Kinderen
alle pijlers
Dynamiek gezin, vroege puberteit?
zaterdag 31 december 2022 om 12:06
Hi mede forummers,
Als je wil reageren in dit topic, heel graag, maar lees dan wel de gehele op inclusief disclaimer.
Wij zijn een gezin van drie personen, man, vrouw en zoon van 9. We hebben weinig tot geen zorgen, we zijn gezond, financieel op orde, leuk huis en over het algemeen hebben we het gezellig. Man en ik kunnen redelijk praten over verschillen, Hoewel ik me kan ergeren aan zijn soms toegeeflijke manier van met zoon omgaan ( ik hoor hem meestal een keer of vijf zeggen dat de spelcomputer uit moet voordat die daadwerkelijk uit gaat. En meer van dit soort kleine dingen)
Hij is het aan de andere kant niet eens met mijn soms felle manier van reageren op zoon. ( Meteen erboven op)
Zoon is enig kind en zoekt enorm de grenzen op. Dingen als ergens op tikken en nadat ik vraag ( gewoon met normale stem, niet boos) ermee op te houden, kijkt hij me aan en tikt nog even door. Nou, dan heb je mij op de kast
Maar goed, dit net even doorgaan doet hij dus meerdere keren per dag, gelukkig niet elke dag, het zijn periodes.
Voor zover ik weet zijn wij de enigen die op dit gedrag ' getrakteerd' worden. Zijn juffen vinden en vonden hem altijd geweldig, ouders van vriendjes vinden hem goed opgevoed en lief. Oh, hij kan dit ook bij zijn oma s doen trouwens, zomaar niet normaal antwoord geven op onschuldige vragen zoals: wat heb jij gemaakt voor het kerstdiner? Gewone smalltalk zeg maar. Maar als een juf of ouder van vriendje vragen stelt, kan hij dat wel en heeft hij gewoon een leuk babbeltje met diegene.
Hij ligt gewoon goed in de groep op school, heeft vrienden en kan goed met de leerkrachten, 'echt een model leerling' heb ik weleens te horen gekregen... Ik vertel dit erbij, omdat ik zelf ook weleens gedacht heb: zit alles wel goed met hem? Zit hij goed in zijn vel?
Hij heeft zeker geen woede aanvallen, maar lijkt ons, zijn ouders dus, irritant te vinden en voor lief te nemen en weinig respect te hebben. Het is ook geen gemeen gedrag, het is vooral brutaal en alsof we leeftijdsgenoten zijn. ' Dissen' en ' pranken ' zijn nu 'leuk' om te doen geloof ik. Aan de andere kant bakt hij met liefde een eitje voor me of hij ruimt de vaatwasser uit ( dit laatste onder protest)
Is het al puber gedrag? Wordt dit erger? Waarom zo jong al?
Disclaimer: aannames over onze geestelijke gesteldheid zijn niet nodig, het valt allemaal binnen de normale bandbreedte van een gezin, jeugdzorg zal me uitlachen als ik me kom melden.
Zoon groeit vermoedelijk niet uit tot een psychopaat, narcist of andere engerd.
( In een eerder topic over dat zoon dingen had gestolen, werd er vanalles over ons gesuggereerd en dat was niet echt helpend vandaar deze disclaimer)
Als je wil reageren in dit topic, heel graag, maar lees dan wel de gehele op inclusief disclaimer.
Wij zijn een gezin van drie personen, man, vrouw en zoon van 9. We hebben weinig tot geen zorgen, we zijn gezond, financieel op orde, leuk huis en over het algemeen hebben we het gezellig. Man en ik kunnen redelijk praten over verschillen, Hoewel ik me kan ergeren aan zijn soms toegeeflijke manier van met zoon omgaan ( ik hoor hem meestal een keer of vijf zeggen dat de spelcomputer uit moet voordat die daadwerkelijk uit gaat. En meer van dit soort kleine dingen)
Hij is het aan de andere kant niet eens met mijn soms felle manier van reageren op zoon. ( Meteen erboven op)
Zoon is enig kind en zoekt enorm de grenzen op. Dingen als ergens op tikken en nadat ik vraag ( gewoon met normale stem, niet boos) ermee op te houden, kijkt hij me aan en tikt nog even door. Nou, dan heb je mij op de kast
Maar goed, dit net even doorgaan doet hij dus meerdere keren per dag, gelukkig niet elke dag, het zijn periodes.
