Kinderen
alle pijlers
Dwangmatige gedachten verwonden baby
vrijdag 3 juni 2022 om 21:40
Vind het zelfs al lastig om dit te typen, laat staan uitspreken, heb het gelukkig wel eindelijk met mijn man besproken.
Ik schaam me kapot. Ik blijf er maar aan denken om onze baby iets aan te doen. Ik vecht tegen de gedachten en ik wil het echt NIET, maar ik blijf er maar aan denken dat ik hem moet verwonden met bijvoorbeeld een schaar. Ik zie het dan ook helemaal voor me en ik durf nauwelijks alleen met hem te zijn uit angst dat ik zoiets doe. Ik walg van mezelf, want nogmaals: dit is de engste en de naarste gedachte die ik ooit gehad heb en ik vecht ertegen, maar dat maakt het alleen maar erger. Ik voel me een verschrikkelijke moeder terwijl ik het alleen maar goed wil doen en ik hou zielsveel van hem. Snap er helemaal niks van. Mocht die gedachte overheersend worden, dan zal ik eerder mezelf nog iets aandoen. Ik wil het namelijk echt niet en ik doe alles om te voorkomen dat ik het niet doe.
Maandag ga ik direct hulp inschakelen. Wilde het even van me afschrijven, ik ben er ziek van.
Ik schaam me kapot. Ik blijf er maar aan denken om onze baby iets aan te doen. Ik vecht tegen de gedachten en ik wil het echt NIET, maar ik blijf er maar aan denken dat ik hem moet verwonden met bijvoorbeeld een schaar. Ik zie het dan ook helemaal voor me en ik durf nauwelijks alleen met hem te zijn uit angst dat ik zoiets doe. Ik walg van mezelf, want nogmaals: dit is de engste en de naarste gedachte die ik ooit gehad heb en ik vecht ertegen, maar dat maakt het alleen maar erger. Ik voel me een verschrikkelijke moeder terwijl ik het alleen maar goed wil doen en ik hou zielsveel van hem. Snap er helemaal niks van. Mocht die gedachte overheersend worden, dan zal ik eerder mezelf nog iets aandoen. Ik wil het namelijk echt niet en ik doe alles om te voorkomen dat ik het niet doe.
Maandag ga ik direct hulp inschakelen. Wilde het even van me afschrijven, ik ben er ziek van.
zaterdag 4 juni 2022 om 10:56
Ach lieverd… Wat naar dat je je zo voelt… 
Ik kreeg het bij mijn derde kind. Er waren allemaal triggers. Allereerst is ze een regenboogkind. Voor vijf/zes jaar voor haar was ik zwanger en die zwangerschap eindigde met 18wk. Dat was nogal traumatisch. Daarnaast wat dochter een van een tweeling waarbij de het andere kindje met heel veel bloedverlies het met 11wk niet redde. De bevalling was heel snel maar ik bleef maar bloeden en moest met gillende sirenes naar het ziekenhuis. Had 3L bloed verloren. Ik was dus zo slap als een vaatdoek. Dochter had haar dag/nachtritme nog verkeerd om dus ook nog heel veel slaaptekort.
Ik kreeg van die beelden in flitsen. Stond ik met haar bij het raam. Dan zag ik voor me hoe ik haar uit het raam liet vallen. Liep op de trap, hoe ik haar uit mijn handen liet stuiteren, zo de trap af of hoe ik haar gewoon losliet terwijl ze in badje werd gedaan en ik dan weg liep.
Ik werd extreem beschermend als ik alleen met haar was. Kwam nauwelijks mijn bed nog uit overdag als de andere kinderen naar school waren, zorgde dat ze altijd in mijn buurt was. Midden op het bed en zelf lag ik op het randje. Ik had nergens zin meer in. Sleepte me de dag door. Ik haatte mijzelf om mijn gedachten, dat ik voor mijn gevoel niet goed voor mijn kinderen zorgde, geen goede vrouw was.
Mijn man was uiteindelijk diegene die ingreep en aangaf dat het zo niet langer kon toen ie een keer onverwachts eerder thuiskwam en mij in bed zag liggen. Ik schaamde me, durfde niet te praten erover.
Mijn gedachten waren verschrikkelijk, dit kon ik toch met niemand delen? Straks haalden ze de kinderen weg!
