Kinderen
alle pijlers
Altijd maar 1 kindje gewild, nu na 4½ jaar toch ineens weer kinderwens
donderdag 19 juli 2007 om 10:30
Hallo allemaal!
Titel zegt het eigenlijk al. We hebben een prachtdochter van nu 4½ jaar al die tijd hebben we gezegd en gedacht dat we het stikgoed zo hadden met z'n drietjes en dat ons gezinnetje compleet is.
Nu begint het toch te kriebelen, ben nu bijna 36, dus komt misschien ook door het gevoel van het is nu of nooit meer.
Wat is dan het probleem zou je zeggen???
1. mijn moeder is sinds 3 jaar ernstig ziek, kanker. Ongeneeslijk alle behandelingen die ze doen zijn om te proberen haar leven te verlengen, op dit moment is ze weer met een chemo bezig omdat er een uitzaaiing was. Zou ik me niet teveel op de hals halen met een moeder die veel zorg nodig heeft, een baan, een 2e kindje etc.etc. Ben ik niet egoistisch omdat ik voor een gezinnetje kies net nu op dit moment.........
2. toch weer de onzekerheid: financieel ook, we gaan eind dit jaar begin volgend jaar verhuizen naar een nieuwbouwwoning, lasten wordenw eer wat hoger, komen 2 dagen KDV bij.......... Hoewel kosten KDV volgens mij tegenwoordig wel meevallen door verplichte bijdrage werkgever. Is het nu zo dat mijn werkgever 1/3 moet betalen, de werkgever van mijn man 1/3 en dat wij ten hoogste 1/3 deel zelf moeten betalen.......
3. wat en dat dan even heel negatief gesteld, als het kindje niet gezond is of ik krijg problemen in mijn zs, wat haal ik me toch allemaal op de hals .....we hebben alles nu zo goed voor elkaar.
Waarom wel???
1. omdat ik het erg leuk vind voor mijn dochter, zal voor haar prima zijn om in een gezinnetje op te groeien met een broertje of zusje. Nu heb ik wel eens het idee dat mijn man en ik teveel op haar gefixeerd zijn. We zitten er als het ware bovenop. Ze moet altijd mooiste kleertjes aan (kast puilt werkelijk uit), heeft gewoon 4 paar duren merkschoenen, gewoon omdat we dat haar van harte gunnen en we ook maar 1 kindje hebben nu. maar of ze daar straks zoveel leuker van wordt en waar doe je een kindje meer plzier mee: een merkbroekje of een speelkameraadje. Voelen jullie een beetje aan wat ik bedoel.
Maar hetgeen met dus het meest "dwarszit"is mijn moeder. van de ene kant kan het voor haar een positieve boost zijn, de nieuwe baby waar ze naar toe kan leven. De keerzijde, wat als het nu tijdens de zs ineens echt helemaal fout gaat of als ik net bevallen ben (ook hier moeten we echt rekening meehouden, de artsen hadden haar in eerste instantie een jaar gegeven en nu zijn we dus 3 jaar verder).......
Zou gewoon jullie heldere kijk op bovenstaande willen hebben, begrijp goed dat de definitieve beslissing aan ons is, maar soms zit je ergens zo diep in dat je het niet meer echt nuchter ziet.
dankje !
Titel zegt het eigenlijk al. We hebben een prachtdochter van nu 4½ jaar al die tijd hebben we gezegd en gedacht dat we het stikgoed zo hadden met z'n drietjes en dat ons gezinnetje compleet is.
Nu begint het toch te kriebelen, ben nu bijna 36, dus komt misschien ook door het gevoel van het is nu of nooit meer.
Wat is dan het probleem zou je zeggen???
1. mijn moeder is sinds 3 jaar ernstig ziek, kanker. Ongeneeslijk alle behandelingen die ze doen zijn om te proberen haar leven te verlengen, op dit moment is ze weer met een chemo bezig omdat er een uitzaaiing was. Zou ik me niet teveel op de hals halen met een moeder die veel zorg nodig heeft, een baan, een 2e kindje etc.etc. Ben ik niet egoistisch omdat ik voor een gezinnetje kies net nu op dit moment.........
2. toch weer de onzekerheid: financieel ook, we gaan eind dit jaar begin volgend jaar verhuizen naar een nieuwbouwwoning, lasten wordenw eer wat hoger, komen 2 dagen KDV bij.......... Hoewel kosten KDV volgens mij tegenwoordig wel meevallen door verplichte bijdrage werkgever. Is het nu zo dat mijn werkgever 1/3 moet betalen, de werkgever van mijn man 1/3 en dat wij ten hoogste 1/3 deel zelf moeten betalen.......
3. wat en dat dan even heel negatief gesteld, als het kindje niet gezond is of ik krijg problemen in mijn zs, wat haal ik me toch allemaal op de hals .....we hebben alles nu zo goed voor elkaar.
Waarom wel???
1. omdat ik het erg leuk vind voor mijn dochter, zal voor haar prima zijn om in een gezinnetje op te groeien met een broertje of zusje. Nu heb ik wel eens het idee dat mijn man en ik teveel op haar gefixeerd zijn. We zitten er als het ware bovenop. Ze moet altijd mooiste kleertjes aan (kast puilt werkelijk uit), heeft gewoon 4 paar duren merkschoenen, gewoon omdat we dat haar van harte gunnen en we ook maar 1 kindje hebben nu. maar of ze daar straks zoveel leuker van wordt en waar doe je een kindje meer plzier mee: een merkbroekje of een speelkameraadje. Voelen jullie een beetje aan wat ik bedoel.
Maar hetgeen met dus het meest "dwarszit"is mijn moeder. van de ene kant kan het voor haar een positieve boost zijn, de nieuwe baby waar ze naar toe kan leven. De keerzijde, wat als het nu tijdens de zs ineens echt helemaal fout gaat of als ik net bevallen ben (ook hier moeten we echt rekening meehouden, de artsen hadden haar in eerste instantie een jaar gegeven en nu zijn we dus 3 jaar verder).......
Zou gewoon jullie heldere kijk op bovenstaande willen hebben, begrijp goed dat de definitieve beslissing aan ons is, maar soms zit je ergens zo diep in dat je het niet meer echt nuchter ziet.
dankje !
donderdag 19 juli 2007 om 10:48
Doe het níet. ;)
Nee hoor, ik zou in jouw situatie absoluut voor die zwangerschap gekozen hebben, maar ik lees dan alleen maar jouw bezwaren en vóel ze natuurlijk niet. Als je echt een kinderwens hebt, zou ik die bezwaren die jij hebt, niet eens hebben, ook al zouden de omstandigheden hetzelfde zijn.
