Kinderen
alle pijlers
Dochter (8 jr) heeft moeite met vriendschappen sluiten
maandag 31 januari 2022 om 13:52
Mijn lieve, grappige, introverte dochter van 8 jaar heeft moeite met het maken van nieuwe vriendjes en vriendinnetjes en dat raakt me.
Mijn dochter zit in groep 5 en heeft in de klas geen echte vriendjes / vriendinnetjes: de afgelopen 1.5 jaar heeft ze nauwelijks speelafspraakjes met klasgenootjes gehad en is voor geen enkel kinderfeestje uitgenodigd. Gelukkig wordt ze niet gepest en klasgenootjes vinden haar ook echt wel aardig, alleen mijn dochter is erg op zichzelf en waar er steeds meer echte vriendenclubjes ontstaan in de klas, staat zij aan de zijlijn.
Ze speelt wel veel met 2 zusjes die in onze wijk wonen waar ze goed mee bevriend is.
In de kleuterperiode had ze geen overload aan vriendjes, maar had ze geregeld speelafspraakjes en raakte ze met een aantal kinderen goed bevriend. Ze is ontzettend loyaal naar haar vriendjes, wat ik een mooie eigenschap vindt! Ze "fladdert" niet zoals gewoon veel jonge kinderen doen van de ene naar de andere klasgenoot om mee te spelen.
Door pech en omstandigheden zijn al deze vriendjes uit beeld verdwenen. Zo is 1 vriendinnetje door scheiding ouders verhuisd, 1 is blijven zitten en 1 is naar de parallel klas gegaan.
En daar komt het "probleem" van mijn dochter om de hoek: ondanks dat ze echt loyaal is, wanneer iemand buiten beeld verdwijnt vergeet ze soort van dat ze diegene echt nog wel op kan / mag zoeken.
Mijn dochter is van kleins af aan minder op haar gemak in sociale situaties. Ze is zelfverzekerd, maar weet niet goed hoe ze contact moet maken (zoals ze over haar broertje zegt: hoe kan het toch dat hij in een speeltuin, zwembad, etc. altijd direct vriendjes maakt?!) Doordat ze het spannend vindt heeft ze een non verbale uitstraling die ook niet perse uitnodigend is
Wanneer ze op school mag aangeven bij wie ze in het groepje wil zitten dat na iedere vakantie wijzigt, dan schrijft ze vaak kinderen op die niet zo goed kunnen leren, omdat ze die dan graag wil helpen. (zij scoort bovengemiddeld op de leerstof) ipv dat ze dan kinderen kiest waar ze wel vriendjes mee wil zijn. Kortom: haar sociale vaardigheden lopen denk ik wat achter, zeker in verhouding tot haar cognitieve vaardigheden.
Mede door een traject bij de kinderpsycholoog, waar we lopen om een opgelopen trauma te verwerken, wat nadrukkelijk samenhangt met leren uiten en benoemen van gevoelens, wordt zij zich hier steeds bewuster van. Ze heeft zich voorgenomen om vaker speelafspraken te maken met klasgenoten. De 2 middagen dat ze dit nu geprobeerd heeft, heeft ze bot gevangen. Dat gaat me zo ontzettend aan het hart. Terwijl het waarschijnlijk niets met mijn dochter te maken heeft en die kinderen echt niet kunnen, maar ik gun haar zo het succes!
Sinds groep 3 maak ik dit punt van aandacht ook kenbaar bij de leerkrachten met de vraag of zij mijn dochter willen helpen op dit vlak en er aandacht voor willen hebben. Maar omdat ze niet gepest wordt en niet buitengesloten wordt (ze sluit zichzelf in feite buiten) krijg ik alleen maar te horen dat er echt niks aan de hand is.
Een lang verhaal om enigszins de context te duiden en ook wel om het van me af te schrijven (het ligt als een steen op mn maag af en toe) ben ik benieuwd of iemand van jullie tips, ideeën, suggesties of soortgelijke ervaringen hebben!
