Bewust 1 kind

Het gaat om jullie geluk....prima toch?

Ik heb altijd gedacht dat wij het bij een kind zouden houden. Het heeft lang geduurd voor ik zwanger was en manlief heeft altijd gezegd dat hij beslist maar een kind wil. Maar......laatst begon hij zelf over een tweede. Ik wist niet wat ik hoorde!!!! Ik zou best nog een keer zwanger willen zijn, want ik vind het geweldig. Ook lijkt een broertje of zusje me heel leuk voor onze dochter. Maar ik zie zeker de voordelen van een kind, die jij ook onoemde. Wij zijn er dus nog niet uit, ben benieuwd naar reacties van anderen.

Hier ook het plan om het bij 1 kind te houden. We hebben een geweldige dochter van 17 maanden.



Om exact dezelfde redenen die jij opnoemt, en ook omdat ik een horrorbevalling had en echt nooit meer wil bevallen en ik ben ook nog eens verminderd vruchtbaar.



Dus redenen genoeg vind ik. Daarbij vind ik mijn dochter zo geweldig en fantastisch en steek ik veel energie en aandacht in haar, dat wil ik graag blijven doen en ik heb niet zo'n heel enorme energie dat ik het gevoel heb er meerdere te kunnen handelen op de manier als ik zou willen.



Ook vond ik de babytijd wel leuk, maar hoe ouder ze wordt hoe leuker ik het vind. Ik denk dat ik niet zo'n babymoeder ben. Vond het doodeng, zo'n klein teer babietje, maakte me enorme zorgen dat ze dood zou gaan. Pas nu ze groter en steviger is, ben ik veel geruster. Ik was ook heel blij toen ze 1 jaar werd.



Ik ben wel vrij duidelijk naar de omgeving dat het voornemen is het er bij 1 te houden. Eigenlijk vraagt ook niemand naar de tweede en krijg ik nooit commentaar.



Soms vraag ik me wel eens af hoe een tweede eruit zou zien en of het niet vervelend voor mijn dochter is de enige te zijn. Maar daar blijft het ook bij.





Maar goed, wie weet verander ik nog ooit eens van mening of komt er onverwacht een bij (dochter was ook onverwacht) Maar dat is niet het plan.

Ik ken het gevoel, ben ook niet zo'n moeder-moeder. Onze zoon is nu 1 jaar en ik heb nu helemaal geen behoefte aan een tweede. Ik roep dat ook tegen iedereen zodat ze niet over een jaar gaan vragen wanneer de tweede komt. We gaan voor het bewuste nakomertje over 10 jaar, zeggen we steeds.



Al denk ik wel dat ik het leuk zou vinden voor hem om een broertje of zusje te hebben, meer dan dat wij graag een tweede kind willen. (snap je het nog?)



En ik heb ook niet zo'n zin om weer zwanger te zijn....

Ik ben zelf enig kind en ik ben nu dus zwanger van nummer 3. Dat geeft dus aan hoe ik erover denk. Bij mij was het altijd: of geen kinderen of veel kinderen (als we het geluk zouden hebben dat het zou lukken). Ik was altijd jaloers op mijn vriendinnetjes die wel broers en/of zussen hadden (ook al maakten ze wel eens ruzie en zeiden dat ik blij moest zijn dat ik er geen had). Mijn ouders verdienden goed, materieel ontbrak het mij aan niets, mijn moeder nam de tijd voor me en deed veel dingen met me, maar geloof me als je gaat (pre)puberen is dat wel het laatste wat je wilt. 

Ik heb overal alleen voorgestaan, vooral toen mijn ouders gingen scheiden. Nu weet ik ook wel dat het hebben van een broer of zus geen garantie is voor een goede relatie met elkaar, maar over het algemeen is het bloed toch dikker dan water.

Bij mijn man thuis zijn ze met z'n 5-en en dat is altijd erg leuk. Tuurlijk zijn er ook wel eens ergernissen, maar als dat is uitgesproken is het goed. Familiefeesten zijn altijd druk en levendig. Mijn kinderen genieten ook ervan.



