Het blijft bij 1 kind, bij jullie ook?

Babs87 schreef: ↑

28-07-2023 23:33

Dat plaatje moet ik ook bijstellen! Zo gaat dat in het leven. Life happens while you are busy making plans. Zoiets. Haha.

Ik moet eerst maar eens herstellen en dan zien we wel weer verder.

Uit jou verhaal blijkt ook maar weer dat leven niet maakbaar is. En ik vind ook dat je dan moet gaan kijken naar wat je wèl hebt. Zoals jullie toch een dochter hebben gekregen. Hoe mooi is dat na zo een intensief traject.

Bedankt voor je bemoedigende woorden. Ik zal hier zeker van me afschrijven

Het leven is absoluut niet maakbaar en soms is het ook lastig om los te komen van het ideaalbeeld dat je voor ogen had. Zeker na wat jullie hebben meegemaakt met jullie zoontje.

Zo had ik 20 jaar geleden niet verwacht in London te wonen met mijn meer dan 20 jaar oudere Britse man bijvoorbeeld. Of afhankelijk te zijn van IVF om überhaupt moeder te kunnen worden… Of nu weer heel graag terug te willen naar Nederland met man en kind…

Het krijgen van een (gezond) kind dat zich goed ontwikkelt en gelukkig is zie ik als een extreem voorrecht en niet als vanzelfsprekendheid. Nu heb ik mij er echt al een paar jaar bij neergelegd dat het hierbij blijft en om eerlijk te zijn vind ik dat helemaal prima. Sterker nog, ik zou het nu oprecht ook niet meer willen (en ben ook 40). Daarnaast werk ik ook - en soms veel. Mijn man vond zichzelf te oud voor nog een kind en de hele medische molen te onzeker, naast de kosten en de pijn. Kortom: het is goed zo. Maar dat heb ik in de periode dat dit nog niet vaststond soms ook heel erg moeilijk gevonden.

Hé Babs, welkom in het topic. Wat verdrietig om te lezen wat jullie hebben meegemaakt, en nog zo kort geleden. Kan me voorstellen dat je nog vol in het verdriet zit en tijd zal het leren wat voor jou (jullie) het beste is. Maar lees en schrijf vooral mee hier met ons.
Loslaten van een plaatje kan lastig zijn, dat begrijp ik wel. Net als Baggal zegt; en ik had 10 jaar geleden ook een heel ander plaatje in mijn hoofd.

Ik zal me ook nog even voorstellen: Botanietje, bijna 40 en moeder van een dochter van drie. Man en ik hebben een jaar of 5, 6 moeten wachten op de komst van onze dochter, met herhaalde miskramen, medische molen en tenslotte een zware HG zwangerschap met meerdere. ziekenhuisopnames. Daarna hadden we een heel leuk, lief, maar afgrijselijk slecht slapend kind middenin eenzame lockdowns, dus na twee jaar ouderschap zat ik in een burn-out. Het gaat nu een stuk beter maar qua belastbaarheid heb ik mijn grenzen nu wel genoeg onderzocht en het is goed zo. Soms jammer, ja, en ik had het ook niet altijd zo voor me gezien. Maar toch is het prima zoals het is, want het is de beste keus. Mijn man staat er net zo in.

Ik vond het heel herkenbaar om hier in het topic te lezen dat de keus voor veel mensen veel genuanceerder ligt dan zwart-wit ‘één kind willen’ of ‘meerdere kinderen willen’. Soms staan er gewoon te veel seinen op rood. Dat kan veranderen of niet. En ik lees hier verder graag ook over reacties uit de omgeving die ik kan verwachten, of gewoon praktische dingen.

He botanietje. Dankjewel. Ik zit moment inderdaad nog volledig in mijn verdriet en ongeloof..sommige dagen ben ik zo boos en verdrietig en mis mijn kindje zo erg. Dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Wat dat betreft houdt onze dochter ons bezig en op de been. Alhoewel ik dat soms ook heel zwaar vind want dan wil ik gewoon de hele dag op bed liggen en huilen.. jullie weten natuurlijk ook dat dit niet echt een optie is met een kleuter...dus het heeft een hele positieve kant en een keerzijde nu. (Heb gewoon weinig energie en enthousiasme in mijn lijf nu.. en dochter is een energieke en enthousiaste meid..) super goed maar nu soms pittig om daarin tegemoet te komen.

Wat heftig voor jullie. Een lang traject om zwanger te worden en dan de baby en peuter tijd in de corona. Lijkt me super eenzaam. Snap ook dat het voor jullie zo goed is hoor. Een HG zwangerschap lijkt me ook vreselijk. Dat is gewoon de dagen en weken aftellen denk ik. Niet echt genieten..

