, dat iedereen zegt dat je zo sterk bent en dat je dan zelf denkt: Heb ik een keuze dan? Je móet toch wel, vooral ook voor je kinderen? En dan hebben ze bij mij nog een 'gezonde' papa, in ieder geval eentje die nu weer voor ze kan zorgen... Dank je voor je advies. Ik zal er om denken.
Jij ook heel veel sterkte.
Tja Angel, als jij het zegt... Doe dan maar. Zal het wel zeggen aan de moderator.
Nog 2 nachtjes slapen. Pfoe! De gemoederen zijn sinds vanmorgen weer een beetje bedaard, maar het blijft heftig. Soms heb ik echt zo'n 'kip zonder kop' gevoel. of ik nog dit en dat en zus en zo wil doen, dan wat rondren en uiteindelijk niets uit mijn handen krijg. Behalve dat ik dus rondsurf op internet. Zal er wel bijhoren... Hopelijk slaap ik vanacht goed!
Meiden, nogmaals bedankt voor jullie reacties:R
Iris, als ik word opgenomen krijg ik zowiezo een gesprek met de maatschappelijk werker. Daar ga ik de situatie ook mee bespreken. Ik hoop dat ik daar ook veel aan zal hebben.
De juf van de klas van onze oudste is uiteraard op de hoogte. Ze heeft een geweldige juf, daar zijn we erg blij mee. Maarja, zo'n situatie heb je (gelukkig) niet al te vaak. Ze zal er zijn als het nodig is, maar het is inmiddels gebleken (vandaag ook weer) dat onze meid juist op school niet aan mij en het ziekenhuis wil denken. Vanmorgen heb ik geholpen in de klas en mijn aanwezigheid maakte haar bedrukt, maar ik hoorde van haar juf dat alles weer goed was toen ik eenmaal vertrokken was. Als ze mij ziet wordt ze waarschijnlijk teveel aan de situatie herinnert...
We krijgen gelukkig erg veel hulp van familie, vrienden en buren!
En op de hoogte houden, dat zal de eerste weken wat moeilijk zijn. Weet niet of ik 'pc aan bed' heb. Maar zal mijn best doen!
Bentetje, het cb, daar heb ik nog niet eens aan gedacht. Dat zou wat kunnen zijn. Alleen de oudste gaat daar niet meer heen, toch? Maar daar zou dan vanuit school weer wat voor in de plaats moeten komen. Dit ga ik goed in mijn achterhoofd houden, dank je!
Dat van die filmpjes is inderdaad een goed idee. Helaas is het daar nu wel erg kort dag voor. Maar iets van dien aard moet wel lukken nog denk ik. Kleine briefjes die papa dan kan voorlezen. Een speciaal verhaaltje voor haar maken voor elke avond dat ze slaapt zonder mij in huis. Hmmm... hier ga ik zo even over nadenken. Leuke tip! En die foto is ook een goed idee. ga er meteen eentje opzoeken.
En die tijd op de klok ga ik meteen morgen vertellen.
Hier heb ik echt wat aan. Super!
Roosvrouw, we hebben destijds direct zo'n rugzakje voor kinderen van het KWF aangevraagd. Maar eigenlijk is ze daar dan weer net te klein voor. Bovendien hebben we haar verteld dat ik geopereerd word en niet dat ik ook kanker heb. Omdat de kans heel heel erg groot is dat met de operatie alle kanker weg is, willen we dat voor haar zo laten. Als ze dat van mij gaat associeren met de ziekte van mijn man dan maken we haar vrees ik zo overstuur, terwijl het waarschijnlijk niet nodig is. Zolang ik geen bestraling of chemo krijg in elk geval niet. Dát vertellen we dan wel over een paar jaar. Nu kan ze daar volgens ons nog niet veel mee, alleen de operatie is al heftig genoeg voor haar.
Maar de maatschappelijk werker van het ziekenhuis kan me vast wel helpen met alles op een rijtje zetten en ook wat doen aan mijn schuldgevoel en gemoeds(on-)rust
Och Marijke...*; Hoe is het toch mogelijk, hè? Dat zijn continu mijn gedachten. Zoiets kan en mág toch gewoon niet gebeuren? Heb jij dat nou ook, dat iedereen zegt dat je zo sterk bent en dat je dan zelf denkt: Heb ik een keuze dan? Je móet toch wel, vooral ook voor je kinderen? En dan hebben ze bij mij nog een 'gezonde' papa, in ieder geval eentje die nu weer voor ze kan zorgen... Dank je voor je advies. Ik zal er om denken.
Jij ook heel veel sterkte.
