5 dagen in de week naar de creche ( fulltime opvang)

Ik heb zelf geen kinderen, maar ik heb veel kinderen in mijn klas die naar de BSO gaan.

Nou is jouw situatie natuurlijk niet te vergelijken met een normale situatie (maar ja wat is normaal??) Maar persoonlijk zou ik er niet voor kiezen. Ik zie het vooral bij de jongste kleuters (maar ook bij de wat oudere kinderen.) dat ze aan het einde van de schooldag gewoon op zijn. Dan moeten ze óók nog naar BSO waar het kind weer mee moet doen aan activiteiten. Niet even rustig bijkletsen en bijkomen, maar hup de bus/fietskar/auto in met heel veel andere kinderen en gáán! Vervolgens worden ze van de vermoeidheid zeurderig/jengelig zodat er bij thuiskomst ook geen zinnig gesprek mee te voeren is. een vriendin van mij werkt op een KDV. Er zijn kinderen die gaan 's morgens voor school naar de BSO (moeten soms daar zelfs ontbijten...) Gaan van daar uit naar school. Komen uit school gelijk weer naar de BSO en worden daar om 18.00 /18.30 afgehaald. Dat vind ik hele lange dagen voor kinderen!



Nou schets ik het heel zwart wit, maar dit is wel wat ik zie. Ik denk dat 5 dagen in de week te veel is, vooral voor jonge kinderen. Ik weet echter ook dat er gewoon omstandigheden zijn wanneer het niet anders kan.



Persoonlijk zou ik niet helemaal stoppen met werken als ik kinderen krijg. Ik denk dat drie dagen KDV voor mij echt max zou zijn (en dat vind ik al veel).

Tsja Zoy, je geeft zelf al aan dat je niet veel keus hebt op dit moment. Het is kiezen tussen 2 kwaden. Dan kun je wel gaan piekeren over wat beter is voor een kind, maar daar schiet je niets mee op als je geen keus hebt. Deze discussie gaat eigenlijk niet over 'Is 5 dagen creche voor een kind slecht' maar over 'Hoe richt ik het in als mijn kind 5 dagen naar de creche moet'.



Bedenk ook dat het ergens een goede kant heeft, in de situatie waarin jullie zitten. Het is thuis op dit moment heel hectisch en stressen. Kinderen die daar in rondlopen, daar is ook niet veel tijd en aandacht voor. Op de creche kunnen ze tenminste lekker spelen, is er ruimte voor kinderen en hebben ze regelmaat.



Misschien dat je kunt proberen de weekenden meer ruimte voor de jongste twee te maken. Je zult door de week moeten proberen je tijd te verdelen tussen Iris, je huishouden en regelingen en jezelf. Met de twee kleintjes op de creche heb je daar meer ruimte voor dan als ze thuis zouden zijn. s'Avonds is het routine van eten, nog even spelen/voorlezen en naar bed. Daar een goede routine in hebben en aandacht aan besteden geeft ook een gevoel van gebondenheid en veiligheid. In het weekend kan je dan proberen om wat exclusieve tijd voor de jongsten in te ruimen.



Hoe meer jij het gevoel hebt dat het NU moet en hapsnap tussendoor probeert quality-time aan je kinderen te geven, hoe stressiger dit wordt en hoe minder quality die momenten hebben. Probeer je kinderen heel duidelijk aan te geven op welke momenten ze er niet op kunnen rekenen dat jij er, behalve verzorgend, bent, en op welke momenten wel. Veiligheid en hechting ligt niet alleen aan de hoeveelheid tijd, maar vooral ook aan duidelijkheid, voorspelbaarheid. Weten wanneer ze op je kunnen rekenen en wanneer even niet.



Natuurlijk is het voor een kind prettiger als ze hun moeder veel voor zichzelf hebben, maar dat zit er even niet in. hoe naar dit ook is. Probeer er daarom toch zoveel mogelijk regelmaat in te brengen, zodat ze weten waar ze aan toe zijn.

Wat een goede reactie Poezewoes. Daar sluit ik me helemaal bij aan.



Zoy,

Zoyla,



Van alle discussies hier op het forum ben ik geloof ik degene die de meeste opvang gebruikt, vier hele dagen KDV en nog een oppas aan huis. Mijn zoon was 8 maanden toen ik met 4 dagen KDV begon, jonger dus dan Myrdinn.



Ik heb niet het gevoel iets cruciaals te missen, natuurlijk mis ik hem soms en merk ik in periodes dat ik wél zelf met hem eet en hem zelf kan ophalen dat hij dat leuker vindt dan wanneer ik pas thuiskom als hij al slaapt of op het punt staat te gaan slapen. En ja, wij zijn op de ene vrije dag en in het weekend ook moe, we lopen nu op dit moment allebei ook nog in pyjama en zijn aan het opruimen enzo. Da's meestal op zaterdag, dan zijn we niet vooruit te branden en komen we pas ver in de middag eens een beetje op gang.