Mijn dochter zit in groep 5 en heeft in de klas geen echte vriendjes / vriendinnetjes: de afgelopen 1.5 jaar heeft ze nauwelijks speelafspraakjes met klasgenootjes gehad en is voor geen enkel kinderfeestje uitgenodigd. Gelukkig wordt ze niet gepest en klasgenootjes vinden haar ook echt wel aardig, alleen mijn dochter is erg op zichzelf en waar er steeds meer echte vriendenclubjes ontstaan in de klas, staat zij aan de zijlijn.
Ze speelt wel veel met 2 zusjes die in onze wijk wonen waar ze goed mee bevriend is.
In de kleuterperiode had ze geen overload aan vriendjes, maar had ze geregeld speelafspraakjes en raakte ze met een aantal kinderen goed bevriend. Ze is ontzettend loyaal naar haar vriendjes, wat ik een mooie eigenschap vindt! Ze "fladdert" niet zoals gewoon veel jonge kinderen doen van de ene naar de andere klasgenoot om mee te spelen.
Door pech en omstandigheden zijn al deze vriendjes uit beeld verdwenen. Zo is 1 vriendinnetje door scheiding ouders verhuisd, 1 is blijven zitten en 1 is naar de parallel klas gegaan.
En daar komt het "probleem" van mijn dochter om de hoek: ondanks dat ze echt loyaal is, wanneer iemand buiten beeld verdwijnt vergeet ze soort van dat ze diegene echt nog wel op kan / mag zoeken.
Mijn dochter is van kleins af aan minder op haar gemak in sociale situaties. Ze is zelfverzekerd, maar weet niet goed hoe ze contact moet maken (zoals ze over haar broertje zegt: hoe kan het toch dat hij in een speeltuin, zwembad, etc. altijd direct vriendjes maakt?!) Doordat ze het spannend vindt heeft ze een non verbale uitstraling die ook niet perse uitnodigend is
Wanneer ze op school mag aangeven bij wie ze in het groepje wil zitten dat na iedere vakantie wijzigt, dan schrijft ze vaak kinderen op die niet zo goed kunnen leren, omdat ze die dan graag wil helpen. (zij scoort bovengemiddeld op de leerstof) ipv dat ze dan kinderen kiest waar ze wel vriendjes mee wil zijn. Kortom: haar sociale vaardigheden lopen denk ik wat achter, zeker in verhouding tot haar cognitieve vaardigheden.
Mede door een traject bij de kinderpsycholoog, waar we lopen om een opgelopen trauma te verwerken, wat nadrukkelijk samenhangt met leren uiten en benoemen van gevoelens, wordt zij zich hier steeds bewuster van. Ze heeft zich voorgenomen om vaker speelafspraken te maken met klasgenoten. De 2 middagen dat ze dit nu geprobeerd heeft, heeft ze bot gevangen. Dat gaat me zo ontzettend aan het hart. Terwijl het waarschijnlijk niets met mijn dochter te maken heeft en die kinderen echt niet kunnen, maar ik gun haar zo het succes!
Sinds groep 3 maak ik dit punt van aandacht ook kenbaar bij de leerkrachten met de vraag of zij mijn dochter willen helpen op dit vlak en er aandacht voor willen hebben. Maar omdat ze niet gepest wordt en niet buitengesloten wordt (ze sluit zichzelf in feite buiten) krijg ik alleen maar te horen dat er echt niks aan de hand is.
Een lang verhaal om enigszins de context te duiden en ook wel om het van me af te schrijven (het ligt als een steen op mn maag af en toe) ben ik benieuwd of iemand van jullie tips, ideeën, suggesties of soortgelijke ervaringen hebben!
maandag 31 januari 2022 om 15:09
Mijn oudste dochter heeft er ook moeite mee. Extravert dat wel, maar misschien juist meer te...
En helaas ook bij haar vallen juist degenen af waar ze wel contact mee heeft. Daarnaast is de jongste juist wel heel sociaal, dus ze wordt nu ook geconfronteerd met dat haar zusje steeds wordt uitgenodigd voor feestjes en zij slechts af en toe.
Heel veel kun je er denk ik niet aan doen. Kinderen maken hun eigen keuzes.
