Kinderen
alle pijlers
Help!pas een baby maar zo´n benauwd gevoel...
woensdag 23 januari 2008 om 17:42
Hai,ik ben 2 weken geleden bevallen van een dochtertje,maar kan helemaal niet blij zijn,laat staan genieten..Ik heb alleen maar de hele tijd een soort gevoel van 'heimwee' naar ons vrije makkelijke leventje samen voor dat zij er was.Ons flatje waar ik me zo fijn in voelde,heerft niet meer dezelfde sfeer,alles voelt zo anders..
De zwangerschap was niet 'gepland',ik heb in t begin ook getwijfeld wat ik moest doen.Maar omdat weg laten halen eigenlijk geen optie was gevoelsmatig,besloten we ervoor te gaan,ik ben dan ook 31 en we wisten in ieder geval dat we van elkaar een kind wilden,ookal was dit vroeger dan de bedoeling was.We waren een jong vrij stel wat er graag spontaan op uit ging,nachten doorhalen, dagjes weg,weekendjes de hort op..Tijdens mn zwangerschap dacht ik erin gegroeid te zijn,dat ik er wel klaar voor was een nieuwe fase in te gaan.Als ik dan ook bv dacht dat er iets niet goed was met haar in mn buik,was ik in tranen.met dat moeder-liefde gevoel zat t wel goed dus,leek me als ik eraan terug denk.
Maar nu is ze er,en kan ik niet blij zijn,niet genieten,ik voel me alleen maar rot dat er een in 1 klap een fijne fase tussen ons afgeloten lijkt te zijn,terwijl ik daar nu nog helemaal niet aan toe lijk te zijn.Ik ben zo bang dat dit ´spijt´ betekent..Of zou dit een kwestie van wennen zijn,omdat een kind je leven ineens zo op zn kopzet..Ik wil haar juist zo graag als een liefdesbaby zien,als een kroon op onze relatie,en niet als een handenbinder die mn vrijheid afneemt..
Mijn vriend is er relaxter onder,maar voor hem is het ook makkelijker omdat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor haar hoeft te zorgen.(En hij heeft niet dat sentimentele wat ik heb.)
Wat t voor mij nog moeilijker maakt alles wat relaxter te zien is dat ik van Brabant naar NoordHolland verhuist ben voor hem,en dus ook niet mijn fam. en vriendinnen in de buurt heb.
Daarnaast gaan we over een kleine 3 maanden verhuizen,en gaat mn vriend van baan veranderen ,waardoor hij over 2 weken voor 2 maanden intern naar Rotterdam gaat voor een opleiding.waardoor ik dus 5 dagen per week alleen met de kleine zit.
Ik vind t door dit alles erg moeilijk momenteel alles rooskleurig te zien.
Maar boven al overheerst dus dat gevoel van waar ben ik aan begonnen,dat benauwd me enorm..
Wie herkent dit gevoel..
De zwangerschap was niet 'gepland',ik heb in t begin ook getwijfeld wat ik moest doen.Maar omdat weg laten halen eigenlijk geen optie was gevoelsmatig,besloten we ervoor te gaan,ik ben dan ook 31 en we wisten in ieder geval dat we van elkaar een kind wilden,ookal was dit vroeger dan de bedoeling was.We waren een jong vrij stel wat er graag spontaan op uit ging,nachten doorhalen, dagjes weg,weekendjes de hort op..Tijdens mn zwangerschap dacht ik erin gegroeid te zijn,dat ik er wel klaar voor was een nieuwe fase in te gaan.Als ik dan ook bv dacht dat er iets niet goed was met haar in mn buik,was ik in tranen.met dat moeder-liefde gevoel zat t wel goed dus,leek me als ik eraan terug denk.
Maar nu is ze er,en kan ik niet blij zijn,niet genieten,ik voel me alleen maar rot dat er een in 1 klap een fijne fase tussen ons afgeloten lijkt te zijn,terwijl ik daar nu nog helemaal niet aan toe lijk te zijn.Ik ben zo bang dat dit ´spijt´ betekent..Of zou dit een kwestie van wennen zijn,omdat een kind je leven ineens zo op zn kopzet..Ik wil haar juist zo graag als een liefdesbaby zien,als een kroon op onze relatie,en niet als een handenbinder die mn vrijheid afneemt..
