Kinderen
alle pijlers
Gevaren bij kinderen zien
zaterdag 19 maart 2022 om 13:47
In mijn (verre) omgeving zijn er een aantal hele nare gebeurtenissen geweest.
-een kindje van mijn achternichtje is met 1.5 jaar overleden aan wiegendood.
-een kindje van een oud collega van partner is overleden met 1 jaar na het drinken van schoonmaakmiddel die op tafel stond.
-ik zelf ben als jong meisje erg verbrand door het omtrekken van hete thee die op tafel stond.
Ik merk dat deze gebeurtenissen een grote impact hebben op mij als moeder. Iedere ochtend ben ik bang dat als ik ze uit bed haal dat er misschien iets mis is. Ook ben ik heel erg voorzichtig en scan ik veel op gevaar in de ruimte. Ik voel me vaak gejaagd en alert. Voor mijn gevoel zit in iedere hoek gevaar.
Hoe kan ik iets minder overal gevaar zien, maar toch voldoende opletten? Ik zou me graag als moeder iets meer ontspannen voelen? Misschien helpt het ook niet dat ik een tweeling heb en voor mijn gevoel ogen in mijn achterhoofd moet hebben.
-een kindje van mijn achternichtje is met 1.5 jaar overleden aan wiegendood.
-een kindje van een oud collega van partner is overleden met 1 jaar na het drinken van schoonmaakmiddel die op tafel stond.
-ik zelf ben als jong meisje erg verbrand door het omtrekken van hete thee die op tafel stond.
Ik merk dat deze gebeurtenissen een grote impact hebben op mij als moeder. Iedere ochtend ben ik bang dat als ik ze uit bed haal dat er misschien iets mis is. Ook ben ik heel erg voorzichtig en scan ik veel op gevaar in de ruimte. Ik voel me vaak gejaagd en alert. Voor mijn gevoel zit in iedere hoek gevaar.
Hoe kan ik iets minder overal gevaar zien, maar toch voldoende opletten? Ik zou me graag als moeder iets meer ontspannen voelen? Misschien helpt het ook niet dat ik een tweeling heb en voor mijn gevoel ogen in mijn achterhoofd moet hebben.
zaterdag 19 maart 2022 om 13:51
zaterdag 19 maart 2022 om 13:57
zaterdag 19 maart 2022 om 14:01
Het hoort er ook bij denk ik, zeker op die leeftijd waarop ze zo vlug als water zijn en jij hebt er ook nog twee in dezelfde fase. Ik kalmeerde mij op die leeftijd van zoon altijd met een soort interne checklist. (Gevaarlijke voorwerpen? Omgeving? Water? Juiste veiligheidstuigje/stoeltje?). Had ik die afgevinkt in gedachten dan had ik op de zaken waar ik invloed op had er alles aan gedaan voor mijn gevoel. Moest echt die lijst ‘afvinken’ voor gemoedsrust anders bleef ik bezig in mijn hoofd.
Het komt echt heel veel voor vermoed ik. Als je jezelf in de weg blijft zitten en niets kan vinden om het te ‘bezweren’ dan is de al gegeven tip denk ik wel een goede, om er met een professional over te praten.
Het komt echt heel veel voor vermoed ik. Als je jezelf in de weg blijft zitten en niets kan vinden om het te ‘bezweren’ dan is de al gegeven tip denk ik wel een goede, om er met een professional over te praten.
Nee heb je, ja kun je krijgen
zaterdag 19 maart 2022 om 14:02
Ik herken je angst maar dan weer anders. Mijn broertje stikte als kind bijna in een napoleon bal met heimlich heeft mijn moeder hem gered en ik ben altijd erg bezorgd geweest daarover. Rapley my ass alles heel fijn. Was zo’n akelig gezicht dus napoleon ballen of dat soort snoep kwam er ook echt niet in
Ik kan je geen tips geven behalve als ze groot zijn en ze geen schoonmaak middelen meer zullen drinken of thee omtrekken wordt je angst minder
Ik kan je geen tips geven behalve als ze groot zijn en ze geen schoonmaak middelen meer zullen drinken of thee omtrekken wordt je angst minder
zaterdag 19 maart 2022 om 14:03
Hoe oud is je tweeling nu trouwens?
