Combineren werk en thuis

Overigens kan mijn partner (en ik)ook in het patroon vallen dat als ìk thuis ben, dan doe ik de kinderen. Ik heb moeten vechten voor mezelf. Lag zowel aan hem als aan mij.
Het scheelt nu dat ik ook avonddiensten en weekenddiensten werk. Dan moet hij wel. En waarrempel; hij leeft nog steeds en de kinderen ook. Sommigen moeten dit echt leren en dat gaat het best zonder toezicht

Thalas schreef: ↑

13-12-2021 07:12

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed dat het bij hem opkomt om te regelen hoe hij mínder voor zijn eigen kinderen hoeft te zorgen in plaats van dat hij wil leren hoe hij béter voor zijn eigen kinderen kan zorgen. Zijn kinderen zijn de komende 15 jaar niet weg, ze ontwijken is een domme oplossing.

Nou dit! Echt, hoe verzin je het. Jij werkt al maar drie dagen en wil nog minder gaan werken, terwijl hij er vijf werkt! Ik zou ook gek worden als ik vijf dagen werken moest combineren met de kinderen, maar als man maar twee dagen zou werken zou ik het wel zien zitten. Of ik het ook zou willen is een ander verhaal.

Echt, ga niet minder werken, gewoon niet. Laat hij met zijn eigen onvermogen leren omgaan.

Teva1979 schreef: ↑

13-12-2021 09:08

Er wordt wel een beeld geschept dat vader een kneus is en gewoon normaal moet doen.
Als vrouwen schrijven dat ze in een dip zitten dan krijgen ze de tip: praat erover.
Misschien helpt gewoon een gesprek met 3de partij (als in huisarts of therapie) om even zijn gedachten te sorteren. 2 kinderen binnen 3/4 jaar en 5dgn werken is gewoon pittig. En iedereen pakt dit anders op.
Jij hoeft niet minder te werken maar hij / jullie kunnen samen kijken naar een oplossing.

Ik vind je ook een kneus als je je vrouw een topic moet laten openen omdat ze niet weet hoe ze dit op moet lossen. Hij heeft een probleem. Wat heeft hij al voorgesteld, geprobeerd?

He he is het topic toch nog een beetje ontspoort

Voor mij is dit ook herkenbaar en ook ik ben de vrouw (moeder). Wij werken beide 4 dagen en de dag dat ik alleen thuis ben met onze 2 kinderen (1 en 3) vind ik heel zwaar, zo zwaar dat we van plan zijn een extra opvangdag te regelen en samen een vrije dag met de kinderen hebben doordeweeks.
Ook bij mij is het begonnen toen we (ongepland snel) onze tweede erbij kregen. Toen werd het echt aanpoten, op een dag dat ik alleen met ze ben zit ik nog geen 5 minuten achter elkaar. Ik ervaar veel stress als ze mij allebei tegelijk nodig hebben of als ze (en dat hebben ze soms de hele dag door) ruzie hebben om een bal, een auto, een pop, weetikveel en elkaar de haren uit het hoofd trekken. Het geeft mij soms het gevoel dat ik er nooit aan had moeten beginnen, dat ik van nature geen 'oermoeder' ben en ik voel me heel schuldig als ik eens uit mijn slof schiet, ik ben van mezelf nogal fel en direct. Mijn man daarentegen is heel kalm, niet gek te maken en veel rationeler, maakt van de situatie zoals hij is geen probleem en accepteert ook veel meer de dingen zoals ze zijn.

Wat mij heeft geholpen:
- Boodschappen worden bezorgd
- Huishoudster komt
- Op de dagen dat ik alleen met ze ben, hoef ik niets anders te doen dan voor ze zorgen
- De deur uit, ik ben om het middagslaapje heen heel veel weg. Naar een speeltuin, kinderboerderij, met vriendinnen naar een kindvriendelijk cafe, naar een Monkey Town, naar het dorp, een stuk fietsen, whatever. Ook gedoe, maar daar zitten ze in ieder geval elkaar niet de hele tijd in de haren of vragen dingen aan mij door elkaar heen.
- Structuur in de spitsuren, hebben in de ochtend de taken verdeeld en die gaan altijd op dezelfde manier. Mijn man let bijvoorbeeld op de dreumes die aan het eten is terwijl ik de vaatwasser uitruim en me aankleed, daarna kom ik naar beneden en kleed ik mijn peuter aan en gaat hij zich aankleden. Elke ochtend gaat hetzelfde en zo weet iedereen waar hij aan toe is.
- Accepteren dat je geen moment voor jezelf hebt. Dat heeft bij mij echt even geduurd maar mijn leven bestaat nu voornamelijk uit mijn gezin en mijn werk. Daar heb ik me aan over gegeven.