Inderdaad baggal. Ik ben het volledig met jou eens. Een gezond kind. Wat ook lekker in zijn of haar vel zit en lekker mee komt is gewoon goud waard en als ouder ben je toch pas echt happy als je kind ook happy is. Zo ervaar ik dat. Het is allesbehalve vanzelfsprekend. Soms lijkt het wel of dat de ouders die het wel als vanzelfsprekend zien ook niets mee maken waardoor ze het niet meer als zo vanzelfsprekend zien.. terwijl zij ook wel eens wakker geschud mogen worden. Maar misschien ben ik dan heel kinderachtig.

@Babs: welkom in het topic. Ik kan me voorstellen dat je nog intens verdrietig bent, het is natuurlijk nog zo vers. Hartverscheurend. Ik wens je veel sterkte toe, schrijf hier lekker van je af. Begrijpelijk dat het soms dubbel voelt omdat je natuurlijk dolblij bent met je vrolijke en energieke dochter maar het verdriet je soms ook overvalt (en je er dan ook aan toe wil geven). Hoe reageerde je dochter op haar stil geboren broertje?

Het leven is inderdaad niet maakbaar en ik ben het volledig eens met Baggal dat iedereen met een gezond en gelukkig kind daar dolblij mee moet zijn, het is absoluut niet vanzelfsprekend.

Ik was gisteren met mijn dochter bij Artis (in de zomer zijn ze op zaterdag ook 's avonds open) en toen zei ze dat ze eigenlijk wel blij is met het feit dat ze enig kind is. Ze vindt het fijn dat het thuis rustig is, en ook dat ze veel aandacht krijgt. Ik vond het wel fijn om te horen, in het verleden heeft ze weleens om een zusje gevraagd.

In haar klas zitten ook relatief veel kinderen die enig kind zijn, denk dat die nu (groep 6) ook geen broertje of zusje meer krijgen.

Ik wens iedereen een hele fijne, zonnige en ontspannen vakantie toe!

Welkom Babs! Wat een heftige periode. Ik kan me goed voorstellen dat het op meerdere manieren nog erg vers en verwarrend is allemaal. Van mij een digitale knuffel in ieder geval

Ik sluit me verder aan bij de rest. Vooral dit van botanietje vond ik mooi gezegd:

botanietje schreef: ↑

29-07-2023 14:44

Ik vond het heel herkenbaar om hier in het topic te lezen dat de keus voor veel mensen veel genuanceerder ligt dan zwart-wit ‘één kind willen’ of ‘meerdere kinderen willen’. Soms staan er gewoon te veel seinen op rood. Dat kan veranderen of niet.

Oh en mijn zoontje geeft overigens ook regelmatig aan dat hij het fijn vindt dat het bij ons thuis zo rustig is. Vind ik ook wel fijn want ik had inderdaad het beeld in mijn hoofd dat alle kinderen op een gegeven moment om een broertje of zusje gaan zeuren, maar dat hoeft dus helemaal niet zo te zijn.

Vooral voor ‘later’ vind ik het met regelmaat nog wel eens jammer maar ik heb op dit moment absoluut niet het idee dat zoon iets tekort komt, integendeel

Wij zijn momenteel op zomervakantie en ik ben behoorlijk blij dat wij maar 1 kleintje mee hebben. Een is genoeg om te dragen, in de gaten te houden, in de auto te zetten en (drie keer per dag) in bed/slaap te krijgen. Als hij slaapt, hebben we nu zo waar nog wat tijd voor onszelf!

En bij elk restaurant en in elk speeltuintje heeft kind zó contact met andere kindjes, vervelen is er niet bij.

Voor ‘later’ had het me ook leuk geleken, maar voor nu denk ik dat ik een leuker en relaxter mens ben met slechts 1 kind.

Babs87 schreef: ↑

29-07-2023 18:31

Inderdaad baggal. Ik ben het volledig met jou eens. Een gezond kind. Wat ook lekker in zijn of haar vel zit en lekker mee komt is gewoon goud waard en als ouder ben je toch pas echt happy als je kind ook happy is. Zo ervaar ik dat. Het is allesbehalve vanzelfsprekend. Soms lijkt het wel of dat de ouders die het wel als vanzelfsprekend zien ook niets mee maken waardoor ze het niet meer als zo vanzelfsprekend zien.. terwijl zij ook wel eens wakker geschud mogen worden. Maar misschien ben ik dan heel kinderachtig.