Tja, en quality-time voor mezelf? Ik werk 4 dagen per week en neem vaker een dag vrij als de kinderen op school of KDV zijn, heb ik een lekker dagje voor mezelf en daar geniet ik met volle teugen van. Ben ik echt weer bijgetankt.



dus, het is dan wel makkelijk voor de ouders om te kiezen voor 1 kind, maar niet altijd leuk voor de kinderen.



Groeten, Leen

In tegenstelling tot mijn voorgangster;

Ik ben enig kind en heb ook maar 1 kind en het ziet er naar uit dat dat ook zo blijft.

Soms twijfel ik een beetje maar alle redenen die al beschreven zijn winnen het van de eventuele wens nog een keer een klein baby'tje te hebben.

Ik heb zelf nooit een broer of zus gemist. Er waren altijd genoeg vriendinnetjes om me heen.

Wat me wel heel moeilijk lijkt is als mijn ouders ooit zullen overlijden. Dan ben ik de enige die hen heeft gekend als ouder.

Maar ook hier kan ik al zien hoe dat gaat. Mijn ouders zijn beiden namelijk ook enig kind en mijn vader heeft zijn ouders al verloren.

Heel zwaar maar tot nu toe heeft het me niet anders laten besluiten.



Mijn dochter is twee en vroeg laatst wel aan me of ik een broertje voor haar wilde kopen...... Ze is de enige op de creche die geen broertje of zusje heeft.

Hallo,



Hier ook een moeder van een schitterende zoon van 2 jaar oud.

Ook wij hebben heel lang getwijfeld of we wel of niet aan kinderen zouden beginnen. Ik zelf heb nooit echt de kriebels gekregen als ik andere moeders met hun kids zag. Totdat ik 30 werd en het toch begon te kriebelen. Manlief echter heeft altijd gezegd dat hij niet persee kids hoeft te hebben om gelukkig te zijn en voelde er echt een hele lange tijd niks voor. Later na een lang gesprek is hij er toch voor gegaan en nu zegt hij dat dat de beste beslissing is geweest die hij heeft kunnen maken. Hij is echt dol op zijn zoon.



De kriebel voor een 2e begint nu langzaam te komen maar ben ik twijfel heel erg of ik er wel echt voor wil gaan. Mijn zoontje is een schat maar echt een heel druk handenbindertje. Aangezien ik van nature al weinig geduld heb, moet ik me soms zo erg beheersen om hem niet een mep te verkopen. Tot nu toe lukt dat goed, maar ik twijfel echt of ik wel een tweede aankan. Tevens maak ik me zorgen of we het financieel allemaal nog wel gaan redden. Kinderen zijn eenmaal niet goedkoop, en ik weet gewoon niet of ik daar alles voor zou willen opgeven. Tja egoistische, ik weet het, maarja wees nou eerlijk. Als je geen cent meer te besteden hebt is het leven dan nog leuk? En je wilt je kind toch ook het beste meegeven. Naar een goede school kunnen sturen en naar een sportvereniging enz.

Ik heb het nu niet over merkkleding computers en andere hebbedingentjes, maar gewoon over een goede basis. En ja ook daar heb je naast liefde ook geld voor nodig.



Kortom, zit ik vol twijfel of er een 2e bij moet komen of niet. Voor manlief hoeft een tweede niet, maar laat de keuze aan mij over. Makkelijk he die mannen. Laat de moeilijke beslissing maar aan de vrouw over. Verder is het een scheet hoor hahaha. Nee hij is ook erg gehecht aan zijn vrijheid enzo, dus een 2e kindje zal hem daarin natuurlijk de eerste jaren ook weer beperken. Nu gaan we die vrijheid langzaam weer terug krijgen.



Verder is de druk van de buitenwereld natuurlijk ook aanwezig. Niet dat ik me daar iets van aantrek maar ik moet we wel steeds weer verweren en daar heb ik zo'n hekel aan. Schoonvader vraagt geloof ik iedere maand wel waneer de 2e komt. En als ik zeg dat die er waarschijnlijk niet komt en dan zijn we slechte ouders want het is zielig voor het kind. Ook schijn je met 1 kind geen gezin te hebben. Wie heeft die verzonnen. Wat is die eerste dan? Een aanhangseltje die voor spek en bonen mee doet? Nee echt belachelijk vind ik dat.



