Asperger en moederschap?

Wil je in je uppie kinderen of heb je een partner? Heb je een vangnet om je heen? Of het te zwaar is bepaal jijzelf. Waarom denk je dat je het niet of wel aankunt?

Hoi Stokstaartje,



hoe sta je tegenover knuffelen/lichamelijk contact? Als je daar veel moeite mee hebt, is het misschien lastig; een kind heeft (zeker als baby) ontzettend veel huidhonger.



En voor de rest denk ik zeker dat het kan. Jij weet zelf heel goed wat je beperkingen zijn en als je normaalgesproken goed functioneert en je man of vriend wil er ook helemaal voor gaan, zou het best kunnen denk ik.



Zelf heb ik denk ik ook wel wat meer autistische trekjes dan een gemiddeld mens (ben extreem graag op mezelf, vat dingen vaak letterlijk op (oké, ik heb wel de intelligentie om het redelijk te snappen als iemand iets anders zegt dan hij bedoelt, maar ik heb liever dat woorden op precies de goede manier (qua betekenis) worden gebruikt) en houd niet van drukte (in welke vorm dan ook; visite, harde geluiden, veel prikkels). Bij mij is het overigens nooit gediagnosticeerd hoor. Maar onze zoon heeft PDD-NOS (wel gediagnosticeerd door regulier onderzoek) en ik herken wel dingen van mezelf in hem (natuurlijk ook gewoon omdat het mijn kind is en de helft van mijn genen heeft). 1 groot voordeel is denk ik dat je met een vorm van autisme, kinderen wellicht wat makkelijker begrijpt; zij denken heel letterlijk, en jij ook.



Succes met beslissen!

Deze vormen van autrisme lijken in hoge mate erfelijk. Als je kind het ook heeft, kun je daar mee omgaan?

Juist wel denk ik, Krengiserweer!



Alleen de puberteit zal wellicht lastig worden; dan draait het niet meer om ratio maar hormonen..

Hoi Stokstaartje. Ik heb geen ervaring met Asperger, maar heb zelf wel een ziekte (manisch-depressieve stoornis) die in de weg zou kunnen zitten bij kinderen krijgen/ opvoeden. Via de patientenvereniging en een speciaal forum heb ik, voor ik zwanger was van de 1e, veel informatie gekregen en ervaringen gehoord van andere moeders. Misschien is er zoiets ook te vinden voor Asperger?

Als Asperger je niet belemmert in het hebben van vriendschappen, zou ik er verder niet teveel aan twijfelen. Misschien dat je inderdaad iets hebt aan een patiëntenvereniging of een msn-groep over dit onderwerp? Of ga de IT in daar kom je heel veel mensen met autistische stoornissen èn leuke gezinnen tegen.

Hoi Stokstaartje en andere mensen met Asperger,



Mijn oudste zoon heeft Asperger. Die diagnose is pas gegeven, eerst was het ADD. Hij is 22.

Mijn vraag is, hoe kunnen wij hem als ouders het beste benaderen, helpen etc. Ook ben ik benieuwd of jij/jullie medicijnen slikken en zo ja welke?

Als je mijn vragen wilt beantwoorden, alvast bedankt.

quote:Stokstaartje schreef op 22 november 2007 @ 14:27:

Hallo,

Bedankt voor de reacties!



Mirjam: de 'kenmerken' van asperger die jij beschrijft heb ik allemaal ook. Vooral het niet goed tegen drukte en veel prikkels kunnen. Dat is ook het punt waarvan ik denk: kan ik dat wel aan. Ik bedoel: kleine kinderen zijn, voor zover ik heb begrepen, toch meestal luidruchtig, je krijgt minder slaap, wordt vaak gestoord terwijl je ergens mee bezig bent enz.

Ik ben dol op knuffelen, dus dat is geen probleem



Zolang ik voldoende rust-tijd (minstens een uur of 4) heb op een dag kan ik goed met mijn Asperger omgaan, geduld opbrengen en niet al te snel in paniek raken. Zodra ik die rust niet meer heb kan ik dat niet. Ik heb een man (zonder autisme of wat dan ook) die gelukkig erg huishoudelijk is aangelegd, maar verder geen familie om op terug te vallen helaas. Mirjam: hoe was jouw ervaring met die drukte en prikkels? Was het echt zo erg en heb je echt geen rust meer?



De puberteit is inderdaad misschien een lastig punt, mijn broer (ook asperger) en ik hadden niet zoveel last van opstandig en onvoorspelbaar puber-gedrag, maar elke puber is natuurlijk anders. Maar is dat niet gewoon voor elke ouder moeilijk?



