Kinderen
alle pijlers
Kinderwens vervuld?
vrijdag 27 juli 2007 om 12:28
Ik ben 25 jaar. Mijn man en ik zijn zeer gelukkig samen en met onze twee jongens. De oudste is bijna drie, de jongste ruim drie maanden. Wat ons betreft is het goed zo. We hebben altijd het idee gehad dat twee kinderen voor ons genoeg zou zijn en dat voelt nu ook zo. Ook vinden we het praktisch het handigst. Op de een of andere manier past dit bij ons. Ook willen we graag in de toekomst pleegkinderen op gaan vangen en dan is dit aandacht-huis-auto technisch het handigst.
Man en ik bedachten dus dat het wel praktisch zou zijn om een sterilisatie te gaan laten doen. Ik kan namelijk niet tegen hormonen en die condooms zijn zo'n gedoe...
Wat is het probleem? Denk je nu misschien.
Nou : hoe kunnen we in vredesnaam beslissen op mijn 25e dat we geen kinderen meer willen krijgen? Hoe weet je dat echt zeker? Zijn er mensen onder jullie die spijt kregen van sterilisatie? Ik heb nog zoveel vruchtbare jaren voor de boeg... Aan de andere kant krijg ik het spaans benauwd van het idee dat de mogelijkheid bestaat dat ik nu zwanger zou raken en denken we allebei echt dat we liever pleegkinderen opvangen dan nog meer eigen kinderen te krijgen.
Wie laat zijn/haar licht over dit dilemma schijnen? Was jij zeker van je zaak en is dat nooit veranderd? Of wilde jij na jaren toch opeens een derde?
Alvast bedankt!
Man en ik bedachten dus dat het wel praktisch zou zijn om een sterilisatie te gaan laten doen. Ik kan namelijk niet tegen hormonen en die condooms zijn zo'n gedoe...
Wat is het probleem? Denk je nu misschien.
Nou : hoe kunnen we in vredesnaam beslissen op mijn 25e dat we geen kinderen meer willen krijgen? Hoe weet je dat echt zeker? Zijn er mensen onder jullie die spijt kregen van sterilisatie? Ik heb nog zoveel vruchtbare jaren voor de boeg... Aan de andere kant krijg ik het spaans benauwd van het idee dat de mogelijkheid bestaat dat ik nu zwanger zou raken en denken we allebei echt dat we liever pleegkinderen opvangen dan nog meer eigen kinderen te krijgen.
Wie laat zijn/haar licht over dit dilemma schijnen? Was jij zeker van je zaak en is dat nooit veranderd? Of wilde jij na jaren toch opeens een derde?
Alvast bedankt!
vrijdag 27 juli 2007 om 12:50
Hoi!
Ik was 25 toen onze jongste dochter werd geboren en een paar maanden daarna heeft mijn man zich laten steriliseren. Reden was dat het voor ons zo goed was; we hebben nog een zoon (die nu 18 is
).Ook wilde ik nog studeren en werken en met onze situatie was dat goed mogelijk. En het gaat ons goed zo. Ik zou niet weten waarom ik opeens nog een derde kind zou willen. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken.
Nooit spijt gehad dus.
vrijdag 27 juli 2007 om 13:22
Toen dochter een jaar of 2 was waren wij 26 en lag de verwijskaart voor de sterilisatie van paps al thuis. Wij wisten zeker dat het goed was, we wilden maar 1 kind. Op de een of andere manier is het er niet van gekomen toen en nu ligt zoon van 1,5 boven te slapen:D. Achteraf ben ik blij dat we het toen niet gedaan hebben, anders was mijn mannetje er niet geweest (die overigens geheel gepland kwam). Maar ik denk ook dat als je de stap eenmaal genomen hebt, je anders gaat denken omdat de mogelijkheid er in principe niet meer is. Dan is er gewoon geen keuze meer.
Nu zijn we 30 en gaat het knoopje er zeker wel komen binnenkort. Ik heb niet zoveel met verhalen dat het verlangen naar een kindje nog kan komen en dat we dan niks meer zouden kunnen. Ik merk dat ik meer naar mijn verstand luister dan naar mijn gevoel (nou heb ik toch niet het gevoel dat ik een groot gezin zou willen) en ik denk dat als die gevoelens wel zouden komen na een sterilisatie, ik die een plaatsje zal geven en geniet van wat ik heb.