Mijn vriend is er relaxter onder,maar voor hem is het ook makkelijker omdat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor haar hoeft te zorgen.(En hij heeft niet dat sentimentele wat ik heb.)
Wat t voor mij nog moeilijker maakt alles wat relaxter te zien is dat ik van Brabant naar NoordHolland verhuist ben voor hem,en dus ook niet mijn fam. en vriendinnen in de buurt heb.
Daarnaast gaan we over een kleine 3 maanden verhuizen,en gaat mn vriend van baan veranderen ,waardoor hij over 2 weken voor 2 maanden intern naar Rotterdam gaat voor een opleiding.waardoor ik dus 5 dagen per week alleen met de kleine zit.
Ik vind t door dit alles erg moeilijk momenteel alles rooskleurig te zien.
Maar boven al overheerst dus dat gevoel van waar ben ik aan begonnen,dat benauwd me enorm..
Wie herkent dit gevoel..
woensdag 23 januari 2008 om 17:51
herkennen doe ik dit absoluut niet, maar probeer wel iemand te vinden om hierover te praten. het moet er hoe dan ook uit. bel desnoods je vlos, of de huisarts even, dat kan nooit kwaad.
verder is je leven niet voorbij hoor, als de kleine straks wat makkelijker doorslaapt bijvoorbeeld kun je weer rustig aan beginnen met wat avondjes voor jullie 2 in plannen. hoelang slaapt ze nu, en hoevaak vraagt ze om voeding?
het is natuurlijk ook nog zo dat je je kleintje nog helemaal niet kent eigenlijk. hoe beter je haar leert kennen, hoe meer je van haar leert genieten.
verder is je leven niet voorbij hoor, als de kleine straks wat makkelijker doorslaapt bijvoorbeeld kun je weer rustig aan beginnen met wat avondjes voor jullie 2 in plannen. hoelang slaapt ze nu, en hoevaak vraagt ze om voeding?
het is natuurlijk ook nog zo dat je je kleintje nog helemaal niet kent eigenlijk. hoe beter je haar leert kennen, hoe meer je van haar leert genieten.
woensdag 23 januari 2008 om 18:04
Hai Lotje,
bedankt voor je reactie,
ik ben vandaag naar de huisarts geweest,en ga morgen een afspraak maken met een psycholoog om s met een (onafhankelijk) iemand te paten..
Ze eet niet zo goed en slaapt ´s nachts ook niet door..gebroken nachten dus,maar daar was ik ook wel een beetje vanuit gegaan,hoewel t je wel sloopt natuurlijk.Als je verder kunt genieten is dat ook wat makkelijker op te brengen denk ik..
Heb jij zelf kinderen?
bedankt voor je reactie,
ik ben vandaag naar de huisarts geweest,en ga morgen een afspraak maken met een psycholoog om s met een (onafhankelijk) iemand te paten..
Ze eet niet zo goed en slaapt ´s nachts ook niet door..gebroken nachten dus,maar daar was ik ook wel een beetje vanuit gegaan,hoewel t je wel sloopt natuurlijk.Als je verder kunt genieten is dat ook wat makkelijker op te brengen denk ik..
Heb jij zelf kinderen?
woensdag 23 januari 2008 om 18:12
Wel een beetje herkenbaar, maar bij mij kwam het door de kraamtranen (rond dag 12) en was dus helemaal emotioneel, in alle opzichten. Heb een paar keer gedacht: waar zijn we aan begonnen? En dat terwijl het anderhalf jaar geduurd heeft voordat ik zwanger was en we dolgraag een kindje wilden. Maar jouw kindje is pas 2 weken (die van ons al 3,5 week 
), geef jezelf de tijd om aan elkaar te wennen. Vergeet ook niet dat je hormonen je nu aardig in de weg zitten, ik heb me daar aardig in vergist. Bij mij is het nu een stuk beter, maar bij de een duurt het langer dan bij de ander.
