Gedrag 10 jarige zoon? Geen OP

Andrea28 schreef: ↑

26-10-2022 22:44

Sterkte!
Mijn zoon met ass is 11 en door vroeg een heel eigen manier van opvoeding te doen, die helemaal passend is, gaat het qua gedrag fantastisch. Het komt er op neer dat alle boosheid en agressie betekende dat hij verdrietig was en vastgehouden moest worden. Ipv wegsturen dus bij je nemen. Compleet tegenovergestelde. Want als de hele wereld vergaat door alle emoties en mijn eigen agressie... Dan is daar mama met de armen open.
Klinkt makkelijker dan was hoor, is een lange weg geweest. Maar een zeer werkzame relatie met rust en liefde.

In mijn ervaring werkt dit bij elk kind dat ik tegenover me had. Smother them with love is mijn motto dan maar.

TO, hoe is het gesprek bij jeugdhulp gegaan?

En hoe gaat het met jou, en met je zoon?

Wat heftig, en medicatie? Misschien heeft hij ADHD of iets anders en kan medicatie echt helpen. Sterkte.

Solomio schreef: ↑

28-10-2022 06:24

Alles moet vooral zwaar en moeilijk zijn.

Ouders die aangepakt worden en dingen moeten doen waar je het niet mee eens bent. Zelfs bij een ots gebeurt dat zelden.

Bijzonder, ik lees in je verhaal heel veel van familieopstellingen terug. Je schrijft dat je schoonvader door iedereen wordt uitgespuugd en dat je zoon precies dat gedrag vertoont. Dat is systemisch heel interessant.

Ik zou eens een familieopstelling proberen. Of het boek 'ik ben kind dus ik voel waar mijn ouders zijn'.

Moiren schreef: ↑

28-10-2022 11:00

Ouders die aangepakt worden en dingen moeten doen waar je het niet mee eens bent. Zelfs bij een ots gebeurt dat zelden.

Precies. Dat zijn exact de ingrediënten voor een mislukking.
Geen enkele hulpverlener zal daarop inzetten.

Solomio schreef: ↑

28-10-2022 11:49

Precies. Dat zijn exact de ingrediënten voor een mislukking.
Geen enkele hulpverlener zal daarop inzetten.

En los daarvan helpt het ook niet om dit nu te roeptoeteren. De drempel om hulp te vragen is vaak al hoog, en dan gaat het Viva forum de drempel nog even extra verhogen.

Mobiel schreef: ↑

28-10-2022 09:53

Wat heftig, en medicatie? Misschien heeft hij ADHD of iets anders en kan medicatie echt helpen. Sterkte.

Ja natuurlijk, kind gedraagt zich niet naar behoren dus het zal wel aan het kind liggen. Laten we het volstoppen met medicatie en dan is het probleem opgelost.

Je hebt geen enkel idee wat er aan de hand is. Waarom kind zich zo gedraagt. Ik vind dit soort adviezen heel naar en gevaarlijk. Gewoon niet doen.

(Daarnaast; het gebruik van medicatie is niet onomstreden. Ik zeg niet dat het in sommige situaties niet een goede oplossing is, maar het is wel een laatste oplossing. Onlangs is er weer een onderzoek over geweest: https://www.rtlnieuws.nl/gezondheid/art ... n-kinderen)

Moeilijk Lidewij. Je zit in een heel lastig parket met een boos en agressief kind dat niet stuurbaar is. En veel liefde geven is geen oplossing voor alles. Mijn zoon was als jong kind heel close met mij en toen was dat genoeg. Maar nu hij ouder is (15), vindt hij het juist beschamend dat hij mij zo nodig heeft en kan hij juist enorm naar mij uithalen, me ervan beschuldigen dat ik te dicht op zijn huid zit (wat echt niet zo is) en zijn frustraties er juist naar mij allemaal uitbraken: hij ontploft dan gewoon van ellende. Ik zie dat wel en heb me uit de naad gewerkt om bijvoorbeeld dingen voor te structureren maar dat accepteert hij allemaal niet meer. Mijn zoon heeft ADHD en waarschijnlijk ook autisme. De gemeente heeft onderzoek naar autisme heel lang tegengehouden omdat ze dat niet nodig vonden: hij had toch al ADHD? Omdat niemand grip krijgt op de problematiek gaat nu na jaren tobben waarschijnlijk toch dat onderzoek nog gebeuren. De psychiater die wij nu hebben, heeft het tegen mij ook over MCDD gehad omdat er zoveel emotieregulatieproblemen zijn en hij ook moeite heeft om in de realiteit te blijven, vreemde gedachtengangen, en hij lijkt af en toe helemaal iemand anders, lijkt te dissociëren.