Tja Angel, als jij het zegt... Doe dan maar. Zal het wel zeggen aan de moderator.
Nog 2 nachtjes slapen. Pfoe! De gemoederen zijn sinds vanmorgen weer een beetje bedaard, maar het blijft heftig. Soms heb ik echt zo'n 'kip zonder kop' gevoel. of ik nog dit en dat en zus en zo wil doen, dan wat rondren en uiteindelijk niets uit mijn handen krijg. Behalve dat ik dus rondsurf op internet. Zal er wel bijhoren... Hopelijk slaap ik vanacht goed!
Meiden, nogmaals bedankt voor jullie reacties:R
woensdag 18 april 2007 om 11:33
Vanuit school krijg je een oproep voor de schoolarts, dat is pas als ze 5 zijn. Ik zou gewoon jouw cb bellen (of misschien de huisarts?) en vragen of zij je kunnen helpen. Niet geschoten is altijd mis!
Zoek maar een mooie foto uit, daar zal je meiske vast blij mee zijn. Meid wat een verdriet krijgen jullie te verduren en dan ook die gevoelens van je kinderen erbij.... Ben zelf erg ziek geweest onlangs (geen kanker) , maar gelukkig reageerden mijn kinderen vrij rustig op dit feit. KAn me voorstellen dat je af en toe radeloos wordt van al die gevoelens.
Mocht je een laptop aan bed hebben dan is het misschien ook nog een idee om dagelijks een e-card te sturen naar je kinderen. Ik deed dat en ze vonden dat super! Dat kan ook al van te voren trouwens, maar dan is het misschien moeilijker om er dingen op te schrijven. Ik blijf de3ken, mocht ik nog op iets komen dan laat ik het horen.
Zoek maar een mooie foto uit, daar zal je meiske vast blij mee zijn. Meid wat een verdriet krijgen jullie te verduren en dan ook die gevoelens van je kinderen erbij.... Ben zelf erg ziek geweest onlangs (geen kanker) , maar gelukkig reageerden mijn kinderen vrij rustig op dit feit. KAn me voorstellen dat je af en toe radeloos wordt van al die gevoelens.
Mocht je een laptop aan bed hebben dan is het misschien ook nog een idee om dagelijks een e-card te sturen naar je kinderen. Ik deed dat en ze vonden dat super! Dat kan ook al van te voren trouwens, maar dan is het misschien moeilijker om er dingen op te schrijven. Ik blijf de3ken, mocht ik nog op iets komen dan laat ik het horen.
woensdag 18 april 2007 om 11:59
Lieve Nientje,
Allereerst; *;. Wat een hoeveelheid krijgen jullie voor je kiezen!
Ik heb even na zitten denken, want toen Hero (mijn lief, die ook kanker heeft) het ziekenhuis inging, hebben we in het ziekenhuis een map gekregen om door te bladeren, met allerlei tips en suggesties. Helaas was dit allemaal nét iets te hoog gegrepen voor mijn Mopsey (2,5), maar eens kijken wat ik me er nog van herinner...
Hebben jullie al een dokterskoffertje? Dan kan je dochtertje zelf doktertje spelen en wordt alles rondom het ziekenhuis mogelijk iets minder beladen. Dat kun je zelf nu eventueel als kadootje geven, dan kan zij dokteren over haar pop.
Het boekje "Chemo-Kasper" gaat over een jongetje dat chemotherapie krijgt, en wat dit precies doet met zijn lijf. Het is een prentenboekje, klein, en erg kindvriendlijk, ook voor vierjarigen. Hopelijk heb jij hem niet nodig, maar misschien kan het helpen met de verwerking wat er met haar vader gebeurd is.
Naar welk ziekenhuis ga je? Misschien hebben ze daar ook een informatiepakket....En ik denk dat je ze al kent via het rugzakje, maar op de site www.kankerspoken.nl staan ook een aantal tips.
Mocht je de tip met de klok doen, wees dan wel voorzichtig. Het is een heel mooi gebaar, maar voor kinderen is rekening houden met de tijd nog héél erg moeilijk, en je man heeft het ook druk zat, dus de kans bestaat dat ze zo nu en dan zal "vergeten" op het juiste tijdstip aan je te denken. Dan kan ze zich daar heel schuldig en rot over voelen. Zeg dan dat jij aan haar zult denken, en dat ze daar soms niets van zal merken, maar dat je er wel bent. Laat haar niet beloven dat ze ook aan jou zal denken, die belofte is voor meerdere dagen echt héél moeilijk!
Een klein medallionnetje om haar hals met een klein fotootje van jou, zodat je altijd in de buurt bent.
