Kinderen
alle pijlers
Hoe weet je of je gezin compleet is?
vrijdag 7 maart 2025 om 12:38
Hoi forummers,
De laatste tijd zit ik er behoorlijk mee, hoe weet je nou wanneer je gezin compleet is? Wij hebben een zoon van bijna 3. We hebben een pittige babytijd gehad met mentale problemen bij zowel mij als mijn man. Ons zoontje doet het geweldig, is een vrolijk en erg makkelijk kereltje. Het gaat vaak door me heen… wat nu? De gedachte aan een zwangerschap/kraamtijd benauwt me enorm, ik heb het verwerkt, maar er blijft een soort grijze wolk voor me omheen hangen. De ruimte en liefde voor nog een kindje is er wel, maar ik vraag me ook af of ik me toch niet door de maatschappij onder druk gezet voel om er weer aan te beginnen. Veel mensen die tegelijk met mij zwanger waren, zijn nu zwanger van de tweede of hebben die al. Als ik mijn zoontje dan alleen in de zandbak zie zitten, voel ik me schuldig en gun ik hem ook een broertje of zusje. Tegelijkertijd weet ik niet of ik er klaar voor ben en ook niet of ik dat ooit weer ga zijn. Ik ben begin 30, dus we hebben nog tijd biologisch gezien, maar dan is het leeftijdsverschil ook weer een stuk groter en dan verwacht ik dat het ‘samen spelen’ ook weer anders is. De gedachte dat het goed zo is, stelt me gerust, alleen tegelijkertijd komt dat gepaard met schuldgevoel, angst om spijt te krijgen later… totaal irrationeel, maar een goede vriendin heeft ook geen broers of zussen en beide ouders zijn overleden op jonge leeftijd. Ik vind die gedachte heel naar als ik denk dat dit ook zou kunnen gebeuren met onze zoon. En zo maalt het maar door in mijn hoofd. Ook zwangerschapsaankondigingen van anderen voelen vaak niet zo fijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk voor anderen dat ze gezinsuitbreiding krijgen, maar het voelt gewoon elke keer als een soort dreun. Hoe weet je nou of het goed is? En hoe laat ik dit (voor nu) een beetje los? En hoe is dat nou, een gezin met 1 kind? Hebben jullie terugkijkend spijt van deze beslissing?
Ik hoop op wat ervaringen (en er wordt nog steeds aan gewerkt bij therapie).
Bedankt!
De laatste tijd zit ik er behoorlijk mee, hoe weet je nou wanneer je gezin compleet is? Wij hebben een zoon van bijna 3. We hebben een pittige babytijd gehad met mentale problemen bij zowel mij als mijn man. Ons zoontje doet het geweldig, is een vrolijk en erg makkelijk kereltje. Het gaat vaak door me heen… wat nu? De gedachte aan een zwangerschap/kraamtijd benauwt me enorm, ik heb het verwerkt, maar er blijft een soort grijze wolk voor me omheen hangen. De ruimte en liefde voor nog een kindje is er wel, maar ik vraag me ook af of ik me toch niet door de maatschappij onder druk gezet voel om er weer aan te beginnen. Veel mensen die tegelijk met mij zwanger waren, zijn nu zwanger van de tweede of hebben die al. Als ik mijn zoontje dan alleen in de zandbak zie zitten, voel ik me schuldig en gun ik hem ook een broertje of zusje. Tegelijkertijd weet ik niet of ik er klaar voor ben en ook niet of ik dat ooit weer ga zijn. Ik ben begin 30, dus we hebben nog tijd biologisch gezien, maar dan is het leeftijdsverschil ook weer een stuk groter en dan verwacht ik dat het ‘samen spelen’ ook weer anders is. De gedachte dat het goed zo is, stelt me gerust, alleen tegelijkertijd komt dat gepaard met schuldgevoel, angst om spijt te krijgen later… totaal irrationeel, maar een goede vriendin heeft ook geen broers of zussen en beide ouders zijn overleden op jonge leeftijd. Ik vind die gedachte heel naar als ik denk dat dit ook zou kunnen gebeuren met onze zoon. En zo maalt het maar door in mijn hoofd. Ook zwangerschapsaankondigingen van anderen voelen vaak niet zo fijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk voor anderen dat ze gezinsuitbreiding krijgen, maar het voelt gewoon elke keer als een soort dreun. Hoe weet je nou of het goed is? En hoe laat ik dit (voor nu) een beetje los? En hoe is dat nou, een gezin met 1 kind? Hebben jullie terugkijkend spijt van deze beslissing?