Deze gedachtegang is denk ik heel normaal en herken ik van toen ik zelf midden in onze stressperiode zat (baby op de nicu). Ik denk ook dat onze dankbaarheid voor een (uiteindelijk) gezond kind veel groter is door wat we hebben meegemaakt. Maar inmiddels kan ik ook denken dat het voor mensen die zorgelozer zijn op dit vlak alleen maar fijn is dat ze deze stress niet kennen. Net zoals ik zelf weer zorgelozer ben op andere gebieden in het leven omdat ik dáár de stress niet van ken. Ieder huisje zijn eigen kruisje... Al is het ene kruis natuurlijk wel zwaarder dan het ander, helaas is het leed niet eerlijk verdeeld in de wereld.

@kittyfantastico wat fijn dat jullie zo genieten van de vakantie! Je beschrijft precies hoe ik de vakanties met één kind ook ervaar, lekker relaxed. Ze is nu 3 en we gaan binnenkort kamperen, ik ben benieuwd hoe het contact met andere kindjes deze zomer zal gaan.

Hier zijn we ook op vakantie.. zoon is 9 en vond het de eerste dagen maar spannend allemaal.. ik heb hem behoorlijk aan moeten moedigen om oa met de animatie (kidsclub) mee te doen... en na een talentenshow avondje was het ijs gebroken en ging hij los.. speelt en zwemt nu iedere dag met een groepje kinderen. Echt m'n moederhart is zo blij en trots.

Dat vind ik juist wel het lastige aan dat enigst kind zijn.. hij moet altijd zelf op pad om contacten op te doen.. mits een kind daar natuurlijk behoefte aan heeft.. maar dat is niet voor iedere persoonlijkheid weggelegd.. spontaan en vrij zijn.. ik heb hem nu min of meer (licht) gedwongen om te gaan.. en ik vroeg me af of ik daar goed aan deed.. nu we een 1,5 week verder zijn zei zoon vandaag; dankjewel mama dat je me naar de kidsclub hebt gestuurd.. je had gelijk.. het is hartstikke leuk nu

@Enigme: ah, goed om te horen! Ja, dat is idd wel een nadeel van enig kind zijn. Ik ben zelf ook enig kind en mijn moeder pushte me altijd heel erg om met andere kinderen te gaan spelen (ook als ik daar geen behoefte aan had en bijvoorbeeld lekker lag te lezen). Dat werkte alleen maar averechts dus daar ben ik bij mijn dochter wel alert op.

Als je (zoals in het geval van jouw zoon) echter ziet dat hij wel wil maar net niet durft denk ik dat een klein zetje in de goede richting juist goed kan werken.

Fijne vakantie nog, geniet ervan!

Hier zijn we ook met z'n 3tjes.
Het traject was lang en ingewikkeld bij de eerste. We zijn nog voor de tweede gegaan maar het gaat hem niet worden.

Heb wel even verdriet gehad maar niet veel. Ik nam al genoegen met het feit dat mijn wens om moeder te worden uit is gekomen.
Ik wist gelijk al dat ik een betere moeder zou zijn bij 1 kind dan met 2 en daar ben ik op de dag van vandaag ontzettend blij mee.

En tegenwoordig zie ik heel veel voordelen van in.
Het enige is dat ik haar niet zie optrekken met een zus(je)of broer(tje) maar daar in tegen staat ons huis altijd open voor speelvriendjes. En wellicht soms, als kind elders gaat spelen, een me - time moment krijg.
Ik ben gelukkig zo.

Mijn man had in het begin meer last van dat een tweede niet in zit. Ook hij ervaart nu de voordelen en heeft het geaccepteerd dat dit zijn gezin is. Dat vond ik wel lastig om te zien omdat ik al vrede in had.

Het enige wat me pijn doet is dat als mensen vragen of het bij 1 blijf dan krijg ik altijd te horen: " ohhh gewoon geduld hebben. Laat het op zijn beloop". Als ik aan geef dat dit zo blijft dan heb ik reacties ontvangen als: "Aaah je leg je er toch niet bij neer. Een tweede komt wel. Let maar op". Of " soms moet je geduld hebben ipv de stekker er uit te halen".
Het voelt alsof een 2e de norm is. Ik ben snel uit gepraat met zulke mensen. Mijn energie steek ik er niet meer in en hierdoor is een vriendschap ook verwaterd. Het zijn dan geen goede vrienden vind ik.

Overigens onze naasten hebben we wel verteld hoe het in elkaar zat en dat het bij 1 blijf. En dat pakken ze goed op. Al hoewel mijn schoonmoeder wel eens zei van misschien toch, zeg nooit nooit.
Na 3x te hebben gezegd heb ik haar nooit weer over gehoord.

