Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010 deel 28
donderdag 13 juni 2024 om 10:11
Mja, bloedband... Dat voelt en ervaart iedereen ook anders, denk ik. Ik heb niet echt een gevoel daarbij. Maar misschien ben ik een uitzonderingkatkaatje schreef: ↑13-06-2024 09:27Lastige situatie Dianaf. En soms is het ook niet zo simpel als een rekensommetje, als 'rendement = wat ik eruit haal - energie die het kost". Dat kan helpen om je gedachten te ordenen, maar bij familie zoals ouders en siblings speelt toch die bloedband vaak een rol. Wat mij in dat soort situaties helpt is mezelf de vraag stellen "wie wil ik zijn?" of "wat zijn belangrijke waarden voor mij"? Dat betekent dat ik soms een relatie verbreek, omdat het niet daarin past. Maar soms ook contact aanhoudt dat me alleen maar energie kost, omdat het past bij mijn waarden. Of contact waar het alleen maar vanuit mijn kant komt, bijvoorbeeld bij familie.
Dat vind ik pijnlijk, want ik had graag gezien dat de ander het ook belangrijk vindt.Maar uiteindelijk ga ik voor wat ik belangrijk vind en familie is daar één van. Wanneer het overigens op die laatste manier gaat, probeer ik dan wel in een modus te doen waarbij het me het minste energie kost.
Als je er nog een beetje wijs uit wordt.
Misschien helpt het jou ook om niet zoveel te kijken naar wat je voelt, maar naar wat je belangrijk vindt in je leven.
Ik moet hier de hele tijd de kat en hond uit elkaars haren halen. Zit ik rustig te werken, hoor ik de halve huiskamer verbouwd worden. Maar wat nog het ergste is: ik spreek ze dan dus toe zoals mijn vader mij en mijn zus toesprak. "Potverdorie, ik probeer hier rustig te werken, nu is het klaar!". Ben ik tóch nog een ouder
Het is misschien wel voor veel mensen, waaronder die therapeut, het referentiekader.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
donderdag 13 juni 2024 om 10:32
katkaatje schreef: ↑13-06-2024 09:27[...]
Ik moet hier de hele tijd de kat en hond uit elkaars haren halen. Zit ik rustig te werken, hoor ik de halve huiskamer verbouwd worden. Maar wat nog het ergste is: ik spreek ze dan dus toe zoals mijn vader mij en mijn zus toesprak. "Potverdorie, ik probeer hier rustig te werken, nu is het klaar!". Ben ik tóch nog een ouder
Ach ja, soms doe ik mijn mond open en dan rolt er een typische tekst van mijn moeder uit. 
En soms denk ik: weet je, dat klinkt best heel lekker, geen wonder dat ze die vaak gebruikte. 
Ze zei/zegt regelmatig: ben je helemaal betoeterd. En ik merk dat als je mensen hiermee corrigeert (bijvoorbeeld omdat ze afval op de grond gooien), dat de ontvanger hier vaak beschaamt op reageert ipv dat ze boos worden. 
Sowieso valt de wat ouderwetsere taal vaak beter.En jij ook bedankt voor je inzichten. Ik vind ze vrij logisch en ze helpen om over de situatie na de denken.
Ik had van alles getikt, maar eigenlijk kan ik soort van concluderen, dat het contact nooit echt voor mij was, maar omdat het makkelijk voor hem was. Dat klinkt cru, maar hij is iemand die geen beslissingen kan/wil nemen. En zijn relaties zijn over het algemeen met mensen die dat wel kunnen doen en dit voor hem doen. Maar achteraf klaagt hij er wel over, want hij weet het altijd beter (want hij is de beste en zo...), maar zelf beslissen... ho maar. Hij is ook gewoon niet zo geïnteresseerd in een ander, ook niet echt in mij heb ik gemerkt.