Heeft ze een knuffel om mee te slapen? Ga dan met zijn tweeetjes én de knuffel op haar bedje zitten, en houdt een gesprekje met zijn drietjes. Vraag de knuffel om extra met haar te knuffelen 's nachts, en een beetje extra op te letten, omdat dochterlief soms wat verdrietig zal zijn. Via de vertrouwenspersoon van haar knuffel kan je dochter misschien ook makkelijker over haar angsten praten, ook met jou. Gebruik de knuffel als een soort buffer tussen jullie in. Het kan namelijk zijn dat ze het moeilijk vind om jou te "belasten"met haar angst en haar verdriet (kinderen zijn hier al vroeg gevoelig voor) maar dat dit via een pop of knuffel wel lukt. Dat is veiliger.
Als je weet hoe lang je nog in het ziekenhuis moet blijven, laat je man dan een kalendertje met haar maken, waarop ze iedere dag weg kan strepen/af kan scheuren/door kan krassen of wat dan ook, zodat ze weet wanneer je er weer bent.
Laat je man met haar versiersel maken om het huis te versieren als je weer thuis komt, zo belicht je ook de fijne dingen in plaats van alleen het nare.
Koop een aantal leuke kaartjes, schrijf er nu al een aantal voor de eerste dagen, schrijf ze zodra je je weer wat beter voelt ter plekke en stuur er iedere dag één op (de verpleging wil ze vast wel naar de brievenbus brengen).
Pffff, nou, meer weet ik zo even niet, maar ik zal er nog verder over denken...
Hopelijk kun je er iets mee!
Enneh...succes de komende dagen!
Allereerst; *;. Wat een hoeveelheid krijgen jullie voor je kiezen!
Ik heb even na zitten denken, want toen Hero (mijn lief, die ook kanker heeft) het ziekenhuis inging, hebben we in het ziekenhuis een map gekregen om door te bladeren, met allerlei tips en suggesties. Helaas was dit allemaal nét iets te hoog gegrepen voor mijn Mopsey (2,5), maar eens kijken wat ik me er nog van herinner...
Hebben jullie al een dokterskoffertje? Dan kan je dochtertje zelf doktertje spelen en wordt alles rondom het ziekenhuis mogelijk iets minder beladen. Dat kun je zelf nu eventueel als kadootje geven, dan kan zij dokteren over haar pop.
Het boekje "Chemo-Kasper" gaat over een jongetje dat chemotherapie krijgt, en wat dit precies doet met zijn lijf. Het is een prentenboekje, klein, en erg kindvriendlijk, ook voor vierjarigen. Hopelijk heb jij hem niet nodig, maar misschien kan het helpen met de verwerking wat er met haar vader gebeurd is.
Naar welk ziekenhuis ga je? Misschien hebben ze daar ook een informatiepakket....En ik denk dat je ze al kent via het rugzakje, maar op de site www.kankerspoken.nl staan ook een aantal tips.
Mocht je de tip met de klok doen, wees dan wel voorzichtig. Het is een heel mooi gebaar, maar voor kinderen is rekening houden met de tijd nog héél erg moeilijk, en je man heeft het ook druk zat, dus de kans bestaat dat ze zo nu en dan zal "vergeten" op het juiste tijdstip aan je te denken. Dan kan ze zich daar heel schuldig en rot over voelen. Zeg dan dat jij aan haar zult denken, en dat ze daar soms niets van zal merken, maar dat je er wel bent. Laat haar niet beloven dat ze ook aan jou zal denken, die belofte is voor meerdere dagen echt héél moeilijk!
Een klein medallionnetje om haar hals met een klein fotootje van jou, zodat je altijd in de buurt bent.
Heeft ze een knuffel om mee te slapen? Ga dan met zijn tweeetjes én de knuffel op haar bedje zitten, en houdt een gesprekje met zijn drietjes. Vraag de knuffel om extra met haar te knuffelen 's nachts, en een beetje extra op te letten, omdat dochterlief soms wat verdrietig zal zijn. Via de vertrouwenspersoon van haar knuffel kan je dochter misschien ook makkelijker over haar angsten praten, ook met jou. Gebruik de knuffel als een soort buffer tussen jullie in. Het kan namelijk zijn dat ze het moeilijk vind om jou te "belasten"met haar angst en haar verdriet (kinderen zijn hier al vroeg gevoelig voor) maar dat dit via een pop of knuffel wel lukt. Dat is veiliger.