Stél er gebeurt een wondertje dan ben ik diegene dat mentaal door het stof moet gaan. Ik wil daar niet aan denken omdat ik daar eigenlijk beetje bang voor ben. Het voelt alsof mijn gevoel er ook niet mag zijn omdat het vaak raar klinkt. Beetje ondankbaar misschien maar het is mijn angst en onzekerheid.
Bang dat ik mezelf ga verliezen.
Maar die stél komt er niet. En sta daar ook niet te lang bij stil. Een zorg voor op dat moment zelf. Toch?

Herkenbaar CherryBlossom, bij ons ook een ingewikkeld traject voor de eerste en nog wel geprobeerd voor een tweede maar het was ons de ellende niet waard. Ik denk ook wel eens, wat als het ineens toch lukt en ik merk ook dat ik mijn kop in het zand steek. Nu ben ik nog op het punt dat ik denk dat ik dan even moet wennen en er dan heel blij mee moet zijn. Maar dat verschuift steeds meer naar "Ik moet er niet meer aan denken". Misschien moeten we toch weer aan de anticonceptie, maar ik gebruik tot nu toe ook de kop-in-het-zand methode. Misschien ook wel omdat we zo graag een kind wilden en nu dan de deur dichtgooien. Maar ik zie het ook echt niet meer gebeuren (waarom na 10 jaar ineens wel).

Maar eigenlijk moeten we er wel iets mee hoor, want wat als het wel gebeurt en je wilt het dan echt niet...

Wat fijn Enigme, dat je zoon je bedankte dat je hem op pad had gestuurd. Op zich is er natuurlijk ook niets mis mee dat je de skill ontwikkelt om contacten te leggen. Lijkt me heel handig in het leven.

Mijn dochter is van nature heel sociaal en heel toegankelijk, die heeft eigenlijk altijd vriendjes. Zelfs al gaan we een middag naar een speeltuin, dan heeft ze daar binnen no-time vriendjes. Maar ze speelt ook wel graag alleen, dus voor haar is het wel fijn om alleen thuis te zijn zonder dat er iemand wil spelen

Wat betreft later ben ik niet zo heel bang. Ik vier zelf de feestdagen ook liever met mijn "zelfgekozen familie" en hou het contact met familie minimaal. Tenzij ze leuk zijn natuurlijk, dan ga ik er graag heen. Wij hebben niet met alle familie een warme band dus het voelt soms wel eens als een last om met sibling contact te houden omdat moeder dat zo belangrijk vind. Dus die drama heeft onze dochter dan ook niet later, die kan lekker gaan en staan waar ze wil.

Pluma schreef: ↑

03-08-2023 10:04

Wat betreft later ben ik niet zo heel bang. Ik vier zelf de feestdagen ook liever met mijn "zelfgekozen familie" en hou het contact met familie minimaal. Tenzij ze leuk zijn natuurlijk, dan ga ik er graag heen. Wij hebben niet met alle familie een warme band dus het voelt soms wel eens als een last om met sibling contact te houden omdat moeder dat zo belangrijk vind. Dus die drama heeft onze dochter dan ook niet later, die kan lekker gaan en staan waar ze wil.

Dat is ook wel een goed punt! Ik ben zelf heel close met mijn broer en zus dus dat vind ik wel eens lastig. Maar inderdaad, zoon heeft later genoeg te kiezen en in ieder geval geen sibling dramas

Botanietje
Klopt wat je zegt over meerdere seinen op rood.
Eerlijk gezegd denk ik dat meer mensen dat kunnen hebben maar toch denken "ach, loopt wel loos". Snap ik enerzijds maar soms denk ik ook, tja er was al niet veel leefruimte in huis of geld of....en dan zeggen dat het zwaar is. Dat mag uiteraard maar soms denk ik dan, je wilde het zelf ondanks de omstandigheden. Kan ik dan niet altijd heel veel begrip e.d voor opbrengen. Klinkt hard en lelijk maar sommige lijken af en toe zo naïef .
Een beetje ook wat jij zegt Babs87 het vanzelfsprekend vinden dat er meerdere kinderen zijn/komen. Maar dat is het niet, daar weet je helaas alles van. Qua gezondheid maar vind ik ook mbt andere zaken. Soms is het gewoon niet slim en min of meer vragen om problemen.
Mensen moeten het zelf weten maar soms vind ik dat ook wel lastig te zien. Misschien wat jaloezie hoor. Gun het de ander heus maar of het altijd zo slim is....een derde willen als vrouw en als man daar in meegaan want ze wilt het zo graag....maar financieel en qua ruimte niet perse heel verstandig. En dan zeggen dat het zwaar is en moeilijk en....
Maar goed misschien ben ik nu wel erg onaardig en negatief?
Herkenbaar of....