Voor zover ik weet zijn wij de enigen die op dit gedrag ' getrakteerd' worden. Zijn juffen vinden en vonden hem altijd geweldig, ouders van vriendjes vinden hem goed opgevoed en lief. Oh, hij kan dit ook bij zijn oma s doen trouwens, zomaar niet normaal antwoord geven op onschuldige vragen zoals: wat heb jij gemaakt voor het kerstdiner? Gewone smalltalk zeg maar. Maar als een juf of ouder van vriendje vragen stelt, kan hij dat wel en heeft hij gewoon een leuk babbeltje met diegene.
Hij ligt gewoon goed in de groep op school, heeft vrienden en kan goed met de leerkrachten, 'echt een model leerling' heb ik weleens te horen gekregen... Ik vertel dit erbij, omdat ik zelf ook weleens gedacht heb: zit alles wel goed met hem? Zit hij goed in zijn vel?
Hij heeft zeker geen woede aanvallen, maar lijkt ons, zijn ouders dus, irritant te vinden en voor lief te nemen en weinig respect te hebben. Het is ook geen gemeen gedrag, het is vooral brutaal en alsof we leeftijdsgenoten zijn. ' Dissen' en ' pranken ' zijn nu 'leuk' om te doen geloof ik. Aan de andere kant bakt hij met liefde een eitje voor me of hij ruimt de vaatwasser uit ( dit laatste onder protest)
Is het al puber gedrag? Wordt dit erger? Waarom zo jong al?
Disclaimer: aannames over onze geestelijke gesteldheid zijn niet nodig, het valt allemaal binnen de normale bandbreedte van een gezin, jeugdzorg zal me uitlachen als ik me kom melden.
Zoon groeit vermoedelijk niet uit tot een psychopaat, narcist of andere engerd.
( In een eerder topic over dat zoon dingen had gestolen, werd er vanalles over ons gesuggereerd en dat was niet echt helpend vandaar deze disclaimer)
maandag 2 januari 2023 om 00:04
Tosca2 schreef: ↑01-01-2023 19:56Ik denk dat je wat teveel op je kind let. Misschien omdat het er maar een is?
ja, zou kunnen
Maar als je al zo analyseert en naar een 'diagnose' zoekt bij een zo te horen volkomen normaal kind, ga je nog lastige jaren tegemoet denk ik. waar zoek ik naar een 'diagnose'? Of is de puberteit volgens jou en diagnose? Want dat is waar ik naar vraag... En hij ook met jou als moeder.
nou, ik denk dat dat wel meevalt, we hebben alles best goed voor elkaar... Niet perfect, wel goed. Maar bedankt voor je meedenken
maandag 2 januari 2023 om 00:19
Ok, dus geen beleefdheidsvorm/ vraagvorm meersprankelend schreef: ↑01-01-2023 19:49Ja, dat kan ik me wel voorstellen, zo'n riedel. Op deze manier spiegelt hij genadeloos dat de vraag die jij aan hem stelt helemaal geen vraag is. Door dit in stand te houden leer je een kind dus op termijn dat het geen enkele controle heeft wanneer een volwassene iets wil. Nee is immers geen optie.
Ik wil dat mijn kinderen met iedere vezel in hun lijf weten dat nee een optie is. Dus stel ik alleen vragen waarop ze met nee kunnen antwoorden. "Wil je ophouden met dit irritante gedrag" is niet zo'n vraag.
ik moet erbij zeggen dat de riedel al van een tijdje geleden is, nu ik er meer over nadenk, omdat we al minder vragen stellen maar meer verzoeken/commanderen/opmerken.Maar wat doe jij dan als één van je kinderen na de vraag/het verzoek/het commando/de opmerking doorgaat met het irritante gedrag? Soms is nee ( in dit geval dan niet een verbale nee, maar het doorgaan noem ik een non verbale nee) geen optie, toch? Of gewoon laten gaan?
