Kinderen
alle pijlers
Bye bye oude ik????
zondag 9 september 2007 om 23:34
En dan ben je moeder...
Ik las vanmiddag in een oude (juli 2007) ouders van nu een artikel over je nieuwe persoonlijkheid als je moeder wordt en eerlijk is eerlijk, mijn mond viel echt oprecht open van verbazing toen ik het las en ik vroeg me af of ik dan zo vreemd was?!? Want ik herken mezelf helemaal niet in het artikel.
Het suggereert dat er een nieuwe persoonlijkheid wordt geboren op het moment dat je moeder bent. Ik citeer maar even wat:
"hoe doet jouw kind dat?"Oh zo en zo. "jeetje, mijn kind doet zo en zo, wat grappig he?"
"Nou, dat soort gesprekken -nam ik me plechtig voor- zou ik nooit hebben. Maar nu sopfhietje is geboren, ik kon niet meer ophouden over krampjes en tepelkloven"
Of: In mijn leven voor mijn kind wist ik aardig goed wie ik was. Maar voor mijn oude ik leek totaal geen ruimte meer te zijn. Zonder het te weten had ik een totale moeder-make-over gehad.
En: "er zou een ritueel moeten komen om afscheid te nemen van je oude zelf en de nieuwe periode van het moederschap in te wijden. Dan word je je nl. bewuster van de grote persoonsverandering die er aan zit te komen"
Ik wil niemand voor het hoofd stoten die het ook zo ervaart (kennelijk is het normaal). Maar ik heb hier de boot gemist geloof ik. Ik moest 3 jaar geleden grijnzen om opmerkingen uit mijn omgeving die dingen zeiden als 'wacht maar, als je eenmaal moeder bent'. En vrouwen die zeiden dat ze voor het moederschap zeker wisten dat ze nog ruig zouden doen en blijven, maar zichzelf helemaal niet terug herkenden toen de baby eenmaal geboren was.
Het gekke is dat ik mezelf nog prima terug herken. Ik ben voor mijn gevoel niet echt veranderd. OK, ja, mijn praktijk is veranderd (ik breng mijn dagen met kind uiteraard anders door dan zonder kind), maar gevoelsmatig ben ik nog dezelfde en heb ik nog steeds dezelfde interesses. Ik ben volledig zorgzaam en liefdevol voor en over mijn dochter, maar kan net zo goed heel erg hard genieten (zelfs zonder schuldgevoel
) zonder haar. En zonder mijn kind in de buurt voel ik me eigenlijk bijna net alsof ik geen moeder ben, gewoon mijn oude ikje zeg maar. Er moet echt een specifieke reminder zijn om me te beseffen (foto zien ofzo) dat ik moeder ben (of instinctief als ik een baby hoor huilen). Maar als ik gewoon lekker uit eten ben, ben ik lekker uit eten en zit ik niet constant aan mijn kind te denken.
Ben ik dan de enige die zichzelf gewoon nog zichzelf voelt? Maar dan met een dimensie erbij ipv vervangen door een andere dimensie?
Ben echt heel erg geinteresseerd in jullie ervaringen!
Ik las vanmiddag in een oude (juli 2007) ouders van nu een artikel over je nieuwe persoonlijkheid als je moeder wordt en eerlijk is eerlijk, mijn mond viel echt oprecht open van verbazing toen ik het las en ik vroeg me af of ik dan zo vreemd was?!? Want ik herken mezelf helemaal niet in het artikel.
Het suggereert dat er een nieuwe persoonlijkheid wordt geboren op het moment dat je moeder bent. Ik citeer maar even wat:
"hoe doet jouw kind dat?"Oh zo en zo. "jeetje, mijn kind doet zo en zo, wat grappig he?"
"Nou, dat soort gesprekken -nam ik me plechtig voor- zou ik nooit hebben. Maar nu sopfhietje is geboren, ik kon niet meer ophouden over krampjes en tepelkloven"
Of: In mijn leven voor mijn kind wist ik aardig goed wie ik was. Maar voor mijn oude ik leek totaal geen ruimte meer te zijn. Zonder het te weten had ik een totale moeder-make-over gehad.
En: "er zou een ritueel moeten komen om afscheid te nemen van je oude zelf en de nieuwe periode van het moederschap in te wijden. Dan word je je nl. bewuster van de grote persoonsverandering die er aan zit te komen"
Ik wil niemand voor het hoofd stoten die het ook zo ervaart (kennelijk is het normaal). Maar ik heb hier de boot gemist geloof ik. Ik moest 3 jaar geleden grijnzen om opmerkingen uit mijn omgeving die dingen zeiden als 'wacht maar, als je eenmaal moeder bent'. En vrouwen die zeiden dat ze voor het moederschap zeker wisten dat ze nog ruig zouden doen en blijven, maar zichzelf helemaal niet terug herkenden toen de baby eenmaal geboren was.
Het gekke is dat ik mezelf nog prima terug herken. Ik ben voor mijn gevoel niet echt veranderd. OK, ja, mijn praktijk is veranderd (ik breng mijn dagen met kind uiteraard anders door dan zonder kind), maar gevoelsmatig ben ik nog dezelfde en heb ik nog steeds dezelfde interesses. Ik ben volledig zorgzaam en liefdevol voor en over mijn dochter, maar kan net zo goed heel erg hard genieten (zelfs zonder schuldgevoel
) zonder haar. En zonder mijn kind in de buurt voel ik me eigenlijk bijna net alsof ik geen moeder ben, gewoon mijn oude ikje zeg maar. Er moet echt een specifieke reminder zijn om me te beseffen (foto zien ofzo) dat ik moeder ben (of instinctief als ik een baby hoor huilen). Maar als ik gewoon lekker uit eten ben, ben ik lekker uit eten en zit ik niet constant aan mijn kind te denken.Ben ik dan de enige die zichzelf gewoon nog zichzelf voelt? Maar dan met een dimensie erbij ipv vervangen door een andere dimensie?
