Het blijft bij 1 kind, bij jullie ook?

LevendWortelen87 schreef: ↑

22-06-2023 22:01

Wat fijn en heerlijk van de vakantie.
Wij gaan dit jaar niet weg. Volgend jaar weer. Kijkend naar hoe zoon nu is zal hij dan ook gemakkelijk contact maken. Ook al kan hij ook nog best verlegen zijn. Wat ook prima is natuurlijk. Maar over het algemeen kletst hij tegen iedereen

Hoe is het afgelopen met het huis? Ik ben benieuwd. Hopelijk is het gelukt of zijn jullie er nog druk mee

Het huis was absoluut fantastisch. We zijn 2 weken terug meteen gaan kijken en boden de vraagprijs. De verkoper wilde eigenlijk dat wij het financieringsvoorbehoud zouden laten vallen. Dat durfde ik niet aan, te meer omdat het huis in Londen nog niet verkocht is en we dan wel (tijdelijk) een mega grote hypotheek nodig hebben. Bovendien worden wij in £ betaald en dan is het al moeilijker om een hypotheek in € te krijgen bij een Nederlandse bank. Vervolgens kwamen er twee andere biedingen, waarvan een met €120K boven de vraagprijs zonder voorbehoud financiering. Tja, tegen zulke sterke spelers konden wij niet op.

Wel hebben we ons huis op de Engelse Funda staan. We willen echt weg. Benieuwd hoe lang het gaat duren, maar met een goed bod zijn we zo vertrokken.

@Baggal lees ik goed dat jullie niet “gewoon” gaan verhuizen maar gaan (r)emigreren? Spannend!

Ik kom even van me afschrijven, wie weet vind ik hier wat herkenning. Wij gaan richting definitieve stappen zetten om het bij één kind te houden. Toen we dat besloten was ik heel zeker en stabiel over die keuze. En nu we er echt mee bezig zijn merk ik dat het juist weer een moeilijker en gevoeliger onderwerp voor me wordt. Ik merk dat vooroordelen uit de maatschappij me erg storen. Bijvoorbeeld mijn moeder die me opvoedtips geeft gericht op het voorkomen van de “negatieve effecten” van het enigskind zijn. Posts op Instagram over vrouwen die vertellen hoe ze bij elk opvolgend kind een betere moeder zijn geworden. Dat soort dingen, opeens raken ze me weer. Zo vermoeiend…

Voor de ervaringsdeskundigen: wordt dat ook weer beter als de knoop definitief is doorgehakt? (Of eigenlijk: de knoop er definitief in zit )

@ollie olie: ja. Want het is dan gewoon geen optie meer. Dan denk je bij zo iemand die alleen nog maar ‘vlogmommy’ is en wat bagger eruit kraamt als ‘dank je dat jij mij leerde een nog betere mommy te worden lieve JJ’: ‘Good for you maar ik vind dit te saai om af te kijken’. Maar dat ben ik. Ik krijg en kreeg braakneigingen van dat soort vlogjes en blogjes. En tijdschriften met ‘mooie, eerlijke verhalen’. Ik neig meer naar luisteren naar de ervaring van oudere vrouwen, vind ik veel rustgevender en pas echt eerlijk. Die overzien de lange termijn ook.

Beiden hier overigens gesteriliseerd (in de loop der jaren teveel horrorverhalen gelezen op dit forum ). Het voelde voor mij bevrijdend. Niet meer die remming bij seks (want stel dat), niet meer hoeven te denken ‘wat als’. Gewoon helemaal klaar daarmee.

Ollie: Ja, dat klopt. Wij hebben besloten dat we naar Nederland willen. Twijfelde al een hele tijd over een (voor mij) terugkeer en had het er al langer over. Uiteindelijk denken we dat NL beter is: schoolsysteem en gezondheidszorg, maar ook gewoon de vrijheden. Bovendien is mijn man een stuk ouder en (dat klinkt stom) geldt dat als hem iets overkomt, hij het een aangenaam idee vindt dat ik thuis ben, in Nederland, bij familie en vrienden. Ook voor onze dochter is het goed voor de taal dat we niet al te lang wachten. Zaak is wel dat we eerst ons huis in Greater London verkopen. In onze omgeving duurt het vaak wel iets langer, maar het staat sinds vorige maand te koop. Een paar kijkers gehad en een iemand die daadwerkelijk geïnteresseerd is. We gaan het zien… In de tussentijd gaan we zoveel mogelijk sparen en ‘ontspullen’.

Met betrekking tot je vraag: ik vond het heel veel makkelijker toen de knop definitief om was naar niet nog een kind. Ik heb tot ongeveer twee jaar na de geboorte van SA nog wel getwijfeld en het jammer gevonden dat het hierbij bleef. Tegelijkertijd wilde noch mijn man noch ik de medische molen weer in want die tijd daarvoor was gewoon soms heel moeilijk.