Wat kan helpen is hobbies zoeken waarbij ze andere kinderen kan leren kennen die meer op haar lijken. Zelfs al is het dan alleen maar op dat moment, ze voelt zich dan toch meer begrepen.
Daarnaast kan het natuurlijk ook helpen om haar wat te leren over sociale vaardigheden. In haar geval dus wellicht wat meer uit haar schulp kruipen.
En helaas ook bij haar vallen juist degenen af waar ze wel contact mee heeft. Daarnaast is de jongste juist wel heel sociaal, dus ze wordt nu ook geconfronteerd met dat haar zusje steeds wordt uitgenodigd voor feestjes en zij slechts af en toe.
Heel veel kun je er denk ik niet aan doen. Kinderen maken hun eigen keuzes.
Wat kan helpen is hobbies zoeken waarbij ze andere kinderen kan leren kennen die meer op haar lijken. Zelfs al is het dan alleen maar op dat moment, ze voelt zich dan toch meer begrepen.
Daarnaast kan het natuurlijk ook helpen om haar wat te leren over sociale vaardigheden. In haar geval dus wellicht wat meer uit haar schulp kruipen.
maandag 31 januari 2022 om 15:10
Ik snap je gevoelens, mijn oudste heeft ass en daarom ook nooit speelafspraakjes, feestje e.d. Echter heeft hij daar zelf geen problemen mee, hij mist het niet. Hoe zit dat met jouw dochter? Is het iets wat jij graag voor haar wil of is het iets waar ze zelf ook echt behoefte aan heeft? Ik merk namelijk dat bijv. mijn man het er moeilijker mee heeft dan ik omdat hij heel sociaal is. Ik ben daarentegen meer op mezelf en heb ook weinig vrienden maar heb daar ook weinig behoefte aan, waardoor ik mijn kind ook beter begrijp.
maandag 31 januari 2022 om 15:13
Heeft je dochter wel behoefte aan meer vriendjes?
Ik heb me over mijn oudste ook wel eens zorgen gemaakt. Toen vroeg ze me of ze soms niet goed was zoals ze was. Zij had die behoefte helemaal niet zoals ik dat wel had als kind. Toen heb ik het los gelaten. Ze is nu een 17 jarige met een groepje vrienden die nog steeds af en toe afspreken genoeg vindt.
Ik heb me over mijn oudste ook wel eens zorgen gemaakt. Toen vroeg ze me of ze soms niet goed was zoals ze was. Zij had die behoefte helemaal niet zoals ik dat wel had als kind. Toen heb ik het los gelaten. Ze is nu een 17 jarige met een groepje vrienden die nog steeds af en toe afspreken genoeg vindt.
maandag 31 januari 2022 om 15:21
Als ze er zelf behoefte aan heeft dan zou ik eens contact zoeken met een ouder van kindje waar ze mee af wil spreken. Soms is het zo'n chaos, kinderen hebben het druk en spreken soms al ver vantevoren af, daar kom je dan moeilijk tussen.
Ik stuur dan "Engeltje lijkt het leuk om met Marietje te spelen, vindt zij dat ook, en wanneer kan dat misschien?"
Ik stuur dan "Engeltje lijkt het leuk om met Marietje te spelen, vindt zij dat ook, en wanneer kan dat misschien?"
maandag 31 januari 2022 om 15:26
PlayingTheAngel schreef: ↑31-01-2022 15:21Als ze er zelf behoefte aan heeft dan zou ik eens contact zoeken met een ouder van kindje waar ze mee af wil spreken. Soms is het zo'n chaos, kinderen hebben het druk en spreken soms al ver vantevoren af, daar kom je dan moeilijk tussen.
Ik stuur dan "Engeltje lijkt het leuk om met Marietje te spelen, vindt zij dat ook, en wanneer kan dat misschien?"
