Kinderen
alle pijlers
Kind (14) suïcidaal en BOOS
donderdag 25 januari 2024 om 11:06
We zitten er helemaal doorheen thuis. Zoon van 14 met ASS heeft ongeveer 9 maanden geleden iets heftigs meegemaakt. Sindsdien is hij boos en depressief. Onlangs is hij afgewezen door zijn beste vriendin waarvan hij steeds dacht dat er wel verkering aan zat te komen. Hij is zich heftig en raar gaan gedragen op school waardoor zijn vriendengroep hem even zat is en afstand heeft genomen. Meisje heeft hem overal geblokkeerd.
Allemaal heel naar en heftig. Hij is vorige week op school weggelopen nadat hij mij appte dat hij dood wilde. Reageerde daarna nergens meer op. Enorme paniek en angst, mijn man was al onderweg naar school en op school zijn ze gaan rennen en zoeken rond het terrein. Godzijdank is hij gevonden. Psycholoog was al in beeld, na meer dan een half jaar wachtlijst, dus de eerste afspraken hadden we daar net al gehad. Intensieve hulp voor hem en ons is nu opgestart.
Wat ik zo moeilijk vind (naast alle angst om mijn kind te verliezen en het verdriet dat hij zich zo rot voelt) is zijn boosheid. Hij neemt mij en mijn man enorm kwalijk dat we hem niet gehoord hebben. Dat hebben we wel, maar er zijn wachtlijsten en ik heb er alles aan gedaan om hulp te krijgen en om hem zelf te helpen. Door hem af te leiden, leuke dingen met hem te doen, te praten, te relativeren, op school maatregelen te nemen etc. Hij ziet dit niet. Ook ziet hij zijn eigen aandeel niet. In zijn ogen zijn al zijn vrienden gek en sociopathen. Dat hij zich ook heel fout heeft gedragen de laatste tijd, ziet hij niet. Dat er een reden is dat mensen om hem heen afstand nemen, ziet hij niet. Dat zijn vrienden hem niet haten of dood wensen gelooft hij niet. Bespreekbaar is dit absoluut niet.
We hebben dus wel hulp, maar we zitten er zelf helemaal doorheen. We lopen op onze tenen want elk woord dat verkeerd valt, zorgt voor een uitbarsting. En wij zijn doodsbang dat hij dan gekke dingen gaat doen. We kunnen nergens over praten met hem. Hij zit thuis van school. De sfeer in huis is vreselijk. En dan zit er nog een kind tussenin. Die gelukkig wel naar school gaat en met vriendinnen afspreekt enzo. Maar ook voor haar is het heel naar.
Ik ga wel naar mijn werk af en toe, maar durf kind niet alleen te laten. Er is dus altijd 1 van ons thuis. Een netwerk qua familie is er niet. Vrienden wel maar die kunnen we niet inschakelen want zoon vertrouwt niemand op dit moment. We staan er volledig alleen voor.
Hoe komen we hier doorheen? Wie heeft hier ervaring mee?
Allemaal heel naar en heftig. Hij is vorige week op school weggelopen nadat hij mij appte dat hij dood wilde. Reageerde daarna nergens meer op. Enorme paniek en angst, mijn man was al onderweg naar school en op school zijn ze gaan rennen en zoeken rond het terrein. Godzijdank is hij gevonden. Psycholoog was al in beeld, na meer dan een half jaar wachtlijst, dus de eerste afspraken hadden we daar net al gehad. Intensieve hulp voor hem en ons is nu opgestart.
Wat ik zo moeilijk vind (naast alle angst om mijn kind te verliezen en het verdriet dat hij zich zo rot voelt) is zijn boosheid. Hij neemt mij en mijn man enorm kwalijk dat we hem niet gehoord hebben. Dat hebben we wel, maar er zijn wachtlijsten en ik heb er alles aan gedaan om hulp te krijgen en om hem zelf te helpen. Door hem af te leiden, leuke dingen met hem te doen, te praten, te relativeren, op school maatregelen te nemen etc. Hij ziet dit niet. Ook ziet hij zijn eigen aandeel niet. In zijn ogen zijn al zijn vrienden gek en sociopathen. Dat hij zich ook heel fout heeft gedragen de laatste tijd, ziet hij niet. Dat er een reden is dat mensen om hem heen afstand nemen, ziet hij niet. Dat zijn vrienden hem niet haten of dood wensen gelooft hij niet. Bespreekbaar is dit absoluut niet.