Ik hoop op wat ervaringen (en er wordt nog steeds aan gewerkt bij therapie).
Bedankt!
vrijdag 7 maart 2025 om 12:46
Dat wist ik niet, hij kwam door mijn spiraal heen. Desondanks was hij wel erg gewenst en ik vind het moederschap zwaar, maar echt prachtig. Van hem zou ik er wel 10 willen, zeg maar. Maar zwanger zijn, de babytijd, de overgang van 1 naar 2… ik weet het gewoon niet
vrijdag 7 maart 2025 om 12:48
vrijdag 7 maart 2025 om 12:53
vrijdag 7 maart 2025 om 12:55
Dat is wel heel makkelijk gezegd als je niet helemaal weet hoe zwaar TO het heeft gehad bij de eerste.
TAFKAPML
vrijdag 7 maart 2025 om 13:01
Anders wals je ff compleet over iemands gevoelens heen zeg.
Hier ook 1 kind en ik wist het meteen na de geboorte. De kraamtijd en de eerste 2 jaren waren hier ook heel zwaar, pnd erbij (met gedachtes over dat ik zonder kind verder wilde) ook nog. Ik heb me zo ontzettend ellendig gevoeld het eerste jaar. Iemand die nu zegt “joh, het is maar een jaartje”, die kan ik wel een knal voor z’n harses geven. En al helemaal onder het mom “2 spelende kindjes is zoveel leuker”. Ga toch weg, 1 spelend kind is net zo leuk. En als ik om me heen de mensen met 2 kinderen hoor, dan ben ik heeeeel erg blij dat ik dat allemaal niet mee heb hoeven maken. Telkens opnieuw ruzie onderling, het gekibbel continu, de drukte in huis, minder tijd voor jezelf, financieel (2 is toch duurder dan 1). Voor sommige mensen is 1 kind gewoon de beste keus. Hoe je dat weet, tja ik voelde het gewoon. En ze vind het ook veel fijner dat ze geen broertje of zusje heeft. Die vind een vakantie met neefjes/nichtjes prima, maar trekt zich dan regelmatig terug en verlangt ook naar rust. Hier heeft het dus prima uitgepakt en ze weet natuurlijk ook niet beter. Tuurlijk denk ik er wel eens over na dat ze alleen is als wij er niet meer zijn. Maar we weten sowieso niet wat er gaat gebeuren. Misschien vind ze een partner met 4 broers/zussen, wil ze later sowieso alleen blijven en vind ze het geen enkel probleem, ze kan ook voor ons overlijden (wat ik toch echt niet hoop, maar het kan allemaal). Dus tja, ik kan me daar nu heel druk om gaan maken maar ik kan beter gewoon genieten van ons kind en veel leuke dingen samen doen
en wat de keus ook wordt, het is jullie keus en daar heeft niemand iets over te zeggen!
vrijdag 7 maart 2025 om 13:09
Ken ook voorbeelden waar de 2e echt heel veel zwaarder was dan de 1e. Huilbaby, ging trouwens door tot peutertijd. Ook genoeg voorbeelden waar broers/zussen helemaal niet leuk meer elkaar spelen.
Ben ook van mening bij twijfel niet doen.
vrijdag 7 maart 2025 om 13:11
Misschien ben ik voor jou geen goed voorbeeld, want ik wist vanaf het begin heel zeker dat ik één kind wilde, geen twee of drie of zes. Gewoon: een. Dat past bij mij, en het past ook bij mijn (ex)man. We waren het er meteen over eens: we willen graag een kind, dan hebben we een klein, compact gezin dat overzichtelijk is en waar we allebei nog een leven naast kunnen hebben. Dat laatste wisten we van tevoren natuurlijk niet zeker, maar in de praktijk is inderdaad gebleken dat het gezinsleven met één kind redelijk flexibel is. Wij bleven voor ons gevoel lange tijd 'een stel met een kind' in plaats van een 'volwassen' gezin, en dat paste ook bij ons.
