BJZ hoe gaat dat nu?

Hoi allen,

Ik lees al jaren mee. Nu een account aangemaakt om zelf eens wat voor te leggen. Dit topic is niet bedoeld om wie dan ook in een slecht daglicht te zetten, ik zou vooral zo graag eens willen weten of en wat er nu werkelijk is veranderd.

Zelf ben ik, lang geleden, opgegroeid binnen de jeugdzorg. In mijn herinneringen is er een hoop misgegaan. Gezinswerkers kwamen en gingen. Elke keer opnieuw kennis maken, en geen van hen kwam echt tot de kern. Geen van hen keek echt naar mij en mijn wensen. Ik heb me nooit zo gezien gevoeld. Mijn gezin is ontwricht, en ook de familie waar ik opgroeide was onveilig, had niet de juiste bedoeling en heeft mij in mijn beleving nooit de basis kunnen geven die ik zo graag had gehad. Desalniettemin ben ik goed terecht gekomen. Ik heb een goede baan en was gelukkig gezegend met een flinke portie doorzettingsvermogen en een goedwerkend stel hersenen. Qua relatie met mijn echte en opvoedfamklie, dat is een puinhoop. Maar het zij zo, daar heb ik me bij neergelegd. Ik denk wel dat dat anders had gekund.

Ivm het vernietigen van dossiers na een x aantal jaar heb ik de mijne opgevraagd. Ik hoopte hiermee antwoorden te vinden op mijn vragen, gaten in mijn herinneringen op te kunnen vullen en terug te lezen wat nu echt was, en wat mijn eigen interpretatie / die van mijn opvoedouders die zij op mij hebben overgebracht.

Ik moet zeggen, het was meer dan ik dacht. Er zijn geen rapportages uitgehaald (denk ik) en fouten worden niet onder het tapijt geschoven (maar ook niet erkend). Ik heb alle info gekregen die er was. Eindstand : het was nog erger dan ik dacht. Vele overdrachten van de 1 naar de ander qua begeleiders, een begeleider die tevens in mijn straat woonde, begeleiders die mij nooit gezien hebben en uitgingen van de informatie van mijn omgeving en deze niet bij mij checkten. Ondanks de vele signalen die ik gaf, op het moment dat ik wel aanwezig was bij een gesprek, werd er niet gehandeld. De signalen staan wel keurig vermeld overigens. (kind reageert angstig op mannen, kind draait bij tests mbt fantasieverhalen het verhaal standaard zo dat moeder dood is, kind geeft aan weg te lopen als ze alleen met vader moet zijn). In elke overdracht zie ik ook informatie verloren gaan en ik lees een heleboel wat ik niet wist. In mijn beleving heeft mijn vader me nooit meer willen zien, ik lees dat hij keihard gevochten heeft maar nooit de kans kreeg. Ik zie mensen die signalen zien maar niet oppikken. Mensen die langs lijken te komen omdat dit moet, niet om voor mijn welzijn te zorgen.

Al met al kun je stellen dat het naast dat het me inzichten geeft, het ook mijn beeld van de mensen die ik als familie zie in de war schopt. Mensen die ik wel vertrouwde hebben me woorden in de mond gelegd die ik nooit heb gezegd, maar waar ik wel de consequentie van heb mogen dragen. Mensen die ik niet vertrouwde, hebben zich daadwerkelijk ingezet, zij het soms op een behoorlijk onhandige manier.

Ik werk zelf in de zorg en hoor regelmatig dat de jeugdzorg, nadat het op de schop ging en heringericht werd enorm verbeterd is. Dat gun ik de generatie van nu enorm. Dat kan een hoop leed besparen. Maar de vraag rijst... Wat is er dan daadwerkelijk veranderd? Welke verbeteringen zijn er dan doorgevoerd? Vanuit welke persoon de info komt maakt me niet uit. Het zou super zijn om de visie van een huidige cliënt van de bjz te lezen, maar ook die van een medewerker bijvoorbeeld. Ik zou het wel waarderen als we netjes blijven en elkaars mening en ervaring kunnen accepteren en naast elkaar laten bestaan.

Ik ben zeer benieuwd naar ervaringen en vind het toch ook prettig even van me af te schrijven na al die nieuwe informatie die ik tot me heb genomen. Ik probeer op alles te reageren, maar kan niet beloven hier de hele dag online te zijn.

Dank voor de reacties!

@surebaby, mijn ervaring is ook in de vroege jaren 90. Wat goed dat je zaken bespreekbaar hebt gemaakt! Ik heb het geprobeerd maar werd meerdere malen weggewuifd om geen oude koeien uit de sloot te halen, en ik zit er nu toch goed bij? Zo erg kan het niet geweest zijn. Ik heb echt moeten leren dat mijn jeugd niet normaal was, maar schrik alsnog van informatie die ik lees. Het is heel jammer dat een open gesprek zo moeilijk tot stand te brengen is, en ik voel ook angst aan de andere kant, bij JZ dat ik ze op hun vingers wil tikken. Wat ik er ook van vindt, dat is een heel andere tijd geweest. Dat neem ik de huidige groep werkers niet kwalijk. Ik hoop wel heel erg dat er echt dingen zijn veranderd en dat er ook een grote groep is met positieve ervaring.

Ik sprak laatst een jeugdzorg werker die wel iets heel moois doet: samen met het kind kijken wie er belanrijk is voor hem / haar / hen / vulzelfin. Samen kijken ze dan of die persoon bereid en in staat is het kind een plek te bieden tot het thuis weer veilig is. Dit gaat dam om bijv. De juf, voetbaltrainer, buurvrouw, een vriendje... En in sommige gevallen lukt dat. Een duidelijke verbetering vind ik dat!

