~JULI 2005~

Voor iedereen alvast een gelukkig en gezond 2007!!!!

Bedankt voor het meeleven en voor de felicitaties. Bink (nick bedacht door de kroeggenoten uit cheers) is prachtig en zoet en tevreden. Tot nu toe gedraagt hij zich voorbeeldig. Vannacht daardoor redelijk kunnen slapen. Het mannetje ligt nu lekker naast me te slapen.

Bevalling was heftig en niet leuk (maar da's bevallen denk ik nooit). Uitgebreid verslag volgt zodra ik weer rechtop mag zitten (mag nu niet ivm bekken), want liggend typt zo lastig. Ik heb in ieder geval wel al terug gehoord dat ik voor menigeen goed hoorbaar was bij tijd en wijle :$ Ik ben in ieder geval erg blij dat ik weer naar huis mocht gisterenavond. Ik heb daarvoor wel even moeten lullen als brugman.

Jeetje Charly, wat spannend weer. Ik ga weer voor je duimen meid.



Met mij gaat het nog niet al te denderend. Ik blijf erg duizelig en slap op mijn benen en ben daardoor nog maar erg weinig uit bed. Af en toe een tijdje in een stoel en naar het toilet lopen en dan heb je het wel zo'n beetje gehad. Ik ben ook alleen zaterdag even snel onder de douche geweest, want gisteren en vandaag was ik daar te wankel voor. Wel balen want anders had ik vandaag voor het eerst weer naar beneden gemogen. Wat wordt je wereldje klein zeg, opgesloten in zo'n slaapkamer.

Met Bink gaat het gelukkig hartstikke goed. Het mannetje drinkt als een tierelier en zit alweer bijna op zijn geboortegewicht. Over het algemeen is hij erg zoet en tevreden en er komt zelfs al af en toe een lachje op zijn gezicht. Erg lief weer zo'n klein manneke. Dat het met hem zo goed gaat maakt voor mij een hoop goed.

Luut vindt het allemaal wel interessant lijkt het. Hij komt regelmatig even kijken als we met Bink bezig zijn en hij is dan breed glimlachend naar hem aan het wijzen. Tot nu toe lijkt hij ook door te hebben dat hij voorzichtig moet doen met Bink. En ook de hond heeft Bink al helemaal in haar hart gesloten. Gisteren was Bink een tijdje beneden toen ik lag te rusten en toen Bink weer naar boven werd gebracht probeerde de hond er achteraan te klimmen. Dat heeft ze echt nog nooit geprobeerd. Arme beestje viel vervolgens halverwege de trap weer naar beneden.

En dan hier een hele lap tekst voor wie tijd over heeft  De tekst is gekopieerd en daardoor wat klein. Scheelt weer, want dan lijkt het minder.

 

Nadat de verloskundige maandag had gevoeld dat mijn baarmoeder nog helemaal dicht zat ging ik er eigenlijk al een beetje van uit dat de bevalling uiteindelijk ingeleid zou moeten gaan worden. Toen ik woensdagnacht om kwart voor 2 een beetje vruchtwater verloor durfde ik er dan ook niet gelijk vanuit te gaan dat het idd vruchtwater was. Bovendien had de verloskundige voorspeld dat ik erg veel vruchtwater had, dus had ik ook verwacht dat ik bij het breken van de vliezen veel meer vruchtwater in 1 keer zou verliezen. Hoopvol klom ik terug in bed en na een tijdje verloor ik weer een lading vruchtwater. Nu was het zeker, de bevalling was officieel begonnen!

 

Echt ontspannen was er vanaf dat moment niet meer bij. Je ligt toch te wachten tot er wat gebeurd en bij alles wat je voelt vraag je je af of het weeën zijn. Rond een uurtje of 3 wist ik het zeker. De weeën begonnen op te komen. Te onrustig om nog te slapen ben ik mijn bed maar uit gegaan. Madokus was inmiddels ook wakker en die ging mee naar beneden. Omdat ik wist dat ik minstens de eerste vier dagen in de slaapkamer moest blijven besloot ik een ommetje te maken buiten, gewapend met mijn telefoon zodat ik Madokus kon bellen mocht het nodig zijn. Zo eens in de 4 a 5 minuten kwam er een wee. Ze waren nog niet heel sterk, maar wel pijnlijk genoeg om even stil te moeten staan om ze op te vangen. Zul je net zien dat ik om 5 uur 's morgens stilstond precies voor het raam van iemand die om dat tijdstip van de dag/nacht voor het raam in de huiskamer stond. De aanblik van een hoogzwangere vrouw om 5 uur 's morgens wandelend op straat gaf duidelijk een rare aanblik.

 

Weer thuis merkte ik dat de weeën minder werden zodra ik ging zitten of op bed ging liggen. Dan zat er ineens meer dan 10 minuten tussen twee weeën. Tot nu toe voelde deze bevalling heel anders dan bij Luut. Daar kwamen de weeën gelijk vrij kort op elkaar, maar waren ze heel lang heel licht. Nu zat er veel tijd tussen de weeën maar waren ze wel al behoorlijk pijnlijk aan het worden.