Ben echt heel erg geinteresseerd in jullie ervaringen!
zondag 9 september 2007 om 23:37
Ik denk niet dat je een volslagen ander mens wordt ...............onder de oppervlakte gelegen talenten / driften kunnen er wel ineens uitkomen , zeg maar .
Sommige talenten zijn ook erg persoonsgebonden ; die van het opruimen van een plas kots bijvoorbeeld , dat kan ik heel erg goed......mits het kots van MIJN baarselen is.
Sommige talenten zijn ook erg persoonsgebonden ; die van het opruimen van een plas kots bijvoorbeeld , dat kan ik heel erg goed......mits het kots van MIJN baarselen is.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 9 september 2007 om 23:54
Nee, volgens mij herken ik het ook niet zo. Het eerste jaar wel, dan staat alles in het teken van Het Kind, maar nu ben ik volgens mij niet wezenlijk anders dan voor hem. Net wat je zegt, praktisch gezien vul je de dingen anders in, maar daaronder is er niet zo gek veel veranderd. En dingen als bijvoorbeeld heel veel uitgaan, wat ik deed in het pre-kind tijdperk, daarvan denk ik dat die ook zonder kind wel veranderd zouden zijn. Gewoon omdat ik ouder ben geworden. Ik denk zelfs eerder dat de veranderingen die er zijn geweest eerder de oorzaak van het kind waren dan het gevolg, als je begrijpt wat ik bedoel.
Wat ik bijvoorbeeld zelf heel irritant vind: je leest altijd dat ongeduldige mensen door de komst van hun kind als bij toverslag veranderd zijn in geduldige types die van zichzelf versteld staan. Nou, bij mij dus echt niet, ook voor mijn kind ben ik een vrij ongeduldig type. Ik hoor wel van vriendinnen dat ze me zachter en liever vinden, maar ook dat is denk ik niet per se te wijten aan het moederschap. Meer een natuurlijke ontwikkeling waarin ook een kind krijgen paste.
Wat ik bijvoorbeeld zelf heel irritant vind: je leest altijd dat ongeduldige mensen door de komst van hun kind als bij toverslag veranderd zijn in geduldige types die van zichzelf versteld staan. Nou, bij mij dus echt niet, ook voor mijn kind ben ik een vrij ongeduldig type. Ik hoor wel van vriendinnen dat ze me zachter en liever vinden, maar ook dat is denk ik niet per se te wijten aan het moederschap. Meer een natuurlijke ontwikkeling waarin ook een kind krijgen paste.
Am Yisrael Chai!
maandag 10 september 2007 om 00:17
Wat ik dus inderdaad begrijp zijn de complete karakterveranderingen tgv het krijgen van kinderen. Ik vind het logisch dat je als mens evolueert en dat er dus ook dingen veranderen in je leven. Dat je andere behoeften krijgt bijvoorbeeld, waar je eerst misschien alleen maar weekend in en weekend uit in de kroeg hing (als ik het al zou willen zou ik in nacht twee van mijn barkruk flikkeren om 02.00 's nachts...).
Maar ik was een ongeduldje en ben dat nog steeds. Er wordt door dat artikel bijna gesuggereert (of ik interpreteer het zo, kan ook hoor) dat het moederschap een vervulde oerdrift is, wat vrouwen na 20 a 30 jaren (hangt ervan af wanneer je een kind krijgt) uitrazen eindelijk hun rolbestemming (en daarmee het uitoefenen van hun oerinstincten) geeft. Net alsof dat wat je ervoor deed niet belangrijk was of ertoe deed. Maar het leven is toch een continuüm? Wat ik ervoor deed was net zo goed ik en mijn leven (en daardoor ook belangrijk) als wat ik nu doe en ervaar. Sommige vrouwen zeggen wel eens helemaal de connectie kwijt te zijn met hun kinderloze vriendinnen. Maar dan vraag ik me af hoe dat dan kan, want je weet toch nog wat je leven was voordat je kinderen kreeg??
Ik weet/merk heus wel dat er vlakken zijn die kinderloze vriendinnen niet zo goed kunnen invoelen. Net als ik avonden stappen en kroeghangen niet meer kan uitbouwen tot een serieus gesprek van uren en uren. Maar dat zou ik ook niet meer hebben als ik geen kind zou hebben gekregen. Simpelweg omdat ik dat ervoor ook al niet meer deed. Maar mijn karakter is heus niet echt veranderd (nou ja, vast wel, maar zeker niet drastisch). Oude vriendinnen vinden mij erg onveranderd zelfs en dat is niet gespeeld. Ze zien wel een moeder die voor haar kind zorgt en betrokken is, maar als ik zonder mijn dochter ben, dan ben ik gewoon weer voornl. vriendin en lig ik ook weer gierend van het lachen onder de tafel. Verantwoordelijkheidsgevoel/besef wordt misschien teveel verwart met karakterverandering denk ik dan maar.