Dat schuurt, want ik ben iemand die wel knopen doorhakt en beslissingen neemt. En als ik dingen fout doe (gebeurt helaas ook wel) dit probeert te fixen, zonder dit op anderen af te wentelen en de verantwoordelijkheid neemt voor mijn beslissingen.
Ik ben het met je eens dat je niet altijd alles op een weegschaal moet leggen. Het is niet erg dat iets energie kost, maar je moet er wel een goed gevoel over hebben. En eigenlijk heb ik dat niet. Het is ook zo dat hij ook gewoon niet genoeg credits heeft opgebouwd, waardoor dit oké is. Of dat ik de relatie aan ben gegaan wetende dat ik er niet teveel van mag verwachten. Dat klinkt cru, maar zo werkt het wel.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 13 juni 2024 om 10:46
Dat heb ik gelezen. Maar of het 'vaak' is weet ik ook niet. Misschien wel, misschien niet. Als daar een gevoel bij zit inderdaad niet negeren. Wat ik vooral probeer te zeggen is dat het ook legitiem is als je op dat punt niet echt wat voelt. Niet zozeer tegen of naar aanleiding van jou, maar bloedband zit voor mijn gevoel in dezelfde serie aannames als dat iedereen van zijn/haar ouders houdt (en dat ouders (onvoorwaardelijk) van hun kinderen houden. Ik lees een boek over emotioneel afwezige moeders en vooral de herkenning die ik in het dagelijks leven grotendeels mis komt flink bij me binnen. Een concreet voorbeeld daarvan is dat ik vrij vroeg ben gestopt met proberen verbinding te zoeken met mijn ouders. Geen bewuste keuze en al helemaal niet iets waar ik plezier uit haalde, maar er zijn echt - zowel vanuit mijn ouders als vanuit anderen - negatieve reacties op geweest, waardoor ik tot op de dag van vandaag gebukt ga onder schuldgevoel. Ook omdat ik destijds jongeren in een veel beroerder situatie dan ik heel hard zag proberen die verbinding te maken, en dat is ook wat je vaam hoort en leest (loyaliteit, hoewel ik loyaliteit deels zeker wel heb, dat dan weer wel). Maar ik heb er een structureel slechte overtuiging over mezelf als dochter aan overgehouden, waarvoor ik als veertiger nog altijd voor in therapie ben. Daarom wil ik voor mensen die misschien in een vergelijkbare situatie zitten mijn kant ook belichten. Ik had dat heel graag zelf eerder gehad, de bevestiging dat ik niet slecht ben.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
donderdag 13 juni 2024 om 10:53
canis-felis schreef: ↑13-06-2024 10:11Mja, bloedband... Dat voelt en ervaart iedereen ook anders, denk ik. Ik heb niet echt een gevoel daarbij. Maar misschien ben ik een uitzondering
Voor veel mensen is een bloedband heeeeel belangrijk. En geef toe, dat word je van jongs af aan al ingestampt, zowel bewust als onbewust. Natuurlijk is je moeder de allerliefste en je vader de allerleukste en je zus/broer moet je beste vriend(in) zijn, familie laat je niet vallen, moet je altijd voor klaar staan enz.
Ik vind een bloedband ook niet belangrijk, omdat ik teveel relaties heb zonder bloedband die veeeeel waardevoller zijn dan veel relaties met bloedband. De enige waardevolle bloedbandrelaties die ik op dit moment heb, is met mijn moeder en mijn sibling. Dus tja...
Ik geloof ook niet echt dat dit voor mij meespeelt in mijn relatie met mijn vader. Misschien meer het gevoel dat je hebt bij een vriendschap die niet leuk genoeg is. Zomaar zeggen dat je er geen zin meer in hebt, is ook zoiets. En doorbloeden is ook lastig als de ander het nog wel lijkt te willen.