In het verleden is ADHD medicatie geprobeerd maar dat sloeg niet aan. Hij gebruikt nu sinds een tijdje antidepressiva. Hij lijkt nu eindelijk wat minder last te hebben van extreme stemmingswisselingen waardoor de druk in het gezin (er is een zusje, voor haar is het eigenlijk niet te doen) vermindert. Mijn kind is wel ouder, middenin de puberteit. Ik kan alleen maar hopen dat hij met de jaren meer grip krijgt op zichzelf en dat het zich niet tot persoonlijkheidsproblematiek ontwikkelt. Ik ben daar ook bang voor geweest omdat het gedrag zo overduidelijk narcistisch is. Dat hoort dat ook wel wat bij de puberteit natuurlijk: het is de meest egocentrische levensfase. Maar bij hem loopt het de spuigaten uit en het moet zich niet ‘vastzetten’ want dan voorzie ik ook veel ellende voor hem. Hij is in zijn meest slechte periodes, in alle eerlijkheid, gewoon een heel moeilijk en onaangenaam iemand. Ik hou van hem en ik weet hoe hij ook is. Hij is een fantastische, mooie en lieve jongen maar zijn gedrag is soms echt bij de beesten af en dat levert grote problemen op in relaties. Het is gezonder voor mensen om hem af te wijzen dan om zich met hem te verbinden. Dat vind ik ontzettend pijnlijk om te beseffen! En ik gun mijn kind zo enorm een ander leven! Ik doe dan ook heel erg mijn best om goede hulp voor hem te vinden maar dat is erg moeilijk. Hij wil zelf niet veel en de jeugdzorg functioneert slecht. De gemeente zegt: “Er is geen passende hulp voor de problematiek van jouw kind”. De huisarts is er achteraan gegaan. Niks gevonden. Die zei verbitterd: “Het systeem is helemaal kapot” Ik heb zelf VT gebeld. Die kunnen niks voor je doen. Pas als je als ouder hulp weigert, komen zij in actie. Nu moet de gemeente het doen. Die doen het niet. “Rot voor u mevrouw”. Behoorlijk absurd, als je ze belt en zegt: “Ik kan mijn dochter niet beschermen tegen mijn zoon.’ Gelukkig hebben wij nu via via een psychiater gevonden die het lijkt te snappen en zijn best voor ons aan het doen is.

Afijn, ik loop nogal leeg. Wat ik maar zeggen wil: je bent niet de enige met een onhandelbaar, agressief kind, de handen in het haar en onbegrip uit de omgeving. Toch zie ik wel kansen bij jullie: zorg dat er een diagnose komt. Waarschijnlijk is je zoon zwaar overbelast en overprikkeld en kan hij zijn leven niet goed aan. Dat dwingende en die agressie is zijn manier om zich ‘sterk’ te voelen en dat hebben mensen nou eenmaal nodig. Dat maakt het niet goed maar wel beter te begrijpen. Er moet iets gebeuren waardoor hij zich steviger gaat voelen. Waarschijnlijk neemt zijn agressie dan af. Als hij autisme of ADHD zou hebben, moet daar rekening mee worden gehouden. Dat zul jij dan ook moeten leren. Bijvoorbeeld ook buitenshuis: hoe ga je met bepaalde situaties om, wat verwacht je van hem, hoe structureer je dingen voor? Als hij ook meer naar MCDD zou neigen, is dat hele lastige problematiek omdat het zo heftig is. Het hele gevoels- en gedachtenleven is dan uit balans. Daar heb je veel hulp bij nodig. Misschien moet er ook eens gekeken worden naar bijvoorbeeld logeerweekenden, zodat jullie als gezin ook weer wat kunnen ademen. Al geloof ik dat je dat niet zo moet brengen want dat mag je niet voor jezelf vragen. Idioot wel want als de ouders het niet volhouden, zijn de problemen en de kosten veel hoger. Maar ik wil maar zeggen: je moet de logica en de opdrachten waar de ambtenaren van de gemeente mee op pad worden gestuurd een beetje leren kennen en leren om erin mee te praten. Dat sluit lang niet aan bij de werkelijkheid van wat er in je gezin gebeurt maar mensen daarvan proberen te overtuigen is een uitputtingsslag. Je kunt beter zoveel mogelijk bij hen aan proberen te sluiten. Dat levert meer op.