Of een enig kind zielig is, ligt denk ik aan het kind zelf en aan de ouders. Ik ben van mening dat als je als ouder zorgt dat je kind genoeg contact met andere kinderen kan leggen het allemaal wel meevalt. Ik speelde vroeger echt nooit met mijn broer. Wel was ik altijd buiten aan het spelen met vriendinnen. Met mijn broer was het alleen maar knokken. Ook nu zien we elkaar maar 1x per jaar ofzo. Ook de band tussen hubbie en zijn broer is erg slecht, dus het hebben van een broer of zus is geen garantie voor een goede band tussen die twee.

Wel ben ik van mening dat het vaker voorkomt dat een enig kindje wat meer moeite heeft om zich te ontwikkelen op sociaalvlak. Aangezien hij thuis niet hoeft te delen en alle aandacht heeft, kan dat op een creche of op school wel problemen geven aangezien hij dat niet gewend is. Maar dit ligt volgens mij ook echt aan het karakter van je kind. Ik heb een heel sociaal kind die het geweldig vind om met andere kindjes te spelen en zoek het echt op. Mijn vriendin heeft een kindje die erg stil en terug getrokken is. Hij maakt dus erg moeilijk contact met andere kindjes. Nu heeft hij er 2 broertjes bij gekregen waar hij nu wel mee wilt spelen maar het contact met vreemde kinderen is nog steeds nihill.

Ik denk dus echt dat het aan de ouders en aan het kind zelf ligt of het zielig is om enigst kind te zijn.



Nouja, wij zijn er dus nog niet helemaal uit, maar waarschijnlijk blijft het bij ons ook echt maar bij 1 kindje. We zullen wel zien wat de toekomst brengt.

Hallo lesley01 en anderen,



Wij hebben 1 dochter en dat is precies goed. Het klopt zo; ons leven is in balans. Genoeg tijd voor de kleine, voor onszelf, voor onze relatie, vor werk (wat we allebei belangrijk vinden), voor persoonlijke ontwikkeling.



Ons dochtertje is 1 jaar en kan zich prima alleen vermaken, maar vindt het op het kinderdagverbijf ook erg leuk. Als ze behoefte heeft aan leeftijdsgenoten, is hier een hele wijk vol en ze is zo sociaal dat we ons absoluut geen zorgen maken over contacten.



Daarnaast zijn we met twee mama's, dus Vordat we bedacht hadden hoe we het wilden doen, waren we twee jaar verder. gelukkig raakte ik meteen zwanger bij de eerste inseminatie. Alleen al daarom voelen we ons gezegend met hoe het nu is. Je moet het lot niet tarten...



Ons leven is precies goed nu.

Overigens vertellen wij iedereen hoe we erover denken (als ze ernaar vragen). Dat voorkomt gezeur :P.

Ik kan me volledig inleven in alle redenen die genoemd worden om geen tweede te willen (en heb het zelf ook allemaal al eens door mijn hoofd laten gaan), maar de belangrijkste reden dat het mij - in zijn algemeenheid bezien - beter lijkt om wel meer dan een kind te hebben, is voor je kind. Dan staat hij/zij niet alleen in het leven als er met jullie iets gebeurt en ik denk dat het voor de socialisatie ook beter is om niet enig kind te zijn.



Maar of dat voor individuen een reden moet zijn om een tweede kind te willen? Ik weet het niet, je moet ook het gevoel hebben er goed voor te kunnen zorgen. Maar ik denk niet dat je daarvoor een moeder-moeder moet zijn; ik werk zelf zoveel als ik zelf wil (4 dagen), plan nog steeds leuke dingen zonder kind en geniet van haar wanneer dat mogelijk is en voel me niet schuldig als ik even voor mezelf kies. Ik denk wel dat het leuk is voor een kind om iedere middag mama thuis met thee en koekjes aan te treffen, maar niet schadelijk als dat niet zo is, om maar een voorbeeld te geven. Ik ken ook genoeg voorbeelden van moeders die meer dan een kind hebben, terwijl ze daar niet hun hele leven op ingericht hebben.



Succes met beslissen (als dat nog nodig is).

Hoi, dit is nu een voorbeeld van een moeilijk onderwerp voor mij. Het blijft me maar bezig houden. Als ik heel erg egoistisch naar mezelf zou kijken, dan zeg ik dat het bij eentje moet blijven. Ik blijk ook geen moeder-moeder te zijn en al helemaal geen babymoeder.