Als je weet hoe lang je nog in het ziekenhuis moet blijven, laat je man dan een kalendertje met haar maken, waarop ze iedere dag weg kan strepen/af kan scheuren/door kan krassen of wat dan ook, zodat ze weet wanneer je er weer bent.
Laat je man met haar versiersel maken om het huis te versieren als je weer thuis komt, zo belicht je ook de fijne dingen in plaats van alleen het nare.
Koop een aantal leuke kaartjes, schrijf er nu al een aantal voor de eerste dagen, schrijf ze zodra je je weer wat beter voelt ter plekke en stuur er iedere dag één op (de verpleging wil ze vast wel naar de brievenbus brengen).
Pffff, nou, meer weet ik zo even niet, maar ik zal er nog verder over denken...
Hopelijk kun je er iets mee!
Enneh...succes de komende dagen!
Wat wilde ik nou toch typen?
woensdag 18 april 2007 om 12:06
Oh, en even een zijstraat;
Ik heb zelf ooit met als kleuterjuf gewerkt (in een ver verleden) en kreeg daar regelmatig te maken met kinderen in een scheidingssituatie. Is totaal iets anders, maar wat mij opviel, is dat de kinderen in aanwezigheid van hun ouders naar wat zij dachten sociaal-wenselijk gedrag gingen vertonen.
Kinderen die heel sip gingen doen als ze hun moeder zagen, want mamma was verdrietig en dus waren zij het ook.
Kinderen die op school vol trota vertelden over hun vader, maar thuis deden alsof ze hun pappa helemaal neit lief vonden, om mamma te steunen.
Complex, maar wat ik ermee wil aangeven, waak ervoor dat je je eigen emoties niet op je dochter projecteert. Geef haar de ruimte voor haar evrdriet, maar probeer ook pret te maken..niet eens zozeer met haar als wel zelf, zodat ze ziet dat ze ook bij jou vrolijk mág zijn.
Dit bedoel ik overigens niet als kritiek, want uit je bezorgdheid blijkt wel wat voor lieve en goede moeder je bent, maar slechts als waarcshuwing. En ik snap ook dat je mogelijkerwijs geen energie hebt om zelf pret te maken, je bent immers ziek, maar ik wilde het je toch even meegeven....
*;
Ik heb zelf ooit met als kleuterjuf gewerkt (in een ver verleden) en kreeg daar regelmatig te maken met kinderen in een scheidingssituatie. Is totaal iets anders, maar wat mij opviel, is dat de kinderen in aanwezigheid van hun ouders naar wat zij dachten sociaal-wenselijk gedrag gingen vertonen.
Kinderen die heel sip gingen doen als ze hun moeder zagen, want mamma was verdrietig en dus waren zij het ook.
Kinderen die op school vol trota vertelden over hun vader, maar thuis deden alsof ze hun pappa helemaal neit lief vonden, om mamma te steunen.
Complex, maar wat ik ermee wil aangeven, waak ervoor dat je je eigen emoties niet op je dochter projecteert. Geef haar de ruimte voor haar evrdriet, maar probeer ook pret te maken..niet eens zozeer met haar als wel zelf, zodat ze ziet dat ze ook bij jou vrolijk mág zijn.
Dit bedoel ik overigens niet als kritiek, want uit je bezorgdheid blijkt wel wat voor lieve en goede moeder je bent, maar slechts als waarcshuwing. En ik snap ook dat je mogelijkerwijs geen energie hebt om zelf pret te maken, je bent immers ziek, maar ik wilde het je toch even meegeven....
*;
Wat wilde ik nou toch typen?
woensdag 18 april 2007 om 20:32
woensdag 18 april 2007 om 22:40
Dit zal wel mijn laatste reactie worden voorlopig. Morgenochtend erg druk en om 10.30 u moet ik in het ziekenhuis zijn. Dan gaat alles beginnen.
Vandaag wel een goede dag gehad. Mijn meisjes deden het goed! De oudste had na schooltijd een kinderfeestje en werd om 19.30 u pas thuisgebracht! Nadeel was dat ze wel erg moe was. Ik wilde perse nog even een gesprekje met haar hebben. Even vertellen hoe de komende dagen zullen gaan lopen. Gelukkig heeft ze op school veel erg leuke afleiding (lustrumfeest en schoolreisje). Ik hoop dat ze daar ook echt van kan genieten.
Vandaag was ik ook minder emotioneel. Ben me onbewust ook wat meer aan het voorbereiden voor wat komen gaat. Ze huilde natuurlijk wel even. Ze verbaasde ons wel door ineens te zeggen: Ik ben zo verdrietig omdat je naar het ziekenhuis moet, maar ik ben ook bang omdat papa ook steeds naar het ziekenhuis moest. Ze voelt dus waarschijnlijk toch aan dat het ook echt met elkaar te maken heeft. Ook al hebben we het woord kanker in mijn geval niet genoemd...