Hoi Stokstaartje,



ik heb niet zoveel last van drukte, haha. Onze zoon (die met PDD-NOS dus) is heel rustig, als baby was hij superzoet. Hij was extreem rustig eigenlijk. Hij sliep vrijwel altijd door en uit; meestal tot 10.00 uur ofzo (echt waar!). Ik heb nooit zoveel geslapen in mijn leven als in die tijd . Ook heb ik oneindig veel boeken gelezen, heerlijk. (ik werkte in die tijd niet) Hij groeide op en bleef rustig en makkelijk. Spookte nooit 's nachts, luisterde goed. Pas de afgelopen jaren (hij is nu 9) merkten we af en toe dat hij soms een beetje anders en afwijkend gedrag vertoonde. Maar ik kan prima uit de voeten met hem; het is gewoon helemaal mijn (ons) kind; ik herken mezelf in hem en ik "snap" zijn manier van denken en reageren heel erg goed (veel beter dan mijn moeder mij snapte destijds). We hebben samen de grootste lol met taalgrapjes en dergeljike (1 van de laatste; "Niet Vader Jacob, maar Moeder Neehoofd "). Dus dat gaat prima.



Verder hebben we in januari nog een dochtertje gekregen. Zij spookt wel 's nachts maar ik kan er nu prima tegen. Verder is ze heel rustig; ik kan haar gerust een uur in de box zetten en dan speelt ze op haar gemakje met een paar duplo-steentjes; in-en in-tevreden dus (of gewoon ook licht autistisch? ).



Het enige waar ik "last" van heb, is als ik thuis kom uit mijn werk (ik werk 2 dagen per week) en het is een rommel en zoon heeft een heleboel te vertellen aan tafel, zit op een rare manier op zijn stoel en eet voor geen meter door, dochter slaakt haar pas-ontdekte gilletjes en manlief wil me ook iets vertellen....dan wordt het me wel eens te veel en "vlucht" ik naar boven. (of ga lekker rustig )

En o ja, ik heb nooit gepuberd; was altijd heel erg lief, rustig en makkelijk. Puberen? Ik wist niet eens hoe dat moest.

Haha!

Mirjam!

Herken veel van mezelf zeg!



Mijn broertje heeft ook PDD NOS en bij mijn vader is het nooit vastgesteld maar ik denk dat hij het ook heeft.

Ik kan op sommige dagen ook heel slecht tegen prikkels, dan is zelfs het gezoem van de PC al om gek van te worden. Andere dagen luister ik uren harde muziek en heb ik nergens last van



Ik weet helemaal niks van Asperger maar als ik naar m''n broertje kijk hoop ik dat hij nooit een kindje krijgt.

Hij kan zo slecht met zijn mindere kanten om gaan... denk dat hij z'n baby overal zou vergeten, hihihi

Sourire, grappig!



Ik zie ook veel trekken van autisme bij mijn broer. Natuurlijk lijken we op elkaar in sommige opzichten maar waar ik wel heel veel zelfkennis (en zelfspot) heb, heeft hij dat niet. Hij weet niet of hij ooit vader wil worden (ze zijn er nog niet over uit). Ik ben ook heel benieuwd hoe dat bij hem zou gaan, het vaderschap. Hij vindt zijn nichtje (ons dochtertje dus) wel helemaal geweldig, en kan meer van haar hebben dan van ons zoontje destijds. Dus wellicht is er nog hoop voor hem

Sourire, ik kon me vroeger ook extreem ergeren aan mijn moeder die als ik thuiskwam van school, meteen wilde weten hoe het was geweest...pffff, laat me even bijkomen zeg Ik vond middelbare school wel een crime qua drukte. De lat lag hoog, veel huiswerk enzo. En vooral; die andere scholieren waren altijd zo druk.. Ik ging wel eens de hele pauze op het toilet zitten om RUST te zoeken..haha

Ik kan me niet herinneren dat ik er vroeger last van had.

Had toen misschien het gevoel dat het er allemaal bij hoorde, nu doe ik gewoon waar ik zin in heb...

Ben ik al dat geroezemoes zat dan zoek ik even de stilte op.



Stokstaartje, hoe sta je zelf in het leven? Vind je het lastig om wat je hebt?

