Kinderen
alle pijlers
Kinderen weebaar opvoeden, tips?
zondag 1 juni 2008 om 20:17
Ik wil graag mijn kinderen weerbaar opvoeden. Vind het belangrijk dat ze voor zichzelf (en anderen) op kunnen komen als dat nodig is. Maar de praktijk begint nu pas te komen. Oudste is een paar maanden 4 en zijn wereld begint groter te worden.
Vandaag was er een klein incidentje. Hij werd (hard ?) geduwd door een grotere jongen toen hij een opmerking maakte over iets wat hier niet mag tijdens het spelen op het hofje. Die jongen heeft hem toen geduwd met een schaafwond als gevolg. Oudste was best overstuur en we hebben er vrij goed over kunnen praten, na een paar pogingen heeft hij verteld wat er gebeurd was.
Toch vind ik het lastig hoe ik hierop moet reageren. Wie heeft er tips voor dit soort situatie of weerbaarheid bij kinderen in het algemeen?
Vandaag was er een klein incidentje. Hij werd (hard ?) geduwd door een grotere jongen toen hij een opmerking maakte over iets wat hier niet mag tijdens het spelen op het hofje. Die jongen heeft hem toen geduwd met een schaafwond als gevolg. Oudste was best overstuur en we hebben er vrij goed over kunnen praten, na een paar pogingen heeft hij verteld wat er gebeurd was.
Toch vind ik het lastig hoe ik hierop moet reageren. Wie heeft er tips voor dit soort situatie of weerbaarheid bij kinderen in het algemeen?
zondag 1 juni 2008 om 20:27
Tja. Als je net 4 bent en geduwd wordt door een grote jongen en daar een schaafwond aan overhoudt, zou ik niet precies weten wat je aan weerbaarheid zou willen. Ik snap heel goed dat een klein jochie daar helemaal van overstuur is. En dan niet weet wat ie moet doen. Ik vind het al heel weerbaar van hem dat ie tegen een grote jongen durft te zeggen dat iets niet mag.
Mijn dochter gaat al sinds 2 1/2 naar school - we wonen in Belgie, dat doen alle kindjes daar - en aan het begin van dit schooljaar was er een iets groter jongetje dat haar dwars zat. Hij zei dat ze ergens niet mocht spelen, duwde of sloeg haar soms, en ze wist niet wat ze moest doen en was er erg verdrietig van.
Na haar te hebben uitgelegd dat ze dan naar een juf of meester moet gaan om dat te vertellen, ging het beter.
Tot die jongen haar op een dag sloeg tijdens de lunch, en ze de aandacht van de lunchjuf niet kon krijgen (ze mogen tijdens het eten niet opstaat van tafel). Was ze natuurlijk weer heel verdrietig. En toen hebben wij gezegd dat ze mocht terugslaan.
Misschien pedagogisch totaal onverantwoord, maar da's dan jammer. Als je zo klein bent, verbaal nog niet zo heel sterk en zeker niet in een stresssituatie, en je kan geen volwassene te pakken krijgen, dan mag je van mij terugslaan. (of schoppen, mag ook)
Ik geloof niet dat ze het ooit gedaan heeft, maar ze voelt zich er wel heel veel sterker door. Ze weet dat ze nee of stop ofzo moet zeggen als ze iets niet leuk vindt, ze weet - en dat doet ze ook echt - dat ze weg moet lopen als ze het spel van andere kindjes niet leuk vindt, en wat anders moet gaan doen, en ze weet nu ook dat ze terug mag slaan als die opties niet helpen en er geen volwassenen zijn om het op te lossen.
Voorlopig lijkt me dat genoeg.
Mijn dochter gaat al sinds 2 1/2 naar school - we wonen in Belgie, dat doen alle kindjes daar - en aan het begin van dit schooljaar was er een iets groter jongetje dat haar dwars zat. Hij zei dat ze ergens niet mocht spelen, duwde of sloeg haar soms, en ze wist niet wat ze moest doen en was er erg verdrietig van.