Ik kan je eerlijk zeggen dat ik het nu ook oprecht niet meer zou willen. Dus ja: het wordt makkelijker (althans voor mij) en ik zie ook veel voordelen van het hebben van een kind. Het enige is dat ik mij soms wat kwetsbaarder voel, maar dat zit meer in mijn hoofd. En die meningen zijn gewoon vooroordelen. Natuurlijk heeft ons kind onverdeelde aandacht, maar ze is zeker niet tot op het bot verwend of asociaal - integendeel. SA ging met 8 maanden naar de opvang en heeft daar sociale contacten op gedaan. Van vlogs dat je met meer dan een kind een betere moeder bent zijn naar mijn idee volkomen idioot. Of dat je kind automatisch iets mist. Iets dat bepaalde mensen je willen voorspiegelen zonder dat er bewijs voor is. Er is veel onderzoek gedaan naar het effect van enig kind zijn en uit niets blijkt dat het voor het kind per definitie slecht is.

Ja, toen het eenmaal definitief was werd het makkelijker. Om wat lemoos zegt, het is dan geen optie meer dus je hoeft je er dan niet meer mee bezig te houden.

Ik kwam er toen pas achter hoe veel mentale ruimte het ivf traject had opgeslokt. Maar ook bij mensen bij wie het op de natuurlijke manier gaat zie ik een soort van brainfart de eerste jaren met kleine kinderen.

Met moedervlogs heb ik nooit wat gehad, wel met oudere vrouwen (tantes bijvoorbeeld) en met goede vriendinnen. Ik heb het geluk nog redelijk wat vriendinnen te hebben die ook niet in het moederschap zijn verdronken of kindvrij zijn. Misschien wel omdat ik minder bezig ben met de identiteit "moeder" kwam er na het definitieve besluit weer ruimte in mijn hoofd voor andere dingen. Ik ben nog nooit zo creatief geweest bijvoorbeeld.

Overigens houdt dat niet in dat ik niet met ons kind bezig ben, ze neemt een belangrijk deel van ons leven in. Maar we doen het gewoon op onze manier.

Ik heb ook de ervaring dat het makkelijker wordt. Mijn dochter is inmiddels 8 en het is een gepasseerd station. Wij zijn allebei niet gesteriliseerd maar ik slik de pil door (al meerdere jaren).

Ik ben het helemaal eens met Baggal: het heeft zowel voor- als nadelen om enig kind te zijn en uit onderzoek is nooit gebleken dat enig kinderen slechter af zijn. Ik ben zelf ook enig kind en heb het nooit erg gevonden.

Je weet ook gewoon niet hoe je gezin er met een extra kind uit zou zien en of de kinderen een goede band zouden hebben.

Mijn dochter heeft relatief veel vriendinnetjes die ook enig kind zijn en (gelukkig) een warme band met haar neefje en nichtjes.

Ollie Ollie:
Het is zeker fijn dat de discussie er niet meer is. Mooi wat je zegt over het 80 en 20 % verhaal. Kan ik me zeker in vinden. Het is niet zo zwart wit. En bij die 20% hoeven we niet steeds te twijfelen e.d. Alleen erkennen dat het er is en er mag zijn.

Wat leuk dat je gaat, of al bent, kamperen met je dochter. Echt een leuk idee. Ga ik onthouden. Sowieso kijk ik er naar uit om dagjes weg te gaan moeder en zoon maar ook mijn man met N. Gebeurt nu ook wel maar als hij straks wat ouder is, wordt dat nog leuker/anders leuk. Worden het ''echte mannen dingen'' en dat soort. Lijkt me leuk. Zo kijk ik er ook naar uit om samen met hem naar een klimbos te gaan. Ik vind dat zelf best spannend maar tegelijkertijd ook erg leuk, Man mag dan wel mee (hij hoeft niet mee te doen, vindt het niks) voor de foto's en filmpjes Al kan ik die zelf ook wel maken. Oke, man mag niet mee, haha. Duurt nog 3 jaar ofzo, maar oke.

Noglangnietjarig
Ik kan me voorstellen dat het geen en weer vroeger best lastig en druk was. Zoon gaat vlak voor de zomervakantie 2024 naar school en deze school heeft tot half 3 les dacht ik. Ik hoef hem niet op te halen tussendoor.

Naar school:
Mooi dat jullie mijn gevoel bevestigen, niet dat dat moet, dat het naar schoolgaan ook fijn is mbt me time en zo en dat dat ook gewoon fijn is.
Tzt gaat mijn zusje ook weer werken. Ik kan haar dan onder schooltijd ook een paar uurtjes helpen. Gelijk om half 9 weg en zorgen dat ik weer op tijd op school sta. Dat zijn ook dingen die fijn zijn om dan 'gewoon' te kunnen doen. Net als bij anderen helpen of gewoon gezellig een theetje met ze drinken. Met een boek op de bank is ook geen straf .
Pluma ik kan me voorstellen dat je er nu nog niet veel aan hebt aan de extra me time als je idd die dagen gewoon werkt. Maar samen luieren is zeker ook heel fijn!

