Ik weet het even niet meer .. gedrag kleuter

Ik lees dat ze zich aanpast op school. Dan is het wel logisch (maar niet minder lastig) dat ze thuis geen aanpassingsvermogen meer over heeft.
Hoe is haar juf? Zou het mogelijk zijn met haar te bespreken hoe dochter wat meer ruimte voor zichzelf te geven op school?

Wat lastig voor jullie beiden.

Komen de uitbarstingen vaker voor als ze moe is? Als het vermoeidheid of overprikkeling is, kun je haar een dag per week thuis te houden of enkele dagen eerder op te halen? Of anders in ieder geval de weekenden heel rustig houden. Dat maakte hier veel verschil, ook in de ochtenden. Uit de klas van onze kleuter zijn al meerdere kinderen bij de huisarts geweest wegens oververmoeid, buikpijn en vage klachten. Bij alle allemaal was de conclusie na bloedprikken: het is gewoon heel veel, zo'n eerste jaar op school.

Verder sluit ik me aan bij Hartje: haar emoties en behoeften erkennen. Ik vermijd zelf het woord 'verkeerd', omdat ik het belangrijk vind dat ons kind leert dat er verschillende wegen naar Rome zijn. Veel uitbarstingen komen voort uit een bepaalde gang van zaken in het hoofd hebben, die dan in de praktijk anders loopt. Als ik iets te ver weg zet, dan zeg ik wel: "oh sorry dat ik hem te ver weg zette, zo kan je er niet zelf bij". Als kind weer rustig is, dan laat ik kind óók excuses aanbieden voor het gillen tegen mij. En we hebben een gesprek over hoe erg het nou écht was en mogelijke oplossingen. We bespreken dan ook wat er het beste zou werken: boos worden op mij, vragen of ik het wil aangeven of bijvoorbeeld zelf opstaan en het dan pakken. Niet om de emoties te bagatelliseren (die waren echt), maar wel om te oefenen met grote en kleine problemen herkennen en in oplossingen te denken. Deze aanpak volgen we trouwens op advies van de school.

Ik probeer wel altijd in te schatten wat kind nodig heeft. Ik zou niet zo snel afwijzen dat kind bij mij mag slapen. Door te zeggen dat ze op een matrasje moet gaan liggen, wijs je haar behoefte aan geborgenheid/veiligheid/troost in haar ogen waarschijnlijk helemaal af, ook al biedt je een in jouw ogen goed alternatief. Is er iets te bedenken waarop ze wel (even) in jouw armen kan liggen? Bijvoorbeeld even bij haar in bed gaan liggen, haar in jouw bed in slaap laten vallen maar haar daarna terugleggen of zelf naar haar bed verhuizen?

Wat mij ook hielp om rustig te blijven is realiseren dat het er tot op zekere hoogte bij hoort. Eerst was ik heel gefrustreerd dat de 'trucjes' uit de opvoedboeken niet altijd of meteen werkten. Ons kind bedenkt namelijk ook gerust een derde optie als je twee opties geeft, zegt "nee" als je per ongeluk een vraagteken suggereert achter een mededeling en is even onbereikbaar in een uitbarsting. Dan helpt "ik zie dat je boos bent" echt niet. Voor ons werkt dus een andere aanpak en dat was (en is!) zoeken.

Zo te lezen zijn er veel peuters van rond de 4 die doorkrijgen dat ze zelf dingen kunnen: in plaats van als een pop aangekleed te worden kunnen ze dat zelf en ze kunnen zelf hun kleren kiezen en nog veel meer.

Wij hadden een makkelijk kind - een paar dingen die hielpen waren aankondigen, en keuzes-die-geen-keuzes zijn zoals: wil je eerst tandenpoetsen of eerst aankleden.
Simpelweg erkennen dat de peuter inspraak wil en niet als een pop aangekleed wil worden - en dat die inspraak niks voorstelt maakte ook helemaal niet uit.

Een voorbeeldig kind op school is altijd iets om even extra goed naar te kijken. Loopt ze op haar tenen? Past ze zich aan? Is het misschien te saai / simpel / niet interessant genoeg? Als kinderen op school voorbeeldig zijn, hebben ze thuis vaak geen ruimte meer om zich nog enigszins te voegen. Je kunt dan van alles inzetten qua gedragsinterventie, maar de oorzaak voor de weinige rek thuis dient op school gevonden te worden. En wellicht kan wat er op school ontdekt ook, ook thuis een beter beeld geven. Kinderen snakken naar meer grip, naar autonomie, naar serieus genomen worden, naar écht gezien worden etc.

Over het 's nachts wakker worden: https://www.nederlandsslaapinstituut.nl ... ouders.pdf

Mijn dochter heeft een periode van meerdere jaren (!) gehad waarin ze vaak 's nachts aan kwam rennen en bang in ons bed kroop.
We hebben het zo laten gebeuren en het is vanzelf overgegaan. Ze is nu een pittige puber
Ze zal het toen wel nodig hebben gehad.

toulouse_74 schreef: ↑

12-10-2025 18:45

Mijn dochter heeft een periode van meerdere jaren (!) gehad waarin ze vaak 's nachts aan kwam rennen en bang in ons bed kroop.
We hebben het zo laten gebeuren en het is vanzelf overgegaan. Ze is nu een pittige puber
Ze zal het toen wel nodig hebben gehad.