Maar ik was een ongeduldje en ben dat nog steeds. Er wordt door dat artikel bijna gesuggereert (of ik interpreteer het zo, kan ook hoor) dat het moederschap een vervulde oerdrift is, wat vrouwen na 20 a 30 jaren (hangt ervan af wanneer je een kind krijgt) uitrazen eindelijk hun rolbestemming (en daarmee het uitoefenen van hun oerinstincten) geeft. Net alsof dat wat je ervoor deed niet belangrijk was of ertoe deed. Maar het leven is toch een continuüm? Wat ik ervoor deed was net zo goed ik en mijn leven (en daardoor ook belangrijk) als wat ik nu doe en ervaar. Sommige vrouwen zeggen wel eens helemaal de connectie kwijt te zijn met hun kinderloze vriendinnen. Maar dan vraag ik me af hoe dat dan kan, want je weet toch nog wat je leven was voordat je kinderen kreeg??
Ik weet/merk heus wel dat er vlakken zijn die kinderloze vriendinnen niet zo goed kunnen invoelen. Net als ik avonden stappen en kroeghangen niet meer kan uitbouwen tot een serieus gesprek van uren en uren. Maar dat zou ik ook niet meer hebben als ik geen kind zou hebben gekregen. Simpelweg omdat ik dat ervoor ook al niet meer deed. Maar mijn karakter is heus niet echt veranderd (nou ja, vast wel, maar zeker niet drastisch). Oude vriendinnen vinden mij erg onveranderd zelfs en dat is niet gespeeld. Ze zien wel een moeder die voor haar kind zorgt en betrokken is, maar als ik zonder mijn dochter ben, dan ben ik gewoon weer voornl. vriendin en lig ik ook weer gierend van het lachen onder de tafel. Verantwoordelijkheidsgevoel/besef wordt misschien teveel verwart met karakterverandering denk ik dan maar.
maandag 10 september 2007 om 00:22
Ik ben wel degelijk veranderd sinds komst van mijn kinderen. De belangrijkste is dat ik, voordat ik zélf een kind kreeg, helemaal niks met kinderen had. Nu ik zelf moeder ben, vind ik kinderen wél leuk. En niet alleen die van mij.
Maar vooral het grote besef van verantwoordelijkheid, angst om te verliezen wat je zo ontzettend dierbaar is, is erbij gekomen. Dus dat stukje zou je kunnen zijn als een nieuwe 'ik', want yep, daarvan had ik werkelijk geen idéé toen ik zwanger was van mijn eerste. Dat daar zoveel meer bij komt kijken dan praktische verzorging en opvoeding.
Verder denk ik dat het nogal met eigen persoonlijkheid te maken heeft. Als je nooit al zo'n groot wereldje had of diverse interesses, is dat ná kinderen krijgen niet anders en is het niet vreemd dat er alleen over kinders gesproken kan worden. En inderdaad, als je altijd al ongeduldig/chaotisch/of juist een control-freak was, ben je niet ineens veranderd omdat je een kind gebaard hebt.
Ik zie het trouwens sowieso al niet als een 'persoonsverandering' of een klein wereldje met alleen interesse in eigen kind als moeders onderling hun ervaringen uitwisselen over de ontwikkeling van hun kinderen. Dat is gewoon spiegelen, dat doen we ook zonder kinderen wel, normaal menselijk gedrag.
Maar vooral het grote besef van verantwoordelijkheid, angst om te verliezen wat je zo ontzettend dierbaar is, is erbij gekomen. Dus dat stukje zou je kunnen zijn als een nieuwe 'ik', want yep, daarvan had ik werkelijk geen idéé toen ik zwanger was van mijn eerste. Dat daar zoveel meer bij komt kijken dan praktische verzorging en opvoeding.
Verder denk ik dat het nogal met eigen persoonlijkheid te maken heeft. Als je nooit al zo'n groot wereldje had of diverse interesses, is dat ná kinderen krijgen niet anders en is het niet vreemd dat er alleen over kinders gesproken kan worden. En inderdaad, als je altijd al ongeduldig/chaotisch/of juist een control-freak was, ben je niet ineens veranderd omdat je een kind gebaard hebt.
Ik zie het trouwens sowieso al niet als een 'persoonsverandering' of een klein wereldje met alleen interesse in eigen kind als moeders onderling hun ervaringen uitwisselen over de ontwikkeling van hun kinderen. Dat is gewoon spiegelen, dat doen we ook zonder kinderen wel, normaal menselijk gedrag.
maandag 10 september 2007 om 00:45
Overigens vind ik ook wel wat passé worden. Naar mijn idee zitten we in een tijd waarop we als moeders onderling moeten laten zien dat we vooral niet teveel over onze kinderen praatten, dat we ook fulltime aan de bak kunnen blijven, dat we nog net zo wild en onbezonnen zijn, regelmatig met al dan niet kinderloze vrienden middernachtelijke kroegtochten houden, ons nog steeds staande kunnen houden in een goede inhoudelijke discussie over wereldproblematiek en andere actuele zaken, in een handomdraai de laatste culinaire sensaties op tafel zetten, we voorál geen lijf bezitten die toont dat er een kind in is gegroeid, minimaal 3 keer per week onze partners verleiden met onovertroffen vrijpartijen waar de vonken vanaf vliegen, zo niet dan ben je vast frigide.
Alles om maar niet toe te hoeven geven dat onze kinderen ons raken in ons hart en je je hand ervoor af zou hakken als dat nodig zou zijn.