Want mijn kleinste is 2 en ik herken wel dat hij continue probeert zichzelf om zeep te helpen.
Je kunt niks hoog leggen, want hij beklimt de kast alsof hij een bergbeklimmer is.
Laat de schaar even onbemand op tafel liggen en hij rent knippend a la Edward Scissorhands door de kamer.
Hij probeert continue op de weg te lopen, want hij wil graag een tractor zijn.
Dus ja dat is wel heel vermoeiend.
Want mijn kleinste is 2 en ik herken wel dat hij continue probeert zichzelf om zeep te helpen.
Je kunt niks hoog leggen, want hij beklimt de kast alsof hij een bergbeklimmer is.
Laat de schaar even onbemand op tafel liggen en hij rent knippend a la Edward Scissorhands door de kamer.
Hij probeert continue op de weg te lopen, want hij wil graag een tractor zijn.
Dus ja dat is wel heel vermoeiend.
dropdrop wijzigde dit bericht op 19-03-2022 14:04
0.68% gewijzigd
zaterdag 19 maart 2022 om 14:04
Het is denk ik normaal om tot op zekere hoogte oog te hebben voor alles wat gevaarlijk kan zijn voor je kindje. In je hoofd kan je enge scenario's bedenken/zien dat houdt je alert. Dat is je instinct als ouder. Maar daar houdt het wel bij op.
Als je doorlopend daardoor gespannen bent kan het zijn dat je eigen ervaring hoe jong je dan ook was je de weg zit in ontspannen ouderschap. Als dat het geval is kun je dat bespreken met je huisarts en een verwijzing vragen voor een goede gz psycholoog. Succes!
Als je doorlopend daardoor gespannen bent kan het zijn dat je eigen ervaring hoe jong je dan ook was je de weg zit in ontspannen ouderschap. Als dat het geval is kun je dat bespreken met je huisarts en een verwijzing vragen voor een goede gz psycholoog. Succes!
zaterdag 19 maart 2022 om 14:11
Ja.....herkenbaar! en als je dat keer 2 hebtDropdrop schreef: ↑19-03-2022 14:03Hoe oud is je tweeling nu trouwens?
Want mijn kleinste is 2 en ik herken wel dat hij continue probeert zichzelf om zeep te helpen.
Je kunt niks hoog leggen, want hij beklimt de kast alsof hij een bergbeklimmer is.
Laat de schaar even onbemand op tafel liggen en hij rent knippend a la Edward Scissorhands door de kamer.
Hij probeert continue op de weg te lopen, want hij wil graag een tractor zijn.
Dus ja dat is wel heel vermoeiend.
zaterdag 19 maart 2022 om 14:32
Zoek hulp! Ga naar een psycholoog.
Niet dat er iets mis is met jou, en er is ook niets mis met voorzichtig zijn.
Maar jij hebt veel meer meegemaakt dat gemiddeld, en kinderen zijn heel gevoelig. Die krijgen 100% zeker iets mee van jouw voorzichtigheid.
Een beetje hulp kan je leren om dit te reguleren, want voorzichtigheid is niet slecht maar er teveel aan toegeven wel.
Niet dat er iets mis is met jou, en er is ook niets mis met voorzichtig zijn.
Maar jij hebt veel meer meegemaakt dat gemiddeld, en kinderen zijn heel gevoelig. Die krijgen 100% zeker iets mee van jouw voorzichtigheid.
Een beetje hulp kan je leren om dit te reguleren, want voorzichtigheid is niet slecht maar er teveel aan toegeven wel.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
zaterdag 19 maart 2022 om 15:09
Heb je weleens hulp gezocht om die nare gebeurtenissen een plekje te geven? Ik kan mij voorstellen dat dit impact op je heeft gehad.
Probeer te kijken naar de dingen die wél goed gaan. Schrijf ze desnoods eens op papier, zodat het voor jezelf ook zichtbaar wordt.
Misschien kan je een cursus kinder ehbo volgen? En geeft je dat wat meer rust, mocht er iets gebeuren.