Zulke berichtjes heb ik ook wel eens gekregen, op zich prima maar wel lastig als kind niet wil omdat hij/zij diegene niet leuk vindt. Het is dan lastig om nee te zeggen. Maar soms kan even bemiddelen wel helpen idd.
maandag 31 januari 2022 om 15:30
Ik zou me ook meer richten op sport, muziek of hobbies in plaats van de klasgenoten blijven aanspreken. Verder misschien nog andere activiteiten als vrijwilligers werk. Omdat ik dat als kind deed deed ik het op latere leeftijd ook en dat hielp erg. Dus misschien zijn dat geen snelle oplossingen maar wel grondleggers. Ook nog leuk, taalcursus voorstellen en daar penvriendinnen bij zoeken? Ze klinkt slim dus hopelijk kan ze dat er gewoon bij hebben.
Lorem Ipsum
maandag 31 januari 2022 om 15:34
Dit denk ik ook, mijn nichtje heeft ook een trauma gehad als peuter. Ze is toen relatief snel begonnen met therapie. Therapie heeft +/- 10 maanden geduurd, toen een half jaar niks en daarna is ze weer naar kinderpsycholoog gegaan. Halverwege begon ze meer echt contact te krijgen met klasgenootjes. Traject alles bij elkaar is 3 jaar ongeveer. (Toch blijft het een klein aandachtspuntje)aardbeienslof schreef: ↑31-01-2022 15:12Ze zoekt dus contacten waarbij ze zich veilig voelt, en ze krijgt hulp voor trauma verwerking .. misschien heeft het tijd nodig.
Veel succes en sterkte!
maandag 31 januari 2022 om 15:46
Zoon van 8 vindt het ook moeilijk. Juf merkt dit ook en hier hebben we het ook wel eens over gehad. Zoon geeft zelf aan dat zijn brein anders is dan die van andere kinderen en vaak niet op 1 lijn zit met klasgenoten. We doen nu een mindfulness training met hem voor kinderen en school begeleid hem dmv de orthopedagoog en spelletjes doen.
Ik snap dat het soms pijnlijk is. Zoals hier bijv. dat zoon nooit wordt uitgenodigd voor een partijtje en hier verdrietig over is. Verder leg ik geen druk op hem met afspreken. Als hij dat niet wil is dat oke. Als hij wil dat ik met een ouder een afspraakje regel is dat oke. Ik doe vaak na school leuke dingen met hem zoals iets lekkers koken samen of een film kijken. We maken er wat van, hij is goed zoals hij is.
Ik snap dat het soms pijnlijk is. Zoals hier bijv. dat zoon nooit wordt uitgenodigd voor een partijtje en hier verdrietig over is. Verder leg ik geen druk op hem met afspreken. Als hij dat niet wil is dat oke. Als hij wil dat ik met een ouder een afspraakje regel is dat oke. Ik doe vaak na school leuke dingen met hem zoals iets lekkers koken samen of een film kijken. We maken er wat van, hij is goed zoals hij is.
maandag 31 januari 2022 om 15:48
Wat een fijne, meelevende reacties, dankjulliewel.
En heel terecht hoor dat een aantal van jullie aangeeft: vind zij het zelf een probleem of is het mijn projectie? Dat laatste is zeker het geval. Ik ben mijn hele basisschoolleven gepest en dat heb ik nooit goed een plekje gegeven. Ben geen wandelend wrak hoor haha, maar ik realiseer me heel goed dat ik vanuit die bril naar mijn dochter kijk. En dat de buikpijn die ik voelde afgelopen woensdag toen een clubje klasgenoten heel enthousiast met elkaar richting een kinderfeestje ging daar vandaan komt.
Mijn man is ook meer op zichzelf, onze dochter lijkt in dat opzicht op hem. Hij is een fijne spiegel voor mij als ik me druk maak: zit dit in mij, of is het voor haar ook een ding. Dat laatste moet ik natuurlijk zien te voorkomen, voor ik met mijn goede bedoelingen haar het gevoel aanpraat dat ze niet oké is.
Ze heeft zelf wel eens gezegd dat ze graag op zichzelf is, dat moet ik haar ook gunnen (ze is snel overprikkeld dus juist knap dat ze de rust zelf opzoekt) alleen de laatste tijd begint ze er steeds vaker over dat ze zo weinig te spelen heeft. Mede door haar broertje die vaak weg is en op feestjes wordt gevraagd.