Kom op zeg
Alles om maar niet toe te hoeven geven dat onze kinderen ons raken in ons hart en je je hand ervoor af zou hakken als dat nodig zou zijn.
Kom op zeg
maandag 10 september 2007 om 01:14
Ik ben wel veranderd.
Om twee voorbeelden te noemen:
Ik was vroeger, in de nog kinderloze tijd, een echte kindervriendin. Stond als eerste naast het bed van bevallen vriendinnen met de leukste kado's. Wilde juf worden. Wilde zelf wel 4 kinderen als het me gegund was.
En nu niet.
Ik vind kinderen van vreemden niet (zo) leuk (meer).
En ik wil al helemaál geen juf meer worden.
Misschien dat het weer overgaat als mijn kinderen niet zo veeleisend meer zijn. Dat mijn moeder-energie weer in andere kindjes gepropt kan worden. Maar nu niet.
Mijn werk was altijd maar wat aanpielen. De tijden buiten mijn werk waren belangrijker. Werk was meer een middel om geld te vergaren om dat vervolgens weer heel snel uit te geven in al die zg vrije tijd.
Nu niet.
Ik neem werk serieus.
Naast dat ik het wel lekker vind om niet altijd maar thuis te hoeven zitten en een andere verantwoordelijkheid te dragen. Die van mezelf vooral, en niet altijd maar die van mijn kinderen voorop gesteld.
Werk is dus belangrijk(er) geworden.
Maar misschien waren die twee dingen in de loop der tijd toch wel veranderd, ook al had ik geen kinderen gekregen.
Ik weet niet of ik Moederschap de 'schuld' moet geven.
Daarnaast vind ik over je kinderen, en aanverwante zaken, praten niet meer dan normaal. Omdat het nu eenmaal mijn interesse heeft. Zo praat ik ook over mijn hobbies, mijn Jumbosupermarktavonturen, of andere dingen die in mijn dagelijsk leven voorbij komen.
Dat het de ontvanger zijn smaak niet is, of interesse niet heeft, daar kan ik niets aan doen. Het is voor mij wel belangrijk.
Smaken verschillen.
En smaken veranderen.
Wat is daar erg aan?
Om twee voorbeelden te noemen:
Ik was vroeger, in de nog kinderloze tijd, een echte kindervriendin. Stond als eerste naast het bed van bevallen vriendinnen met de leukste kado's. Wilde juf worden. Wilde zelf wel 4 kinderen als het me gegund was.
En nu niet.
Ik vind kinderen van vreemden niet (zo) leuk (meer).
En ik wil al helemaál geen juf meer worden.
Misschien dat het weer overgaat als mijn kinderen niet zo veeleisend meer zijn. Dat mijn moeder-energie weer in andere kindjes gepropt kan worden. Maar nu niet.
Mijn werk was altijd maar wat aanpielen. De tijden buiten mijn werk waren belangrijker. Werk was meer een middel om geld te vergaren om dat vervolgens weer heel snel uit te geven in al die zg vrije tijd.
Nu niet.
Ik neem werk serieus.
Naast dat ik het wel lekker vind om niet altijd maar thuis te hoeven zitten en een andere verantwoordelijkheid te dragen. Die van mezelf vooral, en niet altijd maar die van mijn kinderen voorop gesteld.
Werk is dus belangrijk(er) geworden.
Maar misschien waren die twee dingen in de loop der tijd toch wel veranderd, ook al had ik geen kinderen gekregen.
Ik weet niet of ik Moederschap de 'schuld' moet geven.
Daarnaast vind ik over je kinderen, en aanverwante zaken, praten niet meer dan normaal. Omdat het nu eenmaal mijn interesse heeft. Zo praat ik ook over mijn hobbies, mijn Jumbosupermarktavonturen, of andere dingen die in mijn dagelijsk leven voorbij komen.
Dat het de ontvanger zijn smaak niet is, of interesse niet heeft, daar kan ik niets aan doen. Het is voor mij wel belangrijk.
Smaken verschillen.
En smaken veranderen.
Wat is daar erg aan?
maandag 10 september 2007 om 01:40
Voor mijn gevoel ben ik weinig veranderd na het krijgen/hebben van een kind.
Ik was ongeduldig/perfectionistisch en dat ben ik nog steeds. Het hebben van een kind heeft daar geen verandering in gebracht.
Ik ben nog steeds gek op kinderen, alleen iets minder gek op babies. Of nee op babies van mezelf. Mijn eigen baby begreep ik totaal niet, terwijl ik prima overweg kon met babies van anderen, nog steeds.
Mijn peuter daarentegen begrijp ik prima, kan ik ook prima mee overweg.
Op dagen dat ik werk moet iemand me al vragen naar mijn kind om me weer even te laten beseffen dat ik moeder ben. Dan is ie ook totaal uit mijn geheugen gewist lijkt het wel. (tuuk niet echt, maar weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken)
Als iemand naar mijn kind vraagt weet ik meteen weer hoe gek ik op hem ben, maar anders zit ie op de achtergrond weggestopt.
En toch vinden mensen dat ik zachter geworden ben. Merk ikzelf dat ik emotioneler ben sinds zijn komst. Ik ben rustiger, minder gehaast. Vind minder dingen belangrijk.
Ik was ongeduldig/perfectionistisch en dat ben ik nog steeds. Het hebben van een kind heeft daar geen verandering in gebracht.