Dus ik vraag me af wat je bereikt met de meningen van anderen. Iedereen denkt hier zo verschillend over.
Nee hoor, ik zou in jouw situatie absoluut voor die zwangerschap gekozen hebben, maar ik lees dan alleen maar jouw bezwaren en vóel ze natuurlijk niet. Als je echt een kinderwens hebt, zou ik die bezwaren die jij hebt, niet eens hebben, ook al zouden de omstandigheden hetzelfde zijn.
Dus ik vraag me af wat je bereikt met de meningen van anderen. Iedereen denkt hier zo verschillend over.
donderdag 19 juli 2007 om 10:54
Dit soort beslissingen zijn zó persoonlijk, daar kan alleen JIJ over beslissen en de mensen in je directe omgeving.
Ik begrijp je zorgen mbt je moeder maar mss is een baby juist voor haar heel erg leuk. Iets om naar uit te kijken en om voor te leven. Klinkt mss raar, maar ik heb het nu ook in mijn omgeving gezien hoe een ernstig zieke oma zo intens geniet van aan (1e) kleinkind. Ze zegt zelf 'het heeft zo moeten zijn'.
Ik begrijp je zorgen mbt je moeder maar mss is een baby juist voor haar heel erg leuk. Iets om naar uit te kijken en om voor te leven. Klinkt mss raar, maar ik heb het nu ook in mijn omgeving gezien hoe een ernstig zieke oma zo intens geniet van aan (1e) kleinkind. Ze zegt zelf 'het heeft zo moeten zijn'.
donderdag 19 juli 2007 om 11:00
Hoi
Jullie hebben gelijk hoor, natuurlijk is het een heel persoonlijk iets. Had de hoop dat jullie het iets "helderer"zouden kunnen zien als buitenstaander. Blijft gewoon moeilijk. Van de ene kant zou ik er alleen voor mijn moeder willen zijn en straks als dat aan de orde komt, dag en nacht verzorgen. Voel me als we voor een 2e kindje kiezen mss een beethe egoistisch omdat ik op dat moment voor mjin eigen gezin en geluk kies.............kunnen jullie het volgen???
He, waarom moet ik uberhaupt over dt soort dingen nadenken.
Jullie hebben gelijk hoor, natuurlijk is het een heel persoonlijk iets. Had de hoop dat jullie het iets "helderer"zouden kunnen zien als buitenstaander. Blijft gewoon moeilijk. Van de ene kant zou ik er alleen voor mijn moeder willen zijn en straks als dat aan de orde komt, dag en nacht verzorgen. Voel me als we voor een 2e kindje kiezen mss een beethe egoistisch omdat ik op dat moment voor mjin eigen gezin en geluk kies.............kunnen jullie het volgen???
He, waarom moet ik uberhaupt over dt soort dingen nadenken.
donderdag 19 juli 2007 om 11:32
Eerst: sterkte, omdat je moeder zo ziek is. Het lijkt me heel zwaar haar te moeten zien lijden.
Over een tweede kindje: als je nog een kindje wilt zou ik dat persoonlijk niet door praktische bezwaren niet door laten gaan.
Probeer je te verplaatsen in je moeder: zou zij graag willen dat jij je kinderwens laat schieten omdat zij ziek is?
Kosten voor 2e kindje op kdv zijn heel laag (ik betaal geloof ik 68 cent per uur voor de tweede).
Over een tweede kindje: als je nog een kindje wilt zou ik dat persoonlijk niet door praktische bezwaren niet door laten gaan.
Probeer je te verplaatsen in je moeder: zou zij graag willen dat jij je kinderwens laat schieten omdat zij ziek is?
Kosten voor 2e kindje op kdv zijn heel laag (ik betaal geloof ik 68 cent per uur voor de tweede).
donderdag 19 juli 2007 om 12:22
@2xbelle
Ik kan alleen iets zeggen over de combinatie zieke moeder/ zwanger willen worden. Mijn moeder is vorig jaar november overleden aan kanker. Ze wist dat ik heel graag zwanger wilde worden, maar doordat ik geopereerd moest worden mochten we nog niet proberen. Vlak voor haar overlijden is die operatie geweest, ik wist toen al dat het heel slecht met haar ging en heb zelfs overwogen de operatie uit te stellen. Haar reactie was "ben jij gek geworden, doen die operatie". Dus geopereerd en 2 maanden later ben ik zwanger geworden. Mijn moeder heeft niet meer meegemaakt dat ik zwanger was, maar vond het wel een heel fijn idee. Ik heb al een zoontje van 2 en dat was tijdens haar hele ziekbed echt degene die haar op de been hield. De gedachte dat ik vast nog wel een kind zou krijgen vond ze heel fijn. Ze zei zelf, dat dat soort dingen ervoor zorgen dat je doorgaat met je leven, dat je niet te veel kan blijven hangen in het verdriet. En het was voor haar een soort geruststelling, dat het dus wel goed met me zou komen.
Als ik het zo schrijf vind ik het zelf allemaal nogal warrig overkomen. Wat ik probeer te zeggen, is dat mijn moeder het fijn vond om te weten dat het leven voor ons door zou gaan. Dat we niet stopten omdat zij dood zou gaan, maar ook plannen hadden voor de toekomst en dat ze die nog een beetje meekreeg. Dat ze daardoor ook het vertrouwen had, dat we het zouden redden zonder haar.
Qua verzorging... ik dacht ook mijn moeder dag en nacht te gaan verzorgen. In de praktijk doe je dat waarschijnlijk toch niet, ook omdat je een gezin hebt. Ik weet niet of je vader nog leeft en samen is met je moeder? Bij ons heeft mijn vader een deel van de verzorging op zich genomen samen met de thuiszorg en specialistische thuiszorg. Als hij ging werken (wilde hij af en toe ook) of ergens anders voor wegging, zorgden wij om beurten voor mijn moeder (mijn broers, haar zussen en ik). In die tijd zat ik met 1 arm in het gips en zelfs dat was te combineren met zorgen voor haar.