Maar ik vind dat niet zo erg, die zaterdag is juist door dat luie ritme een van mijn favoriete dagen. Waarop we veel kletsen, een beetje dollen, veel te weinig doen, soms even samen gaan bijslapen, ongezond eten enzo.



Maar goed, waar denk ik jij en ik verschillen is dat ik niet het gevoel heb dat samen buitenspelen of kleien de kern van opvoeden is. Ik vind daar zelf ook niet zoveel aan, ik doe het omdat het nu eenmaal moet omdat een kind van 3 daar behoefte aan heeft maar echt veel lol beleef ik daar niet aan. Dus ik zie het juist zo dat al die "bezighoud" dingen door iemand gedaan worden die daar wél plezier in heeft en daar ook veel beter in is dan ik. En het opvoeden, regels bijbrengen, normen en waarden leren, vertrouwenspersoon zijn, dat ben ik en ik zie en merk aan alles dat mijn zoon mij ook zo ziet. Ik ben zijn mamma, niemand anders. Ik ben de enige die in 1 oogopslag ziet dat hij gehuild heeft, dat hij moe is, dat hij blij is, dat hij bang is, ik ben de enige die ziet dat hij op het punt staat kattenkwaad uit te halen, you name it.



Mijn zoon en ik zijn echt verschrikkelijk close, natuurlijk is het bij mij anders omdat ik maar 1 kind heb, dus ik kán ook al mijn aandacht aan hem geven als we samen zijn en doe dat ook.



Tuurlijk, soms denk ik nav de discussies hier op het forum ook wel eens "Zou ik dan toch een beetje een ontaarde moeder zijn, zo een die wel de lusten en niet de lasten wil van een kind?" En misschien is dat tot op zekere hoogte ook wel zo, ik vind namelijk dat ik door hoe het geregeld is hier juist de leuke dingen met mijn zoon doe en de vervelende dingen zoals het mega spitsuur lekker aan een ander kan overlaten. En ja, da's vast heel ontaard. Maar goed, zo lang mijn zoon gelukkig is en nog elke dag zegt dat ie met mij wil trouwen en niet met de oppas of de juf maak ik me daar verder ook niet zo druk om. Ze worden heus groot hoor, hoe je het ook regelt. Als ze straks volwassen zijn is het niet het knutselen op de creche die ze zich herinneren, maar het feit dat hun ouders geen seconde van hun zieke zusje's zijde weken. Zijn het niet de ochtendperikelen die ze zich herinneren, maar het feit dat ze met vragen altijd bij je terecht konden.



Wat mij goed helpt is mezelf te proberen te herinneren hoe dat vroeger bij mij ging thuis. Mijn ouders werkten allebei en ik ging - volgens mij, ik weet het niet eens zeker - ook de hele week naar de creche. Toch concentreren mijn herinneringen zich rond mijn thuis, en herinner ikme van de creche alleen dingen als Sinterklaas of dat ik een liedje mocht zingen met kerst. Dus vertrouw ik erop dat het niet die dingen zijn die je een lieve en goede of een slechte ouder maken. Het is net als met die roken discussie: iedereen maakt het heel belangrijk, maar in the end of the day hou ik geen sikkepit meer of minder van mijn moeder vanwege het feit dat ze rookte, of mij naar de creche bracht ofzo. Mijn moeder is mijn moeder is mijn moeder, en hoe ze de dingen regelde is daar maar een heel klein en vrij onbelangrijk deel van.



Sterkte, ik zou er niet zo over piekeren als ik jou was, je hebt belangrijker zaken aan je hoofd en juist die belangrijker zaken zijn de dingen die jouw kinderen zich later zullen herinneren en wat hetgeen zal zijn waar ze je op beoordelen. En ZIJ zijn de enigen wiens oordeel telt.



(P.S. Ik ben K3 niet vergeten hoor, maar degene die daar over gaat is er al een hele tijd niet, en op het moment staat er ook niks met K3 op stapel).

Hoi Zoyla,

Wat een verhaal zeg! Ik werk zelf 5 dagen in de week op een BSO en heb een tijdje geleden mee gemaakt dat er een gezin in ongeveer dezelfde situatie zaten als jullie. Ze hadden ook een ziek kind en de andere 2 kinderen kwamen dus tijdelijk ook wat vaker op de BSO! I.p.v 2 middagen soms 3 of 4 middagen. Wij als BSO hebben dit ook bij hun aangeboden dat als ze opvang nodig hadden, wij voor hen klaar stonden! Dit hebben ze zeer op prijs gesteld en er ook gebruik van gemaakt, wanneer t nodig was! Dit gaf de andere 2 kinderen een stukje rust en wij zijn voor hun vertrouwd en dit geldt ook voor de ouders! Ze hoefden zich dan minder zorgen te maken over hun andere 2 kinderen, omdat zij met vriendjes en vriendinnetjes aan het spelen waren op de BSO.

Verder wil ik graag even reageren op venus en misschien andere meelezers.