Ik ben nog steeds gek op kinderen, alleen iets minder gek op babies. Of nee op babies van mezelf. Mijn eigen baby begreep ik totaal niet, terwijl ik prima overweg kon met babies van anderen, nog steeds.
Mijn peuter daarentegen begrijp ik prima, kan ik ook prima mee overweg.
Op dagen dat ik werk moet iemand me al vragen naar mijn kind om me weer even te laten beseffen dat ik moeder ben. Dan is ie ook totaal uit mijn geheugen gewist lijkt het wel. (tuuk niet echt, maar weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken)
Als iemand naar mijn kind vraagt weet ik meteen weer hoe gek ik op hem ben, maar anders zit ie op de achtergrond weggestopt.
En toch vinden mensen dat ik zachter geworden ben. Merk ikzelf dat ik emotioneler ben sinds zijn komst. Ik ben rustiger, minder gehaast. Vind minder dingen belangrijk.
maandag 10 september 2007 om 06:08
Ik vind mezelf wel enorm veranderd. Niet persé negatief of positief, maar mijn leven is gewoon veranderd, mijn interesses zijn duidelijk veranderd en mijn prioriteiten zijn veranderd en nog veel belangrijker mijn verantwoordelijkheidsgevoel is veranderd.
Voordat we kinderen hadden waren mijn vriend en ik vrijbuiters: werken en daarnaast zoveel mogelijk tijd aan onze hobby's besteden en veelvuldig naar het buitenland. Zolang we maar de financiele middelen hadden (en die hadden we) waren we vrij om te gaan en staan en doen wat we wilden. Geen hypotheek, alleen de verantwoordelijkheid om goed te zijn in ons werk (zodat we genoeg geld hadden om ons leven te leiden zoals wij dat wilden).
Op een gegeven moment werden we ouders. Wat een verandering! Ons huis en onze buurt werd ineens belangrijker en voldeden minder. Ons werk (veel overwerken en veel naar het buitenland) bleek met kinderen minder handig. Voor onze hobby's hadden we duidelijk minder tijd. Onze vriendschappen veranderden (gelukkig kregen onze vrienden ook kinderen
). We raakten ineens geïnteresseerd in kinderen en een gezinsleven en vonden het zelfs leuk om over kinderen te praten.
Ik mis mijn oude leven niet (nou ja, heel soms). Vind mijn huidige leven ook hartstikke leuk en was eerlijk gezegd ook wel toe aan een verandering (en mijn vriend ook). Natuurlijk zijn we nog gewoon dezelfden, maar onze prioriteiten zijn duidelijk veranderd en ons leven ook. Gelukkig ben ik er wel enorm blij mee, en hoe cliché ook, ik denk dat het mij in bepaalde opzichten een beter en leuker mens heeft gemaakt (wouw, en dat cliché braak ik er zomaar even uit op de vroege morgen ;-)!)
Voordat we kinderen hadden waren mijn vriend en ik vrijbuiters: werken en daarnaast zoveel mogelijk tijd aan onze hobby's besteden en veelvuldig naar het buitenland. Zolang we maar de financiele middelen hadden (en die hadden we) waren we vrij om te gaan en staan en doen wat we wilden. Geen hypotheek, alleen de verantwoordelijkheid om goed te zijn in ons werk (zodat we genoeg geld hadden om ons leven te leiden zoals wij dat wilden).
Op een gegeven moment werden we ouders. Wat een verandering! Ons huis en onze buurt werd ineens belangrijker en voldeden minder. Ons werk (veel overwerken en veel naar het buitenland) bleek met kinderen minder handig. Voor onze hobby's hadden we duidelijk minder tijd. Onze vriendschappen veranderden (gelukkig kregen onze vrienden ook kinderen
). We raakten ineens geïnteresseerd in kinderen en een gezinsleven en vonden het zelfs leuk om over kinderen te praten.Ik mis mijn oude leven niet (nou ja, heel soms). Vind mijn huidige leven ook hartstikke leuk en was eerlijk gezegd ook wel toe aan een verandering (en mijn vriend ook). Natuurlijk zijn we nog gewoon dezelfden, maar onze prioriteiten zijn duidelijk veranderd en ons leven ook. Gelukkig ben ik er wel enorm blij mee, en hoe cliché ook, ik denk dat het mij in bepaalde opzichten een beter en leuker mens heeft gemaakt (wouw, en dat cliché braak ik er zomaar even uit op de vroege morgen ;-)!)
anoniem_17172 wijzigde dit bericht op 10-09-2007 06:16
Reden: Interpunctie
Reden: Interpunctie
% gewijzigd
maandag 10 september 2007 om 06:44
Ik denk inderdaad wat al meer gezegd is niet dat je als persoon veranderd, wel dat je leven en je wereld veranderen en in die zin kun je wel degelijk de aansluiting met (kinderloze) vrienden verliezen.
Ik ben nog steeds even geinteresseerd, perfectionistisch, gedreven enz als da ik was voor de geboorte van dochter, maar ik heb wel andere interesses gekregen en ben gedreven op andere vlakken. Mijn vrienden vanuit het pre-kind-tijdperk hangen over het algemeen nog steeds 4 avonden in de week ergens aan een bar, studeren nog fulltime, hebben parttime baantjes die ze volkomen onbelangrijk vinden buiten het geld dat ze opbrengen en wisselen met een aardige regelmaat van partner. En ik moet eerlijk toegeven dat ik met die vrienden die dat leventje nog steeds leidden inderdaad wel de aansluiting een beetje verloren heb. En dat ligt absoluut niet alleen aan dochter, maar ook aan het feit dat ik getrouwd ben, een baan heb waar ik wel waarde aan hecht en die ik graag goed wil doen ook al verdient ie in de ogen van veel mensen niet zo geweldig (onderwijs), deeltijd mijn studie wil afmaken en de tijd en zin niet meer heb om ergens de halve week aan een bar te hangen en te kijken hoeveel flirts er die avond binnen te halen zijn.