Probeer voorlopig die angst dat hij op zijn opa lijkt los te laten. Ze zeggen wel eens: persoonlijkheidsproblematiek zijn slechte oplossingen, die zich hebben vastgezet. Je kind kan op opa lijken en vergelijkbare problemen ervaren in zijn binnenwereld. Maar hij is tien en kan nog leren betere oplossingen te vinden. Daar moet je je hoop op vestigen en je als ouder voor inzetten. Je kind is met tien nog niet ‘af’.

Accepteer die begeleiding. Als je kind met tien al zo’n zwaar stempel drukt op het gezin, heb je dat keihard nodig. Je moet zelf een beetje je weg zoeken. Mij ervaring is dat afwachten tot de professionals met de juiste hulp komen niet werkt. Ze zijn vaker erg afwachtend. Probeer zelf uit te zoeken: in welke richting denk je? Noteer opvallende situaties waarin je met hem vastloopt en bespreek die. Stuur aan op diagnostiek en zorg dan dat je een goede oudertraining krijgt. En probeer ook voor hem goede hulp te vinden, waar hij in mee kan gaan. Want je kind is overduidelijk in nood. Hoe rottig hij dat ook laat merken.

Jouw zoon is niet jouw schoonpa. Hoeveel zijn gedrag er misschien ook op lijkt.
Ik herken sommige dingen van jouw zoon in mijn gedrag als kind. Het agressieve narcistische mijn ouders hebben heel veel hulp gehad van jeugdzorg en dergelijke maar niemand kon de vinger op de zere plek leggen.

Uiteindelijk heb ik op de Universiteit van Leiden een algehele persoonlijkheidstest gehad. En daar kwam een autistische stoornis uit. Waar mijn agressie en het alles weglachen dus totaal niet bij hoorde die was in mijn geval onstaan uit pure machteloosheid en frustratie.

Het eerste wat ze bij mij deden nadat ik een diagnose had was een dagritme maken wat bij mij paste. Dus niet zoals mijn ouders het graag zagen maar hoe het in mijn idee moest. Iets heel stom bijvoorbeeld ik wilde douchen na het eten. Terwijl het bij ons de gewoonte was om sochtends of S'avonds voor het slapen te douchen. Wat dus elke avond ruzie betekende.

Mijn advies voor dit moment is. Praat met je zoon vraag wat hij wil. En is dit iets wat je gratis zonder moeite toe kan passen doen. Dus bijvoorbeeld wil hij 100 keer zijn bed rechtleggen laat hem spreek af we gaan iets eerder naar boven dan heb je de tijd om het op jouw manier te doen.

De rest is straks voor de hulpverlening.

_horizon_ schreef: ↑

28-10-2022 12:32

Ja natuurlijk, kind gedraagt zich niet naar behoren dus het zal wel aan het kind liggen. Laten we het volstoppen met medicatie en dan is het probleem opgelost.

Je hebt geen enkel idee wat er aan de hand is. Waarom kind zich zo gedraagt. Ik vind dit soort adviezen heel naar en gevaarlijk. Gewoon niet doen.

(Daarnaast; het gebruik van medicatie is niet onomstreden. Ik zeg niet dat het in sommige situaties niet een goede oplossing is, maar het is wel een laatste oplossing. Onlangs is er weer een berichtje over gepubliceerd: https://www.rtlnieuws.nl/gezondheid/art ... n-kinderen)

Daarom naar de huisarts gaan en diagnose. Bij een kennis van mij was de enige oplossing medicatie vandaar.

geel_plantje schreef: ↑

28-10-2022 11:33

Bijzonder, ik lees in je verhaal heel veel van familieopstellingen terug. Je schrijft dat je schoonvader door iedereen wordt uitgespuugd en dat je zoon precies dat gedrag vertoont. Dat is systemisch heel interessant.