Wij hielden ook erg van uitstapjes enzo en dat gaat nu wat lastiger, maar kan echt nog wel. Zeker als ze wat ouder is, dan kan ze meestal mee en soms misschien een keertje niet. Je eigen leven is echt niet voorbij als je een kindje hebt, al lijkt het misschien nu soms wel zo, maar het is ook allemaal zo nieuw en je baby heeft nog zoveel verzorging nodig en moet ook nog erg wennen aan het leven buiten de baarmoeder. Het komt echt wel goed! Praat er wel met mensen over, ik heb heel veel steun aan mijn vriend en tijdens de kraamtranen ook aan mijn ouders en beebiesite waar ik mijn gevoelens kwijt kon.
Mochten je gevoelens nou echt niet beter worden, ga dan even langs je huisarts, misschien is het dan handig om dan met iemand te gaan praten.
Liefs,
Snoopy
), geef jezelf de tijd om aan elkaar te wennen. Vergeet ook niet dat je hormonen je nu aardig in de weg zitten, ik heb me daar aardig in vergist. Bij mij is het nu een stuk beter, maar bij de een duurt het langer dan bij de ander.Wij hielden ook erg van uitstapjes enzo en dat gaat nu wat lastiger, maar kan echt nog wel. Zeker als ze wat ouder is, dan kan ze meestal mee en soms misschien een keertje niet. Je eigen leven is echt niet voorbij als je een kindje hebt, al lijkt het misschien nu soms wel zo, maar het is ook allemaal zo nieuw en je baby heeft nog zoveel verzorging nodig en moet ook nog erg wennen aan het leven buiten de baarmoeder. Het komt echt wel goed! Praat er wel met mensen over, ik heb heel veel steun aan mijn vriend en tijdens de kraamtranen ook aan mijn ouders en beebiesite waar ik mijn gevoelens kwijt kon.
Mochten je gevoelens nou echt niet beter worden, ga dan even langs je huisarts, misschien is het dan handig om dan met iemand te gaan praten.
Liefs,
Snoopy
woensdag 23 januari 2008 om 18:37
Waar woon je in NH? Je mag zo een bakkie komen doen als de muren op je afkomen... 
Een kind is een handenbinder.
Door de komst van een baby is alles anders geworden.
Door de komst van een baby wordt alles nooit meer als vroeger.
Je kunt niet meer gaan en staan waar je wilt.
Je dag wordt bepaald door een ander.
Wennen he? Hier moet iedereen doorheen, de een had zich (door ervaringen van dichtbij) hier meer op ingesteld dan de ander. Accepteer dat het moederschap van alles met zich meebrengt. Zie de zorg voor je baby en de relatie met je man en de zorg voor jezelf als enige prioriteit. Zorg dat je elke dag buitenkomt, er zijn regenhoezen voor over je kinderwagen. Geef aan je familie aan dat je je rot voelt, misschien is er een moeder of zus of vriendin die een dagje kan komen? Maak je geen zorgen voor morgen. Bespreek goed met je vriend hoe je je voelt, langs de huisarts gaan zou ik over een week of twee doen, als je je dan nog zo voelt.
Je kind is twee weekjes oud, het komt echt allemaal goed. Over anderhalf jaar rijden jullie met zijn drietjes op een mooie zomerdag een rondje op de fiets en kijk je glimlachend terug op deze periode. Alles komt goed!
Sterkte!
Een kind is een handenbinder.
Door de komst van een baby is alles anders geworden.
Door de komst van een baby wordt alles nooit meer als vroeger.
Je kunt niet meer gaan en staan waar je wilt.
Je dag wordt bepaald door een ander.
Wennen he? Hier moet iedereen doorheen, de een had zich (door ervaringen van dichtbij) hier meer op ingesteld dan de ander. Accepteer dat het moederschap van alles met zich meebrengt. Zie de zorg voor je baby en de relatie met je man en de zorg voor jezelf als enige prioriteit. Zorg dat je elke dag buitenkomt, er zijn regenhoezen voor over je kinderwagen. Geef aan je familie aan dat je je rot voelt, misschien is er een moeder of zus of vriendin die een dagje kan komen? Maak je geen zorgen voor morgen. Bespreek goed met je vriend hoe je je voelt, langs de huisarts gaan zou ik over een week of twee doen, als je je dan nog zo voelt.