Ik geniet meestal erg van dochter en hou onnoemelijk veel van haar. Maar er zijn ook perioden dat ik helemaal niet echt geniet. Ik herken regelmatig gevoelens die andere moeders wel schijnen te hebben niet bij mezelf. Kan ook heus wel de balen hebben dat ik moeder ben en terugverlangen naar mijn ongecompliceerde leven voor dochterlief. Mijn kind zou ik dus nooit meer willen missen, maar het moederschap kan ik denk ik best missen. Ik vind mijn leven meestal uitdagender en bevredigender zonder de zorg voor een (klein) kind. En ik vind het jammer dat ik het zo voel, maar tis nu eenmaal niet anders. Ik had best wel kwijlende verliefd willen worden op dochter én moederschap. Dat had het voor mezelf ten minste makkelijker gemaakt. Dochter is nu trouwens 2 en misschien dat dingen toch weer anders aanvoelen als ze ouder is?



Maar goed, zo'n beetje alle redenen die TO genoemd heeft, zijn op mij ook van toepassing. Daarnaast geniet ik niet alleen van mijn ruimte, blijkt ook nog eens dat ik die bikkelhard nodig heb (heb zelfs veel ruimte nodig van mijn lief, terwijl die toch echt geen zorgbehoeftige peuter is ;)). En iemand anders had het over geduld. Ik weet dat het not done is om te zeggen, maar soms verlies ik mijn geduld toch en dit wil ik gewoon absoluut met alle macht voorkomen. Het lukt me meestal, op een uitbarsting na. Maar ik wil het lot niet tarten en straks helemaal geen ruimte meer hebben. Niet voor de eerste en niet voor de tweede. Nu heb ik meestal net genoeg ruimte voor mijn dochter.



Maar ik vind het allemaal zulke ego redenen. Ik wil mijn dochter ook de mogelijkheid geven om te kunnen genieten van een broertje of zusje, zoals ik ook kan van en met mijn zusje. Maar ben gewoon bang dat bruin het niet trekt en een zwangerschap, ach, het idee is waarschijnlijk romantischer dan de realiteit. Ik had iig veelal depressieve gevoelens tijdens mijn zwangerschap en het is een illusie om die weg te denken bij een 2e zwangerschap. Waarschijnlijk zal ik dan hetzelfde voelen. Ook al kan ik nog zo hopen op een zwangerschap uit de boekjes met roze wolken enzo. Die bestaan volgens mij gewoon niet bij mij, net als kwijlend boven een wiegje hangen of  lyrisch over een poepbroek zijn.



Hmmm, volgens mij wel erg negatief geschreven nu. Want ik kan ook zo dol en dol enthousiast zijn met en over dochter en ik heb zoveel liefde dat ik elke gedachte dat er iets zou kunnen gebeuren gewoon uit mijn systeem block. Maar goed, het blijft me bezig houden. En ook ik heb geen partner die staat te juichen, dus dan zal de balans toch eerder naar niet dan naar wel uitslaan...

Wij hebben een zoon en er komen geen broertjes of zusjes.



Laatst las ik in de Psycholoog een onderzoek naar enig kinderen en alle vooroordelen om meerdere kinderen te willen ipv zijn onzin.



Ik zal eens Google'n of ik het kan vinden...

Interessante discussie.

Ik heb momenteel ook 1 zoontje van nu anderhalf. Mijn man en ik zijn stapeldol op hem en zouden hem voor geen goud willen missen maar nog een 2e kindje erbij? Wij zeggen momenteel allebei nee en al helemaal niet op korte termijn (als dat al zou lukken).

Dit om alle redenen die al eerder genoemd zijn.

Ik geniet ook steeds meer van de vrijheid die je langzaam weer iets begint terug te krijgen en weet niet of ik wel weer opnieuw wil beginnen straks als zoon wat ouder is. Ik weet in ieder geval zeker dat een 2e kindje op dit moment mij er niet gelukkiger op zou maken. Ik weet niet of het egoistisch is om voor 1 kind te kiezen. Ik vind in ieder geval alleen de reden van een broerte of zusje voor je kind geen optie om aan nog een kind te beginnen. Tuurlijk sta ik er wel bij stil dat hij dan nooit een broertje of zusje zal krijgen als we besluiten om het er bij 1 te laten.