Lemoos: Wat vervelend dat je afgekeurd bent voor een deel. Ja dat zal dubbel voelen voor je zoon . Leuk dat hij gezellig aan tafel zijn huiswerk maakt. Ik zie dat straks ook wel gebeuren. Want het is toch rustig en stil . We gaan het beleven.

Baggal:
Wat jammer het huis het niet is geworden, maar begrijpelijk dat je dat niet aandurfde. Spannend hoe dat verder gaat. Hopelijk is jullie huis snel verkocht!
Ik kan me voorstellen dat jullie voor Nederland hebben gekozen gezien jullie ''situatie''. Jullie zullen vast iets moois gaan vinden.

De definitieve knoop :
Mijn man heeft over enkele maanden een afspraak voor een sterilisatie. Ik blijf voorlopig nog aan de pil. Ik kan me voorstellen dat jullie beide gesteriliseerd zijn Lemoos. Ik heb ook de verhalen gelezen en gehoord dat vrouwen toch zwanger raakte. Het zal welkom zijn....maar toch....
Hoe hebben de andere dit gedaan? Alleen man een sterilisatie, beide of geen van beide en gewoon nog aan de pil?
Het stoppen met de pil lijkt me ook wel prettig. Toch allerlei hormonen. Ze testen na een x aantal maanden of er nog levend zaad zit. Ik weet niet of het kan maar als ik besluit echt te stoppen met de pil, wil ik denk ik nogmaals een test. Al is dat ook geen 100% garantie. Nou ja we gaan het zien.

Ik herken wel wat je zegt over de berichtjes op insta en van buitenaf, hoewel ik van dat laatste nog niet echt last heb. Lijkt me extra naar als je eigen moeder dit zo zegt en doet.
Ik herken het mbt instagram met bv berichtjes hoe fijn het is dat ze elkaar hebben en blablabla. Zal vast, maar ook de afgelopen week lees je ook hier op het forum weer verhalen van mensen die geen contact meer hebben met een sibling om wat voor reden dan ook. Het is geen garantie. En wij zijn gewoon al een hele goede moeder, hebben geen tweede of derde nodig om nog beter te worden....We zijn al net zo goed, komt omdat ons kind natuurlijk ook zo goed gelukt is dat een tweede of derde kind niet meer nodig is . Waar we het laatst over hadden
Ik heb de ervaring niet zoals bv Baggal, Lamoos en de andere meiden maar ik kan me indenken dat het zo voelt en gaat zoals hun schrijven.
Ik heb ook nog een aantal vriendinnen met geen kind en/of geen relatie. Dat maakt ook dat ik niet alleen maar moeder ben en daarover klets. Ik heb een vriendin/kennis met 2 kinderen en met haar gaat het in feiten bijna alleen over het moederschap en veel minder over hoe het echt met ons gaat. Ik vind het prima zo omdat ik anderen heb dit dichter bij staan om dat soort dingen te bespreken.
Hier wel allemaal stellen met meer dan 1 kind.

Binnenkort komt mijn zusje kijken of er nog wat leuke kledingsetjes e.d. tussen de bewaarde bakken zit van N. Ik moet wel een foto maken van wat ze meeneemt omdat alles al op Vinted staat. Moet ik ook zeggen. Dat zal ze wel snappen. Ik begin niet over de sterilisatie, tenzij er naar vraagt wat prima is, want ze was min of meer tegen. Als in het is dan zo definitief, kun je niet beter eerst een spiraaltje nemen. Ik snap haar gedachtengang, dezelfde als mijn andere zusje. En ze mag het ook zeggen. We hebben goed contact en het zijn mijn zusjes. Ze bedoelen het goed en zonder oordeel. Maar voor ons zal een spiraaltje voelen als uitstel. Terwijl het voor ons duidelijk is: Het is goed en klaar. One and done.

Verder niet veel te vertellen, alles gaat zo zijn gangetje. Gelukkig voel ik me weer de oude LW gezien mijn ''burn-out'' die 3 maanden geleden begon, of nou ja die ik toen erkende . Dus dat is heel fijn. Voel me rustiger en relaxter en dat zie je terug in mijn relatie met mijn man en ook hoe ik op N reageer e.d.

Hoe is het met de rest?

Over die definitieve knoop;
Herkenbaar. Ik voel de deur nog op een kier staan, alhoewel we steeds meer naar “het blijft er definitief 1” gaan. Strontvervelend al zeg ik het zelf.
Heel eerlijk; ik heb mij vanuit vroeger altijd voorgesteld met 2 kinderen. Nooit 1. Maar nu er eentje is, voelt dat ook helemaal prima.