Heb ook overwogen om haar wat te helpen en andere ouders te vragen, maar ja, in groep 5 moet dat toch ondertussen ook een beetje van zelf gaan heh...
Dus inderdaad, meer op zoek naar clubjes waar ze gelijkgestemden zal vinden. En haar dan helpen in te zien dat je daar dan niet alleen je ding komt doen, maar ook contact maakt met anderen die daar ook zijn
haha. Bij de sport die ze nu doet maakt ze die stap nog niet echt.
En het doet me goed jullie verhalen te lezen en ook te lezen dat jullie kinderen, als ze in dezelfde situatie zaten, hun eigen weg vinden in vriendschappen maken. Zal mijn best doen dat vertrouwen te hebben, dat verdient ze!
En heel terecht hoor dat een aantal van jullie aangeeft: vind zij het zelf een probleem of is het mijn projectie? Dat laatste is zeker het geval. Ik ben mijn hele basisschoolleven gepest en dat heb ik nooit goed een plekje gegeven. Ben geen wandelend wrak hoor haha, maar ik realiseer me heel goed dat ik vanuit die bril naar mijn dochter kijk. En dat de buikpijn die ik voelde afgelopen woensdag toen een clubje klasgenoten heel enthousiast met elkaar richting een kinderfeestje ging daar vandaan komt.
Mijn man is ook meer op zichzelf, onze dochter lijkt in dat opzicht op hem. Hij is een fijne spiegel voor mij als ik me druk maak: zit dit in mij, of is het voor haar ook een ding. Dat laatste moet ik natuurlijk zien te voorkomen, voor ik met mijn goede bedoelingen haar het gevoel aanpraat dat ze niet oké is.
Ze heeft zelf wel eens gezegd dat ze graag op zichzelf is, dat moet ik haar ook gunnen (ze is snel overprikkeld dus juist knap dat ze de rust zelf opzoekt) alleen de laatste tijd begint ze er steeds vaker over dat ze zo weinig te spelen heeft. Mede door haar broertje die vaak weg is en op feestjes wordt gevraagd.
Heb ook overwogen om haar wat te helpen en andere ouders te vragen, maar ja, in groep 5 moet dat toch ondertussen ook een beetje van zelf gaan heh...
Dus inderdaad, meer op zoek naar clubjes waar ze gelijkgestemden zal vinden. En haar dan helpen in te zien dat je daar dan niet alleen je ding komt doen, maar ook contact maakt met anderen die daar ook zijn
haha. Bij de sport die ze nu doet maakt ze die stap nog niet echt. En het doet me goed jullie verhalen te lezen en ook te lezen dat jullie kinderen, als ze in dezelfde situatie zaten, hun eigen weg vinden in vriendschappen maken. Zal mijn best doen dat vertrouwen te hebben, dat verdient ze!
maandag 31 januari 2022 om 15:50
Mooi om te lezen, mooi ook hoe je ermee omgaat vanuit de insteek samen leuke dingen te gaan doen. Mijn goede voornemen is het er maar niet meer over te hebben als zij er niet over begint. Voor ik het weet geef ik er teveel lading aan.stokske schreef: ↑31-01-2022 15:46Zoon van 8 vindt het ook moeilijk. Juf merkt dit ook en hier hebben we het ook wel eens over gehad. Zoon geeft zelf aan dat zijn brein anders is dan die van andere kinderen en vaak niet op 1 lijn zit met klasgenoten. We doen nu een mindfulness training met hem voor kinderen en school begeleid hem dmv de orthopedagoog en spelletjes doen.
Ik snap dat het soms pijnlijk is. Zoals hier bijv. dat zoon nooit wordt uitgenodigd voor een partijtje en hier verdrietig over is. Verder leg ik geen druk op hem met afspreken. Als hij dat niet wil is dat oke. Als hij wil dat ik met een ouder een afspraakje regel is dat oke. Ik doe vaak na school leuke dingen met hem zoals iets lekkers koken samen of een film kijken. We maken er wat van, hij is goed zoals hij is.
