Kinderen
alle pijlers
Kind (14) suïcidaal en BOOS
donderdag 25 januari 2024 om 11:06
We zitten er helemaal doorheen thuis. Zoon van 14 met ASS heeft ongeveer 9 maanden geleden iets heftigs meegemaakt. Sindsdien is hij boos en depressief. Onlangs is hij afgewezen door zijn beste vriendin waarvan hij steeds dacht dat er wel verkering aan zat te komen. Hij is zich heftig en raar gaan gedragen op school waardoor zijn vriendengroep hem even zat is en afstand heeft genomen. Meisje heeft hem overal geblokkeerd.
Allemaal heel naar en heftig. Hij is vorige week op school weggelopen nadat hij mij appte dat hij dood wilde. Reageerde daarna nergens meer op. Enorme paniek en angst, mijn man was al onderweg naar school en op school zijn ze gaan rennen en zoeken rond het terrein. Godzijdank is hij gevonden. Psycholoog was al in beeld, na meer dan een half jaar wachtlijst, dus de eerste afspraken hadden we daar net al gehad. Intensieve hulp voor hem en ons is nu opgestart.
Wat ik zo moeilijk vind (naast alle angst om mijn kind te verliezen en het verdriet dat hij zich zo rot voelt) is zijn boosheid. Hij neemt mij en mijn man enorm kwalijk dat we hem niet gehoord hebben. Dat hebben we wel, maar er zijn wachtlijsten en ik heb er alles aan gedaan om hulp te krijgen en om hem zelf te helpen. Door hem af te leiden, leuke dingen met hem te doen, te praten, te relativeren, op school maatregelen te nemen etc. Hij ziet dit niet. Ook ziet hij zijn eigen aandeel niet. In zijn ogen zijn al zijn vrienden gek en sociopathen. Dat hij zich ook heel fout heeft gedragen de laatste tijd, ziet hij niet. Dat er een reden is dat mensen om hem heen afstand nemen, ziet hij niet. Dat zijn vrienden hem niet haten of dood wensen gelooft hij niet. Bespreekbaar is dit absoluut niet.
We hebben dus wel hulp, maar we zitten er zelf helemaal doorheen. We lopen op onze tenen want elk woord dat verkeerd valt, zorgt voor een uitbarsting. En wij zijn doodsbang dat hij dan gekke dingen gaat doen. We kunnen nergens over praten met hem. Hij zit thuis van school. De sfeer in huis is vreselijk. En dan zit er nog een kind tussenin. Die gelukkig wel naar school gaat en met vriendinnen afspreekt enzo. Maar ook voor haar is het heel naar.
Ik ga wel naar mijn werk af en toe, maar durf kind niet alleen te laten. Er is dus altijd 1 van ons thuis. Een netwerk qua familie is er niet. Vrienden wel maar die kunnen we niet inschakelen want zoon vertrouwt niemand op dit moment. We staan er volledig alleen voor.
Hoe komen we hier doorheen? Wie heeft hier ervaring mee?
Allemaal heel naar en heftig. Hij is vorige week op school weggelopen nadat hij mij appte dat hij dood wilde. Reageerde daarna nergens meer op. Enorme paniek en angst, mijn man was al onderweg naar school en op school zijn ze gaan rennen en zoeken rond het terrein. Godzijdank is hij gevonden. Psycholoog was al in beeld, na meer dan een half jaar wachtlijst, dus de eerste afspraken hadden we daar net al gehad. Intensieve hulp voor hem en ons is nu opgestart.
Wat ik zo moeilijk vind (naast alle angst om mijn kind te verliezen en het verdriet dat hij zich zo rot voelt) is zijn boosheid. Hij neemt mij en mijn man enorm kwalijk dat we hem niet gehoord hebben. Dat hebben we wel, maar er zijn wachtlijsten en ik heb er alles aan gedaan om hulp te krijgen en om hem zelf te helpen. Door hem af te leiden, leuke dingen met hem te doen, te praten, te relativeren, op school maatregelen te nemen etc. Hij ziet dit niet. Ook ziet hij zijn eigen aandeel niet. In zijn ogen zijn al zijn vrienden gek en sociopathen. Dat hij zich ook heel fout heeft gedragen de laatste tijd, ziet hij niet. Dat er een reden is dat mensen om hem heen afstand nemen, ziet hij niet. Dat zijn vrienden hem niet haten of dood wensen gelooft hij niet. Bespreekbaar is dit absoluut niet.
We hebben dus wel hulp, maar we zitten er zelf helemaal doorheen. We lopen op onze tenen want elk woord dat verkeerd valt, zorgt voor een uitbarsting. En wij zijn doodsbang dat hij dan gekke dingen gaat doen. We kunnen nergens over praten met hem. Hij zit thuis van school. De sfeer in huis is vreselijk. En dan zit er nog een kind tussenin. Die gelukkig wel naar school gaat en met vriendinnen afspreekt enzo. Maar ook voor haar is het heel naar.
Ik ga wel naar mijn werk af en toe, maar durf kind niet alleen te laten. Er is dus altijd 1 van ons thuis. Een netwerk qua familie is er niet. Vrienden wel maar die kunnen we niet inschakelen want zoon vertrouwt niemand op dit moment. We staan er volledig alleen voor.
