eiceldonor

nak...vraag informatie aan de arts...

een kennis van mij heeft het gedaan voor haar beste vriendin en het is niet niks..ze moest veel hormonen inspuiten en slikken en werd hier knettergek van..haar stemming waren per minuut van de dag wisselend...

Bij de eerste keer had ze 30 eitjes, joepie dachten ze  maar de bloedwaarde van haar waren niet goed..en toen dat goed was waren de eitjes onbruikbaar.(???) dus moest alles nog een keertje opnieuw...de tweede keer had ze 27 eitjes en hiermee is vriendin zwanger geworden...miskraam van een drieling...toen moesten ze dus nog een keertje en deze keer is het gelukt met een voldragen tweeling...

Alleen nu lijken de beebs erg op haar...de mix feelings...denk er maar goed overna ..het is erg lief en nobel maar ook erg pittig en niet pijnloos en gevoelloos. succes !!!!

Ik heb geen ervaring met het donorschap maar wel met IVF.Ik vond het zwaar, heel zwaar. Maar onze kinderwens was zo groot dat ik het er voor over had en ook voor een 2e het er voor over ga hebben. Maar vlak het niet uit hoor.....In jouw situatie is het misschien zelfs nog zwaarder. Want wat als de 1e poging niet lukt ? En de 2e ? En de 3e ? Je hebt dan iemand zo blij gemaakt dat je donor wil zijn maar tot hoever ga je ?Ik kon het, samen met mijn man, wel handelen omdat we nu eenmaal heel graag een kind wilden. Maar bij jou is het alleen om iemand die je waarschijnlijk heel dierbaar is te helpen. Wat ik overigens heel nobel vind !Het ligt ook een beetje aan je prive situatie. Heb je een partner ? Kinderen ? Want ook zij krijgen hiermee te maken. En werk ? Hoe wordt het ontvangen als je je ziek meldt ? Want dat gaat vast een keer gebeuren. En alle ziekenhuisbezoekjes ?Ik schets het misschien een beetje erg zwart wit. Het enige wat ik wil is je vertellen dat het voor iemand die nooit eerder te maken heeft gehad met IVF het misschien appeltje-eitje lijkt maar dat het dat niet is, echt niet.En toch...en dat klinkt tegenstrijdig...ik zou het zelf ook zo doen. Gewoon omdat ik nu weet hoe geweldig het is om een kindje te mogen krijgen. En hoe erg het is als de natuur anders voor je beslist. Daarom....Veel sterkte met je beslissing !!

Een vriendin van mij heeft het voor haar zus gedaan. Ze vond het heel

zwaar, vanwege de hormoonbehandelingen, maar het is wel gelukt

(tenminste, de laatste keer dat ik haar sprak was alles nog steeds goed

en was de 3 maanden grens in zicht). Nou is deze vriendin ook wel heel

nuchter in het 'het is mijn kind niet' idee. Ik denk dat ik daarzelf

wat minder nuchter in zou zijn. Succes met je keuze; het is een nobel

idee.

Het is overigens niet de eerste keer gelukt. Ik geloof de derde keer.

Maar voordat ze eicellen kunnen weghalen moet je wel een paar keer te

veld voor hormoonbehandelingen. Je bent er niet zomaar klaar mee.

Ik heb de vraag indirect gekregen van mijn zus (ze durfde het niet rechtstreeks te vragen). Ik vond het een hele moeilijke beslissing die ik uiteindelijk niet eens meer hoefde te nemen omdat je pas in aanmerking komt als je zelf geen kinderwens meer hebt.Dit omdat de behandelingen complicaties kunnen geven. Mijn zus heeft nu drie kinderen via een anonieme donor en dit lijkt voor alle partijen de beste keus. Ik was erg bang dat ik erg veel moeite zou hebben om eventuele kinderen toch niet een beetje als van mij te beschouwen. Ook nu blijkt dat onze manier van opvoeden ver uit elkaar ligt. Het zijn nu echt haar kinderen en niemand denkt er nog aan dat het biologisch eigenlijk niet zo is. Al maken we wel eens grapjes dat het heel leuk zou zijn als mijn zoons met haar dochters zouden trouwen.