Ik denk dat je meer moet zorgen dat je het emotioneel aankunt. Als je zwanger bent, zul je gaan hopen dat ze dingen meemaakt (20 weken echo, bevalling etc) en soms is dat niet meer haalbaar. Zorg dus dat je iemand hebt bij wie je je verhaal kunt doen.Ik heb zelf veel gehad aan gesprekken met een psycholoog, ook om dingen te kunnen verwerken. En hoewel het allemaal wel een plekje begint te krijgen, heb ik af en toe vreselijk huilbuien, want ja, zwanger, hormomen, haar missen en balen dat ze dit niet meemaakt. Maar verdriet mag natuurlijk ook gewoon. En zelf vind ik het wel iets moois hebben, een nieuw leven. Niet dat het haar vervangt, maar het laat wel zien dat er ook mooie dingen in het leven zijn. Mijn vader vond het ook heel fijn om te horen dat ik zwanger ben.
Heel veel sterkte met het maken van een beslissing en met je moeder.
Ik kan alleen iets zeggen over de combinatie zieke moeder/ zwanger willen worden. Mijn moeder is vorig jaar november overleden aan kanker. Ze wist dat ik heel graag zwanger wilde worden, maar doordat ik geopereerd moest worden mochten we nog niet proberen. Vlak voor haar overlijden is die operatie geweest, ik wist toen al dat het heel slecht met haar ging en heb zelfs overwogen de operatie uit te stellen. Haar reactie was "ben jij gek geworden, doen die operatie". Dus geopereerd en 2 maanden later ben ik zwanger geworden. Mijn moeder heeft niet meer meegemaakt dat ik zwanger was, maar vond het wel een heel fijn idee. Ik heb al een zoontje van 2 en dat was tijdens haar hele ziekbed echt degene die haar op de been hield. De gedachte dat ik vast nog wel een kind zou krijgen vond ze heel fijn. Ze zei zelf, dat dat soort dingen ervoor zorgen dat je doorgaat met je leven, dat je niet te veel kan blijven hangen in het verdriet. En het was voor haar een soort geruststelling, dat het dus wel goed met me zou komen.
Als ik het zo schrijf vind ik het zelf allemaal nogal warrig overkomen. Wat ik probeer te zeggen, is dat mijn moeder het fijn vond om te weten dat het leven voor ons door zou gaan. Dat we niet stopten omdat zij dood zou gaan, maar ook plannen hadden voor de toekomst en dat ze die nog een beetje meekreeg. Dat ze daardoor ook het vertrouwen had, dat we het zouden redden zonder haar.
Qua verzorging... ik dacht ook mijn moeder dag en nacht te gaan verzorgen. In de praktijk doe je dat waarschijnlijk toch niet, ook omdat je een gezin hebt. Ik weet niet of je vader nog leeft en samen is met je moeder? Bij ons heeft mijn vader een deel van de verzorging op zich genomen samen met de thuiszorg en specialistische thuiszorg. Als hij ging werken (wilde hij af en toe ook) of ergens anders voor wegging, zorgden wij om beurten voor mijn moeder (mijn broers, haar zussen en ik). In die tijd zat ik met 1 arm in het gips en zelfs dat was te combineren met zorgen voor haar.
Ik denk dat je meer moet zorgen dat je het emotioneel aankunt. Als je zwanger bent, zul je gaan hopen dat ze dingen meemaakt (20 weken echo, bevalling etc) en soms is dat niet meer haalbaar. Zorg dus dat je iemand hebt bij wie je je verhaal kunt doen.Ik heb zelf veel gehad aan gesprekken met een psycholoog, ook om dingen te kunnen verwerken. En hoewel het allemaal wel een plekje begint te krijgen, heb ik af en toe vreselijk huilbuien, want ja, zwanger, hormomen, haar missen en balen dat ze dit niet meemaakt. Maar verdriet mag natuurlijk ook gewoon. En zelf vind ik het wel iets moois hebben, een nieuw leven. Niet dat het haar vervangt, maar het laat wel zien dat er ook mooie dingen in het leven zijn. Mijn vader vond het ook heel fijn om te horen dat ik zwanger ben.
Heel veel sterkte met het maken van een beslissing en met je moeder.
donderdag 19 juli 2007 om 13:41
Hallo!
Sterkte met de ziekte van je moeder.
Ik heb ook wat ervaring met een zieke ouder in combinatie met zwangerschap. Bij mij kwam het onverwacht, ik was 36 weken zwanger van de derde, toen mijn vader een herseninfarct kreeg. Eerst was het onduidelijk of hij het zou overleven, daarna bleek dat hij het zou halen, maar de weg die hij moest gaan qua revalidatie was erg lang, hij kon eerst vrijwel niets.
Natuurlijk was het heel erg naar dat hij juist toen zo ernstig ziek werd, de laatste weken van mijn zwangerschap draaiden meer om de zorgen om mijn vader dan om het verheugen op het kindje, en ik zat dagelijks bij hem in plaats van dat ik me rustig kon voorbereiden op de bevalling. Maar kort nadat ons kindje geboren was is mijn vader toch bij me geweest in een rolstoel, en het gaf hem veel kracht om door te zetten met de revalidatie. Ik geloof voor mezelf dat, mocht het toch misgegaan zijn met mijn vader toen, dat het mooie en positieve van een nieuw leven, mij ook de moed had gegeven om door te gaan.
Gelukkig is het bij ons goed afgelopen, onze dochter is inmiddels 20 maanden en mijn vader woont weer thuis, zij het met de nodige aanpassingen.
Bij jou is de situatie natuurlijk wel wat anders, maar het voordeel dat je hebt is dat je je enigszins kunt voorbereiden. Heb je broers of zussen met wie je de zorg kunt delen? Of ooms en tantes? Vrienden van je ouders? Goede buren? Als je de beslissing neemt om toch te gaan voor een tweede, kun je misschien met hen praten en overleggen. Mij is gebleken dat veel mensen bereid zijn te helpen in zo'n situatie.
Over het financiële aspect zou ik me niet zo heel veel zorgen maken als ik jou was, als jullie nu de financiële mogelijkheden hebben om jullie dochter te voorzien van zoveel merkkleding e.d. lijkt het me niet zo moeilijk om het geld dat jullie daarvoor beschikbaar hebben een beetje te spreiden over twee kinderen. Daarbij is een tweede kind een stuk goedkoper, omdat je al veel spullen hebt.
Maar ja, dat zijn allemaal de overwegingen van een buitenstaander...:).
Zoals de andere forumsters hier ook al schrijven, het blijft natuurlijk absoluut een persoonlijke beslissing.
Succes!
Groetjes, Lemmy
Sterkte met de ziekte van je moeder.
Ik heb ook wat ervaring met een zieke ouder in combinatie met zwangerschap. Bij mij kwam het onverwacht, ik was 36 weken zwanger van de derde, toen mijn vader een herseninfarct kreeg. Eerst was het onduidelijk of hij het zou overleven, daarna bleek dat hij het zou halen, maar de weg die hij moest gaan qua revalidatie was erg lang, hij kon eerst vrijwel niets.