Ja, en toch snap ik best dat het voor mensen geen optie is. Zoals voor mij. Niet omdat ik bang was dat kind met 16 nog bij me kwam slapen, dat gaat vanzelf over. Maar omdat ik er ook nog was. Want kind kan wel iets nodig hebben, maar ouders hebben ook enige mate van slaap nodig. En ik sliep gewoon echt niet meer, plus lag dus totaal verkrampt. Dat kan een nachtje als ze ziek zijn, dat kan twee nachtjes. Maar niet maandenlang. Dan moet je toch een andere oplossing zoeken die kind wel helpt, maar waarbij je zelf ook overeind blijft. Leuk dat andere mensen het wel konden, maar anderen dus niet.

toulouse_74 schreef: ↑

12-10-2025 18:45

Mijn dochter heeft een periode van meerdere jaren (!) gehad waarin ze vaak 's nachts aan kwam rennen en bang in ons bed kroop.
We hebben het zo laten gebeuren en het is vanzelf overgegaan. Ze is nu een pittige puber
Ze zal het toen wel nodig hebben gehad.

Ja, en toch snap ik best dat het voor mensen geen optie is. Zoals voor mij. Niet omdat ik bang was dat kind met 16 nog bij me kwam slapen, dat gaat vanzelf over. Maar omdat ik er ook nog was. Want kind kan wel iets nodig hebben, maar ouders hebben ook enige mate van slaap nodig. En ik sliep gewoon echt niet meer, plus lag dus totaal verkrampt. Dat kan een nachtje als ze ziek zijn, dat kan twee nachtjes. Maar niet maandenlang. Dan moet je toch een andere oplossing zoeken die kind wel helpt, maar waarbij je zelf ook overeind blijft. Leuk dat andere mensen het wel konden, maar anderen dus niet.

Ligbedje85 schreef: ↑

12-10-2025 19:35

Dank voor de vele reacties

Op school, en dat was ook zo op de opvang, past ze zichzelf enorm aan. En was op de opvang maar 1 leidster die dat zag en die heeft wel veel gedaan om haar niet vol te laten lopen met prikkels en af enter rustig apart te nemen.
Juf ken ik nog niet zo goed maar ze gaf wel aan dat dochter erg op zichzelf is. Maar wat er moet gebeuren doet ze netjes.

In ons bed slapen is helaas echt geen optie. Ze draait veel te veel dan slaap ik niet. Ze mag wel bij ons op de kamer slapen maar dat is niet altijd voldoende.

Ik zie hier veel mooie dingen voorbij komen maar het meeste doe ik wel al. Alleen dat thuishouden van school nog niet. Maar het is nu vakantie dus eens zien wat dat brengt.

Dat is bijvoorbeeld iets wat juf zou kunnen oppakken met dochter, dat het niet allemaal goed of perfect of af moet.
Logisch dat ze op zichzelf is, als ze zich ook steeds moet aanpassen tijdens het spelen blijft er niets van haar over.

Ons kind wil ook de hele tijd bij ons in bed liggen. Sowieso is slapen altijd een groot ding geweest. Wat wij nu doen, en vrij goed helpt is elke avond hetzelfde ritueel. Pyjama aan, tanden poetsen, verhaaltje voorlezen en dan in bed precies vertellen wat morgen gaan doen. Dat gaat vrij gedetailleerd, eerst melk drinken, daarna naar beneden een boterham eten, op de wc plassen, aankleden etc etc. Als kind dan hele tijd toch eruit komt helpt het ook wel door te zeggen dat iedereen een eigen bed heeft. Dan ga ik alle kindjes langs van zn groep en de leidsters dat die ook allemaal in eigen bed slapen.
Overdag ook veel driftbuien, ik word er ook regelmatig gek van. Het lukt me niet altijd om geduldig te reageren na slapeloze nachten die z’n zusje met zich meebrengt .
Soms verzin ik ook maar wat, het was mooi weer dat ik de kinderen van het KDV met de fiets wilde ophalen. Kind wilde echt met geen mogelijkheid mee. Heb toen gezegd dat ik de auto was vergeten. Het hielp wel maar vervolgens kreeg ik weken daarna(en anderen) dat mama de auto was vergeten
Verder voelen sommige dagen als onderhandelen. Het helpt ook wel om dingen te benoemen inderdaad. Ik zie dat je heel verdrietig bent, je wil nog met je auto spelen hè? Het alleen al benoemen maakt al een groot verschil.
En soms, laat ik kind ook gewoon uitrazen hoor.
Vriend en ik slapen overigens ook weleens apart, zodat we ook weleens een goede nacht kunnen hebben. Anders heb je beiden slechte nachten en het breekt je gewoon op.
Maar wat ik me nog bedenk, deed je kind nog middagdutjes voordat ze naar school ging?
Hoeveel dagen ging ze eerst naar KDV?
Want misschien is het ook wel teveel nog, alle dagen naar school, dat ze gewoon echt oververmoeid is en daardoor slecht slaapt

Net naar school is ook heftig. En als ze zich daar keurig gedraagt dan valt te verwachten dat ze thuis wat explosiever is. Onze dochter is net zo oud en is sinds kort ook wat angstig met slapen. Heeft volgens mij ook te maken met dromen. Als ze een flinke tantrum heeft overdag laat ik haar even razen en praten we daarna over wat ze voelde en hoe ze dat beter kan uiten. Verder helpt kleine keuzes geven of soms juist gewoon een mededeling dat ze X moet doen. En vooral; eerst actief haar aandacht vragen. Dus naam noemen en vragen om ons aan te kijken. We merkten namelijk dwt ze heel veel wat we zeiden gewoon echt niet hoorde (te druk bezig met andere dingen).