inwonende oudere kinderen

lonelycat zondag 11 februari 2024 om 09:05

Ik heb een luxe probleem. Ik ben alleenstaande ouder van twee kinderen. 1 is volwassen en de ander bijna volwassen. Oudste studeert in woonplaats, jongste is in de afrondende fase van het vo maar zal ook dichtbij gaan studeren en dus thuis blijven wonen.
Ik heb over het algemeen makkelijke kinderen. Oudste heeft wat psychische problemen maar ze krijgt hulp en het gaat langzaam beter.
Ze drinken beide niet, zijn beide ook uit overtuiging tegen alcohol. Zelfde geld voor roken. Ze gaan eigenlijk nooit uit. Ze doen het beide prima in het opleiding.
We hebben nooit ruzie thuis, zelden discussie. Ik hoef maar zelden streng te zijn want ze doen eigenlijk nooit iets wat niet door de beugel kan.

En daar ligt ook een beetje mijn probleem. Ze gaan nooit weg, ze gaan nooit uit. Met feestdagen en vakanties leunen ze volledig op mij.
En tot nu toe was dat ook geen probleem. Vakanties zijn gezellig met hun, idem voor oud en nieuw.
Maar mijn vrienden hebben kinderen in dezelfde leeftijd en die gaan wel uit, die gaan alleen op vakantie.
Mijn vrienden komen in de fase dat ze zonder kinderen weggaan, dat ze met oud en nieuw naar een besloten feest willen want ja nu is de tijd ervoor. Kids gaan zeg uit en ze willen niet meer thuis blijven hangen.
Als ik met vrienden een weekend wegga betekent dat dat ik geen geld heb voor een weekend met 1 van de kinderen. Als ik met oud en nieuw uitga zitten de kinderen alleen thuis. En dat vind ik gewoon sneu. Ik wil niet dat ze op zo’n avond alleen zitten.
Ik zou best eens alleen op vakantie willen in de zomer maar dat betekent dat mijn kinderen geen vakantie dat jaar hebben.
Ik vind voor de toekomst het best lastig hoe ik hiermee om moet gaan. Vooral omdat ik ze niet zie veranderen. Ze zijn gewoon zo. En het zijn prachtmensen. Ze hoeven niet perse te veranderen maar ik ben nu ze ouder worden wel zoekende hoe ik mijn leven daarop kan aanpassen.

Pas ik mij nu te veel aan? Moet ik meer loslaten? Of gewoon verder met het idee dat ik nu die jaren met de kinderen nog heb, daarvan genieten en denken dat mijn tijd misschien over 5 of 10 jaar komt

Lorem_Ipsum zondag 11 februari 2024 om 12:28

Je hebt misschien een wat te strak beeld bij wat mensen dienen te doen bij bepaalde gelegenheden. Gewoon tv kijken en vroeg naar bed is voor veel mensen de invulling van oud en nieuw.

Sierlijk zondag 11 februari 2024 om 12:28

Ik mis het natuurlijke loslaat moment dat ik bij andere om me heen zie. Dat jongeren uit zichzelf vertrekken, uitgaan, op vakantie gaan.
Die jongeren nemen zelf die stap.
Hier wordt ik gedwongen die stap voor mijn kinderen te nemen. Ik dwing hun ergens afstand van mij te nemen in plaats van andersom en dat vind ik moeilijk.

Hier zit je ongemak, want jij wil of bent niet in staat om ze dat duwtje te geven. De meeste kinderen willen meer vrijheid, die van jou niet en nu wordt je geconfronteerd met je eigen gevoel die keihard 'nee' roept.

Je oudste leunt erg op jou en het klinkt mooi om samen dingen uit te zoeken, maar laat haar zelf eens dingen uitzoeken.

Je helpt ze het meest door ze juist niet te helpen.

Lorem_Ipsum zondag 11 februari 2024 om 12:29

Sierlijk schreef: ↑
11-02-2024 12:28
Hier zit je ongemak, want jij wil of bent niet in staat om ze dat duwtje te geven. De meeste kinderen willen meer vrijheid, die van jou niet en nu wordt je geconfronteerd met je eigen gevoel die keihard 'nee' roept.