Nu zijn we 30 en gaat het knoopje er zeker wel komen binnenkort. Ik heb niet zoveel met verhalen dat het verlangen naar een kindje nog kan komen en dat we dan niks meer zouden kunnen. Ik merk dat ik meer naar mijn verstand luister dan naar mijn gevoel (nou heb ik toch niet het gevoel dat ik een groot gezin zou willen) en ik denk dat als die gevoelens wel zouden komen na een sterilisatie, ik die een plaatsje zal geven en geniet van wat ik heb.
vrijdag 27 juli 2007 om 13:32
Sosofie, ik heb hier nooit iets mee te maken gehad dus kan er niks over zeggen. Maar waarom gaan jullie dan niet kijken of een sterilisatie voor hem zou kunnen. Dat is minder ingrijpend dan voor een vrouw, maar ook nog te verhelpen als jullie toch nog zouden willen. Vraag er eens naar aan de arts.
groetjes
groetjes
vrijdag 27 juli 2007 om 14:00
Tja...
Hier zijn ook nog geen kabeltjes doorgeknipt. Terwijl dat eigenlijk al wel de bedoeling was geweest.
Vlak na de geboorte van de tweede wist ik toch erg zeker dat we geen kids meer wilden; twee was genoeg. Dus wilde ik graag dat manlief zich zou laten steriliseren. Dan had ik geen gedoe met spiralen enz. Maar ach, kwam er niet van. Nu, anderhalf jaar na de geboorte van nr. 2, denk ik er toch anders over. Ik weet echt niet meer zo zeker dat er nooit een nr. 3 komt (als het mag lukken, tenminste). Dus wordt er opeens even niet meer geknipt in kabels! Kennelijk kun je ergens heeeeeel zeker van zijn, en na een aantal jaren toch opeens een beetje anders gaan denken!
En ik kan me voorstellen dat dat helemaal geldt als je veel jonger bent. Kijk, ik ben 34 jaar. Als ik een derde "wil", dan zou ik dat graag tussen nu en twee jaar willen. Daar ligt voor mij de leeftijdsgrens. Als je 25 jaar bent, heb je in mijn ogen nog zeker 10 vruchtbare jaren te gaan; 10 volle jaar om je te bedenken of je toch nog zo'n lief beebje wilt!!!!
Daarnaast nog een andere reden om het toch maar niet te doen. Stel dat ik overlijd, dan zou ik graag willen dat manlief weer een leuke vrow zoekt. En wie weet is die wel een stukkie jonger en willen ze samen toch nog een kindje?! Dan zou het zoooo jammer zijn als dat vanwege een sterilisatie niet meer zou kunnen. Dus als er hier gesteriliseerd wordt, dan gaat het bij mij gebeuren. Want als mijn partner onverhoeds overlijdt, zal ik bij een eventuele volgende relaties toch al geen kinderen meer (kunnen) krijgen. Maar ja, dit geldt natuurijk alleen maar als je iets ouder bent. Als je 25 jaar bent, gaat dit niet op.
Hier zijn ook nog geen kabeltjes doorgeknipt. Terwijl dat eigenlijk al wel de bedoeling was geweest.
Vlak na de geboorte van de tweede wist ik toch erg zeker dat we geen kids meer wilden; twee was genoeg. Dus wilde ik graag dat manlief zich zou laten steriliseren. Dan had ik geen gedoe met spiralen enz. Maar ach, kwam er niet van. Nu, anderhalf jaar na de geboorte van nr. 2, denk ik er toch anders over. Ik weet echt niet meer zo zeker dat er nooit een nr. 3 komt (als het mag lukken, tenminste). Dus wordt er opeens even niet meer geknipt in kabels! Kennelijk kun je ergens heeeeeel zeker van zijn, en na een aantal jaren toch opeens een beetje anders gaan denken!