Natuurlijk zijn niet alle mensen met Asperger hetzelfde en heeft de ene het in mindere mate dan de andere. Maar als ik naar mijn broer kijk, die zou het wel willen, maar ik vraag me af of hij dat aan kan. Misschien kun je jezelf afvragen of je ook interesse in je kind op kan brengen, als je eigenlijk op jezelf wilt zijn, maar je kind zit met een probleem waardoor hij gelijk hulp nodig heeft. En durf je gesprekken aan te gaan op school, etc als er gepraat moet worden? Kun je omgaan met (nacht)voedingen en het half uur durende gehuil wanneer je niet weet wat er loos is met je kleintje (deze momenten komen ook). Want je kunt er toch beter niet vanuit gaan dat je de makkelijkste baby krijgt.



Ik denk dus dat het heel erg af hangt hoe veel last je van je Asperger hebt. Misschien kun je iemand bereid vinden om eens een hele dag op hun kind te passen (eventueel in hun bijzijn), zodat je een goed beeld krijgt van een dag met een kleintje. En hoe staat je partner er tegenover: is hij bereidt om meer op zijn schouders te nemen dan de gemiddelde partner. Dat hij misschien wat vaker in moet springen als jij het niet trekt?

Stokstaartje,hoe gaat het nu met je?



Ik heb hier niet eerder gereageerd,twijfelde een beetje of ik dat wel moest doen namelijk.

Mijn man is asperger. Hij is de opvoeder en huisman,ik ben de kostwinner.

De taken zijn dus verdeeld en het is allemaal goed te doen.



Hoe sta jij er inmiddels tegenover?



Groetjes,Carneool

Hallo Stokstaartje



Helaas weet niemand van te voren wat voor een soort kindje je krijgt. Ik denk dan ook dat je niet op die manier er over zou moeten nadenken.



Het is in mijn ogen belangrijker om nu na te denken over waar en wie je om hulp kan vragen als je eenmaal een kleintje hebt. Een indicatie voor langere kraamzorg zal niet zo moeilijk te krijgen zijn, opvoedingsondersteuning is vaak ook geen enkel probleem. In Eindhoven bestaat een samenwerkingsverband wat Baby Extra heet en dat is specifiek bedoelt voor moeders die moeite hebben met hechting en het oppikken van signalen van een pasgeboren baby. Daarbij werken verschillende instanties samen met onder andere videotraining om je te leren je kindje te "lezen". Misschien woon je in de buurt van Eindhoven of kun je er een keer naar toe gaan om informatie te vragen?



Ik weet niet of je werkt, maar je zou bijvoorbeeld ook kunnen overwegen om de kleine ook een dag naar het kdv te brengen als je zelf vrij bent, gewoon om even bij te tanken.

Misschien heb je een buurvrouw waar je op terug kan vallen.

En denk bijvoorbeeld ook eens aan een intitiatief als club van 100!



Ik denk dat het best kan, maar dat je samen met je partner goed moet kijken hoe je dit wil gaan invullen. Je bent absoluut niet de eerste vrouw met Asperger die een kinderwens heeft of die kinderen heeft, maar misschien is het een lastig onderwerp om meer informatie over te vinden..

Je zou ook kunnen kijken op bijvoorbeeld anderstalige sites?

Hoi stokstaartje,



Ik denk dat het feit dat je je bezighoudt met eventuele problemen al een goed teken is: dat je het autisme serieus neemt en bij de dingen stilstaat die mis kunnen gaan.

Volgens mij is dat al het halve werk. En zoeken naar begeleiding lijkt me ook een goed idee. Samen met dat denk ik dat het mogelijk moet zijn.

En ja, de kans is groot dat je kinderen krijgt met een ASS, maar ook dat kan voordelen hebben als je het zelf ook hebt.



Ik zou het eerst uitzoeken of er begeleiding mogelijk is, of gesprekken over je zorgen en naar aanleiding daarvan een beslissing nemen.



Ik heb een zoon met een ASS, en een dochter met veel kenmerken, een ex met ASS en zelf heb ik ook meer dan gemiddelde autistische trekken, maar het gaat best goed hoor. Vooral omdat ik me bewust ben van de problemen en waarom het is zoals het is.



Het is volgens mij vooral een kwestie van accepteren, of je het nu zelf hebt of een kind het ook heeft, met acceptatie kom je een heel eind. Je er bewust van zijn wat de moeilijkheden zijn en kunnen worden en je kunt er dan zo goed mogelijk op in spelen. Eventueel met hulp.



En als je denkt dat het je teveel zou kunnen worden, ja, dat zou kunnen, maar er is altijd een manier om dat op te lossen, denk ik.

Je komt op mij over als iemand die heel goed weet wat je zwakke punten zijn en dat vind ik heel positief.

quote:Stokstaartje schreef op 10 december 2007 @ 13:13:

Hallo!