Maar of we compleet zijn…. Ik snap nu wel wat “men” daar mee bedoeld. Dat snapte ik voor ik dochter had nooit, haha!

Even over dat een enig kind verwent wordt.

Hoezo?
Daar ben je toch zelf bij, je weet snel genoeg hoever je daarin kunt gaan.

Die van ons is echt verwent hoor, maar dat kon en kan hij aan.
Zo niet, dan was er heel veel niet doorgegaan

Ik zei ook overal ‘ja’, dan is het gezeur ook meteen over.

Wat fijn, zoveel reacties en herkenning! In mijn eigen omgeving voel ik me soms toch wat alleen, met veel mensen die meerdere kinderen hebben en dat ook als positief referentiekader hebben.

Fijn om te lezen dat het bij iedereen hier rustiger werd na de knoop. Dat stemt me gerust en motiveert ook om het juist door te zetten.

@Isalinde wat leuk om te lezen dat jouw creativiteit zo’n vlucht heeft genomen! Ik voel dat dat bij mij nu langzaam weer opbloeit, heerlijk. Ik heb wel een aantal vriendinnen die in het moederschap zijn verdronken (of zichzelf zo overbelasten met verplichtingen dat er weinig over blijft voor vriendschap). Gelukkig ook een paar zonder kinderen of met vrijheid/tijd naast het gezin. Iets wat ik zelf ook erg koester.

@LevendWortelen wbt sterilisatie: wij gaan ons daar nu over laten voorlichten. Er zijn een aantal factoren die meespelen waardoor we het lastig vinden om te beslissen wie de ingreep ondergaat. We neigen nu wel naar man, omdat dat fysiek een minder ingrijpende ingreep is. Ik ben al heel lang van de pil en we gebruiken nu condooms, daar willen we graag definitief vanaf!

En fijn om te lezen dat je weer opknapt!

@Baggal dat is een grote onderneming! Ik wens jullie veel succes met de verkoop en iets nieuws vinden, hopelijk gaat dat niet te lang duren allemaal.

@Stephanie wat jij hebt heb ik ook. Mijn man en ik hebben in onze beginjaren ooit op een terras naar een gezin met twee meisjes in stippenjurkjes zitten kijken en toen tegen elkaar gezegd “wie weet zitten wij er ooit ook zo bij”. Dat beeld is altijd in mijn hoofd gebleven als droomplaatje en dat zit er nog steeds. Maar als ik naar onze realiteit kijk voel ik me gelukkig en vervuld met onze ene dochter en zijn er heel veel redenen waarom nog een kind ons gezin waarschijnlijk niet beter zal maken. En toch blijft dat plaatje plakken in mijn hoofd. Misschien moet ik ‘m eens vervangen voor een nieuw toekomstplaatje!

Ollie Ollie: ja bij mij werd het ook rustiger na het definitief door hakken van de knoop. Ik heb het nu nog wel eens moeilijk als iemand in de omgeving een tweede krijgt, of als mijn dochter heel verliefd kijkt naar een baby.. maar tegelijkertijd kan ik dan ook opluchting voelen en denken: blij dat we van die babytijd afzijn incl slapeloze nachten enz enz. En wat fijn dat ik mijn lijf weer terug heb, me fit voel enz. Zou dat nu helemaal niet op willen geven voor nog een zwangerschap of bevalling. Dus over het algemeen ben ik vooral blij met hoe het nu is. En soms is het lastig en dat is ook oké. Sterkte, het wordt beter!

Ollie: ik voel mij soms prettiger bij ouders van een kind hoor. Gewoon even dat stukje (h)erkenning. Nou zie ik ook wel ouders met meerdere kinderen die aangeven dat dit ook best pittig is. Voor ons sta ik gewoon helemaal achter de beslissing.

Stephanie: vroeger dacht ik ook dat ik meerdere kinderen zou mogen krijgen en had ik niet verwacht in het buitenland te wonen met een man die, toen ik hem ontmoette, al kinderen had. Uiteindelijk heb ik afwegingen gemaakt en beslissingen genomen waarvan ik dacht (en denk) dat die goed waren. Ik had mij in ons geval kunnen voorstellen dat ik weer helemaal geobsedeerd zou worden en meegesleurd zou worden in zo’n IVF traject, daarbij uit het oog verliezend wat wij eigenlijk al hadden/hebben. Het leven loopt zoals het loopt en is gewoon niet maakbaar. En wat Isalinde ook terecht schrijft: je weet niet hoe het leven er met meerdere kinderen uit had gezien.

Verder eens met Nars: het wordt, althans dat is ook mijn ervaring, steeds makkelijker. Waar ik het vroeger nog wel eens moeilijk vond wanneer mensen de keus voor een tweede wel maakte, heb ik daar nu geen moeite meer mee. Maar dat is wel een proces geweest.