Isalinde
Wat mooi dat je dochter ook zelf zei dat ze het wel prima vind zo alleen. Ik ken zelf amper kinderen die "bewust" enig kind zijn. Mooi dat zij meerdere kinderen kent. Ik ken vooral veel 2-3 jarige en vaak zie je dan wel dat er een tweede onderweg is.
Gezellig ook zo samen weg.
Ik wil binnenkort eens samen gaan vrij zwemmen. Vaker gezwommen maar altijd met meerdere mensen erbij. Een keer 1 op 1 lijkt me ook leuk

Positive_vibes
Fijn dat je zoon het ook goed vind zo en naar wat ik begrijp er nooit naar heeft gevraagd, al dan niet amper.
Herkenbaar het stukje over "later".

Kittyfantastico
Ja heerlijk is dat he zo veel vrije tijd en toch kunnen genieten vh moeder zijn .
Fijn dat hij zo gemakkelijk contact maakt.
Met zoon alleen zal ik ook leuker en relaxter zijn, herkenbaar dus.

bollie-ollie
Ik merk dat de laatste tijd ook meer bij mezelf dat ik het contact met andere kinderen mis. N is ook veel en vaak thuis. Nu ook wel meer door de vakantie vd psz en de afgelopen 2 weken was de gastouder dicht. Oppas dagen zijn ook vaak alleen bij oma of een andere volwassene.
Hoe vaak gaat je dochter nu naar de opvang? N gaat 2 dagen naar de gastouder en 1 ochtend psz. Ik heb mijn werkdag geruild waardoor er in januari geen extra plek is bij de psz voor hem op woensdag. Baal ik wel van, ik wil dat hij meer contacten kan maken. Iets wekelijks. Ik zit te denken om hem iig als hij 4 is op gym te doen op zaterdag oid. Het liefst al eerder. Nu is het ook niet heel handig ivm herstel (burnout). Hopelijk vind mijn man het goed in januari. Ipv de psz ochtend. Ook voor mezelf goed ivm contact met andere moeders....

Ik reageer later weer ff verder. Man en N zijn er ff niet maar er moet ook nog wel wat gedaan worden in huis

Fijn weekend!

Pluma schreef: ↑

03-08-2023 10:04

Herkenbaar CherryBlossom, bij ons ook een ingewikkeld traject voor de eerste en nog wel geprobeerd voor een tweede maar het was ons de ellende niet waard. Ik denk ook wel eens, wat als het ineens toch lukt en ik merk ook dat ik mijn kop in het zand steek. Nu ben ik nog op het punt dat ik denk dat ik dan even moet wennen en er dan heel blij mee moet zijn. Maar dat verschuift steeds meer naar "Ik moet er niet meer aan denken". Misschien moeten we toch weer aan de anticonceptie, maar ik gebruik tot nu toe ook de kop-in-het-zand methode. Misschien ook wel omdat we zo graag een kind wilden en nu dan de deur dichtgooien. Maar ik zie het ook echt niet meer gebeuren (waarom na 10 jaar ineens wel).

Maar eigenlijk moeten we er wel iets mee hoor, want wat als het wel gebeurt en je wilt het dan echt niet...

Wat fijn Enigme, dat je zoon je bedankte dat je hem op pad had gestuurd. Op zich is er natuurlijk ook niets mis mee dat je de skill ontwikkelt om contacten te leggen. Lijkt me heel handig in het leven.

Mijn dochter is van nature heel sociaal en heel toegankelijk, die heeft eigenlijk altijd vriendjes. Zelfs al gaan we een middag naar een speeltuin, dan heeft ze daar binnen no-time vriendjes. Maar ze speelt ook wel graag alleen, dus voor haar is het wel fijn om alleen thuis te zijn zonder dat er iemand wil spelen

Wat betreft later ben ik niet zo heel bang. Ik vier zelf de feestdagen ook liever met mijn "zelfgekozen familie" en hou het contact met familie minimaal. Tenzij ze leuk zijn natuurlijk, dan ga ik er graag heen. Wij hebben niet met alle familie een warme band dus het voelt soms wel eens als een last om met sibling contact te houden omdat moeder dat zo belangrijk vind. Dus die drama heeft onze dochter dan ook niet later, die kan lekker gaan en staan waar ze wil.

Je lijkt misschien beetje op me haha. Dat kop in de zand heb ik ook lang gedaan en ben begonnen aan de anticonceptiepil. Niet mijn voorkeur de hormonen, absoluut niet maar definitief operatie vind ik voor nu ook nog geen optie. Wellicht later.

En dat van de familie, ben ik mee eens. Hier ook niet super goede banden met bepaalde familie leden en bij sommigen juist wel. Ik ben daar ook niet bang voor, voor mijn dochter later.

