Kinderen
alle pijlers
Cheers.
zaterdag 5 mei 2007 om 09:34
Hier begint de zon nu ook te schijnen. Het zag er vanmorgen nog zo treurig uit dat wij het maar even bij pyama's hebben gelaten vooralsnog. Geen idee wat ik anders uit de kast moest trekken weertechnische gezien.
Gisteren trouwens geBBQt met vrienden. Was erg gezellig. Zelfs Luut paste zich aan door voor het eerst sinds het warme weer vrijwel probleemloos in slaap te vallen. Hij begon alleen te huilen precies toen we om 8 uur de dodenherdenking even aan hadden gezet.
Dus nog als antwoord op jouw vraag Bentetje. Wij doen wel altijd mee met de 2 minuten stilte. Vlaggen doen we niet, want we hebben geen vlag. Misschien toch maar een keertje halen. Als Luut wat ouder is wil ik misschien ook wel met hem naar de herdenking in het dorp. Met mijn ouders gingen we ook vaak naar de herdenking toe en dat maakte altijd wel veel indruk.
Het valt me hier trouwens elk jaar weer op dat er hier in de wijk relatief weinig wordt gevlagd/t (?) met dodenherdenking en bevrijdingsdag. Ik vind dat altijd in schril contrast staan met koninginnedag, want dan hangt de hele wijk vol met vlaggen.
Gisteren trouwens geBBQt met vrienden. Was erg gezellig. Zelfs Luut paste zich aan door voor het eerst sinds het warme weer vrijwel probleemloos in slaap te vallen. Hij begon alleen te huilen precies toen we om 8 uur de dodenherdenking even aan hadden gezet.
Dus nog als antwoord op jouw vraag Bentetje. Wij doen wel altijd mee met de 2 minuten stilte. Vlaggen doen we niet, want we hebben geen vlag. Misschien toch maar een keertje halen. Als Luut wat ouder is wil ik misschien ook wel met hem naar de herdenking in het dorp. Met mijn ouders gingen we ook vaak naar de herdenking toe en dat maakte altijd wel veel indruk.
Het valt me hier trouwens elk jaar weer op dat er hier in de wijk relatief weinig wordt gevlagd/t (?) met dodenherdenking en bevrijdingsdag. Ik vind dat altijd in schril contrast staan met koninginnedag, want dan hangt de hele wijk vol met vlaggen.
zaterdag 5 mei 2007 om 09:40
Brrrrr, thee *trekt vies gezicht*
Dodenherdenking gaat hier net als bij jou, Madootje - incl. beperkt aantal vlaggen in de buurt enzo.
't Is hier nog steeds grijs en KOUD! Ik hoop wel dat het strakjes een beetje opklaart, want hier in de buurt is een bevrijdingsfeest; vrijmarktje, draaimolen, muziek enzo. En daar wil ik graag heen met Zoon.
Dodenherdenking gaat hier net als bij jou, Madootje - incl. beperkt aantal vlaggen in de buurt enzo.
't Is hier nog steeds grijs en KOUD! Ik hoop wel dat het strakjes een beetje opklaart, want hier in de buurt is een bevrijdingsfeest; vrijmarktje, draaimolen, muziek enzo. En daar wil ik graag heen met Zoon.
Ik prefereer machineleesbare ontologie.
zaterdag 5 mei 2007 om 10:08
BJ zag gisteren de vlaggen hangen in de straat en stond enthousiast voor het raam te springen en zingen" koninginnedag, koninginnedag!". Tja, hij had het net een beetjr door dacht ie; vlaggen=feest=koninginnedag :) Om acht uur was lief nog aan het voorlezen, ik heb nog even naar boven gegild dat het acht uur was, maarja, wat doe je dan , met een peuter en een kleuter die op het eind van een verhaaltje wachten? Volgend jaar lijkt me vroeg genoeg om het aan Meis ietwat uit te leggen... Ik kijk als ik thuis ben altijd naar de herdenking op de Dam. Als puber was ik daar ooit bij, mocht ik de dienst in de grote kerk meemaken en een krans leggen. Erg indrukwekkend. Ben dus wel altijd stil, Denk in algemeenheid aan de oorlog (40-45) en hoe heftig dat was en dat er nog steeds mensen verdriet om hebben, aan het feit dat er nog steeds oorlogen in de wereld zijn en probeer dan wat positieve energie het universum in te denken.....
Zag gisteravond een documentaire over het toneelstuk Dagboek van Anne Frank, met daarin fragmenten uit de voorstelling en later ook nog een interview met een mevrouw die vroeg vriendin van Anne was geweest. Moest er een beetje van huilen, het idee dat dat Anne als puber al die ellende mee moets maken en in een kamp probeerde te overleven. Blegh, heftig allemaal. Dan komt inderdaad dat gevoel van kwetsbaarheid naar boven dat je hoopt en wenst en bidt dat jouw kinderen nooit zulk soort drama mee hoeven te maken.
Als ik lees over Iris van Zoyla die alvast een boek begint te schrijven met als einde "toen was ik weer beter" moet ik ook huilen achter mijn compu. Ik denk niet de hele tijd aan haar en haar ziekte, maar toch komt ze regelmatig even naar boven. Post voor haar ligt klaar, minste wat je kunt doen, en inderdaad werkt het ook hier ookheel relativerend over mijn eigen tressjes en zorgen. Het feit dat ik soms baa van alle dozen die ik nog moet uitpakken en de zooi die hier steeds weer lijkt te winnen van mijn huishoudelijke acties weegt natuurlijk totaal niet op tegen de dingen waar Zoy nu mee bezig is. En als ik dat bedenk bedenk ik gelijk weer hoe dankbaar ik moet zijn voor alles in mijn leven. En dat ben ik dan dus ook maar.
Pompel verdient een lintje. :P
En verder weet ik niks meer. Gelukkig hebik de gebroken nachten nog steeds als excuus.
Oh ja, geboortekaartje!!! Goed gedaan Kjong, ben trots op je!!!