Ik ben er dus nog niet helemaal uit, ik zeg nooit nooit maar voorlopig in ieder geval niet.

Wij hebben heel lang getwijfeld over wel of niet een tweede kindje. Sinds bijna een jaar hebben we een tweede zoontje en ik ben heel erg blij met mijn keuze. Maar we zijn inderdaad weer helemaal terug bij af en ik vind het af en toe erg moeilijk mijn aandacht te verdelen. Ik heb me altijd schuldig gevoeld over het feit dat wij het misschien bij een kindje wilde laten (ik trek me veel teveel aan van wat mijn omgevng denkt). Doen jullie dat alsjeblieft niet. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je kind ouders heeft die goed in hun vel zitten en gelukkig zijn. Ik denk dat veel belangrijker is dan een broertje of zusje hebben.

Ook hier blijft het bij 1 kind. Kari is nu bijna een jaar en sinds een paar weken vinden we het niet meer zo zwaar. Maar zowel de zwangerschap als de eerste driekwart jaar hebben we toch wel als zwaar ervaren. Vriend misschien nog meer dan ik, die heeft tijdens de zwangerschap wat afgepiekerd en moest ook heel erg wennen aan dat kleine mensje waar wij voor moeten zorgen. De zwangerschap zelf is ook een reden, ik had van vrij in het begin vrij heftige zwangerschapsdiabetes. En dat wil ik mijn lichaam liever niet nog een keer aandoen.



Natuurlijk twijfel ik ook wel eens, is het voor Kari niet leuker om een brusje te hebben. Ja, dat kan absoluut leuker zijn. Maar we zijn nu ook al zó gelukkig met z'n drietjes. En we worden er niet jonger op (vriend wordt over een maandje 40 en ik in september 39). Het geregel is met 1 kind idd veel eenvoudiger (als ik zo eens om me heen kijk).



Toch merk ik dat af en toe de hormonen opspelen en ik het toch nog wel leuk zou vinden. Natuurlijk moet je daarvoor met z'n tweeën zijn, de deur is echter niet helemaal dicht. We zien wel wat er gebeurt. Op dit moment kiezen wij in ieder geval heel bewust voor 1 kind.



Groetjes,



Irene

Hoi Lesley,



uiteraard jullie keuze en je moet doen wat je zelf wilt. Als je niet achter een tweede staat zal ik er ook nooit aan beginnen.



Wel wil ik hier als voetnoot plaatsen dat het niet altijd een pretje is om enigskind te zijn. Je zit altijd tussen de volwassenen en verlangt (tenminste ik) je hele jeugd naar een broertje of zusje. Alle kinderen in de wijk hadden altijd een speelkameraadje maar ik niet. Nu word ik ouder en mijn ouders ook. Al mijn familieleden zijn al oud, ik sta er straks helemaal alleen voor en met niemand kan ik mijn jeugdherinneringen delen. Wanneer ik mijn vriend hoor over alles wat hij met zijn broer en zus heeft meegemaakt, slik ik even... Ik mis het als volwassene nog steeds...

Hoi Lesley,



uiteraard jullie keuze en je moet doen wat je zelf wilt. Als je niet achter een tweede staat zal ik er ook nooit aan beginnen.



Wel wil ik hier als voetnoot plaatsen dat het niet altijd een pretje is om enigskind te zijn. Je zit altijd tussen de volwassenen en verlangt (tenminste ik) je hele jeugd naar een broertje of zusje. Alle kinderen in de wijk hadden altijd een speelkameraadje maar ik niet. Nu word ik ouder en mijn ouders ook. Al mijn familieleden zijn al oud, ik sta er straks helemaal alleen voor en met niemand kan ik mijn jeugdherinneringen delen. Wanneer ik mijn vriend hoor over alles wat hij met zijn broer en zus heeft meegemaakt, slik ik even... Ik mis het als volwassene nog steeds...