Natuurlijk was het heel erg naar dat hij juist toen zo ernstig ziek werd, de laatste weken van mijn zwangerschap draaiden meer om de zorgen om mijn vader dan om het verheugen op het kindje, en ik zat dagelijks bij hem in plaats van dat ik me rustig kon voorbereiden op de bevalling. Maar kort nadat ons kindje geboren was is mijn vader toch bij me geweest in een rolstoel, en het gaf hem veel kracht om door te zetten met de revalidatie. Ik geloof voor mezelf dat, mocht het toch misgegaan zijn met mijn vader toen, dat het mooie en positieve van een nieuw leven, mij ook de moed had gegeven om door te gaan.
Gelukkig is het bij ons goed afgelopen, onze dochter is inmiddels 20 maanden en mijn vader woont weer thuis, zij het met de nodige aanpassingen.
Bij jou is de situatie natuurlijk wel wat anders, maar het voordeel dat je hebt is dat je je enigszins kunt voorbereiden. Heb je broers of zussen met wie je de zorg kunt delen? Of ooms en tantes? Vrienden van je ouders? Goede buren? Als je de beslissing neemt om toch te gaan voor een tweede, kun je misschien met hen praten en overleggen. Mij is gebleken dat veel mensen bereid zijn te helpen in zo'n situatie.
Over het financiële aspect zou ik me niet zo heel veel zorgen maken als ik jou was, als jullie nu de financiële mogelijkheden hebben om jullie dochter te voorzien van zoveel merkkleding e.d. lijkt het me niet zo moeilijk om het geld dat jullie daarvoor beschikbaar hebben een beetje te spreiden over twee kinderen. Daarbij is een tweede kind een stuk goedkoper, omdat je al veel spullen hebt.
Maar ja, dat zijn allemaal de overwegingen van een buitenstaander...:).
Zoals de andere forumsters hier ook al schrijven, het blijft natuurlijk absoluut een persoonlijke beslissing.
Succes!
Groetjes, Lemmy
donderdag 19 juli 2007 om 13:58
Hoi dames
Fijn om weer wat reakties te hebben.Allereerst even reageren op Marijemarije, kan me inderdaad goed voorstellen dat het voor jouw moeder een fijn idee was dat je ook nog met de toekomst bezig was. Denk dat mijn moeder dat ook zeker een fijn idee zou vinden, maar denk ook wel dat het emotioneel erg zwaar kan zijn. Mar denk ook wel dat zo'n nieuw leventje me weer troost zou kunnen bieden. Je verhaal komt trouwens helemaal niet verwarrend over hoor. Ik heb zelf nog een broer en een zus en mijn moeder zelf heeft nog 2 broers en 2 zussen (relatief jong allemaal, mijn moeder is met haar 60 jr. de oudste uit haar gezin) die zeker ook wel de zorg delen.
Helaas kan mijn vader niet echt veel te hulp schieten, hij heeft nl. 6 jaar geleden een herseninfarct gehad en is dus aan 1 kant verlamd. Mijn vader is dus eigenlijk ook hulpbehoevend en deels afhankelijk van de thuiszorg.
Ook al deze gebeurtenissen hebben mij aan het denken gezet, als enigst kind sta je dus ook overal alleen voor........
@Lemmy, jouw vader heeft dus ook een herseninfarct gehad. Kan daar dus oook over meepraten. Kan me trouwens voorstellen dat jouw zwangerschapsverlof in het water gevallen is, anderzijds heb je nu je vader nog, dus dat moet dan weer een grote troost zijn.
Wij waren eerder gewoon niet aan een 2e kindje toe. Het eerste jaar was voor ons erg zwaar met een huilbaby, nu ze dus op school zit heb ik weer de tijd om te genieten van zo'm kleintje en dan ook nog een beetje aan mezelf toe te komen.
Wat betreft babyspullen hebben we eigenlijk niet zoveel meer, we waren er zo vzn overtuigd dat het bij 1 kleintje zou blijven dat we alles weggedaan hebben. maar ja ook dar heb ik mijn les mee geleerd, een heleboel spullen gebruik je amper en een aantal dingen koop ik echt niet meer zo duur als ik de 1e keer deed, omdat er precies dat speciale patroontje op meot staan.
Meiden bedankt kan wel wat met jullie verhalen.........
Fijn om weer wat reakties te hebben.Allereerst even reageren op Marijemarije, kan me inderdaad goed voorstellen dat het voor jouw moeder een fijn idee was dat je ook nog met de toekomst bezig was. Denk dat mijn moeder dat ook zeker een fijn idee zou vinden, maar denk ook wel dat het emotioneel erg zwaar kan zijn. Mar denk ook wel dat zo'n nieuw leventje me weer troost zou kunnen bieden. Je verhaal komt trouwens helemaal niet verwarrend over hoor. Ik heb zelf nog een broer en een zus en mijn moeder zelf heeft nog 2 broers en 2 zussen (relatief jong allemaal, mijn moeder is met haar 60 jr. de oudste uit haar gezin) die zeker ook wel de zorg delen.
Helaas kan mijn vader niet echt veel te hulp schieten, hij heeft nl. 6 jaar geleden een herseninfarct gehad en is dus aan 1 kant verlamd. Mijn vader is dus eigenlijk ook hulpbehoevend en deels afhankelijk van de thuiszorg.
Ook al deze gebeurtenissen hebben mij aan het denken gezet, als enigst kind sta je dus ook overal alleen voor........
@Lemmy, jouw vader heeft dus ook een herseninfarct gehad. Kan daar dus oook over meepraten. Kan me trouwens voorstellen dat jouw zwangerschapsverlof in het water gevallen is, anderzijds heb je nu je vader nog, dus dat moet dan weer een grote troost zijn.
Wij waren eerder gewoon niet aan een 2e kindje toe. Het eerste jaar was voor ons erg zwaar met een huilbaby, nu ze dus op school zit heb ik weer de tijd om te genieten van zo'm kleintje en dan ook nog een beetje aan mezelf toe te komen.
Wat betreft babyspullen hebben we eigenlijk niet zoveel meer, we waren er zo vzn overtuigd dat het bij 1 kleintje zou blijven dat we alles weggedaan hebben. maar ja ook dar heb ik mijn les mee geleerd, een heleboel spullen gebruik je amper en een aantal dingen koop ik echt niet meer zo duur als ik de 1e keer deed, omdat er precies dat speciale patroontje op meot staan.