Ik heb toen een verschrikkelijke huilbui gehad.
Ik ben toen naar een psycholoog geweest en gek genoeg kan ik me daar niet veel van herinneren
.
Ik had dus een postpartumdepressie. Ik heb er geen medicatie bij gehad toen want ik wilde eerst zelf proberen om uit dat dal te komen. Dat is ook gelukt! Wat ook erg hielp was weer lekker gaan sporten.
Bij de vierde kreeg ik het weer maar was ik er wel sneller af. Bij de vijfde ben ik tijdens de zwangerschap al bij een in ppd gespecialiseerde therapeut terecht gekomen. Zij hielp mij oa met hartcoherentie. Ik heb er na de vijfde geen last meer van gehad.
Je bent echt geen slechte moeder. Je bent zorgzaam en juist heel beschermend. Je moet nu eerst voor jezelf zorgen, dan pas kan je goed voor een ander zorgen.
Dat laatste heb ik ook echt moeten leren. Ik kon geen nee zeggen, stond altijd in dienst van een ander. Maar daarmee zorgde ik niet voor mijzelf en kon ik niet goed voor een ander zorgen.
Overigens had ik de stukken over intrusies graag 14 jaar geleden gelezen…
Ik kreeg het bij mijn derde kind. Er waren allemaal triggers. Allereerst is ze een regenboogkind. Voor vijf/zes jaar voor haar was ik zwanger en die zwangerschap eindigde met 18wk. Dat was nogal traumatisch. Daarnaast wat dochter een van een tweeling waarbij de het andere kindje met heel veel bloedverlies het met 11wk niet redde. De bevalling was heel snel maar ik bleef maar bloeden en moest met gillende sirenes naar het ziekenhuis. Had 3L bloed verloren. Ik was dus zo slap als een vaatdoek. Dochter had haar dag/nachtritme nog verkeerd om dus ook nog heel veel slaaptekort.
Ik kreeg van die beelden in flitsen. Stond ik met haar bij het raam. Dan zag ik voor me hoe ik haar uit het raam liet vallen. Liep op de trap, hoe ik haar uit mijn handen liet stuiteren, zo de trap af of hoe ik haar gewoon losliet terwijl ze in badje werd gedaan en ik dan weg liep.
Ik werd extreem beschermend als ik alleen met haar was. Kwam nauwelijks mijn bed nog uit overdag als de andere kinderen naar school waren, zorgde dat ze altijd in mijn buurt was. Midden op het bed en zelf lag ik op het randje. Ik had nergens zin meer in. Sleepte me de dag door. Ik haatte mijzelf om mijn gedachten, dat ik voor mijn gevoel niet goed voor mijn kinderen zorgde, geen goede vrouw was.
Mijn man was uiteindelijk diegene die ingreep en aangaf dat het zo niet langer kon toen ie een keer onverwachts eerder thuiskwam en mij in bed zag liggen. Ik schaamde me, durfde niet te praten erover.
Mijn gedachten waren verschrikkelijk, dit kon ik toch met niemand delen? Straks haalden ze de kinderen weg!
Ik heb toen een verschrikkelijke huilbui gehad.
Ik ben toen naar een psycholoog geweest en gek genoeg kan ik me daar niet veel van herinneren
. Ik had dus een postpartumdepressie. Ik heb er geen medicatie bij gehad toen want ik wilde eerst zelf proberen om uit dat dal te komen. Dat is ook gelukt! Wat ook erg hielp was weer lekker gaan sporten.
Bij de vierde kreeg ik het weer maar was ik er wel sneller af. Bij de vijfde ben ik tijdens de zwangerschap al bij een in ppd gespecialiseerde therapeut terecht gekomen. Zij hielp mij oa met hartcoherentie. Ik heb er na de vijfde geen last meer van gehad.
Je bent echt geen slechte moeder. Je bent zorgzaam en juist heel beschermend. Je moet nu eerst voor jezelf zorgen, dan pas kan je goed voor een ander zorgen.
Dat laatste heb ik ook echt moeten leren. Ik kon geen nee zeggen, stond altijd in dienst van een ander. Maar daarmee zorgde ik niet voor mijzelf en kon ik niet goed voor een ander zorgen.