Doordat ik werk op een BSO heb ik een geheel ander beeld van de kinderopvang, dan mensen die er nooit zijn geweest of sporadisch of van horen van!!

De meerderheid van de kinderen die bij ons naar de opvang gaan komen gemiddeld 2 a 3 keer in de week. Daarnaast zijn er kinderen die 1 of 4 keer in de week komen. De meerderheid van de kinderen zijn heel erg enthousiast over de BSO omdat ze dan met hun vriendjes kunnen spelen. Wij bieden de kinderen de mogelijkheid om mee te doen aan activiteiten. Daarbij moet je denken kleine activiteiten zoals buitenspelletjes, knutselen e.d. Kinderen mogen zelf weten wat ze willen doen! Niks moet, is ons motto! Willen ze op een rustige plaats een boekje lezen, dan kan dat! Zo kan ik eigenlijk nog wel verder gaan!! Wij hebben geregeld houden geregeld een opendag, om negatieve kritiek te lijf te gaan.....en het werkt! Mensen zijn minder negatief tegenover de opvang geworden. Het belangrijkste als ouder is denk ik, dat je weet dat je kind het leuk vindt op de BSO! Dit geeft volgens mij een gerust gevoel. Heb zelf nog geen kinderen, maar zie dit toch wel bij de ouders....

Dat kinderen op de BSO-dagen lange dagen maken is waar....maar de meesten worden al tussen half 5 en half 6 opgehaald en vindt dat dus mee vallen. Wij merken bij de jongsten wel dat ze moe zijn en vooral in het begin is dat het geval. Voor het eerst naar school en daarna BSO en ja dat is eerst wennen. Maar zodra ze gewend zijn, en bij de een is dan sneller dan bij de ander, dan is het goed. Wij overleggen dit ook met de ouders en als ouders de mogelijkheid hebben om in het begin hun kind net wat eerder op te halen, dan streven wij daarna! Zo kan ik eigenlijk nog wel uren doorgaan met vertellen, maar houd nu op.



Zoyla, heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat je ook een goede band hebt met het KDV en de begeleidsters daar! STERKTE!!

Ik loop er nog een beetje over na te denken tijdens het stofzuigen en weet je: life is what happens to you while you're busy making other plans. Het is zoals het is. Dat begrijpen kinderen ook, net zoals wij dat van onze ouders ook begrijpen. Je hebt het te doen met wat het leven je toebedeelt en binnen die parameters doe je je best. Meer dan dat kun je niet doen. en natuurlijk doe je dingen fout, zou je in andere omstandigheden misschien andere keuzes maken, maar goed, die andere omstandigheden zijn er nu eenmaal niet. Dus je kan je wel laten leiden door wat in theorie goed is, beter is, verantwoorder is, of door wat mensen op een forum vinden van hoe het moederschap eruit ziet, maar de grap is: jij leidt jouw leven en het leven is geen theorie.



Kinderen zijn flexibel hoor, als je van iemand kunt leren dat "het is zoals het is", zijn het je kinderen wel. Je moet het wel heel bont maken als ouder om je kinderen van je te vervreemden, ik zou daar niet zoveel zorgen om hebben als ik jou was. De zorgen die je hebt zijn al groot genoeg. Give your kids some credit, ze kunnen meer aan dan je denkt.

Zoyla, ik ken je achtergrond en ik weet daarom ook dat je weinig keus hebt. Dat is 1.

Maar ondanks dat kan ik me je denkwijze voorstellen. Elke ouder zal zich dat afvragen en daarom ook een keuze maken waar hij/zij zich goed bij voelt. Ik denk dat je gelijk hebt dat je de indruk hebt dat de meeste kindjes 2 a 3 dagen naar de opvang gaan. Zo heb ik dat ook ervaren bij dochter's oude creche en zo is het ook bij deze waar ze nu heengaat. Mijn dochter gaat zelf 3 volle dagen en dat voelt voor mij ook als een maximum. Inderdaad die balans tussen het beste van beide werelden.



Wat ik denk dat ik jouw geval voor jouw kinderen het best haalbare resultaat is, is kijken naar wat jouw kinderen nodig hebben in deze lastige situatie. Ik denk dat je erg gelijk hebt in het feit dat een vast en vertrouwd adres/persoon voor je kindjes heel belangrijk is en dat het ritme heel erg doorgaat zoals ze dat gewend waren. Ook denk ik dat persoonlijke aandacht op z'n tijd erg belangrijk is. Dit is op een creche minder haalbaar denk ik.



Als ik jou was, zou ik streven naar het meest optimaal bereikbare binnen de beperkingen.