Hoe komen we hier doorheen? Wie heeft hier ervaring mee?
donderdag 25 januari 2024 om 12:43
Hier een gedeeltelijke ervaring. Kind is hier al keren depressief, heeft in het verleden een poging gedaan en heeft daarnaast meerdere suïcidale periodes gehad zonder pogingen.
Toen ze die poging deed was ze van vergelijkbare leeftijd. Wij wisten dat het niet goed zat maar hadden niet door hoe erg dat het was. Ze wilde geen hulp, trok zich terug en was moeilijk bereikbaar.
Toen naar buiten kwam wat ze gedaan had hebben wij haar ‘verplicht’ met een psycholoog te gaan praten. Die periode was onwerkelijk. We hadden met familieleden een soort wisseldienst. Dat iemand altijd thuis was en haar bracht en haalde. Het heeft heel lang geduurd voordat ik weer wat vertrouwen in haar terug had en zelfs nu 5 jaar later wordt ik weer bang als ik merk dat het niet goed met haar gaat
Wat wij wel hebben gedaan is open communicatie. Hoe voel je je vandaag, ben je veilig vandaag, wil je je pijn doen, wil je je zelf wat aan doen. Kan ik je nu veilig een uurtje alleen laten.
We hebben nooit een taboe gemaakt van wat er speelde. Ze was ‘ziek’, ze had hulp nodig. Ook vaker gevraagd wat zij wilde dat wij deden. Wat ze van ons nodig had. Achteraf heb ik er eens sorry gezegd dat we het pas zo laat doorhadden maar zij gaf zelf aan dat we er waarschijnlijk weinig aan hadden kunnen doen. Ze heeft het goed geheim gehouden voor ons .
Eén jaar geleden heeft ze een terugval gehad, inclusief de bijbehorende gedachten. Via de huisarts heeft zij toen een spoedplaatsing gekregen bij Youz, niet voor opname maar we voor behandeling. Ze kon binnen twee weken terecht.
Ik heb nog een jonger kind en voor die was het ook niet altijd makkelijk. Een zwaar depressief kind in huis is zwaar. Je bent alleen maar daarmee bezig, hoe je dat kind in leven kunt houden. We hebben ook met hem gesprekken gehad. Vaag uitgelegd wat er speelt, waarom we meer aandacht voor ander kind hebben. Maar dat we hem niet vergeten zijn
Toen ze die poging deed was ze van vergelijkbare leeftijd. Wij wisten dat het niet goed zat maar hadden niet door hoe erg dat het was. Ze wilde geen hulp, trok zich terug en was moeilijk bereikbaar.
Toen naar buiten kwam wat ze gedaan had hebben wij haar ‘verplicht’ met een psycholoog te gaan praten. Die periode was onwerkelijk. We hadden met familieleden een soort wisseldienst. Dat iemand altijd thuis was en haar bracht en haalde. Het heeft heel lang geduurd voordat ik weer wat vertrouwen in haar terug had en zelfs nu 5 jaar later wordt ik weer bang als ik merk dat het niet goed met haar gaat
Wat wij wel hebben gedaan is open communicatie. Hoe voel je je vandaag, ben je veilig vandaag, wil je je pijn doen, wil je je zelf wat aan doen. Kan ik je nu veilig een uurtje alleen laten.
We hebben nooit een taboe gemaakt van wat er speelde. Ze was ‘ziek’, ze had hulp nodig. Ook vaker gevraagd wat zij wilde dat wij deden. Wat ze van ons nodig had. Achteraf heb ik er eens sorry gezegd dat we het pas zo laat doorhadden maar zij gaf zelf aan dat we er waarschijnlijk weinig aan hadden kunnen doen. Ze heeft het goed geheim gehouden voor ons .
Eén jaar geleden heeft ze een terugval gehad, inclusief de bijbehorende gedachten. Via de huisarts heeft zij toen een spoedplaatsing gekregen bij Youz, niet voor opname maar we voor behandeling. Ze kon binnen twee weken terecht.
Ik heb nog een jonger kind en voor die was het ook niet altijd makkelijk. Een zwaar depressief kind in huis is zwaar. Je bent alleen maar daarmee bezig, hoe je dat kind in leven kunt houden. We hebben ook met hem gesprekken gehad. Vaag uitgelegd wat er speelt, waarom we meer aandacht voor ander kind hebben. Maar dat we hem niet vergeten zijn
donderdag 25 januari 2024 om 12:51
Wat ik heel lastig vond was deze angst die je hebt uitleggen aan iemand anders, begrip krijgen. De angst dat als je kind de deur uitloopt dat het misschien niet meer thuiskomt, dat als kind de telefoon niet opneemt dat je bang bent waarom kind de telefoon niet opneemt. Of juist als kind belt dat je bang bent wat kind gaat zeggen.
Ik heb het wel eens vriendinnen geprobeerd uit te leggen maar het is mij nooit helemaal gelukt.