Meiden bedankt kan wel wat met jullie verhalen.........
donderdag 19 juli 2007 om 14:17
Het is een lastige keus, en ik wens je heel veel sterkte met je moeder. Ik klink mss wat hard, maarja... je begint zelf over alle voor en nadelen :D
Als je hele lijf schreeuwt om een kind, zou ik me geen bal aantrekken van alle nadelen, en gewoon doen. Het laatste wat je zou willen is straks in de 40 zijn en denken 'had ik nu toch maar die stap gezet'. Want spijt van een kind krijgen, dat gebeurd zelden iemand, terwijl er zoveel mensen zijn die spijt hebben dat ze ze niet hebben (of niet het aantal dat ze hadden willen hebben) Succes!
donderdag 19 juli 2007 om 14:30
Lastig, of toch niet? Is het niet de vraag stellen is de vraag beantwoorden in dit geval?
Ik weet wel dat wij "altijd" gedacht hebben dat onze zoon enig kind zou blijven. Ik vond het zo heftig en ingrijpend (en ook mooi, maar ik vond het vooral ingrijpend) die eerste tijd na zijn geboorte (en mijn postnatale depressie hielp ook niet heel erg waarschijnlijk) dat ik jarenlang heb gezegd dat ik geen tweede wilde. Toen zoon 3,5 jaar was, durfde ik er pas weer aan te denken. En toen duurde het weer jaren voordat het tweede kind een feit was. Onze kinderen schelen bijna negen jaar en ik vind het weer helemaal super om een kleintje te hebben. En ik vind het ook heel goed voor onze zoon dat hij niet meer onze exclusieve aandacht heeft, dit voelt natuurlijker en beter.
En is het heel cru als ik je er op wijs, dat het wellicht een drukke tijd zal zijn met de verzorging van je moeder, maar dit toch ook uiteindelijk tijdelijk zal zijn? En van het leven met een tweede kind mag je nog 50 jaar genieten ofzo...
Ik weet wel dat wij "altijd" gedacht hebben dat onze zoon enig kind zou blijven. Ik vond het zo heftig en ingrijpend (en ook mooi, maar ik vond het vooral ingrijpend) die eerste tijd na zijn geboorte (en mijn postnatale depressie hielp ook niet heel erg waarschijnlijk) dat ik jarenlang heb gezegd dat ik geen tweede wilde. Toen zoon 3,5 jaar was, durfde ik er pas weer aan te denken. En toen duurde het weer jaren voordat het tweede kind een feit was. Onze kinderen schelen bijna negen jaar en ik vind het weer helemaal super om een kleintje te hebben. En ik vind het ook heel goed voor onze zoon dat hij niet meer onze exclusieve aandacht heeft, dit voelt natuurlijker en beter.
En is het heel cru als ik je er op wijs, dat het wellicht een drukke tijd zal zijn met de verzorging van je moeder, maar dit toch ook uiteindelijk tijdelijk zal zijn? En van het leven met een tweede kind mag je nog 50 jaar genieten ofzo...
donderdag 19 juli 2007 om 15:02
ZO ben ik weer!!
ff slikken hoor Mamarleen als ik je kritische antwoord lees, maar ok ook dat helpt me verder..........Eens ff lezen
Allereest even dit. Ik heb nooit zo'n oer moeder-gevoel gehad of hoe eg je dat sommige vrouwen weten al op hun 20e dat ze een gezin willen. Ik ben van nature ook wat nuchterder en denk dat "ik zie wel wat er komt".
Moet wel zeggen dat als ik 30 was geweest, ik de beslissing voor een 2e kindje mss nog wel wat uitgesteld had, hoewel ik dan het leeftijdsverschil tussen 1 en 2 ook wel erg groot vind.
Wat ik al schreef, er zijn meer mensen om mijn moeder heen, die de verzorging mee kunnen opvangen. Wat betreft jouw opmerking wat als je niet bij je moeder's sterfbed kunt zijn.........etc........ het antwoord daarop lijkt met duidelijk, dat is het ergste wat ik me kan indenken.
Wat betreft de verzorging zelf, daar zie ik niet zo tegenop, ook mocht het een huilbaby worden. Bij nummertje 1 was ik stik onzeker alles was nieuw, wist van toeten nog blazen, nu zou ik zeker meer rust hebben.
Mijn oudste zou zeker niet degraderen omdat nummer 2 komt, ik heb nu alleen het idee, omdat ze dus enigst kind is, ze ontzettend veel aandacht krijgt, niks mis mee natuurlijk. Maar soms ook in negatieve zin, omdat we er mss te dicht opzitten, is ook deels wel weer logisch want ze is de enigste waar we naar om moeten kijken.
Al met al is het ook zo lastig omdat mijn man en ik allebei van die planners en regelaars zijn, voordat wij een beslissing zouden nemen, zouden we het liefst met onze werkgevers gaan praten over hoe en wat we het geregeld zouden hebben.
Niet echt geleerd om naar ons gevoel te luisteren, maar meer alles in de hand willen houden. Zou soms ook wel meer het "laat maar waaien"gevoel willen hebben.
ff slikken hoor Mamarleen als ik je kritische antwoord lees, maar ok ook dat helpt me verder..........Eens ff lezen
Allereest even dit. Ik heb nooit zo'n oer moeder-gevoel gehad of hoe eg je dat sommige vrouwen weten al op hun 20e dat ze een gezin willen. Ik ben van nature ook wat nuchterder en denk dat "ik zie wel wat er komt".
Moet wel zeggen dat als ik 30 was geweest, ik de beslissing voor een 2e kindje mss nog wel wat uitgesteld had, hoewel ik dan het leeftijdsverschil tussen 1 en 2 ook wel erg groot vind.
Wat ik al schreef, er zijn meer mensen om mijn moeder heen, die de verzorging mee kunnen opvangen. Wat betreft jouw opmerking wat als je niet bij je moeder's sterfbed kunt zijn.........etc........ het antwoord daarop lijkt met duidelijk, dat is het ergste wat ik me kan indenken.
Wat betreft de verzorging zelf, daar zie ik niet zo tegenop, ook mocht het een huilbaby worden. Bij nummertje 1 was ik stik onzeker alles was nieuw, wist van toeten nog blazen, nu zou ik zeker meer rust hebben.
Mijn oudste zou zeker niet degraderen omdat nummer 2 komt, ik heb nu alleen het idee, omdat ze dus enigst kind is, ze ontzettend veel aandacht krijgt, niks mis mee natuurlijk. Maar soms ook in negatieve zin, omdat we er mss te dicht opzitten, is ook deels wel weer logisch want ze is de enigste waar we naar om moeten kijken.