En lees gewoon eens wat over kinderen in het algemeen. Vaak staan we er niet bij stil, maar kinderen opvoeden is niet vanzelfsprekend. Als het kind geboren wordt, krijg je geen handleiding erbij.
Voor de duidelijkheid, ik zeg niet dat jij je kinderen niet goed opvoed. Maar misschien helpt het je angst wat te verminderen, wanneer je leest dat bepaalde dingen heel normaal zijn. En andere ouders dit ook hebben meegemaakt. En hoe zij daarmee omgegaan zijn.
Probeer te kijken naar de dingen die wél goed gaan. Schrijf ze desnoods eens op papier, zodat het voor jezelf ook zichtbaar wordt.
Misschien kan je een cursus kinder ehbo volgen? En geeft je dat wat meer rust, mocht er iets gebeuren.
En lees gewoon eens wat over kinderen in het algemeen. Vaak staan we er niet bij stil, maar kinderen opvoeden is niet vanzelfsprekend. Als het kind geboren wordt, krijg je geen handleiding erbij.
Voor de duidelijkheid, ik zeg niet dat jij je kinderen niet goed opvoed. Maar misschien helpt het je angst wat te verminderen, wanneer je leest dat bepaalde dingen heel normaal zijn. En andere ouders dit ook hebben meegemaakt. En hoe zij daarmee omgegaan zijn.
zaterdag 19 maart 2022 om 15:37
Eens met je advies, maar toch een kanttekening: to heeft dit allemaal niet 'meegemaakt', het is mensen in haar omgeving overkomen. Een achternichtje en de partner van een collega van haar man (of andersom? Ik kan het even niet nalezen tijdens het typen). Niet dat het dan geen impact op je kan of mag hebben, maar het lijkt toch wat ver weg, en to betrekt het op zichzelf, waarschijnlijk pas sinds ze moeder is. Dat bertrekken op haar eigen situatie lijkt me het probleem, hoe begrijpelijk dat ook is. Het probleem lijkt me niet dat dit trauma's zijn van to zelf. Misschien schat ik dat helemaal verkeerd in, dat kan, ik wil niet ongevoelig lijken.KooktMetKnoflook schreef: ↑19-03-2022 14:32
Maar jij hebt veel meer meegemaakt dat gemiddeld, en kinderen zijn heel gevoelig.
Het lijkt me inderdaad wijs dat to hulp zoekt voor een gezonde middenweg, dat sowieso, want kinderen zijn inderdaad heel gevoelig en je wil ze niet opzadelen met jouw angsten.
zaterdag 19 maart 2022 om 16:33
Ik ben ook een tweelingmoeder van een tweeling, in de peuterleeftijd. Ik kom ogen en oren tekort. Ik ben ook angstig (opgevoed en door ervaringen). Als je het fijn vindt kunnen we van gedachten wisselen in PM, of gewoon hier. Ik voel me vaak tekortschieten, specifiek omdat er elke dag wel een ongelukje of twee gebeurt (niks ernstigs) maar dit zorgt ervoor dat ik moeilijk kan ontspannen. Ik heb veel angsten (uit ervaring) rondom verslikken en stikken en rondom verdrinking of onder een auto komen, van trappen vallen en dergelijke.Fabienne88 schreef: ↑19-03-2022 13:47
Hoe kan ik iets minder overal gevaar zien, maar toch voldoende opletten? Ik zou me graag als moeder iets meer ontspannen voelen? Misschien helpt het ook niet dat ik een tweeling heb en voor mijn gevoel ogen in mijn achterhoofd moet hebben.
zaterdag 19 maart 2022 om 16:51
op zich niet gek om met de (praktijkondersteuner van de) huisarts te praten. Is dit nu werkelijk een probleem of niet? Sowieso: een tweeling is zwaarder, twee ongeleide projectielen tegelijk in de gaten houden kan niet altijd. Bij mij zullen ze vaker dan eenlingen eens gevallen zijn of dingen gepakt hebben die niet mochten. Ik zette heel veel in huis af met hekjes en af en toe zette ik ze even weg in een veilige kamer (bv mijn slaapkamer) als het even niet anders kon als er een glas was gevallen in 1000 stukjes ofzo.
Maar als ze groter worden, zul je waarschijnlijk ook angsten hebben over wat er dan mis kan gaan met fietsen, buitenspelen enz.