Wees als ouder lief voor jezelf nu, je bent maar een mens, je kunt niet alles weten en doen. Jij moet er nu niet alleen voor je kind zijn maar ook voor jezelf. Neem zorgverlof als dat mogelijk is, vraag toch vriendinnen om even bij te springen. Als je nu ook niet op jezelf let ga je dat later merken
Ik heb het wel eens vriendinnen geprobeerd uit te leggen maar het is mij nooit helemaal gelukt.
Wees als ouder lief voor jezelf nu, je bent maar een mens, je kunt niet alles weten en doen. Jij moet er nu niet alleen voor je kind zijn maar ook voor jezelf. Neem zorgverlof als dat mogelijk is, vraag toch vriendinnen om even bij te springen. Als je nu ook niet op jezelf let ga je dat later merken
donderdag 25 januari 2024 om 12:54
Aub niet quoten, wellicht haal ik dit later weer weg.
Ik herken mijn jongere zelf in jouw zoon.
Even kort uitgelegd: Helemaal op was ik, van de hoge verwachtingen van de maatschappij waar ik niet aan kan voldoen. Mijn hoofd zat bomvol. Maar mijn leven draaide onverminderd door en dat voelde als een op holgeslagen trein zonder rem.
Ik moest iedere dag naar school huiswerk maken, sporten etc. Tot ik brak en een overdosis medicatie nam. Toen moest ik wel 2 dagen thuis blijven. Uiteindelijk nam ik iedere 6 weken een overdosis om te kunnen ontsnappen aan de druk.
Uiteindelijk is er bij mij op latere leeftijd adhd gediagnosticeerd. Verder onderzoek naar ass wilde ik niet, maar vermoed ik wel.
Op een gegeven moment lag ik weer in het ziekenhuis en kwam er een zuster bij me op bed zitten. Ze zei alleen: het is oké. Ze legde een hand op m'n arm en bleef zitten.
Ik heb zo hard gehuild, alles kwam eruit.
Ik voelde me eindelijk gezien, en ik mocht eindelijk voelen wat ik voelde.
Fast forward, het gaat uitstekend met mij nu. Ik heb een dochter van 8 en zij heeft als ze overprikkeld is flinke huilbuien en woedeaanvallen. En dan doe ik precies zoals die zuster destijds.
En dat helpt haar ontzettend!
Misschien heeft je zoon ook zoiets nodig.
Het gevoel te krijgen dat zijn gevoel oke is, en dat wat hij nu ook doet of zegt, jij niet van je stuk gebracht wordt maar letterlijk naast hem blijft zitten.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit is wat jouw zoon nodig heeft en dat dit helpend is.
Hele.dikke knuffel voor jullie alle 4!
Ik herken mijn jongere zelf in jouw zoon.
Even kort uitgelegd: Helemaal op was ik, van de hoge verwachtingen van de maatschappij waar ik niet aan kan voldoen. Mijn hoofd zat bomvol. Maar mijn leven draaide onverminderd door en dat voelde als een op holgeslagen trein zonder rem.
Ik moest iedere dag naar school huiswerk maken, sporten etc. Tot ik brak en een overdosis medicatie nam. Toen moest ik wel 2 dagen thuis blijven. Uiteindelijk nam ik iedere 6 weken een overdosis om te kunnen ontsnappen aan de druk.
Uiteindelijk is er bij mij op latere leeftijd adhd gediagnosticeerd. Verder onderzoek naar ass wilde ik niet, maar vermoed ik wel.
Op een gegeven moment lag ik weer in het ziekenhuis en kwam er een zuster bij me op bed zitten. Ze zei alleen: het is oké. Ze legde een hand op m'n arm en bleef zitten.
Ik heb zo hard gehuild, alles kwam eruit.
Ik voelde me eindelijk gezien, en ik mocht eindelijk voelen wat ik voelde.
Fast forward, het gaat uitstekend met mij nu. Ik heb een dochter van 8 en zij heeft als ze overprikkeld is flinke huilbuien en woedeaanvallen. En dan doe ik precies zoals die zuster destijds.
En dat helpt haar ontzettend!
Misschien heeft je zoon ook zoiets nodig.
Het gevoel te krijgen dat zijn gevoel oke is, en dat wat hij nu ook doet of zegt, jij niet van je stuk gebracht wordt maar letterlijk naast hem blijft zitten.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit is wat jouw zoon nodig heeft en dat dit helpend is.
Hele.dikke knuffel voor jullie alle 4!
redballoon wijzigde dit bericht op 25-01-2024 12:55
0.68% gewijzigd
donderdag 25 januari 2024 om 12:54
Poeh, ik voel je binnen komen! En ook hetgeen lonelycat zegt in haar laatste bericht. Ik voel die woorden. Wat een angst, wat een wanhoop, om volledig gek van te worden.
Ik leef serieus met jullie mee!
Wat ontzettend moeilijk moet dit zijn, dit hoop ik nooit mee te maken.
Goed dat je hier ventileert. Zoek mensen op om mee te kunnen praten. Zoek zelf ook hulp, voor jezelf, voor jullie als ouders en als zus.
Heel veel sterkte gewenst.
Ik leef serieus met jullie mee!
Wat ontzettend moeilijk moet dit zijn, dit hoop ik nooit mee te maken.