Al met al is het ook zo lastig omdat mijn man en ik allebei van die planners en regelaars zijn, voordat wij een beslissing zouden nemen, zouden we het liefst met onze werkgevers gaan praten over hoe en wat we het geregeld zouden hebben.
Niet echt geleerd om naar ons gevoel te luisteren, maar meer alles in de hand willen houden. Zou soms ook wel meer het "laat maar waaien"gevoel willen hebben.
donderdag 19 juli 2007 om 15:20
Dank je Javaar. Je lieve reaktie doet me goed. Mss denk ik wel teveel na over alles........
Wel leuk om te lezen dat je zelf toch nog veel lol beleefd hebt aan je jongere zusje. Denk ook wel dat mijn dochtertje het super zou vinden. Zo'n baby om mee te tutten, hoewel het voor haar ook wel wennen zou zijn om ineens de aandacht te moeten delen.
denk (weer denken ja :P) dat het voor mijn dochter juist goed is om met meer kinderen op te groeien.
Wel leuk om te lezen dat je zelf toch nog veel lol beleefd hebt aan je jongere zusje. Denk ook wel dat mijn dochtertje het super zou vinden. Zo'n baby om mee te tutten, hoewel het voor haar ook wel wennen zou zijn om ineens de aandacht te moeten delen.
denk (weer denken ja :P) dat het voor mijn dochter juist goed is om met meer kinderen op te groeien.
donderdag 19 juli 2007 om 15:28
quote: mamarleen reageerde
. Stel; je raakt in 1x zwanger (waar je niet vanuit moet gaan, zeker ook gezien je leeftijd), dan is je dochter straks 5 1/2. Kun je dan nog echt spreken van een speelkameraadje of broertje/zusje om mee op te groeien? Of liggen de belevingswerelden dan wel erg ver uit elkaar? Ik vind het nooit zo'n goede reden als mensen een 2e kindje willen 'omdat dat zo leuk is voor nummer 1'. Je wil een kindje of je wil het niet. Je kind bepaald niet of er een broertje of zusje bij komt, dat doe je zelf. Mag ik even op dit stukje reageren?
Mijn kinderen zijn 11, 5, en 1 jaar oud, zij hebben dus ook behoorlijk wat leeftijdsverschil. Natuurlijk liggen hun belevingswerelden best ver uit elkaar (met name tussen de oudste en de jongste), maar toch spelen ze elke dag met elkaar, en maken ze heel veel plezier samen. Ook spelen ze wel apart van elkaar met klasgenoten en buurkinderen. Ik denk dat het voor hen echt een verrijking is om met meer kinderen in het gezin op te groeien.
Aan de andere kant, als je kind niet anders gewend is dan enig kind zijn, kan dat ook geen gemis zijn. Ja, misschien later, als je zelf oud bent - dan kan je kind het missen om de zorgen om zijn/haar ouders te kunnen delen. Maar ja, je hoort ook zo vaak van broers en zussen die helemaal niet met elkaar overweg kunnen... garanties heb je wat dat betreft natuurlijk nooit.
Inderdaad, wat Mamarleen ook zegt, je kind bepaalt niet of er een broertje of zusje komt. Maar de beslissing om een kindje erbij (proberen te) krijgen neem je natuurlijk altijd met een bepaald toekomstbeeld in je hoofd... ook ik heb wel degelijk bij mijn beslissingen mee laten wegen dat ze later samen zouden kunnen spelen, naar school gaan, en nog veel meer.
Uiteindelijk is het een kwestie van wat het beste bij jullie past, nu en in de toekomst.
. Stel; je raakt in 1x zwanger (waar je niet vanuit moet gaan, zeker ook gezien je leeftijd), dan is je dochter straks 5 1/2. Kun je dan nog echt spreken van een speelkameraadje of broertje/zusje om mee op te groeien? Of liggen de belevingswerelden dan wel erg ver uit elkaar? Ik vind het nooit zo'n goede reden als mensen een 2e kindje willen 'omdat dat zo leuk is voor nummer 1'. Je wil een kindje of je wil het niet. Je kind bepaald niet of er een broertje of zusje bij komt, dat doe je zelf. Mag ik even op dit stukje reageren?
Mijn kinderen zijn 11, 5, en 1 jaar oud, zij hebben dus ook behoorlijk wat leeftijdsverschil. Natuurlijk liggen hun belevingswerelden best ver uit elkaar (met name tussen de oudste en de jongste), maar toch spelen ze elke dag met elkaar, en maken ze heel veel plezier samen. Ook spelen ze wel apart van elkaar met klasgenoten en buurkinderen. Ik denk dat het voor hen echt een verrijking is om met meer kinderen in het gezin op te groeien.
Aan de andere kant, als je kind niet anders gewend is dan enig kind zijn, kan dat ook geen gemis zijn. Ja, misschien later, als je zelf oud bent - dan kan je kind het missen om de zorgen om zijn/haar ouders te kunnen delen. Maar ja, je hoort ook zo vaak van broers en zussen die helemaal niet met elkaar overweg kunnen... garanties heb je wat dat betreft natuurlijk nooit.
Inderdaad, wat Mamarleen ook zegt, je kind bepaalt niet of er een broertje of zusje komt. Maar de beslissing om een kindje erbij (proberen te) krijgen neem je natuurlijk altijd met een bepaald toekomstbeeld in je hoofd... ook ik heb wel degelijk bij mijn beslissingen mee laten wegen dat ze later samen zouden kunnen spelen, naar school gaan, en nog veel meer.
Uiteindelijk is het een kwestie van wat het beste bij jullie past, nu en in de toekomst.
donderdag 19 juli 2007 om 15:33
quote: javaaar reageerde
Ik was 6 toen mijn zusje geboren werd en ik had haar voor geen goud willen missen!!!
Ok , ik heb me wel eens flink aan haar moeten aanpassen, maar we hebben wel veel gespeeld samen. (Ook ruzie gemaakt hoor.)
@ 2xbelle: Ik dacht gelijk toen ik je stukje las: vraag het eens aan je moeder...waarschijnlijk zou het niet haar bedoeling zijn om jou te laten wachten met je kinderwens omdat zij ziek is. En het is NIET egoistisch als je voor jezelf en je gezin kiest!
succes met je keuzeHelemaal mee eens! Mijn zus is 12 jaar ouder dan ik ben, en naarmate we ouder werden kwamen we steeds meer op hetzelfde niveau. Toen ik 4 was stond zij voor de keuze welke vervolgopleiding zij moest doen en mede door haar positieve ervaringen in het omgaan met mij, heeft zij gekozen voor de Pabo, ze is eerst kleuterjuf geweest en geeft inmiddels al jaren les aan groep 8. Ik had haar, en zij mij, absoluut niet willen missen!