Zag gisteravond een documentaire over het toneelstuk Dagboek van Anne Frank, met daarin fragmenten uit de voorstelling en later ook nog een interview met een mevrouw die vroeg vriendin van Anne was geweest. Moest er een beetje van huilen, het idee dat dat Anne als puber al die ellende mee moets maken en in een kamp probeerde te overleven. Blegh, heftig allemaal. Dan komt inderdaad dat gevoel van kwetsbaarheid naar boven dat je hoopt en wenst en bidt dat jouw kinderen nooit zulk soort drama mee hoeven te maken.
Als ik lees over Iris van Zoyla die alvast een boek begint te schrijven met als einde "toen was ik weer beter" moet ik ook huilen achter mijn compu. Ik denk niet de hele tijd aan haar en haar ziekte, maar toch komt ze regelmatig even naar boven. Post voor haar ligt klaar, minste wat je kunt doen, en inderdaad werkt het ook hier ookheel relativerend over mijn eigen tressjes en zorgen. Het feit dat ik soms baa van alle dozen die ik nog moet uitpakken en de zooi die hier steeds weer lijkt te winnen van mijn huishoudelijke acties weegt natuurlijk totaal niet op tegen de dingen waar Zoy nu mee bezig is. En als ik dat bedenk bedenk ik gelijk weer hoe dankbaar ik moet zijn voor alles in mijn leven. En dat ben ik dan dus ook maar.
Pompel verdient een lintje. :P
En verder weet ik niks meer. Gelukkig hebik de gebroken nachten nog steeds als excuus.
Oh ja, geboortekaartje!!! Goed gedaan Kjong, ben trots op je!!!
zaterdag 5 mei 2007 om 11:37
***sluit een verzekering af voor geval Alex en Toet opeens ziek zwak en misselijk zijn ergens eind september en toch niet op komen dagen op slemp-ehm pardon Moedergroep-weekend. In verzekeringpolis staat dat degenen die wel gaan en gezelschap van Toet en/of Alex moeten missen kunnen kiezen uit a. geldelijke tegemoetkoming b. een bezoek van stripper c. een optreden van Dries Roevink of d. een vervangende Toet of Alex***
zaterdag 5 mei 2007 om 12:57
Heb ik Toet, Bentetje vroeg het gister geloof ik ook. Maar ik moet zeggen dat ik niet zo goed weet of ik het moet geven. Zoy is daar volgens mij niet zo moeilijk in en ik vertrouw jullie natuurlijk wel, maar toch... Wat denk jij Dream? Anders kaartje in envelopje naar mij sturen en dan stuur ik het door? Of naar Dream zodat zij het in de bus kan gooien? Zoiets?
Ik ben erg van de dodenherdenking en snap dus niet zo goed dat iemand kan zeggen 'belangrijk, maar ik doe niet mee'. Ik ben vanaf kleins af aan altijd naar een herdenking geweest op 4 mei. Ik denk dat de keren dat ik niet ben geweest op 1 hand te tellen zijn. Gister was daar eentje van. Vorig jaar ben ik voor het eerst met Mootje geweest. Samen met mijn ouders naar de Waalsdorpervlakte. De stilte, al die mensen, de klok, de natuur, de vogels, het besef van wat daar ooit gebeurd is, het maakt altijd veel indruk op mij. Toen ik nog thuis woonde gingen we altijd naar het Domplein in Utrecht en liepen we mee met de stille (?) tocht. De Waalsdorpervlakte belichaamt voor mij de moed en de dappere strijd van al die verzetsleden. Het is bijna heilige grond voor mij. Op het Domplein gedenk ik vooral de oudste dochter van mijn Opa en Oma. Zij mocht maar 6 maanden oud worden en overleed in de hongerwinter. Waarschijnlijk doordat zij een koemelkallergie had, de moedermelk niet goed verdroeg en er niets anders voorhanden was. Zij, Annemarieke, staat voor al die mensen die betrokken raken bij oorlogen over de hele wereld, maar toch vooral 40-45. De onschuldigen die sterven, de jonge soldaten die niet willen, maar moeten, de verzetsstrijders...
Nou ja, nogal belangrijk in huize Meave dus.
En Iris, tja. Ik wil ook niet dat het me zo raakt. Maar dat doet het wel. Ik ben geen hele bezorgde moeder, maar ik sta doodsangsten uit bij het idee één van mijn kinderen te verliezen. Droom daar te vaak over en voel dan nog steeds pijn, angst en verdriet als ik wakker word. Ik ben sowieso bang voor nare ziektes. Een van mijn kinderen, Mav of ikzelf. Het is niet allesoverheersend, maar het is er wel vaak, dat gevoel. Zo'n gevoel va'n: mijn tijd komt nog wel. Iedereen krijgt in zijn of haar leven een bepaalde hoeveelheid leed te verdragen en aangezien ik nog geen noemenswaardig leed ken, zit het er onherroepelijk aan te komen. Niet bepaald een lovenswaardige of praktische instelling, maar helaas. Ik krijg het ook niet van me afgeschud.
En wat Mims zegt, met de kinderen kwamen ook de echte zorgen en het allesomvattende verantwoordelijkheidsgevoel. Je doet alles wat je kunt om je kind te beschermen, het op te voeden tot weldenkende, zelfstandige wezentjes. Die hun eigen boontjes kunnen doppen, die voor zichzelf op kunnen komen, die sociaal ook nog een beetje vaardig zijn, etc etc. Je leert ze uit te kijken, voorzichtig te zijn, je probeert ze zo gezond mogelijk te laten eten (meestal dan). Maar er zijn te veel dingen waar je geen invloed op hebt. Medeweggebruikers. Enge lui. Ziektes.