Overigens had ik de stukken over intrusies graag 14 jaar geleden gelezen…
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 4 juni 2022 om 11:24
Lieve Charlotte,
ook ik heb deze gedachten gehad toen mijn dochter net was geboren. Ik was al bekend met OCD, maar de intrusies waren nieuw voor mij. Het was verschrikkelijk, ik had beelden dat ik haar hoofdje insloeg met een zwaar beeld, dat ik haar liet stikken (heb zelfs mijn hand op haar nekje gelegd om te voelen of ik het daadwerkelijk wilde doen, dat was natuurlijk niet zo), dat ik haar tegen de muur gooide... Het was heel naar. En verwarrend.
Het begon al in de kraamweek. Ik heb het gedeeld met de kraamzorg en de verloskundige. Toen het na een week niet beter ging heb ik contact opgenomen met mijn psycholoog. De samenloop van omstandigheden (nieuwe baby, dus verandering, een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, hormonale schommelingen, slaaptekort etc.) hadden ervoor gezorgd.
Langzaamaan werd het beter. De intrusies zijn nu (zeven maanden later) helemaal weg. Het stukje controle en dwang niet, maar daar is wel mee te leven.
Deze website, met uitleg, vond ik heel fijn om te lezen. Er staan ook ervaringsverhalen op van andere moeders en vaders. Je bent dus niet alleen in je gedachten. Je bent een goede moeder. Echt waar. Maar je moet wel voor jezelf zorgen, want als je dit laat sudderen dan heb je straks niet meer de energie om voor je zoontje te zorgen.
https://www.ocdnet.nl/deskundigenartike ... -stoornis/
ook ik heb deze gedachten gehad toen mijn dochter net was geboren. Ik was al bekend met OCD, maar de intrusies waren nieuw voor mij. Het was verschrikkelijk, ik had beelden dat ik haar hoofdje insloeg met een zwaar beeld, dat ik haar liet stikken (heb zelfs mijn hand op haar nekje gelegd om te voelen of ik het daadwerkelijk wilde doen, dat was natuurlijk niet zo), dat ik haar tegen de muur gooide... Het was heel naar. En verwarrend.
Het begon al in de kraamweek. Ik heb het gedeeld met de kraamzorg en de verloskundige. Toen het na een week niet beter ging heb ik contact opgenomen met mijn psycholoog. De samenloop van omstandigheden (nieuwe baby, dus verandering, een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, hormonale schommelingen, slaaptekort etc.) hadden ervoor gezorgd.
Langzaamaan werd het beter. De intrusies zijn nu (zeven maanden later) helemaal weg. Het stukje controle en dwang niet, maar daar is wel mee te leven.
Deze website, met uitleg, vond ik heel fijn om te lezen. Er staan ook ervaringsverhalen op van andere moeders en vaders. Je bent dus niet alleen in je gedachten. Je bent een goede moeder. Echt waar. Maar je moet wel voor jezelf zorgen, want als je dit laat sudderen dan heb je straks niet meer de energie om voor je zoontje te zorgen.
https://www.ocdnet.nl/deskundigenartike ... -stoornis/
zaterdag 4 juni 2022 om 12:23
Bedankt allen, voor de adviezen en voor het delen van ervaringen. Zojuist een psychiater en een ondersteunend specialist gesproken. Heb slaapmedicatie gekregen en vanaf dinsdag komen ze 6 weken lang 4 keer per week over de vloer voor gesprekken. Ik ben er nog niet vanaf, maar het helpt me dat ik weet dat er in ieder geval iets aan gebeurt. En ze zei dat ik moet proberen te denken dat het gedachten zijn en dat ik dat zelf niet ben, dat schreef iemand hier eerder ook al. Dat vind ik wel een fijn idee en dat ga ik iedere keer bij zo’n gedachte proberen te denken. Schaamtelijk vind ik het wel nog. Ik wil echt niet dat mijn zoon ooit te weten komt dat ik gedachten gehad heb dat ik hem iets aan had kunnen doen. Bah.
zaterdag 4 juni 2022 om 12:40
Lieve Charlotte, ik wil je een hart onder de riem steken.
Ik vind het heel knap dat je in deze moeilijke situatie op de juiste manier hebt gehandeld en hulp heb ingeschakeld. Dat je die stap hebt genomen, mag je trots op zijn. Natuurlijk wil je dit niet in de kraamtijd, maar volgens mij doe je het hartstikke goed, ook al heb je die nare gedachten. Met de juiste hulp ga je hier uit komen.
