Bijna uitgerekend en bang voor het ouderschap?!

Ik heb negen maanden gedacht dat ik die éne vrouw op de hele wereld zou zijn die zou bevallen van een krop sla. .....

Je hebt geen idee waar je je op voor moet bereiden en iedereen overstelpt je met vervelende , lollig bedoelde en totaal naast-de-waarheid-zittende informatie.

Je hebt kwalen , je droomt raar, je beeldt je van alles in , je kan wel huilen en soms denk je ; kan ik er nog van af ........

Het hoort er een beetje bij , hoor.

Probeer er wel met je vriend over pe praten ; is toch helemaal niet gek dat je een beetje bang bent omdat je geen idee hebt wat er komen gaat en mensen altijd zeggen "wacht maar "? Niks zo leker als samen angsten delen , elkaar gerust stellen , om elkaars angsten lchen ennnnnn ..........wéten wat er bij elkaar speelt. Want als ik je dan een wijze les moet meegeven ; praten helpt bij bijna alles.

wyfke, ik denk dat je als eerste je vriend hier deelgenoot van moet maken. Want hiermee blijven zitten is echt geen optie. Ik denk dat je de komende vier weken moet gaan luieren, genieten van je vrije tijd, naar de bieb gaan en alle boeken die je kan vinden verslinden over de bevalling, de eerste weken met je baby en dergelijke. Je hebt het "gevoel" dat je je niet hebt voorbereid op de komst van je kind maar dat heb je natuurlijk wel. Je bent alleen de afgelopen tijd met praktische zaken beziggeweest, in plaats van het emotionele. Daar zijn ook de vier tot zes weken verlof voor, om je volledig te gaan storten op wat er komen gaat. Om overdag lekker in bed te gaan bijslapen, om te winkelen, om boeken te verslinden over ouderschap en uiteindelijk zesentwintig keer de kleertjes te wassen en het kamertje schoon te maken.Veel vrouwen keren de laatste maand in zichzelf, en das volgens mij gewoon natuurlijk bepaald, je gaat jezelf klaarmaken.



Wat mensen bedoelen met straks kan je niet meer slapen, is waarschijnlijk dat je nu overdag lekker rustig aan moet doen, en lekker moet bijslapen in je bed. Of gewoon met een stapel ouders van nu, kinderen en viva mama's in bed gaan liggen en luieren. In ieder geval niks nuttigs doen(nou ja niet nuttig...)



Als je niet tegen verandering kan, dan gaat een kind krijgen de grootste verandering zijn die je ooit hebt meegemaakt. (ik ben dr eentje net zoals jij)

Je kunt je daar niet op voorbereiden.Je leven gaat op zijn kop staan, er komt een nieuw wezentje en doet zoveel met jou, je lijf, je relatie, je leven! Wat je wel kan doen, is geen verwachtingen hebben. Geen vast patroon willen hebben(wat mensen die niet van verandering houden graag willen) want er is absoluut geen patroon te vinden die eerste weken/maanden. Je gaat onherroepelijk op zoek gaan naar houvast en die krijg je niet, want het is je eerste kind. (lang leve het viva forum! eertse maand heb ik geloof ik veertig topics geopend)

Ga er blanco in, probeer niet vast te houden aan oude gewoontes, maar bekijk gewoon de nieuwe situatie als hij zich aandient. Per situatie dus. En maak je vriend hier alsjeblieft deelgenoot van, ook als hij niet weet dat je niet tegen veranderingen kunt. Want als jij straks de kriebels krijgt, of een dip, dan moet hij alles opvangen, en dat gaat een stuk makkelijker als hij je gevoelens en angsten weet.



Ik denk dat dit bovenstaande ook een van de redenen is dat je nu ineens moeite gaat hebben met het verbroken contact met je ouders. Als je dit gevoel(wat heel normaal is) hebt, dan lijkt het alsof je de grip op de situatie nu ineens kwtijtraakt. En dan val je terug op je basis, wat naast je hele diepe ik, in de regel de ouders vaak zijn, of je eigen thuis van vroeger. Of iets vergelijkbaars. Ik kan me voorstellen dat dat niet echt op een prettig moment komt.



Ik heb mezelf niet voorbereid op de kraamtijd en de tijd erna, ik heb me uitsluitend gefocust op de bevalling en de zwangerschap. Vandaar dat ik je heel erg aanraad om je juist nu(!) te gaan verdiepen in de kraamtijd en wat je kunt verwachten...succes en als je vragen hebt, stel ze maar....

De eerste dagen kun je alles vragen aan de kraamhulp....en er zijn nummers die je dag en nacht kunt bellen met elke vraag die JIJ dringend vindt .

Jammer Wyfke dat je emotioneel pas zo laat bent begonnen te bedenken wat het ouderschap betekend of zou kunnen betekenen. Face it, je kunt van te voren geen voorstelling maken van hoe het zou zijn. Maar je kunt wel beginnen met een emotionele balans van je leven en waarom jullie ook alweer kinderen wilden en wat je je kind mee wilt geven in het leven. En veel verder dan dat kom je toch niet. Als je kindje maar gewenst is, verder zijn er geen antwoorden.