Ik zou eens een familieopstelling proberen. Of het boek 'ik ben kind dus ik voel waar mijn ouders zijn'.

Ik zou voor jezelf idd echt eens kijken of je een familieopstelling kan doen. Systemisch kan het zo zijn dat je zoon onbewust de plek van schoonvader inneemt, omdat die plek als het ware vrij is gekomen omdat je schoonvader is verstoten. Maar dat klopt niet, want dat is de plek van je zoon helemaal niet. Je schoonvader is verstoten en je zoon stevent daar nu ook op af. Dat moet je niet willen.
In ieder geval zou ik willen zeggen: zie je zoon als eigen persoon. Hij is zichzelf. Hij is niet je schoonvader, in wezen is het helemaal niet relevant of hij hetzelfde gedrag vertoont als wie dan ook. Door de focus op je schoonvader, wordt je zoon ook in een rol geduwd. Als iedereen altijd maar zegt of denkt dat je "zus of zo, of precies die en die bent" dan ga je je op den duur onbewust ook zo gedragen. Dus probeer dat los te laten.

och TO Lidewij, heb geen advies maar wou even een knuffel brengen, hoop dat de situatie rap verbetert voor jou en jouw zoon

Skawa schreef: ↑

26-10-2022 20:17

Ik werk als gezinsbehandelaar in de kinder en jeugdpsychiatrie.
Wij werken vraag gericht en sluiten echt aan bij ouders om samen met hun het gedrag aan te pakken en ja vaaaaak betekend dat dat ouders hard aan t werk moeten om dingen anders te doen.

Wij hebben geen connectie met jeugdzorg of veilig thuis maar zijn wel verplicht om een melding te doen als we zorgelijke dingen zien. Dit bespreken we altijd eerst met het gezin

Ik snap dat ouders aan het werk moeten als er problemen zijn met een kind. Soms heel hard aan het werk. Dat is volkomen logisch. Maar dat betekent niet dat die ouders eerst iets verkeerd deden. Soms zal dat zo zijn. Maar niet altijd: ze hebben ook vaak gewoon kinderen bij wie het allemaal veel nauwer komt. Wat hulpverleners niet altijd zien is hoe hoog de druk is die kinderen op ouders leggen. Ze lijken te denken: als je maar zus en zo doet dan zou dit niet hoeven te gebeuren. In situaties waar jij als psychiatrisch gezinsbehandelaar in huis komt, hebben ouders geen normale opdracht. Ze leven immers met een psychiatrische patiënt! Ik kan natuurlijk niet over jou spreken want misschien ben jij je van alle nuances bewust. Dat hoop ik! Maar mijn ervaring is dat veel hulpverleners theoretisch wel weten dat die ouders iets heel moeilijks moeten doen (namelijk iets waarvoor zijzelf een opleiding hebben gehad) maar in de praktijk spreken ze je toch vaak aan alsof je het best zou kunnen oplossen, als je maar wat beter je best deed. Dat is enorm ontmoedigend. Het verzwakt ouders, maakt dat ze er nog meer alleen voorstaan. Ze voelen zich onbegrepen en slechte ouders. Het is belangrijk om steeds te blijven benadrukken dat je ziet dat de ouders in een moeilijke situatie zitten, dat het geen gewoon ouderschap is wat ze te doen hebben, met een gecompliceerd kind. De hulpverleners die je die erkenning geven zijn hun gewicht in goud waard!

Wat ook veel voorkomt is dubbele boodschappen: op het ene moment moet je loslaten op het andere grenzen stellen. Dat loslaten leidt tot grenzeloosheid in emoties, gedachten en gedrag en dus tot escalatie van problemen en onhanteerbare situaties in het gezin, wordt dan niet gezien. Als dat vervolgens gebeurt, krijg je te horen: Ja duh, je moet hem natuurlijk wel begrenzen! Die totale situatie, de snelle stemmingswisselingen waar kind noch ouder grip op krijgen, de complexiteit daarvan, wordt door hulpverleners vaker niet dan wel overzien. Het is vaak een enorm gepriegel op de vierkante millimeter en wat op moment X werkt, loopt op moment Y volkomen uit de klauwen. Je loopt als ouder heel erg vaak achter de feiten aan en hoeveel je ook analyseert: wat je met je kind meemaakt, is vaak niet in een model te vangen. Was dat maar zo!