Heel veel sterkte!
Ik vind het heel knap dat je in deze moeilijke situatie op de juiste manier hebt gehandeld en hulp heb ingeschakeld. Dat je die stap hebt genomen, mag je trots op zijn. Natuurlijk wil je dit niet in de kraamtijd, maar volgens mij doe je het hartstikke goed, ook al heb je die nare gedachten. Met de juiste hulp ga je hier uit komen.
Heel veel sterkte!
zaterdag 4 juni 2022 om 17:07
zaterdag 4 juni 2022 om 19:07
Ook van mij sterkte, hulde en een knuffel! En... stap voor stap, he. Het lijkt mij logisch dat dat schaamtegevoel er nog is en de toekomst is de toekomst.CharlotteCcc schreef: ↑04-06-2022 12:23Bedankt allen, voor de adviezen en voor het delen van ervaringen. Zojuist een psychiater en een ondersteunend specialist gesproken. Heb slaapmedicatie gekregen en vanaf dinsdag komen ze 6 weken lang 4 keer per week over de vloer voor gesprekken. Ik ben er nog niet vanaf, maar het helpt me dat ik weet dat er in ieder geval iets aan gebeurt. En ze zei dat ik moet proberen te denken dat het gedachten zijn en dat ik dat zelf niet ben, dat schreef iemand hier eerder ook al. Dat vind ik wel een fijn idee en dat ga ik iedere keer bij zo’n gedachte proberen te denken. Schaamtelijk vind ik het wel nog. Ik wil echt niet dat mijn zoon ooit te weten komt dat ik gedachten gehad heb dat ik hem iets aan had kunnen doen. Bah.
En blijf hier vooral schrijven als dat je helpt.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 5 juni 2022 om 11:34
Ik had ze ook en wat was het een worsteling die eerste tijd. Achteraf gezien kan ik mezelf wel voor mn kop slaan dat ik het alleen heb ondergaan en niemand deelgenoot heb gemaakt van mijn gedachten. Ik heb mezelf beroofd van een fijne kraamtijd en me zo ongelooflijk veel onnodige zorgen gemaakt.
Hele dikke knuffel voor jou en een ontzettende waardering vanuit mij, ik vind het echt heel knap dat je hulp hebt gezocht.
Je doet het goed TO.
Hele dikke knuffel voor jou en een ontzettende waardering vanuit mij, ik vind het echt heel knap dat je hulp hebt gezocht.
Je doet het goed TO.
zondag 5 juni 2022 om 12:53
Bedankt. Mag ik vragen wanneer en hoe jij er vanaf kwam?Better_Call_Sally schreef: ↑05-06-2022 11:34Ik had ze ook en wat was het een worsteling die eerste tijd. Achteraf gezien kan ik mezelf wel voor mn kop slaan dat ik het alleen heb ondergaan en niemand deelgenoot heb gemaakt van mijn gedachten. Ik heb mezelf beroofd van een fijne kraamtijd en me zo ongelooflijk veel onnodige zorgen gemaakt.
Hele dikke knuffel voor jou en een ontzettende waardering vanuit mij, ik vind het echt heel knap dat je hulp hebt gezocht.
Je doet het goed TO.
Ik heb tot dinsdag rustgevende middelen en mijn man is thuis. Vanaf dinsdag komt er in ieder geval voor 1 week elke dag iemand praten aan huis. Ik vind het al een opluchting dat ik er nu meer in geloof dat ik het echt nooit zou doen, maar die scenario’s in mijn hoofd zijn er nog steeds en dat is tergend. Vooral omdat het voornamelijk beelden zijn waar ik mezelf verschrikkelijke dingen zie doen en mijn hoofd dan bijna uit elkaar knalt van de emotie dat ik dat echt niet wil doen. En dat wordt dan verwarrend, want ben ik geen gevaar voor mijn baby? Heb ik mezelf onder controle? Terwijl ik het echt niet wil…
De psychiater zei dat dit veel vaker voorkomt dan je zou denken, sowieso kampen heel veel vrouwen met een postnatale depressie. Ik vind het jammer dat de begeleiding prima is in je zwangerschap en met je bevalling en dat het daarna zo ongeveer stopt. Je leert praktische zaken mbv de kraamzorg, maar daarna zoek je het maar uit. Terwijl ik juist nu zo graag eerder tips had gekregen over hoe ik deze tijd door zou komen. Dat iemand me verteld had dat dit soort gedachten voorkomen, dat ik dan hulp moet inschakelen maar het bespreekbaar moet maken en ze moet toelaten, omdat ertegen vechten het alleen maar erger maakt. Dan had ik (en ik vermoed ook andere pp vrouwen) me misschien wel veel minder angstig en alleen gevoeld en meer kunnen genieten van mijn kraamtijd. Want mijn baby is echt geweldig.