Ik vraag/ verzoek/commandeer niet elke keer om met gezang/ getrommel of gerap te stoppen, maar als ik dat wel doe, is doorgaan geen optie wat mij betreft. Hoe zie jij dat?
maandag 2 januari 2023 om 00:27
Ja inderdaad, het is gewoon mijn irritatie waar ik wat mee moet... Ik spring er ook niet altijd op, of elke keer. Ik denk dat het nu zo aan de oppervlakte komt omdat ik ziek ben en vrij van werk en hij van school. Daarbij is hij ook moe en met de feestdagen zit je wat meer op elkaars lip....alouette schreef: ↑31-12-2022 15:15Ik lees ook niks geks.
Ik herken wel je irritatie mbt geluiden: ik heb dat zelf ook. Ik moet mezelf er af en toe aan herinneren dat sommige geluiden op mij heel irritant overkomen, maar dat die geluiden niet per definitie irritant zijn. Ik leg dan vaak uit dat ik die geluiden op dat moment niet trek vanwege [vul maar in] en dat ik wil dat die geluiden stoppen of dat ze die op hun kamer gaan maken. Soms ga ik ook even met oortjes in muziek luisteren als alle herrie mij even teveel wordt. Beetje schipperen af en toe maar tot nu toe werkt dit.
maandag 2 januari 2023 om 00:35
Dankjewel voor de tips! Mee neuriën ben ik nog niet zo zeker van, dan is er kans dat hij juist mee gaat doen. Nu is een jamsessie wel leuker dan heel hard zorgen dat hij kapt, maar ik kreeg laatst een opmerking van de buren over de gezellige geluiden uit de badkamerlemoos2 schreef: ↑31-12-2022 19:17In het kort: ja dit is pubergedrag. Ja dit zal vast nog groeien.
Zoon (inmiddels 12) is ook een meester in het ‘bloed onder je moers nagels vandaan trekken’. Buitenshuis kan hij spontaan helpen, spreken met twee woorden en over het algemeen heel netjes opgevoed overkomen. Binnenshuis krijg ik vooral keelklanken (ggggggg, tsssssss. Pfffffff). Hier trekt de man des huizes dat slecht. Ik ben meer van de gebroken plaat (‘Ik weet niet of een tsssss nu een ja of nee is dus dan ga ik er van uit dat je nog met een antwoord komt’). Of de ‘verknal het plezier’ methode: meetrommelen als hij ergens op zit te tikken/zeggen: ‘Goh waar is dat deuntje van?’ en dan mee neuriën (dat is schijnbaar zo ‘cringe’ dat het trommelen acuut stopt).
In ‘noodgevallen’ (of dagen waarop mijn lontje kort is), verander ik het WiFi wachtwoord en de netwerknaam in hetgeen hij moet doen (bv. RuimDieKamerNuOp). Dat gezemel met keukentafelgesprekken ligt ons niet. En ergens ben ik stiekem ook blij dat hij zo’n klassiek pubertje is. Werkgerelateerd zie en hoor ik ook hele andere verhalen.
eentje stond op de badrand te timmeren en te beatboxen en de ander ( zoon) te rappen. Gelukkig zijn de buren ook weleens luidruchtig en met 'muziek ' bezig. De buurman aan de andere kant is slechthorend of met zijn camper op vakantie
maandag 2 januari 2023 om 12:56
Mijn kids zijn 6 en 9 en ik herken dit vooral, mijn irriatiegrens is snel bereikt. Vakantie, kids ander ritme, vervelen zich snel, slecht weer, veel binnen, man zit thuis met een gipsbeen, ik ben moe en overprikkeld en dus irriteer ik me heel snel momenteel.Ceester schreef: ↑02-01-2023 00:27Ja inderdaad, het is gewoon mijn irritatie waar ik wat mee moet... Ik spring er ook niet altijd op, of elke keer. Ik denk dat het nu zo aan de oppervlakte komt omdat ik ziek ben en vrij van werk en hij van school. Daarbij is hij ook moe en met de feestdagen zit je wat meer op elkaars lip....
Ik vind dat heel vervelend van mezelf, en doe hard m'n best om dat binnen te houden maar jeetje kinderen kunnen soms ook gewoon bloedirritant zijn
maandag 2 januari 2023 om 13:33
Ceester schreef: ↑02-01-2023 00:19
Maar wat doe jij dan als één van je kinderen na de vraag/het verzoek/het commando/de opmerking doorgaat met het irritante gedrag? Soms is nee ( in dit geval dan niet een verbale nee, maar het doorgaan noem ik een non verbale nee) geen optie, toch? Of gewoon laten gaan?