@Ollie: ik denk dat je in de war bent met Pluma, ik ben helemaal niet creatief:-) Dochter overigens wel.

Over verwend zijn: onze dochter wordt best verwend maar ze waardeert alles wat ze krijgt en is dankbaar voor wat ze heeft (dat spreekt ze ook regelmatig uit). Bovendien kan ze goed delen. Vind ik allebei belangrijke eigenschappen.

Isalinde schreef: ↑

12-07-2023 18:23

@Ollie: ik denk dat je in de war bent met Pluma, ik ben helemaal niet creatief:-) Dochter overigens wel.

Over verwend zijn: onze dochter wordt best verwend maar ze waardeert alles wat ze krijgt en is dankbaar voor wat ze heeft (dat spreekt ze ook regelmatig uit). Bovendien kan ze goed delen. Vind ik allebei belangrijke eigenschappen.

Oeps sorry, dat was inderdaad een reactie op Pluma.

Wbt verwend zijn vind ik het nog lastig om daar iets over te zeggen met een peuterpuber in huis, gezien ze zich dan allemaal als verwende krengen gedragen hahaha. Maar als het goed is is dat een fase...

Ik merk wel dat wij nog erg geneigd zijn om onze dagplanning af te stemmen op onze dochter. Bijvoorbeeld vrij strikt met haar bedtijd, terwijl ze heus wel eens een uurtje langer op kan blijven als we ergens gezellig op bezoek zijn. Of elke vrije dag een leuk (kinder)uitje plannen terwijl ze ook wel een dag thuis kan rondhangen of met ons mee naar de meubelboulevard kan ofzo, haha. Dat is denk ik ontstaan doordat ze een overgevoelige (huil)baby was waarbij we wel alles om haar behoeftes móésten bouwen. Nu ze ouder is kan dat wel wat losser allemaal, maar dat gaat niet vanzelf en ik denk dat dat mede komt doordat ze ons enige kind is.

@Ollie: geen probleem!

Heftig dat je een dochter een huilbaby was, dat moet behoorlijk pittig voor jullie zijn geweest.

Wij waren ook altijd vrij strikt met bv bedtijden, vriendinnen met meerdere kinderen zijn daar idd vaak wat losser in. Aan de andere kant had (en heeft) onze dochter baat bij rust en regelmaat, dat verschilt natuurlijk ook per kind. Ze heeft soms echt behoefte aan een rustdagje om bij te komen en geeft dat ook zelf aan.

Wij doen ook veel leuke dingen op haar vrije dagen, ik geniet daar erg van. Ze is nu bijna 9 dus ik weet ook niet hoe lang ze nog met me op stap wil:-)

ollie-ollie schreef: ↑

13-07-2023 11:19

Oeps sorry, dat was inderdaad een reactie op Pluma.

Wbt verwend zijn vind ik het nog lastig om daar iets over te zeggen met een peuterpuber in huis, gezien ze zich dan allemaal als verwende krengen gedragen hahaha. Maar als het goed is is dat een fase...

Ik merk wel dat wij nog erg geneigd zijn om onze dagplanning af te stemmen op onze dochter. Bijvoorbeeld vrij strikt met haar bedtijd, terwijl ze heus wel eens een uurtje langer op kan blijven als we ergens gezellig op bezoek zijn. Of elke vrije dag een leuk (kinder)uitje plannen terwijl ze ook wel een dag thuis kan rondhangen of met ons mee naar de meubelboulevard kan ofzo, haha. Dat is denk ik ontstaan doordat ze een overgevoelige (huil)baby was waarbij we wel alles om haar behoeftes móésten bouwen. Nu ze ouder is kan dat wel wat losser allemaal, maar dat gaat niet vanzelf en ik denk dat dat mede komt doordat ze ons enige kind is.

Heel herkenbaar, zoon was ook een huilbaby. Dat systeem dat compleet om hem (en hond, die had ook vaste tijden natuurlijk ) draaide ging er pas langzaam uit toen hij naar school ging.

Qua verwennen: het is zo subjectief. Mijn schoonzussen vinden mijn zoon een verwend nest. Mijn zus vindt hem helemaal geen verwend nest. Het is maar wat je gewend bent denk ik. Zo ben ik zelf bijvoorbeeld opgevoed door ouders die een fiets als een basisitem zagen. Zo zie ik dat ook. Dus ik zou nooit een nieuwe fiets (tweedehands of echt nieuw) laten doorgaan voor verjaardagscadeau. Ik game van tijd tot tijd ook graag dus is er een PlayStation 5 in huis. En natuurlijk heeft zoon meer vrije tijd om te gamen dan ik en gebruikt ‘m ook meer. En heeft geen broer/zus waarmee hij het ding moet delen. Vinden schoonzussen ook ‘verwend’ want ‘hij heeft al een Nintendo Switch’. Ja, gekregen voor zijn verjaardag van grootouders.
Vergeleken met zijn vrienden valt hij echt niet uit de toon qua materiële spullen. Qua aandacht: logisch dat als je maar één kind hebt daar de aandacht naartoe gaat. Maar ik denk niet dat in een gezin met twee kinderen de kinderen gelijk 50% minder aandacht krijgen.