Ik ben erg van de dodenherdenking en snap dus niet zo goed dat iemand kan zeggen 'belangrijk, maar ik doe niet mee'. Ik ben vanaf kleins af aan altijd naar een herdenking geweest op 4 mei. Ik denk dat de keren dat ik niet ben geweest op 1 hand te tellen zijn. Gister was daar eentje van. Vorig jaar ben ik voor het eerst met Mootje geweest. Samen met mijn ouders naar de Waalsdorpervlakte. De stilte, al die mensen, de klok, de natuur, de vogels, het besef van wat daar ooit gebeurd is, het maakt altijd veel indruk op mij. Toen ik nog thuis woonde gingen we altijd naar het Domplein in Utrecht en liepen we mee met de stille (?) tocht. De Waalsdorpervlakte belichaamt voor mij de moed en de dappere strijd van al die verzetsleden. Het is bijna heilige grond voor mij. Op het Domplein gedenk ik vooral de oudste dochter van mijn Opa en Oma. Zij mocht maar 6 maanden oud worden en overleed in de hongerwinter. Waarschijnlijk doordat zij een koemelkallergie had, de moedermelk niet goed verdroeg en er niets anders voorhanden was. Zij, Annemarieke, staat voor al die mensen die betrokken raken bij oorlogen over de hele wereld, maar toch vooral 40-45. De onschuldigen die sterven, de jonge soldaten die niet willen, maar moeten, de verzetsstrijders...
Nou ja, nogal belangrijk in huize Meave dus.
En Iris, tja. Ik wil ook niet dat het me zo raakt. Maar dat doet het wel. Ik ben geen hele bezorgde moeder, maar ik sta doodsangsten uit bij het idee één van mijn kinderen te verliezen. Droom daar te vaak over en voel dan nog steeds pijn, angst en verdriet als ik wakker word. Ik ben sowieso bang voor nare ziektes. Een van mijn kinderen, Mav of ikzelf. Het is niet allesoverheersend, maar het is er wel vaak, dat gevoel. Zo'n gevoel va'n: mijn tijd komt nog wel. Iedereen krijgt in zijn of haar leven een bepaalde hoeveelheid leed te verdragen en aangezien ik nog geen noemenswaardig leed ken, zit het er onherroepelijk aan te komen. Niet bepaald een lovenswaardige of praktische instelling, maar helaas. Ik krijg het ook niet van me afgeschud.
En wat Mims zegt, met de kinderen kwamen ook de echte zorgen en het allesomvattende verantwoordelijkheidsgevoel. Je doet alles wat je kunt om je kind te beschermen, het op te voeden tot weldenkende, zelfstandige wezentjes. Die hun eigen boontjes kunnen doppen, die voor zichzelf op kunnen komen, die sociaal ook nog een beetje vaardig zijn, etc etc. Je leert ze uit te kijken, voorzichtig te zijn, je probeert ze zo gezond mogelijk te laten eten (meestal dan). Maar er zijn te veel dingen waar je geen invloed op hebt. Medeweggebruikers. Enge lui. Ziektes.
zaterdag 5 mei 2007 om 13:11
Goedenmiddag
Ik heb Lil inmiddels wel het adres van Zoyla gegeven. Ik ben er meestal heel beperkt mee, met het weggeven van (email-)adressen. Geef meestal aan degene door dat haar adres gevraagd is, en of zij/hij door zelf door wil geven aan die en die. Dat is in dit geval natuurlijk niet van toepassing.
Ik heb erover gedacht Zoy's adres in de AK te zetten. Het heeft er tenslotte ook ooit ingestaan, ze is er lid van geweest. Maar hier kaartje heensturen en dat ik doorstuur/geef, is ook goed.
hier wel dodenherdenking op tv. Mijn oma zat alleen met 3 kleine kinderen in Rotterdam, tijdens de hongerwinter. Mijn tante was 4, mijn moeder was 2 en mijn oom geboren in augustus 1944. Mijn opa was aan 't werk in Duitsland. De verhalen zijn er met de paplepel ingegoten en het herdenken, van slachtoffers van élke oorlog overigens, blijft voor mij belangrijk. Ik heb op Schier in een hotel gewerkt, waar ook de obers 2 minuten in de keuken stil gingen staan, geen bediening of wat dan ook. Mooi vond ik dat altijd. Gisteren heb ik de kinderen opgehaald en we zijn speciaal pas na 8 uur teruggereden. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om tijdens de dodenherdenking over de snelweg te scheuren. Ik ben nog nooit naar een echte herdenking geweest, maar hier vlakbij is wel een herdenkingsbos. Daar wil ik ooit wel met de kinderen heen.
Iris en Zoyla zijn niet continue in m'n gedachten, wel veel. Ik heb dan bijna ook steeds gelijk tranen. Ik heb dat sowieso snel. Bijvoorbeeld ook bij 'moeder van vriendje'. Toch beïnvloed het niet m'n humeur en heb ik nog wel lol. In het achterhoofd/op achtergrond blijft het meespelen. En ik vraag me ook af of ik niet een carrièreswitch à la Whopper zou moeten overwegen. Mijn probleem blijft dat ik niet weet WAT ik dan zou willen doen. In het geval van Whopper was dat natuurlijk veel helderder.
LD reageerde geschokt. Eerste vraag was "gaat Iris nu dood?" Gelukkig zijn de cijfers hierin positief. Tijdens voetbal (we hebben gewoon voor Iris!) heeft ze kaartje geschreven. Ze komt ook heel vaak knuffelen nu.
Zo
we gaan cadeautjes kopen nu, voor vriendje van LE (morgen jarig) en iets kleins voor Iris.
En we gaan genieten van 't mooie weer. Vanavond bbq, met veel visite, alvast voor verjaardag LE.
Toedels
Ik heb Lil inmiddels wel het adres van Zoyla gegeven. Ik ben er meestal heel beperkt mee, met het weggeven van (email-)adressen. Geef meestal aan degene door dat haar adres gevraagd is, en of zij/hij door zelf door wil geven aan die en die. Dat is in dit geval natuurlijk niet van toepassing.