Ik ben iemand die veel tijd voor zichzelf nodig heeft. Dat was een belangrijke overweging. Ik ben niet heel georganiseerd, zeg maar redelijk chaotisch, en dat speelde ook mee. Dat onze dochter geen broertjes of zusjes zou krijgen, heeft me eigenlijk nooit zo beziggehouden: sociale contacten kun je overal opdoen, en op vakanties kun je een vriendje/vriendinnetje meenemen, of je gaat samen met een ander gezin.
De druk van buitenaf heb ik nooit gevoeld, omdat ik meteen al zei: 'Dit is het, één kind is precies goed.' Niemand in mijn vriendenkring informeerde dus naar een volgende zwangerschap, en als een kennis er toevallig toch naar vroeg, kon ik in alle eerlijkheid zeggen dat mijn kinderwens helemaal vervuld was.
Ik zou, als ik jou was, nagaan wat je verwacht van jullie gezin in de toekomst: hoe zie je het voor je, wil je met een grote kinderschare rond de eettafel zitten, of ben je net zo gelukkig met z'n drietjes? Ik zie om me heen dat vriendinnen heel vaak het gezin waarin ze zelf zijn opgegroeid als voorbeeld nemen: komen ze uit een gezin met 4 kinderen, dan hebben ze er zelf ook vaak 4. Dat is een dynamiek die ze kennen en die blijkbaar goed bevalt.
Ik ben iemand die veel tijd voor zichzelf nodig heeft. Dat was een belangrijke overweging. Ik ben niet heel georganiseerd, zeg maar redelijk chaotisch, en dat speelde ook mee. Dat onze dochter geen broertjes of zusjes zou krijgen, heeft me eigenlijk nooit zo beziggehouden: sociale contacten kun je overal opdoen, en op vakanties kun je een vriendje/vriendinnetje meenemen, of je gaat samen met een ander gezin.
De druk van buitenaf heb ik nooit gevoeld, omdat ik meteen al zei: 'Dit is het, één kind is precies goed.' Niemand in mijn vriendenkring informeerde dus naar een volgende zwangerschap, en als een kennis er toevallig toch naar vroeg, kon ik in alle eerlijkheid zeggen dat mijn kinderwens helemaal vervuld was.
Ik zou, als ik jou was, nagaan wat je verwacht van jullie gezin in de toekomst: hoe zie je het voor je, wil je met een grote kinderschare rond de eettafel zitten, of ben je net zo gelukkig met z'n drietjes? Ik zie om me heen dat vriendinnen heel vaak het gezin waarin ze zelf zijn opgegroeid als voorbeeld nemen: komen ze uit een gezin met 4 kinderen, dan hebben ze er zelf ook vaak 4. Dat is een dynamiek die ze kennen en die blijkbaar goed bevalt.
vrijdag 7 maart 2025 om 13:12
Zo, dat is nogal een aanname. Kan bij jou misschien zo zijn geweest, maar je hebt geen idee hoe het bij een ander is.
"Die paar maandjes" kunnen voor anderen misschien 9 helse maanden zijn (geweest) met mogelijk nog een postnatale depressie wanneer het kind er is.
Daarbij heb je werkelijk geen idee wat voor kind je krijgt. "Kraamtijd vliegt voorbij" ja, als je een gezond kind hebt en zelf fysiek en mentaal stabiel, geen huilbaby en het gaat in de rest van je omgeving ook lekker.
@to, lastige keuze. Samen spelen kun je niet afdwingen, of kinderen nou een klein leeftijdsverschil hebben of groot, als het klikt, dan klikt het samen.
