22 en in verwachting van mn derde

Leuk dat je zelf zo blij bent met de keuzes die je hebt gemaakt, daar gaat het uiteindelijk toch om???? Van mij mag iedereen doet wat hij/zij wilt, geen probleem.

Maar als ik zo je posting lees merk ik wel duidelijk dat je 'jong' bent en vraag ik me toch stiekem af of je inderdaad helemaal de juiste keuzes hebt gemaakt.......

Mijn schoonmoeder was ook 18 toen ze zwanger raakte van mijn vriend.

Het is helemaal goedgekomen hoor. Als ik jou was zou ik me niets aantrekken van wat andere mensen vinden.



Ik vind ook dat je "jong" overkomt in je posting.

Maar misschien zegt dat meer over mij dan over jou

mostlyhappy schreef op 02 september 2007 @ 18:19:



Maar als ik zo je posting lees merk ik wel duidelijk dat je 'jong' bent en vraag ik me toch stiekem af of je inderdaad helemaal de juiste keuzes hebt gemaakt.......

Pardon??

Dus omdat je leest dat ze jong is, vraag je je af of ze de juiste keuze heeft gemaakt? Natuurlijk lees je uit haar post dat ze jong is, dat is ze immers ook. Maar je dan afvragen of ze de juiste keuze heeft gemaakt, tjonge jonge, wat een conclusie zeg.

Oei, het komt inderdaad een beetje hard over..... In ieder geval veel harder dan ik bedoeld heb. Bij deze dus ook zeker mijn excuses!

Ik hoor alleen een beetje twijvel, juist door de onzekerheid veroorzaakt door de opmerkingen van anderen. Waarom zou je twijvelen als je zelf het idee hebt een juiste keuze te hebben gemaakt?

Ik vind het juist gaaf!



Je bent een voorbeeld voor veel anderen die teveel de mening van de rest érg belangrijk vinden, en daardoor hun dromen niet naleven.



You go girl!!!

Ik vind het echt goed van je dat je voor jezelf hebt gekozen, en dat je doet waar jij gelukkig van wordt. Ik ben 1 jaar ouder dan jij en heb een totaal ander leven waar ik gelukkig van wordt, ik studeer en ik wil graag carriere maken. Maar ik kan me heel erg goed in jouw situatie inleven en begrijpen dat je hiervoor hebt gekozen. En leeftijd zegt niet zo heel veel over of je een goede ouder bent of niet. Dus zolang jij weet dat het goed gaat en dat je schatten van kinderen hebt en dat jullie gelukkig zijn zou ik de rest van de wereld lekker laten denken wat ze willen denken.

Ik herken het wel een beetje... ben in juni 24 geworden, heb een dochtertje van 8,5 maand en ben bijna 27wkn zwanger van de tweede.



'nr 1' en 'nr 2' schelen straks nog geen jaar, ik ben een jonge, getrouwde TBM en ook ik krijg regelmatig 'rare' opmerkingen.

Gewoon van je afschudden meid, jij voelt je dr toch lekker bij?

Tsja, ik moet zeggen dat ik ook genoeg positieve opmerkingen krijg maar vooral die onaardige blijven hangen hè?

Vooral als we ooit laten vallen dat we misschien wel een derde zouden willen en dan ook niet al te lang na de tweede (moet ook nog allemaal maar lukken maar laten we daar vanuit gaan)

Vooral dàn krijgen WIJ opmerkingen... te druk, te duur, te lang, te breed...

Ach, als wij gelukkig zijn en het samen kunnen rooien is het toch goed?

Oei, het komt inderdaad een beetje hard over..... In ieder geval veel harder dan ik bedoeld heb. Bij deze dus ook zeker mijn excuses!