Goed dat je hier ventileert. Zoek mensen op om mee te kunnen praten. Zoek zelf ook hulp, voor jezelf, voor jullie als ouders en als zus.
Heel veel sterkte gewenst.
donderdag 25 januari 2024 om 12:59
Wat is de reden dat hij niet naar school gaat? Geen school/dagbesteding is geen perspectief, geen ritme, geen regelmaat, geen sociale contacten etc.
Is het mogelijk dat hij een aangepast rooster volgt op school? Eventueel buiten de klas, maar wel op school. Doet hij thuis nog wat aan school? Hoe heeft hij zijn dag vorm?
Welke ondersteuning kunnen jullie als ouders krijgen? Is een dag in de week uit logeren een optie, zodat jullie en jullie andere kind even kunnen ademhalen?
Welke zorg wordt er ingezet mbt suicidaliteit? Of is het vooral uiten van onmacht?
Wat een heftige tijd voor jullie. Vergeet niet om ook voor jullie zelf en jullie andere kind te zorgen en de wereld alleen maar om zijn problemen te laten draaien. Sterkte!
Is het mogelijk dat hij een aangepast rooster volgt op school? Eventueel buiten de klas, maar wel op school. Doet hij thuis nog wat aan school? Hoe heeft hij zijn dag vorm?
Welke ondersteuning kunnen jullie als ouders krijgen? Is een dag in de week uit logeren een optie, zodat jullie en jullie andere kind even kunnen ademhalen?
Welke zorg wordt er ingezet mbt suicidaliteit? Of is het vooral uiten van onmacht?
Wat een heftige tijd voor jullie. Vergeet niet om ook voor jullie zelf en jullie andere kind te zorgen en de wereld alleen maar om zijn problemen te laten draaien. Sterkte!
donderdag 25 januari 2024 om 13:49
Lente19251003- schreef: ↑25-01-2024 11:27Ik vraag me echt af hoe de psych tot hem kan gaan doordringen. Want wat hem is overkomen is echt heftig en naar. Maar niet het hele leven is afgrijselijk. Niet iedereen haat hem. En hij heeft zelf ook een aandeel in bepaalde dingen.
Rationeel snap ik helemaal wat je zegt, maar voor jouw 14-jarige met ASS, een trauma én moeilijke sociale gebeurtenissen is dit niet iets wat nu binnen kan komen. Jouw zoon voelt zich niet gehoord en ik snap dat, zeg je weleens tegen hem dat het ook echt heel naar is voor hem? Dat het ontzettend naar is als je je zo voelt zoals hij zich voelt? Zónder daar achteraan dat hij ook een aandeel heeft in hoe het nu gaat?
Hoor hem. Erken hem en zijn gevoel zonder daaraan af te doen. De volgende stappen gaan mbv therapie gebeuren, maar hij heeft het wel nodig dat je hem eerst hoort.
Veel sterkte.
donderdag 25 januari 2024 om 13:53
Wat een moeilijke periode voor jou, maar ook voor je zoon!
Klinkt alsof zijn gedrag nav een traumatische gebeurtenis veranderd is. Heeft hij hulp gehad bij het verwerken van die gebeurtenis?
De gedragsverandering, de woede, het niet gehoord voelen, en de woedeaanvallen kunnen allemaal heel goed horen bij trauma.
Is het bij jullie bespreekbaar of hij actief dood wil, of dat het een wanhoopsuitspraak was?
Of hij plannen maakt?
Ik kan me indenken dat een 'gewoon' gesprek daarover jou ook rust kan geven.
Ontzettend veel sterkte!
Het lijkt me vreselijk als je kind zo ongelukkig en boos is, en daarnaast ook het gezin ontwricht.
Klinkt alsof zijn gedrag nav een traumatische gebeurtenis veranderd is. Heeft hij hulp gehad bij het verwerken van die gebeurtenis?
De gedragsverandering, de woede, het niet gehoord voelen, en de woedeaanvallen kunnen allemaal heel goed horen bij trauma.
Is het bij jullie bespreekbaar of hij actief dood wil, of dat het een wanhoopsuitspraak was?
Of hij plannen maakt?
Ik kan me indenken dat een 'gewoon' gesprek daarover jou ook rust kan geven.
Ontzettend veel sterkte!
Het lijkt me vreselijk als je kind zo ongelukkig en boos is, en daarnaast ook het gezin ontwricht.
donderdag 25 januari 2024 om 13:54
Het punt is dat als je iets traumatisch meemaakt, wat bij je zoon het geval lijkt, het leven ook echt een gevaarlijke plek wordt waarin mensen niet te vertrouwen lijken. Dus alles wat je zegt dat het tegendeel inhoudt, zal inderdaad niet bij hem binnen komen, want zijn lijf vertelt hem heel iets anders. Een logisch gevolg van iets heftigs meemaken, is dat je daarna in een soort alarmfase gaat overleven en daar past eigenlijk precies bij wat jij beschrijft.
Neem de post van Redballoon ter harte, dat is een goeie. Hij heeft ergens een veilige, rustige plek nodig, waar hij als het ware achterover durft te leunen. Veel sterkte voor jullie.