Wij wilden heel graag twee kinderen, maar toen wij de keuze maakten om na onze 1e de anticonceptie weer de deur uit te doen, wist ik dat het een zware tijd zou gaan worden. Daar heb ik bewust voor gekozen, doorbijten, met het grotere doel (gezin met 2 kinderen) als ambitie. Ik heb dat altijd in het achterhoofd gehouden, wetende waar ik het voor deed. Maar ik vond het heel zwaar.
Ondanks dat ik graag 3 kinderen had gewild, heb ik nu heel duidelijk het gevoel van 'het is goed zo'
Zie jij het zitten om jouw/jullie gezondheid en geluk on hold te zetten om over 2 jaar gelukkig te zijn met een gezin van 4? Of heb je het gevoel van 'nee, ik ben zo ook gelukkig en we houden het hierbij, het is goed zo'?
vrijdag 7 maart 2025 om 13:17
Ik vond de 2e veel makkelijker dan de eerste. Bij de 1e maakte ik mij overal druk over. Als het consultatiebureau zei dat ze te dik, dun was. Als ze zeiden dat ze nu toch wel had moeten kruipen, optrekken, zitten. Pff, nachten lag ik wakker.
Bij de 2e had ik alles al een keer meegemaakt en was ik een behoorlijk relaxte moeder.
Maar dat zijn alleen maar mijn ervaringen, jij zult dat voor jezelf moeten beslissen.
Sterkte en het enige wat je hebt is je gevoel. Ik denk dat die je allang antwoord heeft gegeven .
Bij de 2e had ik alles al een keer meegemaakt en was ik een behoorlijk relaxte moeder.
Maar dat zijn alleen maar mijn ervaringen, jij zult dat voor jezelf moeten beslissen.
Sterkte en het enige wat je hebt is je gevoel. Ik denk dat die je allang antwoord heeft gegeven .
vrijdag 7 maart 2025 om 13:19
vrijdag 7 maart 2025 om 13:24
Wij hadden vooraf het idee 2 of 3 kinderen te willen (als dat ons gegeven zou zijn). De eerste zwangerschap verliep zeer moeizaam en ook de kraamperiode was geen roze wolk, maar toch wisten we zeker dat we een 2de wilden. Na de geboorte van de 2de is dat gevoel dat we heel graag een 3de willen er niet. Mocht ik zwanger worden dan is een 3de welkom, maar we hebben geen actieve kinderwens meer. Ik zou je gevoel (en dat van je partner) volgen. Als je de wens niet hebt is het toch goed zo? Wie weet komt het later nog. Wat andere mensen ervan vinden vind ik niet belangrijk. Het gaat om jullie gezin. Onze 2 kinderen kunnen heel leuk met elkaar spelen, maar ik zie om me heen dat dat ook zeker niet vanzelfsprekend is.
vrijdag 7 maart 2025 om 13:26
Ik kan wel wat met je delen, misschien heb je er wat aan.
Hier zwanger van de eerste , enorm gewenst na traject, de bevalling was prima, maar de babytijd was heel heftig, van een heftige intense kraamtijd tot aan later met opnames in het ziekhenhuis ect, ik wist zeker ik wilde geen tweede , de eerste weken waren geen roze wolk, het was zwaar en ik denk er niet graag aan terug,
Aantal weken verder was ik weer zwanger niet bewust( en voorbehoedsmiddel deed zijn werk niet) want ik wilde geen tweede , ik wilde het niet nog een keer meemaken, ik was nog gesloopt en man en ik zaten er mentaal doorheen.
Ik had niet door dat ik zwanger was, allerlei klachten ect, tot mijn moeder zei , volgens mij ben je gewoon zwanger, test gedaan en ja hoor 2 dikke strepen.
We waren een paar minuten in complete paniek, maar alles in mij riep dat ook dit kind gewoon welkom was.
De eerste maanden met de tweede erbij waren intens, maar anders, het verliep natuurlijker, veel minder onzekerheid en zoon hobbelde mee in het ritme wat we al hadden.
8 jaar verder nu en man ik spat nog uit elkaar van trots en liefde voor die 2 , was het makkelijk nee, maar goed ik had het niet willen missen, het heeft mij en man ook gevormd en veranderd, wat ik nu als positief ervaar.