zondag 5 juni 2022 om 14:05
Zoals de rest hier al zegt: je doet het goed. Je bent een fantastische moeder, alleen al om hoe serieus je jezelf neemt en de goede stappen zet. En ik ben enorm trots dat je je ervaring deelt en hulp zoekt. Wat ontzettend knap van je.
En aan de andere vrouwen die hier soortgelijke verhalen posten: dankjulliewel voor de openheid en wat naar dat jullie dit hebben meegemaakt
En aan de andere vrouwen die hier soortgelijke verhalen posten: dankjulliewel voor de openheid en wat naar dat jullie dit hebben meegemaakt
zondag 5 juni 2022 om 14:07
Ja ook gehadCharlotteCcc schreef: ↑05-06-2022 12:53Bedankt. Mag ik vragen wanneer en hoe jij er vanaf kwam?
Ik heb tot dinsdag rustgevende middelen en mijn man is thuis. Vanaf dinsdag komt er in ieder geval voor 1 week elke dag iemand praten aan huis. Ik vind het al een opluchting dat ik er nu meer in geloof dat ik het echt nooit zou doen, maar die scenario’s in mijn hoofd zijn er nog steeds en dat is tergend. Vooral omdat het voornamelijk beelden zijn waar ik mezelf verschrikkelijke dingen zie doen en mijn hoofd dan bijna uit elkaar knalt van de emotie dat ik dat echt niet wil doen. En dat wordt dan verwarrend, want ben ik geen gevaar voor mijn baby? Heb ik mezelf onder controle? Terwijl ik het echt niet wil…
De psychiater zei dat dit veel vaker voorkomt dan je zou denken, sowieso kampen heel veel vrouwen met een postnatale depressie. Ik vind het jammer dat de begeleiding prima is in je zwangerschap en met je bevalling en dat het daarna zo ongeveer stopt. Je leert praktische zaken mbv de kraamzorg, maar daarna zoek je het maar uit. Terwijl ik juist nu zo graag eerder tips had gekregen over hoe ik deze tijd door zou komen. Dat iemand me verteld had dat dit soort gedachten voorkomen, dat ik dan hulp moet inschakelen maar het bespreekbaar moet maken en ze moet toelaten, omdat ertegen vechten het alleen maar erger maakt. Dan had ik (en ik vermoed ook andere pp vrouwen) me misschien wel veel minder angstig en alleen gevoeld en meer kunnen genieten van mijn kraamtijd. Want mijn baby is echt geweldig.
Je handelt goed
Geen zorgen
zondag 5 juni 2022 om 15:37
Ik herken wel een beetje wat je zegt over wegvallen van begeleiding. Tijdens je zwangerschap wordt elk mini-dingetje helemaal uitgediept en opgevolgd. Ik ben tot keer doorverwezen voor iets wat in mijn ogen vrij onzinnig was (was ook nooit iets aan de hand), door drie mensen na gebeld of het goed ging, of ik er niet te veel van geschrokken was. En dan ben je bevallen en dan mag je na 8 uur met een hele nieuw volledig kwetsbaar mensje naar huis. Met een lijf waar min of meer een vrachtwagen overheen gereden is, en dat volledig op zijn kop staat van de hormonen .als je geluk hebt een paar uurtjes kraamzorg, maar verder: succes ermee hè! En als ouders dan aangeven dat het niet gaat, wordt dat vaak nog wekenlang afgedaan als: alle babies huilen, iedereen is moe, het normaal dat je je slecht voelt etc. Bizar eigenlijk.
Gelukkig dat het bij jou meteen goed opgepakt, zou zo zonde zijn als je hier weken langer mee zou blijven lopen. En uiteraard: goed van jou dat je meteen hulp hebt gevraagd! Een goede moeder is niet iemand bij wie altijd alles op rolletjes loopt. Een goede moeder is iemand die er alles aan doet om binnen de werkelijkheid ervoor te zorgen dat het zo goed mogelijk met kind (en haarzelf) gaat.