Ik heb erover gedacht Zoy's adres in de AK te zetten. Het heeft er tenslotte ook ooit ingestaan, ze is er lid van geweest. Maar hier kaartje heensturen en dat ik doorstuur/geef, is ook goed.
hier wel dodenherdenking op tv. Mijn oma zat alleen met 3 kleine kinderen in Rotterdam, tijdens de hongerwinter. Mijn tante was 4, mijn moeder was 2 en mijn oom geboren in augustus 1944. Mijn opa was aan 't werk in Duitsland. De verhalen zijn er met de paplepel ingegoten en het herdenken, van slachtoffers van élke oorlog overigens, blijft voor mij belangrijk. Ik heb op Schier in een hotel gewerkt, waar ook de obers 2 minuten in de keuken stil gingen staan, geen bediening of wat dan ook. Mooi vond ik dat altijd. Gisteren heb ik de kinderen opgehaald en we zijn speciaal pas na 8 uur teruggereden. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om tijdens de dodenherdenking over de snelweg te scheuren. Ik ben nog nooit naar een echte herdenking geweest, maar hier vlakbij is wel een herdenkingsbos. Daar wil ik ooit wel met de kinderen heen.
Iris en Zoyla zijn niet continue in m'n gedachten, wel veel. Ik heb dan bijna ook steeds gelijk tranen. Ik heb dat sowieso snel. Bijvoorbeeld ook bij 'moeder van vriendje'. Toch beïnvloed het niet m'n humeur en heb ik nog wel lol. In het achterhoofd/op achtergrond blijft het meespelen. En ik vraag me ook af of ik niet een carrièreswitch à la Whopper zou moeten overwegen. Mijn probleem blijft dat ik niet weet WAT ik dan zou willen doen. In het geval van Whopper was dat natuurlijk veel helderder.
LD reageerde geschokt. Eerste vraag was "gaat Iris nu dood?" Gelukkig zijn de cijfers hierin positief. Tijdens voetbal (we hebben gewoon voor Iris!) heeft ze kaartje geschreven. Ze komt ook heel vaak knuffelen nu.
Zo
we gaan cadeautjes kopen nu, voor vriendje van LE (morgen jarig) en iets kleins voor Iris.
En we gaan genieten van 't mooie weer. Vanavond bbq, met veel visite, alvast voor verjaardag LE.
Toedels
Later is nu
zaterdag 5 mei 2007 om 13:15
Jullie hebben groot gelijk, met dat adres bedoel ik. Heb er zo zelf niet over nagedacht. Doordat Zoy bij zelfde lijntopic schreef en ik ook wel eens prive met haar heb gemaild merk ik dat ik opeens niet meer aan haar denk als iemand die ik verder niet ken. Zal eens in mijn hotmailbox kijken of ik haar adres niet nog ergens heb, anders stuur ik het wel naar Dreamer; goed idee van jullie!!!
zaterdag 5 mei 2007 om 13:28
Toet, u heeft per omgaande email terug ;)
Nog even ter aanvulling van geschiedenis-cheersles. Dreamer is van álle drank, niet in de laatste plaats de Tia MaRia (overgehouden uit de tijd dat ze bij de PizzeRia werkte :P)
Wow, Moppentoet kwam ook al langs, nog even en Grunn is óververtegenworodigd :D
Ik heb Zoy trouwens maar gewoon per email gevraagd of ze er bezwaar tegen heeft, dat ik adres doorgeef en ik krijg net dit antwoord
Ja, je mag ons adres geven, ik vertrouw erop dat jij wel weet wie er okee zijn enzo. Iris haar adres mag je ook geven, zij is onnoemelijk blij met al die kaarten!!
Fijn om te lezen, dat Iris blij is met die kaartjes
en van Toet kreeg ik ook alweer antwoord!
en nu moet ik dus écht weg
visiste komt over 1,5 uur (slik)
Nog even ter aanvulling van geschiedenis-cheersles. Dreamer is van álle drank, niet in de laatste plaats de Tia MaRia (overgehouden uit de tijd dat ze bij de PizzeRia werkte :P)
Wow, Moppentoet kwam ook al langs, nog even en Grunn is óververtegenworodigd :D
Ik heb Zoy trouwens maar gewoon per email gevraagd of ze er bezwaar tegen heeft, dat ik adres doorgeef en ik krijg net dit antwoord
Ja, je mag ons adres geven, ik vertrouw erop dat jij wel weet wie er okee zijn enzo. Iris haar adres mag je ook geven, zij is onnoemelijk blij met al die kaarten!!
Fijn om te lezen, dat Iris blij is met die kaartjes
en van Toet kreeg ik ook alweer antwoord!
en nu moet ik dus écht weg
visiste komt over 1,5 uur (slik)
Later is nu
zaterdag 5 mei 2007 om 13:30
Ik had adres van Zoy inderdaad dus zelf ook nog wel ergens (lui mens dat ik ben, had ik ook wel eerder kunnen zoeken...), ga zo maar even mooie kaart kopen. Moet 'de stad' in om cadeau voor schoonmoeder te kopen, die viert morgen verjaardag. En boodschappen doen voor hele weekend. tssss, winkels zijn hier niet eens open op zondag, en ook al geen 'Marrokaan om de hoek" :P
zaterdag 5 mei 2007 om 17:11
Sja.
Ik stond gisteren om kwart over 7 's avonds voor een dichte supermarkt.
Dodenherdenking.
En niks fatsoenlijks te eten.
Als het gaat om de Tweede Wereldoorlog, heb ik een heleboel verhalen meegekregen. Die alle de menselijke kanten in een oorlog belichten.
In het kort:
Mijn opa zat in het verzet. En niet zo'n beetje ook.
Later heeft hij allerhande medailles geweigerd. Hij vond het namelijk onzin om voor zijn plicht beloond te worden. Hij vertelde er dan ook nooit over tegen ons.
Mijn oma wel. En nog, steeds meer eigenlijk.
Ze hebben o.a mensen van valse passen voorzien, ritsen mensen in huis gehad, al dan niet voor tijdelijk onderduiken.