Ik heb geen tips of raad, het is echt een gevoel ja of nee, en je schuldig voelen is nergens voor nodig, je bent een goede moeder nu , wat je ook besluit nu of later.
Hier zwanger van de eerste , enorm gewenst na traject, de bevalling was prima, maar de babytijd was heel heftig, van een heftige intense kraamtijd tot aan later met opnames in het ziekhenhuis ect, ik wist zeker ik wilde geen tweede , de eerste weken waren geen roze wolk, het was zwaar en ik denk er niet graag aan terug,
Aantal weken verder was ik weer zwanger niet bewust( en voorbehoedsmiddel deed zijn werk niet) want ik wilde geen tweede , ik wilde het niet nog een keer meemaken, ik was nog gesloopt en man en ik zaten er mentaal doorheen.
Ik had niet door dat ik zwanger was, allerlei klachten ect, tot mijn moeder zei , volgens mij ben je gewoon zwanger, test gedaan en ja hoor 2 dikke strepen.
We waren een paar minuten in complete paniek, maar alles in mij riep dat ook dit kind gewoon welkom was.
De eerste maanden met de tweede erbij waren intens, maar anders, het verliep natuurlijker, veel minder onzekerheid en zoon hobbelde mee in het ritme wat we al hadden.
8 jaar verder nu en man ik spat nog uit elkaar van trots en liefde voor die 2 , was het makkelijk nee, maar goed ik had het niet willen missen, het heeft mij en man ook gevormd en veranderd, wat ik nu als positief ervaar.
Ik heb geen tips of raad, het is echt een gevoel ja of nee, en je schuldig voelen is nergens voor nodig, je bent een goede moeder nu , wat je ook besluit nu of later.
Het ergste moet nog komen!
vrijdag 7 maart 2025 om 13:28
Dit. Ik wist het alleen niet meteen na de bevallig al. Ik heb lang getwijfeld, mede door jouw overwegingen TO. Ik gun dochter een zusje of broertje. En daarnaast veel (onbewuste en onbedoelde) druk van buitenaf dat het “zo hoort”. Maar sinds kort is het besluit er dat het goed is zo. We hebben her makkelijkste kind van de wereld en mn zwangerschap was een makkie maar ik wil het gewoon niet. Met name vanwege wat Claire omschrijft. Ik hou van mn eigen tijd en relatieve rust. Dat maakt me denk ik ook een leukere mama.Claire45 schreef: ↑07-03-2025 13:11Misschien ben ik voor jou geen goed voorbeeld, want ik wist vanaf het begin heel zeker dat ik één kind wilde, geen twee of drie of zes. Gewoon: een. Dat past bij mij, en het past ook bij mijn (ex)man. We waren het er meteen over eens: we willen graag een kind, dan hebben we een klein, compact gezin dat overzichtelijk is en waar we allebei nog een leven naast kunnen hebben. Dat laatste wisten we van tevoren natuurlijk niet zeker, maar in de praktijk is inderdaad gebleken dat het gezinsleven met één kind redelijk flexibel is. Wij bleven voor ons gevoel lange tijd 'een stel met een kind' in plaats van een 'volwassen' gezin, en dat paste ook bij ons.
Ik ben iemand die veel tijd voor zichzelf nodig heeft. Dat was een belangrijke overweging. Ik ben niet heel georganiseerd, zeg maar redelijk chaotisch, en dat speelde ook mee. Dat onze dochter geen broertjes of zusjes zou krijgen, heeft me eigenlijk nooit zo beziggehouden: sociale contacten kun je overal opdoen, en op vakanties kun je een vriendje/vriendinnetje meenemen, of je gaat samen met een ander gezin.
De druk van buitenaf heb ik nooit gevoeld, omdat ik meteen al zei: 'Dit is het, één kind is precies goed.' Niemand in mijn vriendenkring informeerde dus naar een volgende zwangerschap, en als een kennis er toevallig toch naar vroeg, kon ik in alle eerlijkheid zeggen dat mijn kinderwens helemaal vervuld was.