Je oudste leunt erg op jou en het klinkt mooi om samen dingen uit te zoeken, maar laat haar zelf eens dingen uitzoeken.

Je helpt ze het meest door ze juist niet te helpen.

Laat de situatie maar gewoon eens ontstaan, inderdaad.

-Rosings- zondag 11 februari 2024 om 12:31

Geef ze dezelfde vrijheid die ze zouden hebben als ze op zichzelf wonen. Ook als dat betekend dat ze hun kamer niet afkomen. Mogen ze zelf weten

en dan zou je ook niet alleen thuis gaan zitten omdat zij op kamers alleen zitten.

Whateffah zondag 11 februari 2024 om 12:34

lonelycat schreef: ↑
11-02-2024 12:11
Ik heb het met haar therapeut al eens besproken. Hij geeft aan dat we beide moeten loslaten maar dat het lastig is. Ze hebben beide veel meegemaakt. Ik was de solide basis, hun opvangnet inderdaad.
Jongste staat steviger in zijn schoenen maar oudste is gewoon extreem gevoelig. Altijd geweest en zal ze altijd blijven. Ook dat is door haar therapeut aangegeven. Het is echt een karakterding.
Ik heb nu zelf ook hulp en dat is er ook op gericht mezelf weer terug te vinden. Maar daardoor denk ik nu wel veel over deze dingen na. Ik zit inderdaad niet vanwege niks in een burn-out en er moet iets veranderen. Ik wil meer tijd voor mezelf. Ik ben bijna. 50 het mag ook wel denk ik. Maar het moet ‘gevoelsmatig’ ook goed zitten.

Ik herken absoluut iets van je gevoel. Ik heb een ietwat jonger kind (rond de 15). Mijn kind heeft in het verleden het een en ander meegemaakt waardoor ze zich jarenlang erg aan mij vastklampte. Daar is uiteindelijk hulp voor gekomen en dat heeft geholpen. Mijn kind is echter zeer sociaal en outgoing, vrienden zijn alles (zeker sinds de middelbare). Ik kreeg opeens te maken met het omgekeerde. Ik, die altijd haar anker en haar reddingsvest was, werd nu (nogal rigoureus) de dienst opgezegd. Ze wilde dus onafhankelijkheid. Ik als moeder was nog helemaal ingesteld op het kwetsbare kind dat altijd hulp zocht. Ik ben toen hulp gaan zoeken voor mijzelf (rakelde oud zeer bij mij op en daarmee gepaard gaande angsten). Deze hulp heeft mij heel erg geholpen en het mogelijk gemaakt om een stevige stap achteruit te doen. De ruimte die ze toen kreeg heeft haar en mij goed gedaan.

Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik daar (uiteindelijk) ook blij mee was, ik was namelijk ondertussen nogal uitgeput van alle hulp die jaren lang heb moeten geven, ik kon het niet goed meer opbrengen in die extreme mate. Voelde die stap terug goed, niet bepaald! Ik voelde mij super schuldig en maakte mij ook heel erg zorgen. Ging het goed met de extra ruimte, nou niet helemaal maar ik zag ook dat zij zelf de dingen op ging pakken en wat ze zelf kon. Nu is onze relatie veel beter en vraagt ze zelf als ze hulp nodig heeft (dit ligt bij beiden wat gevoelig, we willen beiden niet meer terug in de afhankelijkheidsrelatie).

Waarom dit uitgebreide verhaal, ik denk dat je er rekening mee moet houden dat ' het gevoelsmatig goed zitten' niet realistisch zal zijn. Jullie moeten je losmaken uit een heel oud afhankelijkheidspatroon en dat zal sowieso gepaard gaan met ongemakkelijke gevoelens. Je gaat namelijk tegen zeer vastgeroeste gewoontes in. Het valt mij ook op dat je je zo vastpint op de feestdagen, dit zijn maar enkele dagen per jaar. Waarom niet beginnen met meer buitenshuis te doen zonder je kinderen, dan kan kunnen je kinderen, maar zeker ook jijzelf hieraan gaan wennen. De feestdagen zijn de volgende stap.