En ik kan me voorstellen dat dat helemaal geldt als je veel jonger bent. Kijk, ik ben 34 jaar. Als ik een derde "wil", dan zou ik dat graag tussen nu en twee jaar willen. Daar ligt voor mij de leeftijdsgrens. Als je 25 jaar bent, heb je in mijn ogen nog zeker 10 vruchtbare jaren te gaan; 10 volle jaar om je te bedenken of je toch nog zo'n lief beebje wilt!!!!
Daarnaast nog een andere reden om het toch maar niet te doen. Stel dat ik overlijd, dan zou ik graag willen dat manlief weer een leuke vrow zoekt. En wie weet is die wel een stukkie jonger en willen ze samen toch nog een kindje?! Dan zou het zoooo jammer zijn als dat vanwege een sterilisatie niet meer zou kunnen. Dus als er hier gesteriliseerd wordt, dan gaat het bij mij gebeuren. Want als mijn partner onverhoeds overlijdt, zal ik bij een eventuele volgende relaties toch al geen kinderen meer (kunnen) krijgen. Maar ja, dit geldt natuurijk alleen maar als je iets ouder bent. Als je 25 jaar bent, gaat dit niet op.
vrijdag 27 juli 2007 om 14:02
Sosofie, heel herkenbaar! Ik ben 32 jaar, heb ook twee kinderen en ben voor mijn gevoel klaar met zwangeren. Maar steriliseren, dat vind ik nog een te grote stap. Je weet gewoon niet wat er in je leven kan gebeuren. Het kan maar zo zijn dat je over een paar jaar met een andere partner samen leeft(scheiding? overlijden?) en toch nog een kind wil. Of, je wil er niet aan denken, maar je kinderen overkomt iets? Ik ken een vrouw die op vakantie haar hele gezin is kwijtgeraakt. Misschien, na het slijten van de pijn kun je wel weer behoefte hebben aan een gezin. Niet als vervanging, maar omdat je het graag wil.
Allemaal vergezochte redenen die je zou kunnen hebben. Mijn man zegt altijd: ik wil nooit meer kinderen, wat er ook gebeurd. Maar steriliseren wil hij niet. Ik wil ook nog niet. Zolang ik twijfel, doe ik het niet. Maakt me niet uit waarom ik twijfel. Pas als het echt goed voelt, dan ga ik er voor! En misschien is dat over een jaar, misschien pas als ik 40 ben!
Allemaal vergezochte redenen die je zou kunnen hebben. Mijn man zegt altijd: ik wil nooit meer kinderen, wat er ook gebeurd. Maar steriliseren wil hij niet. Ik wil ook nog niet. Zolang ik twijfel, doe ik het niet. Maakt me niet uit waarom ik twijfel. Pas als het echt goed voelt, dan ga ik er voor! En misschien is dat over een jaar, misschien pas als ik 40 ben!
vrijdag 27 juli 2007 om 14:24
...10 volle jaar om je te bedenken of je toch nog zo'n lief beebje wilt!!!!
Daarnaast nog een andere reden om het toch maar niet te doen. Stel dat ik overlijd, dan zou ik graag willen dat manlief weer een leuke vrow zoekt. En wie weet is die wel een stukkie jonger en willen ze samen toch nog een kindje?! Dan zou het zoooo jammer zijn als dat vanwege een sterilisatie niet meer zou kunnen.
Het gaat toch niet alleen om te bedenken of je nog een lief schattig baby'tje wilt? Zo klein zijn ze op zich maar heel even en je hele leven staat toch weer op z'n kop met een kleintje: ik denk bijvoorbeeld aan werk (voor mij belangrijk).
Volgens mij reageren vrouwen wat baby's enzo betreft vaak vanuit het onderbuikgevoel. Tuurlijk vond ik mijn kinderen ook lief en schattig en nog veel meer maar ik ben niet vergeten dat we ook zware tijden hebben gehad. Zeker met de oudste; ik vond hem niet altijd een makkelijk kind en van tijd tot tijd was het hier in huis echt niet heel erg gezellig. Hij lijkt nogal op mij...