Ik zou, als ik jou was, nagaan wat je verwacht van jullie gezin in de toekomst: hoe zie je het voor je, wil je met een grote kinderschare rond de eettafel zitten, of ben je net zo gelukkig met z'n drietjes? Ik zie om me heen dat vriendinnen heel vaak het gezin waarin ze zelf zijn opgegroeid als voorbeeld nemen: komen ze uit een gezin met 4 kinderen, dan hebben ze er zelf ook vaak 4. Dat is een dynamiek die ze kennen en die blijkbaar goed bevalt.
vrijdag 7 maart 2025 om 14:03
Ik denk dat het een besluit is wat van binnenuit komt, wat je met je hoofd niet echt kan forceren. Er was laatst ook een interessante podcast over van Omdenken, over een moeder in een soortgelijke situatie. Misschien interessant?
Verder denk ik dat er in jouw situatie misschien 2 dingen naast elkaar bestaan: er lijkt wel een wens voor nog een kindje (je hebt in ieder geval geen duidelijke wens dat er géén kind meer bij komt), maar door de omstandigheden zie je nu op tegen het dragen en zorgen voor een baby.
Misschien in therapie er nog eens induiken welke angsten er verder nog onder je twijfel kunnen liggen? Misschien zijn er dingen die je weg kan nemen, bijv. alvast goede psychische ondersteuning regelen etc.
En misschien is het ook een fijn uitgangspunt dat er niets 'hoeft', dat je ook prima een gezin met 1 kind kan zijn en blijven en dat je daar niemand mee te kort doet. Dan voel je misschien minder druk voor een tweede, en kun je beter voelen wat er dan van die wens en de bezwaren overblijft.
Verder denk ik dat er in jouw situatie misschien 2 dingen naast elkaar bestaan: er lijkt wel een wens voor nog een kindje (je hebt in ieder geval geen duidelijke wens dat er géén kind meer bij komt), maar door de omstandigheden zie je nu op tegen het dragen en zorgen voor een baby.
Misschien in therapie er nog eens induiken welke angsten er verder nog onder je twijfel kunnen liggen? Misschien zijn er dingen die je weg kan nemen, bijv. alvast goede psychische ondersteuning regelen etc.
En misschien is het ook een fijn uitgangspunt dat er niets 'hoeft', dat je ook prima een gezin met 1 kind kan zijn en blijven en dat je daar niemand mee te kort doet. Dan voel je misschien minder druk voor een tweede, en kun je beter voelen wat er dan van die wens en de bezwaren overblijft.
vrijdag 7 maart 2025 om 14:03
En zo ongeveer werd ik zwanger van de tweede, er zit 13 maanden leeftijdsverschil tussen. Soms is het eigenlijk wel makkelijk dat het besluit dan eigenlijk gewoon genomen is.CharlotteCcc schreef: ↑07-03-2025 12:46Dat wist ik niet, hij kwam door mijn spiraal heen. Desondanks was hij wel erg gewenst en ik vind het moederschap zwaar, maar echt prachtig. Van hem zou ik er wel 10 willen, zeg maar. Maar zwanger zijn, de babytijd, de overgang van 1 naar 2… ik weet het gewoon niet
Ik vond de babytijd beide keren verre van makkelijk, maar voor mij was het voornamelijk een kwestie van heel bewust accepteren dat het "gewoon nu even kut was". Hoe "gewoon kut" dat voor jou is kan alleen jij zeggen.
vrijdag 7 maart 2025 om 14:06
Ik worstel met hetzelfde TO. Mijn kindje is nog wel een stuk jonger dus misschien dat mijn wens voor een tweede sterk toeneemt als ze wat ouder wordt, maar dat gevoel wat ik had voordat ik zwanger raakte. Die overtuiging dat ik twee kinderen zou willen als het me gegund zou zijn, dat is echt weg.
Waar ik ook bang voor ben is dat ik niet ook zoveel van een tweede kindje kan houden. Is er net zo veel liefde/aandacht/ruimte te geven aan nog een kindje? Wat als ik dat niet eerlijk kan verdelen? Ik ben heel erg bang dat ik daarin tekort ga schieten naar beide kindjes. Herken je dat ook TO?