Ik vraag/ verzoek/commandeer niet elke keer om met gezang/ getrommel of gerap te stoppen, maar als ik dat wel doe, is doorgaan geen optie wat mij betreft. Hoe zie jij dat?
Ik ben een hele ouderwetse moeder dus ik heb nog zo'n wenkbrauw die het hele verhaal samenvat.
Heel precies weet ik het niet eigenlijk. Ik heb het zelfs even aan mijn kinderen gevraagd, maar die wisten het ook niet zo goed. "Als je na nee niet luistert dan vindt jij dat irritant" was het enige dat ze hadden op de vraag hoe ze vroeger moesten kappen wanneer ik dat zei. Ik gok dat het een beetje een mix is van dat er hier vrij weinig nee wordt gezegd (maar vroeger bijvoorbeeld wel vaak "wat denk je zelf?" als ze lompe dingen wilden) maar dat de nee's die komen ook ècht nee's zijn. Dat vraagt consequent gedrag van je als opvoeder en dat is niet altijd makkelijk of leuk. Maar het is mijns inziens wel altijd de moeite meer dan waard.
Zelf heb ik veel gehad aan het boek "Verschil mag er zijn" van Martine Delfos. Niet heel laagdrempelig maar wel te doen. Hierin gaat het over de verschillen tussen jongens en meisjes. Ik kom uit een meidengezin waar mijn vader ook nog vaak en langdurig niet thuis was en ik kreeg zelf alleen zonen. Het gedrag waar ik je over lees klinkt als je generaliseert wel een beetje als 'jongensgedrag'. Als je snapt waar het vandaan komt en welk doel het dient is het (althans dat was zo voor mij) veel makkelijker om je er niet aan te storen.
Als hij echt non stop geluid maakt of wil maken tot een niveau dat echt afwijkt dan zou je jezelf kunnen verdiepen in het begrip stimming en kijken of je daar misschien dingen in herkent.
En qua wat ik doe, ik check ook altijd even mijn eigen lontje en dat is lang niet altijd leuk. Maar het heeft me ook geleerd om gewoon te levelen met mijn kinderen en ze eerlijk te zeggen "Ik ben heel erg moe en ik word helemaal tureluurs van x y z, ik vind het heel gezellig om samen in de woonkamer te zijn maar kan het geluid alsjeblieft uit / wil je alsjeblieft je muziek in je kamer gaan luisteren / etc.". Kinderen weten prima hoe dat voelt en dat dat niet prettig is. Andersom zeg ik ook weleens dat ik het heel gezellig vind all die reuring en dat ik ze nog veel plezier wens maar dat ik het zelf even niet meer trek en dus wegga.
Kleine (nou ja, niet zo'n hele kleine eigenlijk) kanttekening is wel dat ik een alleenstaande moeder ben. Ik hoef dus nooit te dealen met een andere volwassene die ook een mening heeft. Dat lijkt me de boel nog factor honderd ingewikkelder te maken.
maandag 2 januari 2023 om 14:50
Voor wat mij ervaring betreft: ik heb drie kinderen, bij wie, weliswaar met een nodige portie humor en geduld, veel dingen uiteindelijk werken. Bij mijn jongste (nummer 4) werkt het echt anders: die stopt pas met irritatie-opwekkend gedrag als mensen heel boos worden. Er worden dus regelmatig mensen van buiten ons gezin heel boos op hem. Ik heb tegenwoordig min of meer een manier gevonden om met hem om te gaan (extreem contact maken en hem aanspreken op eerdere gesprekken en afspraken en soms ook gewoon heel erg boos worden).sprankelend schreef: ↑02-01-2023 13:33Ik ben een hele ouderwetse moeder dus ik heb nog zo'n wenkbrauw die het hele verhaal samenvat.