Neem de post van Redballoon ter harte, dat is een goeie. Hij heeft ergens een veilige, rustige plek nodig, waar hij als het ware achterover durft te leunen. Veel sterkte voor jullie.
donderdag 25 januari 2024 om 14:08
Allereerst, heel veel sterkte! Ik ben ook een moeder van een kind met ass. Maar mijn kind is nog jong maar dit is wel mijn grote angst. Hier is het al continu 'ik haat mijn leven' en 'iedereen moet dood'.
Ik heb geen tips voor jou over deze situatie maar voor jouw dochter misschien wel. Heb je al eens nagedacht over een brussencoach? Ik volg nice2bme op insta. Zij heeft ook een brussenworkshop en je kan online ook advies van haar krijgen. Ze heeft zelf ervaring hoe het is om brus te zijn.
Ik zou willen dat ik je meer van hulp kan zijn maar hoop dat er snel wat verandert bij jullie. Heel veel sterkte samen!
Ik heb geen tips voor jou over deze situatie maar voor jouw dochter misschien wel. Heb je al eens nagedacht over een brussencoach? Ik volg nice2bme op insta. Zij heeft ook een brussenworkshop en je kan online ook advies van haar krijgen. Ze heeft zelf ervaring hoe het is om brus te zijn.
Ik zou willen dat ik je meer van hulp kan zijn maar hoop dat er snel wat verandert bij jullie. Heel veel sterkte samen!
donderdag 25 januari 2024 om 14:26
Ik vroeg me hetzelfde af. Zou bv EMDR hiermee kunnen helpen, zodat de eerste aanleiding voor zijn depressie misschien deels opgelost kan worden?Avocadeau schreef: ↑25-01-2024 13:53Wat een moeilijke periode voor jou, maar ook voor je zoon!
Klinkt alsof zijn gedrag nav een traumatische gebeurtenis veranderd is. Heeft hij hulp gehad bij het verwerken van die gebeurtenis?
De gedragsverandering, de woede, het niet gehoord voelen, en de woedeaanvallen kunnen allemaal heel goed horen bij trauma.
Heel veel sterkte. Het lijkt me een heel moeilijke situatie voor jullie gezin
donderdag 25 januari 2024 om 14:27
Deze podcast hoorde ik van de week. Haal je daar misschien iets uit?
Niet een vergelijkbare situatie, maar met name op het eind vond ik er wel zinvolle dingen in zitten, bijv over de druk die je onbewust op je kind legt vanwege onuitgesproken verwachtingen.
https://open.spotify.com/episode/5DDpwXuG990Gvp0iFWftpN
Niet een vergelijkbare situatie, maar met name op het eind vond ik er wel zinvolle dingen in zitten, bijv over de druk die je onbewust op je kind legt vanwege onuitgesproken verwachtingen.
https://open.spotify.com/episode/5DDpwXuG990Gvp0iFWftpN
donderdag 25 januari 2024 om 14:35
Je zou evt nog kunnen informeren bij de wmo.
Iemand uit mijn omgeving heeft via de WMO een abulant begeleider die veel ervaring heeft met mensen die zich op het spectrum bevinden.
Dan heeft hij iemand speciaal voor hem alleen. Ook activiteiten/contacten met andere neurodiverse jongeren zou hem nog wel eens goed kunnen doen, het niet begrepen worden kan voor enorm veel opgekropte frustratie zorgen.
Iemand uit mijn omgeving heeft via de WMO een abulant begeleider die veel ervaring heeft met mensen die zich op het spectrum bevinden.
Dan heeft hij iemand speciaal voor hem alleen. Ook activiteiten/contacten met andere neurodiverse jongeren zou hem nog wel eens goed kunnen doen, het niet begrepen worden kan voor enorm veel opgekropte frustratie zorgen.
donderdag 25 januari 2024 om 14:40
Ik heb niet alles gelezen, en wellicht is dit niet iets voor dit moment, maar is een maatje een idee voor je zoon? Iemand waar hij kan zijn wie hij is, waar hij niet perse iets mee moet doen. Waar jullie zoon uiteindelijk wat veiligheid gaat voelen.
Want bv een vriend langs laten komen betekent dat je zoon gaat over compenseren, even gezellig doen, etc. Bij een maatje hoef je dat niet.
Want bv een vriend langs laten komen betekent dat je zoon gaat over compenseren, even gezellig doen, etc. Bij een maatje hoef je dat niet.
donderdag 25 januari 2024 om 19:31
Veel reacties weer, fijn. Ik zal proberen te reageren op alles.
Open communicatie over zelfmoord doen we sinds vorige week, op advies van de psych. Dus concreet heb ik gevraagd hoe hij het zou willen doen, waar, wanneer. Ik vraag hem ook of ik hem even alleen boven kan laten zonder dat hij iets doet. Ik denk trouwens dat de zelfmoord van een schoolgenoot (hele kleine school, vierde ‘succesvolle’ zelfmoord op deze school in 2,5 jaar tijd) een dag voor zijn bericht ‘ik wil dood’ ook een trigger was voor hem. Voorheen durfden we daar niet open over te praten, uit angst om hem dan juist op ideeën te brengen.