Door een aantal Joodse gezinnen, die het niet zo nauw namen met de veiligheid van het gezin van mijn grootouders, of gewoonweg het Gevaar niet zagen, werd het risico te groot.
Daardoor heeft mijn oma op een gegeven moment door zijn situatie moeten verdwijnen van het toneel, met 2 baby's.
En ietwat later opa ook. Hij had min of meer zijn eigen Wanted-poster, maar voor hem was er geen opvanghuis, dus veel gezworven, en ondertussen wel nog steeds actief.
Oma is naar haar ouderlijk huis vertrokken. Ieniminidorp aan de rivieren en ook nog een stapeltje zusjes woonden. Maar ook een plek waar er een enorm kamp Duitsers was opgetrokken, vanwege die rivieren erg strategisch.
Een van die zusjes (bakvis van 17) werd verliefd op een Duitse jongen die daar gestationeerd was. Zij heeft de hele familie, onderduikpassanten en de buren door haar liefde van (extra) eten kunnen voorzien en de hongerwinter doorgetrokken.
Zus is later, nadat zíj was ondergedoken vlak na de bevrijding vanwege gevaar voor eigen leven, het plein opgesleurd, met een kaal hoofd voor moffenhoer uitgemaakt het dorp uit verbannen, door dezelfde mensen die zij aan eten had geholpen.
En nóg, in het tehuis waar mijn oma zit, is ook, heel toevallig, iemand die dat dorp goed kent. Mijn oma heeft daarom nooit haar meisjesnaam getoond, omdat mensen (tot op de dag van vandaag) wraakzuchtig zijn.
Terwijl de daden van opa (door eigen toedoen, weigering van erkenning) een stille dood zijn gestorven.
De menselijke kant van deze verhalen, de bi-polariteit, hebben er wel voor gezorgd dat ik heb leren denken, relativeren. Niet de verplichte geschiedeniskost van scholing voor zoete koek slikken.
Ik denk, áls ik stilsta om 20uur op 4 mei, zoals gisteren verplicht omdat nu ook Net5 en SBS6 overschakelden naar de Waalsdorpervalkte en De Dam, aan mijn opa, mijn tweede vader, de boom van een vent met enorm veel autoriteit waar hij niet eens zijn uniform voor nodig had, die de fameuze zin had:
Doad is doad.
Ik stond gisteren om kwart over 7 's avonds voor een dichte supermarkt.
Dodenherdenking.
En niks fatsoenlijks te eten.
Als het gaat om de Tweede Wereldoorlog, heb ik een heleboel verhalen meegekregen. Die alle de menselijke kanten in een oorlog belichten.
In het kort:
Mijn opa zat in het verzet. En niet zo'n beetje ook.
Later heeft hij allerhande medailles geweigerd. Hij vond het namelijk onzin om voor zijn plicht beloond te worden. Hij vertelde er dan ook nooit over tegen ons.
Mijn oma wel. En nog, steeds meer eigenlijk.
Ze hebben o.a mensen van valse passen voorzien, ritsen mensen in huis gehad, al dan niet voor tijdelijk onderduiken.
Door een aantal Joodse gezinnen, die het niet zo nauw namen met de veiligheid van het gezin van mijn grootouders, of gewoonweg het Gevaar niet zagen, werd het risico te groot.
Daardoor heeft mijn oma op een gegeven moment door zijn situatie moeten verdwijnen van het toneel, met 2 baby's.
En ietwat later opa ook. Hij had min of meer zijn eigen Wanted-poster, maar voor hem was er geen opvanghuis, dus veel gezworven, en ondertussen wel nog steeds actief.
Oma is naar haar ouderlijk huis vertrokken. Ieniminidorp aan de rivieren en ook nog een stapeltje zusjes woonden. Maar ook een plek waar er een enorm kamp Duitsers was opgetrokken, vanwege die rivieren erg strategisch.
Een van die zusjes (bakvis van 17) werd verliefd op een Duitse jongen die daar gestationeerd was. Zij heeft de hele familie, onderduikpassanten en de buren door haar liefde van (extra) eten kunnen voorzien en de hongerwinter doorgetrokken.
Zus is later, nadat zíj was ondergedoken vlak na de bevrijding vanwege gevaar voor eigen leven, het plein opgesleurd, met een kaal hoofd voor moffenhoer uitgemaakt het dorp uit verbannen, door dezelfde mensen die zij aan eten had geholpen.
En nóg, in het tehuis waar mijn oma zit, is ook, heel toevallig, iemand die dat dorp goed kent. Mijn oma heeft daarom nooit haar meisjesnaam getoond, omdat mensen (tot op de dag van vandaag) wraakzuchtig zijn.
Terwijl de daden van opa (door eigen toedoen, weigering van erkenning) een stille dood zijn gestorven.
De menselijke kant van deze verhalen, de bi-polariteit, hebben er wel voor gezorgd dat ik heb leren denken, relativeren. Niet de verplichte geschiedeniskost van scholing voor zoete koek slikken.
Ik denk, áls ik stilsta om 20uur op 4 mei, zoals gisteren verplicht omdat nu ook Net5 en SBS6 overschakelden naar de Waalsdorpervalkte en De Dam, aan mijn opa, mijn tweede vader, de boom van een vent met enorm veel autoriteit waar hij niet eens zijn uniform voor nodig had, die de fameuze zin had:
Doad is doad.
zaterdag 5 mei 2007 om 21:22
* ego-post alarm *
Ultieme hufterigheid van Aso-ex:
volgend weekend zijn de Bloesjes bij hem maar met moeder- en vaderdag zijn ze altijd bij de desbetreffende ouder. Niet dus. ;(;(;( Ze zijn op vakantie. :(
Nu kwam ik er bij toeval achter omdat ik gevraagd had hoe laat hij ze zaterdagavond terug zou brengen. Anders had ik tevergeefs zitten wachten. De Bloesjes moesten heel hard huilen toen ze het hoorden :?. Ze willen niet op vakantie, ze willen hun moederdagknutsels aan me geven. Ze willen ontbijt op bed brengen en met Opa doen ze al een week samenzweerderig over een kadootje dat ze samen gaan kopen. Ik heb heel hard met ze mee zitten huilen. Dit is nog nooit vertoond door de Aso.