Bentetje, wat een goed idee die e-cards. Ik ga er meteen eentje maken en versturen!
Mimsey, ik heb globaal jouw verhaal van Hero de afgelopen dagen een beetje gevolgd. Wat ongelooflijk zwaar zeg! Ik leef erg met je mee*;.
Dat van die klok klinkt inderdaad aannemelijk. Maar niet doen idd. Straks voelt ze zich schuldig als ze het een keertje vergeten is. dat gesprekje met die beer heb ik vanavond meteen gedaan. En ik heb toevallig een paar stickerpasfoto's van mezelf en daar kan ze dan mooi zelf een lijstje om fabriceren. Goed idee!
Dat van die kalender had ik zelf ook al bedacht. Maar omdat het nog even niet zeker is wanneer ik naar huis man (kan wel dik 2 weken later zijn) hou ik dat nog wat globaal. Maar als het verder gaat dan 2 weken heeft ze zowiezo nog moeite om dat te overzien. Ik heb wel al d'r kalender gevonden (waarmee we eerder bijhielden dat we naar Australie gingen en ook weer naar huis zouden gaan) met de stickertjes, dus dat komt wel goed!
Ik zal zeker tijd maken voor pret. Gelukkig is onze oudste altijd heel gemakkelijk op te vrolijken en dat zal ik zéker vaak doen. De afgelopen weken hebben we ook steds ons uiterste best gedaan om ons leventje zo normaal mogelijk door te laten gaan. Dat net iets extra verwennen natuurlijk weer wel, maar niet met een verdrietige inslag. Volgens mij heeft dat wel gewerkt. Ik denk (of hoop eigenlijk) dat als ik eenmaal in het ZH lig, ze zich zal aanpassen. Natuurlijk wel dipjes, maar we hebben de tijd goed ingedeeld en ik denk dat de tijd voor de kids om zal vliegen!
Ik ben van nature niet echt een klager of zwaar op de hand. Mijn man en ik hebben continu de humor erin gehouden. Dat heeft onze relatie ook zo geweldig gehouden! We zeggen weleens tegen elkaar: Er zijn stellen die door één verhuizing al uit elkaar gaan, moet je ons zien :P.
Joh, wat ben ik blij dat ik toch gepost heb. Ik heb echt ontzettend veel aan jullie tips. Dat had ik allemaal echt zelf niet bedacht! Heel erg bedankt nogmaals.
Als er nu nog tips zijn dan duurt het weer even voor ik kan reageren. Ik zal morgenochtend nog even hier gluren, maar dan is het even afgelopen. Als ik weer online ben zal ik jullie vertellen hoe het allemaal verlopen is!
Dag meiden. Hopelijk tot heel snel!
Vandaag wel een goede dag gehad. Mijn meisjes deden het goed! De oudste had na schooltijd een kinderfeestje en werd om 19.30 u pas thuisgebracht! Nadeel was dat ze wel erg moe was. Ik wilde perse nog even een gesprekje met haar hebben. Even vertellen hoe de komende dagen zullen gaan lopen. Gelukkig heeft ze op school veel erg leuke afleiding (lustrumfeest en schoolreisje). Ik hoop dat ze daar ook echt van kan genieten.
Vandaag was ik ook minder emotioneel. Ben me onbewust ook wat meer aan het voorbereiden voor wat komen gaat. Ze huilde natuurlijk wel even. Ze verbaasde ons wel door ineens te zeggen: Ik ben zo verdrietig omdat je naar het ziekenhuis moet, maar ik ben ook bang omdat papa ook steeds naar het ziekenhuis moest. Ze voelt dus waarschijnlijk toch aan dat het ook echt met elkaar te maken heeft. Ook al hebben we het woord kanker in mijn geval niet genoemd...
Bentetje, wat een goed idee die e-cards. Ik ga er meteen eentje maken en versturen!
Mimsey, ik heb globaal jouw verhaal van Hero de afgelopen dagen een beetje gevolgd. Wat ongelooflijk zwaar zeg! Ik leef erg met je mee*;.
Dat van die klok klinkt inderdaad aannemelijk. Maar niet doen idd. Straks voelt ze zich schuldig als ze het een keertje vergeten is. dat gesprekje met die beer heb ik vanavond meteen gedaan. En ik heb toevallig een paar stickerpasfoto's van mezelf en daar kan ze dan mooi zelf een lijstje om fabriceren. Goed idee!