We hebben dus wel hulp, maar we zitten er zelf helemaal doorheen. We lopen op onze tenen want elk woord dat verkeerd valt, zorgt voor een uitbarsting. En wij zijn doodsbang dat hij dan gekke dingen gaat doen. We kunnen nergens over praten met hem. Hij zit thuis van school. De sfeer in huis is vreselijk. En dan zit er nog een kind tussenin. Die gelukkig wel naar school gaat en met vriendinnen afspreekt enzo. Maar ook voor haar is het heel naar.
Ik ga wel naar mijn werk af en toe, maar durf kind niet alleen te laten. Er is dus altijd 1 van ons thuis. Een netwerk qua familie is er niet. Vrienden wel maar die kunnen we niet inschakelen want zoon vertrouwt niemand op dit moment. We staan er volledig alleen voor.
Hoe komen we hier doorheen? Wie heeft hier ervaring mee?
donderdag 25 januari 2024 om 20:33
Wat intens verdrietig voor jullie allemaal!
Ivm privacy van mijn kind wil ik niet te veel details benoemen. Mijn kind had stemmingswisselingen waarbij hij regelmatig in armen, benen en polsen sneed. Stond ook ‘s nachts ineens hysterisch met bebloede pols aan mijn bed etc
Mijn kind is naar Yes we can geweest. Het was heel erg intens. Maar wat een zegen!
Voor het kind in de eerste plaats, maar ook voor ons.
Uit angst hielden wij gedrag in stand en door een intensieve ondertekening en de wetenschap dat kind veilig was hebben wij de angst los durven laten om weer ouders te worden.
Het is nog steeds leren en soms vallen en weer opstaan, maar we zijn al zover gekomen!
Dat gun ik jullie ook
Ivm privacy van mijn kind wil ik niet te veel details benoemen. Mijn kind had stemmingswisselingen waarbij hij regelmatig in armen, benen en polsen sneed. Stond ook ‘s nachts ineens hysterisch met bebloede pols aan mijn bed etc
Mijn kind is naar Yes we can geweest. Het was heel erg intens. Maar wat een zegen!
Voor het kind in de eerste plaats, maar ook voor ons.
Uit angst hielden wij gedrag in stand en door een intensieve ondertekening en de wetenschap dat kind veilig was hebben wij de angst los durven laten om weer ouders te worden.
Het is nog steeds leren en soms vallen en weer opstaan, maar we zijn al zover gekomen!
Dat gun ik jullie ook
donderdag 25 januari 2024 om 20:36
Ik wil hem absoluut niet uit huis. Hij is enorm beïnvloedbaar en ik ben ervan overtuigd dat hij alleen maar verder van huis raakt als hij in een omgeving komt met meer kinderen met zulke gedachten.
Daarnaast denk ik, en mijn man en de psycholoog ook, dat hij op dit moment niks zal doen. Het weg zijn van de triggers (op school) en de hulp van de psycholoog is voor nu een start. Wellicht moet er meer hulp komen, medicatie wellicht, maar we denken -voor nu- dat hij vooral rust nodig heeft en dat hij gehoord en serieus genomen wordt. En daarna traumaverwerking. En dan ook leren naar zichzelf te kijken en misschien een klein beetje relativeren.
Daarnaast denk ik, en mijn man en de psycholoog ook, dat hij op dit moment niks zal doen. Het weg zijn van de triggers (op school) en de hulp van de psycholoog is voor nu een start. Wellicht moet er meer hulp komen, medicatie wellicht, maar we denken -voor nu- dat hij vooral rust nodig heeft en dat hij gehoord en serieus genomen wordt. En daarna traumaverwerking. En dan ook leren naar zichzelf te kijken en misschien een klein beetje relativeren.
donderdag 25 januari 2024 om 20:37
Oh wat heftig en doodeng…Barbamamma schreef: ↑25-01-2024 20:33Wat intens verdrietig voor jullie allemaal!
Ivm privacy van mijn kind wil ik niet te veel details benoemen. Mijn kind had stemmingswisselingen waarbij hij regelmatig in armen, benen en polsen sneed. Stond ook ‘s nachts ineens hysterisch met bebloede pols aan mijn bed etc
Mijn kind is naar Yes we can geweest. Het was heel erg intens. Maar wat een zegen!
