Kinderen
alle pijlers
Gevecht tegen tranen bij gyn.
vrijdag 4 mei 2007 om 17:01
Hallo,
Ik zit al een tijdje in de MMM. Ik ben er erg emotioneel onder. Iedere keer als ik een gesprek heb met de gyn, moet ik vechten tegen de tranen. Het is nog niet zover gekomen dat ik echt in tranen uitbarst, maar het is overduidelijk dat het huilen me nader staat dan het lachen. Nu zeg je misschien, zo erg is dat toch niet als je moet huilen. Ik merk alleen dat ik bepaalde vragen niet stel, of bepaalde onderwerpen niet aansnijdt omdat ik weet dat ik me zelf dan niet kan beheersen. En dat zijn gemiste kansen natuurlijk.
Hebben jullie dat ook? Hoe kan ik het allemaal verwerken zodat ik er beter over kan praten?
Graag advies.
Paardje.
Ik zit al een tijdje in de MMM. Ik ben er erg emotioneel onder. Iedere keer als ik een gesprek heb met de gyn, moet ik vechten tegen de tranen. Het is nog niet zover gekomen dat ik echt in tranen uitbarst, maar het is overduidelijk dat het huilen me nader staat dan het lachen. Nu zeg je misschien, zo erg is dat toch niet als je moet huilen. Ik merk alleen dat ik bepaalde vragen niet stel, of bepaalde onderwerpen niet aansnijdt omdat ik weet dat ik me zelf dan niet kan beheersen. En dat zijn gemiste kansen natuurlijk.
Hebben jullie dat ook? Hoe kan ik het allemaal verwerken zodat ik er beter over kan praten?
Graag advies.
Paardje.
vrijdag 4 mei 2007 om 17:04
vrijdag 4 mei 2007 om 17:08
Waarom zou je niet mogen huilen bij de gyn? Je hebt het er moeilijk mee en het doet je verdriet dat is toch niet iets om je voor te schamen. Als je bij voorbaat al denkt aan het niet willen huilen wordt het denk ik alleen maar moeilijker. Laat je een keer gaan, gooi al je verdriet eruit en je zal zien dat het oplucht. Je verdriet vasthouden kan nooit goed zijn, je bent ook maar een mens met gevoel dat snapt die gyn heus wel. Wees niet zo streng voor jezelf, je hebt het al moeilijk genoeg!
Sterkte *;
Sterkte *;
vrijdag 4 mei 2007 om 17:11
vrijdag 4 mei 2007 om 17:12
Schrijf op wat je wilt vragen. Neem het blaadje mee en leg uit dat je nogal emtioneel bent en sommige vragen niet stelt omdat je bang bent te gaan huilen. Vaak stelt dat al gerust. Daarbij snapt je gyn echt wel dat het een emtioneel gebeuren is allemaal, dus die zal echt wel begrip hebben. Als je dan alsnog in huilen uitbarst, laat het dan maar een keertje gaan. Wie weet gaat het daarna wel gewoon beter en verdwijnt dat gevoel.
Vraagje. Waardoor zitten de tranen je hoog? En waarom wil je niet huilen bij de gyn? Schaam je je of ben je bang dat je gyn het raar vind? Voel je je wel begrepen
en vertrouwd bij je gyn? Ik zat niet in de MMM, maar had een heel medische zwangerschap door complicaties. Bij de mannelijke gyn voelde ik me meer een nummer en durfde ik amper iets te vragen. Bij mijn eigen vrouwelijke gyn voelde ik me wel vertrouwd en dat was stukken beter.
Vraagje. Waardoor zitten de tranen je hoog? En waarom wil je niet huilen bij de gyn? Schaam je je of ben je bang dat je gyn het raar vind? Voel je je wel begrepen
en vertrouwd bij je gyn? Ik zat niet in de MMM, maar had een heel medische zwangerschap door complicaties. Bij de mannelijke gyn voelde ik me meer een nummer en durfde ik amper iets te vragen. Bij mijn eigen vrouwelijke gyn voelde ik me wel vertrouwd en dat was stukken beter.
vrijdag 4 mei 2007 om 17:12
Zoiets verwerken kost tijd, en vooralsnog weet je ook nog niet wát je allemaal moet verwerken. Je zit er nog middenin.