Daarna had Jongste een briljant plan. O+ Ik krijg morgen moederdag! Ze hebben opa opgebeld, aardbeien "besteld" (die hij onmiddelijk kwam brengen) en een kadootje dat ze verstopten. Ze weten hoe de senseo werkt, ik zet de beschuiten klaar. En daarmee ben ik de eerste moeder in nederland die moederdag viert. :D
Fuck de Aso-Ex.
Ze zijn intensief geweest vandaag (= stront vervelend), ik ben doodmoe want maar half beter en hart doet zeer. Maar wat hou ik veel van die meiden! Bloesjes rule!
Ultieme hufterigheid van Aso-ex:
volgend weekend zijn de Bloesjes bij hem maar met moeder- en vaderdag zijn ze altijd bij de desbetreffende ouder. Niet dus. ;(;(;( Ze zijn op vakantie. :(
Nu kwam ik er bij toeval achter omdat ik gevraagd had hoe laat hij ze zaterdagavond terug zou brengen. Anders had ik tevergeefs zitten wachten. De Bloesjes moesten heel hard huilen toen ze het hoorden :?. Ze willen niet op vakantie, ze willen hun moederdagknutsels aan me geven. Ze willen ontbijt op bed brengen en met Opa doen ze al een week samenzweerderig over een kadootje dat ze samen gaan kopen. Ik heb heel hard met ze mee zitten huilen. Dit is nog nooit vertoond door de Aso.
Daarna had Jongste een briljant plan. O+ Ik krijg morgen moederdag! Ze hebben opa opgebeld, aardbeien "besteld" (die hij onmiddelijk kwam brengen) en een kadootje dat ze verstopten. Ze weten hoe de senseo werkt, ik zet de beschuiten klaar. En daarmee ben ik de eerste moeder in nederland die moederdag viert. :D
Fuck de Aso-Ex.
Ze zijn intensief geweest vandaag (= stront vervelend), ik ben doodmoe want maar half beter en hart doet zeer. Maar wat hou ik veel van die meiden! Bloesjes rule!
zaterdag 5 mei 2007 om 21:29
~hangt weer een aan de muur~
Nee nee nee nee, Eski is een lief vriendinnetje van beiden. Ga vrijdag het nieuwe SiepieBobo-paleis bezichtigen. En zal eens vragen of het nog aan is. :P
Over de verdeling van de slaapplekken moeten we nog vechten. Als er iemand snurkt moet die sowieso apart slapen. Gaan we met 7 vrouw in het ene huisje liggen en de snurker mag in het andere. Of maak ik het nu wel heel moeilijk om er eerlijk voor uit te komen dat je snurkt???
zaterdag 5 mei 2007 om 21:36
HAHAHA!! :D
En oh kut geboortekaartjes... :? AARGH! Het is maar goed dat er nog meer zwangeren hier zijn... anders had ik daar pas in de kraamweek aan gedacht. Gut.....
Whop, ik vind het fijn dat je er weer was (of bent? Aaah toe ja? bént!) en jullie leven klinkt goed! :)
Hmmmm, ooit ooit opende Xulia het "schaamteloos stoomafblaastopic" en daar werd toen veulteveul gekletst door Mams, dus heb ik haar eigen klethoekje geopend. Iedereen walgde van die topictitel. ;) Dus toen die vol was (en dat was toen nog niet met 700 postings) werd het Cheers. Volgens mij begon het met Foutje, Xulia, Meave, Julus, Mams, Kjong en ondergetekende, maar breidde zich het uiteraard snel, heel snel uit! (Maar jemig de pemig, dat is gewoon al bijna 5 jaar geleden ofzo... :o) De eerste meeting was met z'n vijven en volgens mij de daaropvolgende of die daarop al met iets van 13.
Volgens mij is Bona geen Cheersterm, maar een kasteelterm en ik bezig deze term ook eigenlijk nooit. :P klopt, sorry.
Dan, dank voor alle veren in mijn reet over superwoman enzo, maareh... jullie moeten bij Pompel zijn! De hertjes zouden in 1e instantie pas morgen komen, maar Pompel heeft tegen Bam gezegd dat ze vanavond maar moesten komen (anders is het wel een erg kort weekendje weg en daar heeft hij gelijk in) terwijl hij wist dat ik er niet was (ik was lekker uit eten met een vriendin in Utrecht) en zodoende heeft Pompel vanavond in zijn eentje 5 kinderen in bed gekregen en ondertussen ook nog de wieg gevonden en in elkaar gezet en stofgezogen en gedweild. :o Ik ben met een freak getrouwd! Nee een wereldvent vind ik, doe mij een kloon van hem en GG (Lil's)!
Overigens heeft deze freak zojuist gezegd dat hij tijdens ons weekendje weg met alle liefde Mootje te logeren heeft, dus Meave... volgens mij moet je het dan rond kunnen krijgen??? Manmanman, ik ga hem zoenen hoor als dat lukt!
Loentje, Lientje, Noah en Yentl liggen op dit moment met zijn 4-en op zolder en zijn blij. (althans, nu slapen ze) Yentl en Loentje zijn nog steeds "geliefden", zoals Loentje dat noemt. O+ Heeeeeeeel erg lief! Wow.
Goed, denk dat ik mijn nestje maar eens op ga zoeken, heb een erg leuke avond gehad maar ben helemaal gesloopt en het zou dit weekend wel eens druk kunnen worden. ;) I'll keep you posted.