Nou ja, dat zegt wel iets over hoe ik de relatie zie. Meer een soort niet werkende vriendschap dan een nietwerkende vader-dochter-relatie.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 13 juni 2024 om 13:08
Dat is dan wat het is, toch? Ik denk dat de vriendschapbenadering voortkomt uit dat het al heel lang, misschien zelfs nooit, een werkende vader-dochterrelatie was. Dat ervaar ik zelf tenminste zo. Ik ervaar het al heel lang niet als ouder-kindrelatie omdat er op z'n minst flinke gaten gevallen zijn in bescherming en begeleiding/aanmoediging. Dat ik dat zo voel heb ik al lang geleden geaccepteerd, maar ik worstel er momenteel wel sterker mee in het kader van mantelzorg en communicatie en verwachtingen daaromtrent. Het meeste is gelukkig belegd bij de nieuwe partner en het (professionele) zorgnetwerk. De partner van mijn moeder, nu een jaar of acht in haar leven, gaat er duidelijk van uit dat er sprake is van een 'normale' verstandhouding tussen mij en mijn moeder. Ik vind het moeilijk me daartoe te verhouden. Voor hij in beeld kwam en voor mijn moeder ziek werd was er wat mij betreft wel een acceptabele status-quo. Ik realiseer me tegelijkertijd ook dat de situatie anders en ook complex was geweest als mijn moeder geen partner had. Dat was bij mijn vader zo, maar ook weer een heel andere situatie omdat hij in korte tijd heel ziek werd en overleed. Mijn siblings en ik liepen toen achter de feiten aan, wat ik heel moeilijk vond omdat ik het gevoel had niet goed tot steun te kunnen zijn. Complexe materie 
Ik kan me in jouw situatie goed voorstellen dat je het mantelzorgverhaal (t.z.t.) aan het 'nieuwe gezin' overlaat.
Ik kan me in jouw situatie goed voorstellen dat je het mantelzorgverhaal (t.z.t.) aan het 'nieuwe gezin' overlaat.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 22 juni 2024 om 08:08
Dit weekend heb ik een verjaardag en ik heb er zo geen zin in. De mensen waar we naar toe gaan zijn heel aardig, maar het is er meestal een stampvolle bende met een heleboel kleine kinderen in de leeftijd van 2 tot 12. Ik kan mezelf niet eens horen denken, zoveel lawaai is er.
Hebben jullie ook zo'n hekel aan dergelijke feestjes?
Hebben jullie ook zo'n hekel aan dergelijke feestjes?
zaterdag 22 juni 2024 om 09:19
Oooh, vreselijk! Ook laatst weer zo'n "feestje" gehad. Overal geschreeuw en geren en je moest continu opletten waar je liep omdat je anders kruipende peuters, blokkendozen, stepjes en weet ik wat omver loopt. En die ouders allemaal maar druk met hun kinderen zijn en dus geen normaal gesprek mogelijk. Gelukkig niet te lang gebleven.Sierlijk schreef: ↑22-06-2024 08:08Dit weekend heb ik een verjaardag en ik heb er zo geen zin in. De mensen waar we naar toe gaan zijn heel aardig, maar het is er meestal een stampvolle bende met een heleboel kleine kinderen in de leeftijd van 2 tot 12. Ik kan mezelf niet eens horen denken, zoveel lawaai is er.
Hebben jullie ook zo'n hekel aan dergelijke feestjes?
Sterkte vanmiddag.
zaterdag 22 juni 2024 om 15:45
@canis-felis, bedankt. Fijn dat je jouw verhaal wilt delen en dat ik niet de enige ben die met dit soort dingen zit. 
@sierlijk.... succes en sterkte. Ik wil je niet in de put praten, maar dat klinkt ellendig.
@sierlijk.... succes en sterkte. Ik wil je niet in de put praten, maar dat klinkt ellendig.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
zondag 23 juni 2024 om 20:03
Het viel uiteindelijk mee. Dat kwam omdat we buiten zaten en er minder mensen waren dan anders. De kinderen die er wel waren genoten de vrije opvoeding. Dat houdt in dat je ze niet corrigeert. Ook al pakken ze kaas, leggen het terug, pakken weer iets anders. Ook al loopt kind, ik schat 2 jaar, 3 stukken tegelijk. Heel bijzonder. Moeder zat erbij en keek ernaar, maar de opa en oma moesten kind corrigeren.