Toch komt het ook vaak wel weer goed heb ik gemerkt. Dochter is nu 2,5 en uk2 kan ieder moment geboren worden. En met oude vrienden die nu afstuderen, in echte huizen gaan wonen (ipv in een smerig studentenhuis waar je geen verantwoordelijkheid voor hoeft te nemen ), soms zelfs gaan samenwonen en die in elk geval vaste relaties krijgen komt de klik ook weer terug. Daar kun je weer makkelijk een avond mee uitgaan en veel lol hebben al is het tegenwoordig vaker met een etentje en daarna een gezellige bar, waar we rond een uur of 23.00 onze eigen huizen weer op gaan zoeken of een goede theatervoorstelling waarna we ergens een glas drinken ipv tot 4 uur door te halen.
Volgens mij veranderd er vooral veel als mensen in een hele andere levensfase zitten en niet zozeer door het moederschap. Ik ben in elk geval nog dezelfde vrouw als voor dochter, maar ik kijk wel anders tegen de wereld aan en daar passen ook voor een deel andere mensen bij.
Ik ben nog steeds even geinteresseerd, perfectionistisch, gedreven enz als da ik was voor de geboorte van dochter, maar ik heb wel andere interesses gekregen en ben gedreven op andere vlakken. Mijn vrienden vanuit het pre-kind-tijdperk hangen over het algemeen nog steeds 4 avonden in de week ergens aan een bar, studeren nog fulltime, hebben parttime baantjes die ze volkomen onbelangrijk vinden buiten het geld dat ze opbrengen en wisselen met een aardige regelmaat van partner. En ik moet eerlijk toegeven dat ik met die vrienden die dat leventje nog steeds leidden inderdaad wel de aansluiting een beetje verloren heb. En dat ligt absoluut niet alleen aan dochter, maar ook aan het feit dat ik getrouwd ben, een baan heb waar ik wel waarde aan hecht en die ik graag goed wil doen ook al verdient ie in de ogen van veel mensen niet zo geweldig (onderwijs), deeltijd mijn studie wil afmaken en de tijd en zin niet meer heb om ergens de halve week aan een bar te hangen en te kijken hoeveel flirts er die avond binnen te halen zijn.
Toch komt het ook vaak wel weer goed heb ik gemerkt. Dochter is nu 2,5 en uk2 kan ieder moment geboren worden. En met oude vrienden die nu afstuderen, in echte huizen gaan wonen (ipv in een smerig studentenhuis waar je geen verantwoordelijkheid voor hoeft te nemen
), soms zelfs gaan samenwonen en die in elk geval vaste relaties krijgen komt de klik ook weer terug. Daar kun je weer makkelijk een avond mee uitgaan en veel lol hebben al is het tegenwoordig vaker met een etentje en daarna een gezellige bar, waar we rond een uur of 23.00 onze eigen huizen weer op gaan zoeken of een goede theatervoorstelling waarna we ergens een glas drinken ipv tot 4 uur door te halen. Volgens mij veranderd er vooral veel als mensen in een hele andere levensfase zitten en niet zozeer door het moederschap. Ik ben in elk geval nog dezelfde vrouw als voor dochter, maar ik kijk wel anders tegen de wereld aan en daar passen ook voor een deel andere mensen bij.
maandag 10 september 2007 om 08:35
maandag 10 september 2007 om 08:59
Ik ben geloof ik ook niet zo heel erg veranderd door de komst van mijn kind (en nr. twee die elk moment zich kan aankondigen).
Ik heb wel een betere prioriteitstelling gekregen. Mijn gezin gaat nu voor, ipv die ander. En dat komt mij eigenlijk alleen maar ten goede, want ik kies/koos liever voor een ander dan voor mezelf. lekker altruistisch ingesteld! (maar daar werk ik aan!)
Verder ben ik nog steeds mijn oude vertrouwde ikje, gelukkig maar.
Natuurlijk, ik ben vol lof en trots op mijn zoon, en vertel graag over hem, maar niet als een waterval of stortvloed op het werk oid, eigenlijk alleen als iemand ernaar vraagt. Ik ben van nature niet zo'n type die daarmee te koop loopt -niet dat dat erg is, maar ik ben gewoon niet zo van aard!-.
Dus nee, mijn wereld is niet zo anders. Ik ben bewuster van mijn geluk, en bewuster van de wereld om me heen omdat mijn zoon daar nu ook tussen huppelt. En dat is alleen maar mooi. Als hij op bed ligt, voel ik net zo goed een zucht van verlichting en pak ik lekker een glas wijn en doe mijn ding net zoals ik deed voordat ik moeder werd.
Kinke
Ik heb wel een betere prioriteitstelling gekregen. Mijn gezin gaat nu voor, ipv die ander. En dat komt mij eigenlijk alleen maar ten goede, want ik kies/koos liever voor een ander dan voor mezelf. lekker altruistisch ingesteld! (maar daar werk ik aan!)