En fijn he dat kind sociaal is en zelf zich zelf kan vermaken. Hier net zo. Besef wel dat je daar geluk mee moet hebben.

Mijn dochter ging (vanaf dat ze 1 jaar was) 1 keer per week naar het kinderdagverblijf. Daarna naar de peuterspeelzaal. Heb ook peutergym en -zwemmen met haar gedaan, was leuk. De moeders met wie ik echt vriendinnen ben geworden ken ik van de basisschool.

Mijn dochter is ook sociaal (heeft veel vriendinnen en maakt makkelijk contact) maar kan zichzelf ook prima vermaken, ze is dol op knutselen en heel creatief. Ik ken ook enig kinderen die eigenlijk altijd met iemand willen spelen, dat lijkt me wel lastig.

Ik weet natuurlijk niet van alle enig kinderen in de klas de reden dat ze enig
kind zijn maar geloof niet dat het altijd een bewuste keuze is geweest.

Ik had graag nog een tweede gewild maar mijn man wilde niet dus dan houdt het op. Ik koester wat ik heb en ben dankbaar voor onze fijne dynamiek. Inmiddels zou het leeftijdsverschil ook wel erg groot worden, hoewel mijn dochter dol is op baby's en kleine kinderen. Ze wil later ook graag gaan oppassen.

Ik snap ook niet altijd dat mensen die 1 kind al behoorlijk pittig vinden (en bijvoorbeeld nog met financiële of gezondheidsproblemen kampen) nog voor een 2e of 3e gaan (alsof dat kind dan zaligmakend zal zijn), maar iedereen maakt natuurlijk zijn eigen keuzes.

“Omdat ze dan elkaar gaan vermaken” is een veelgehoorde argument.

Enigme
Wat mooi en fijn dat je zoon het uiteindelijk toch heel fijn vond dat je er zo op hebt aangedrongen. Voelt niet altijd fijn en goed maar is wel wat ze op dat moment even nodig hebben.
Mooi dat hij het je zelf nog even verteld

CherryBlossom-
Hier staat ook altijd de deur open voor andere kinderen, al is N nu nog wat jong ze mee te nemen . We hebben wel de intentie dat het ''altijd'' mag.
Het heeft ook zeker voordelen. Man en kind zijn nu weg...Heerlijk. Kan ook gebeuren met 2 kinderen maar toch. En idd als ze bij een ander spelen heb je even lekker me-time.

Wat je schrijft over de opmerkingen herken ik wel een beetje. Laatst ook iemand die zoiets zei van ''je bent nog jong dat komt wel...'' Naar mijn idee luister je dan niet echt of wil je niet luisteren. Ik kan me voorstellen dat je er dan snel klaar mee bent. Jammer dat daardoor ook een vriendschap is verwaterd.
Hier nam iedereen, die dichtbij staan, het goed op. Op mijn schoonouders na. Weleens verteld hier dacht ik. Dat we het vertelde midden in een verbouwing en dat de reactie op de ''gehele uitleg'' was dat we dat toch niet nu konden beslissen. Want nu was alles hectisch.......uhhhh, we denken hier al zeker een half jaar over na.
Best teleurstellend vond ik dat. Mijn man wilde in eerste instantie ook niet vertellen over de sterilisatie, hoeft uiteraard ook zeker niet, maar we vragen hun als oppas. Ik ga mee als ''tolk''. Dan nog steeds hoeven ze de reden niet te weten maar het zijn zijn ouders en in principe hebben we geen geheimen ofzo. Man is van gedachten veranderd toen ik zei dat dat een goed moment is het er nog eens over te hebben en daarmee dus zeggen dat het echt zo is. Ik hoop stiekem dat hun eerste reactie enigzins geschokt is en met een opmerking in de trant van ''weet je het wel zeker, jullie hebben toch nog de tijd'' komt zodat wij de waarom vraag kunnen stellen. Waarom denk je dat, waarom denk je dat we het niet zeker weten....enz.
Dit is/wordt ons nieuwe tactiek rondom dit soort opmerkingen maar ook op andere momenten waarbij we denken: en waarom zeg/vind je dit?
Ze zijn lief mijn schoonouders maar soms...
Mijn ouders staan helemaal achter onze beslissing. Dat is wel heel fijn.
Fijn dat je schoonmoeder nu niets meer zegt erover, jammer dat ze niet gelijk luisterde. Ze bedoelen het vast goed, maar tegelijkertijd denk ik ook;''jullie kennen ons toch, dan zou je toch moeten begrijpen waarom we het niet willen. Gelukkig reageerde mijn ouders wel begrijpend. Nog sterker: mijn moeder, die heel goed weet hoe dol ik op kinderen ben, was de eerste die zei: Alleen N is ook goed he....En ook heeft ze voor die tijd weleens gezegd dat ze toch echt hoopt dat ik niet zwanger raak binnen nu en een paar maanden. Dat was ook niet slim. Ze zei dit uit liefde, juist omdat ze me kent! Ik vind dat ook wel weer heel mooi