Na haar te hebben uitgelegd dat ze dan naar een juf of meester moet gaan om dat te vertellen, ging het beter.
Tot die jongen haar op een dag sloeg tijdens de lunch, en ze de aandacht van de lunchjuf niet kon krijgen (ze mogen tijdens het eten niet opstaat van tafel). Was ze natuurlijk weer heel verdrietig. En toen hebben wij gezegd dat ze mocht terugslaan.
Misschien pedagogisch totaal onverantwoord, maar da's dan jammer. Als je zo klein bent, verbaal nog niet zo heel sterk en zeker niet in een stresssituatie, en je kan geen volwassene te pakken krijgen, dan mag je van mij terugslaan. (of schoppen, mag ook)
Ik geloof niet dat ze het ooit gedaan heeft, maar ze voelt zich er wel heel veel sterker door. Ze weet dat ze nee of stop ofzo moet zeggen als ze iets niet leuk vindt, ze weet - en dat doet ze ook echt - dat ze weg moet lopen als ze het spel van andere kindjes niet leuk vindt, en wat anders moet gaan doen, en ze weet nu ook dat ze terug mag slaan als die opties niet helpen en er geen volwassenen zijn om het op te lossen.
Voorlopig lijkt me dat genoeg.
zondag 1 juni 2008 om 20:40
Dankjewel voor de reacties.
Star, ik denk wel dat je dit kunt sturen door kinderen het te laten zeggen als ze iets niet fijn vinden en vooral ook door samen met andere dingen op te lossen.
Tilalia, Ik laat hem het eerst zelf oplossen en als dat niet werkt mag hij naar de meester of juffrouw gaan. Hij is dat gelukkig zelf al grotendeels gewend en ik heb op de bso gezien dat het best goed gaat met leeftijdsgenootjes. Alleen wil ik graag voorkomen dat hij bang gaat worden om iets te zeggen tegen anderen. Zijn opmerking was terecht en als ik het gezien had zou ik er ook iets van gezegd hebben. En de hoeveelheid kracht die hierbij gepaard ging leek mij buiten proportie, ik heb het niet gezien en weet het dus niet zeker.
Helaas is mijn manneke erg groot voor zijn leeftijd en ook in zijn taalgebruik is hij vrij goed ontwikkeld, dus mogelijk wordt hij ouder ingeschat.
Star, ik denk wel dat je dit kunt sturen door kinderen het te laten zeggen als ze iets niet fijn vinden en vooral ook door samen met andere dingen op te lossen.
Tilalia, Ik laat hem het eerst zelf oplossen en als dat niet werkt mag hij naar de meester of juffrouw gaan. Hij is dat gelukkig zelf al grotendeels gewend en ik heb op de bso gezien dat het best goed gaat met leeftijdsgenootjes. Alleen wil ik graag voorkomen dat hij bang gaat worden om iets te zeggen tegen anderen. Zijn opmerking was terecht en als ik het gezien had zou ik er ook iets van gezegd hebben. En de hoeveelheid kracht die hierbij gepaard ging leek mij buiten proportie, ik heb het niet gezien en weet het dus niet zeker.
Helaas is mijn manneke erg groot voor zijn leeftijd en ook in zijn taalgebruik is hij vrij goed ontwikkeld, dus mogelijk wordt hij ouder ingeschat.
zondag 1 juni 2008 om 21:09
En wat te doen als baby's onderling elkaar het leven zuur maken? De baby van mijn vriendin knijpt, slaat en duwt de mijne en probeert haar speelgoed af te pakken. Wat moet je dan doen? Mijn baby laat het allemaal over zich heen komen of begint te huilen (maar houdt wel haar speelgoedje goed vast 
)
en ik zou ook wel willen dat ze terugduwde of kneep, maar ja, dat doet ze niet.
)en ik zou ook wel willen dat ze terugduwde of kneep, maar ja, dat doet ze niet.
zondag 1 juni 2008 om 21:09
Niet alleen maar zelf laten doen.