Je kind is twee weekjes oud, het komt echt allemaal goed. Over anderhalf jaar rijden jullie met zijn drietjes op een mooie zomerdag een rondje op de fiets en kijk je glimlachend terug op deze periode. Alles komt goed!
Sterkte!
woensdag 23 januari 2008 om 18:55
Ik sluit me helemaal aan bij Sosofie (ook bij het bakkie in NH trouwens )!
Twee weken lijkt heel lang, maar dat is het echt niet. De eerste weken zijn zwaar. Je moet wennen aan je kind, aan het feit dat je moeder bent, je bent misschien nog niet lichamelijk hersteld van de bevalling, je hormoonspiegel is nog niet op orde,...tsja dat kan moeilijk zijn.
Mijn zoontje dronk in het begin ook slecht en ik vond het soms ook best moeilijk. Ik was doodmoe, de hele dag aan het voeden en lichamelijk voelde ik me ook nog niet helemaal oke. Ik beneed mijn vriend ook wel eens hoor, als hij de 's ochtends naar kantoor ging.
En toen ineens ging het beter; er zat een duidelijk ritme in de dag (en op die tijden dronk hij ook), hij sliep beter en ik voelde me daardoor ook een stuk prettiger.
Toen dat allemaal lekker liep namen we hem ook vaak mee. Hij sliep toch wel in zijn kinderwagen. Soms kan dat gewoon even niet en dan wisselden we het af (en dat doen we nog steeds). Kortom: het komt goed, echt waar!
)!Twee weken lijkt heel lang, maar dat is het echt niet. De eerste weken zijn zwaar. Je moet wennen aan je kind, aan het feit dat je moeder bent, je bent misschien nog niet lichamelijk hersteld van de bevalling, je hormoonspiegel is nog niet op orde,...tsja dat kan moeilijk zijn.
Mijn zoontje dronk in het begin ook slecht en ik vond het soms ook best moeilijk. Ik was doodmoe, de hele dag aan het voeden en lichamelijk voelde ik me ook nog niet helemaal oke. Ik beneed mijn vriend ook wel eens hoor, als hij de 's ochtends naar kantoor ging.
En toen ineens ging het beter; er zat een duidelijk ritme in de dag (en op die tijden dronk hij ook), hij sliep beter en ik voelde me daardoor ook een stuk prettiger.
Toen dat allemaal lekker liep namen we hem ook vaak mee. Hij sliep toch wel in zijn kinderwagen. Soms kan dat gewoon even niet en dan wisselden we het af (en dat doen we nog steeds). Kortom: het komt goed, echt waar!
woensdag 23 januari 2008 om 18:59
Ach meisje toch, heel herkenbaar!! Wat je opnoemt is een behoorlijke aaneenschakeling van ingrijpende gebeurtenissen. Dan is t niet zo raar dat je er eventjes de lol niet van inziet als je net een baby hebt gekregen. Heel veel meer vrouwen met een minder grote rij van gebeurtenissen hebben dat ook al niet, dus ga maar na.
Ik vind het knap van je dat je inziet dat het niet zo goed gaat met je, omdat alles tegenvalt en eerlijk gezegd denk ik dat het heel goed is dat je naar een psycholoog gaat. Die kan je heel erg goed begeleiden in het omgaan en accepteren van de immense verandering die een kind met zich meebrengt.
Het feit dat een kind je leven op zijn kop zet is normaliter al voor veel vrouwen moeilijk te behappen, laat staan als je de zorg bijna alleen hebt, niemand in je omgeving hebt, en weer een verhuizing in het vooruitzicht.
Heb je een vriendin, moeder die een dagje in de week bij jou kan komen als je vriend weg is, of heb je de mogelijkheid om naar hen toe te gaan?
Ik vind het knap van je dat je inziet dat het niet zo goed gaat met je, omdat alles tegenvalt en eerlijk gezegd denk ik dat het heel goed is dat je naar een psycholoog gaat. Die kan je heel erg goed begeleiden in het omgaan en accepteren van de immense verandering die een kind met zich meebrengt.