Anoniem_67015725c3819 zondag 11 februari 2024 om 12:36

Hier ook 2 thuiswonende studerende volwassen kinderen. Ze hebben wel hun eigen leven, maar zitten ook veel op hun kamer. Soms gaan ze mee op vakantie (ski vakantie of verre reis) en als wij zelf een weekje weggaan blijven ze gewoon thuis. Ik voel me niet belemmerd, maar ze draaien ook allebei goed.

Ik kan me voorstellen dat als ze beiden erg op jou leunen, dat lastiger is. Aan de andere kant zie ik ook veel jongvolwassenen die echt bevriend zijn met hun ouders en het fijn en gezellig vinden om samen op vakantie te gaan. Niks mis mee toch?

Ik denk dat (net als anderen) dit vooral in jouw hoofd zit. Je hoeft niet meer te zorgen voor hun plezier. Je mag zorgen voor je eigen plezier en als dat met de kinderen is, fijn. En als dat zonder de kinderen is, ook prima. Een andere mindset dus.

lonelycat zondag 11 februari 2024 om 12:38

Mijn gevoel is continu in discussie met zichzelf. Een deel wat je hard roept het is nou jouw tijd, je hebt genoeg gezorgd dat eigenlijk ook gewoon niet meer wil maar ook een deel wat nog steeds verantwoordelijk voelt voor die arme

kinderen die thuis zitten.
En het bijkomende probleem is dat ik gewoon door mijn burn-out soms dingen niet goed of rationeel meer zie. Ik ben over emotioneel soms.

Whateffah zondag 11 februari 2024 om 12:41

Misschien komt het ook wel door de overgang waar ik in zit, maar ik had op een gegeven moment zo genoeg van al het (automatische) zorgen en mij zelf wegcijferen. Dat wegcijferen heb ik met alle liefde gedaan voor mijn kind, zeker toen zij het zo moeilijk had. Maar op een bepaald moment komt er meer stabiliteit en/of kinderen worden ouder en de behoeftes veranderen. Een van de partijen is daar altijd eerder mee dan de ander. Bij mij had mijn kind er genoeg van (pubertijd hielp een handje mee

_ en forceerde gewoon een soort van stop dus ik moest wel meebewegen, dat lijkt misschien makkelijker maar was zeer pijnlijk. Ik ben haar achteraf dankbaar, ik zat nog veel te veel in de 'reddersrol'. In jou geval is er geen initiatief van je kinderen, dat maakt het lastiger voor jou omdat jij de eerste stap zal moeten zetten en ik kan mij heel erg goed voorstellen dat dat erg moeilijk is. Echter het is voor jou en voor hen wel belangrijk dat het gebeurt, dat kun je natuurlijk in kleine stapjes doen. Ik raad je ook aan om hier hulp bij te zoeken/advies over te vragen bij bijvoorbeeld een kindertherapeut hoe dit aan te pakken.

wanderlust zondag 11 februari 2024 om 12:53

Ik vind dat je heel veel invult voor anderen (je kinderen). Blijkbaar vind jij dat Oud en Nieuw zo speciaal is, dat niemand alleen thuis mag zitten. Maar vinden zij dat ook? En al zouden ze dat vinden, hoe lang wil je nog rekening met ze houden?

Dahlia74 zondag 11 februari 2024 om 12:55

Laat los dat het arme kinderen zijn. Dat zijn ze namelijk niet. Tuurlijk is de oudste een zorgenkind, dus heeft wat meer ondersteuning nodig. Maar het is niet zielig dat de kinderen thuis zitten, terwijl jij lekker geniet van je weekend met kinderen. Dat zit in jouw hoofd. Door deze tijd voor jezelf wordt je waarschijnlijk een nog leukere moeder.

Bamboetafeltje zondag 11 februari 2024 om 13:00

Zou het wat voor ze zijn een gedeelte in het buitenland te studeren in ern land waar makkelijker woonruimte te krijgen is?

Muggle22 zondag 11 februari 2024 om 13:07

Bamboetafeltje schreef: ↑
11-02-2024 13:00
Zou het wat voor ze zijn een gedeelte in het buitenland te studeren in ern land waar makkelijker woonruimte te krijgen is?