Ons andere kind krijgt heel bewust veel aandacht. We gaan echt regelmatig even met haar weg (1 van ons, de ander blijft dan bij zoon), of bij haar zitten. En zij heeft gelukkig genoeg leuke vriendinnen om zich heen. Ook leggen we haar heel veel uit over de situatie en gaat ze komende week ook mee naar de psych.
Redballoon: dankjewel voor jouw eigen ervaring en wat fijn dat het goed met je gaat!
Hij gaat niet naar school omdat daar de triggers zijn voor zijn suïcidale gedachten. Hij gaat weer terug zodra daar de heftigheid vanaf is. Maar daar loopt het meisje rond dat hem het trauma bezorgd heeft en hem dagelijks nog lastig valt. En het andere meisje dat hem heeft afgewezen. En de vriendengroep waardoor hij zich momenteel afgewezen voelt.
Logeren is geen optie. Hij vertrouwt niemand van onze vrienden en familie om dat te doen. Sowieso is logeren voor hem moeilijk, hij heeft een slaapstoornis en vindt dat extra moeilijk als hij niet thuis kan slapen.
Gevoel erkennen van zijn trauma doen we. Maar we hebben wel steeds geprobeerd om hem ook de positieve kanten van het leven te laten inzien. Hij is altijd al heel negatief ingesteld en kan enorm blijven hangen in negatieve gedachten, al dan niet terecht. We hebben ook EMDR geprobeerd maar dat heeft niet geholpen.
Een maatje voor hem zou super zijn, maar hoe kom je daaraan? Onze gemeente heeft zoiets niet, dat heb ik al eerder gevraagd. Sowieso heb ik al lange gesprekken met de jeugdhulpverlening vanuit de gemeente gevoerd. Na drie uur lang praten zat deze dame huilend op mijn bank, want oh wat had ik veel op mijn bordje. En uiteindelijk zei ze dat ze me niet kon helpen want ik deed het al zo goed en of ik niet bij hun wilde komen werken. So far de hulpverlening…
Wel heb ik gevonden dat er in een plaats vlakbij iets zit voor eenzame jongeren, dan gaan ze om de week een avondje wat leuks doen met een groepje onder begeleiding van twee welzijnswerkers. Daar gaat hij volgende week voor het eerst heen.
Open communicatie over zelfmoord doen we sinds vorige week, op advies van de psych. Dus concreet heb ik gevraagd hoe hij het zou willen doen, waar, wanneer. Ik vraag hem ook of ik hem even alleen boven kan laten zonder dat hij iets doet. Ik denk trouwens dat de zelfmoord van een schoolgenoot (hele kleine school, vierde ‘succesvolle’ zelfmoord op deze school in 2,5 jaar tijd) een dag voor zijn bericht ‘ik wil dood’ ook een trigger was voor hem. Voorheen durfden we daar niet open over te praten, uit angst om hem dan juist op ideeën te brengen.
Ons andere kind krijgt heel bewust veel aandacht. We gaan echt regelmatig even met haar weg (1 van ons, de ander blijft dan bij zoon), of bij haar zitten. En zij heeft gelukkig genoeg leuke vriendinnen om zich heen. Ook leggen we haar heel veel uit over de situatie en gaat ze komende week ook mee naar de psych.
Redballoon: dankjewel voor jouw eigen ervaring en wat fijn dat het goed met je gaat!
Hij gaat niet naar school omdat daar de triggers zijn voor zijn suïcidale gedachten. Hij gaat weer terug zodra daar de heftigheid vanaf is. Maar daar loopt het meisje rond dat hem het trauma bezorgd heeft en hem dagelijks nog lastig valt. En het andere meisje dat hem heeft afgewezen. En de vriendengroep waardoor hij zich momenteel afgewezen voelt.
Logeren is geen optie. Hij vertrouwt niemand van onze vrienden en familie om dat te doen. Sowieso is logeren voor hem moeilijk, hij heeft een slaapstoornis en vindt dat extra moeilijk als hij niet thuis kan slapen.
Gevoel erkennen van zijn trauma doen we. Maar we hebben wel steeds geprobeerd om hem ook de positieve kanten van het leven te laten inzien. Hij is altijd al heel negatief ingesteld en kan enorm blijven hangen in negatieve gedachten, al dan niet terecht. We hebben ook EMDR geprobeerd maar dat heeft niet geholpen.
Een maatje voor hem zou super zijn, maar hoe kom je daaraan? Onze gemeente heeft zoiets niet, dat heb ik al eerder gevraagd. Sowieso heb ik al lange gesprekken met de jeugdhulpverlening vanuit de gemeente gevoerd. Na drie uur lang praten zat deze dame huilend op mijn bank, want oh wat had ik veel op mijn bordje. En uiteindelijk zei ze dat ze me niet kon helpen want ik deed het al zo goed en of ik niet bij hun wilde komen werken. So far de hulpverlening…
Wel heb ik gevonden dat er in een plaats vlakbij iets zit voor eenzame jongeren, dan gaan ze om de week een avondje wat leuks doen met een groepje onder begeleiding van twee welzijnswerkers. Daar gaat hij volgende week voor het eerst heen.
donderdag 25 januari 2024 om 19:57
Wat hij nodig heeft is dat je zijn gevoel erkent. De positieve kanten ziet hij nu niet. Hoe vaak jij het ook zegt. Het za hem alleen maar meer het gevoel geven dat je hem niet begrijpt en niet wilt proberen.