Ik zou contact zoeken met creche of school/bso en daar je (schuld)gevoelens bespreekbaar maken. Het feit dat er vaste opvang is, is natuurlijk 1 ding. Maar is het bijvoorbeeld ook mogelijk om je kinderen net wat meer aandacht te geven (bij gebrek aan aandacht thuis, want mede daardoor zullen ze lastiger zijn). Door bijvoorbeeld een uurtje per dag met de kinderen 1 op 1 iets te doen? En dan bedoel ik niet door jou of je man, maar door leidsters, juf/meester, klassemoeder of wat dan ook? Als je kind wat meer exclusieve aandacht krijgt en een uurtje alleen met een fijne leidster kan knutselen, knuffelen, wandelen, tekening maken of wat dan ook, zou dat niet wat kunnen uitmaken? Het compenseert misschien het gemis aan aandacht thuis.



Ik heb ooit ergens gehoord/gelezen dat een kind best flexibel is en aandacht kan missen, mits hij/zij weet dat het bijvoorbeeld wel aandacht krijgt wanneer nodig is en ook als daar speciaal tijd voor gemaakt wordt. Ook als dat betekend dat het 'maar' een half dagje per week is, of om de week een speciale papa/mama/opa/oma whatever dag. En als kind weet dat het bijvoorbeeld 3 x per week 1 extra uurtje aandacht krijgt van school, bso, creche, dan kan dat ook wat voorzien in een gat.



Verder denk ik dat ritme en regelmaat extreem belangrijk zijn, net zo belangrijk als aandacht. Want er is al zoveel onvoorspelbaar. Laat alles wat voorspelbaar is dan ajb zo. Vraag aan creche of ze voor Myrdin willen waken dat hij aan zijn slaap komt 's middags, op vaste tijden en liefst zo ongestoord mogelijk. Hou vast aan de pietluttige rituelen, want dat zijn nu de voorspelbare factoren geworden in een omgeving die struikelt over onzekerheid.

Voor Rosa misschien een vast moment in de week waarop ze iets kan doen of mag, vaste bedtijden etc.



Meid, ik heb met je te doen, kan helaas niks voor je oplossen. Je gevoelens zijn zo begrijpelijk, maar feit dat je alles wil doen om (ook) te waken voor je andere kinderen is het beste wat je ze nu op dit moment geven kunt. Zelfs ik ben middenin de nacht chagerijnig. Vergeef jezelf voor het bovenmenselijke wat er van je gevraagd wordt. Desnoods elke dag weer opnieuw.



Maar probeer de vertrouwde omgeving nog meer te betrekken. OK, jullie opvang en zorg is super en geweldig. Is het mogelijk om het op kleine fronten nog iets persoonlijker te maken? Nog ietsjes meer gericht op wat quality time?

Voor Rosa

eh, voor rosa en toen stopte mijn zin. Had eigenlijk niet echt meer wat toe te voegen, foutje.

Geldt voor MYrdin en voor Rosa tuurlijk

Ik denk dat je je moet realiseren dat het tijdelijk is en je feitelijk gewoon in een crisissituatie leeft. En dat de kinderen daar van slag van zijn dat is een feit, maar ook de creche vormt nu wel een constante factor, hetgeen voor je kinderen in deze tijd misschien juist wel een klein rustpuntje kan zijn. Iemand opperde om de situatie te bespreken met de leidsters, lijkt me ook wel een goed plan. Al is t maar even een half uurtje alleen met jouw kind bezig zijn.



Ik weet je dagritme natuurlijk niet, maar is er een mogelijkheid om een dag in de week de kinderen wat vroeger van de creche en BSO te halen?Dat je op die ene middag wat 1 op 1 aandacht aan ze kan geven?

Kan je het avondritueel zo doen dat jij en je man allebei 1 kind onder je hoede nemen? dus de ene dag jij Rosa en je man Myrdin en de andere dag andersom? dat diegene ook echt alleen maar bezig is met dat kind?

Kan je misschien gewoon de kinderen eten geven en zelf met je man wat later eten, zodat je ook tijdens het eten wat meer aandacht kan geven aan de kinderen en zelf wat later samen eet?

En bijvoorbeeld op zaterdag instellen dat het Rosa avond is, en ze wat langer op mag blijven, mag beslissen wat jullie gaan eten en ook mag helpen en dergelijke, is dat een mogelijkheid?

Het zijn maar hele kleine dingetjes, en wellicht heb je dat alleeng ingesteld, of werkt het niet...maar het zijn juist die hele kleine dingetjes die voor een kind zo belangrijk kunnen zijn.

sterkte!

Een noodoplossing voor een noodsituatie, dat is het nu. Zou het niet rustiger zijn om een oppas aan huis te hebben? Ze bestaan, een soort nanny's, bij je thuis.

Ik heb er voor het weekend nog contact over gehad met het gastouderbureau en wij zouden voor onze twee kinderen samen iets van 8,50 p/u kwijt zijn. Hier gaat dan nog zoveel procent af. (60 of 70%?)



Ik heb geen idee of het een optie is, je bent iig van het haasten af 's ochtends.