Ik hoor alleen een beetje twijvel, juist door de onzekerheid veroorzaakt door de opmerkingen van anderen. Waarom zou je twijvelen als je zelf het idee hebt een juiste keuze te hebben gemaakt?~[/quote]



Ik als 36 jarige twijFel ook wel eens.... TwijVelen komt bij mij niet zo vaak voor

Ik herken het wel, die opmerkingen. Ik ben op mijn 19e voor het eerst moeder geworden en dat is nu eenmaal anders dan anders. Hoe overtuigd je ook kunt zijn van je keuze, het is toch niet leuk om negatieve reacties te horen. Ik miste indertijd wel contact met mensen die in hetzelfde schuitje zaten, voelde me de enige jonge moeder in Nederland. Als je behoefte hebt aan ervaringen uitwisselen: www.moederwordenvoorje25ste.nl

Waarom zou je er een probleem van maken ? Tegen de tijd dat jouw kinderen de deur uitgaan kun jij nog jarenlang carrière maken in het bedrijfsleven.

Ik vind 18 echt niet schokkend jong om moeder te worden. Eigenlijk best wel normaal.



Waar we nu wonen zie ik best veel vrouwen onder de 25 met 3 of 4 kinderen.

Sommige maken er een potje van maar de meeste zijn gewoon goede moeders.



Het maakt ook echt niet uit op welke leeftijd je je eerste kind krijgt of hoeveel kinderen je krijgt, er zal altijd wel iemand zijn die commentaar heeft op jouw leven!

Als het niet over kinderen gaat dan wel over je werk of je auto of je hond of je kleding of wat dan ook.

Sommige mensen hebben blijkbaar niets beters te doen dan zeuren.



Niets van aantrekken. Als jij tevreden bent met je leven dan maakt het toch niets uit wat andere mensen zeggen?

Het is ook nooit goed in burgelijk Nederland...Heb je vroeg kinderen dan heeft men wat te zeiken, neem je op hogere leeftijd kinderen is het ook niet goed. Wil je helemaal geen kinderen (zoals ik), dan is het al he-le-maal niet goed.



Ik zou absoluut niet in jouw schoenen willen staan, maar ik vind het wel goed dat je achter je eigen beslissingen staat en dat je gewoon doet wat jij wilt. En het lijkt me het belangrijkste dat jij gelukkig bent.

Laten we heel eerlijk zijn je bent natuurlijk nog erg jong...



Maar het allerbelangrijkste is dat jij gelukkig bent! en ik zou dan ook zeggen trek je niets van die mensen aan,je weet zelf hoe je er tegenover staat!..en dat is dat jij gelukkig bent met je gezinnetje

Vraagje ; vind je aansluiting bij moeders van evenoude kinderen ? Hoe is de relatie met je bestaande vriendinnen ?

Meid, ik zou zeggen 'hartstikkuh' gefeliciteerd!

Ik ben net 25 en zwanger van de tweede. We wonen in een krap flatje met ons drietjes, laat staan als er straks een vierde bewoner is. Mijn man is 12 jaar ouder dan ik. We trouwden toen ik hoogzwanger van de eerste was. Ik zit midden in een studie. Mijn moeder is lesbisch, mijn ouders dus gescheiden en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mensen hebben altijd commentaar op andermans leven. "Je bent of dom of zielig of je pakt het gewoon verkeerd aan." Laat ze lekker in de stront zakken! Geniet van je leven en doe het op jouw manier! Het is je van harte gegund.



Liefs, Utah.



PS

Grappig dat ik dit zo makkelijk tegen jou kan zeggen, terwijl ik het zelf ook bepaald niet makkelijk vind om de meningen en bijgaande opmerkingen van andere mensen langs me heen te laten gaan. Ik leer het wel, ooit.

Trek je er niet te veel van aan hoor!

Ik weet het, makkelijk gezegd, maar doe het gewoon op jouw manier!

Ik ben zelf op mn 17e moeder geworden, ben nu 24 en we hopen snel op een tweede. Als mijn zoon 18 is, ben ik pas 35.

Ik heb in mijn omgeving eigenlijk alleen maar positieve reacties gehad, maarja,

het is dat stomme ' beeld' wat mensen hebben van 'tienermoeders'.



Tuurlijk, de laatste jaren zijn niet altijd makkelijk geweest, en als ik het allemaal op een rijtje zet kan ik wel een heel zielig en triest plaatje geven, maar dat zegt echt helemaal niets over mij, want ondertussen ben ik gewoon een heel leuk en lief mens ( en moeder) en ik heb geen zin meer om me maar te conformeren naar wat ik denk dat mensen denken.