Laat je angst om te huilen los, en stel de vragen die nu nodig zijn. Als je eerst alles een plekje wilt geven, ben je al een hele fase verder en heb je nog de antwoorden niet....
En geloof me, je zult niet de eerste zijn die in tranen uitbarst. Ik denk dat de meeste gyneacologen bijna dagelijks tranen zien.
Ik heb in ieder geval meerdere malen op het hysterische af zitten huilen. En de gyn, die reageerde heel normaal. Pleurde een doos tissues op zijn bureau en wachtte tot de storm was gaan liggen.
En ik heb gehuild bij de klinisch geneticus, bij de kinderarts, bij de kinderfysio, bij de huisarts, bij de verloskundige......:P.
En allemaal gaven ze me antwoord op de vragen, en namen ze me nog volkomen serieus.
Of dat denk ik althans......
Laat je angst om te huilen los, en stel de vragen die nu nodig zijn. Als je eerst alles een plekje wilt geven, ben je al een hele fase verder en heb je nog de antwoorden niet....
En geloof me, je zult niet de eerste zijn die in tranen uitbarst. Ik denk dat de meeste gyneacologen bijna dagelijks tranen zien.
Ik heb in ieder geval meerdere malen op het hysterische af zitten huilen. En de gyn, die reageerde heel normaal. Pleurde een doos tissues op zijn bureau en wachtte tot de storm was gaan liggen.
En ik heb gehuild bij de klinisch geneticus, bij de kinderarts, bij de kinderfysio, bij de huisarts, bij de verloskundige......:P.
En allemaal gaven ze me antwoord op de vragen, en namen ze me nog volkomen serieus.
Of dat denk ik althans......
Wat wilde ik nou toch typen?
vrijdag 4 mei 2007 om 17:20
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik wil het gewoon accepteren ( dat het niet gaat lukken op de natuurlijke manier) en weet niet hoe.
Het gaat ook niet alleen om vragen stellen bij de gyn, maar ook in andere situaties merk ik dat ik steeds vaker tranen moet wegslikken. Als ik bij familieuitjes e.d. andere moeders met hun kindjes zie etc.
Ik vind dat andere vrouwen het nog moeilijker hebben dan ik (die al verder in de molen zitten) en dat ik me dus niet zo moet aanstellen door daar iedere keer te gaan zitten huilen...En bij familieuitjes wil ik niet dat ik bekend kom te staan als degene die (nog) geen kinderen kan krijgen en het daar zo moeilijk mee heeft. Behalve moeder/zus etc. weet niemand het.
Ik wil dus graag weten hoe ik het een plekje zou kunnen geven.
Het gaat ook niet alleen om vragen stellen bij de gyn, maar ook in andere situaties merk ik dat ik steeds vaker tranen moet wegslikken. Als ik bij familieuitjes e.d. andere moeders met hun kindjes zie etc.
Ik vind dat andere vrouwen het nog moeilijker hebben dan ik (die al verder in de molen zitten) en dat ik me dus niet zo moet aanstellen door daar iedere keer te gaan zitten huilen...En bij familieuitjes wil ik niet dat ik bekend kom te staan als degene die (nog) geen kinderen kan krijgen en het daar zo moeilijk mee heeft. Behalve moeder/zus etc. weet niemand het.
Ik wil dus graag weten hoe ik het een plekje zou kunnen geven.
vrijdag 4 mei 2007 om 20:05
Paardje, ik schrijf mee in het topic: In de Medische Molen, iedereen welkom. Als je wilt, schrijf lekker mee. Om ervaringen te delen, te huilen, schelden maar vooral om elkaar een hart onder de riem te steken, ook met een beetje humor (ook al zal je dat nu vreemd in de oren klinken). Het topic staat nu bovenaan, ik heb net gereageerd. Kan geen link maken hier, weet niet hoe dat moet.