Sterkte, denk veel aan jullie, terwijl ik jullie niet ken en maar heel af en toe meelees.

ik weet niet hoe het bij Zoyla zit, maar mijn ervaring met oppas aan huis in de periode dat mijn moeder ziek was en net overleden was, was dat het voor geen meter werkte. Omdat je zelf ook thuis bent wil je kind dan toch gewoon jou, zelf kan je je kind ook niet negeren en ben je geneigd tóch dingen te gaan doen waar je nu net die oppas voor had ingeschakeld en je kind krijgt bovendien heel veel mee van de stress, terwijl het hele idee van oppas juist was om voor het/de kind(eren) de stress te verminderen.



Ik heb al heel lang niet bijgelezen in het Iris topic, maar volgens mij is Iris ook tussen de ziekenhuisbezoeken door thuis, dus het lijkt mij niet haalbaar. Een oppas aan huis is dan alleen maar iemand die het thuis nóg drukker maakt, een extra persoon die in de weg loopt, en alleen maar meer chaos brengt.



Volgens mij is de crèche voor alle partijen de beste oplossing, dus.



Zoyla,



Misschien had je idd wel meer behoefte aan praktische tips dan aan gewoon een hart onder de riem, ik zal nog eens even nadenken of ik dingen kan bedenken die ik hier thuis doe in het kader van quality time of ritme. Kom ik dus nog op terug.

Zoonlief hier gaat ook vier dagen in de week na school naar de BSO. Dus vanaf 's morgens kwart over 8 tot 's middags half zes is hij onder de pannen.

Niet direct mijn eerste keuze maar het blijkt dat hij het enorm naar zijn zin heeft en niet eens mee wil naar huis als ik hem wel eens een keertje vroeg kom halen (dan draai ik dus maar weer om en kom een uurtje later terug ;) )



Wat ik wel doe om het rustiger voor hem te maken, in de tijd dat hij thuis is:



* koken voor ik hem haal. Eten klaar, vuur uit, zoonlief halen en dan thuis meteen eten. Vaak is eten koken iets dat druk en rommelig is, en zo mist hij dat en kunnen we onder het eten gezellig even kletsen. Gaat in mijn geval ook eenvoudig aangezien de bso 1 minuutje lopen is.

* na het eten is de tijd in huis voor hem. De afwas, was, wat dan ook aan huishoudelijk werk blijft liggen tot hij in bed ligt. We ruimen samen de tafel af en gaan dan iets doen. Schilderen, tekenen, knutselen, een werkje maken, zo iets. In ieder geval echt samen iets doen.

Hierna is het tijd om tanden te poetsen, voor te lezen en te gaan slapen. Als zoonlief dan in bed ligt doe ik nog wat huishoudelijke klusjes.



Dus ja, bijna fulltime naar de opvang maar in de praktijk breng ik nu meer tijd echt met hem door omdat ik door diezelfde opvang eerst even andere dingen kan doen en daarna tijd voor zoonlief heb.

Misschien heb je er iets aan. En schuldgevoelens, ach, kennelijk doet een vrouw het toch nooit goed (wel thuisblijven, niet werken, wel werken, niet thuisblijven) dus daar trek ik me niets van aan.

het zal waarschijnlijk niet eens per se aan de hoeveelheid creche liggen, want als een kind 4 of 5 dagen gaat, dan nog heeft het vaak de avonden en de weekenden met papa of mama. Tis soms (hangt van een kind af) misschien wel intensief hele dagen op de creche. Maar als het fijne rust vindt als hij/zij thuis is, dan kan dat prima. Als je bijvoorbeeld 's avonds in alle rust je kind kunt voorlezen en omkleden, tandjes poetsen, etc. Als je dat kunt doen met een uitgerust hoofd en kwaliteitstijd voor je kind, is dat natuurlijk een hele andere situatie dan dat je alles effe snel en tussendoor moet doen als je ook nog eens doodop bent.



In Zoyla's geval is er volgens mij overal en altijd hectiek sinds Iris ziek is. Dus ook 's avonds, 's nachts misschien (overgeven Iris bijvorbeeld) en in het weekend gaat het ook gewoon door met alle hectiek. Dus ik begrijp uit Zoyla's verhaal dat er zelfs in de vrije en normaal gesproken rustige uren nog steeds weinig tijd en rust is voor de kinderen. Dan moet je echt uit hele kleine dingen die kwaliteit kunnen slepen en dat kun je gewoon denk ik niet alleen. Dat is een onmenselijke opgave. Anderen zullen moeten inspringen waar Zoyla en haar man dat niet meer kunnen.