Enige verschil dat ik echt vrij vroeg al zag: niet kunnen ‘ruziemaken’/afspraken maken. Dat hij als peutertje in een zandbak zat met zijn emmertje en schepje, er een tweede kindje zijn schepje pakte en hij gewoon bleef zitten wachten met zijn emmertje totdat het schepje terug zou komen. Of alles afgeven als een ander kind zei: ‘Ik wil die step’. En dan kwam hij na een half uur wachten terug naar huis en wist niet waar zijn step was.

Later met speelafspraakjes: vriendje A kondigt aan te gaan voetballen, zoon zegt te gaan fietsen. Vriendje A in tranen want er is ‘ruzie’. Zoon snapt het niet want er is geen ruzie ze gaan alleen iets anders doen. Dat ik echt de eerste drie keer heb moeten sturen (je kunt samen overleggen, ideeën delen en dan kiezen wat beiden leuk vinden om te doen). Ging echt met sprongen vooruit toen hij ook vriendinnetjes kreeg want die vertelden hem wel hoe en wat . Zal nooit vergeten hoe hij als 6-jarige thuiskwam met de mededeling dat hij verkering had. Ik mooi zeggen: ‘Oh wat leuk, met wie?’. En zoon direct huilen en zeggen: ‘Met ‘Anna’ maar ik wil helemaal geen verkering met Anna’. Dat je ook ‘nee’ kon zeggen als een meisje eenzijdig mededeelde dat ze voortaan zijn exclusieve vriendin was, was niet in hem opgekomen.
Makkelijk met zijn spullen qua gebruik en uitlenen want als iets stuk of verloren gaat komt er wel vervanging.

Hoi hoi..
Ik dacht ik schrijf toch mee in dit topic. Niet omdat ik geen tweede kind zou willen.. Maar meer omdat ik me af vraag of ik dat nog wel durf/ lichamelijk trek..

We hebben een dochter van 6. Na haar bevalling geworsteld met een post partum depressie en ajd hypertensie tijdens haar zwangerschap.

Na lang twijfelen vorig jaar mei besloten zwanger te willen worden en ondanks alle angsten voor een tweede te gaan.. helaas een miskraam in augustus.

Afgelopen maand bevallen van een stilgeboren zoontje door een mola tweeling zwangerschap met daardoor in tweede trimester een zwangerschap vergiftiging..

Ik wil wel. Maar durf niet meer.
Zoveel ellende en verdriet gehad en ben inmiddels ook 35 dus vind mezelf ook niet de jongste meer en kan die niet heel lang nog wikken en wegen.

Ergens denk ik. Het is goed zo.. een gezonde dochter en een zoontje in de hemel.

Ga verder met leven en wees gelukkig.
Mijn leven staat nu al zo lang in het teken van zwanger worden en ontzwangeren...

Ach lieve Babs... het is zo vers allemaal.. geef jezelf wat tijd... over een jaar kan je ook nog een keuze maken.. een meer weloverwogen keuze denk ik want je zit nog vol in de rouw en in herstel..

Wat zeggen de artsen over de medische risico's?

Ach lieve Babs. Natuurlijk mag je meeschrijven. Ik sluit mij ook aan bij Enigme: het is ontzettend vers en ontzettend verdrietig. Ik snap de angst dat je niet nog een keer een zwangerschap en een kind wil verliezen, zeker na de heftige voorgeschiedenis. Natuurlijk heb je een prachtige dochter, maar dat doet niets af aan de pijn en het verlies van je zoontje.

Och Babs wat een ellende zeg
Ik snap wel dat je nu zegt, ik doe dit niet meer.

Ik denk dat het wel helend kan werken om hier mee te schrijven. Gewoon omdat je hier niet in de optie 2e kind wordt geduwd en alle vooroordelen over enig kinderen worden getackeld. Mocht je over een tijdje dan toch nog voor een tweede willen gaan dan is dat ook helemaal prima toch.

Al is het hier wel relatief rustig, omdat het hebben van 1 kind nou ook weer niet zo anders is dan het hebben van meer kinderen. En zodra je het hebt omarmd valt er ook niet meer zo veel over te praten (heb ik dan)

Enigme schreef: ↑

28-07-2023 07:25

Ach lieve Babs... het is zo vers allemaal.. geef jezelf wat tijd... over een jaar kan je ook nog een keuze maken.. een meer weloverwogen keuze denk ik want je zit nog vol in de rouw en in herstel..