maandag 31 januari 2022 om 15:56
Moet vanzelf gaan, ja dat is fijn, maar gewoon niet altijd haalbaar. Mijn dochter speelt graag en heeft vaak de neiging pas eind vd dag te vragen of kinderen díe dag willen spelen. Ze komt er dan vaak niet tussen, ze hebben sport/activiteiten etc. Ik hoop dat ouders zelf de ruimte voelen om nee te zeggen, dat zou ik iig wel doen.
maandag 31 januari 2022 om 16:03
Ik snap dat je misschien een beetje ongerust raakt als je dochter geen vriendjes heeft. Door wat je vertelt zie ik er echter nog geen groot probleem in. Het komt op mij over alsof ze gewoon wat tijd nodig heeft om weer nieuwe vriendjes te maken. Zoals de anderen zeggen kan een sportvereniging hierbij helpen. Maar soms loopt het vanwege omstandigheden ook niet precies hetzelfde bij iedereen en bovendien is ze nog maar acht. Stel dat ze sociaal wat langzamer opgroeit dan trekt dat nog wel bij. Grote kans dat ze binnen nu en twee jaar zich meer gaat hechten aan bepaalde kinderen. Introverte kinderen hebben meestal ook geen behoefte aan een grote vriendengroep, maar de vriendschappen die ze opdoen zijn juist weer heel sterk.
maandag 31 januari 2022 om 19:33
Ik denk dat je de balans moet vinden tussen stimuleren en de persoonlijkheid van je kind. Daarbij is het wel erg makkelijk om het maar te accepteren en samen wat te gaan doen. Dat vervangt natuurlijk nooit contact met leeftijdsgenoten. En dan leren ze het nog niet. Want sociale vaardigheden en sociale contacten zijn natuurlijk een enorme leerschool waar je levenslang wat aan hebt. Juist op jonge leeftijd worden fouten daarin makkelijker geaccepteerd en zijn vriendschappen nog makkelijker te vormen.
Het gebrek aan sociale vaardigheden en een sociale antenne kan helaas ook voor problemen zorgen die toennemen bij het ouder worden.
Juist als ouder is het juist je taak om je kind te helpen bij alles waar het moeite mee heeft. Wat dat betreft is het niet anders dan hulp bij fysieke activiteiten of leerproblemen. In dit geval kan je dit bespreken met de leerkracht. Kind op een teamsport doen. En daarnaast blijven stimuleren om contact te zoeken. En daarnaast uitleg te geven over sociale situaties. Waarom reageerde het andere kind zo? Wat kan kind voortaan anders doen? Etc. Zorg dat ze zich niet laat ontmoedigen en niet alles persoonlijk aantrekt.
Geef ook zelf het goede voorbeeld in sociale situaties. Hebben jullie wel vrienden over de vloer of bijvoorbeeld goed contact met buren of familie? Goed voorbeeld doet volgen.
Het gebrek aan sociale vaardigheden en een sociale antenne kan helaas ook voor problemen zorgen die toennemen bij het ouder worden.
Juist als ouder is het juist je taak om je kind te helpen bij alles waar het moeite mee heeft. Wat dat betreft is het niet anders dan hulp bij fysieke activiteiten of leerproblemen. In dit geval kan je dit bespreken met de leerkracht. Kind op een teamsport doen. En daarnaast blijven stimuleren om contact te zoeken. En daarnaast uitleg te geven over sociale situaties. Waarom reageerde het andere kind zo? Wat kan kind voortaan anders doen? Etc. Zorg dat ze zich niet laat ontmoedigen en niet alles persoonlijk aantrekt.
Geef ook zelf het goede voorbeeld in sociale situaties. Hebben jullie wel vrienden over de vloer of bijvoorbeeld goed contact met buren of familie? Goed voorbeeld doet volgen.
maandag 31 januari 2022 om 23:31
Ik herken het van mijn kinderen: op 1 na maken ze niet heel makkelijk contact. Anderzijds hebben ze nu ze ouder zijn wel gewoon goede contacten. Alleen niet veel. Maar de oudste van 17 kan zich ondertussen prima redden, zeker ook op sociaal gebied.
Ik heb mij er ook weleens zorgen om gemaakt, maar het heeft ook gewoon met karakter te maken. En het is ook wel belangrijk om als ouder uit te stralen, dat een kind goed is zoals hij/zij is.