Dit wilde ik ook aangeven in mijn verhaal. Zolang alles goed loopt is er niets aan de hand. mijn vader is op vrij jonge leeftijd ernstig ziek geworden, dus dat heeft er al voor gezorgd dat een hoop dingen niet zo vanzelfsprekend waren (er konden b.v. nooit veel kinderen bij ons spelen) en later zijn mijn ouders gaan scheiden (overigens niet door de ziekte). Je staat overal alleen voor en je kunt met niemand je zorgen/ verdriet delen. En, zoals ik al eerder aangaf, het is geen garantie dat je het goed met je broer/zus kunt vinden, maar in mijn omgeving is dus niemand die slecht contact heeft. Wel misschien minder contact omdat je verder uit elkaar woont, maar je hebt altijd iemand met een luisterend oor omdat degene in hetzelfde gezin is opgegroeid.

Ook ik ben vaker jaloers op de verhalen van mijn man en de belevenissen van hem met zijn 2 oudere broers. Ze hebben nu ook nog een super contact. Gelukkig heb ik lieve schoonzussen. Dat verzacht het gemis wel enigszins.

Ik wil hiermee trouwens niet aangeven dat ik het een "foute" keuze vind om maar 1 kind te willen, het is ieders eigen keuze of er wel of geen 2e komt. Het is misschien wel een punt om ook rekening mee te houden.

Ik heb een zoon van acht, en het ziet ernaar uit dat ik geen kind meer krijg.

Heeft niks met leeftijd te maken, maar eerder met redenen die al eerder zijn genoemd. Ik moet er niet aan denken om zwanger te zijn, en om helemaal opnieuw te moeten beginnen. Ik heb eigenlijk nooit meer na de geboorte het gevoel of drang gehad naar een tweede. Wel heb ik erover nagedacht, maar ik wil de keuze liever maken op gevoel. Het zou niet verstandig zijn, omdat ik enorm veel behoefte heb aan vrije tijd. Ook Ik ben nog te vaak met mezelf bezig, waardoor het verzorgen van een kind mij zwaar valt. Bij tijd en wijle zit ik neit goed in mijn vel, heb nog zoveel dingen waar ik aan moet werken en dan is een kind hebben gewoon zwaar. Eigenlijk zou ik het op het geestelijke en lichamelijke vlak niet aankunnen om nog een kind erbij te krijgen. Heb een zware zwangerschap en bevalling gehad, heb qua gezondheid behoorlijk ingeleverd. Die angst zit er ook nog in. Nu is het allemaal te doen, met hier en daar wat slechte momenten, maar met een tweede is het de goden verzoeken. Ben nog zoekende, op het vlak van relatie en huisvesting, teveel onzekerheden. Al met al geen goede reden om nog een kind erbij te willen. Verstandelijke beslissing, maar gelukkig ook geen broedse neigingen .

Mijn vriend heeft geen kinderen en wil ze ook niet, dus eigenlijk is het al bekeken. Ik ben tevreden zo, werk vier dagen en financieel is het allemaal goed te doen. Tel daarbij op dat ik genoeg vrije tijd heb, en een leuke zoon, en vriend en ik ben happy.

Zoonlief heeft autisme en adhd en dat maakt het wat zwaarder dan gemiddeld. Ik neem mijn petje af voor ouders die ook een kind met autisme hebben en toch bewust nog meer kinderen krijgen. Ik zou het niet willen en niet kunnen.

Zoonlief heeft autisme en adhd en dat maakt het wat zwaarder dan gemiddeld. Ik neem mijn petje af voor ouders die ook een kind met autisme hebben en toch bewust nog meer kinderen krijgen. Ik zou het niet willen en niet kunnen.

Onze zoon heeft ook autisme (dat wil zeggen; PDD-NOS, een stoornis in het autistisch spectrum en ook ADHD). Hij houdt ons zeg maar heel erg goed bezig;). "Helaas" kregen we deze diagnose te horen 3 weken na de geboorte van zijn zusje:). Nee hoor, ik zou het waarschijnlijk toch ook hebben gewild als ik dit had geweten. Het is voor hem (nu 9) erg goed dat ze er is: hij voelt zich erg belangrijk voor haar en die ervaring (dat hij belangrijk is, en iemand mag helpen), heeft hij niet zo vaak in de boze buitenwereld. Maar ja, zwaar is het wel (met hem dan: de baby doen we er tot nu toe gewoon "bij")