Het is goed als je kinderen óók leert om dingen zelf op te lossen, maar je moet ook af en toe als volwassene voor ze opkomen. Ten eerste kúnnen kinderen niet alles zelf oplossen, en ten tweede geef je ze dan ook af en toe het goede voorbeeld én het signaal dat ze "het waard" zijn om voor op te komen.
Dat laatste klinkt een beetje zwaar, maar ik bedoel dat als je nooit voor je kinderen opkomt en je kind ziet andere ouders wél voor hun kinderen opkomen, dan kan je kind daar ook een wat moedeloos gevoel van krijgen. Zo van "alle ouders helpen hun kinderen, maar mijne willen mij niet helpen".
Daar heb ik zelf als kind wel last van gehad, mijn ouders waren van het type "los het zelf maar op", ook bij dingen waar ik veel te klein voor was om zelf op te lossen.
Het is goed als je kinderen óók leert om dingen zelf op te lossen, maar je moet ook af en toe als volwassene voor ze opkomen. Ten eerste kúnnen kinderen niet alles zelf oplossen, en ten tweede geef je ze dan ook af en toe het goede voorbeeld én het signaal dat ze "het waard" zijn om voor op te komen.
Dat laatste klinkt een beetje zwaar, maar ik bedoel dat als je nooit voor je kinderen opkomt en je kind ziet andere ouders wél voor hun kinderen opkomen, dan kan je kind daar ook een wat moedeloos gevoel van krijgen. Zo van "alle ouders helpen hun kinderen, maar mijne willen mij niet helpen".
Daar heb ik zelf als kind wel last van gehad, mijn ouders waren van het type "los het zelf maar op", ook bij dingen waar ik veel te klein voor was om zelf op te lossen.
zondag 1 juni 2008 om 21:14
Ik probeer ze het in eerste instantie zelf op te laten lossen en als dat niet lukt ga ik helpen oplossen. Ik adviseer ze nooit om terug te slaan of te schoppen. Alleen mijn zoontje (2,5) mocht een keer geoorloofd uithalen naar hardhandig buurjongetje. Jochie pakte alles af en sloeg en schopte. In eerste instantie was mijn zoontje nogal onder de indruk maar één keer mepte hij terug. Zowel zijn moeder als ik hebben net gedaan of we het niet zagen. Sindsdien is de relatie gelijkwaardig en spelen ze over het algemeen heel lief met elkaar.
Moraal van het verhaal: als ze bij mij komen klagen over een ander dan zeg ik ze dat ze moeten zeggen dat ze dat niet willen. Als ze er niet uitkomen ga ik wel mee en scheidsrechter dan een beetje. Nu heb ik wel mondige kinderen die zich niet zomaar de kaas van het brood laten eten. Dat scheelt ongetwijfeld.
Moraal van het verhaal: als ze bij mij komen klagen over een ander dan zeg ik ze dat ze moeten zeggen dat ze dat niet willen. Als ze er niet uitkomen ga ik wel mee en scheidsrechter dan een beetje. Nu heb ik wel mondige kinderen die zich niet zomaar de kaas van het brood laten eten. Dat scheelt ongetwijfeld.
zondag 1 juni 2008 om 21:16
Wyfke, hoe oud zijn de kinderen waar het om gaat? Wordt de ander gecorrigeerd?
Ellen, je omschrijft het mooi :): de moeite waard om voor op te komen. En daar moet ik je gelijk in geven. Oudste mag het van mij zelf proberen op te lossen, maar in het verleden toen hij nog klein was kwam ik voor hem op! En dat doe ik nog steeds als het nodig is. Vaak ondersteun ik hem ook als het nodig is door hem te helpen wat hij kan zeggen. Zie ook aan jongste van 2 dat dit bij haar begint te werken. Ik vind het belangrijk dat ze het zeggen als ze iets niet willen of niet prettig vinden. Ik wil niet dat ze dan gaan schreeuwen/slaan/schoppen. Ook vragen om iets als je dat wilt hebben, mag. Afpakken niet!