Maar als ze groter worden, zul je waarschijnlijk ook angsten hebben over wat er dan mis kan gaan met fietsen, buitenspelen enz.
zaterdag 19 maart 2022 om 17:05
Ik snap je heel goed. Hier ook een geel ondernemende tweeling. En daarbij ook echt wel door het oog van de naald gekropen. Zeker toen ze 2-4 jaar waren was ik in mijn gevoel 24 uur per dag alert. Ben toen ze naar school gingen door overbelasting in een depressie beland. Ik werkte destijds niet, ook voor hen. Maar nu weer wel, gelukkig. Nu zijn ze 8, en met mij en hun gaat het nu veel beter. Achteraf had ik eerder hulp moeten zoeken. Praktisch, zodat je de verantwoordelijkheid niet altijd zelf draagt. Maar ook eerder naar de psych. Om te zien wat reeel is, en wat niet.
Never judge a book by its cover.
zaterdag 19 maart 2022 om 17:35
Ik herken het deels wel. Ben ook “angstig” met de kinderen, maar ik probeer zoveel mogelijk te vermijden dat ze dat ook merken.
Bij mij zijn het 2 wat grotere dingen:
- angst voor honden. Ik ben vroeger als kind gebeten door een hond (mijn beste maatje, bleek achteraf ziek te zijn), in mijn gezicht. Ik heb het dus niet op honden en vind dat schoonouders veel te laks zijn hierin. ik wil niet dat de kinderen bang zijn/worden voor honden maar ik ben wel streng in mijn regels hierover. Jammer dat niet iedereen dat begrijpt. “Ach, hij is heel goed met kinderen” “hij doet echt niks hoor”. Rete irritant.
- bang dat ze ernstig ziek worden. Een aanhoudende verkoudheid wordt in mijn hoofd een ernstige ziekte. Hier heb ik hulp voor (psycholoog). Dat helpt.
In het algemeen denk ik snel het ergste. Als de kinderen ergens spelen zijn en ik hoor een ambulance, is mijn eerste gedachte mijn kinderen. Stom, weet ik, maar ik kan daar niet zoveel aan doen. Behalve blijven proberen om te relativeren.
Bij mij zijn het 2 wat grotere dingen:
- angst voor honden. Ik ben vroeger als kind gebeten door een hond (mijn beste maatje, bleek achteraf ziek te zijn), in mijn gezicht. Ik heb het dus niet op honden en vind dat schoonouders veel te laks zijn hierin. ik wil niet dat de kinderen bang zijn/worden voor honden maar ik ben wel streng in mijn regels hierover. Jammer dat niet iedereen dat begrijpt. “Ach, hij is heel goed met kinderen” “hij doet echt niks hoor”. Rete irritant.
- bang dat ze ernstig ziek worden. Een aanhoudende verkoudheid wordt in mijn hoofd een ernstige ziekte. Hier heb ik hulp voor (psycholoog). Dat helpt.
In het algemeen denk ik snel het ergste. Als de kinderen ergens spelen zijn en ik hoor een ambulance, is mijn eerste gedachte mijn kinderen. Stom, weet ik, maar ik kan daar niet zoveel aan doen. Behalve blijven proberen om te relativeren.
zaterdag 19 maart 2022 om 18:07
Het enige dat je kunt doen is je huis hierop afstemmen. Schoonmaakmiddelen maar bijvoorbeeld ook wasmiddel of afwasmiddel standaard in een bovenlade. Ik heb niets in mijn gootsteenkastje staan bijvoorbeeld.
Medicatie in een aparte trommel (bij elkaar) op een hoge plank.
Kasten verankerd aan de muur.
Tuin afschermen.
Medicatie in een aparte trommel (bij elkaar) op een hoge plank.
Kasten verankerd aan de muur.
Tuin afschermen.
zondag 20 maart 2022 om 08:55
Ik vond de peuterleeftijd ook wel ontzettend vermoeiend bij mijn kinderen. Ze waren ondernemend, vlug als water, klommen sneller en hoger dan een berggeit en zagen, uiteraard, geen enkel gevaar. Voor mijn gevoel was ik alert zolang ze wakker waren. Ik kan mij voorstellen dat dit met een tweeling nog veel erger is, dus ik snap je helemaal.