En ik weet niet of het wel/niet gebeurt dat een kind (tijdelijk) meer op een ander gericht raakt (als dat je angst is?) die wél wat meer aandacht kan geven. Maar je moet jezelf afvragen of dat echt heel erg is? Tuurlijk wil je als papa en mama graag nr. 1 zijn voor je kind. Maar als een kind noodgedwongen meer naar een ander (opa? oma? juffrouw van school?) toetrekt, omdat het daar wel 'haalt' wat het nodig heeft, is een kind eigenlijk alleen maar heel gezond voor zichzelf aan het zorgen. Een kind "vergeet" echt neit wie papa/mama is en de liefde wordt er neit minder van. Maar de behoeften worden wel meer buiten de deur vervult en dat is goed. In ieder geval voor zolang de situatie dat vraagt.

fussie schreef op 15 september 2007 @ 17:23:

Wat ik wel doe om het rustiger voor hem te maken, in de tijd dat hij thuis is:



* koken voor ik hem haal. Eten klaar, vuur uit, zoonlief halen en dan thuis meteen eten. Vaak is eten koken iets dat druk en rommelig is, en zo mist hij dat en kunnen we onder het eten gezellig even kletsen. Gaat in mijn geval ook eenvoudig aangezien de bso 1 minuutje lopen is.

* na het eten is de tijd in huis voor hem. De afwas, was, wat dan ook aan huishoudelijk werk blijft liggen tot hij in bed ligt. We ruimen samen de tafel af en gaan dan iets doen. Schilderen, tekenen, knutselen, een werkje maken, zo iets. In ieder geval echt samen iets doen.

Hierna is het tijd om tanden te poetsen, voor te lezen en te gaan slapen. Als zoonlief dan in bed ligt doe ik nog wat huishoudelijke klusjes.



.

Goede tips, dat doe ik hier ook. Of ik hem nu zelf haal of dat de oppas dat doet, het eten is altijd al klaar en dat scheelt echt énorm veel onrust, zowel voor jezelf als voor kind(eren). Vaak gaan kinderen jengelen omdat ze moe zijn en honger hebben dus direct aanschuiven is hier het devies. Zoyla, dit is voor jou ook bij uitstek is waarbij je hulp zou kunnen vragen. Ik kan me voorstellen dat je zelf nauwelijks tijd hebt om vooruit te koken ( hoewel het ook vrij therapeutisch zou kunnen werken, een hele dag niks anders doen dan koken, eventueel samen met Rosa terwijl je man met Myrdinn ertussenuit gaat, bedenk ik nu ter plekke). Maar je krijgt aan alle kanten hulp aangeboden, dit is iets waarmee je mensen de mogelijkheden zou kunnen geven om je ook echt heel praktisch te helpen. Je moeder, vriendinnen, andere familie, vraag hen om een zondag voor je te koken, en pleur alles in de vriezer. Gekookte aardappelen, groenten, rijst, pastasaus, de hele mikmak. Zodat jij die stress even niet meer hebt, en direct met de kleintjes aan tafel kunt nadat je alles zo in de magnetron gegooid hebt.



Op dagen dat wij om wat voor reden dan ook toevallig een keer geen warm eten klaar hebben staan, dan eten wij hier thuis patat of brood. Da's toch al het lievelingseten van mijn zoon, dus hem kan ik geen groter plezier doen dan dat en het scheelt mij gewoon echt ruim een half uur leuke tijd met hem als ik niet hoef te koken.



En inderdaad, tijdens en na het eten is de tijd tot hij naar bed gaat voor hem. En dat kan net zo goed samen voor een dvd-tje hangen zijn als hij moe is en alleen maar op mijn schoot wil knuffelen, maar ook net zo goed boekjes lezen, liedjes zingen, wat dan ook.



Oh ja, nog iets waar ik niet al te moeilijk over doe is als mijn zoon 's avonds of 's nachts wakker wordt. Ik kan aanhemmerken dat hij dat meer doet in periodes dat hij me niet zo veel ziet, en ik denk dat dat voor hem toch ook een manier is om weer even met mij te connecten. Ik ga dus nooit de strijd aan over in bed slapen, hij mag er altijd even uit. En dan ligt hij even lekker bij me op schoot op de bank of kruipt hij naast me in bed, en als hij dan weer toe is aan slapen breng ik hem weer terug. Nou moet ik er wel bij zeggen dat hij dan ook altijd heel makkelijk weer naar bed gaat, hij zegt meestal uit zichzelf dat hij weer naar bed wil, maar goed, ik wil er alleen maar mee zeggen dat je niet per se heel strikt met dergelijke "regeltjes" om hoeft te gaan om je kinderen toch in hun eigen bed te laten slapen. Hier is het even tegen me aan kruipen, een minuut of vijf slaperig tegen me aan kletsen, en dan heeft hij kennelijk zijn "mamma-dosis" weer gehad. En zo bespaar ik mezelf de stress van een krijsend kind steeds weer terug naar bed slepen, en heb ik toch vrij veel tussendoormomentjes waarop ik even niets anders doe dan knuffelen en naar zijn verhalen luisteren.

Ik woon in Spanje. Zoals in veel andere landen binnen Europa gaan kinderen hier vanaf 3 jaar naar school, 5 dagen in de week van 9 tot 16h.

Hier is dat heel normaal en niemand vraagt zich af of dat anders zou moeten.