Maar ik wil ook niet dat ze met alles geholpen moeten worden. Zelf hun zaakjes regelen is ook belangrijk. Opkomen voor zichzelf en eventueel voor een ander ook.
Ellen, je omschrijft het mooi :): de moeite waard om voor op te komen. En daar moet ik je gelijk in geven. Oudste mag het van mij zelf proberen op te lossen, maar in het verleden toen hij nog klein was kwam ik voor hem op! En dat doe ik nog steeds als het nodig is. Vaak ondersteun ik hem ook als het nodig is door hem te helpen wat hij kan zeggen. Zie ook aan jongste van 2 dat dit bij haar begint te werken. Ik vind het belangrijk dat ze het zeggen als ze iets niet willen of niet prettig vinden. Ik wil niet dat ze dan gaan schreeuwen/slaan/schoppen. Ook vragen om iets als je dat wilt hebben, mag. Afpakken niet!
Maar ik wil ook niet dat ze met alles geholpen moeten worden. Zelf hun zaakjes regelen is ook belangrijk. Opkomen voor zichzelf en eventueel voor een ander ook.
zondag 1 juni 2008 om 21:18
Weerbaarheid is iets lastigs, voor een deel zit het in het karakter, maar voor een deel is het ook "aangeleerd". Om weerbaar te zijn moet je vooral ook zelfvertrouwen hebben. Je kind leren om voor zichzelf op te komen lijkt me sowieso goed, hij/zij hoeft niet alles te pikken om de lieve vrede te bewaren.
In dit geval zie ik geen andere manier waarop je zoontje weerbaarder had kunnen reageren. Hij heeft al gezegd dat datgene niet mocht, maar logisch dat hij overstuur is als hij omver wordt geduwd en er een schaafwond aan over houdt.
Op school zou ik je kind aanleren om er eerst zelf iets van te zeggen op een rustige manier en als dat niet helpt naar de juf gaan, maar ik zou hem/haar niet aanleren om te slaan schoppen. Het hangt gewoon van de situatie af.
Mijn broertje werd gepest op de basisschool en de juffen wisten dan maar deden er niks aan. Toen heeft mijn moeder ook gezegd dat hij terug mocht slaan, hij kwam elke keer verkreukeld thuis. Toen hij 1 keer terug heeft geslagen/geschopt is hij nooit meer gepest.
In dit geval zie ik geen andere manier waarop je zoontje weerbaarder had kunnen reageren. Hij heeft al gezegd dat datgene niet mocht, maar logisch dat hij overstuur is als hij omver wordt geduwd en er een schaafwond aan over houdt.
Op school zou ik je kind aanleren om er eerst zelf iets van te zeggen op een rustige manier en als dat niet helpt naar de juf gaan, maar ik zou hem/haar niet aanleren om te slaan schoppen. Het hangt gewoon van de situatie af.
Mijn broertje werd gepest op de basisschool en de juffen wisten dan maar deden er niks aan. Toen heeft mijn moeder ook gezegd dat hij terug mocht slaan, hij kwam elke keer verkreukeld thuis. Toen hij 1 keer terug heeft geslagen/geschopt is hij nooit meer gepest.
zondag 1 juni 2008 om 21:24
Tuurlijk is het belangrijk dat een kind weerbaar is en voor zich zelf en een vriendje / vriendinnetje op kan komen.
Maar ik zou mijn kind toch leren dat als grotere jongens iets doen wat niet zo leuk is dat hij dan beter weg kan lopen dan opmerkingen te gaan maken.
Nu is hij er nog vanaf gekomen met een schaafwond.
Maar er komt een dag dat een 8 jarig jochie zich irriteerd aan het in zijn ogen irritante gedrag van een 4 jarige door wie hij zich niets laat vertellen en dan kon hij wel eens rakere klappen oplopen.