Het feit dat een kind je leven op zijn kop zet is normaliter al voor veel vrouwen moeilijk te behappen, laat staan als je de zorg bijna alleen hebt, niemand in je omgeving hebt, en weer een verhuizing in het vooruitzicht.
Heb je een vriendin, moeder die een dagje in de week bij jou kan komen als je vriend weg is, of heb je de mogelijkheid om naar hen toe te gaan?
woensdag 23 januari 2008 om 19:25
Ik vind het eigenlijk nogal wat dat je vriend over twee weken voor twee maanden naar Rotterdam moet en alleen terugkomt in het weekend. Rotterdam-Noord Holland is toch geen wereldreis?! Hij kan toch wel een keer heen en weer gaan? Het grootste deel van je bevallingsverlof zit je alleen, lekker gezellig is dat. Eerlijk gezegd zou ik daar ook knap depri van worden. Maar goed, vergeet niet dat je hormonen nog door je lijf gieren. Heel veel vrouwen lazeren in de tijd na de bevalling heel hard van hun roze wolk af, of komen er al niet eens op. En het is ook niet abnormaal dat je terugverlangt naar je oude, vrije leventje. Mijn kinderen zijn nu bijna 5 en ik heb dat verlangen ook nog wel eens, en had dat zeker in het eerste jaar na de geboorte van de kinderen. Maar er komt een moment waarop je beseft dat je kind iets toevoegt aan je leven dat je nooit meer zou willen missen, en dat al dat uitgaan en al die vrijheid ook maar relatief zijn. Wel zou ik, als ik jou was, over een week of twee even naar de huisarts gaan als je je heel erg depressief voelt, wellicht heb je een PPD. En wat de rest van je verlof betreft, zou ik iemand te logeren vragen, een familielid of een vriendin. Al was het maar om een handje te helpen. Heel veel sterkte in ieder geval, en erover praten, hier of met een vriendin of met een familielid, kan al opluchten.
woensdag 23 januari 2008 om 20:29
Hee Liaatje, heel herkenbaar!! ik voelde me de eerste weken ook erg opgesloten, had enorme heimwee naar 'vroeger', ik miste mijn vriend en ons leven samen enz. Maar: het komt goed! Echt! Mijn dochter is nu 5 maanden en het gaat prima! Je moet er gewoon heel erg aan wennen, onderschat je slaaptekort niet, dat is echt killing. Maar daar moet je even door heen. Ze gaat vanzelf beter slapen, het wordt echt anders. En je hormonen kunnen je ook enorm dwars zitten. Daar heb ik ook erge last van gehad. Nog steeds merk ik dat ik nog niet helemaal mezelf ben. Maar echt, je gaat je weer beter voelen en je gaat je nieuwe leven leuk vinden. Je moet er gewoon heel erg aan wennen omdat het zo anders is. Geloof me, het komt goed!
woensdag 23 januari 2008 om 21:32
Hoi Liaatje,
Heel herkenbaar, heb zelf zoon van 8 weken en hoewel zeer gewenst heb ik het zelf ook best moeilijk met alle veranderingen. Vooral de vermoeidheid en het gevoel een wandelende melkfabriek te zijn speelden/spelen me parten.
Wel proberen manlief en ik om nog zoveel mogelijk te doen wat we voorheen deden: af en toe uit en regelmatig uit eten.
We nemen junior gewoon mee: kinderwagenbak in de auto, kind in Maxi Cosy en we stallen de bak op 2 stoelen in een (rustig) restaurant waar hij vervolgens lekker verder slaapt. Maandag nog zitten te eten met kind aan de borst en vork in 1 hand
Als je vriend straks weg is zou ik lekker bij familie of vrienden logeren, dan ben je niet alleen met je ongelukkige gevoelens en kunnen zij jou en je kleine lekker verwennen. Ik heb zelf vorige week ook een weekje alleen voor junior gezorgd omdat manlief in het buitenland zat en dat vond ik heel zwaar, miste echt mijn 'back-up' waardoor ik 100% alleen voor Jr. moest zorgen en dus ook geen seconde niet verantwoordelijk was voor hem (soms wil je er gewoon even uit zonder rekening te houden met je kind, ik wel in ieder geval).
