Kinderen
alle pijlers
KID
zaterdag 28 april 2007 om 22:14
Nou...hier komt dan mijn verhaal...erg spannend, lees al een tijdje op verschillende topics mee maar heb nog nooit gereageerd. Wel meegejankt... of gelachen. Er zijn een aantal topics die aansluiten bij mijn verhaal...dat in het kort gaat over (groot)leeftijdsverschil tussen mij en m'n vriend-sterilisatie-kinderwens-relatiecrisis-kid. Ok, dit is wel heel kort door de bocht....hier komt de uitgebreide versie voor wie nog verder wil lezen...
Mijn vriend en ik zijn ruim 5 jaar samen. Hij is heeeeel wat jaren ouder dan ik ben. Ik ben 31. Wist al vanaf het begin van onze relatie dat hij geen kinderen kon krijgen (om medische redenen gesteriliseerd), heb altijd gedacht en gezegd dat dat niet anders is, "helaas, jammer, maar 't is niet anders". Vond dit ook geen probleem, zei ik. Had genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Maar nu...àlle redenen die ik altijd met mijn verstand bedacht had waardoor ik zei 't niet erg te vinden geen kinderen te krijgen, lijken te worden overheersd door een plotseling opduikend OERgevoel dat wellicht jarenlang is onderdrukt en in alle hevigheid naar boven komt! Ik wist er totaal geen raad mee, zat enkele maanden geleden in de ziektewet en had zodoende ineens erg veel tijd om mijn hele leven nog eens kritisch te bekijken....en realiseerde me niet gelukkig te zijn. Kreeg het doodsbenauwd bij de gedachte niet te luisteren naar mijn oergevoelens, zo bang om later spijt te krijgen als ik deze gevoelens niet ging onderzoeken....in plaats van hierover met mijn vriend te praten, heb ik in een wanhopige bui àlles overboord gegooid. Mijn relatie verbroken, want het wat duidelijk dat we samen geen kinderen zouden kunnen krijgen....we hebben echter nooit de alternatieven besproken, nooit echt hierover gepraat, ik was er gewooon vanuit gegaan dat hij zijn eigen kinderwens al lang geleden had opgegeven en hier ook al lang vrede mee had.
Een heftige periode volgde...veel met elkaar gepraat. Wat ik niet voor mogelijk had gedacht, gebeurde....hij wil graag kinderen met me! We zouden kunnen kijken naar alternatieve mogelijkheden om zwanger te raken! Omdat onze relatie altijd erg bijzonder is geweest en we het eigenlijk altijd ontzettend fijn hebben gehad samen, en het bovendien duidelijk werd dat ik handelde uit wanhoop en angst, besloten we al snel te proberen er samen weer bovenop te komen...wat tot nu toe gelukkig goed lijkt te lukken.
We zijn nu een paar maanden verder. Gezien zijn sterilisatie, is onze enige optie om zwanger te worden KID....er vanuit gaande dat ik vruchtbaar ben. De hele dag ben ik ermee bezig in mijn hoofd....hoewel ik dolgraag kinderen zou willen, ben ik ook bang om zo'n enorme beslissing te nemen! Het lijkt zo'n egoistisch besluit, ik hou me erg bezig met de vraag hoe het voor een kind is niet te weten waar de helft van je genen vandaan komt? Het is natuurlijk geweldig dat er mensen zijn die sperma doneren en dat ik (en velen met mij) hierdoor de mogelijkheid zouden hebben zwanger te raken, maar pfffff, wat vind ik het een dilemma zeg!!! Ik zou het erg fijn vinden hier met anderen over te praten. Zijn er mensen hier voor wie dit herkenbaar is en die hier ook over willen praten?