@uithuis, je ervaring klinkt verschrikkelijk. Wat ik wel heb geleerd is dat een wens, en een beste optie soms ver uit elkaar liggen. Ik wilde graag naar mijn moeder, maar die was psychisch veel heftiger beperkt dan ik in die tijd kon begrijpen. Wel heb ik uitleg daarin gemist. De gezinsvoogd heeft zoveel macht, en als er dan niks wordt uitgelegd, dan ben je zo machteloos. Let op, ik zeg niet dat je iets mankeert of dat het bij jou ligt, daarvoor weet ik te goed hoe naar bjz te werk kan gaan, maar blijf vragen om uitleg en laat zaken vastleggen. De narigheid vind ik wel, hoe langer een kind uit huis is, hoe makkelijker de kaart "kind is al gehecht, al zolang uit huis, heeft een leven opgebouwd" getrokken kan worden. Ik zie te weinig inzet op het begeleiden van alle partijen om een kind waar mogelijk terug in de eigen omgeving te krijgen. Het lijkt alsof er gewacht wordt op een miraculeus wonder, wat praktisch nooit plaatsvindt. In het werken aan de terugkeer zie ik dus echt wel een enorme mogelijkheid tot ontwikkeling...
Hoe wordt daar op dit moment in geïnvesteerd, in jouw ervaring?


Sorry lang verhaal en her en der wat van de hak op de tak geloof ik...

Wat verschrikkelijk oneerlijk. En bijzonder he, dat het bepalend kan zijn welke gezinswerker je hebt in wat de toekomst brengt. Hoe is het contact met je dochter nu? Blijf liefde geven en je goede intenties laten zien. Wees altijd eerlijk, maar betrek haar niet in de strijd die je voert. De pure oprechte liefde zonder alle volwassenmensenzaken hadden mijn jeugd een stuk onbezorgder gemaakt, voor zover de omstandigheden dit toelieten... Kan je een beetje terecht bij mensen om je heen om je verhaal en emoties kwijt te kunnen?

Hou vol en blijf sterk hoor. En jank het er af en toe even flink uit om vervolgens weer te zoeken naar nieuwe wegen tot een oplossing. <3

@ttroeteltje, zeker niet zomaar. Ik werd vrijwillig tijdelijk uit huis geplaatst ivm psychiatrie aan moeders zijde, en een vader die het niet meer trok aan de andere kant. Doel was terug naar vader. Na een half jaar kwam het argument van hechting al ter sprake. Het zou niet verstandig zijn me terug te plaatsen. Toen ontstonden er verhalen dat ik niet meer naar hem toe zou willen, wat in die tijd echt nog niet zo was. Daarna ben ik als klein meisje zo beïnvloed met negatieve verhalen over een vader die niet naar me zou omkijken, en werd hem te verstaan gegeven dat ik niet meewilde (lees mocht). Op mijn 6e staat in mijn dossier "hijodelaluna woont naar plezier in haar gezin en wil hier tot haar volwassenheid blijven wonen". Daar zat ik dan. Uiteindelijk heb ik die uitspraken uiteraard overgenomen, want wat moet je anders als klein kind. Zo werkt dat gewoon. Er is toen grote haast achter de aanvraag bij de rechtbank geweest om het een definitieve uithuisplaatsing te maken. Ondertussen woonde ik bij een man die volgens mijn dossier nooit bij gesprekken was want werken. (lees alcoholist en de roes uitslapen boven. En ik mocht met mijn 7 jaar papa vragen alsjeblieft boven te blijven en geen geluid te maken. "want anders moet je hier weg dus dat moet je papa echt vertellen. Ze nemen je zo mee dus mondje dicht"). Die waarheidsvinding, wat ik nu zelf vond had gekund door met mij in gesprek te gaan. En niet alle vragen aan mijn ouders te stellen. Ik was echt een heel goed te lezen kind. Maar niemand vroeg me iets.

Met het lezen van mijn dossier is mijn beeld van de familie behoorlijk onderuit gehaald. Met een pleegmoeder die volgens mij in elk geval nog het beste met me voorhad en een vader waar ik, omdat hij me niet moest, sinds mijn 6e geen contact meer heb begon ik. De rollen bleken toch wat anders. Ik denk dat er echt wel meer boven tafel had kunnen komen. Maar ik besef heel goed dat die tijden anders waren. En ik heb tonnen respect voor eenieder die in de jz werkt en dagelijks zulke levensveranderende keuzes moet maken. Ik wens alleen dat er momenteel meer protocollen zijn waardoor de jzwerker ook handvatten heeft om die keuze weloverwogen te kunnen maken, en daar lijkt het niet op. Toch hoop ik nog op succesverhalen. (waar ik mezelf er ook 1 van vind, want als ik kijk waar ik nu sta... Welliswaar ondanks jeugdzorg, heb ik toch best een succesvol leven en ben ik trots op mezelf! En ik vergeet ook zeker niet dat er een hoop kinderen uit huis worden geplaatst en er daadwerkelijk beter uitkomen, ook als 't leven niet fantastisch verloopt. In sommige gevallen is alles beter dan thuis! En ik... Ik zal nooit weten of het anders beter zou zijn geweest.) Ik ben blij met het nu en wil niet leven in een eeuwige boosheid ten opzichte van het verleden, maar fijn om het even van me af te praten is het zeker.