Gelukkig dat het bij jou meteen goed opgepakt, zou zo zonde zijn als je hier weken langer mee zou blijven lopen. En uiteraard: goed van jou dat je meteen hulp hebt gevraagd! Een goede moeder is niet iemand bij wie altijd alles op rolletjes loopt. Een goede moeder is iemand die er alles aan doet om binnen de werkelijkheid ervoor te zorgen dat het zo goed mogelijk met kind (en haarzelf) gaat.
dinsdag 7 juni 2022 om 21:18
CharlotteCcc schreef: ↑04-06-2022 12:23Bedankt allen, voor de adviezen en voor het delen van ervaringen. Zojuist een psychiater en een ondersteunend specialist gesproken. Heb slaapmedicatie gekregen en vanaf dinsdag komen ze 6 weken lang 4 keer per week over de vloer voor gesprekken. Ik ben er nog niet vanaf, maar het helpt me dat ik weet dat er in ieder geval iets aan gebeurt. En ze zei dat ik moet proberen te denken dat het gedachten zijn en dat ik dat zelf niet ben, dat schreef iemand hier eerder ook al. Dat vind ik wel een fijn idee en dat ga ik iedere keer bij zo’n gedachte proberen te denken. Schaamtelijk vind ik het wel nog. Ik wil echt niet dat mijn zoon ooit te weten komt dat ik gedachten gehad heb dat ik hem iets aan had kunnen doen. Bah.
Hoe is het gegaan vandaag Charlotte? Was het fijn om thuis met iemand te kunnen praten? Ik hoop dat je de schaamte steeds meer los kunt gaan laten
.
dinsdag 7 juni 2022 om 22:41
Het is goed gegaan. Eerlijk gezegd: alleen het idee dat er iemand luistert (en me niet veroordeelt) stelt me al enorm gerust. Ik had vandaag al zo’n moment dat ik een dwanggedachte had en dat ik mezelf er volledig van kon overtuigen dat het maar een gedachte was en dat ik het niet echt was. Dat voelde heel goed. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel iets minder pessimistisch over herstellen en ik denk dat dat een grote stap is.
Bedankt ook dat ik hier niet afgerekend ben en dat iedereen zo meedenkt, want daar was ik best bang voor, dat ik volledig afgebrand zou worden.
dinsdag 7 juni 2022 om 22:43
Ze zei ook dat ze na me gehoord te hebben er echt op vertrouwt dat ik mijn kind nooit iets aan zal doen. Juist omdat het zo walgen van het idee, betekent dat je enorm gewetensvol bent en vooral in je hoofd bezig bent met angsten dat je kind iets overkomt. En dan doe je het juist niet, al voelt het soms dat je er heel dichtbij staat. Ik hoop dat ik dat vertrouwen ook beetje bij beetje meer krijg en niet te veel waarde meer hecht aan die gedachten.
dinsdag 7 juni 2022 om 22:52
Des te dapperder dat je het toch gedeeld hebt! Breekt ook een lans voor anderen. Veel succes en sterkte! Je hebt al een enorme stap gemaakt.CharlotteCcc schreef: ↑07-06-2022 22:41Bedankt ook dat ik hier niet afgerekend ben en dat iedereen zo meedenkt, want daar was ik best bang voor, dat ik volledig afgebrand zou worden.
dinsdag 7 juni 2022 om 23:13
CharlotteCcc schreef: ↑07-06-2022 22:41Het is goed gegaan. Eerlijk gezegd: alleen het idee dat er iemand luistert (en me niet veroordeelt) stelt me al enorm gerust. Ik had vandaag al zo’n moment dat ik een dwanggedachte had en dat ik mezelf er volledig van kon overtuigen dat het maar een gedachte was en dat ik het niet echt was. Dat voelde heel goed. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel iets minder pessimistisch over herstellen en ik denk dat dat een grote stap is.
Bedankt ook dat ik hier niet afgerekend ben en dat iedereen zo meedenkt, want daar was ik best bang voor, dat ik volledig afgebrand zou worden.
Wat fijn voor je
. Komt er morgen weer iemand?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