En wat Javaaar verder nog schrijft is natuurlijk ook zo, misschien vindt je moeder het juist wel heel mooi als jullie nog een kindje erbij zouden krijgen?
Ik was 6 toen mijn zusje geboren werd en ik had haar voor geen goud willen missen!!!
Ok , ik heb me wel eens flink aan haar moeten aanpassen, maar we hebben wel veel gespeeld samen. (Ook ruzie gemaakt hoor.)
@ 2xbelle: Ik dacht gelijk toen ik je stukje las: vraag het eens aan je moeder...waarschijnlijk zou het niet haar bedoeling zijn om jou te laten wachten met je kinderwens omdat zij ziek is. En het is NIET egoistisch als je voor jezelf en je gezin kiest!
succes met je keuzeHelemaal mee eens! Mijn zus is 12 jaar ouder dan ik ben, en naarmate we ouder werden kwamen we steeds meer op hetzelfde niveau. Toen ik 4 was stond zij voor de keuze welke vervolgopleiding zij moest doen en mede door haar positieve ervaringen in het omgaan met mij, heeft zij gekozen voor de Pabo, ze is eerst kleuterjuf geweest en geeft inmiddels al jaren les aan groep 8. Ik had haar, en zij mij, absoluut niet willen missen!
En wat Javaaar verder nog schrijft is natuurlijk ook zo, misschien vindt je moeder het juist wel heel mooi als jullie nog een kindje erbij zouden krijgen?
donderdag 19 juli 2007 om 16:42
Ik kom hier alleen even bevestigen dat je broertje of zusje óók bij een groter leeftijdsverschil een heel leuk speelkameraadje kan zijn. :) Ik scheel 5,5 jaar met m'n broertje. (Ouders wilden ook heel lang geen tweede, uiteindelijk toch wel). Wij hebben vroeger, met z'n tweetjes, úren gespeeld. Ook toen ik op de middelbare school zat konden we het prima vinden en deden we veel samen. Hij heeft ook altijd een grote zus waar hij van jongsaf al heen gaat voor raad en "goede adviezen". Hij kroop/liep altijd en overal achter me aan en hij was voor mij heel leuk om mee te tutten, om allemaal nieuwe dingen te leren etc.
Én wat ik nu heel leuk vind is dat ik hem echt heel bewust heb zien opgroeien. Ik weet nog precies hoe hij als baby was, wat hij deed, hoe hij praatte enz. Dat geeft denk ik wel een extra dimensie aan het broer/zus-zijn. Nu hij groter is dan ik en toen hij bijvoorbeeld vorige week de uitreiking van z'n middelbare-schooldiploma, denk ik wel eens terug aan toen hij nog zo'n lief, klein propje was. ;)
Én wat ik nu heel leuk vind is dat ik hem echt heel bewust heb zien opgroeien. Ik weet nog precies hoe hij als baby was, wat hij deed, hoe hij praatte enz. Dat geeft denk ik wel een extra dimensie aan het broer/zus-zijn. Nu hij groter is dan ik en toen hij bijvoorbeeld vorige week de uitreiking van z'n middelbare-schooldiploma, denk ik wel eens terug aan toen hij nog zo'n lief, klein propje was. ;)
donderdag 19 juli 2007 om 19:07
Zoals de meeste voor mij al hebben opgemerkt is het een persoonlijke keuze of je nog een tweede wilt.
toch herken ik zoveel in jou verhaal dat ik toch even wilde reageren en moet ik zeggen dat de opmerking van mamarleen me ook een beetje tegen de borst stuitte.
in maart zijn wij opnieuw trotse ouders geworden van een zoon, onze oudste was toen 5 jaar en 3 maanden en hoewel je van echt spelen nog niet kunt spreken bij een baby hebben ze elke dag ontzettend veel lol van elkaar (zo verliefd als die elkaar aan kunnen kijken, echt prachtig om te zien) ook van jaloezie is hier weinig te ontdekken, natuurlijk willen ze wel eens tegelijk aandacht maar als je dat een beetje eerlijk verdeelt is er weinig aan de hand (wel of geen vriendjes zijn heeft meer te maken met de karakters van je kinderen dan met het leeftijdverschil)
niet echt te vergelijken maar toen ik 8 weken zwanger was werd mijn schoonvader heel erg ziek (kwakkelde al langer met zijn gezondheid, maar nu was het serieus) korte tijd later is hij overleden. hij wist dat hij opnieuw opa zou worden en was daar zo ongelooflijk gelukkig mee en de troost die iedereen putte uit het nieuwe leven dat eraan zat te komen op zo'n intens verdrietig moment was ook enorm. mijn man is trouwens enig kind en dat is zeker op zulke momenten heel moeilijk.
wat je zegt over dat je nu een ervaren moeder bent is absoluut waar, ik vond het eerste jaar van mijn eerste ook ontzettend zwaar en dat heeft me ook heel lang weerhouden van een tweede en nu geniet ik er ontzettend van en gaat het allemaal veel gemakkelijker.
wij waren heel erg gelukkig met z'n drieen maar met z'n vieren is het nog veel leuker. heel veel succes met je beslissing
toch herken ik zoveel in jou verhaal dat ik toch even wilde reageren en moet ik zeggen dat de opmerking van mamarleen me ook een beetje tegen de borst stuitte.
in maart zijn wij opnieuw trotse ouders geworden van een zoon, onze oudste was toen 5 jaar en 3 maanden en hoewel je van echt spelen nog niet kunt spreken bij een baby hebben ze elke dag ontzettend veel lol van elkaar (zo verliefd als die elkaar aan kunnen kijken, echt prachtig om te zien) ook van jaloezie is hier weinig te ontdekken, natuurlijk willen ze wel eens tegelijk aandacht maar als je dat een beetje eerlijk verdeelt is er weinig aan de hand (wel of geen vriendjes zijn heeft meer te maken met de karakters van je kinderen dan met het leeftijdverschil)
niet echt te vergelijken maar toen ik 8 weken zwanger was werd mijn schoonvader heel erg ziek (kwakkelde al langer met zijn gezondheid, maar nu was het serieus) korte tijd later is hij overleden. hij wist dat hij opnieuw opa zou worden en was daar zo ongelooflijk gelukkig mee en de troost die iedereen putte uit het nieuwe leven dat eraan zat te komen op zo'n intens verdrietig moment was ook enorm. mijn man is trouwens enig kind en dat is zeker op zulke momenten heel moeilijk.
wat je zegt over dat je nu een ervaren moeder bent is absoluut waar, ik vond het eerste jaar van mijn eerste ook ontzettend zwaar en dat heeft me ook heel lang weerhouden van een tweede en nu geniet ik er ontzettend van en gaat het allemaal veel gemakkelijker.
wij waren heel erg gelukkig met z'n drieen maar met z'n vieren is het nog veel leuker. heel veel succes met je beslissing
donderdag 19 juli 2007 om 20:00
Ik heb nergens beweerd dat broertjes en zusjes met een groot leeftijdsverschil niet van elkaar houden of lief zijn voor elkaar. Het is ook geen reden om geen 2e willen, of een reden om wel een 2e te willen.