Voor hem is er nu niks positiefs. Als je zover bent dat je uit het leven wilt stappen dan ben je al het leuke in het leven wel ver kwijt.
Een maatje zal lastig zijn, ik denk dat zijn problemen is die mate ernstig zijn dat daar professionele hulp nodig is. Voor een maatje zou dat wel eens te belastend kunnen zijn.
Is er een mogelijkheid voor crisis hulp. In ambulante vorm dan wel. Misschien moet je dat eens bij de huisarts navragen.
Voor hem is er nu niks positiefs. Als je zover bent dat je uit het leven wilt stappen dan ben je al het leuke in het leven wel ver kwijt.
Een maatje zal lastig zijn, ik denk dat zijn problemen is die mate ernstig zijn dat daar professionele hulp nodig is. Voor een maatje zou dat wel eens te belastend kunnen zijn.
Is er een mogelijkheid voor crisis hulp. In ambulante vorm dan wel. Misschien moet je dat eens bij de huisarts navragen.
donderdag 25 januari 2024 om 19:58
Lente19251003- schreef: ↑25-01-2024 19:31Veel reacties weer, fijn. Ik zal proberen te reageren op alles.
Open communicatie over zelfmoord doen we sinds vorige week, op advies van de psych. Dus concreet heb ik gevraagd hoe hij het zou willen doen, waar, wanneer. Ik vraag hem ook of ik hem even alleen boven kan laten zonder dat hij iets doet. Ik denk trouwens dat de zelfmoord van een schoolgenoot (hele kleine school, vierde ‘succesvolle’ zelfmoord op deze school in 2,5 jaar tijd) een dag voor zijn bericht ‘ik wil dood’ ook een trigger was voor hem. Voorheen durfden we daar niet open over te praten, uit angst om hem dan juist op ideeën te brengen.
Ons andere kind krijgt heel bewust veel aandacht. We gaan echt regelmatig even met haar weg (1 van ons, de ander blijft dan bij zoon), of bij haar zitten. En zij heeft gelukkig genoeg leuke vriendinnen om zich heen. Ook leggen we haar heel veel uit over de situatie en gaat ze komende week ook mee naar de psych.
Redballoon: dankjewel voor jouw eigen ervaring en wat fijn dat het goed met je gaat!
Hij gaat niet naar school omdat daar de triggers zijn voor zijn suïcidale gedachten. Hij gaat weer terug zodra daar de heftigheid vanaf is. Maar daar loopt het meisje rond dat hem het trauma bezorgd heeft en hem dagelijks nog lastig valt. En het andere meisje dat hem heeft afgewezen. En de vriendengroep waardoor hij zich momenteel afgewezen voelt.
Logeren is geen optie. Hij vertrouwt niemand van onze vrienden en familie om dat te doen. Sowieso is logeren voor hem moeilijk, hij heeft een slaapstoornis en vindt dat extra moeilijk als hij niet thuis kan slapen.
Gevoel erkennen van zijn trauma doen we. Maar we hebben wel steeds geprobeerd om hem ook de positieve kanten van het leven te laten inzien. Hij is altijd al heel negatief ingesteld en kan enorm blijven hangen in negatieve gedachten, al dan niet terecht. We hebben ook EMDR geprobeerd maar dat heeft niet geholpen.
Een maatje voor hem zou super zijn, maar hoe kom je daaraan? Onze gemeente heeft zoiets niet, dat heb ik al eerder gevraagd. Sowieso heb ik al lange gesprekken met de jeugdhulpverlening vanuit de gemeente gevoerd. Na drie uur lang praten zat deze dame huilend op mijn bank, want oh wat had ik veel op mijn bordje. En uiteindelijk zei ze dat ze me niet kon helpen want ik deed het al zo goed en of ik niet bij hun wilde komen werken. So far de hulpverlening…
Wel heb ik gevonden dat er in een plaats vlakbij iets zit voor eenzame jongeren, dan gaan ze om de week een avondje wat leuks doen met een groepje onder begeleiding van twee welzijnswerkers. Daar gaat hij volgende week voor het eerst heen.
In mijn vorige post had ik het over niet gehoord worden, wat jouw zoon ervaart.
Niet als oordeel of kritiek, maar ik lees in je posts weinig écht horen. Ik lees voornamelijk aangedragen oplossingsmogelijkheden.
Zodra iemand bij wie ik mijn gevoel kwijt wil en bij gehoord wil worden met oplossingen aan komt zetten, weet ik dat ik niet echt gehoord ben. Iedere aangedragen oplossing is bij voorbaat dan al niet succesvol, dat is immers niet waar ik behoefte aan heb.
Ik begrijp echt heel goed je zorgen, verdriet en frustratie. Maar hoe ironisch ook, in oplossingen denken gaat geen oplossing bieden.
Luister met je hart naar hem, open, zonder oordeel. Niet één keer, niet twee keer, maar iedere keer. Ga leren hem te begrijpen. Dat is iets anders dan het ermee eens zijn of hem uit een negatieve spiraal proberen te halen.