Voor het kind in de eerste plaats, maar ook voor ons.
Uit angst hielden wij gedrag in stand en door een intensieve ondertekening en de wetenschap dat kind veilig was hebben wij de angst los durven laten om weer ouders te worden.
Het is nog steeds leren en soms vallen en weer opstaan, maar we zijn al zover gekomen!
Dat gun ik jullie ook
donderdag 25 januari 2024 om 20:45
Ik hoop dat jullie snel de juiste hulp krijgen.
Ik heb wel eens gelezen over een hulphond die iemand veel goeds heeft gedaan. Hulphonden zijn er niet alleen voor lichamelijke uitdagingen.
https://www.psychiatrischehulphond.nl/p ... -hulphond/
Is een huisdier als maatje een optie?
donderdag 25 januari 2024 om 21:26
Waar mijn kind geweest is is je eerste alinea niet van toepassing. In tegendeel.Lente19251003- schreef: ↑25-01-2024 20:36Ik wil hem absoluut niet uit huis. Hij is enorm beïnvloedbaar en ik ben ervan overtuigd dat hij alleen maar verder van huis raakt als hij in een omgeving komt met meer kinderen met zulke gedachten.
Daarnaast denk ik, en mijn man en de psycholoog ook, dat hij op dit moment niks zal doen. Het weg zijn van de triggers (op school) en de hulp van de psycholoog is voor nu een start. Wellicht moet er meer hulp komen, medicatie wellicht, maar we denken -voor nu- dat hij vooral rust nodig heeft en dat hij gehoord en serieus genomen wordt. En daarna traumaverwerking. En dan ook leren naar zichzelf te kijken en misschien een klein beetje relativeren.
Ik wil zeker niet beweren dat je dit moet doen, ik wilde je alleen mijn ervaring meegeven./.. ook wat betreft het in stand houden van gedrag.
donderdag 25 januari 2024 om 21:54
Barbamamma schreef: ↑25-01-2024 21:26Waar mijn kind geweest is is je eerste alinea niet van toepassing. In tegendeel.
Ik wil zeker niet beweren dat je dit moet doen, ik wilde je alleen mijn ervaring meegeven./.. ook wat betreft het in stand houden van gedrag.
Mogelijk reageerde ze daarmee op de post van Lonelycat (over crisisplaatsing). Ik was ook even in de veronderstelling dat het een reactie op jou was.
donderdag 25 januari 2024 om 22:35
Ik wil net een topic openen met zo goed als dezelfde inhoud..dus ik lees graag hier mee.
T.O; veel sterkte. Ik meld mijn dochter morgen ook ziek aangezien daar ook haar trigger zit en het voor heel veel extra stress zorgt. Hier is ook al een traject opgestart, dwz begin feb zijn we aan de beurt met als eerste een stemmingsonderzoek.
T.O; veel sterkte. Ik meld mijn dochter morgen ook ziek aangezien daar ook haar trigger zit en het voor heel veel extra stress zorgt. Hier is ook al een traject opgestart, dwz begin feb zijn we aan de beurt met als eerste een stemmingsonderzoek.
donderdag 25 januari 2024 om 23:23
Ik heb er ervaring mee helaas. Mijn zoon wilde anderhalf jaar geleden graag dood. En sindsdien gaat het soms weer wat beter en soms weer slecht. Op dit moment zie ik hem heel langzaam heel diep wegglijden en ook ik sta machteloos, net als jij. Dus je hebt weinig aan me anders dan weten dat je niet alleen bent.
Mijn zoon werd heel lang heel goed begeleid door een jeugd GGZ instelling maar gaat daar inmiddels ook als een oester op slot. Hij heeft een erg problematische relatie met zijn vader. Die hebben ze uitvoerig geprobeerd klaar te stomen om een constructieve dialoog aan te gaan met zijn zoon. Maar iedere keer dat het ergens op begint te lijken flikt hij weer een nieuw kunstje waardoor al het voorzichtig opgebouwde herstel bij mijn (onze...) zoon teniet wordt gedaan.