Ik dacht bijv ( echt, dit is een voorbeeld van mijn situatie en waar ik het moeilijk mee heb, ik wil hier niet mensen mee aanspreken!!) heel lang dat ik zelf ook een parttime baan moest hebben, want dan had ik zelf ook nog wat aansluiting met leeftijdsgenoten en iets voor mezelf, en dan had ik geen gat op m'n cv, maar op een gegeven moment ging het niet meer. Vriend kreeg het zo druk op zijn werk dat het alleen maar stressen was als ik moest werken en toen mijn contract afliep was ik er niet rouwig om, zo gezegd. Zoon heeft tot maanden daarna meerdere keren per dag gezegd als ie bij me op schoot kroop: weet je mam? Ik mis je altijd zo als je gaat werken en dan zei ik: oh maar schat nu hoef ik niet meer te werken he, ben ik lekker altijd bij jou en dan keek ie me aan met een gelukzalige glimlach en dan zei die: jaah...



En dat is me eigenlijk zo ontzettend veel meer waard!!! Ik zeg niet dat iedereen dus maar thuis moet blijven hoor!! Maar ik bedoel maar, als ik wat eerder naar mezelf had geluisterd, had gekeken naar waar ik en mn zoon nou eigenlijk het gelukkigst van werden ipv denken dat ik ook perse moest werken omdat ik maar dacht dat het zo hoorde, en uiteindelijk met een burnout thuis zat, ik heb nu hopelijk wel mn lesje geleerd om me niet meer onzeker te laten maken door wat ik denk dat mensen van me vinden!



Ik kan heel goed op schieten met de andere moeders van de klas van mn zoontje, maar er zitten inderdaad een paar moeders tussen die ouder zijn dan mijn eigen moeder, en dat is soms wel een beetje raar, zeker omdat het dan echt mensen zijn die gestudeerd hebben, goede carriere hebben, en die zo bezig zijn met verantwoord opvoeden volgens 'de boeken', voor wie elk spel-moment van/met hun kinderen een ' educatief project' moet zijn. Alsjeblieft!!



Maar ja, ik heb nu wel gemerkt dat ik mezelf onzeker maak/ laat maken, door te veel te denken aan hoe mensen dit nou weer zouden kunnen zien en ik heb ook echt een tijd gehad dat ik echt wilde bewijzen dat ik dan wel een jonge moeder was, maar ook cool en hip en leuk en whatever, en ik werd er doodongelukkig van. En nu zit ik gewoon thuis, achter de computeren te forummen en daar kunnen mensen ook wel weer van alles van gaan zeggen maar ik word er gelukkiger van! Ha!

Hoi Rianka,



Ja, je bent nog jong en aanvankelijk ongepland moeder geworden, maar dat wil toch niet zeggen dat je je eigen keuzes niet mag maken? Het belangrijkste is dat je zelf achter je keuzes staat. Enne, wat die andere mesen betreft: je doet het namelijk toch nooit goed voor iedereen. Er zijn altijd mensen die jouw keuzes afkeuren (soms door afgunst). Te jong-te oud / 1 kind is zielig-te veel kinderen /TBM-buitenshuiswerken etc: er valt altijd wel iets aan te merken.

Maak je eigen keuzes en geniet van je zwangerschap!

Ik kan me wel voorstellen dat sommige mensen reageren op het feit dat je zo jong moeder bent geworden. Eerlijk gezegd zou ik, als ik een dochter zou hebben, het haar niet toewensen om op haar 18de al moeder te zijn. Ik zou eerst voor haar willen dat ze haar school afmaakt en een studie gaat doen. Maar dat zijn wel míjn normen en waarden; misschien vind jij een opleiding niet belangrijk, of misschien heb jij je opleiding wel gehaald in combinatie met het moederschap.

Had er zelf niet aan moeten denken, maar als het jouw keuze is, dan is daar toch niets mis mee?

Sja, je zult wel vaak de vraag krijgen of je de oppas bent?