Heel precies weet ik het niet eigenlijk. Ik heb het zelfs even aan mijn kinderen gevraagd, maar die wisten het ook niet zo goed. "Als je na nee niet luistert dan vindt jij dat irritant" was het enige dat ze hadden op de vraag hoe ze vroeger moesten kappen wanneer ik dat zei. Ik gok dat het een beetje een mix is van dat er hier vrij weinig nee wordt gezegd (maar vroeger bijvoorbeeld wel vaak "wat denk je zelf?" als ze lompe dingen wilden) maar dat de nee's die komen ook ècht nee's zijn. Dat vraagt consequent gedrag van je als opvoeder en dat is niet altijd makkelijk of leuk. Maar het is mijns inziens wel altijd de moeite meer dan waard.
Zelf heb ik veel gehad aan het boek "Verschil mag er zijn" van Martine Delfos. Niet heel laagdrempelig maar wel te doen. Hierin gaat het over de verschillen tussen jongens en meisjes. Ik kom uit een meidengezin waar mijn vader ook nog vaak en langdurig niet thuis was en ik kreeg zelf alleen zonen. Het gedrag waar ik je over lees klinkt als je generaliseert wel een beetje als 'jongensgedrag'. Als je snapt waar het vandaan komt en welk doel het dient is het (althans dat was zo voor mij) veel makkelijker om je er niet aan te storen.
Als hij echt non stop geluid maakt of wil maken tot een niveau dat echt afwijkt dan zou je jezelf kunnen verdiepen in het begrip stimming en kijken of je daar misschien dingen in herkent.
En qua wat ik doe, ik check ook altijd even mijn eigen lontje en dat is lang niet altijd leuk. Maar het heeft me ook geleerd om gewoon te levelen met mijn kinderen en ze eerlijk te zeggen "Ik ben heel erg moe en ik word helemaal tureluurs van x y z, ik vind het heel gezellig om samen in de woonkamer te zijn maar kan het geluid alsjeblieft uit / wil je alsjeblieft je muziek in je kamer gaan luisteren / etc.". Kinderen weten prima hoe dat voelt en dat dat niet prettig is. Andersom zeg ik ook weleens dat ik het heel gezellig vind all die reuring en dat ik ze nog veel plezier wens maar dat ik het zelf even niet meer trek en dus wegga.
Kleine (nou ja, niet zo'n hele kleine eigenlijk) kanttekening is wel dat ik een alleenstaande moeder ben. Ik hoef dus nooit te dealen met een andere volwassene die ook een mening heeft. Dat lijkt me de boel nog factor honderd ingewikkelder te maken.
Nou weet ik niet of mijn jongste heel extreem in gedrag is (er zullen vele kinderen zijn, die extremer zijn) maar meer om aan te geven dat er enorme gradaties in gedrag zijn. Zo is mijn oudste altijd een extreem braaf kind geweest (en nu als volwassene nog steeds, maar dat heeft niets met onze opvoeding te maken als wel met karakter).
Bij onze jongste zie ik het echt als jong gedrag. Hij is 9, maar in gedrag echt heel veel jonger (en mentaal weer een stuk ouder, lastige combi dus). We zien ook langzaam verbetering gelukkig (en het is gewoon een heerlijk kind).
maandag 2 januari 2023 om 18:08
Wat moet ik mij hier bij voorstellen?Gique schreef: ↑02-01-2023 14:50Voor wat mij ervaring betreft: ik heb drie kinderen, bij wie, weliswaar met een nodige portie humor en geduld, veel dingen uiteindelijk werken. Bij mijn jongste (nummer 4) werkt het echt anders: die stopt pas met irritatie-opwekkend gedrag als mensen heel boos worden. Er worden dus regelmatig mensen van buiten ons gezin heel boos op hem. Ik heb tegenwoordig min of meer een manier gevonden om met hem om te gaan (extreem contact maken en hem aanspreken op eerdere gesprekken en afspraken en soms ook gewoon heel erg boos worden).
Nou weet ik niet of mijn jongste heel extreem in gedrag is (er zullen vele kinderen zijn, die extremer zijn) maar meer om aan te geven dat er enorme gradaties in gedrag zijn. Zo is mijn oudste altijd een extreem braaf kind geweest (en nu als volwassene nog steeds, maar dat heeft niets met onze opvoeding te maken als wel met karakter).