Oh en fijn dat ik niet de enige "kouwe Kut" (;)) ben. En zo zie je XOP, hoe makkelijk er een nieuwe term insluipt hier. :D
zaterdag 5 mei 2007 om 21:41
zaterdag 5 mei 2007 om 22:03
Wacht nog even met tot we dronken zijn, Bent. Als je hier genoeg van drinkt heb je vanzelf een keer warme voeten.
Kjong, mooi verhaal van Opa en Oma in oorlog. Bizar wel. Hoorde deze week van een gevluchte Irakees dat hij weigerde in 81 om te vechten tegen Iran. Hij is de gevangenis ingesmeten voor 12 jaar en zeker 6 maanden lang elke dag mishandeld. :? Ze sloegen o.a. met een knuppel zijn knieën aan gort. De tatooages op zijn arm herinneren hem dagelijks aan de tijd in die gevangenis. Ze hebben daar zijn nummer in getatooeerd en de datum dat hij daarin ging. Wat een nachtmerrie zeg... En tegen dat soort mensen zeggen we dan: je land is weer veilig, je kunt weer terug.
~schenkt port in~
We zijn net trouwens gaan kijken bij andere Onmisbare Buren, die vanmiddag 3 kittens hebben gekregen. Ochhhhhh wat lief!
En Moppetoet: bedankt voor de magnetronuitleg.
Kjong, mooi verhaal van Opa en Oma in oorlog. Bizar wel. Hoorde deze week van een gevluchte Irakees dat hij weigerde in 81 om te vechten tegen Iran. Hij is de gevangenis ingesmeten voor 12 jaar en zeker 6 maanden lang elke dag mishandeld. :? Ze sloegen o.a. met een knuppel zijn knieën aan gort. De tatooages op zijn arm herinneren hem dagelijks aan de tijd in die gevangenis. Ze hebben daar zijn nummer in getatooeerd en de datum dat hij daarin ging. Wat een nachtmerrie zeg... En tegen dat soort mensen zeggen we dan: je land is weer veilig, je kunt weer terug.
~schenkt port in~
We zijn net trouwens gaan kijken bij andere Onmisbare Buren, die vanmiddag 3 kittens hebben gekregen. Ochhhhhh wat lief!
En Moppetoet: bedankt voor de magnetronuitleg.
zaterdag 5 mei 2007 om 22:06
Ja!
Maar ik kan jullie met stellige zekerheid meedelen dat er in huize PimPom geen vijfde komt. :P
Het is hier supergezellig, dat wel! Maar best een beetje gekkenhuis. Het hele spul was vanmorgen om half zeven (!!!) wakker... en niet een beetje wakker, maar WAKKKKKER!!!! Ze lagen ook met z'n vieren op een kamer, dus het was echt gelijk feest. Wij hebben nog wel even kunnen rekken door het spul voor de tv te zetten en Lotje sliep gelukkig wel gewoon tot 8 uur, dus wij zijn lekker nog even blijven liggen. :$ De ochtend lekker in huis doorgebracht, tot we echt gek werden van de herrie. Ze zijn allemaal zo blij en vrolijk en druk... pffff. Hartstikke leuk, maar een decibellen. Toen hebben we rond het middaguur een picknick klaargemaakt en zijn naar een speelboerderij gereden, daar dus gepicknickt en toen het spul daar losgelaten. Is echt een superplek met erg veel geiten (en pasgeboren babietjes) en schapen en allemaal verschillende speelweides: een zweefmolen, springkussen, glijbanen, grote bouwdeel, etc. etc. Ook nog een terrasje erbij, dus Pompel en ik hebben lekker koffie zitten leuten en de kinderen hebben zichzelf ver-schrik-ke-lijk uitgeput. ;) Lientje en Lotje hebben helaas nog beetje nasleep van virus want zijn beide nogal jengelig en Yentl is lekker bijdehand, maar de jongens zijn echt superzoet en dikke dikke vrienden, voeren ook alsmaar "echte gesprekken" enzo. Erg leuk.
We zijn daar de hele middag geweest en het was erg leuk totdat Lotje zo hard een tand door haar lip viel en niet meer kon stoppen met huilen (zoooo moe) dus spul maar weer in de auto en naar huis. Op de terugweg vielen alle meiden in diepe diepe slaap en de jongens gingen door met hun gesprekken op de achterste bank. Lekker rustig. Thuis heb ik Lotje een banaan en wat melk naar binnen gegoten bij wijze van avondeten, ben met haar in bad geweest en om half 7 lag zij in coma. Toen hebben we met de "groten" gecourmet. (Dat wilde Loentje graag) Dat was echt supergezellig en ze zijn dan echt groot, hoor. Hebben echt uitgebreid met ze getafeld. Toen Lientje en Yentl in bad en naar bed (nu maar op Lientjes kamer) en de jongens mochten nog even buiten spelen, want die hadden het nog erg leuk. Uiteindelijk pas tegen negenen ook de jongens in bad en die liggen er dus eigenlijk nog niet zo lang in (sorry bam... :$) Wij gaan nu een filmpje kijken op de bank: hebben we wel verdiend.
Zo, heeft Bam gelijk haar verslag. Bam, ze zijn echt geweldig hoor en mogen zeker vaker komen!!! Heerlijk stel koters. O+ (Oh en Loentje en Yentl zijn nog steeds verliefd, geven elkaar nu steeds kusjes... tis echt erg... Ik heb nog geprobeerd dan Noah en Lientje ook maar te koppelen, maar hebben beide al een "ander" :D)
Oh Bloes, ik heb er weer geen woorden voor... Maar briljant dat je nu morgen je moederdag hebt! Dat lijkt me ook de enige juiste manier om het op te lossen: geniet ervan!