Mijn jongste van 8 is ook geen ster in contacten. Wordt niet gepest, ligt goed in de klas, maar wordt nooit op feestjes uitgenodigd. Bij hem maak ik mij er niet zo druk meer om. Hij is prima zoals hij is, en ik heb alle vertrouwen in hem.
Zelf ben ik introvert en ik werd vroeger altijd voor verlegen aan gezien. Dat vond ik altijd zo raar, want ik was helemaal niet verlegen naar mijn eigen idee. Toen ik over introverte mensen las als volwassene herkende ik ineens alles.
Ik heb mij er ook weleens zorgen om gemaakt, maar het heeft ook gewoon met karakter te maken. En het is ook wel belangrijk om als ouder uit te stralen, dat een kind goed is zoals hij/zij is.
Mijn jongste van 8 is ook geen ster in contacten. Wordt niet gepest, ligt goed in de klas, maar wordt nooit op feestjes uitgenodigd. Bij hem maak ik mij er niet zo druk meer om. Hij is prima zoals hij is, en ik heb alle vertrouwen in hem.
Zelf ben ik introvert en ik werd vroeger altijd voor verlegen aan gezien. Dat vond ik altijd zo raar, want ik was helemaal niet verlegen naar mijn eigen idee. Toen ik over introverte mensen las als volwassene herkende ik ineens alles.
dinsdag 1 februari 2022 om 00:25
Ik zie hier dat de sport leuk is maar niet tot vriendinnen leidt waar buiten de sport nog mee afgesproken wordt.
Het is toch vaak: Wie je toevallig ziet, zijn je vrienden. En opzoeken/actie ondernemen om naar iemand toe te gaan, dat is raar omdat je elkaar op school vanzelf ziet.
Je kunt het wel eens faciliteren; bedenk een leuke activiteit en zeg dat ze daar een vriendinnetje bij kan uitnodigen.
Als je het een paar dagen van tevoren doet én de sportschema's weet (vaak op woensdag - maar je kunt er gewoon langs je neus weg eens naar informeren!) - dan heb je veel meer kans dat je dochter geen bot vangt.
Het is toch vaak: Wie je toevallig ziet, zijn je vrienden. En opzoeken/actie ondernemen om naar iemand toe te gaan, dat is raar omdat je elkaar op school vanzelf ziet.
Je kunt het wel eens faciliteren; bedenk een leuke activiteit en zeg dat ze daar een vriendinnetje bij kan uitnodigen.
Als je het een paar dagen van tevoren doet én de sportschema's weet (vaak op woensdag - maar je kunt er gewoon langs je neus weg eens naar informeren!) - dan heb je veel meer kans dat je dochter geen bot vangt.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
dinsdag 1 februari 2022 om 05:26
Dit vind ik een goed voornemen. Je klinkt als een lieve, zorgzame moeder en natuurlijk wil je het beste voor je kind. Maar, sommige kinderen zijn liever op zichzelf of hebben liever 1 goede vriend(in) dan een druk sociaal leven.
Mijn man speelde als kind het liefst alleen maar zijn moeder was altijd bezig speelafspraakjes te regelen, kinderen mee op vakantie, clubjes etc. Want hij moest en zou socialer worden. Achteraf heeft hij vaak gezegd dat dat voor hem niet had gehoeven, maar als kind ging hij er maar in mee want moeder wilde dat eenmaal zo graag.
Nu klinkt het wel of jij meer zelfreflectie hebt dan mijn schoonmoeder, maar zo’n situatie wil je ook niet.
dinsdag 1 februari 2022 om 10:21
Mijn ervaring is dat juist bij teamsporten meer contacten ontstaan. Zeker als ze ouder worden en een team redelijk bij elkaar blijft. Er worden vanuit een club vaak ook gezamenlijke activiteiten georganiseerd. En zodra ze naar de middelbare school gaan zie je dat dit doort teams vaak ook wel samen buiten de sport bij elkaar komen en afspreken of bijvoorbeeld samen uitgaan. Ik ken heel veel mensen die zelfs als volwassenen nog contacten hebben die voortkomen uit dit soort teams.KooktMetKnoflook schreef: ↑01-02-2022 00:25Ik zie hier dat de sport leuk is maar niet tot vriendinnen leidt waar buiten de sport nog mee afgesproken wordt.