Dikke knuffel.
zaterdag 5 mei 2007 om 08:03
he paardje, het verwerken van alles wat er nu allemaal gebeurd gaat makkelijk als je je tranen laat gaan.. en ik kan het weten hoor.. ik schrijf net als kokos mee in het bij haar genoemde topic.. laat je tranen gaan meid.. en zoals iemand al zei schrijf je vragen op en geef evt. het briefje aan de gyn. zij zijn echt wel wat gewend hoor..
(toen wij de 1e keer te horen kregen dat we voor ivf moesten heb ik ook gehuild bij de gyn.)
sterkte en wie weet tot schrijfs in het topic de medische molen iedereen is welkom deel 8
groetjes wendy
(toen wij de 1e keer te horen kregen dat we voor ivf moesten heb ik ook gehuild bij de gyn.)
sterkte en wie weet tot schrijfs in het topic de medische molen iedereen is welkom deel 8
groetjes wendy
zaterdag 5 mei 2007 om 08:40
Paardje,
Huilen lucht ook op en helpt ook bij verwerken. Je moet niet zo streng voor jezelf zijn en het is ook niet erg om jezelf een keer heel zielig te vinden en vol zelfmedelijden te zijn, dat is menselijk vaak lucht dat op (bij mij wel tenminste).
Vergelijk jezelf niet te veel met mensen die het slechter hebben, overal ter wereld is wel iemand die het slechter heeft. Maar waar jij mee zit is ook heel erg en daar moet je ook uiting aan geven.
Sterkte!
Huilen lucht ook op en helpt ook bij verwerken. Je moet niet zo streng voor jezelf zijn en het is ook niet erg om jezelf een keer heel zielig te vinden en vol zelfmedelijden te zijn, dat is menselijk vaak lucht dat op (bij mij wel tenminste).
Vergelijk jezelf niet te veel met mensen die het slechter hebben, overal ter wereld is wel iemand die het slechter heeft. Maar waar jij mee zit is ook heel erg en daar moet je ook uiting aan geven.
Sterkte!
zaterdag 5 mei 2007 om 09:18
Hallo Paardje,
Heel herkenbaar je verhaal.......het gevoel dat je overal en zowat bij iedereen in dikke tranen uit kan barsten....Vroeger lukte het me de knop om te draaien, tranen weg te stoppen en te doen of er niets aan de hand was...Als een boemerang krijg ik tegenwoordig alles terug. Ik jank bij het minst of geringste.......zwangere vrouwen, baby's, maar ook bij de huisarts, bedrijfsarts, zodra het onderwerp die kant op gaat, rollen de tranen er al uit. Het voelt of ik mezelf even niet meer in de hand heb...en weet je? Ik heb nog nooit in mijn hele leven zoveel begrip ontvangen voor mijn verdriet! Heb eigenlijk al best het één en ander meegemaakt, maar dit nooit kunnen delen. Het ongewild kinderloos zijn is echter blijkbaar een onderwerp waar de meeste mensen zich in in kunnen leven en het verdriet hierover volkomen begrijpen. Tenminste...dat is mijn ervaring. Het meeste verdriet kwam voort uit het machteloze gevoel dat ik ervaarde. Te accepteren dat je grootste wens, het diepe innerlijke verlangen naar een kindje, niet op de manier gaat lukken zoals je het zelf altijd voor ogen hebt gehad, is een enorm proces.
Jij schrijft: "Ik wil het gewoon accepteren ( dat het niet gaat lukken op de natuurlijke manier) en weet niet hoe". Zo 'gewoon' is dat dus in mijn ogen niet....het is een moeilijk, pijnlijk en verdrietig proces. Kun je er goed met je partner over praten? En met je familie? Kun je bij hun wel uithuilen? Je schrijft ook dat je het een plekje wilt geven en niet weet hoe je dat moet doen. Tja...een plekje geven....houdt ook in dat je je verdriet hierover kunt en mag voelen en kunt laten gaan...dat is namelijk reeel....en hoort bij het proces. Heb je jezelf wel eens afgevraagd waarom je het zo erg vindt als je inderdaad in huilen uit zou barsten? Wat gebeurt er dan?