In feite ben ik een beetje jaloers op je. Niet dat ik op m'n 18e m'n eerste kindje had gewild, maar toen ik op mn 22e echt wel toe was aan een kind, had ik geen vent. Dat heeft nog jaren op zich laten wachten, waardoor ik ongewild een 'oudere' moeder werd, want ja, als je dan op je 27e eindelijk een leuke kerel treft, begin je niet gelijk aan kinderen om nog aan de vroege kant te zijn (ik moest hem ook eerst nog tot kinderen overhalen )

(en ik ben dus niet een oudere moeder vanwege een 'carrière', zoals altijd gezegd wordt!! Zo'n vooroordeel loop je als oudere moeder dan weer tegenaan)



Maar goed, wanneer jij zo oud bent als ik (40) kun jij dus doen en laten wat je wilt, heb je nog een heel leven voor je, met alle tijd aan jezelf. Heerlijk lijkt me dat! Het is niet voor niets dat ze zeggen dat het leven bij 40 begint!



Ik geloof trouwens niet dat je (te) jong bent om een goede moeder te zijn. Ik denk wel dat je als jonger echtpaar een grotere kans op een scheiding hebt, maar ook hier zijn genoeg voorbeelden (mijn eigen ouders) die daarvan weer het tegendeel bewijzen. Doe daar lekker je best voor en steek over 10-15 jaar de vrouwen in je omgeving de ogen uit, met je puber/volwassen kinderen, terwijl zij in de luiers zitten

Iedereen is wel onzeker of je jong of oud bent.

Ik ben 37 en late moeder, je leven loopt zoals het loopt. Ik had pech met vriendjes en pas op mijn 32e de ware tegen gekomen na vele tegenslagen. Op mijn 35e werd ik moeder.



En nu heb ik weer lang getwijfeld of ik wel of dan niet 2e kinderwens had.



En jij mag ook heel blij zijn dat je vriend hebt en die bij je blijft en je steunt en nu zelfs getrouwd bent. Hoeveel kerels laten je niet vallen als de vriendin met 18 jaar ongewenst zwanger worden.



Ik ben alleen van mening dat je een ander persoon word door alles wat je mee maakt. En ik zou er persoonlijk niet aan moeten denken om de kinderen zo snel achter elkaar te krijgen. Beiden binnen jaar is ook best snel, en dan maakt moeders leeftijd niet uit. En misschien is dat ook bezorgdheid van mensen die jou zien of aanspreken. En twijfelen en onzekerheid en emoties lopen hoog op als je zwanger bent.



Je klinkt zo positief houden zo!!! Succes met alles.



Groetjes Veertje

ik herken het ook wel hoor. die vooroordelen.

ik was zelf net 17 toen ik onze 1e kreeg. een hoop mensen begonnen gelijk over dat het zo zwaar zou zijn enzo. ik vond het zelf reuze meevallen. alleen af en toe wordt je idd gek van mensen die er al vanuit gaan dat het nooit goed zou kunnen gaan. niet alleen de opvoeding maar ook het huwelijk/relatie.



het enigste wat ik erg tegen vond vallen ook was dat er weinig aansluiting was bij andere ouders. je vriendinnen hadden een ander leven dus dat was ook zo over qua contacten. heb me vaak dus heel eenzaam gevoelt.



ik was 23 toen we de 2e kregen en toen hadden we nog weleens die vooroordelen van vreemden. bv op het bureau toen we een vervanger hadden. een jong meisje dat ons eens zou vertellen hoe we onze zoon moesten opvoeden en wat we allemaal in haar ogen verkeerd/anders deden. tot ik het beu was en liet vallen dat de andere toch ook gezond groot was geworden. toen dimde ze wat in...........

wil niet zeggen dat wij nooit fouten maken maar dat doet iedereen weleens. elke ouder pakt weleens iets verkeerd aan het is maar net wat je er daarna mee doet.



nu ben ik 27, heb 2 kinderen, 1 van bijna 10 en 1 van bijna 5. ik ben 10 jaar getrouwd. dus het is "gelukt" tot nu toe zullen we maar zeggen.



ik moet wel 1 ding toegeven als ik nu terug kijk. ik was wel erg jong ook qua denken vergeleken met nu. en dat werd ook geschreven net. dit hoeft geen belediging te zijn maar als je terug kijtk over een jaar of 5 a 10 snap je het wel denk ik.