Maar ik kan jullie met stellige zekerheid meedelen dat er in huize PimPom geen vijfde komt. :P
Het is hier supergezellig, dat wel! Maar best een beetje gekkenhuis. Het hele spul was vanmorgen om half zeven (!!!) wakker... en niet een beetje wakker, maar WAKKKKKER!!!! Ze lagen ook met z'n vieren op een kamer, dus het was echt gelijk feest. Wij hebben nog wel even kunnen rekken door het spul voor de tv te zetten en Lotje sliep gelukkig wel gewoon tot 8 uur, dus wij zijn lekker nog even blijven liggen. :$ De ochtend lekker in huis doorgebracht, tot we echt gek werden van de herrie. Ze zijn allemaal zo blij en vrolijk en druk... pffff. Hartstikke leuk, maar een decibellen. Toen hebben we rond het middaguur een picknick klaargemaakt en zijn naar een speelboerderij gereden, daar dus gepicknickt en toen het spul daar losgelaten. Is echt een superplek met erg veel geiten (en pasgeboren babietjes) en schapen en allemaal verschillende speelweides: een zweefmolen, springkussen, glijbanen, grote bouwdeel, etc. etc. Ook nog een terrasje erbij, dus Pompel en ik hebben lekker koffie zitten leuten en de kinderen hebben zichzelf ver-schrik-ke-lijk uitgeput. ;) Lientje en Lotje hebben helaas nog beetje nasleep van virus want zijn beide nogal jengelig en Yentl is lekker bijdehand, maar de jongens zijn echt superzoet en dikke dikke vrienden, voeren ook alsmaar "echte gesprekken" enzo. Erg leuk.
We zijn daar de hele middag geweest en het was erg leuk totdat Lotje zo hard een tand door haar lip viel en niet meer kon stoppen met huilen (zoooo moe) dus spul maar weer in de auto en naar huis. Op de terugweg vielen alle meiden in diepe diepe slaap en de jongens gingen door met hun gesprekken op de achterste bank. Lekker rustig. Thuis heb ik Lotje een banaan en wat melk naar binnen gegoten bij wijze van avondeten, ben met haar in bad geweest en om half 7 lag zij in coma. Toen hebben we met de "groten" gecourmet. (Dat wilde Loentje graag) Dat was echt supergezellig en ze zijn dan echt groot, hoor. Hebben echt uitgebreid met ze getafeld. Toen Lientje en Yentl in bad en naar bed (nu maar op Lientjes kamer) en de jongens mochten nog even buiten spelen, want die hadden het nog erg leuk. Uiteindelijk pas tegen negenen ook de jongens in bad en die liggen er dus eigenlijk nog niet zo lang in (sorry bam... :$) Wij gaan nu een filmpje kijken op de bank: hebben we wel verdiend.
Zo, heeft Bam gelijk haar verslag. Bam, ze zijn echt geweldig hoor en mogen zeker vaker komen!!! Heerlijk stel koters. O+ (Oh en Loentje en Yentl zijn nog steeds verliefd, geven elkaar nu steeds kusjes... tis echt erg... Ik heb nog geprobeerd dan Noah en Lientje ook maar te koppelen, maar hebben beide al een "ander" :D)
Oh Bloes, ik heb er weer geen woorden voor... Maar briljant dat je nu morgen je moederdag hebt! Dat lijkt me ook de enige juiste manier om het op te lossen: geniet ervan!
zaterdag 5 mei 2007 om 22:31
Ik was gisteren om 8 uur op het CS in Utrecht: alles stond daar even stil, de Kioskjes gingen even dicht etc. Móói vond ik dat!
Verder, ik ben altijd 2 minuten stil, maar moet dan echt mijn best doen om specifiek daaraan te denken (zie je; kouwe kut...) Wat overigens niet wil zeggen dat ik nooit aan de soort dingen denk: juist wel, maar niet op een geforceerd moment. Vind verhalen als die van Kjong mooi en fascinerend. Mijn eigen opa en oma hebben ook erg mooie verhalen. Mijn opa heeft in een concentratiekamp gezeten en mijn oma is door een granaatscherf verminkt (been) maar pas de laatste jaren wordt daar over gesproken, dat is echt nieuw. (Ik ken de verhalen wel uit 2e hand, maar het is veel mooier om ze van ze zelf te horen).
Het mooiste verhaal vind ik van mijn oma: zij woonde op een boerderij en moest platliggen door die granaatscherf, zij had haar been op een soort beugel. Toen de duitsers kwamen om de boel te controleren had ze een ton boter onder die beugel verstopt. Een soldaat vroeg aan mijn oma of ze nog wat te melden had: "ja, er ligt een ton boter onder mijn been" de soldaat moest er hartelijk om lachen en heeft helemaal niet gekeken. :o Bizar en dapper verhaal.
Poeh Dreamer, toch erg heftig hoor voor LD... :( Dat arme meiske wordt toch ineens wel erg veel met ziekte en dood geconfronteerd..
Verder, ik ben altijd 2 minuten stil, maar moet dan echt mijn best doen om specifiek daaraan te denken (zie je; kouwe kut...) Wat overigens niet wil zeggen dat ik nooit aan de soort dingen denk: juist wel, maar niet op een geforceerd moment. Vind verhalen als die van Kjong mooi en fascinerend. Mijn eigen opa en oma hebben ook erg mooie verhalen. Mijn opa heeft in een concentratiekamp gezeten en mijn oma is door een granaatscherf verminkt (been) maar pas de laatste jaren wordt daar over gesproken, dat is echt nieuw. (Ik ken de verhalen wel uit 2e hand, maar het is veel mooier om ze van ze zelf te horen).
Het mooiste verhaal vind ik van mijn oma: zij woonde op een boerderij en moest platliggen door die granaatscherf, zij had haar been op een soort beugel. Toen de duitsers kwamen om de boel te controleren had ze een ton boter onder die beugel verstopt. Een soldaat vroeg aan mijn oma of ze nog wat te melden had: "ja, er ligt een ton boter onder mijn been" de soldaat moest er hartelijk om lachen en heeft helemaal niet gekeken. :o Bizar en dapper verhaal.
Poeh Dreamer, toch erg heftig hoor voor LD... :( Dat arme meiske wordt toch ineens wel erg veel met ziekte en dood geconfronteerd..