Bij het lezen van je openingspost, en zéker ook bij je latere post over de suïcidecijfers van zijn school vroeg ik me af of er ook een open en eerlijk gesprek is geweest met de school. Is er een pestcultuur? Weten jullie of hij daar überhaupt veilig heen zou kunnen? Heeft hij jullie zijn telefoon laten zien, appgroepen, snapchatzooi, alles? Kinderen zeggen de meest gruwelijke dingen tegen elkaar, inclusief het "advies" dat je beter maar zelfmoord kan plegen. Als je daar dan geen gigantische dam tegen opwerpt dan blijft je zoon naar beneden gezogen worden, hoe hard jullie en de hulpverlening ook werken.
Weinig tips dus voor je. Behalve dat ik denk dat het slim is om te zorgen dat je zelf ook op een wachtlijst komt te staan voor psychologische hulp. Ik heb een psycholoog bij de jeugd GGZ die me heel erg fijn en goed helpt om er te kunnen zijn voor mijn zoon. In de beginperiode kon ik bij haar ook heel goed leeglopen over de draaikolk richting het putje waar we inzaten als gezin (en ik als moeder). Dat heeft me heel veel handvatten opgeleverd en veel steun in de rug geboden. Maar zij is er om mij te helpen mijn zoon te helpen, niet om mij te helpen. Inmiddels ben ik bijna door de wachtlijst heen voor hulp voor mezelf. En ik ben kapot. Omdat alle ogen op de bal moeten zijn verdwijn je zelf in de dikke brij van angst, zorgen en verzorgen. Nou hebben jullie als ouders elkaar, dus misschien voorkomt dat dat je zelf hulp nodig gaat hebben, dat kan ik niet goed inschatten. Maar voor de zekerheid zou ik toch maar op zoek gaan naar een plekje op een eigen wachtlijst.
Heel veel sterkte en mildheid gewenst
Mijn zoon werd heel lang heel goed begeleid door een jeugd GGZ instelling maar gaat daar inmiddels ook als een oester op slot. Hij heeft een erg problematische relatie met zijn vader. Die hebben ze uitvoerig geprobeerd klaar te stomen om een constructieve dialoog aan te gaan met zijn zoon. Maar iedere keer dat het ergens op begint te lijken flikt hij weer een nieuw kunstje waardoor al het voorzichtig opgebouwde herstel bij mijn (onze...) zoon teniet wordt gedaan.
Bij het lezen van je openingspost, en zéker ook bij je latere post over de suïcidecijfers van zijn school vroeg ik me af of er ook een open en eerlijk gesprek is geweest met de school. Is er een pestcultuur? Weten jullie of hij daar überhaupt veilig heen zou kunnen? Heeft hij jullie zijn telefoon laten zien, appgroepen, snapchatzooi, alles? Kinderen zeggen de meest gruwelijke dingen tegen elkaar, inclusief het "advies" dat je beter maar zelfmoord kan plegen. Als je daar dan geen gigantische dam tegen opwerpt dan blijft je zoon naar beneden gezogen worden, hoe hard jullie en de hulpverlening ook werken.
Weinig tips dus voor je. Behalve dat ik denk dat het slim is om te zorgen dat je zelf ook op een wachtlijst komt te staan voor psychologische hulp. Ik heb een psycholoog bij de jeugd GGZ die me heel erg fijn en goed helpt om er te kunnen zijn voor mijn zoon. In de beginperiode kon ik bij haar ook heel goed leeglopen over de draaikolk richting het putje waar we inzaten als gezin (en ik als moeder). Dat heeft me heel veel handvatten opgeleverd en veel steun in de rug geboden. Maar zij is er om mij te helpen mijn zoon te helpen, niet om mij te helpen. Inmiddels ben ik bijna door de wachtlijst heen voor hulp voor mezelf. En ik ben kapot. Omdat alle ogen op de bal moeten zijn verdwijn je zelf in de dikke brij van angst, zorgen en verzorgen. Nou hebben jullie als ouders elkaar, dus misschien voorkomt dat dat je zelf hulp nodig gaat hebben, dat kan ik niet goed inschatten. Maar voor de zekerheid zou ik toch maar op zoek gaan naar een plekje op een eigen wachtlijst.