De buitenwereld is hard en niet altijd eerlijk. Je zadelt je zoon met te veel verantwoordelijkheid op als hij van alles wat niet eerlijk is wat moet zeggen.
dinsdag 3 juni 2008 om 07:51
Ik ben net als Nickas van plan om mijn kind op judo oid te doen.
Ik ben zelf vroeger erg gepest op school en deed nooit wat terug omdat ik nooit heb geleerd hoe ik mezelf moest verdedigen.
Ik wil koste wat kost voorkomen dat mijn kind straks hetzelfde overkomt omdat hij/zij een makkelijk slachtoffer is, en daarom vind ik het heel belangrijk dat hij/zij zichzelf goed kan verdedigen.
Goed van je zelf af kunnen bijten is het enige wat echt tegen pesterijen helpt is mijn ervaring.
Ik ben zelf vroeger erg gepest op school en deed nooit wat terug omdat ik nooit heb geleerd hoe ik mezelf moest verdedigen.
Ik wil koste wat kost voorkomen dat mijn kind straks hetzelfde overkomt omdat hij/zij een makkelijk slachtoffer is, en daarom vind ik het heel belangrijk dat hij/zij zichzelf goed kan verdedigen.
Goed van je zelf af kunnen bijten is het enige wat echt tegen pesterijen helpt is mijn ervaring.
dinsdag 3 juni 2008 om 13:50
Als juf sturen wij kinderen die komen 'klagen' over het gedrag van een ander altijd terug; 'ga maar zeggen dat je het niet fijn vindt'. En dan letten wij uiteraard op of het niet uit de hand loopt, anders grijpen we in. Uiteraard niet te snel ingrijpen, eerst eens kijken hoe er op elkaar gereageerd wordt. Wij blijven altijd op een afstand staan kijken, waardoor een kind zich vaak sterk genoeg voelt (en de 'dader' heeft vaak allang in de gaten dat de juf het gezien heeft).
Kinderen die echt altijd komen klagen en nooit iets terug doen, daar zijn we heel duidelijk in. Als zo'n kind komt klagen, moet het het zelf even oplossen. Soms komen ouders dan ook zeggen 'van mij mag ie terugslaan'. En dat gebeurt ook wel eens en dan zien wij het door de vingers. Want een kind moet leren dat ie zich kan verweren en soms kan dat nu eenmaal niet verbaal, maar moet de 'dader' gewoon even non-verbaal op z'n misstap gewezen worden. Het moet natuurlijk wel niet de spui-gaten uit gaan lopen...
Kinderen die echt altijd komen klagen en nooit iets terug doen, daar zijn we heel duidelijk in. Als zo'n kind komt klagen, moet het het zelf even oplossen. Soms komen ouders dan ook zeggen 'van mij mag ie terugslaan'. En dat gebeurt ook wel eens en dan zien wij het door de vingers. Want een kind moet leren dat ie zich kan verweren en soms kan dat nu eenmaal niet verbaal, maar moet de 'dader' gewoon even non-verbaal op z'n misstap gewezen worden. Het moet natuurlijk wel niet de spui-gaten uit gaan lopen...
dinsdag 3 juni 2008 om 21:33
Judo oid lijkt me ook wel goed. Oudste leerst steeds beter zichzelf beheersen, daar ben ik al blij mee. Alleen judo lijkt me niet echt bij hem passen. Volgens mij is het meer een jongetje voor atletiek of dansen of scouting. Maar dat is nog lang niet aan de orde, hij gaat over een jaar of zo leren zwemmen en als hij dat kan, dan mag hij gaan doen wat hij wil (binnen grenzen) tot die tijd is spelen voldoende.
Frutsje, goed om te lezen hoe jij hier mee om gaat. Merk je ook dat kinderen die voor zichzelf opkomen minder gepest worden?
Frutsje, goed om te lezen hoe jij hier mee om gaat. Merk je ook dat kinderen die voor zichzelf opkomen minder gepest worden?
woensdag 4 juni 2008 om 12:47
Dat is heel verschillend. Pesten is op zo'n leeftijd nog een heel groot woord. Als zo'n kindje ouder wordt, kan het natuurlijk wel een rol gaan spelen.