 

Om 8 uur heb ik de verloskundige gebeld en die kwam om 9 uur kijken. Ik had 2 cm ontsluiting wat me eigenlijk niet eens echt tegenviel aangezien de weeën zo onregelmatig kwamen. Ze gaf de instructie dat ik vooral lekker mijn bed in moest kruipen en moest proberen nog even te rusten. De echte weeën zouden ook op bed wel komen. Ik moest maar weer bellen als de weeën ook in bed om de 4 minuten kwamen. Maar dat moment kwam maar niet. Zodra ik ging staan kwam er een wee, maar zolang ik bleef liggen kwamen ze alsmaar om de 9 a 10 minuten. Wel merkte ik dat de weeën die ik op bed had veel krachtiger waren en langer aanhielden. Want ondanks dat de weeën niet vaker kwamen werden ze wel steeds sterker en Madokus moest af en toe echt al duwen in mijn rug om tegendruk tegen de rugweeën te geven. Om kwart voor 2 besloten we toch maar weer de verloskundige te bellen om te overleggen. Toen zij er was bleek ik pas op krap 3 cm ontsluiting te zitten. Ze voelde dat de vliezen onderin nog intact waren en dus bovenin waren gebroken. Dat verklaarde gelijk waarom ik het vruchtwater beetje bij beetje verloor ipv veel in 1 keer. Ze besloot de vliezen ook onderin te breken maar had weinig hoop dat dat verschil zou maken. We spraken af dat we het nog 2 uur aan zouden zien en als het dan niet een heel stuk beter ging zou ik ingestuurd worden naar het ziekenhuis voor bijstimulatie via het infuus. We stelden ons dus al in op weer een ziekenhuisbevalling.

 

Ik schat een half uurtje nadat de verloskundige weg was barsten de weeën ineens los. De weeën kwamen zo om de twee minuten en waren ontzettend pijnlijk. Madokus mocht geen moment bij me weg, want zonder hem kon ik al helemaal niets beginnen. Al duwend met mijn onderarmen tegen de muur en met de vuisten van Madokus in mijn onderrug probeerde ik de weeën door te komen. Nadat dit denk ik al een half uurtje zo doorging heb ik Madokus gevraagd de verloskundige te bellen. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat ze er was. In werkelijkheid was het waarschijnlijk een half uur. Ik bleek pas op 4 cm te zitten. Wat viel dat tegen zeg. Dat was dan ook het enige moment tijdens de bevalling dat ik hartgrondig heb gevloekt.

 

De verloskundige besloot mee te voelen tijdens een wee en voelde dat de baby al heel hard drukte tegen de onderkant. Het kon nog weleens heel snel gaan nu, dus ze ging haar spullen uit de auto halen en de kraamhulp moest gebeld. Ondertussen werd ik voor mijn gevoel overspoeld door de weeën en door de enorme druk die ik tijdens sommige weeën voelde. Af en toe masseerde de verloskundige tijdens een wee inwendig wat mee en zo schoot ik 2 keer 2 cm in 1 wee op. Wat deed dat zeer zeg! Nog nooit had ik zoveel pijn gehad. Maar er gebeurde iets en het eind leek in zicht. Binnen een uur had ik de laatste 6 cm ontsluiting te pakken en mocht ik gaan persen. Ik was het zat en van mij mocht Madokus het verder gaan doen, maar dat was helaas geen optie. Omdat ik zelf mijn benen niet goed naar me toe getrokken kreeg moesten Madokus en de kraamhulp daarbij helpen. Bij de tweede perswee kwam tot mijn grote verbazing het hoofdje al in zicht. Dat was een goede motivator. Bij de volgende perswee voelde ik dat het hoofdje al bijna kwam. De verloskundige voelde dat het oude litteken heel stug was en was bang dat het hoofdje er niets langs zou kunnen komen en was al bang dat er een knip aan te pas moest komen. Dat maakte me op dat moment niet uit. Wat moet dat moet, maar ik mocht het eerst nog even zelf proberen. Ik besloot dat ik alles moest geven omdat het blijkbaar extra moeilijk zou worden. Tijdens de volgende perswee zette ik alles op alles en ik voelde dat het hoofdje geboren werd. Op dat moment moest ik stoppen met persen en de wee wegzuchten. De navelstreng zat twee keer om het hoofdje en moest los. Daarna mocht ik weer meepersen, maar er ik kon merken aan de verloskundige dat er iets niet helemaal goed ging. Met een hoop getrek kwam de baby eruit en werd op mijn buik gelegd. Het was 16.37 uur en daar was hij dan eindelijk; onze Bink. De emotionele ontlading die ik bij Luut niet had was er dit keer wel. Tranen rolden over mijn wangen terwijl ik het prachtigste mannetje in mijn armen hield. En wat was ik blij dat het achter de rug was! Hij huilde al snel en alhoewel hij wat blauw begon kleurde hij al snel bij.

 

Terwijl ik er niets van had gemerkt bleek ik behoorlijk te zijn ingescheurd. Bink draaide nadat het hoofdje geboren was en de navelstreng van zijn nekje was ineens de verkeerde kant op en draaide met zijn hoofdje omhoog. Hierdoor was zijn schoudertje vast komen te zitten. Vandaar dat de verlsokundige heel hard heeft moeten trekken om hem eruit te krijgen. Dat kon mijn lijf dus niet hebben met een sub totaal ruptuur tot gevolg. Aangezien dit teveel was om thuis te hechten moest ik naar het ziekenhuis. Jammer, maar ach, het was niet anders en de bevalling was maar mooi gelukt thuis. Nadat de verlsokundige Bink had negekeken mocht ik hem aanleggen en de kleine kanjer hapte gelijk alsof hij nog nooit anders had gedaan. Na het drinken zag de kraamhulp dat er zelfs al wat vocht uit mijn tepel kwam. Ik werd nog even wat gewassen en een uur na de geboorte zaten we in de auto op weg naar het ziekenhuis om gehecht te worden. Omdat de kringspier nog intact was hoefde het gelukkig niet onder narcose en ik mocht die avond nog wat naar huis. De verpleegkundige en verlsokundige hebben nog geprobeerd me over te halen om een nachtje te blijven, maar om half 9 vertrokken we met zijn drietjes weer naar huis.

 

 



bewerkt door moderator,



bewerkt door moderator,