Dat van die kalender had ik zelf ook al bedacht. Maar omdat het nog even niet zeker is wanneer ik naar huis man (kan wel dik 2 weken later zijn) hou ik dat nog wat globaal. Maar als het verder gaat dan 2 weken heeft ze zowiezo nog moeite om dat te overzien. Ik heb wel al d'r kalender gevonden (waarmee we eerder bijhielden dat we naar Australie gingen en ook weer naar huis zouden gaan) met de stickertjes, dus dat komt wel goed!
Ik zal zeker tijd maken voor pret. Gelukkig is onze oudste altijd heel gemakkelijk op te vrolijken en dat zal ik zéker vaak doen. De afgelopen weken hebben we ook steds ons uiterste best gedaan om ons leventje zo normaal mogelijk door te laten gaan. Dat net iets extra verwennen natuurlijk weer wel, maar niet met een verdrietige inslag. Volgens mij heeft dat wel gewerkt. Ik denk (of hoop eigenlijk) dat als ik eenmaal in het ZH lig, ze zich zal aanpassen. Natuurlijk wel dipjes, maar we hebben de tijd goed ingedeeld en ik denk dat de tijd voor de kids om zal vliegen!
Ik ben van nature niet echt een klager of zwaar op de hand. Mijn man en ik hebben continu de humor erin gehouden. Dat heeft onze relatie ook zo geweldig gehouden! We zeggen weleens tegen elkaar: Er zijn stellen die door één verhuizing al uit elkaar gaan, moet je ons zien :P.
Joh, wat ben ik blij dat ik toch gepost heb. Ik heb echt ontzettend veel aan jullie tips. Dat had ik allemaal echt zelf niet bedacht! Heel erg bedankt nogmaals.
Als er nu nog tips zijn dan duurt het weer even voor ik kan reageren. Ik zal morgenochtend nog even hier gluren, maar dan is het even afgelopen. Als ik weer online ben zal ik jullie vertellen hoe het allemaal verlopen is!
Dag meiden. Hopelijk tot heel snel!
donderdag 26 april 2007 om 11:33
Hoi!
Ik was even bij Nientje op bezoek gisteren in het ziekenhuis en we kregen het over het forum en dat ze het wel fijn zou vinden als ik even een update zou plaatsen over hoe het gegaan is.
De operatie is goed verlopen. Het weefsel zag er op het eerste gezicht 'gezond' uit maar het is naar de patholoog voor onderzoek. De uitslag komt eind volgende week. De eerste dag wel veel pijn gehad maar na aansluiten van een morfinepomp ging het snel beter. Die is er ook weer af. Eergisteren een hele slechte dag door een dubbelgeklapte blaascatheter (megaveel pijn daardoor) maar gelukkig vonden ze het euvel na een aantal uur en gisteren (toen ik er was) ging het weer een heel stuk beter.
De kinderen houden zich best goed. De oudste (4) heeft een feestweek op school en dat biedt ook wat afleiding. Nientje heeft een verhaaltje voor d'r geschreven en dat wordt iedere avond voorgelezen ook. De jongste (2.5) heb ik gisteren even gezien (lekker vrolijk grietje is dat toch, heerlijk kind om te zien) en volgens mij gaat dat ook wel goed. De kinderen worden super opgevangen door Nientje-man en d'r ouders en overige familie.
Ze moet nog wel een week blijven waarschijnlijk. De uitslag is nog wel spannend en ook hoe de blaas gaat reageren zonder catheter.
Hoe KAA UU TEE deze situatie ook is, ze komen er wel doorheen, volgens mij. Nientje is supersterk en Nientje-man is buiten een superleuke kerel ook een bikkel. Een stoer gezin zo met die 2 leuke meiden.
Zo, jullie zijn weer op de hoogte!
Cin
Ik was even bij Nientje op bezoek gisteren in het ziekenhuis en we kregen het over het forum en dat ze het wel fijn zou vinden als ik even een update zou plaatsen over hoe het gegaan is.
De operatie is goed verlopen. Het weefsel zag er op het eerste gezicht 'gezond' uit maar het is naar de patholoog voor onderzoek. De uitslag komt eind volgende week. De eerste dag wel veel pijn gehad maar na aansluiten van een morfinepomp ging het snel beter. Die is er ook weer af. Eergisteren een hele slechte dag door een dubbelgeklapte blaascatheter (megaveel pijn daardoor) maar gelukkig vonden ze het euvel na een aantal uur en gisteren (toen ik er was) ging het weer een heel stuk beter.