Wat je schrijft over de ''Stel dat...'' situatie. Dat herken ik ook wel een beetje. Het zal goed komen maar hoe ga ik er mee om en ook zal ik het erg vinden dat mijn eerste reactie schrik en een niet blij zijn gevoel is, ipv de euforie e.d die we hadden bij N.
Wij gaan natuurlijk voor de sterilisatie maar dan nog kan het gebeuren....Je hoort/leest soms wel die verhalen. Niet te veel aan denken en voorlopig blijf ik ook for sure nog ff aan de pil. Maar stel dat...Dan zal het (uiteindelijk) heel welkom zijn en zal ik het ook zien als een klein wondertje.....maar eerlijk: liever niet. Puur idd door de angst hoe ik dan als moeder/vrouw/mezelf wordt....
Het voelt inderdaad wat ondankbaar en tegelijkertijd zijn we gewoon (pijnlijk) realistisch en eerlijk.....


Pluma
Ik snap je ''dilemma'' wel. Wel fijn om te merken lijkt me dat je eigenlijk heel goed weet dat het echt goed is nu.
Misschien moet je er inderdaad wat mee doen, tegelijkertijd...zou wel heel bijzonder zijn na 10 jaar. Maar het kan wel.....Lastig toch wel, hoe duidelijk ook dat het diep van binnen gewoon een ''nee het is klaar'' weten/voelen is.

Familie
Ik ben zelf ook best hecht met mijn zusjes en dat had ik N graag gegund maar hij mag zijn eigen familie kiezen en hij zal zeker het gezeur en drama krijgen wat je soms wel hebt met siblings. Bij ons is het goed, maar dat was 15 jaar geleden nog wel anders

Isalinde schreef: ↑

05-08-2023 15:48

Mijn dochter ging (vanaf dat ze 1 jaar was) 1 keer per week naar het kinderdagverblijf. Daarna naar de peuterspeelzaal. Heb ook peutergym en -zwemmen met haar gedaan, was leuk. De moeders met wie ik echt vriendinnen ben geworden ken ik van de basisschool.

Mijn dochter is ook sociaal (heeft veel vriendinnen en maakt makkelijk contact) maar kan zichzelf ook prima vermaken, ze is dol op knutselen en heel creatief. Ik ken ook enig kinderen die eigenlijk altijd met iemand willen spelen, dat lijkt me wel lastig.

Ik weet natuurlijk niet van alle enig kinderen in de klas de reden dat ze enig
kind zijn maar geloof niet dat het altijd een bewuste keuze is geweest.

Ik had graag nog een tweede gewild maar mijn man wilde niet dus dan houdt het op. Ik koester wat ik heb en ben dankbaar voor onze fijne dynamiek. Inmiddels zou het leeftijdsverschil ook wel erg groot worden, hoewel mijn dochter dol is op baby's en kleine kinderen. Ze wil later ook graag gaan oppassen.

Ik snap ook niet altijd dat mensen die 1 kind al behoorlijk pittig vinden (en bijvoorbeeld nog met financiële of gezondheidsproblemen kampen) nog voor een 2e of 3e gaan (alsof dat kind dan zaligmakend zal zijn), maar iedereen maakt natuurlijk zijn eigen keuzes.

Lijkt me ook lastig ja als het enig kind niet gemakkelijk alleen speelt. Fijn dat jouw dochter dat wel goed kan, N ook gelukkig.

Mijn zusje is in verwachting en vanaf de zijlijn leven we mee en merk je dat hij er toch wel ''mee bezig is''. Pakt, als zusje geweest is, dan een paar dagen geregeld zijn pop er bij. Ik zeg vanaf de zijlijn, maar N mag gewoon voelen aan haar buik e.d, vind ik ook wel mooi dat N het nu bewuster kan mee maken. Hij scheelt een goed jaar met zijn nichtje dus toen snapte hij er niets van. Schoonzusje zal wss nog wel een tweede willen, zien we alleen niet heel vaak dus die band onderling is net ff anders dan bij mijn zusje, al zal zij N er ook zeker bij betrekken. Nou ja ik vind het mooi om te zien. Ik ben benieuwd wat hij er van vind als het geboren is

Mbree schreef: ↑

05-08-2023 16:08

“Omdat ze dan elkaar gaan vermaken” is een veelgehoorde argument.

Idd ja, waarmee gelijk alle problemen zijn opgelost....ofzo....