Daarom kun je niet vroeg genoeg beginnen.
Belangrijk is gewoon dat je kind zich gesteund voelt, vandaar het oogje in het zeil. Vaak is het zinnetje 'ik ga vanaf nu heel goed opletten' al voldoende. En ook al kijk je dan een paar minuten niet (ja, met tig andere kinderen lukt dat niet altijd), voelt zo'n kind zich vaak zelfverzekerd genoeg. Het idee dat de juffrouw (of mama) een oogje in het zeil houdt is heel belangrijk.
En inderdaad, clubjes zijn er volop... kies iets wat bij je kind past, maar overhaast het niet. Voor je het weet hebben ze een hele drukke agenda. Ik heb ooit een kleuter gehad die zei;
'ow juf, is het vandaag dinsdag? Dan heb ik altijd een hele drukke dag'. Hihi.
Daarom kun je niet vroeg genoeg beginnen.
Belangrijk is gewoon dat je kind zich gesteund voelt, vandaar het oogje in het zeil. Vaak is het zinnetje 'ik ga vanaf nu heel goed opletten' al voldoende. En ook al kijk je dan een paar minuten niet (ja, met tig andere kinderen lukt dat niet altijd), voelt zo'n kind zich vaak zelfverzekerd genoeg. Het idee dat de juffrouw (of mama) een oogje in het zeil houdt is heel belangrijk.
En inderdaad, clubjes zijn er volop... kies iets wat bij je kind past, maar overhaast het niet. Voor je het weet hebben ze een hele drukke agenda. Ik heb ooit een kleuter gehad die zei;
'ow juf, is het vandaag dinsdag? Dan heb ik altijd een hele drukke dag'. Hihi.
woensdag 4 juni 2008 om 19:23
@bertje: het gaat om een baby van 8 maanden oud. Dat meisje behandelt haar aardig hardhandig (over haar heen kruipen, voet of hand in gezicht plaatsen, knijpen, speelgoed proberen af te pakken) en de moeder doet er wat lacherig over. Ik wist echt niet wat ik moest doen, ik heb m'n dochter maar opgepakt en afgeleid, ik ga niet andermans kind opvoeden en het is maar de vraag in hoeverre je zo'n jong kind kunt opvoeden.
woensdag 4 juni 2008 om 19:52
@wyfke; vervelend zeg, een baby die nu al zo doet... En nog vervelender dat moeders er niets van zegt en het niet zo serieus neemt. Terwijl ik denk dat je zo vroeg mogelijk gewoon heel duidelijk tegen je kinderen moet zijn. Jong geleerd is oud gedaan, lijkt me zo.
Ik denk dat je goed gehandeld hebt om jouw kindje uit de situatie te halen. Maar wel goed dat je eigen kind haar speelgoed goed vast bleef houden!
Ik denk dat je goed gehandeld hebt om jouw kindje uit de situatie te halen. Maar wel goed dat je eigen kind haar speelgoed goed vast bleef houden!
donderdag 5 juni 2008 om 10:56
@frutsje: zodra mijn dochter dit bij een ander doet, haal ik haar ook uit de situatie denk ik en zeg er iets bij in de trant van "nee, dat mag niet".
Op de creche gebeurt het ook wel eens dat kindjes haar speelgoed willen afpakken. Daar protesteert ze altijd wel luid en duidelijk, maar de leidsters grijpen dan ook altijd in door tegen het andere kindje te zeggen dat zoiets niet mag.
Op de creche gebeurt het ook wel eens dat kindjes haar speelgoed willen afpakken. Daar protesteert ze altijd wel luid en duidelijk, maar de leidsters grijpen dan ook altijd in door tegen het andere kindje te zeggen dat zoiets niet mag.
donderdag 5 juni 2008 om 11:10
Het is lastig, maar ik denk dat je toch maar het best zo weinig mogelijk kan ingrijpen, zeker als kindjes wat ouder zijn. Uiteraard tenzij er echt geslagen wordt ofzo.
