Is mijn kind bang in bed?

Het zoontje van een vriendin van mij had dat ook, hij bleek extreme groeipijnen te hebben snachts!! Dat was de oorzaak.. (hij associeerde bed dus met pijn..) (zijn vader had het ook als kind..) Hij heeft een paar nachten een zetpil gehad en slaapt nu weer goed!!

Hier is zoonlief al met 1 en half in een groter bed gaan slapen.

Kussens op de grond vanwege het "misschien uit bed vallen".

Sinds die tijd sliep hij wel beter, dus misschien toch het benauwde van een ledikantje.

Het ene kind is daar eerder aan toe dan een ander.

Nu moet ik zeggen dat hij nooit zomaar uit bed kwam.

Hij bleef altijd roepen totdat we kwamen kijken.



Kan vanalles zijn.

Misschien eens snachts de kamer bekijken.

Kijken of er niet een lamp of beer of kleding "raar"hangt zodat

het een eng gezicht kan zijn?



Succes!

Upsy schreef op 05 juli 2008 @ 15:14:

Mijn gevoel zegt dat hij bang is, en het is ook zooo zielig, midden in de nacht, ontzettend huilen en zijn armpjes trillen dan ook helemaal. Ik moet hem er dan ook ook echt uithalen. Waarschijnlijk niet zo slim, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem zo te laten liggen.

Nou, ik vind dat wel slim, hoor! Hem laten liggen om ergens niet 'aan toe te geven' is hier helemaal niet aan de orde. Als hij bang is mag hij toch getroost worden! Zijn angsten worden eerder verminderd door te weten dat hij veilig is en dat mama er is als het nodig is, dan dat je de situatie verergerd.

Volgens mij kunnen kinderen van deze leeftijd inderdaad al nachtmerries hebben. Als je een ander bed voor hem gaat kopen kun je die verandering mooi aangrijpen om slapen weer iets positiefs te maken, met opmerkingen als: in zo'n mooi bed kan je vast heeeerlijk slapen e.d. Ik hoop dat het helpt! Voel je in elk geval niet schuldig als je hem eruit haalt of bij jezelf in bed neemt, die angsten gaan vast weer over en dan kan hij zo weer terug in zijn eigen bed (bij ons werkt dat prima). Hij moet zich vooral veilig voelen, dan gaan die angsten het snelst weg.

Ik kan je mijn verhaal vertellen, ik weet niet of het het zelfde is, maar misschien herken je iets erin.

MIjn zoon heeft al zolang ik me kan herinneren nachtangsten. Ik had ze vroeger ook. Dat is een soort hevige nachtmerrie, die een tijd duurt. Het kind huilt, en kreunt, en dat geluid wordt steeds harder, tot het onbedaarlijk begint te gillen en of huilen en niet meer stil te krijgen is. Op een gegeven moment lijkt het kind wakker, maar is het niet. Als je het kind teruglegt, begint het dromen namelijk weer, omdat het niet geheel wakker is geweest. Je moet je kind uit de droom halen, en dat kost even tijd.



Ik ben gemiddeld nu een half uur bezig met zoon als hij weer angsten heeft. Ik neem hem tegenwoordig mee naar beneden, doe de lichten aan, soms de televisie. En na een tijdje zie je hem dan ineens wakker worden, terwijl hij al die tijd gepraat heeft, gehuild heeft en zijn ogen open had. Maar hij sliep dan dus nog wel. Hij wil als hij dan echt wakker is, direct weer naar bed, omdat hij dan voelt dat hij moe is. Dan valt hij in slaap, en droomt vaak niet meer verder omdat de droomtoestand onderbroken is.



Het is heel vervelend voor het kind zelf, wat ik me van vroeger kan herinneren is dat je heel zachtjes en monotoom moet praten tegen je kind, het klinkt namelijk in een halve slaaptoestand allemaal drie keer zo hard.

Hou je kind vast als hij dit wil of als hij gaat maaien met zijn armen, en pas op met zelf laten lopen. Mijn zoon heeft in die halve slaaptoestand zijn benen niet goed onder controle, en valt dus ook vaak.



Het is minder geworden in de loop van de tijd, hij is nu 3.5 en het was in de leeftijd 1,5-2,5 het ergst en kwam in fases.