Het is toch vaak: Wie je toevallig ziet, zijn je vrienden. En opzoeken/actie ondernemen om naar iemand toe te gaan, dat is raar omdat je elkaar op school vanzelf ziet.
Je kunt het wel eens faciliteren; bedenk een leuke activiteit en zeg dat ze daar een vriendinnetje bij kan uitnodigen.
Als je het een paar dagen van tevoren doet én de sportschema's weet (vaak op woensdag - maar je kunt er gewoon langs je neus weg eens naar informeren!) - dan heb je veel meer kans dat je dochter geen bot vangt.
8 a 9 is nog jong. Maar dat is de investering dus wel waard.
dinsdag 1 februari 2022 om 12:51
evelien2010 schreef: ↑31-01-2022 19:33Ik denk dat je de balans moet vinden tussen stimuleren en de persoonlijkheid van je kind. Daarbij is het wel erg makkelijk om het maar te accepteren en samen wat te gaan doen. Dat vervangt natuurlijk nooit contact met leeftijdsgenoten. En dan leren ze het nog niet. Want sociale vaardigheden en sociale contacten zijn natuurlijk een enorme leerschool waar je levenslang wat aan hebt. Juist op jonge leeftijd worden fouten daarin makkelijker geaccepteerd en zijn vriendschappen nog makkelijker te vormen.
Het gebrek aan sociale vaardigheden en een sociale antenne kan helaas ook voor problemen zorgen die toennemen bij het ouder worden.
Juist als ouder is het juist je taak om je kind te helpen bij alles waar het moeite mee heeft. Wat dat betreft is het niet anders dan hulp bij fysieke activiteiten of leerproblemen. In dit geval kan je dit bespreken met de leerkracht. Kind op een teamsport doen. En daarnaast blijven stimuleren om contact te zoeken. En daarnaast uitleg te geven over sociale situaties. Waarom reageerde het andere kind zo? Wat kan kind voortaan anders doen? Etc. Zorg dat ze zich niet laat ontmoedigen en niet alles persoonlijk aantrekt.
Geef ook zelf het goede voorbeeld in sociale situaties. Hebben jullie wel vrienden over de vloer of bijvoorbeeld goed contact met buren of familie? Goed voorbeeld doet volgen.
Met die eerste zin sla je de spijker op z'n kop! En wat het dan wel lastig maakt is dat ik heel anders in elkaar steek: ik heb graag mensen om me heen, al ben ook ik wel gehecht aan een klein groepje vriendinnen en ben ik niet van zoveel mogelijk mensen om mij heen verzamelen.
Over teamsport heb ik zeker ook nagedacht. Nog even los van het feit dat mijn dochter absoluut niet geïnteresseerd is in welke teamsport dan ook
vraag ik mij af of dat voor haar de oplossing is en of ik daarmee niet juist iets wil forceren wat er van nature gewoon niet zo in zit (weer die balans). Zal zij zich daar niet, net als op school, ook buiten de groep positioneren omdat ze gewoon niet zo'n groepsdier is? Ze gaat graag naar knutsel- en spelletjesmiddagen die door onze speeltuinvereniging wordt georganiseerd. Daar gaat ze dan met haar 2 vriendinnen heen en toen ik haar vorige week op kwam halen sprak ze net een ouder meisje aan, dat ze helemaal niet kende, of ze weer meedeed met het spel wat ze aan het doen waren. Iets ogenschijnlijks kleins en normaals misschien, maar ik was helemaal trots!
Wilde er verder niet overdreven over doen, maar heb wel benoemd dat ik het leuk vond om te zien dat ze dat meisje erbij betrok. Daar keek mijn dochter heel trots bij.
Want zoals ik ook in de reacties las: ze is namelijk niet zozeer verlegen, maar wel introvert. En dat is natuurlijk helemaal oké.