In ieder geval heel veel succes en ik hoop dat je toch ook nog erg veel van je kindje kunt genieten!
Heel herkenbaar, heb zelf zoon van 8 weken en hoewel zeer gewenst heb ik het zelf ook best moeilijk met alle veranderingen. Vooral de vermoeidheid en het gevoel een wandelende melkfabriek te zijn speelden/spelen me parten.
Wel proberen manlief en ik om nog zoveel mogelijk te doen wat we voorheen deden: af en toe uit en regelmatig uit eten.
We nemen junior gewoon mee: kinderwagenbak in de auto, kind in Maxi Cosy en we stallen de bak op 2 stoelen in een (rustig) restaurant waar hij vervolgens lekker verder slaapt. Maandag nog zitten te eten met kind aan de borst en vork in 1 hand
Als je vriend straks weg is zou ik lekker bij familie of vrienden logeren, dan ben je niet alleen met je ongelukkige gevoelens en kunnen zij jou en je kleine lekker verwennen. Ik heb zelf vorige week ook een weekje alleen voor junior gezorgd omdat manlief in het buitenland zat en dat vond ik heel zwaar, miste echt mijn 'back-up' waardoor ik 100% alleen voor Jr. moest zorgen en dus ook geen seconde niet verantwoordelijk was voor hem (soms wil je er gewoon even uit zonder rekening te houden met je kind, ik wel in ieder geval).
In ieder geval heel veel succes en ik hoop dat je toch ook nog erg veel van je kindje kunt genieten!
woensdag 23 januari 2008 om 21:43
Liefje, het is zo verschrikkelijk wennen dat je leven niet meer om jouw leven draait, maar om dat kleine friemeltje.
En dat terwijl jouw leven (en dat van je partner) eignelijk in spaceshuttletempo doordraait om het centrum van je óude leven. Jullie twee.
En dat is en kan nu niet.
Daarnaast ben je een hormonale stuiterbal. Harde tieten, vet haar dat mischien ook nog uitvalt, wallen onder je ogen en een heel ander figuur dan je ooit had. En dat terwijl je waarschijnlijk nog niet eens de tijd hebt gehad om in de spiegel te kijken.
En gebroken nachten doen ook geen goed, en geven je een heel raar beeld op tijd en tijdsbeleving, alsof je in een schemerzone leeft.
Heel goed van je dat je met iemand gaat praten!
Maar misschien moet je het er eens met je partner over hebben? Naar een wat rustiger oplossing voor lopende en toekomstige zaken verzinnen?
Zoals je meer behoefte hebt aan iemand uit je oude buurtje misschien? Kan er iemand komen logeren, bij wie je je geen visite voelt in je eigen huis, ofzo?
En dat terwijl jouw leven (en dat van je partner) eignelijk in spaceshuttletempo doordraait om het centrum van je óude leven. Jullie twee.
En dat is en kan nu niet.
Daarnaast ben je een hormonale stuiterbal. Harde tieten, vet haar dat mischien ook nog uitvalt, wallen onder je ogen en een heel ander figuur dan je ooit had. En dat terwijl je waarschijnlijk nog niet eens de tijd hebt gehad om in de spiegel te kijken.
En gebroken nachten doen ook geen goed, en geven je een heel raar beeld op tijd en tijdsbeleving, alsof je in een schemerzone leeft.
Heel goed van je dat je met iemand gaat praten!
Maar misschien moet je het er eens met je partner over hebben? Naar een wat rustiger oplossing voor lopende en toekomstige zaken verzinnen?
Zoals je meer behoefte hebt aan iemand uit je oude buurtje misschien? Kan er iemand komen logeren, bij wie je je geen visite voelt in je eigen huis, ofzo?
woensdag 23 januari 2008 om 23:29
lieve meid, je bent nog helemaal aan het herstellen van je bevalling. Wat anderen ook zeggen, met een psych praten kan heel goed zijn.