Sterkte met alles! *;
Jewel
Heel herkenbaar je verhaal.......het gevoel dat je overal en zowat bij iedereen in dikke tranen uit kan barsten....Vroeger lukte het me de knop om te draaien, tranen weg te stoppen en te doen of er niets aan de hand was...Als een boemerang krijg ik tegenwoordig alles terug. Ik jank bij het minst of geringste.......zwangere vrouwen, baby's, maar ook bij de huisarts, bedrijfsarts, zodra het onderwerp die kant op gaat, rollen de tranen er al uit. Het voelt of ik mezelf even niet meer in de hand heb...en weet je? Ik heb nog nooit in mijn hele leven zoveel begrip ontvangen voor mijn verdriet! Heb eigenlijk al best het één en ander meegemaakt, maar dit nooit kunnen delen. Het ongewild kinderloos zijn is echter blijkbaar een onderwerp waar de meeste mensen zich in in kunnen leven en het verdriet hierover volkomen begrijpen. Tenminste...dat is mijn ervaring. Het meeste verdriet kwam voort uit het machteloze gevoel dat ik ervaarde. Te accepteren dat je grootste wens, het diepe innerlijke verlangen naar een kindje, niet op de manier gaat lukken zoals je het zelf altijd voor ogen hebt gehad, is een enorm proces.
Jij schrijft: "Ik wil het gewoon accepteren ( dat het niet gaat lukken op de natuurlijke manier) en weet niet hoe". Zo 'gewoon' is dat dus in mijn ogen niet....het is een moeilijk, pijnlijk en verdrietig proces. Kun je er goed met je partner over praten? En met je familie? Kun je bij hun wel uithuilen? Je schrijft ook dat je het een plekje wilt geven en niet weet hoe je dat moet doen. Tja...een plekje geven....houdt ook in dat je je verdriet hierover kunt en mag voelen en kunt laten gaan...dat is namelijk reeel....en hoort bij het proces. Heb je jezelf wel eens afgevraagd waarom je het zo erg vindt als je inderdaad in huilen uit zou barsten? Wat gebeurt er dan?
Sterkte met alles! *;
Jewel
zaterdag 5 mei 2007 om 10:16
zaterdag 5 mei 2007 om 12:06
Bij mijn man, moeder en zus huil ik er gerust over en dat vind ik ook niet zo erg. (Daar "mag" het van mezelf). Maar ik wil gewoon niet overal en bij iedereen die het onderwerp aankaart in snikken uitbarsten.
Soms zou ik er wel over willen praten, maar omdat ik bang ben voor de emoties die dan los zullen komen, doe ik het niet. Stel het onderwerp baby;s en zwangerschap komt ter sprake en iemand vraagt aan mij of wij ook kinderen willen binnenkort. Dan zou ik in sommige situaties best eerlijk willen zeggen dat het bij ons waarschijnlijk een medisch verhaal wordt. Ik vind het ook belangrijk dat andere mensen beseffen dat niet iedereen 123 zwanger raakt. Maar ik wil dat normaal kunnen vertellen, zonder tranen, en dat kan ik dus niet.
Ook vind ik dat als je heel slecht nieuws krijgt bij de gyn, dat je dan daar best "mag"huilen. Maar bij ons is nog geen oorzaak gevonden en heb ik dus nog nooit heel slecht nieuws gehad (al is niks weten ook erg frustrerend). De zwaarste periode ligt waarschijnlijk nog voor ons en ik ben nu al een labiel geval vind ik zelf.
Als ik m'n emoties meer onder controle heb, lijkt het me makkelijker te verwerken, juist omdat je er dan meer over praat.