Mijn man weet dat ik het zwaar vindt en dat maakt dat het voor hem ook zwaarder is, hij vindt het dan lastig als hij bijvoorbeeld boven aan het werk is en hij hoort dat het beneden een chaos is, hij kan dat dan moeilijk loslaten. Ik zie aan hem dat hij dat moeilijk vindt om die verantwoordelijkheid te ervaren. Let dus goed op jezelf en zoek samen naar een oplossing, in plaats van dat jij minder gaat werken of veel meer gaat zorgen. Zoek het in de hoek van goed plannen en afspraken maken over wat je man doet als het hem teveel wordt. Dan maar de kinderen iets meer voor de televisie, of dus vaker naar buiten. Ik weet van een vriendin dat wanneer zij alleen thuis is met de kinderen, zij de avond ervoor met haar man al een plan maakt voor de dag, de activiteiten die ze gaat doen met ze. Dat geeft haar houvast. Doe dat bijvoorbeeld als je weet dat je man op zaterdag een aantal uren alleen is; wat moet hij doen (boterham geven) wat gaat hij ondernemen (spelen in de tuin, een stuk fietsen) en waar liggen de knelpunten en hoe gaat hij daar dan mee om?

Je man moet de signalen van zijn stress tijdig leren oppikken, zodat hij er op tijd bij is. Daar moet je het dan over hebben en met elkaar een plan voor hem maken zodat hij weet hoe hij kan handelen.

Nogmaals, een korte termijnoplossing is dat jij alles op je gaat nemen, maar jouw man is degene die moet leren om te gaan met het ouderschap. Kijk eerst naar wat beter plannen en zelfinzicht over zijn stress zal opleveren, dat gaat op de lange termijn jou ook beter helpen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Herkenbaar, hier ook 1,5 jaAr leeftijdsverschil,pittige kinderen en de eerste jaren waren zwaar.

Mijn man was ook een zeurpiet, terwijl ik al 90% van de zorg voor de kinderen op me nam. Zelfs als we het 'samen' deden.
Wat hij moest accepteren is dat een gezin tijd vraagt. Hij werkte 5 dagen, ging sporten,vroeg naar bed en had 'geen tijd voor zichzelf'. Sport zag hij als een plicht/last, gezinstijd en weekend met kinderen ook. Ja dan blijft er natuurlijk niet veel over.

Maar het eigenlijke probleem was zijn werk. Hij was daar ongelukkig en dat vrat energie. Is eerst van functie gewisseld, dat bracht wat verbetering, maar een jaar later alsnog naar een ander bedrijf en daar was hij wel helemaal happy, daardoor thuis ook beter belastbaar. Het hele leven moet in balans zijn: werk, gezin, relatie, vrije tijd, sociaal.... hoe zit dat bij jullie?

In elk geval moet jij niet minder gaan werken, waarom zou dat een oplossing zijn?

nootboek schreef: ↑

13-12-2021 12:06

Herkenbaar, hier ook 1,5 jaAr leeftijdsverschil,pittige kinderen en de eerste jaren waren zwaar.

Mijn man was ook een zeurpiet, terwijl ik al 90% van de zorg voor de kinderen op me nam. Zelfs als we het 'samen' deden.
Wat hij moest accepteren is dat een gezin tijd vraagt. Hij werkte 5 dagen, ging sporten,vroeg naar bed en had 'geen tijd voor zichzelf'. Sport zag hij als een plicht/last, gezinstijd en weekend met kinderen ook. Ja dan blijft er natuurlijk niet veel over.