Ik heb een Erasmus-uitwisseling gedaan, heeft me inderdaad heel veel goed gedaan. Door ver weg van mijn ouders te zijn kwam ik echt wel los.

Maar... Dat was wel mijn eigen keuze. Er was niemand zei dat ik dat MOEST doen. Ik ben niet het type dat snel heimwee heeft of erg aan mijn moeder hangt. Ook wilde ik al van jongs af aan reizen, en ben ik wat dat betreft vrij "avontuurlijk" ingesteld. De dochter van TO vindt een dagje alleen naar Amsterdam al spannend. Ik denk dus dat je het kunt suggereren, maar dat ze het toch zelf moet willen. Anders is het nog al wat, om maar naar het buitenland gestuurd te worden terwijl je daar zelf weinig behoefte aan hebt.

72Jelle zondag 11 februari 2024 om 13:08

Lorem_Ipsum schreef: ↑
11-02-2024 12:28
Je hebt misschien een wat te strak beeld bij wat mensen dienen te doen bij bepaalde gelegenheden. Gewoon tv kijken en vroeg naar bed is voor veel mensen de invulling van oud en nieuw.

Dit is wel een valkuil. Maar inderdaad belangrijk of ze niet willen of niet kunnen.
Ik heb hier wel kinderen die wel ook graag op vakantie of naar een feestje zouden willen, maar dat lukt niet. Geen vrienden of niet sociaal genoeg. Dan voelt het wel dubbel om alleen op stap te gaan.

Absori zondag 11 februari 2024 om 13:14

Sommige kinderen zijn gewoon laatbloeiers. Dat mag ook toch? Mijn broers gingen uit huis met respectievelijk 26, 28 en 30. Gingen tot de tijd allemaal met zomervakantie met mijn ouders mee (ik was met 15 daar al klaar mee) (betaalde wel kostgeld en mee aan vakanties idd) . En inmiddels allemaal zelfstandig, vriendin en kinderen. Maar alles was gewoon wat langzamer in hun ontwikkeling

Ik zou me er niet druk om maken want je kan het toch niet veranderen. Het is wat het is. Tegelijk als je zelf meer ruimte nodig heb dan neem je dat. Het mooie van volwassen kinderen is dat je dit soort zaken gewoon met ze kan bespreken. Dus dat ook doen en geen aannames doen over ze

Kleppeboxx zondag 11 februari 2024 om 13:31

lonelycat schreef: ↑
11-02-2024 11:50
Ik heb er geen moeite mee dat ze thuisblijven. Vroeger wel maar ik heb geleerd hun te respecteren in wie ze zijn. Dat deel laat ik los.
Het in de steek laten gevoel. Daar heb ik moeite mee.
Ik ga uit, ik ga nu met de carnaval ook uit. Zij blijven thuis en amuseren zich. Dat is prima.
Die cruciale dagen zoals de feestdagen of oud en nieuw. Die vind ik lastiger Vrienden hadden het een paar dagen geleden erover met oud een nieuw met een groepje weg te gaan of kaarten te boeken voor een duur besloten feest. Ik vind het echt lastig om op zo’n dagen te zeggen ik ben weg. Ik zie jullie 1 of 2 januari weer. En ik vind het ook niet een mega probleem om nog 1 of 2 jaar met ze thuis te zijn maar ik moet een keer die stap nemen om weg te gaan. Want anders heb je inderdaad die 25 jarige die nog bij mamma de feestdagen viert want ze hebben niemand anders.

Lees je eigen reacties eens terug maar dan door de ogen van een buitenstaander.

In je reacties heb ik nergens gelezen dat jouw kinderen jou een avond(je) uit, een feestje, oud&nieuw, vakantie of wat dan ook misgunnen. Zij willen dat jij lol en plezier hebt.
De enige die zich dat niet gunt ben jij zelf en jij verschuilt je achter je kinderen onder het om dat zij alleen zijn.......
Jouw kinderen hebben op hun manier lol en plezier. Als jouw kinderen daar gelukkig en tevreden mee zijn, waarom moet het dan op jouw manier?