Heel veel sterkte en mildheid gewenst
Nu staat er iets anders.
vrijdag 26 januari 2024 om 10:21
Ik was echt van plan hier niet te lezen laat staan te reageren maar men wat komt deze binnen en dit hele topic eigenlijk. We hebben zo diep gezeten maar het valt niet uit te leggen. Doodsangst. Die gaat nooit meer over...lonelycat schreef: ↑25-01-2024 12:51Wat ik heel lastig vond was deze angst die je hebt uitleggen aan iemand anders, begrip krijgen. De angst dat als je kind de deur uitloopt dat het misschien niet meer thuiskomt, dat als kind de telefoon niet opneemt dat je bang bent waarom kind de telefoon niet opneemt. Of juist als kind belt dat je bang bent wat kind gaat zeggen.
Ik heb het wel eens vriendinnen geprobeerd uit te leggen maar het is mij nooit helemaal gelukt.
Wees als ouder lief voor jezelf nu, je bent maar een mens, je kunt niet alles weten en doen. Jij moet er nu niet alleen voor je kind zijn maar ook voor jezelf. Neem zorgverlof als dat mogelijk is, vraag toch vriendinnen om even bij te springen. Als je nu ook niet op jezelf let ga je dat later merken
vrijdag 26 januari 2024 om 11:10
Oh wat heftig. Hoe oud is jouw dochter? En speelt daar ook onderliggende problematiek, zoals ASS bij mijn zoon? En ook een gebeurtenis om het te triggeren?Heebie schreef: ↑25-01-2024 22:35Ik wil net een topic openen met zo goed als dezelfde inhoud..dus ik lees graag hier mee.
T.O; veel sterkte. Ik meld mijn dochter morgen ook ziek aangezien daar ook haar trigger zit en het voor heel veel extra stress zorgt. Hier is ook al een traject opgestart, dwz begin feb zijn we aan de beurt met als eerste een stemmingsonderzoek.
vrijdag 26 januari 2024 om 11:11
Dat was idd een reactie op crisisplaatsing wat iemand anders typte. Ik neem alle tips zeker mee hoor en ik waardeer alle reacties!Barbamamma schreef: ↑25-01-2024 21:26Waar mijn kind geweest is is je eerste alinea niet van toepassing. In tegendeel.
Ik wil zeker niet beweren dat je dit moet doen, ik wilde je alleen mijn ervaring meegeven./.. ook wat betreft het in stand houden van gedrag.
vrijdag 26 januari 2024 om 11:14
Wat afgrijselijk dat jouw zoon steeds weer door zijn vader wordt teruggezogen in zijn gevoel. Zo machteloos sta je dan als moeder. Hoe zwaar voor jou dat je al anderhalf jaar hiermee worstelt…Nagtegaal schreef: ↑25-01-2024 23:23
Bij het lezen van je openingspost, en zéker ook bij je latere post over de suïcidecijfers van zijn school vroeg ik me af of er ook een open en eerlijk gesprek is geweest met de school. Is er een pestcultuur? Weten jullie of hij daar überhaupt veilig heen zou kunnen? Heeft hij jullie zijn telefoon laten zien, appgroepen, snapchatzooi, alles? Kinderen zeggen de meest gruwelijke dingen tegen elkaar, inclusief het "advies" dat je beter maar zelfmoord kan plegen. Als je daar dan geen gigantische dam tegen opwerpt dan blijft je zoon naar beneden gezogen worden, hoe hard jullie en de hulpverlening ook werken.
Weinig tips dus voor je. Behalve dat ik denk dat het slim is om te zorgen dat je zelf ook op een wachtlijst komt te staan voor psychologische hulp. Ik heb een psycholoog bij de jeugd GGZ die me heel erg fijn en goed helpt om er te kunnen zijn voor mijn zoon. In de beginperiode kon ik bij haar ook heel goed leeglopen over de draaikolk richting het putje waar we inzaten als gezin (en ik als moeder). Dat heeft me heel veel handvatten opgeleverd en veel steun in de rug geboden. Maar zij is er om mij te helpen mijn zoon te helpen, niet om mij te helpen. Inmiddels ben ik bijna door de wachtlijst heen voor hulp voor mezelf. En ik ben kapot. Omdat alle ogen op de bal moeten zijn verdwijn je zelf in de dikke brij van angst, zorgen en verzorgen. Nou hebben jullie als ouders elkaar, dus misschien voorkomt dat dat je zelf hulp nodig gaat hebben, dat kan ik niet goed inschatten. Maar voor de zekerheid zou ik toch maar op zoek gaan naar een plekje op een eigen wachtlijst.