Verder denk ik dat je het bij twijfel (nog) niet moet doen. En schuldgevoel mag je laten gaan. Waarom is het erg als er wat tijd tussen zit? Ik ken iemand met twee kindjes die een jaar schelen en die spelen nooit samen. En mijn schoonbroer en -zus hebben kinderen met 5 jaar leeftijdsverschil en die spelen wel samen. Denk dat je die tijdsdruk ook niet te zwaar moet laten wegen.
Wat je ook kiest is goed
Waar ik ook bang voor ben is dat ik niet ook zoveel van een tweede kindje kan houden. Is er net zo veel liefde/aandacht/ruimte te geven aan nog een kindje? Wat als ik dat niet eerlijk kan verdelen? Ik ben heel erg bang dat ik daarin tekort ga schieten naar beide kindjes. Herken je dat ook TO?
Verder denk ik dat je het bij twijfel (nog) niet moet doen. En schuldgevoel mag je laten gaan. Waarom is het erg als er wat tijd tussen zit? Ik ken iemand met twee kindjes die een jaar schelen en die spelen nooit samen. En mijn schoonbroer en -zus hebben kinderen met 5 jaar leeftijdsverschil en die spelen wel samen. Denk dat je die tijdsdruk ook niet te zwaar moet laten wegen.
Wat je ook kiest is goed
vrijdag 7 maart 2025 om 14:07
Bij mij was de zwangerschap en de tijd erna trouwens ook niet simpel, zowel fysiek als mentaal, maar ik voelde wel heel sterk dat ik nog een kindje wilde. En daar zijn we ook voor gegaan, en het was ons gelukkig ook gegeven.
Nu voelt het compleet en weet ik héél zeker dat er geen derde komt, omdat dat te zwaar zou worden en - misschien nog belangrijker - omdat ik (we) dat ook niet als wens heb.
Overigens komt liefde denk ik uit een oneindige bron en kun je van een 2e, 3e, 4e kind nét zoveel houden als van je eerste exemplaar
En ja, de tweede heeft een stuk minder aandacht gekregen als baby dan de eerste, maar hij heeft wel weer het geluk van opgroeien met een speelkameraadje. En zo heft het elkaar allemaal wel weer op, denk ik.
Nu voelt het compleet en weet ik héél zeker dat er geen derde komt, omdat dat te zwaar zou worden en - misschien nog belangrijker - omdat ik (we) dat ook niet als wens heb.
Overigens komt liefde denk ik uit een oneindige bron en kun je van een 2e, 3e, 4e kind nét zoveel houden als van je eerste exemplaar
En ja, de tweede heeft een stuk minder aandacht gekregen als baby dan de eerste, maar hij heeft wel weer het geluk van opgroeien met een speelkameraadje. En zo heft het elkaar allemaal wel weer op, denk ik.
vrijdag 7 maart 2025 om 14:16
Ik wist dat wel. Dezelfde situatie zoals Claire omschrijft. Ik wilde een kind. Eentje. Omdat dat gevoelsmatig het beste paste. Er was een sterke kinderwens, en na de geboorte van mijn kind niet meer. Het voelde compleet en dat is altijd zo gebleven.
vrijdag 7 maart 2025 om 14:23
Na mijn eerste zwangerschap en bevalling dacht ik ook ‘dit nooit meer.’ Toen de tweede zich onverwacht aandiende, heb ik ergens halverwege de zwangerschap nog een reminder in mijn agenda gezet om hier vooral nooit meer aan te beginnen.