Wat zeggen de artsen over de medische risico's?

Ja ik word wel 36 dit jaar... Dus ergens vind ik een jaar wachten dan te lang. Maar vraag me dus af of ik het nog wel moet "proberen"..
Maargoed het is nu nog te vers. Misschien nog een maand of 3 aan kijken..

Wat betreft medische risicos is het een kans van 1 procent dat ik weer een Mola zou krijgen ( bij een eenling zwangerschap dan..)
En het risico op zwangerschap vergiftiging heb ik nog geen inzicht op... Bij mn dochter was het heel mild... En nu bij mn zoontje kwam de zwangerschap vergiftiging zo vroeg in de zwangerschap volgens de gynaecoloog door de Mola placenta. Hij gaat ervanuit dat mijn lichaam niet zo heftig reageert bij een "gezonde zwangerschap/placenta" maargoed ik moet ook nog zicht krijgen op mn lichamelijk situatie (nieren, lever, schildklier)

Oja en ik denk ook dat ik een plaatje moet loslaten in mijn hoofd.. ik had bedacht voor mn 35e 2 kinderen te hebben en wilde niet meer dan 5 jaar leeftijd verschil tussen mn kinderen... Maarja dat is het leven.. niet alles is te plannen en regenen. Als we het echt nog zouden willen en durven. Dan ben ik maar 37 of 38.. en mn dochter 8 of 9.. so be it.

Babs87 schreef: ↑

28-07-2023 16:22

Oja en ik denk ook dat ik een plaatje moet loslaten in mijn hoofd.. ik had bedacht voor mn 35e 2 kinderen te hebben en wilde niet meer dan 5 jaar leeftijd verschil tussen mn kinderen... Maarja dat is het leven.. niet alles is te plannen en regenen. Als we het echt nog zouden willen en durven. Dan ben ik maar 37 of 38.. en mn dochter 8 of 9.. so be it.

Dat plaatje… ach dat is denk ik nu niet zo belangrijk. Als je, en dat kun je nu misschien nog helemaal niet beoordelen, er ooit weer aan toe bent (en dat is een ALS), is dat iets voor dat moment. Je zit waarschijnlijk nog zo ontzettend in de kreukels: fysiek en psychisch. Jullie hebben een enorme klap gehad Op zo’n manier afscheid moeten nemen van een gewenste zwangerschap is wreed. Hoe is je dochter er onder?
Als je het troost biedt, kun je natuurlijk hier schrijven.

Ter introductie: Ik ben Baggal, 40, en moeder van een uit ICSI ontstane dochter: geen bewuste keuze om het bij een te houden, meer de omstandigheden, en heb daar inmiddels helemaal vrede mee (duurde wel even). Maar mijn man en ik zijn dan ook op het hoogtepunt gestopt: onze laatste poging was opeens raak tegen alle verwachtingen in en wilde/konden niet nogmaals een traject in. Het is anders dan het plaatje dat ik ooit voor ogen had, maar wel goed zo.

Lieve Babs, heel veel liefs en pas goed op jezelf.

Baggal schreef: ↑

28-07-2023 18:39

Dat plaatje… ach dat is denk ik nu niet zo belangrijk. Als je, en dat kun je nu misschien nog helemaal niet beoordelen, er ooit weer aan toe bent (en dat is een ALS), is dat iets voor dat moment. Je zit waarschijnlijk nog zo ontzettend in de kreukels: fysiek en psychisch. Jullie hebben een enorme klap gehad Op zo’n manier afscheid moeten nemen van een gewenste zwangerschap is wreed. Hoe is je dochter er onder?
Als je het troost biedt, kun je natuurlijk hier schrijven.

Ter introductie: Ik ben Baggal, 40, en moeder van een uit ICSI ontstane dochter: geen bewuste keuze om het bij een te houden, meer de omstandigheden, en heb daar inmiddels helemaal vrede mee (duurde wel even). Maar mijn man en ik zijn dan ook op het hoogtepunt gestopt: onze laatste poging was opeens raak tegen alle verwachtingen in en wilde/konden niet nogmaals een traject in. Het is anders dan het plaatje dat ik ooit voor ogen had, maar wel goed zo.

Lieve Babs, heel veel liefs en pas goed op jezelf.

Dat plaatje moet ik ook bijstellen! Zo gaat dat in het leven. Life happens while you are busy making plans. Zoiets. Haha.

Ik moet eerst maar eens herstellen en dan zien we wel weer verder.

Uit jou verhaal blijkt ook maar weer dat leven niet maakbaar is. En ik vind ook dat je dan moet gaan kijken naar wat je wèl hebt. Zoals jullie toch een dochter hebben gekregen. Hoe mooi is dat na zo een intensief traject.