Slaapgebrek in combinatie met ontplofte hormonen zijn inderdaad killing. Probeer de tijd te nemen om lichamelijk te herstellen. Ga overdag wat vaker op bed nemen. Ga er inderdaad op uit met je kleintje. Iedere dag een stuk wandelen.
Zou je in de tijd dat je man weg is niet bij je ouders in kunnen wonen door de week?
Slaapgebrek in combinatie met ontplofte hormonen zijn inderdaad killing. Probeer de tijd te nemen om lichamelijk te herstellen. Ga overdag wat vaker op bed nemen. Ga er inderdaad op uit met je kleintje. Iedere dag een stuk wandelen.
Zou je in de tijd dat je man weg is niet bij je ouders in kunnen wonen door de week?
donderdag 24 januari 2008 om 00:48
Hoi liaatje, minimaal 3 maanden! Dat is de tijd die je nodig hebt om te wennen en na die eerste drie maanden, wordt alles soepeler. Echt waar, een onbewezen statistisch feit : )
Maar heel herkenbaar hoor. Zadel jezelf dan ook geen schuldgevoelens op en ga in gesprek met je lief. In jouw situatie zou ik zelf ook depri worden als mijn vriend me met een 1 maanden oude baby zou achterlaten en intern zou gaan.
Toen je zwanger was, kon je niet bevroeden wat de praktijk zou zijn. Dus misschien toch nodig om nu die praktijk aan te passen en zo gunstig mogelijk in te richten (dus vriend, waarom niet wat vaker op en neer?)
Sterkte, 3 maanden! Als het dan niet beter wordt, trek dan zeker aan de bel.
Maar heel herkenbaar hoor. Zadel jezelf dan ook geen schuldgevoelens op en ga in gesprek met je lief. In jouw situatie zou ik zelf ook depri worden als mijn vriend me met een 1 maanden oude baby zou achterlaten en intern zou gaan.
Toen je zwanger was, kon je niet bevroeden wat de praktijk zou zijn. Dus misschien toch nodig om nu die praktijk aan te passen en zo gunstig mogelijk in te richten (dus vriend, waarom niet wat vaker op en neer?)
Sterkte, 3 maanden! Als het dan niet beter wordt, trek dan zeker aan de bel.
donderdag 24 januari 2008 om 07:25
Liaatje,
Ik vind het verstandig dat je vandaag hulp gaat zoeken, ik denk dat dat een heel goed plan is, want ik denk dat deze gevoelens niet heel veel langer moeten duren.
Ik vind het wel heel erg vreemd dat je vriend straks voor twee maanden weg is, heel erg raar. Is het niet mogelijk dat hij op en neer rijdt? Het lijkt er op deze manier op dat hij het allemaal niet heel erg serieus neemt, en dat vind ik niet goed. Snap ook eerlijk gezegd niet dat hij dat zelf zó wil...
Succes,
Fleur
Ik vind het verstandig dat je vandaag hulp gaat zoeken, ik denk dat dat een heel goed plan is, want ik denk dat deze gevoelens niet heel veel langer moeten duren.
Ik vind het wel heel erg vreemd dat je vriend straks voor twee maanden weg is, heel erg raar. Is het niet mogelijk dat hij op en neer rijdt? Het lijkt er op deze manier op dat hij het allemaal niet heel erg serieus neemt, en dat vind ik niet goed. Snap ook eerlijk gezegd niet dat hij dat zelf zó wil...
Succes,
Fleur
donderdag 24 januari 2008 om 08:20
he meiske, heel goed van je dat je je gevoelens bespreekbaar maakt en er open over bent (althans in elk geval hier) en dat je hulp gaat zoeken. Jouw gevoel herken ik niet, maar het is zeker niet vreemd en komt vaak voor. Nou moet ik ook zeggen, dat als mijn vriend, terwijl ik me goed voelde na de bevalling, voor 2 maanden intern zou gaan terwijl ik nauwelijks iemand kende in mijn woonplaats, dat dat alleen al genoeg was geweest om me me rot te laten voelen, dus dat had ik echt niet geaccepteerd. Dat is echt niet leuk en ik kan me voorstellen dat je je daar nog ellendiger door gaat voelen. Is daar geen andere oplossing voor? heen en weer rijden? uitstellen? Hopelijk komen jullie er samen uit en krijg jij wat hulp, waardoor je je wat beter gaat voelen en kan gaan genieten.