Ik heb alleen geprobeerd aan te geven dat het wel verschil maakt (in belevingswereld!) hoeveel leeftijd ertussen zit.
Ik verschil met mijn zus 1 jaar en 9 maanden in leeftijd. We hebben enorm veel ruzie gemaakt toen we klein waren :D Maar we hebben ook heel veel dingen samen gedaan (de schoolmusical op de middelbare school, samen stappen, gezamelijke vrienden en meer van dat soort stompzinnige voorbeelden ;))
Het is niet belangrijk, het maakt ook verder geen bal uit, maar ik vind het gewoon anders of je kind 1-3 jaar in leeftijdverschilt met de 2e of 5+. That's it.
donderdag 19 juli 2007 om 20:29
[fgcolor=#9900cc]Stel; je raakt in 1x zwanger (waar je niet vanuit moet gaan, zeker ook gezien je leeftijd), dan is je dochter straks 5 1/2. Kun je dan nog echt spreken van een speelkameraadje of broertje/zusje om mee op te groeien[/fgcolor]? Of liggen de belevingswerelden dan wel erg ver uit elkaar? Ik vind het nooit zo'n goede reden als mensen een 2e kindje willen 'omdat dat zo leuk is voor nummer 1'. Je wil een kindje of je wil het niet. Je kind bepaald niet of er een broertje of zusje bij komt, dat doe je zelf.
natuurlijk liggen de belevingswerelden verder uitelkaar (hoewel dit met een veel kleiner leeftijdsverschil ook al zo kan zijn, als de kinderen bv helemaal geen interresses met elkaar delen) mijn twee buurjongetjes die amper 2 jaar met elkaar verschillen maken heel erg veel ruzie omdat ze in karakter zo van elkaar verschillen.Wel ben ik het helemaal met je eens dat je nooit een tweede moet krijgen voor je eerste maar om dan maar metteen te stellen dat je dan niet echt meer kunt spreken van een speelkameraadje of broertje/zusje om mee op te groeien? vind ik wel wat erg hard gezegd. kennelijk had je het niet zo bedoelt maar zo komt het wel over.
maar wil hier verder geen discussie van maken want daar gaat het hier niet over.
natuurlijk liggen de belevingswerelden verder uitelkaar (hoewel dit met een veel kleiner leeftijdsverschil ook al zo kan zijn, als de kinderen bv helemaal geen interresses met elkaar delen) mijn twee buurjongetjes die amper 2 jaar met elkaar verschillen maken heel erg veel ruzie omdat ze in karakter zo van elkaar verschillen.Wel ben ik het helemaal met je eens dat je nooit een tweede moet krijgen voor je eerste maar om dan maar metteen te stellen dat je dan niet echt meer kunt spreken van een speelkameraadje of broertje/zusje om mee op te groeien? vind ik wel wat erg hard gezegd. kennelijk had je het niet zo bedoelt maar zo komt het wel over.
maar wil hier verder geen discussie van maken want daar gaat het hier niet over.
donderdag 19 juli 2007 om 20:29
Tja, ik scheel precies 1 jaar met mijn zus, en we vochten elkaar werkelijk de tent uit.
We hebben nooit dingen samen gedaan, niet op school, nooit samen gestapt, alleen maar ruzie ruzie ruzie...
Ik heb een kindje van anderhalf en ga pas weer nadenken over een eventuele tweede als mijn eerste op school zit. Iki denk nu dat het er bij 1 blijft, maar wie weet.
Maar eerst de eerst even een tijdje op weg helpen en wat zelfstandiger laten zijn en dan denk ik nog eens na. Ik ben ook de jongste niet meer, en als het niet meer lukt, soit.
Doe gewoon wat je zelf wil, luister naar jouw eigen gevoel en je man zijn gevoel, dat is wat telt.
We hebben nooit dingen samen gedaan, niet op school, nooit samen gestapt, alleen maar ruzie ruzie ruzie...
Ik heb een kindje van anderhalf en ga pas weer nadenken over een eventuele tweede als mijn eerste op school zit. Iki denk nu dat het er bij 1 blijft, maar wie weet.
Maar eerst de eerst even een tijdje op weg helpen en wat zelfstandiger laten zijn en dan denk ik nog eens na. Ik ben ook de jongste niet meer, en als het niet meer lukt, soit.
Doe gewoon wat je zelf wil, luister naar jouw eigen gevoel en je man zijn gevoel, dat is wat telt.
donderdag 19 juli 2007 om 21:10
Moest hier om lachen: precies mijn zus en ik. Hoewel we heel af en toe toch saamhorig waren. In noodgevallen dan
.Mijn kinderen schelen bijna zes jaar en dat was en is een goede combinatie voor ons.
Je vraagt om een nuchtere kijk en gaat heel rationeel te werk. Rijtjes met nummering enzo. Waar laat je je keuze van af hangen, het grootste lijstje geldt? Zo werkt het toch niet met kiezen voor (nog) een kindje. Daar ga je voor of niet. En alles wat er verder gebeurt, dat zie je dan wel. Net als nu eigenlijk.
vrijdag 20 juli 2007 om 22:05
Heb je gelijk in hoor Gaete, de keuze voor een kindje laat je niet afhangen van lijstjes. Zit me ook niet te bedenken, mens doe niet zo moeilijk. Waarom alles zo willen plannen en beredeneren.
Van de andere kant kan ik ineens ook weer stik onzeker en emotioneel voelen, mede ook door de toestand met mijn moeder natuurlijk. We hebben al zoveel onzekerheid nu.........
Van de andere kant kan ik ineens ook weer stik onzeker en emotioneel voelen, mede ook door de toestand met mijn moeder natuurlijk. We hebben al zoveel onzekerheid nu.........