Bedankt voor je bemoedigende woorden. Ik zal hier zeker van me afschrijven

Verwennen
Ik denk dat het erg persoonlijk is wanneer je een kind verwend en wanneer niet, dat blijkt ook maar aan de schoonzussen van lemoos.
Hier wordt N enigzins verwend. Krijgt, vooral van mij,, sneller iets kleins toegestopt. Speelding van de Kruidvat bijvoorbeeld. Ik probeer er wel op te letten en hem ook te leren dat hij dankbaar moet zijn voor de dingen die hij krijgt.

Dagplanning
Zoon was als newborn al erg gemakkelijk. We hielden ons altijd wel zo veel mogelijk aan een dagplanning. Voeding op vaste momenten en slaapmomenten. Gingen we een dagje weg ofzo dan waren we daar, zeker qua slapen, makkelijker mee. Zoon logeerde al met 8 weken een nachtje bij mijn ouders. Dit heeft hij altijd prima gevonden, ging ook goed en nog is het geen enkel probleem. Maar tijdens het logeren, wat al snel 2 nachtjes werden, gaan dingen ook anders. Al is het maar qua omgeving. We waren dus vrij gemakkelijk daarin. Puur ook omdat N er goed mee om kon gaan. Mijn nichtje vond het veel lastiger. Vond ik soms wel sneu voor mijn zusje. Niet dat mijn nichtje er wat aan kon doen maar N was zo makkelijk dat dat best wel een contrast kon zijn. Nichtje had ook veel last van krampjes.
Zo is elk kind maar ook elke ouder anders.

Vorige week had ik even een moeilijk moment toen ik opeens iemand zag die zwanger was vd tweede. Iemand van de psz, ken haar verder niet, waarschijnlijk doordat de oudste dezelfde naam heeft als N. Dat het daarom extra confronterend was ofzo. Ik was er in de middag nog verdrietig over. Heb het maar even geaccepteerd en het is nu weer oke.

Denk soms wel met enig heimwee terug aan de babytijd. Dat kleine, al was dat soms ook weleens lastig, maar omdat hij zzo gemakkelijk was, was dat meer een uitzondering dan regel. Komt denk ik ook omdat ik de eerste maanden niet lekker in mijn vel zat. Ik zat tegen een postnatale depressie aan. De eerste 2-3 weken (kraamweek enz) heb ik heel weinig geslapen. Pure slapenloosheid terwijl ik wel heel moe was. Voor mijn gevoel heb ik dingen gemist. Ook na die periode. Zag ik een zusje met hem op de grond spelen en dacht dan: dat wil ik ook. Maar ik was in mijn kop te druk met de moetjes rondom het huishouden bijvoorbeeld. Kind heeft er niets aan overgehouden maar ik vind het soms wel eens jammer.

@Babs87
Wat een heftige periode hebben jullie gehad zeg, poeh..
Ik kan me indenken dat je het nu niet goed weet, wat willen we en wat is wijsheid.
En dat plaatje in je hoofd bijstellen is lastig maar wel goed. Sterkte met alles.
KIjken naar wat we wel hebben is zeker een hele belangrijke,

Ik zal me ook nog even voorstellen:
Ik ben TO, nu een andere naam. 35 jaar, getrouwd en een zoon van ruim 3 jaar.
De reden dat het bij een kind blijft is mijn ADHD en mijn man is doof wat maakt dat alles net even wat meer vraagt, qua communicatie bijv maar ook 2 vriendengroepen. Mijn man heeft ook niet de wens voor een 2de. En dat is al genoeg reden om het niet te doen, maar voor mij persoonlijk is het met name de ADHD. De Gebarentaal maakt het er niet gemakkelijker op. We kunnen goed communiceren hoor maar het duurt allemaal wat langer.
Mijn belastbaarheid is ook niet hoog. Misschien al gelezen maar ik ben herstellende van een burnout.
Je weet het nooit zeker en het klinkt wat negatief over mezelf maar ik denk dat ik er ook geen leukere moeder van wordt. Ik kan nu al snel overprikkeld e.d. raken en kan daardoor minder hebben. Met 2 is het nog drukker enz.
Langer wachten kan maar veranderd ten diepste het drukke niet ook al zal N dan al naar school zijn. Dan krijg je weer vriendjes, sport en dat soort. Ook speelt leeftijd een rol.
Binnenkort wordt mijn man gesteriliseerd, dat zal ook rust geven, want dan is de keus er simpelweg niet meer. Zeg ik nu heel nuchter maar er zal die dag best ff gejankt worden door mij, toch het definitieve. Diep in mijn hart weet ik dat het goed is, dat we compleet zijn. Soms voel ik ook dat ik eigenlijk helemaal geen wens heb voor een tweede kind. Dat het meer het standaard plaatje is. Dat voelde ik voor het eerst nadat mijn zusje vertelde zwanger te zijn.

Conclusie: we zijn compleet