Met gewenst bedoel ik overigens niet dat daarmee je zorgen of zelfs pessimistische gedachten over zouden moeten zijn.

Mijn zwangerschap en bevalling en het eerste jaar erna zijn mij emotioneel gezien niet in de koude kleren gaan zitten. En wat had ik graag gewild dat ik daar veel eerlijker over was geweest. Dat ik mijn onzekere en pessimistische gevoelens veel meer gedeeld had.

Dat is ook echt wat ik jou aanraad! Deel je eerlijke gevoel met je partner. Want jullie samen moeten het gaan doen, jullie moeten die band hebben om die moeilijke spannende emotionele en ook bijzondere periode door te maken. Begin daar nu mee, want hoe eerlijker jullie tegen elkaar zijn, hoe relativer alles ook weer wordt. Spanningen en zorgen worden echt alleen maar groter door ze voor je te houden.

Hoi Wijfke, herkenbaar verhaal ben nu 38 weken en heb ook erg aan mijn verlof moeten wennen, heb ook veel last van dromen over het verleden, depri dips en beetje bang zijn over wat er gaat komen. Nu helpt voor mij lezen wel dus heb wat boeken over de kraamtijd in huis gehaald. Voor de rest probeer ik me ook erg te realiseren dat veel emoties ook gelinkt zijn aan alle hormonen die aan het werk zijn om ervoor te zorgen dat alles straks goed verloopt. Zo kan ik enrom zenuwachtig zijn over hoe het straks moet met de verzorging terwijl ik al jaren met jonge kinderen werk en echt wel weet wat ik moet doen. En de depri klachten voelen erg hetzelfde als mijn oude PMS klachten. Merk ook wel dat het moeilijk is om hierover te praten. Het is erg lastig omdat mensen er of overheen praten of overbezorgt van raken. Dus als je hier wil spuien lekker doen hoor!

en verder sluit ik me helemaal aan bij sunlight. Heb geen verwachtingen van hoe het loopt, maar probeer alles open te ontvangen. Er is geen ritme, regelmaat of wat dan ook te ontwarren de eerste tijd. Hou er sterk rekening mee dat je de eerste periode (minimaal 3 maanden) nodig hebt om de situatie een beetje in de vingers te krijgen en verwacht gewoon verder niet zoveel. Niet van jezelf als sociaal dier, als huisvrouw, als carrieretijger. Je hebt al je tijd en energie nodig voor die nieuwe situatie. Hoe meer je jezelf die ruimte geeft, hoe makkelijker het zal gaan. En praat! Vertel wat je voelt, vindt, denkt, ervaart, etc. Wees gewoon eerlijk, want dat is juist wat jullie heel sterk bindt in het krijgen van een kindje. Tuurlijk zet het je relatie op z'n kop, maar het is tevens ook een enorm bindende factor, als je maar met elkaar blijft communiceren (hoeft echt niet oeverloos lullen te zijn hoor) en delen

Oh en de eerste periode: DURF te zeggen dat het je zwaar valt, of zelfs wat tegenvalt, als dat zo is, tijdens de kraamperiode. Want dat shcijnt zo'n vreselijk taboe te zijn!Terwijl het heel normale gevoelens zijn. Maar doordat bijna niemand ze uitspreekt, is het not done en lijk je voor jezelf abnormaal. Je gaat dus nog meer je best doen om normaal over te komen, gaat op je tenen lopen, de lat hoger leggen en dat kost bergen en bergen energie en je kop misschien wel! Dus: spreek alles uit, nu, maar dan ook!!

Wyfke, hoe gaat het nu? Heb je wat gehad aan de lappen tekst die iedereen neer heeft gezet?

lopen is idd verstandig, Wyfke; verzet de zinnen en helpt vaak omje hoofd een beetje leeg te maken.

Ik zag ook erg op tegen de eerste tijd na de bevalling. Wat mij erdoor heen gesleept heeft, is om vooral niet te ver vooruit te kijken, alles per dag te beleven. Ik kan nogal een zwartkijker zijn in de trant van: 'hoe moet dat nu over x weken/maanden als...' Dat heb ik heel bewust niet gedaan in de kraamtijd, gewoon maar per dag, per uur bekijken hoe het gaat.

en ik kon op het laatst van de zwangerschap zo weinig, dat ik zó blij was dat het kind er uit was en ik mijn eigen lijf weer terug had, dat me dat ook aardig op de been hield.



Succes! en laat je niet teveel leiden door andermans verhalen: het wordt voor jou hoe dan ook anders.

heej Wyfke, ik herken je gevoelens!

Ik ben nu 34 weken zwanger, en zit al sinds het begin van de zomervakantie thuis (werkredenen, geen medische) en je wereldje wordt inderdaad kleiner. want iedereen werkt wel, en jij niet..



Ik zie ook overal beren op de weg (wat als.....). Ik kan me zelfs soms al druk maken hoe dat straks gaat als we een peuterpuber in huis hebben (erg he?).



Uitspraak die mij erg helpt: voor elke beer is een geweer! Oftewel: voor elk probleem komt tzt wel een oplossing.

En je hoeft alles niet alleen te doen: voor je vriend komen er ook veel veranderingen! praten dus!