Ik was vooral erg bang voor verdrinking, ook omdat dit relatief vaak voorkomt bij jonge kinderen.
Ik was vooral erg bang voor verdrinking, ook omdat dit relatief vaak voorkomt bij jonge kinderen.
zondag 20 maart 2022 om 18:54
Dit had ik en heb ik nog steeds. In mijn hoofd maak ik een snelle scan van de omgeving en liep ik inderdaad een soort checklistje langs. Dit gebeurt bij mij heel snel. Een ander merkt het niet eens. En ja, altijd alert en ogen in je achterhoofd. Maar dat is toch logisch? Als je niet alert bent gebeuren er nare dingen met kinderen. Voor mij werkt dit dus prima, ik voel me niet opgejaagd maar vaak juist relaxed. Juist omdat ik van mezelf weet dat ik de risico's heb gecheckt.lemoos2 schreef: ↑19-03-2022 14:01Het hoort er ook bij denk ik, zeker op die leeftijd waarop ze zo vlug als water zijn en jij hebt er ook nog twee in dezelfde fase. Ik kalmeerde mij op die leeftijd van zoon altijd met een soort interne checklist. (Gevaarlijke voorwerpen? Omgeving? Water? Juiste veiligheidstuigje/stoeltje?). Had ik die afgevinkt in gedachten dan had ik op de zaken waar ik invloed op had er alles aan gedaan voor mijn gevoel. Moest echt die lijst ‘afvinken’ voor gemoedsrust anders bleef ik bezig in mijn hoofd.
Het komt echt heel veel voor vermoed ik. Als je jezelf in de weg blijft zitten en niets kan vinden om het te ‘bezweren’ dan is de al gegeven tip denk ik wel een goede, om er met een professional over te praten.
Maar jij hebt het wel maal 2, dat is wel pittiger.
zondag 20 maart 2022 om 19:35
Ik heb me laten vertellen dat ze echt niet allemaal zo zijn, maar die van mij was ook zo ja, heel vermoeiend...Dropdrop schreef: ↑19-03-2022 14:03Hoe oud is je tweeling nu trouwens?
Want mijn kleinste is 2 en ik herken wel dat hij continue probeert zichzelf om zeep te helpen.
Je kunt niks hoog leggen, want hij beklimt de kast alsof hij een bergbeklimmer is.
Laat de schaar even onbemand op tafel liggen en hij rent knippend a la Edward Scissorhands door de kamer.
Hij probeert continue op de weg te lopen, want hij wil graag een tractor zijn.
Dus ja dat is wel heel vermoeiend.
Ik denk dat er niet zo veel mis is met voorzichtig zijn en de gevaren van bepaalde dingen doorzien, maar als je of je kinderen er last van hebben, dan wordt het tijd om hulp te zoeken.
Zullen we proberen het een beetje gezellig te houden?!
donderdag 24 maart 2022 om 05:53
Mijn jongste was ook zo en dat was heel stressvol. Niet eens dat ik alert moest zijn, maar dat ik eigenlijk nooit vrij was of kon ontspannen, dat maakte het een soort vicieuze cirkel. Want mijn vermoeidheid door gebrek aan ontspanning maakte me nog alerter omdat ik bang was dat ik uit vermoeidheid iets zou missen. Die periode was een soort roofbouw, waar ik nog steeds de gevolgen van ervaar. Als het kan, zorg dan dat je de alertheid afwisselt met de andere ouder. Dat maakt het makkelijker vol te houden en zorgt ervoor dat je er niet nog jaren een prijs voor betaalt.
donderdag 24 maart 2022 om 07:03
Weet je? Ik had geen ervaringen met kinderongelukken in het verleden, maar als je non-stop alert moet zijn zonder pauzes, of als die 'pauzes' bestaan uit op je werk zitten wat dus net zo goed belastend is, raak je vanzelf overangstig. Dat komt dan niet voort uit een psychisch probleem, maar uit overbelasting. Voor je jezelf een probleem aanpraat zou ik eerst kijken of het niet gewoon de situatie is waardoor je je zo voelt.