Het is er nooit meer van gekomen, maar ergens vind ik het wel jammer dat ik geen drie kinderen heb. Zwangerschap en bevallen vind ik echt verschrikkelijk, maar vanaf dat het kind er is, vind ik het hoofdzakelijk leuk. De eerste vier jaar dan, daarna wordt het hard werken
Het is er nooit meer van gekomen, maar ergens vind ik het wel jammer dat ik geen drie kinderen heb. Zwangerschap en bevallen vind ik echt verschrikkelijk, maar vanaf dat het kind er is, vind ik het hoofdzakelijk leuk. De eerste vier jaar dan, daarna wordt het hard werken
vrijdag 7 maart 2025 om 14:24
Ik ben zelf enig kind en heb niet extreem jong maar wel relatief jong mijn ouders verloren: ik was midden 20 en midden 30 (ben nu begin 40). Dat an sich was natuurlijk helemaal niet leuk en ik heb zeker heftige rouw gekend en nog met regelmaat verdriet. Maar het is ook niet zo extreem dat je daar je hele leven op hoeft aan te passen. Sowieso heb ik een gelukkige jeugd gehad. Mijn ouders waren fijn. En als we ergens heen gingen, bijv. naar de Efteling, dan mocht er vaak een vriendin mee voor de gezelligheid. Op vakantie gingen we ook vaak met een ander gezin samen. En thuis had ik lekker het rijk alleen, ik vond het wel best.
Laat los wat de maatschappij al dan niet verwacht! Ik heb trouwens het idee dat het maatschappelijk stigma op enig kinderen (verwend, niet sociaal, zielig) tegenwoordig een heel stuk minder is dan vroeger, of zelfs verdwenen. Het is heel normaal geworden.
Zelf wist ik dat ik 2 kinderen wilde en die heb ik nu ook. Na de eerste had ik echt de wens voor nog één, na de tweede voelde het compleet. Ze spelen graag met elkaar en dat maakt het vaak gemakkelijk: ik hoef ze niet steeds te entertainen, dat doen ze zelf. Maar je weet natuurlijk niet vooraf of dat zo zal zijn. Er komt toch een vooraf onbekend karakter binnen.
Een wat groter leeftijdsverschil heeft trouwens ook voordelen hoor. Minder onderlinge concurrentie en dat kan ook juist heel harmonieus samengaan.
Kortom doe vooral wat je zelf goed lijkt en laat je niet leiden door verwachtingen van de maatschappij. Er moet niets en je maakt niemand ongelukkig! Maar wat wil jij graag?
Laat los wat de maatschappij al dan niet verwacht! Ik heb trouwens het idee dat het maatschappelijk stigma op enig kinderen (verwend, niet sociaal, zielig) tegenwoordig een heel stuk minder is dan vroeger, of zelfs verdwenen. Het is heel normaal geworden.
Zelf wist ik dat ik 2 kinderen wilde en die heb ik nu ook. Na de eerste had ik echt de wens voor nog één, na de tweede voelde het compleet. Ze spelen graag met elkaar en dat maakt het vaak gemakkelijk: ik hoef ze niet steeds te entertainen, dat doen ze zelf. Maar je weet natuurlijk niet vooraf of dat zo zal zijn. Er komt toch een vooraf onbekend karakter binnen.
Een wat groter leeftijdsverschil heeft trouwens ook voordelen hoor. Minder onderlinge concurrentie en dat kan ook juist heel harmonieus samengaan.
Kortom doe vooral wat je zelf goed lijkt en laat je niet leiden door verwachtingen van de maatschappij. Er moet niets en je maakt niemand ongelukkig! Maar wat wil jij graag?
vrijdag 7 maart 2025 om 14:28
Dit heb ik ook enorm gehad. Ik voelde me zo schuldig naar jongste dat ik die nooit zoveel onverdeelde aandacht zou kunnen geven.Skellar schreef: ↑07-03-2025 14:06Waar ik ook bang voor ben is dat ik niet ook zoveel van een tweede kindje kan houden. Is er net zo veel liefde/aandacht/ruimte te geven aan nog een kindje? Wat als ik dat niet eerlijk kan verdelen? Ik ben heel erg bang dat ik daarin tekort ga schieten naar beide kindjes.
En jongste was ook een jongen terwijl ik al een meisje had, en ik had altijd helemaal niets met jongens, dat ruwe gedoe en die obsessie met auto's. Ik was zo bang dat ik niet genoeg van hem zou houden.
En toen kreeg ik het allerliefste schattigste jongetje van de hele wereld en was alles goed. Zelfs naar auto's kijken werd leuk door zijn enthousiasme. En aan aandacht heeft hij echt geen gebrek gehad.
Die zorgen vooraf zijn zo zinloos!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