Groetjes,
Jewelll
Mijn vriend en ik zijn ruim 5 jaar samen. Hij is heeeeel wat jaren ouder dan ik ben. Ik ben 31. Wist al vanaf het begin van onze relatie dat hij geen kinderen kon krijgen (om medische redenen gesteriliseerd), heb altijd gedacht en gezegd dat dat niet anders is, "helaas, jammer, maar 't is niet anders". Vond dit ook geen probleem, zei ik. Had genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Maar nu...àlle redenen die ik altijd met mijn verstand bedacht had waardoor ik zei 't niet erg te vinden geen kinderen te krijgen, lijken te worden overheersd door een plotseling opduikend OERgevoel dat wellicht jarenlang is onderdrukt en in alle hevigheid naar boven komt! Ik wist er totaal geen raad mee, zat enkele maanden geleden in de ziektewet en had zodoende ineens erg veel tijd om mijn hele leven nog eens kritisch te bekijken....en realiseerde me niet gelukkig te zijn. Kreeg het doodsbenauwd bij de gedachte niet te luisteren naar mijn oergevoelens, zo bang om later spijt te krijgen als ik deze gevoelens niet ging onderzoeken....in plaats van hierover met mijn vriend te praten, heb ik in een wanhopige bui àlles overboord gegooid. Mijn relatie verbroken, want het wat duidelijk dat we samen geen kinderen zouden kunnen krijgen....we hebben echter nooit de alternatieven besproken, nooit echt hierover gepraat, ik was er gewooon vanuit gegaan dat hij zijn eigen kinderwens al lang geleden had opgegeven en hier ook al lang vrede mee had.
Een heftige periode volgde...veel met elkaar gepraat. Wat ik niet voor mogelijk had gedacht, gebeurde....hij wil graag kinderen met me! We zouden kunnen kijken naar alternatieve mogelijkheden om zwanger te raken! Omdat onze relatie altijd erg bijzonder is geweest en we het eigenlijk altijd ontzettend fijn hebben gehad samen, en het bovendien duidelijk werd dat ik handelde uit wanhoop en angst, besloten we al snel te proberen er samen weer bovenop te komen...wat tot nu toe gelukkig goed lijkt te lukken.
We zijn nu een paar maanden verder. Gezien zijn sterilisatie, is onze enige optie om zwanger te worden KID....er vanuit gaande dat ik vruchtbaar ben. De hele dag ben ik ermee bezig in mijn hoofd....hoewel ik dolgraag kinderen zou willen, ben ik ook bang om zo'n enorme beslissing te nemen! Het lijkt zo'n egoistisch besluit, ik hou me erg bezig met de vraag hoe het voor een kind is niet te weten waar de helft van je genen vandaan komt? Het is natuurlijk geweldig dat er mensen zijn die sperma doneren en dat ik (en velen met mij) hierdoor de mogelijkheid zouden hebben zwanger te raken, maar pfffff, wat vind ik het een dilemma zeg!!! Ik zou het erg fijn vinden hier met anderen over te praten. Zijn er mensen hier voor wie dit herkenbaar is en die hier ook over willen praten?
Groetjes,
Jewelll
zondag 29 april 2007 om 04:43
Mijn man en ik hebben in het verleden ook besloten voor deze vorm van zwanger worden omdat mijn man onvruchtbaar is. Door middel van onderzoeken bleek ik wel vruchtbaar en gingen wij de "molen" in. Helaas is het bij ons nooit gelukt, het waarom is de grote vraag, want die kon men niet aantonen. Na drie (of waren het er vier, stom, dat weet ik niet eens meer!) jaar zijn we gestopt, eigenlijk om een rustpauze in te lassen, maar na een half jaar wisten we al dat we er niet mee door wilden gaan. Het besloeg 80% van ons leven en na die stopperiode wilden we gewoon die "molen" niet meer in. Ik heb overigens nooit voor het dilemma gestaan van de "andere helft", ik was best heel erg egoistisch bezig toen, zwanger worden.....hoe dan ook!
Ik was toen 26 jaar. Ik wens je veel succes met je keuze en de eventuele molen!
Ik was toen 26 jaar. Ik wens je veel succes met je keuze en de eventuele molen!
zondag 29 april 2007 om 09:22
Hallo Jaschenca,
Bedankt voor je reactie. Is het lang geleden dat jullie die behandelingen hebben gehad? En staan jullie nog steeds achter de beslissing dat jullie niet verder zijn gegaan met de behandelingen? Al met al zijn jullie toch een hele lange periode hiermee bezig geweest. Lijkt me erg heftig en zwaar zeg.