Er zijn toch ook heel veel dingen waar ze letterlijk door schade en schande wijs moeten worden.
Dochter is nog niet zo lang 4, verbaal heel erg sterk en weet erg goed wat ze wil -en geeft dat ook aan-. Tot zover helemaal niks aan de hand dus.
Ze is op school in de klas gekomen bij een vriendinnetje van het KDV en dat meisje woont ook bij ons in de straat; zij zit al een aantal maanden langer op school.
Omdat ze eerst in een andere klas zou komen, ook heel duidelijk gezegd dat ze niet alleen zich op dat meisje moet richten, maar dat er nog veel meer kinderen in de klas zitten.
Maar goed, in het begin hebben ze elkaar veel opgezocht (kwam van 2 kanten), maar nu begin ik te merken dat dochter 'goed genoeg' is als een ander kind niet kan.
Ook spreekt ze dingen af die ze vervolgens niet nakomt.
Dochter was erg verdrietig en heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel (wat haar nu dus dwars zit). Wij zijn ook heel erg van "wat je belooft, moet je doen" en wij zeggen -en doen- dat van jongsaf dan ook.
Bij dat andere meisje is dat veel minder het geval (ouders komen beloften ook niet na als het ze even niet uitkomt of als er een beter of leuker alternatief opduikt).
Maar goed, oprecht verdriet en vertwijfeling "waarom doet X nu zo?".
Je merkt nu dat het volledige vertrouwen dat ze in alles en iedereen had wat begint te wankelen en aan de ene kant vind ik dat heel erg jammer, maar aan de andere kant is het natuurlijk wel een leerschool voor de rest van haar leven.
Ik probeer dan ook aan te geven wat bij belangrijk vinden, maar zeg er tevens bij dat niet iedereen dat vindt.
Er zal dan waarschijnlijk vanzelf een moment komen waarop ze dan haar schouders op kan halen over het gedrag van dat andere meisje.
Er zijn toch ook heel veel dingen waar ze letterlijk door schade en schande wijs moeten worden.
Dochter is nog niet zo lang 4, verbaal heel erg sterk en weet erg goed wat ze wil -en geeft dat ook aan-. Tot zover helemaal niks aan de hand dus.
Ze is op school in de klas gekomen bij een vriendinnetje van het KDV en dat meisje woont ook bij ons in de straat; zij zit al een aantal maanden langer op school.
Omdat ze eerst in een andere klas zou komen, ook heel duidelijk gezegd dat ze niet alleen zich op dat meisje moet richten, maar dat er nog veel meer kinderen in de klas zitten.
Maar goed, in het begin hebben ze elkaar veel opgezocht (kwam van 2 kanten), maar nu begin ik te merken dat dochter 'goed genoeg' is als een ander kind niet kan.
Ook spreekt ze dingen af die ze vervolgens niet nakomt.
Dochter was erg verdrietig en heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel (wat haar nu dus dwars zit). Wij zijn ook heel erg van "wat je belooft, moet je doen" en wij zeggen -en doen- dat van jongsaf dan ook.
Bij dat andere meisje is dat veel minder het geval (ouders komen beloften ook niet na als het ze even niet uitkomt of als er een beter of leuker alternatief opduikt).
Maar goed, oprecht verdriet en vertwijfeling "waarom doet X nu zo?".
Je merkt nu dat het volledige vertrouwen dat ze in alles en iedereen had wat begint te wankelen en aan de ene kant vind ik dat heel erg jammer, maar aan de andere kant is het natuurlijk wel een leerschool voor de rest van haar leven.
Ik probeer dan ook aan te geven wat bij belangrijk vinden, maar zeg er tevens bij dat niet iedereen dat vindt.
Er zal dan waarschijnlijk vanzelf een moment komen waarop ze dan haar schouders op kan halen over het gedrag van dat andere meisje.