Ik hoop dat het overkomt wat ik probeer te zeggen.
donderdag 25 januari 2024 om 20:10
Klopt hoor, ik heb de afgelopen 9 maanden steeds oplossingsgericht gedacht. Zijn gevoel erkend maar dan geprobeerd het om te draaien naar positieve dingen. Dus ik snap ook zijn gevoel van niet gehoord zijn. Daar ben ik nu dus, sinds een week, mee gestopt. Ik luister en erken zijn gevoel. Maar kom niet meer met oplossingen of dingen die wel positief zijn.
donderdag 25 januari 2024 om 20:12
Het traject van je zoon is zeer ingewikkeld. Voor nu lijkt hij vooral op zoek naar een luisterend oor. Hij wil niet dat er oplossingen worden aangedragen, hij kan niets met "dat het leven ook leuk is". Hij wil gewoon gehoord worden. Echt luisteren zonder oordelen is voor veel mensen heel moeilijk, maar als jij dat kunt kun je je zoon misschien wel bereiken. Gewoon alleen maar luisteren. Dat is echt de eerste stap, vervolgens kan je proberen te laten zien dat je hem echt gehoord hebt. Het is zo moeilijk, maar hij schreeuwt zelf om gehoord te worden.
donderdag 25 januari 2024 om 20:13
En heb je met hem erover gehad dat je het misschien niet goed aangepakt hebt? Geef gewoon toe dat je bang bent geworden, dat je niet wist wat te doen maar dat je begrijpt dat je niet gedaan hebt wat hij hoopte dat je zou doen. Dat je zijn boosheid snapt en dat je beter naar hem zult luisteren als hij je de kans geeft
donderdag 25 januari 2024 om 20:16
donderdag 25 januari 2024 om 20:20
Ja zeker. Ik heb sorry gezegd dat ik hem niet genoeg gehoord en gezien heb. Sorry dat hij zich zo voelde en dat ik niet gezien heb hoe heftig dat voor hem was. Sorry dat ik steeds maar met oplossingen aan bleef komen terwijl hij iets anders van me nodig had. Ik heb hem gezegd dat ik zie dat hij heel boos is en verdrietig. Dat hij alles mag zeggen en dat ik er voor hem ben.lonelycat schreef: ↑25-01-2024 20:13En heb je met hem erover gehad dat je het misschien niet goed aangepakt hebt? Geef gewoon toe dat je bang bent geworden, dat je niet wist wat te doen maar dat je begrijpt dat je niet gedaan hebt wat hij hoopte dat je zou doen. Dat je zijn boosheid snapt en dat je beter naar hem zult luisteren als hij je de kans geeft
Maar ik heb hem ook gezegd dat ik alles met de beste bedoelingen heb gedaan, gedacht had hem te helpen maar dat ik het ook niet wist. En dat ik nu hoop dat de experts ons allemaal gaan helpen en dat ik daar alles voor wil doen.
donderdag 25 januari 2024 om 20:22
Dat probeer ik nu. Vind ik enorm moeilijk maar ik doe echt enorm mijn best om alleen te luisteren. Maar alles in mij schreeuwt dat ik dit nu moet oplossen (geen idee hoe…).Dahlia74 schreef: ↑25-01-2024 20:12Het traject van je zoon is zeer ingewikkeld. Voor nu lijkt hij vooral op zoek naar een luisterend oor. Hij wil niet dat er oplossingen worden aangedragen, hij kan niets met "dat het leven ook leuk is". Hij wil gewoon gehoord worden. Echt luisteren zonder oordelen is voor veel mensen heel moeilijk, maar als jij dat kunt kun je je zoon misschien wel bereiken. Gewoon alleen maar luisteren. Dat is echt de eerste stap, vervolgens kan je proberen te laten zien dat je hem echt gehoord hebt. Het is zo moeilijk, maar hij schreeuwt zelf om gehoord te worden.
donderdag 25 januari 2024 om 20:23
Hier gaat die podcast aflevering van omdenken ook over.Rabarber schreef: ↑25-01-2024 19:58In mijn vorige post had ik het over niet gehoord worden, wat jouw zoon ervaart.
Niet als oordeel of kritiek, maar ik lees in je posts weinig écht horen. Ik lees voornamelijk aangedragen oplossingsmogelijkheden.
Zodra iemand bij wie ik mijn gevoel kwijt wil en bij gehoord wil worden met oplossingen aan komt zetten, weet ik dat ik niet echt gehoord ben. Iedere aangedragen oplossing is bij voorbaat dan al niet succesvol, dat is immers niet waar ik behoefte aan heb.
Ik begrijp echt heel goed je zorgen, verdriet en frustratie. Maar hoe ironisch ook, in oplossingen denken gaat geen oplossing bieden.
Luister met je hart naar hem, open, zonder oordeel. Niet één keer, niet twee keer, maar iedere keer. Ga leren hem te begrijpen. Dat is iets anders dan het ermee eens zijn of hem uit een negatieve spiraal proberen te halen.
Ik hoop dat het overkomt wat ik probeer te zeggen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