Nogmaals bedankt voor alle reacties!

ik heb helaas nog steeds geen moeders gevonden die zelf asperger hebben om aan te vragen hoe het hen vergaat. [..] Ik ben het eens met pink lady dat ik er niet vanuit moet gaan dat ik een makkelijke baby zou krijgen, en met dat in mijn achterhoofd vind ik het nog steeds een heel moeilijke beslissing.

Ik wil het nog steeds heel graag, een kind. Het lijkt me geweldig om dingen uit jezelf en je partner in hem/haar te herkennen, om het te zien opgroeien en er alle liefde aan te geven.

maar ik ben stiekem bang dat het door mijn Asperger niet voor me is weggelegd. Dat ik de gok beter niet kan nemen. Want wat als het niet goed gaat? Als ik een ontzettend gestresste en oververmoeide moeder wordt? Dat lijkt me voor het kind dan ook niet zo goed.

Ik heb nog veel tijd nodig om na te denken... wat zou het mooi zijn als we de luxe hadden om op ons vijftigste nog te kunnen beslissen of we wel/geen kinderen willen he?



Groetjes, Stokstaartje



Hallo Stokstaartje,



Hier een moeder met asperger syndroom



Ik heb twee dochters, inmiddels 17 en 19 jaar oud. Toen de meisjes nog klein waren, was ik kostwinner en mijn toenmalige partner was huisvader.

Dat werkte voor ons goed. Achteraf denk ik dat het was omdat ik een vast ritme had door mijn werk. Ik had op die manier niet met het wat meer chaotische deel (geluiden, drukke bewegingen) van mijn kinderen te maken. Wanneer ik thuis kwam, zorgde ik voor het eten en na het eten waren we dan gevieren samen. Dat ging prima.



Toen de kinderen een jaar of 8 en 10 waren, liep de relatie vast. Dit kwam mede doordat het mij allemaal te veel van het goede was: mijn werkritme en daarbij drie personen die mijn aandacht wilden en daar ook naar mijn idee recht op hadden. Maar ik kon al die dingen niet tegelijkertijd. Dus toen ben ik gescheiden: dat was 1 persoon minder om mij verantwoordelijk over te voelen. (Dat vertel ik nu heel rationeel, omdat het achteraf analyseren is. In die tijd had ik niet zo duidelijk in de gaten dat dat erachter zat. En kwamen er uiteraard ook wel wat meer emoties bij kijken.)



Eigenlijk ging de opvoeding altijd goed, als er maar een bepaald ritme of patroon in alles zat dat erbij kwam kijken. Met mijn voormalige partner deelden we het ouderschap na de scheiding. In eerste instantie om de week de meisjes bij de een, dan bij de ander. Op de middelbare school werd dit te lastig en mochten de meisjes kiezen bij wie zij wilden wonen. Het werd: oudste bij vader en jongste bij mij.



En eigenlijk werd het vanaf dat moment een stuk makkelijker om te doen (als het om ouderschap en opvoeden gaat). Eén kind om mij op te richten, is veel makkelijker. Veel rustiger. Bovendien heb ik het kind bij me dat vermoedelijk asperger heeft. Wij begrijpen elkaar nogal goed. Ik neig er bijvoorbeeld naar om geen hele zinnen te zeggen, maar kernwoorden. (Bijvoorbeeld, ik vind dat haar muziek te hard staat. Dan maak ik een gebaar naar mijn oren en zeg zoiets als "Gek van." En dan snapt zij wel dat dergelijk staccato niet onaardig bedoeld is, maar gewoon de melding is dat de muziek te hard staat.)



Mijn voormalig partner is mijn beste vriend. Wij zijn in onze vrije tijd eigenlijk vaak samen. Wij delen een werkplaats, volgen samen dezelfde opleiding en de meisjes zijn om het weekend bij de een of de ander. Dat alles maakt het voor mij wel stukken makkelijker om dus ook goed met de kinderen om te kunnen gaan. Er is bij ons geen extra ruis door onze eigen relatie. Wanneer we nog een stel zouden zijn, zou dat anders zijn, denk ik.



Om dan kort nog iets te zeggen over het krijgen van kinderen wanneer je asperger bent: ik zou het zorgvuldig overwegen. Het is heel zwaar, vind ik. Het belangrijkste is overigens volgens mij vooral dat je weet hoe je zelf in elkaar steekt. Dan is het makkelijker om met de wereld om te gaan, en dus ook met je eventuele kind.



Excuus voor de lengte van dit schrijven