Verder ben ik nog steeds mijn oude vertrouwde ikje, gelukkig maar.
Natuurlijk, ik ben vol lof en trots op mijn zoon, en vertel graag over hem, maar niet als een waterval of stortvloed op het werk oid, eigenlijk alleen als iemand ernaar vraagt. Ik ben van nature niet zo'n type die daarmee te koop loopt -niet dat dat erg is, maar ik ben gewoon niet zo van aard!-.
Dus nee, mijn wereld is niet zo anders. Ik ben bewuster van mijn geluk, en bewuster van de wereld om me heen omdat mijn zoon daar nu ook tussen huppelt. En dat is alleen maar mooi. Als hij op bed ligt, voel ik net zo goed een zucht van verlichting en pak ik lekker een glas wijn en doe mijn ding net zoals ik deed voordat ik moeder werd.
Kinke
maandag 10 september 2007 om 12:33
Ha! Herkenbaar!
Zo'n vijf weken geleden ben ik bevallen van dochter. De eerste anderhalve week (leve de hormonen) heb ik me afgevraagd hoe dat moedergevoel nu was en hoe ik dat moest doen, 'moeder zijn'. Tot mijn grote verrassing kwam ik er achter dat ik nog steeds gewoon Labyrint was, maar dan één met een mensenpuppie.
Ik had - misschien naief- gedacht dat ik bij het voor de eerste maal aanschouwen van kind in huilen uit zou barsten en dergelijke, maar blijkbaar heb ik alleen heel tevreden gejubeld dat ze net op een bulldogje leek (om even in te haken op het topic over lelijke kinderen; ze is natuurlijk wel een heel lief en schattig bulldogje).
Ik ben dus pas heel kort 'moeder' . Maar ik vind het best wel opvallend om te merken dat ik echt nog steeds dezelfde ben. Tot nu toe geen persoonlijkheidsveranderingen of dat soort dingen (en eigenlijk klinkt dat me bijna in de oren als een zwangerschapspsychose, maar goed). Wat niet is kan nog komen natuurlijk. Ik zal het eens in de gaten gaan houden.....
Zo'n vijf weken geleden ben ik bevallen van dochter. De eerste anderhalve week (leve de hormonen) heb ik me afgevraagd hoe dat moedergevoel nu was en hoe ik dat moest doen, 'moeder zijn'. Tot mijn grote verrassing kwam ik er achter dat ik nog steeds gewoon Labyrint was, maar dan één met een mensenpuppie.
Ik had - misschien naief- gedacht dat ik bij het voor de eerste maal aanschouwen van kind in huilen uit zou barsten en dergelijke, maar blijkbaar heb ik alleen heel tevreden gejubeld dat ze net op een bulldogje leek (om even in te haken op het topic over lelijke kinderen; ze is natuurlijk wel een heel lief en schattig bulldogje).
Ik ben dus pas heel kort 'moeder' . Maar ik vind het best wel opvallend om te merken dat ik echt nog steeds dezelfde ben. Tot nu toe geen persoonlijkheidsveranderingen of dat soort dingen (en eigenlijk klinkt dat me bijna in de oren als een zwangerschapspsychose, maar goed). Wat niet is kan nog komen natuurlijk. Ik zal het eens in de gaten gaan houden.....
maandag 10 september 2007 om 15:00
Ergens ben ik ook wel verandert sinds de komst van de kinderen.
Vooral de eerste jaren heb ik het erg moeilijk gehad, was mezelf behoorlijk kwijt.
De onzekerheid rondom het moederschap beheerste mijn leven, en van mijn eigen nuchtere, creatieve ik was er weinig meer over.
Zo emotioneel en bezorgd als ik de laatste jaren was, zo kende ik mezelf echt niet.
Sinds een half jaar heb ik het gelukkig weer wat op de rails, heb wat hulp gekregen, een "nanny" en een psygoloog, heb anti-depressieva geslikt (ben aan het afbouwen) en ga binnenkort een soort assertiviteitscursus bij het Riagg volgen.
En nu ik me dus weer beter voel, komt gelukkig mijn oude "ik" ook weer terug!
Nu ervaar ik mijn kinderen ook als een extraatje, bovenop mijn andere interesses en bezigheden.
De jongste is alweer 2, dus gelukkig word het nu al weer wat "makkelijker" (ik heb vooral veel moeite met de babytijd), ik kan nu beter communiceren met de kinderen.
Ik ben er nog lang niet, heb nog best veel lichamelijke probleempjes, maar ik ben erg blij dat ik mezelf weer herken.
Vooral de eerste jaren heb ik het erg moeilijk gehad, was mezelf behoorlijk kwijt.
De onzekerheid rondom het moederschap beheerste mijn leven, en van mijn eigen nuchtere, creatieve ik was er weinig meer over.
Zo emotioneel en bezorgd als ik de laatste jaren was, zo kende ik mezelf echt niet.
Sinds een half jaar heb ik het gelukkig weer wat op de rails, heb wat hulp gekregen, een "nanny" en een psygoloog, heb anti-depressieva geslikt (ben aan het afbouwen) en ga binnenkort een soort assertiviteitscursus bij het Riagg volgen.
En nu ik me dus weer beter voel, komt gelukkig mijn oude "ik" ook weer terug!
Nu ervaar ik mijn kinderen ook als een extraatje, bovenop mijn andere interesses en bezigheden.
De jongste is alweer 2, dus gelukkig word het nu al weer wat "makkelijker" (ik heb vooral veel moeite met de babytijd), ik kan nu beter communiceren met de kinderen.