De kinderen houden zich best goed. De oudste (4) heeft een feestweek op school en dat biedt ook wat afleiding. Nientje heeft een verhaaltje voor d'r geschreven en dat wordt iedere avond voorgelezen ook. De jongste (2.5) heb ik gisteren even gezien (lekker vrolijk grietje is dat toch, heerlijk kind om te zien) en volgens mij gaat dat ook wel goed. De kinderen worden super opgevangen door Nientje-man en d'r ouders en overige familie.
Ze moet nog wel een week blijven waarschijnlijk. De uitslag is nog wel spannend en ook hoe de blaas gaat reageren zonder catheter.
Hoe KAA UU TEE deze situatie ook is, ze komen er wel doorheen, volgens mij. Nientje is supersterk en Nientje-man is buiten een superleuke kerel ook een bikkel. Een stoer gezin zo met die 2 leuke meiden.
Zo, jullie zijn weer op de hoogte!
Cin
dinsdag 1 mei 2007 om 20:33
Nou, ik ben weer thuis! Gistermiddag de catheter eruit, plassen ging goed (!) en weer heerlijk bij mijn meisjes en mannetje in huis...
De uitslag van de PA was goed! Ze hebben dus alles weggenomen, ik hoef geen nabehandelingen meer. Ik zat echt met klotsende oksels te wachten op de uitslag. Ik zag er zo tegenop. Maar gelukkig was het goed!
Het waren wel enerverende dagen zeg in het ziekenhuis. De pijnstilling via de epiduraal was een ramp, de verdoving werkte namelijk niet op mijn buik maar wel mijn hele rechterbeen was verlamd. Heel apart. Uiteindelijk overgegaan op de morfinepomp, dat was beter. Daar hangt wel weer aan vast dat ik de eerste dagen echt als een roes heb ervaren, behoorlijk gedrogeerd zeg maar. Toen nog een middagje een dubbelgeklapte catheter wat me enorme pijn opleverde, maar verder is alles zonder complicaties gegaan...
Onze oudste heeft er best veel moeite mee gehad dat ik weg was. Ze heeft zich er helemaal van afgesloten, wilde er niet over praten en was stilletjes als ze bij me op bezoek was. Ze heeft zichzelf daarmee beschermd, vermoed ik. Ik had een kaart met verhaaltje gestuurd maar na een paar regels mocht het niet meer voorgelezen worden, dat vond ze te moeilijk. Als ze afgeleid werd deed ze het uitstekend. Ze begon echt weer op te leven toen ze wist wanneer ik weer thuiskwam.
Gisteravond werd ze thuisgebracht na een logeerpartijtje, ze moest erg huilen omdat ze wakker gemaakt werd (ze was in de auto in slaap gevallen) maar toen ze mij zag is ze naast me op de bank gaan zitten en toen ik haar vertelde dat mama nu thuisbleef en morgenochtend ook weer thuis zou zijn viel ze naast me in slaap. Zoooooo lief!
Nu moeten we de jongste echt gaan bijbrengen dat mijn buik nog gevoelig is, dat ik haar niet kan tillen en dat soort dingen. Op schoot zitten zit er ook nog even niet in. Maar ik heb net heel leuk met haar allemaal puzzeltjes zitten maken. Omdat ik niet veel méér kan dan dat kan ik er echt ongelooflijk van genieten van wat ik wél kan. Ik kan wel uren naar ze kijken hoe ze zelf spelen, praten, lachen, heerlijk. Wat fijn om weer thuis te zijn!
Nou, ik kan niet te lang achter de compu zitten. Maar ik kom snel weer vertellen hoe het gaat!
Wat een ontzettend lief berichtje Cin, dank je *;
De uitslag van de PA was goed! Ze hebben dus alles weggenomen, ik hoef geen nabehandelingen meer. Ik zat echt met klotsende oksels te wachten op de uitslag. Ik zag er zo tegenop. Maar gelukkig was het goed!
Het waren wel enerverende dagen zeg in het ziekenhuis. De pijnstilling via de epiduraal was een ramp, de verdoving werkte namelijk niet op mijn buik maar wel mijn hele rechterbeen was verlamd. Heel apart. Uiteindelijk overgegaan op de morfinepomp, dat was beter. Daar hangt wel weer aan vast dat ik de eerste dagen echt als een roes heb ervaren, behoorlijk gedrogeerd zeg maar. Toen nog een middagje een dubbelgeklapte catheter wat me enorme pijn opleverde, maar verder is alles zonder complicaties gegaan...