Maar het eigenlijke probleem was zijn werk. Hij was daar ongelukkig en dat vrat energie. Is eerst van functie gewisseld, dat bracht wat verbetering, maar een jaar later alsnog naar een ander bedrijf en daar was hij wel helemaal happy, daardoor thuis ook beter belastbaar. Het hele leven moet in balans zijn: werk, gezin, relatie, vrije tijd, sociaal.... hoe zit dat bij jullie?

In elk geval moet jij niet minder gaan werken, waarom zou dat een oplossing zijn?

Met zijn nieuwe baan werd het 50/50?

Whoops2020 schreef: ↑

13-12-2021 11:42

Voor mij is dit ook herkenbaar en ook ik ben de vrouw (moeder). Wij werken beide 4 dagen en de dag dat ik alleen thuis ben met onze 2 kinderen (1 en 3) vind ik heel zwaar, zo zwaar dat we van plan zijn een extra opvangdag te regelen en samen een vrije dag met de kinderen hebben doordeweeks.
Ook bij mij is het begonnen toen we (ongepland snel) onze tweede erbij kregen. Toen werd het echt aanpoten, op een dag dat ik alleen met ze ben zit ik nog geen 5 minuten achter elkaar. Ik ervaar veel stress als ze mij allebei tegelijk nodig hebben of als ze (en dat hebben ze soms de hele dag door) ruzie hebben om een bal, een auto, een pop, weetikveel en elkaar de haren uit het hoofd trekken. Het geeft mij soms het gevoel dat ik er nooit aan had moeten beginnen, dat ik van nature geen 'oermoeder' ben en ik voel me heel schuldig als ik eens uit mijn slof schiet, ik ben van mezelf nogal fel en direct. Mijn man daarentegen is heel kalm, niet gek te maken en veel rationeler, maakt van de situatie zoals hij is geen probleem en accepteert ook veel meer de dingen zoals ze zijn.

Wat mij heeft geholpen:
- Boodschappen worden bezorgd
- Huishoudster komt
- Op de dagen dat ik alleen met ze ben, hoef ik niets anders te doen dan voor ze zorgen
- De deur uit, ik ben om het middagslaapje heen heel veel weg. Naar een speeltuin, kinderboerderij, met vriendinnen naar een kindvriendelijk cafe, naar een Monkey Town, naar het dorp, een stuk fietsen, whatever. Ook gedoe, maar daar zitten ze in ieder geval elkaar niet de hele tijd in de haren of vragen dingen aan mij door elkaar heen.
- Structuur in de spitsuren, hebben in de ochtend de taken verdeeld en die gaan altijd op dezelfde manier. Mijn man let bijvoorbeeld op de dreumes die aan het eten is terwijl ik de vaatwasser uitruim en me aankleed, daarna kom ik naar beneden en kleed ik mijn peuter aan en gaat hij zich aankleden. Elke ochtend gaat hetzelfde en zo weet iedereen waar hij aan toe is.
- Accepteren dat je geen moment voor jezelf hebt. Dat heeft bij mij echt even geduurd maar mijn leven bestaat nu voornamelijk uit mijn gezin en mijn werk. Daar heb ik me aan over gegeven.

Mijn man weet dat ik het zwaar vindt en dat maakt dat het voor hem ook zwaarder is, hij vindt het dan lastig als hij bijvoorbeeld boven aan het werk is en hij hoort dat het beneden een chaos is, hij kan dat dan moeilijk loslaten. Ik zie aan hem dat hij dat moeilijk vindt om die verantwoordelijkheid te ervaren. Let dus goed op jezelf en zoek samen naar een oplossing, in plaats van dat jij minder gaat werken of veel meer gaat zorgen. Zoek het in de hoek van goed plannen en afspraken maken over wat je man doet als het hem teveel wordt. Dan maar de kinderen iets meer voor de televisie, of dus vaker naar buiten. Ik weet van een vriendin dat wanneer zij alleen thuis is met de kinderen, zij de avond ervoor met haar man al een plan maakt voor de dag, de activiteiten die ze gaat doen met ze. Dat geeft haar houvast. Doe dat bijvoorbeeld als je weet dat je man op zaterdag een aantal uren alleen is; wat moet hij doen (boterham geven) wat gaat hij ondernemen (spelen in de tuin, een stuk fietsen) en waar liggen de knelpunten en hoe gaat hij daar dan mee om?