Tja, volgens mij gaat er dan iets mis. Vooral opa schijnt de pesthekel te hebben aan deze vrije opvoeding. Lekker makkelijk ook van de moeder, die had geen stress, interesseerde het niet dat volwassenen die hapjes niet meer wilden.
Gelukkig heb ik hier weinig last van gehad, behalve dan dat ik sommige hapjes maar even liet voor wat ze waren.
Tja, volgens mij gaat er dan iets mis. Vooral opa schijnt de pesthekel te hebben aan deze vrije opvoeding. Lekker makkelijk ook van de moeder, die had geen stress, interesseerde het niet dat volwassenen die hapjes niet meer wilden.
Gelukkig heb ik hier weinig last van gehad, behalve dan dat ik sommige hapjes maar even liet voor wat ze waren.
zondag 23 juni 2024 om 20:35
Jajaja schreef: ↑22-06-2024 09:19Oooh, vreselijk! Ook laatst weer zo'n "feestje" gehad. Overal geschreeuw en geren en je moest continu opletten waar je liep omdat je anders kruipende peuters, blokkendozen, stepjes en weet ik wat omver loopt. En die ouders allemaal maar druk met hun kinderen zijn en dus geen normaal gesprek mogelijk. Gelukkig niet te lang gebleven.
Sterkte vanmiddag.
Precies, dit bedoelde ik.
vrijdag 23 augustus 2024 om 23:14
Er is nu een topic over een moeder die zich zorgen maakt over haar kind dat naar de brugklas gaat.
Ik kan me dat zó goed voorstellen. Ik was zelf ook een kind dat gespannen was, heel onzeker en verdrietig vaak. Bedeesd en op de achtergrond. Ik weet hoe dat voelt.
Als ik zo'n topic lees, ben ik zo ontzettend blij dat ik geen kinderen heb. Ik zou me altijd zorgen maken om mijn kinderen. Ik maak me vaak zorgen over van alles.
Die zorgen is de belangrijkste reden dat ik geen kinderen wilde.
En daar komt ook nog bij, op wat voor wereld komen ze terecht?
Al met al weet ik dat de keuze voor geen kinderen, de beste van mijn leven is.
Ik kan me dat zó goed voorstellen. Ik was zelf ook een kind dat gespannen was, heel onzeker en verdrietig vaak. Bedeesd en op de achtergrond. Ik weet hoe dat voelt.
Als ik zo'n topic lees, ben ik zo ontzettend blij dat ik geen kinderen heb. Ik zou me altijd zorgen maken om mijn kinderen. Ik maak me vaak zorgen over van alles.
Die zorgen is de belangrijkste reden dat ik geen kinderen wilde.
En daar komt ook nog bij, op wat voor wereld komen ze terecht?
Al met al weet ik dat de keuze voor geen kinderen, de beste van mijn leven is.
vrijdag 23 augustus 2024 om 23:33
Ik vind kinderen namelijk wel heel leuk.
Als ik zeker wist dat als ik kinderen zou hebben, ze zorgeloos door het leven zouden gaan, zou ik er voor hebben gekozen. Maar niemand gaat zorgeloos door het leven en zoals ik net al zei, ik vind het leven zelf lang niet altijd makkelijk, dus dat is niet realistisch.
Als ik zeker wist dat als ik kinderen zou hebben, ze zorgeloos door het leven zouden gaan, zou ik er voor hebben gekozen. Maar niemand gaat zorgeloos door het leven en zoals ik net al zei, ik vind het leven zelf lang niet altijd makkelijk, dus dat is niet realistisch.
zaterdag 24 augustus 2024 om 00:49
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