Ouders zijn zelf mensen, met hun eigen kwaliteiten en tekortkomingen. Je kan wel van mensen vragen dat ze zich ontwikkelen. Niet dat ze volmaakt volgens het boekje gaan handelen. Mijn dochter zei eens: wij kunnen geen emoties hebben mama, dat triggert broer. Heel scherp opgemerkt! Maar zie je het voor je? Een leven waarin je steeds je eigen emoties en die van een ander scherp in de gaten moet houden omdat de minste of geringste prikkel de zaak kan laten escaleren en onveilige situaties kan veroorzaken? En dat dat natuurlijk nooit helemaal lukt en je dus hoogoplopende drama’s krijgt met je kind, tussen je kinderen, waardoor iedereen overloopt van de stress. Hoeveel ruimte denk je dat er in zo’n leven is voor leren en ontwikkelen? Je moet wel, dus je doet het, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Je trekt je aan je haren uit het moeras. Maar de uitputting is overweldigend en als je niet heel goed oppast, ga je met je kind mee naar beneden.

Als hulpverlener kom je een afgebakende tijd in een gezin, een paar uurtjes per week, misschien wat vaker maar altijd voor een vooraf bepaalde tijd. Als de kinderen opgenomen zijn werk je in een team. Je hebt diensten en daarna ga je weer naar huis, lekker op de bank een kopje thee drinken. Ik kan nooit naar huis, rustig een kopje thee drinken. Ik ben 24/7 verantwoordelijk voor mijn kind. En mijn huis is ‘de kliniek’. Ik ben de geneesheer-directeur, de psychiater, de groepsleider, de schoonmaker, de kok, de klusjesman, de financier, de beleidsmedewerker en oh ja, ik ben ook nog de moeder.

Nog zo’n dubbele boodschap: je moet gewoon zijn moeder zijn versus je moet natuurlijk wel rekening houden met zijn beperkingen. Ik zal er niet over uitweiden. Je begrijpt vast wel wat ik bedoel.

Ik hoop dat je je niet op de een of andere manier persoonlijk aangevallen voelt. Dat is niet nodig. Ik heb het niet tegen jou persoonlijk want ik ken jou niet en misschien ben jij er wel zo-een die zijn gewicht in goud waard is! Maar deze dingen zijn zo ontzettend belangrijk in het contact met ouders! Het bewustzijn dat ze het vaak loeizwaar hebben, dat ze zelf maar moeizaam het hoofd boven water houden en dat ze hulp nodig hebben en geen verzwaring van de last die toch al nauwelijks te dragen is. Hulpverleners kunnen de problemen vaak niet echt oplossen. Dat snap ik best. Maar ouders kunnen dat ook niet. Vaak is het ploeteren, pappen en nathouden en kinderen samen door een moeilijke fase heentrekken. Als je als ouder het gevoel hebt dat er mensen zijn die daar samen met jou aan gaan staan, heb je daar heel veel aan!

Hi Lidewij, geen tips, maar wilde je sterkte wensen. Hopelijk komen jullie snel nader tot elkaar.

Hoi Lidewij, hoe is het met jou? Hoe verliep het gesprek? Ik hoop dat je er een beetje vertrouwen in hebt gekregen dat er hulp voor jullie is. Hou je taai.

Dushi schreef: ↑

28-10-2022 13:31

Ik snap dat ouders aan het werk moeten als er problemen zijn met een kind. ….

Wat een ontzettend goede post heb je geschreven Dushi! Je weet het heel treffend te beschrijven, herkenbaar ook vanuit zowel het perspectief van de ouder als de hulpverlener.

Ik zie dat je nog teruggeweest bent, jammer dat je het niet op kon brengen om te reageren op de mooie posts maar alleen maar je OP weg kwam halen.

Hopelijk krijgt zoon de juiste hulp en krijgen jullie ook hulp bij echt je zoon zien.