Soms zou ik er wel over willen praten, maar omdat ik bang ben voor de emoties die dan los zullen komen, doe ik het niet. Stel het onderwerp baby;s en zwangerschap komt ter sprake en iemand vraagt aan mij of wij ook kinderen willen binnenkort. Dan zou ik in sommige situaties best eerlijk willen zeggen dat het bij ons waarschijnlijk een medisch verhaal wordt. Ik vind het ook belangrijk dat andere mensen beseffen dat niet iedereen 123 zwanger raakt. Maar ik wil dat normaal kunnen vertellen, zonder tranen, en dat kan ik dus niet.
Ook vind ik dat als je heel slecht nieuws krijgt bij de gyn, dat je dan daar best "mag"huilen. Maar bij ons is nog geen oorzaak gevonden en heb ik dus nog nooit heel slecht nieuws gehad (al is niks weten ook erg frustrerend). De zwaarste periode ligt waarschijnlijk nog voor ons en ik ben nu al een labiel geval vind ik zelf.
Als ik m'n emoties meer onder controle heb, lijkt het me makkelijker te verwerken, juist omdat je er dan meer over praat.
zondag 6 mei 2007 om 10:33
Hoi Paardje,
been there, done that. Ik weet precies wat je bedoelt! Het verdriet dat je voelt doet je tranen gewoon óverstromen, of je wilt of niet. Juist het feit dat er bij ons ook geen oorzaak voor de vermeende onvruchtbaarheid gevonden werd maakte me ongelooflijk verdrietig. Ik had altijd het idee dat als er maar iets gevonden werd, er ook iets aan gedaan kon worden. Ik weet nog het gevoel toen ik wakker werd na de kijkoperatie en hoorde dat alles er normaal en goed uitzag. Allejezus wat een verdriet. ;(
Ook bij de fertiliteitsarts, bij de 'normale' onderzoeken, heb ik tranen met tuiten gehuild. Ach, het is alsof je ziel blootligt, alsof er zonder verdoving in je gesneden wordt.
Als reaktie hierop kregen we wel een doorverwijzing naar de maatschappelijk werkers van het ziekenhuis :$, maar dat was prettig en goed. Misschien is dat een idee voor je? Zij hebben gewoon meer tijd voor je. De mensen om je heen (familie, vrienden) zijn allemaal op hun eigen manier betrokken bij jullie situatie, en dat geldt niet voor een maatschappelijk werker. Dat is prettig, echt waar.
Schaam je alsjeblieft niet voor je tranen. Je energie kun je beter voor andere dingen gebruiken, echt. Je hebt recht op je verdriet. Sterkte.
been there, done that. Ik weet precies wat je bedoelt! Het verdriet dat je voelt doet je tranen gewoon óverstromen, of je wilt of niet. Juist het feit dat er bij ons ook geen oorzaak voor de vermeende onvruchtbaarheid gevonden werd maakte me ongelooflijk verdrietig. Ik had altijd het idee dat als er maar iets gevonden werd, er ook iets aan gedaan kon worden. Ik weet nog het gevoel toen ik wakker werd na de kijkoperatie en hoorde dat alles er normaal en goed uitzag. Allejezus wat een verdriet. ;(
Ook bij de fertiliteitsarts, bij de 'normale' onderzoeken, heb ik tranen met tuiten gehuild. Ach, het is alsof je ziel blootligt, alsof er zonder verdoving in je gesneden wordt.
Als reaktie hierop kregen we wel een doorverwijzing naar de maatschappelijk werkers van het ziekenhuis :$, maar dat was prettig en goed. Misschien is dat een idee voor je? Zij hebben gewoon meer tijd voor je. De mensen om je heen (familie, vrienden) zijn allemaal op hun eigen manier betrokken bij jullie situatie, en dat geldt niet voor een maatschappelijk werker. Dat is prettig, echt waar.
Schaam je alsjeblieft niet voor je tranen. Je energie kun je beter voor andere dingen gebruiken, echt. Je hebt recht op je verdriet. Sterkte.