Je man moet de signalen van zijn stress tijdig leren oppikken, zodat hij er op tijd bij is. Daar moet je het dan over hebben en met elkaar een plan voor hem maken zodat hij weet hoe hij kan handelen.

Nogmaals, een korte termijnoplossing is dat jij alles op je gaat nemen, maar jouw man is degene die moet leren om te gaan met het ouderschap. Kijk eerst naar wat beter plannen en zelfinzicht over zijn stress zal opleveren, dat gaat op de lange termijn jou ook beter helpen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Mooie post.

Whoops2020 schreef: ↑

13-12-2021 11:42

Voor mij is dit ook herkenbaar en ook ik ben de vrouw (moeder). Wij werken beide 4 dagen en de dag dat ik alleen thuis ben met onze 2 kinderen (1 en 3) vind ik heel zwaar,

....

Nogmaals, een korte termijnoplossing is dat jij alles op je gaat nemen, maar jouw man is degene die moet leren om te gaan met het ouderschap. Kijk eerst naar wat beter plannen en zelfinzicht over zijn stress zal opleveren, dat gaat op de lange termijn jou ook beter helpen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Geknipt ivm lengte, maar hier sluit ik mij helemaal bij aan.

Goh je man wordt wel aangepakt zeg. Een fulltime werkende vader die de zorg voor twee kleine kinderen zwaar vindt is toch niet zo gek?

Laten we beginnen met de complimenten voor dat hij het aangeeft en dat jullie er over praten. En uiteraard voor jou uitgangspunt dat iedereen overeind moet blijven voor een gelukkig en draaiend gezin. Deze tropen jaren gaan voorbij. Maar als je dit niet samen aanpakt gaat je huwelijk ook voorbij.

Zou het een idee zijn wat hulp in de schakelen en niet perse jou meer te laten doen?

Schoonmaak, boodschappen bezorgen, wat vaker opa en oma (als die er zijn) een avond op te laten passen en samen wat te doen?

Maar ook opvoed ondersteuning zou misschien best een idee zijn. Wat maar het zo stressvol voor hem? En hoe kan hij dat (aangepast op de leeftijd van de kinderen) ombuigen. Kleine kinderen zijn gewoon heftig soms. En ze kunnen ook aanvoelen als je de controle wat kwijt bent. Mijn toch vrij goed opgevoede kind, ontpopte zich tot een niet stuurbaar monstertje bij een (bekende) oppas zonder ervaring met kinderen. Ik denk nog met schaamte terug aan de verhalen die ik daarna hoorde. Vermoed dat ze hoogst persoonlijk iemands kinderwens om zeep heeft geholpen. Terwijl ze met een beetje sturing echt zoo leuk is.

Hoe voelt hij zich op zijn werk? Heeft hij eerder zich psychisch minder stabiel gevoeld? Hoe staat hij er voor, is het 5 voor 12 en moet hij ontlast om overeind te blijven? Of is hij in de positie om constructief een oplossing te zoeken. Is het een idee om eens met de huisarts te praten. Er is vast laagdrempelig opvoed advies of een psychisch ondersteuner van de praktijk.

Eigenlijk klinkt hij als een vader die overprikkeld wordt en dan de grip verliest. Dat kan ook best zijn omdat hij probeert alles zo goed te doen dat hij op iedere prikkel van kind in gaat. Dan zou er nooit een broodje in gaan hier, want het beleggen zou tot de volgende dag duren. Of dat hij te veel gevaar ziet (continue afremmen van springen, spullen en waar ik niet wat) of het niet begrenzen en daarbij onmacht.

Knuffel je vent, vraag wat hij graag wil en laat het niet te lang doorsudderen tot hij opeens knapt. Er komt een dag dat zijn kinderen ook zijn concentratie vermogen blijken te hebben en ze uren lang met Lego aan de slag kunnen.