Een tweede

Hoe oud is je zoontje nu?



Ik heb een dochter van 3 en half en mijn zoontje is inmiddels 7 maanden.

Laat ik het zo zeggen, ik dacht dat je het met 1 kind druk had, maar twee is echt aanpoten! Verder is het wel super gezellig. Mijn dochter is helemaal gek op haar kleine broertje. Zij is er wel door veranderd in positieve zin. Doordat ze heeft moeten leren de aandacht te delen, kan ze zichzelf nu veel meer vermaken. Wij hebben haar zeker niet tekort gedaan met een tweede, ze geniet net zoveel van haar kleine broertje als wij. Geen moment jaloers geweest.

Twee is aanpoten. Zeker in het begin. Het is slaap inleveren, schipperen, diep in- en uitademen, in de spiegel kijken en je bij het zien van de wallen afvragen waar je in godsnaam aan begonnen bent, het is verbaasd zijn over het feit dat de jongste nog niet kan praten en de oudste nooit wil luisteren, en dan toch met z'n tweetjes weten af te spreken dat de ene de ene nacht spookt en de andere de andere nacht, waardoor zij verzekerd zijn van nachtelijke aandacht en jij verzekerd bent van verrotte nachten, het is overspoeld worden door babyzooi en gedoe gemengd met peuterzooi en gedoe, idiote hoeveelheden luiers en doekjes en snoetepoetsers en brullende baby's en driftbuiende peuters, maar het is ook vertederd zijn als je oudste haar pop aan de borst legt als jij de jongste voedt, als de oudste vol zorg mooie kleertjes uitzoekt voor de jongste, als de jobngste in opperste aanbidding naar oudste kijkt, hoe ze, na een paar maanden al, samen de grootste lol hebben (en jij geen idee hebt waarom).



Ik vind het geweldig, twee kindjes. Mijn oudste is nu 3 jaar en 2 maanden, mijn jongste 7 maanden, en het wordt nu echt heel erg leuk.

In het begin was ik doodmoe: jongste had natuurlijk alle zorg van een pasgeborene nodig, oudste besloot een 'goote sus' te zijn en deed vanaf de dag van de geboorte van jongste geen middagslaappje meer en wilde op het potje, waardoor het dus dubbeldruk is opeens. Met een kindje aan je tiet een dampende pot legen is een kunst op zich, kan ik je wel zeggen. Net als knutselen met oudste terwijl je jongste poogt te kalmeren.



Tijd echt evenredig verdelen zal nooit lukken: je baby heeft veel meer zorg nodig dan je oudere kindje. Maar je moett wel je aandacht eerlijkverdelen, goed uitleggen wat er aan de hand is, vooraf zeggen wat er kan gebeuren ('ik wil je best voorlezen, maar als de baby wakker wordt, moet ik naar em toe.' 'Ik ga nu baby de borst geven, dus ik kan je dan even niet helpen bij dingen. Wil je dat ik iets klaar leg voor je dat je zelf kan doen terwijl ik bezig ben?" en dat soort dingen.



En ik heb gemerkt dat alledaagse dingen die je eerst tussen de bedrijven door deed, je nu kunt omturner tot peuter-kwaliteitstijd. Mijn dochter heeft de eerste paar maanden dat zoon er was, uitbundig geholpen met koken. Uien pellen, champignons vermoorden (met zo'n ikea mes), tomaten, courgette en aubergine slopen (zelfde mes), wortels schillen (ikea dunschiller) roeren, proeven, kijken, etc. Ze weet nu precies wat er in mijn spaghettisaus moet, welke volgorde van ingredienten voor de babi ketjap. Zij vond het geweldig, ik kreeg het eten ip tijd op rtafel.



Je hebt niks te plannen, en dat hebben we ook niet gedaan, maar ik ben heel blij dat het leeftijdsverschil 2 1/2 jaar was, tussen die twee. Jonger had ik een stuk zwaarder gevonden.



ik weet niet hoe oud je kindje is en hoe gehecht je bent aan goed slapen. 4 a 5 uur lijtk me wat weinig, zeker als er nog een tweede aan zou komen, aan de andere kant: een baby afbakken duurt 9 maanden, het maken kan ook zo maar een tijdje duren, dus wie weet hoe het slaappatroon van de oudste is.



(enneh: objectieve deskundigen? Moeders zijn nooit objectief en deskundig. Ze kijken allemaal door hun eigenbril naar hun kindjes, naar hun slaappatroon danwel gebrek, de handelbaarheid, etc. Moeders kunnen je alleen maar hun ervaringen delen, maar geen objectiviteit.)

Hier is nummertje 2 10 weken geleden geboren. En ja, het is wel even wennen, maar eerlijk gezegd is het meer in het ritme komen dan wennen. Grote broer vindt het leuk (hij is 2 jaar en 3 maanden). Slapen doe ik te weinig, maar ik bedenk me dan maar dat het echt wel voorbij gaat.

Twee kinderen in de luiers is druk, maar het is van tijdelijke aard. Ik ben liever nu even (...) superdruk met twee kinderen, dan telkens een beetje druk met één en dan gedurende meerdere jaren. Stel je daar op in.

Ik vind het zeker niet zielig voor zijn grote broer, die heeft er straks een maatje bij, als ze oud genoeg zijn om echt met elkaar te spelen. (vond jij het zielig voor jezelf dat je een broer had???)



Als je het gevoel hebt een tweede te willen, doe het dan! Niemand kan in de toekomst kijken en geen enkel kind is hetzelfde. Er is in elk geval liefde genoeg, daar hoef je niet over in te zitten, je zult van beide kindertjes evenveel houden!



Succes. Kinke

Zijn er ook moeders bij met minder verschil in leeftijd? Mijn dochter is nu 10 maanden oud, en wij willen begin 2008 gaan voor een 2e. Als ik snel zwanger zal zijn dan zal er minder dan 2 jaar tussen hen in zitten. Is dit heel druk? Dochter slaapt meestal goed door, ze heeft natuurlijk fases dat het minder is, maar dat heeft ieder kind, en verder ga ik er van uit dat ze volgend jaar in een ritme zal zitten dat vergelijkbaar is met het onze, in de zin van de eetmomenten. En hopelijk nog steeds een slaapje s'middags. (Ze heeft nu al relatief weinig slaap nodig).

Dat het druk zal zijn is duidelijk, maar ik heb liever ook nog 2 jaar heel erg druk, en daarna reatief rustiger, dan over 2 jaar nog eens die babytijd doen met een bijna (bijdehante :-))) kleuter.

Daarnaast gaat dochterlief 2 dagen per week naar de kinderopvang, en ben ik van plan na het zwangerschapsverlof een periode ouderschapsverlof op te nemen.

Tussen die van mij zit 12 maanden. Ach, ik ging zeg maar van een eenling naar een tweeling. Mooi moment voor de oudste om de babykamer te verruilen voor zijn "grote jongens" kamer. Twee flesjes, twee luiers, twee wakker maken, twee naar bed, twee in de kinderwagen, twee in de auto, twee keer zo veel was, twee keer minder tijd voor manlief, maar wel reuzeleuk om samen op te laten groeien.

Ik had net de routine te pakken, en die tweede was geen enkel probleem. De buitenwereld echter had het er blijkbaar wel zwaar mee, want die liepen alleen maar te puffen over hoe zwaar ik het wel moest hebben.

Mijn geluk was dat ze zo'n beetje tegelijkertijd uit de luiers gingen, en ik niet opnieuw met alles moest beginnen. Daar is natuurlijk ook wat voor te zeggen.