donderdag 24 januari 2008 om 12:31
Dag Liaatje
Ik herken je verhaal helemaal. Ik was voordat ons zoontje kwam 10 jaar samen met mijn man. Omdat we beiden in het onderwijs werken, hadden we veel vakanties samen. Heel vaak gingen we er even tussenuit voor een stedentripje ofzo. Ook gingen we vaak even in de stad eten, of op zondagmiddag even naar de kroeg.
Ons zoontje was een huilbaby, wat het allemaal niet gemakkelijker maakte. Hij heeft 8 maanden lang 20 uur per dag gehuild. Toen had ik echt wel heimwee naar ons "makkelijke" leven! (Hoewel je je wel moet afvragen of je dat nu niet mooier maakt dan het toen was. Toen voelde ik me ook niet altijd op en top happy, hoor)
Ik heb ook heel lang gekeken naar hoe het was en wat allemaal niet meer kon. Dus gedachten als: "vorig jaar gingen we op deze dag zus en zo doen", "vorig jaar konden we op zaterdag altijd ...", etc.
Heel langzamerhand is dat beter geworden, maar bij vlagen heeft het nog wel heel lang geduurd. Ons zoontje is nu 17 maanden en nog steeds een slechte slaper, dus bij vlagen is het nog steeds "moeilijk".
Maar het is net alsof er in 2008 een knop om is gegaan. Ik werd van mezelf een beetje moe dat ik steeds terugkeek ipv vooruit. Want ik vind mijn nieuwe leven ook erg leuk! En het heeft ook geen zin om terug te kijken, want het krijgen van je kind is onomkeerbaar.
Maar nogmaals, ik herken het heel goed. En ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Weet dat het heel lang kan duren, maar dat het gevoel over gaat. Misschien pas na 1,5 jaar, maar het gebeurt echt!!
Heel veel sterkte en probeer toch te genieten van dingetjes die nu in je leven zijn gekomen en wat niet gebeurd zou zijn als je kleine meid er niet geweest was!
Ik herken je verhaal helemaal. Ik was voordat ons zoontje kwam 10 jaar samen met mijn man. Omdat we beiden in het onderwijs werken, hadden we veel vakanties samen. Heel vaak gingen we er even tussenuit voor een stedentripje ofzo. Ook gingen we vaak even in de stad eten, of op zondagmiddag even naar de kroeg.
Ons zoontje was een huilbaby, wat het allemaal niet gemakkelijker maakte. Hij heeft 8 maanden lang 20 uur per dag gehuild. Toen had ik echt wel heimwee naar ons "makkelijke" leven! (Hoewel je je wel moet afvragen of je dat nu niet mooier maakt dan het toen was. Toen voelde ik me ook niet altijd op en top happy, hoor)
Ik heb ook heel lang gekeken naar hoe het was en wat allemaal niet meer kon. Dus gedachten als: "vorig jaar gingen we op deze dag zus en zo doen", "vorig jaar konden we op zaterdag altijd ...", etc.
Heel langzamerhand is dat beter geworden, maar bij vlagen heeft het nog wel heel lang geduurd. Ons zoontje is nu 17 maanden en nog steeds een slechte slaper, dus bij vlagen is het nog steeds "moeilijk".
Maar het is net alsof er in 2008 een knop om is gegaan. Ik werd van mezelf een beetje moe dat ik steeds terugkeek ipv vooruit. Want ik vind mijn nieuwe leven ook erg leuk! En het heeft ook geen zin om terug te kijken, want het krijgen van je kind is onomkeerbaar.
Maar nogmaals, ik herken het heel goed. En ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Weet dat het heel lang kan duren, maar dat het gevoel over gaat. Misschien pas na 1,5 jaar, maar het gebeurt echt!!
Heel veel sterkte en probeer toch te genieten van dingetjes die nu in je leven zijn gekomen en wat niet gebeurd zou zijn als je kleine meid er niet geweest was!