Op school krijgen ze een warme maaltijd en de kleintjes doen er ook een dutje. Dus thuis hoef je niet meer zo'n uitgebreide maaltijd te bereiden.

Dat is maar goed ook want de ouders zijn vaak niet voor 19h thuis.



Die van jou zijn nog wat jonger maar ik denk niet dat het veel verschilt voor kinderen. Ze wennen aan een bepaald ritme.



De weekenden zijn dan ook absoluut heilig. Ik steek geen vinger uit naar de stapel op de strijkplank en laat de boel de boel.



Heb je een bad? Wat ik vaak doe is dat ik mijn dochter in bad zet met allerlei speeltjes (waterverf, papier vastplakken aan de muur met wat water) en terwijl ze zo een beetje 'inweekt' kan ik snel wat te eten maken.

Ik snap je dubbele gevoelens en je angst dat je misschien iets kapot maakt. Toen mijn moeder heel ziek was en ik mijn zoon ook overal en nergens "dumpte" om bij haar te kunnen zijn en daarna door een operatie maandenlang weer de thuiszorg in huis had, vroeg ik me ook wel eens af, of hij er niets aan over zou houden. We zijn nu bijna een jaar verder (god, wat gaat dat hard) en het is misschien nog vroeg om te zeggen, maar hij lijkt er niets aan over te hebben gehouden. Hij vindt me nog net zo lief, leuk en ik ben nog steeds de belangrijkste persoon op aarde voor hem. Maar ja, dat kunnen we allemaal tegen je zeggen, dat schuldgevoel zit in je. En ik denk dat je dat maar moet accepteren voor de time being.



Over praktische tips. Sommige dingen zijn al gezegd, 's Morgens kijk ik een beetje hoe zoon is. Is hij vrolijk en gezellig, ontbijten we aan tafel. Is het een lastigere ochtend, ontbijten we op de bank voor de tv (zappelin). Geeft mij ook de ruimte om even snel nog make-up op te doen ofzo. Oh ja, de dag begint altijd in ons bed. HIj krijgt wat te drinken in ons bed en kijkt daar tv, terwijl man en ik om beurten douchen. Daarna aankleden (alledrie) en naar beneden, waar man vaak meteen de deur uitmoet en ik ontbijt en wegbrengen doe.



Wegbrengen is inderdaad haasten, auto in, wil niet in stoel etc. Je kent het wel. Op kdv probeer ik altijd even een paar minuten mee te spelen voordat ik ga. Soms krijg ik bij binnenkomst meteen een kus en "daaaag" naar mijn hoofd. Ook prima, dan ga ik meteen.



Bij het ophalen zorg ik, dat ik in de auto kaakjes en drinken heb. Zo is de eerste dorst en honger gestild tijdens de rit naar huis (hij heeft altijd enorm dorst na kdv). Thuis snel eten maken of opwarmen. Op deze dagen eten we uit de vriezer (ik kook vaak dubbele porties) of van die voorgeschilde aardappels, bloemkool etc. Daarna is het even zitten met hem. DVD als hij moe is, als hij fit is lopen we even naar de eendjes (om de hoek) of we halen een keer een ijsje. Gewoon, half uurtje bezig zijn met wat leuks. Daarna samen in bad of onder de douche, liedjes zingen en in bed nog een verhaaltje voorlezen en even over de dag praten (ik praat, hij zegt meestal alleen maar ja op alle vragen, maar overslaan mag niet). Als hij op bed ligt, moet inderdaad de keuken nog opgeruimd, maar dat is meestal maar 15 minuten werk. Fornuis doen wij 1 keer in de week ipv elke dag en alles gaat zo ongeveer in de vaatwasser.



Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Probeer een soort ritme te vinden, waarbij er toch 's avonds even aandacht is voor de kinderen. En dat ze in het weekend om aandacht vragen is logisch, kijk of je ergens wat tijd voor ze in kunt bouwen. Maar ze zullen het je later echt niet kwalijk nemen, tegen die tijd zijn ze oud genoeg om te snappen dat jullie niet anders konden en zullen ze alleen maar bewondering hebben dat jullie het allemaal konden combineren.



En verder nog even een dikke knuffel voor je.

Hier in Frankrijk is het heel gewoon, mijn eerste dochtertje zat ook vijf dagen bij een oppas, en dat is hier heel normaal. Met de tweede had ik ouderschapsverlof en op woensdag vrij. En nou dat afloopt, vind ik het heel moeilijk dat nog een jaar voort te zetten, parttime werken. Met parttime werken wordt je hier namelijk helemaal niet serieus genomen.

Mijn oudste dochtertje zit ook op BSO, vier dagen, en ze vindt het fantastisch. Ik hoef haar eerder dan 6 uur niet op te halen hoor, dan wil ze niet mee!

Zoyla,



Die kinderen houden écht nog steeds van je. Geloof me maar. De laatste keer dat Rosa bij ons was vertelde ze ons élk kwartier dat ze om vijf uur weer thuis zou zijn bij papa&mama.