Ik ben er nog lang niet, heb nog best veel lichamelijke probleempjes, maar ik ben erg blij dat ik mezelf weer herken.
maandag 10 september 2007 om 15:57
eerst even plakken, want tis al vanochtend door mij geschreven, maar had even geen internet...
Tja, het gekke woord 'moeder' vond ik ook erg ingewikkeld om uit te spreken. Nu vergaat het me vlekkeloos hoor, ik ben de moeder van M. Maar ik voel me geen 'moeder'. Ik voel me Intiem en ik heb een dochter. Moeder is wat mij betreft niet een vak of gedaantewisseling waar ik ineens voor geslaagd ben. Ik heb een kind, ja, dat is zeker. Ik heb intense gevoelens voor haar (veel liefde, maar soms ook wel andere intense gevoelens (grijnsgezichtje, waar bent u?) haha), en dat zijn dus moedergevoelens. Maar mijn persoonlijheid is gewoon nog steeds intiem en niet moeder.
Ik weet niet wie het schreef, dat het wel een soort not done iets is om over kinderen te praten en dat je ultra hip moet blijven. Ja, dat lijkt ook wel een tendens, vooral heel erg bewijzen dat je nog altijd erg hip bent en dat je echt nog compleet de oude bent. Maar dat is niet wat ik bedoel met dit topic. Want ik zit hier niet te schrijven om te bewijzen dat ik vooral nog erg hip en trendy ben (ben ik niet) en dat ik geen 10 minuten over mijn kind kan kleppen. Wedden, dat kan ik wel bijna een half uur. Maar daarna ben ik eerlijk gezegd wel uitgekletst daarover. Ik vind zorgen nl. niet zo reteboeiend, dus ik kan er weinig zinnigs over zeggen. Ik vind het echt erg fijn om ervaringen te delen (doe ik hier) en mijn leven met kind te kunnen delen. Want ervaringen van anderen zijn zoooo welkom. Maar dan nog ben ik dezelfde, met ook egoistische behoeften.
Ik kan me voorstellen dat als je in een verschrikkelijk verdrietige moeilijke situatie zit zoals bijvorbeeld Zoyla, dat je leven dan echt alleen maar bestaat uit leven voor je kind, zolang zij maar beter wordt. Je wilt datgene wat je het liefst is niet verliezen. Maar dat zijn excessen.
Ik heb het nu even over het gemiddelde leven, met de gemiddelde dagelijkse gebeurtenissen. Nee, een persoonlijkheidsverandering heb ik echt niet meegemaakt. Ik ben wat ouder geworden (ben tenslotte al 30 gnagna), dat wel.
Maar ben dus nu dan wel erg nieuwsgierig geworden naar de moeders waar het artikel dan wél over gaat. Want waarom een artikel schrijven over hét moederschap, als die moeders op 1 hand te tellen zijn?
Tja, het gekke woord 'moeder' vond ik ook erg ingewikkeld om uit te spreken. Nu vergaat het me vlekkeloos hoor, ik ben de moeder van M. Maar ik voel me geen 'moeder'. Ik voel me Intiem en ik heb een dochter. Moeder is wat mij betreft niet een vak of gedaantewisseling waar ik ineens voor geslaagd ben. Ik heb een kind, ja, dat is zeker. Ik heb intense gevoelens voor haar (veel liefde, maar soms ook wel andere intense gevoelens (grijnsgezichtje, waar bent u?) haha), en dat zijn dus moedergevoelens. Maar mijn persoonlijheid is gewoon nog steeds intiem en niet moeder.
Ik weet niet wie het schreef, dat het wel een soort not done iets is om over kinderen te praten en dat je ultra hip moet blijven. Ja, dat lijkt ook wel een tendens, vooral heel erg bewijzen dat je nog altijd erg hip bent en dat je echt nog compleet de oude bent. Maar dat is niet wat ik bedoel met dit topic. Want ik zit hier niet te schrijven om te bewijzen dat ik vooral nog erg hip en trendy ben (ben ik niet) en dat ik geen 10 minuten over mijn kind kan kleppen. Wedden, dat kan ik wel bijna een half uur. Maar daarna ben ik eerlijk gezegd wel uitgekletst daarover. Ik vind zorgen nl. niet zo reteboeiend, dus ik kan er weinig zinnigs over zeggen. Ik vind het echt erg fijn om ervaringen te delen (doe ik hier) en mijn leven met kind te kunnen delen. Want ervaringen van anderen zijn zoooo welkom. Maar dan nog ben ik dezelfde, met ook egoistische behoeften.
Ik kan me voorstellen dat als je in een verschrikkelijk verdrietige moeilijke situatie zit zoals bijvorbeeld Zoyla, dat je leven dan echt alleen maar bestaat uit leven voor je kind, zolang zij maar beter wordt. Je wilt datgene wat je het liefst is niet verliezen. Maar dat zijn excessen.
Ik heb het nu even over het gemiddelde leven, met de gemiddelde dagelijkse gebeurtenissen. Nee, een persoonlijkheidsverandering heb ik echt niet meegemaakt. Ik ben wat ouder geworden (ben tenslotte al 30 gnagna), dat wel.
Maar ben dus nu dan wel erg nieuwsgierig geworden naar de moeders waar het artikel dan wél over gaat. Want waarom een artikel schrijven over hét moederschap, als die moeders op 1 hand te tellen zijn?