Bij onze jongste zie ik het echt als jong gedrag. Hij is 9, maar in gedrag echt heel veel jonger (en mentaal weer een stuk ouder, lastige combi dus). We zien ook langzaam verbetering gelukkig (en het is gewoon een heerlijk kind).
Echt wildvreemde mensen die boos worden op jouw zoon?
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 2 januari 2023 om 20:03
Je zoon is gewoon de grensjes aan het opzoeken. Vergeet niet dat hij geen broers/zussen heeft om zich op af te reageren. Hij heeft alleen 2 ouders. Wij hebben die fase hier ook een paar jaar geleden gehad. Niks is grappiger dan kijken tot hoe ver je kunt gaan.
En nu we midden in de echte puber fase zitten (dochter is 13) vraag ik haar niet eens meer aardig van : Zou je je schoenen even op willen ruimen? Want dan is het ja straks... Nee het is nu : Zeg, ruim je schoenen eens op voordat ik er over heen val. En dan zegt ze oh ja dat willen we idd niet. En hop de schoenen worden opgeruimd.
Zelfde met : Ruim je zooi eens ff op. In plaats van : Zou je alsjeblieft je rommel even op willen ruimen?
De beleefdheidzin is hier dus tijdelijk even een paar jaar met vakantie
En nu we midden in de echte puber fase zitten (dochter is 13) vraag ik haar niet eens meer aardig van : Zou je je schoenen even op willen ruimen? Want dan is het ja straks... Nee het is nu : Zeg, ruim je schoenen eens op voordat ik er over heen val. En dan zegt ze oh ja dat willen we idd niet. En hop de schoenen worden opgeruimd.
Zelfde met : Ruim je zooi eens ff op. In plaats van : Zou je alsjeblieft je rommel even op willen ruimen?
De beleefdheidzin is hier dus tijdelijk even een paar jaar met vakantie
maandag 2 januari 2023 om 21:08
Mijn 14jarige puber zegt dan "dat boeit mij niet (klemtoon op mij)fanatic schreef: ↑02-01-2023 20:03Je zoon is gewoon de grensjes aan het opzoeken. Vergeet niet dat hij geen broers/zussen heeft om zich op af te reageren. Hij heeft alleen 2 ouders. Wij hebben die fase hier ook een paar jaar geleden gehad. Niks is grappiger dan kijken tot hoe ver je kunt gaan.
En nu we midden in de echte puber fase zitten (dochter is 13) vraag ik haar niet eens meer aardig van : Zou je je schoenen even op willen ruimen? Want dan is het ja straks... Nee het is nu : Zeg, ruim je schoenen eens op voordat ik er over heen val. En dan zegt ze oh ja dat willen we idd niet. En hop de schoenen worden opgeruimd.
Zelfde met : Ruim je zooi eens ff op. In plaats van : Zou je alsjeblieft je rommel even op willen ruimen?
De beleefdheidzin is hier dus tijdelijk even een paar jaar met vakantie
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 2 januari 2023 om 21:10
Wat doet hij dan?
Kan me niet voorstellen dat ik boos word op een voor mij onbekend kind.
Kan hoogstens denken "k*@€%*jong"
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 2 januari 2023 om 21:41
Niet stoppen met bepaald gedrag als mensen hem dat vragen. Het gaat gelukkig al stukken beter dan vroeger, maar hij is dus echt in staat wildvreemde honden te gaan aaien, ook als de eigenaar hem zegt dat niet te doen, omdat een hond bijvoorbeeld niet goed reageert op kinderen.
Dat met honden doet hij gelukkig niet meer na heel veel uitleggen, maar dat was een kwestie van zeer lange adem.
dinsdag 3 januari 2023 om 00:01
Aha, op die manierGique schreef: ↑02-01-2023 21:41Niet stoppen met bepaald gedrag als mensen hem dat vragen. Het gaat gelukkig al stukken beter dan vroeger, maar hij is dus echt in staat wildvreemde honden te gaan aaien, ook als de eigenaar hem zegt dat niet te doen, omdat een hond bijvoorbeeld niet goed reageert op kinderen.
Dat met honden doet hij gelukkig niet meer na heel veel uitleggen, maar dat was een kwestie van zeer lange adem.
Ja, dat lijkt me lastig om tot hem door te dringen
Frankly my dear, I don"t give a damn
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