Onze oudste heeft er best veel moeite mee gehad dat ik weg was. Ze heeft zich er helemaal van afgesloten, wilde er niet over praten en was stilletjes als ze bij me op bezoek was. Ze heeft zichzelf daarmee beschermd, vermoed ik. Ik had een kaart met verhaaltje gestuurd maar na een paar regels mocht het niet meer voorgelezen worden, dat vond ze te moeilijk. Als ze afgeleid werd deed ze het uitstekend. Ze begon echt weer op te leven toen ze wist wanneer ik weer thuiskwam.
Gisteravond werd ze thuisgebracht na een logeerpartijtje, ze moest erg huilen omdat ze wakker gemaakt werd (ze was in de auto in slaap gevallen) maar toen ze mij zag is ze naast me op de bank gaan zitten en toen ik haar vertelde dat mama nu thuisbleef en morgenochtend ook weer thuis zou zijn viel ze naast me in slaap. Zoooooo lief!
Nu moeten we de jongste echt gaan bijbrengen dat mijn buik nog gevoelig is, dat ik haar niet kan tillen en dat soort dingen. Op schoot zitten zit er ook nog even niet in. Maar ik heb net heel leuk met haar allemaal puzzeltjes zitten maken. Omdat ik niet veel méér kan dan dat kan ik er echt ongelooflijk van genieten van wat ik wél kan. Ik kan wel uren naar ze kijken hoe ze zelf spelen, praten, lachen, heerlijk. Wat fijn om weer thuis te zijn!
Nou, ik kan niet te lang achter de compu zitten. Maar ik kom snel weer vertellen hoe het gaat!
Wat een ontzettend lief berichtje Cin, dank je *;
dinsdag 1 mei 2007 om 20:38
Ohja, dat bedacht ik me nog.
Eergisteren had ik oudste nog aan de telefoon en bleek dat ze er wel heel erg mee bezig was, ze uitte dat alleen niet.
Ineens ging ze vragen stellen: Maar wat hebben ze dan uit je buik gehaald mama? En hoe ziet dat er dan uit? Is het nu echt weg, mama?
En van die dingen als: Nu mag je geen autorijden, hè? Dat mocht papa toen ook niet. Maar je mag wel in de auto zitten, toch?
Ik zei: En ik mag ook jou voorlezen!
Toen zei ze: Maar dan niet uit een groot boek, want dat mag je niet tillen!
Als ik daar later over nadenk breekt mijn hart wel door dat soort dingen. Dan denk ik: Wat ons kleine lieve meisje van 4 op zo'n jonge leeftijd al moet verwerken, niet normaal toch!:(
Dat soort dingen houden me eigenlijk nog het meest bezig. En dat terwijl ze er waarschijnlijk niets aan over houdt... De zorg voor kinderen, pfoe!
Eergisteren had ik oudste nog aan de telefoon en bleek dat ze er wel heel erg mee bezig was, ze uitte dat alleen niet.
Ineens ging ze vragen stellen: Maar wat hebben ze dan uit je buik gehaald mama? En hoe ziet dat er dan uit? Is het nu echt weg, mama?
En van die dingen als: Nu mag je geen autorijden, hè? Dat mocht papa toen ook niet. Maar je mag wel in de auto zitten, toch?
Ik zei: En ik mag ook jou voorlezen!
Toen zei ze: Maar dan niet uit een groot boek, want dat mag je niet tillen!
Als ik daar later over nadenk breekt mijn hart wel door dat soort dingen. Dan denk ik: Wat ons kleine lieve meisje van 4 op zo'n jonge leeftijd al moet verwerken, niet normaal toch!:(
Dat soort dingen houden me eigenlijk nog het meest bezig. En dat terwijl ze er waarschijnlijk niets aan over houdt... De zorg voor kinderen, pfoe!
dinsdag 1 mei 2007 om 21:32
Goed je weer te lezen!!!
Fijn zeg dat je er weer bent en wat super dat je goed nieuws gekregen hebt!!!
Wat zullen je kinders blij zijn dat je er weer bent. Je dochter zal er best mog een tijdje op terugkomen hoor. Ik ben zelf in dec erg ziek geweest en heb toen een maand in het zieknhuis gelegen. De oudste (net 6)praat daar nog regelmatig over. Vraagt hoe de ambulance gebeld is, waarom ik een snee in mijn buik kreeg, of ik nog ziek ben, of ik nog moe ben, dat soort dingen. en dat terwijl ze het op dat moment heel laconiek droegen leek het!
Zeker jouw oudste zal er dus nog vaak op terugkomen denk ik. Maar gelukkig ben jij er nu weer om haar te knuffelen en gerust te tellen. Dit kindje heeft even genoeg ellende doorgemaakt (en jullie met haar!)