Zelf heb ik in het verleden altijd geroepen dat ik niet ten koste van alles een kindje wil krijgen.....als het niet op de natuurlijke manier kan, "dan maar niet"....ik dacht daar vrede mee te hebben. Komt ook door de manier waarop ik in het leven sta en wel dat niets gebeurt zonder reden...ook al is die reden voor ons soms totaal onduidelijk en lijkt het soms erg oneerlijk. Dus ik dacht dat het moederschap blijkbaar niet voor me was weggelegd in dit leven..... Misschien dat ik daarom ook extra moeite heb met het maken van een keuze.
Iets totaal anders: ik heb ook jarenlang de voordelen kunnen zien van het kinderloos zijn. Nog steeds zie ik ze. Alleen zijn die voordelen gemaakt met m'n verstand. Luister ik met m'n gevoel, dan lijken die zogenaamde voordelen nergens meer op te slaan....totaal niet relevant te zijn.
Bedankt voor je reactie. Is het lang geleden dat jullie die behandelingen hebben gehad? En staan jullie nog steeds achter de beslissing dat jullie niet verder zijn gegaan met de behandelingen? Al met al zijn jullie toch een hele lange periode hiermee bezig geweest. Lijkt me erg heftig en zwaar zeg.
Zelf heb ik in het verleden altijd geroepen dat ik niet ten koste van alles een kindje wil krijgen.....als het niet op de natuurlijke manier kan, "dan maar niet"....ik dacht daar vrede mee te hebben. Komt ook door de manier waarop ik in het leven sta en wel dat niets gebeurt zonder reden...ook al is die reden voor ons soms totaal onduidelijk en lijkt het soms erg oneerlijk. Dus ik dacht dat het moederschap blijkbaar niet voor me was weggelegd in dit leven..... Misschien dat ik daarom ook extra moeite heb met het maken van een keuze.
Iets totaal anders: ik heb ook jarenlang de voordelen kunnen zien van het kinderloos zijn. Nog steeds zie ik ze. Alleen zijn die voordelen gemaakt met m'n verstand. Luister ik met m'n gevoel, dan lijken die zogenaamde voordelen nergens meer op te slaan....totaal niet relevant te zijn.
maandag 14 mei 2007 om 15:30
Hai!
Ik ben zelf een KID kind (hehe klinkt appart...) Heb twee moeders en geen vader althans zo zie ik het want natuurlijk was er wel een biologische vader. Deze is echter anoniem, ben inmiddels 22 en toen kon dat nog. Ik vind het zelf absoluut geen egoistische beslissing, heb er nooit moeite mee gehad en ook nooit behoefte om mijn zogenaamde biologische vader te zoeken. Hoop dat je hier iets mee, kunt anders vraag maar!
groetjes
Ik ben zelf een KID kind (hehe klinkt appart...) Heb twee moeders en geen vader althans zo zie ik het want natuurlijk was er wel een biologische vader. Deze is echter anoniem, ben inmiddels 22 en toen kon dat nog. Ik vind het zelf absoluut geen egoistische beslissing, heb er nooit moeite mee gehad en ook nooit behoefte om mijn zogenaamde biologische vader te zoeken. Hoop dat je hier iets mee, kunt anders vraag maar!
groetjes
maandag 14 mei 2007 om 17:23
Hallo Jewell,
Wat beschrijf je dat mooi
. Fijn dat jullie hier samen uit kunnen komen!
Mijn vriendin en ik hebben een dochtertje van een bekende donor (is ook nog een optie). Ze is nog jong, dus we hebben nog niet veel ervaringen wat ze er zelf van vindt. Vooralsnog is ze erg blij met ons.
Er zijn ook wel sites die je kunt bezoeken; gewoon ff google op KID.
Succes ermee!
In een relatie met zoveel liefde, voelt ieder kind zich welkom.
Wat beschrijf je dat mooi
. Fijn dat jullie hier samen uit kunnen komen!Mijn vriendin en ik hebben een dochtertje van een bekende donor (is ook nog een optie). Ze is nog jong, dus we hebben nog niet veel ervaringen wat ze er zelf van vindt. Vooralsnog is ze erg blij met ons
.Er zijn ook wel sites die je kunt bezoeken; gewoon ff google op KID.
Succes ermee!
In een relatie met zoveel liefde, voelt ieder kind zich welkom
.