Heel veel sterkte en mildheid gewenst
Hij zit op een school voor kinderen met problemen zoals ASS of ADHD. Wel officieel regulier maar heel kleinschalig, kleine klassen en veel begeleiding. Maar dus ook veel kinderen met psychische problemen. Daarom ook het hoge zelfmoordcijfer. Pesten is niet aan de orde. We houden zijn telefoon en de socials in de gaten.
De praktijk waar zoon loopt voor hulp gaat mij en mijn man ook begeleiden. Ik hoop dat dat voldoende is.
vrijdag 26 januari 2024 om 11:19
Een heel vreemde gedachte misschien, maar ik zat er eens over te filosoferen: kan het ook hormonaal aangestuurd worden waardoor hij nu in deze fase zit?
Al de genoemde redenen zijn natuurlijk al basis genoeg voor je zoon (en voor de kinderen van andere forummers), maar het openbaart zich vaak in de pubertijd lijkt het.
Zou op het gebied van hormonen nog ondersteuning mogelijk zijn? Wordt daar eigenlijk binnen deze specifieke hulpverlening ooit over gesproken?
Nogmaals, het is maar gefilosofeer van mij. Maar wilde het toch graag even delen.
Al de genoemde redenen zijn natuurlijk al basis genoeg voor je zoon (en voor de kinderen van andere forummers), maar het openbaart zich vaak in de pubertijd lijkt het.
Zou op het gebied van hormonen nog ondersteuning mogelijk zijn? Wordt daar eigenlijk binnen deze specifieke hulpverlening ooit over gesproken?
Nogmaals, het is maar gefilosofeer van mij. Maar wilde het toch graag even delen.
vrijdag 26 januari 2024 om 11:57
vrijdag 26 januari 2024 om 12:10
Wij komen net uit een zware periode met zoon met ASS. Hij is wel wat jonger dan jullie zoon (10).
Elke dag woedeaanvallen waarbij hij ons aanviel en sloeg, spullen kapot smeet. Hij is groot, 160 cm en 60 kilo, dus hij was ook niet te houden. We snapte waar het vandaan kwam. Door ASS ook geen zelfreflectie. Wij vinden het heel lastig om mee om te gaan. Wij zijn bang dat als hij puber wordt wij ook situaties krijgen waar je je nu in bevindt. Zoon zegt ook vaak dat hij dood wil, maar dat is ook iets wat wel bij ASS hoort. Ze willen niet echt dood maar het is meer dat ze niet weten wat te zeggen.
Uiteindelijk is hij een tijdje niet naar school geweest. Zit nu op het speciaal onderwijs en dat geeft veel rust. Ik hoop dat jullie over een tijdje wat meer rust kunnen vinden..
Elke dag woedeaanvallen waarbij hij ons aanviel en sloeg, spullen kapot smeet. Hij is groot, 160 cm en 60 kilo, dus hij was ook niet te houden. We snapte waar het vandaan kwam. Door ASS ook geen zelfreflectie. Wij vinden het heel lastig om mee om te gaan. Wij zijn bang dat als hij puber wordt wij ook situaties krijgen waar je je nu in bevindt. Zoon zegt ook vaak dat hij dood wil, maar dat is ook iets wat wel bij ASS hoort. Ze willen niet echt dood maar het is meer dat ze niet weten wat te zeggen.
Uiteindelijk is hij een tijdje niet naar school geweest. Zit nu op het speciaal onderwijs en dat geeft veel rust. Ik hoop dat jullie over een tijdje wat meer rust kunnen vinden..
vrijdag 26 januari 2024 om 12:23
Lente19251003- schreef: ↑26-01-2024 11:10Oh wat heftig. Hoe oud is jouw dochter? En speelt daar ook onderliggende problematiek, zoals ASS bij mijn zoon? En ook een gebeurtenis om het te triggeren?
Ja daarom zo treffend. ASS zelfde leeftijd en ineens een soort van verscheuring van vriendschap dus alleen staan. Dus zoveel herkenning.