Jouw kinderen kiezen zelf voor thuisblijven met oud en nieuw. Hebben jouw kinderen gezegd dat ze graag hadden dat jij thuis bleef of zeiden ze veel plezier bij je vrienden en doe ze groeten van ons?
Krijg aardig de indruk dat je overbeschermend bent en dat je kinderen daar best last van hebben.

Mijn kinderen zijn wat ouder en hebben beperkingen, weinig vrienden en meer type huismus. Heeft ons nooit weerhouden zonder kinderen op stap te gaan. De eerste keer was best moeilijk maar toen we merkten dat het zowel kinderen als ons goed deed, was duidelijk dat we ons niet schuldig hoefden te voelen.

NomenNescio zondag 11 februari 2024 om 13:41

Ik lees 7 pagina's aan reacties en het staat waarschijnlijk wel ergens. Maar hoe oud zijn je kinderen? Want je spreekt over de jongste die aan het eind van voortgezet onderwijs zit. Dat vind ik nog niet zo heel oud om al zonder hem/haar alleen op vakantie gaan te duwen. Tot een jaar of twintig vind ik het zelf niet zo raar als kinderen op een bepaalde manier nog meedoen met het thuisfront en vakanties.

Als er geen bijzondere reden is voor leunen op jou, zou ik wel communiceren dat je het belangrijk vindt dat ze zich gaan ontwikkelen op de focus naar buiten en hun toekomstige volwassen leven. En dan kan je daar naar mijn idee best bij aangeven dat je vanaf twintig jaar zelf op vakantie wilt kunnen gaan zonder rekening te houden met de kinderen. Of dat je dan naar feestjes wilt kunnen gaan zonder je druk te hoeven maken of ze zichzelf redden. Ik zou ze dus sterk stimuleren om hun eigen leven te gaan inrichten. Maar als er geen behoefte is tot zelf een vakantie organiseren, feestjes of uitgaan, moet dat ook ok zijn. Het betekent alleen dat jij daar geen rekening meer mee hoeft te houden.

NomenNescio zondag 11 februari 2024 om 13:48

lonelycat schreef: ↑
11-02-2024 12:38
Mijn gevoel is continu in discussie met zichzelf. Een deel wat je hard roept het is nou jouw tijd, je hebt genoeg gezorgd dat eigenlijk ook gewoon niet meer wil maar ook een deel wat nog steeds verantwoordelijk voelt voor die arme kinderen die thuis zitten.
En het bijkomende probleem is dat ik gewoon door mijn burn-out soms dingen niet goed of rationeel meer zie. Ik ben over emotioneel soms.

Wat iemand schreef is dat puberteit een natuurlijke manier is om daarvan los te komen, waarbij het initiatief bij het kind ligt. Als dat niet bij het kind vandaan komt, kan het als ouder heel "on-ouderlijk" voelen om dat kind weg te duwen. Ik snap dat je ermee worstelt. Zou het helpen om te beseffen dat het niet wegduwen van je liefde is, maar wegduwen uit de rol van zorg ouder-kind? Dat is namelijk een heel gezonde dynamiek als die ergens verbroken wordt. Het is de tweede keer losknippen vd navelstreng. Maar wel nodig om tot leven te komen.

Bamboetafeltje zondag 11 februari 2024 om 13:51

Als de kinderen op een gegeven moment een relatie krijgen kan het natuurlijk makkelijk zijn dat ze, wel graag uit huis gaan en daar creatiever in worden dus in een plaats waar ze eerst niet aan dachten bijvoorbeeld.

Muggle22 zondag 11 februari 2024 om 13:53

NomenNescio schreef: ↑
11-02-2024 13:48
Wat iemand schreef is dat puberteit een natuurlijke manier is om daarvan los te komen, waarbij het initiatief bij het kind ligt. Als dat niet bij het kind vandaan komt, kan het als ouder heel "on-ouderlijk" voelen om dat kind weg te duwen. Ik snap dat je ermee worstelt. Zou het helpen om te beseffen dat het niet wegduwen van je liefde is, maar wegduwen uit de rol van zorg ouder-kind? Dat is namelijk een heel gezonde dynamiek als die ergens verbroken wordt. Het is de tweede keer losknippen vd navelstreng. Maar wel nodig om tot leven te komen.

Precies, dit zei ik een paar pagina's geleden ook.