Je doet het fantastisch, echt waar.



Knuffel, Moppetoet.

Zoy

ik denk dat je grootste zorg + frustratie komt uit het feit dat je geen keuze hebt. Jij vraagt je af hoe anderen dat doen, die hun kind 5 dagen naar de creche brengen; vaak hebben deze mensen hier toch bewust voor gekozen. Oké, de één zal er bewuster voor kiezen (meer financiele armslag) dan de ander, maar er ís een keuze. Jij hebt de keuze niet. Iris is ziek en je hebt opvang nodig voor je 2 jongsten.

Toch ben je voor Myrdin en Rosa veel thuis geweest, voordat Iris ziek was. Je hebt hiermee al een behoorlijke basis gelegd. Je bent langer en meer thuisgeweest dan die andere werkende ouders, die hun kind 4-5 dagen naar de creche brengen. En ook hun kinderen houden nog van hun ouders.

Wanneer je een leuke baan hebt, kom je over het algemeen wel moe, maar ook voldaan thuis, omdat je de hele dag iets hebt gedaan, waar je je fijn bij voelt. Ook dat heb jij natuurlijk niet.



Bij kinderen gaat het leven zoals het leven gaat. Ze nemen het zoals het komt.

Dat je nu het gevoel hebt dat ze het niet trekken, zal ook te maken hebben met het feit dat ze natuurlijk merken dat jij niet helemaal happy bent. Deze periode zal Rosa zich later nog wel herinneren, maar wanneer alles weer goed gaat, zal het langzamerhand toch wegzakken.



Meid

je doet het goed

je doet wat je kunt



die tip van eten koken voor je de kinderen ophaalt is goed.

Eten koken met vermoeide kinderen om je heen is sowieso al niet leuk.



Voor Intiem (was het?)

Kinderen die vermoeid van school komen op de bso, worden daar vaak gewoon ook voorgelezen. Of er wordt een spelletje mee gedaan.

Als een kind vermoeid uit school thuiskomt, en vriendjes meeneemt of bij een vriendje gaat spelen, heeft het net zo min rust. Bij ons is de bso-situatie niet zoveel anders dan thuis. Ze kunnen er dezelfde soort dingen doen, drinken ook even wat met een koek oid erbij, net als thuis. Praten met andere kinderen en leiders/sters de dag na, gaan dan voetballen op het plein. Net als thuis dus

Ik denk dat je de creche en de bso niet moet zien als noodzakelijk kwaad, maar als plaats waar je kinderen tot rust kunnen komen. Het is voor hen een vaste opvangplek met leiding die weet hoe jullie thuissituatie in elkaar steekt. Ik denk dat het juist goed is dat ze buitenshuis worden opgevangen, aangezien er thuis al genoeg spanning is. Daar zijn mensen die tijd voor ze kunnen nemen en maken op momenten dat jullie daar niet aan toe komen, en dat is heel begrijpelijk. Ik kan je niet méér tips geven dan anderen al hebben gedaan, behalve dan dat je jezelf niet zo hard moet aanpakken. Doe iets met ze op het moment dat jij de innerlijke rust hebt om ook echt die aandacht te geven, en niet omdat je vindt dat het moet, want kinderen voelen dat haarfijn aan. Alleen al samen neerploffen op de bank en een Disneyfilm (of zo) samen kijken kan een rust- en aandachtmoment zijn, je hoeft niet bézig te zijn om tijd aan ze te besteden. Sterkte.

Ik heb niet alles gelezen maar ondanks dat de reden anders is zitten wij in een soortgelijke situatie. Voor ons is gespecialiseerde thuiszorg aangevraagd waar we binnenkort mee gaan beginnen (wachtlijsten!)

Hebben jullie geen recht op zoiets?

Zij kunnen je theoretisch helpen met tips ed maar ook gewoon door eens alles rustig op een rijtje te zetten en kijken waar nu echt de knelpunten zitten en daar een oplossing voor zoeken.

Het neemt je schuldgevoel niet meteen weg maar als je thuis weer alles goed op de rit hebt krijg je misschien ook weer meer lucht en energie.

Ikzelf zie het voor ons niet als de oplossing en zie er ergens ook weer tegenop om een vreemde in huis te krijgen wat ook weer voor een extra belasting zorgt, maar ik ga er vanuit dat het uiteindelijk wel iets positiefs kan opleveren.

En zo niet dan hebben we het in iedergeval geprobeerd.



Ik weet niet of iemand anders dit al gezegd heeft maar in zulke roerige tijden is structuur heel belangrijk voor kinderen terwijl je onder het mom van "ik doe de kinderen al zoveel tekort en ze hebben het ook niet makkelijk" juist veel toegeeflijker bent dan normaal. Ik zie dat gebeuren bij mijn zusje en 1 ding is zeker: daar wordt haar zoon niet leuker van, en dus voor haar ook weer lastiger. Misschien speelt dit bij jullie niet zo maar misschien ook wel.



Sterkte!