Ja, dat vind ik ook altijd apart.

Wij zijn net terug van een weekje Ardennen, hebben het heerlijk gehad. De laatste dagen waren de neef en nicht van mijn dochter (tweeling van 13) er ook, dolle pret. Zo leuk om te zien hoe goed ze het met elkaar kunnen vinden. Met haar andere nichtje van 10 heeft ze ook goed contact. Die banden koester ik wel extra omdat ze enig kind is.

Gisteren hebben we haar neefje en nichtje naar hun opa en oma gebracht. Toen mijn dochter nog niet naar huis wilde, zei die oma: 'logisch, ze is natuurlijk enig kind. Het is hier veel gezelliger'. Dat stak wel even. Ze vond het afscheid ook lastig, mist haar neefje en nichtje nu. Die oma zei ook nog dat enig kinderen vaak wel lekker verwend worden, over vooroordelen gesproken...

Ik denk wel dat kinderen met broers en zussen (mits ze het goed met elkaar kunnen vinden natuurlijk) echt anders opgroeien omdat ze altijd een speelkameraadje hebben. Mijn dochter heeft genoeg vriendinnen en kan zichzelf goed vermaken maar dat is toch anders dan dat je de hele dag een leeftijdsgenootje om je heen hebt. De dagen dat we met 3 kinderen in België waren speelden ze de hele dag met elkaar. Maar goed, dat is natuurlijk ook niet altijd zo. Het lijkt me een nachtmerrie om kinderen te hebben die elkaar de tent uit vechten. En ik doe weer heel veel met mijn dochter (misschien deels ook omdat ze enig kind is) en geniet daar erg van, we hebben een goede band.

Ik hoop dat jullie ook allemaal een fijne vakantie hebben.

Ze kunnen elkaar vermaken, maar de oorlog kan ook gewoon uitbreken tussen de kinderen hoor…

Onze dochter heeft veel tijd in Camp Wild doorgebracht deze vakantie, vergelijkbaar met de speelweek. Ze vond het niet geweldig leuk…
Maar ze heeft zo ontzettend lang vakantie (bijna 9 weken) dat ik wel iets moet regelen voor haar, want ik werk ook gewoon en op dit moment heel veel uur. Je eigen toko runnen…

Hier een berichtje van mij. Na 3 miskramen is onze dochter geboren, een energiek meisje.. na een tijd toch weer geprobeerd voor nog een kindje. Weer de medische molen in.. na veel mislukte pogingen was ik toch zwanger van onze laatste kans. Ik ben al wat ouder dus was echt een gelukje, helaas is het van de week weer misgegaan. Het is ons nu wel duidelijk dat het hierbij blijft. Heeel verdrietig, maar het geeft ook rust… geen ziekenhuizen meer, geen onzekerheid, en geen lastige vragen meer…dit is het. Ik ben heel dankbaar dat we iig 1 dochter hebben mogen krijgen en we gaan er gewoon van genieten samen!! We willen mooie reizen gaan maken en haar alles kunnen geven… dat om het gemis van een tweede een beetje te verzachten…

Als ik (zowel hier als op Viafora) de topics lees over kinderen die elkaar constant in de haren vliegen ben ik blij dat we maar 1 kind hebben. Constant strijd tussen de kinderen lijkt me echt verschrikkelijk.

@Baggal: jeetje, 9 weken vakantie. Dat is veel!

@Sneeuwvrouw: Wat naar dat je weer een miskraam hebt gehad. Ik wens je heel veel sterkte. Ik kan me voorstellen dat de beslissing om het bij 1 kind te houden ook rust geeft maar het is natuurlijk ook verdrietig om definitief afscheid te nemen van je wens voor een tweede, zeker als je al daadwerkelijk zwanger bent geweest.

@sneeuwvrouw wat verdrietig dat je zoveel miskramen hebt gehad! Sterkte met het verwerken van de meest recente én de betekenis die dat heeft voor jullie toekomst als gezin. Gelukkig is het ook een keer wél helemaal goed gekomen, met een ongetwijfeld superleuke dochter als resultaat!


Onze vakantie was goed! Helaas wel weer een aantal keer de waarom-vraag gekregen op de camping. Dat vind ik een vervelende vraag vanwege meerdere redenen. Allereerst omdat ik het stom vind dat het als uitzondering gezien wordt die toelichting behoeft (itt gezinnen met meerdere kinderen). En ten tweede omdat het zo’n complex en persoonlijk verhaal is dat linkt aan trauma etc dat ik dat niet kan samenvatten en niet zomaar wil bespreken. Ik blijf het ook lastig vinden om antwoord te geven op de waarom-vraag.