Je bent nog steeds hun moeder. Ze kunnen nog steeds bij je terecht als ze vragen hebben, een probleem hebben, relatieproblemen hebben, hulp nodig hebben bij administratieve zaken, etc. Of als ze gewoon even gezellig willen bijkletsen

Het betekent alleen dat je ook je eigen leven opbouwt, en dat je verwacht dat zei dat ook doen (op wat voor manier moeten ze zelf weten).

Lorem_Ipsum zondag 11 februari 2024 om 13:54

Volgens mij is het proces van loskomen lang niet altijd zo natuurlijk. Dat denkt TO te zien bij omgeving, maar daar spelen misschien weer andere punten waar er actief moet worden gewerkt aan het loskomen van de ouders. Misschien hebben die kinderen weer meer hulp nodig dingen financieel goed in te richten, of vallen ze veel terug op ouders na toestanden op werk/studie/relaties, of moeten de ouders regelmatig ingrijpen bij minder verstandige beslissingen. Overal is wel wat.

Muggle22 zondag 11 februari 2024 om 13:58

Lorem_Ipsum schreef: ↑
11-02-2024 13:54
Volgens mij is het proces van loskomen lang niet altijd zo natuurlijk. Dat denkt TO te zien bij omgeving, maar daar spelen misschien weer andere punten waar er actief moet worden gewerkt aan het loskomen van de ouders. Misschien hebben die kinderen weer meer hulp nodig dingen financieel goed in te richten, of vallen ze veel terug op ouders na toestanden op werk/studie/relaties, of moeten de ouders regelmatig ingrijpen bij minder verstandige beslissingen. Overal is wel wat.

Dat is ook weer zo! Ik hing als tiener net als de kinderen van TO veel thuis op de bank, en was ook niet heel sociaal. Dat vind ik achteraf wel jammer eigenlijk, maar ook dat is goed gekomen.

Anderzijds deed ik al sinds mijn 14de mijn eigen administratie (inschrijving op school, enzo). Mijn ouders hoefden alleen even een handtekening te zetten. Ook wist ik mijn schoolwerk goed te organiseren, deed ik zonder moeite mijn huiswerk op tijd, en had ik nooit moeite met ergens op tijd te komen. Ik ken mensen die daar op hun 22ste nog moeite mee hadden, of bij wie de ouders nog hielpen een kamer te regelen ofzo. Dat kon ik me dan weer lastig indenken, omdat ik dat al veel vroeger zonder hulp kon.

Anoniem_6649a968afa5e zondag 11 februari 2024 om 14:08

lonelycat schreef: ↑
11-02-2024 09:05

Als ik met vrienden een weekend wegga betekent dat dat ik geen geld heb voor een weekend met 1 van de kinderen.

Ik kan dit niet zo goed rijmen met je vraag over erfbelasting.
Met een erfenis van een ton kun je je toch wel 2 weekendjes weg veroorloven?

lonelycat zondag 11 februari 2024 om 14:09

Dat bedoelde ik eigenlijk ook met het luxe probleem. Ik heb eigenlijk hele makkelijke kinderen. Ze doen het geweldig in hun school en opleiding. Zijn aardig verstandig met hun financiën. Ze zijn beide zorgzaam en lief, ook richting mij nu. Ze nemen soms zonder te vragen huishoudelijke taken over als ze merken dat ik stoei met mijn energielevel. Ik heb veel zorgen gehad rondom mijn oudste maar ook daar proberen we positief richting de toekomst te kijken. Rationeel is er geen probleem. Mijn gevoel heeft een probleem

Lorem_Ipsum zondag 11 februari 2024 om 14:11

Emotionele ballast kan soms veel zwaarder zijn, dus het is maar wat je luxe noemt. Rare uitgaanscapriolen van je kinderen kun je vaak nog wel om lachen.

Bitje93 zondag 11 februari 2024 om 14:24

blijfgewoonbianca schreef: ↑
11-02-2024 11:46
30.
Dat lijkt me wel de magische grens, hoor.

.
Ga dit vooral even melden bij de stichtingen die in huurhuizen (moeten) voorzien.

Niet geschoten is altijd mis

Actieve topics