Ik lees ook tips als niet praten maar vasthouden maar in ons geval kan dat echt niet. Ze accepteert geen aanraking oid. Heeeel af en toe als zij dat zelf initieert maar das echt een enkele keer. Maar goed desondanks lees ik wel goeie tips hier. Ik heb besloten haar nu thuis te houden tot het traject begint want het is te stressvol.
vrijdag 26 januari 2024 om 16:33
Jeetje Lonelycat wat beschrijf je dit gevoel goed ook je post hier net boven raakt me zo, het is zo verdomd moelijk, mensen kunnen het gewoon niet begrijpen als ze het zelf niet meemaken, denken dat we overdrijven of teveel hun zin geven, te angstig zijn maar het is gewoon de hel je kind zo te zien lijden en zo in spanning te zitten iedere keer over wat gaat komen of niet.... Iedereen die hier ook mee dealt, dikke knuffel!lonelycat schreef: ↑25-01-2024 12:51Wat ik heel lastig vond was deze angst die je hebt uitleggen aan iemand anders, begrip krijgen. De angst dat als je kind de deur uitloopt dat het misschien niet meer thuiskomt, dat als kind de telefoon niet opneemt dat je bang bent waarom kind de telefoon niet opneemt. Of juist als kind belt dat je bang bent wat kind gaat zeggen.
Ik heb het wel eens vriendinnen geprobeerd uit te leggen maar het is mij nooit helemaal gelukt.
Wees als ouder lief voor jezelf nu, je bent maar een mens, je kunt niet alles weten en doen. Jij moet er nu niet alleen voor je kind zijn maar ook voor jezelf. Neem zorgverlof als dat mogelijk is, vraag toch vriendinnen om even bij te springen. Als je nu ook niet op jezelf let ga je dat later merken
vrijdag 26 januari 2024 om 16:41
Ik zit nu a bijna tien jaar in deze situatie waarvan bijna 6 jaar inclusief suïcidale gedachten.Maeliran schreef: ↑26-01-2024 16:33Jeetje Lonelycat wat beschrijf je dit gevoel goed ook je post hier net boven raakt me zo, het is zo verdomd moelijk, mensen kunnen het gewoon niet begrijpen als ze het zelf niet meemaken, denken dat we overdrijven of teveel hun zin geven, te angstig zijn maar het is gewoon de hel je kind zo te zien lijden en zo in spanning te zitten iedere keer over wat gaat komen of niet.... Iedereen die hier ook mee dealt, dikke knuffel!
Het is ook voor een ouder traumatisch. Je wilt heel ver doen maar je kunt maar weinig.
Afgelopen herfst ben ik zelf ingestort en ik zit nu zelf met een burn-out thuis. Daarom dat ik het ook belangrijk vind om voor jezelf te zorgen. Ik maak nu mee wat er gebeurt als je dat niet doet
vrijdag 26 januari 2024 om 17:24
Jeetje wat heftig al zo lang in deze situatie. Ik ben na anderhalve week al compleet gesloopt. Je gevoel is exact hoe het voor mij ook voelt. Altijd aan staan. Dag en nacht. Ik wil jou ook heel veel sterkte wensen.lonelycat schreef: ↑26-01-2024 16:41Ik zit nu a bijna tien jaar in deze situatie waarvan bijna 6 jaar inclusief suïcidale gedachten.
Het is ook voor een ouder traumatisch. Je wilt heel ver doen maar je kunt maar weinig.
Afgelopen herfst ben ik zelf ingestort en ik zit nu zelf met een burn-out thuis. Daarom dat ik het ook belangrijk vind om voor jezelf te zorgen. Ik maak nu mee wat er gebeurt als je dat niet doet
Ik zorg voor mezelf door met vriendinnen af te spreken. En bij collega’s kan ik ook mijn verhaal kwijt. Mijn manager is heel relaxt; ik mag werken hoe het mij uitkomt. Wanneer het mij uitkomt en waar het mij uitkomt. En lukt het niet, dan niet. Geen enkele druk. Dat scheelt wel.
vrijdag 26 januari 2024 om 17:27
Dit is zo lastig hè, waar komen dingen vandaan, er zijn meerdere verklaringen mogelijk, maar waar zit het ‘m in.. Heel herkenbaar. Sterkte TO.Lente19251003- schreef: ↑26-01-2024 11:57Oh zeker, hij zit enorm in de puberteit. Ik weet dus ook niet wat karakter is (depressie zit wel in de familie, ik heb zelf een depressie gehad lang geleden), wat bij zijn ASS hoort, wat voortkomt uit trauma en wat gewoon pubergedrag is. Dit wil ik ook allemaal met de psych bespreken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