Ik moet ook zeggen dat ik het heel lekker vind dat mijn kinderen groter zijn. We zijn nu verantwoordelijk op een andere manier en dat geeft veel ruimte.
Ook vind ik het heel nobel als een vrouw zich laat steriliseren in plaats van de man voor het geval dat zij overlijdt. Maar ik moest er ook wel om lachen. Wat een argument zeg! Bewaar je ook alle kinderkleertjes zodat je man met zijn jongere nieuwe vrouw kosten kunnen besparen?
Je leeft toch nu! Die dan leeft, die dan zorgt. En dat ben jij dus niet dan.
Daarnaast nog een andere reden om het toch maar niet te doen. Stel dat ik overlijd, dan zou ik graag willen dat manlief weer een leuke vrow zoekt. En wie weet is die wel een stukkie jonger en willen ze samen toch nog een kindje?! Dan zou het zoooo jammer zijn als dat vanwege een sterilisatie niet meer zou kunnen.
Het gaat toch niet alleen om te bedenken of je nog een lief schattig baby'tje wilt? Zo klein zijn ze op zich maar heel even en je hele leven staat toch weer op z'n kop met een kleintje: ik denk bijvoorbeeld aan werk (voor mij belangrijk).
Volgens mij reageren vrouwen wat baby's enzo betreft vaak vanuit het onderbuikgevoel. Tuurlijk vond ik mijn kinderen ook lief en schattig en nog veel meer maar ik ben niet vergeten dat we ook zware tijden hebben gehad. Zeker met de oudste; ik vond hem niet altijd een makkelijk kind en van tijd tot tijd was het hier in huis echt niet heel erg gezellig. Hij lijkt nogal op mij
... Ik moet ook zeggen dat ik het heel lekker vind dat mijn kinderen groter zijn. We zijn nu verantwoordelijk op een andere manier en dat geeft veel ruimte.
Ook vind ik het heel nobel als een vrouw zich laat steriliseren in plaats van de man voor het geval dat zij overlijdt. Maar ik moest er ook wel om lachen. Wat een argument zeg! Bewaar je ook alle kinderkleertjes zodat je man met zijn jongere nieuwe vrouw kosten kunnen besparen?
Je leeft toch nu! Die dan leeft, die dan zorgt. En dat ben jij dus niet dan.
vrijdag 27 juli 2007 om 14:31
Tja, iedereen heeft zo zijn eigen manier van denken. Die kleertjes enzo, dat heeft er werkelijk nou helemaal niets mee te maken. Is van een heel ander kaliber....
En waarom je wel of niet graag nog een kindje wilt... In mijn optiek is er helemaal niets mis mee als je nog een kindje probeert te maken vanuit je onderbuik-gevoel. Sommigen hebben als reden omdat ze nog een broertje of zusje willen voor een beeb. Of omdat ze graag toch nog eentje van het andere geslacht mee willen maken. Of....
De keuze voor al dan niet een kindje hoeft niet per se "zakelijk" onderbouwd te worden, toch? Niets mis mee als je het gewoon doet vanuit emotioneel perspectief of wat dan ook........
En waarom je wel of niet graag nog een kindje wilt... In mijn optiek is er helemaal niets mis mee als je nog een kindje probeert te maken vanuit je onderbuik-gevoel. Sommigen hebben als reden omdat ze nog een broertje of zusje willen voor een beeb. Of omdat ze graag toch nog eentje van het andere geslacht mee willen maken. Of....
De keuze voor al dan niet een kindje hoeft niet per se "zakelijk" onderbouwd te worden, toch? Niets mis mee als je het gewoon doet vanuit emotioneel perspectief of wat dan ook........
vrijdag 27 juli 2007 om 14:37
Ik ben 32, Lief is 38. Twee kinderen, de jongste is nu 3 1/2 maand, en Lief gaat zich binnenkort laten steriliseren. Voor mij voelt het helemaal klaar, af, mooi, en Lief is sowieso klaar. Heeft altijd gezegd dat ie na z'n 40e geen kinderen meer zou maken, en ik zie ons binnen 2 jaar geen derde op de wereld zetten. Moet er niet aan denken. Lief gaat dus gestreisliseerd worden. En als ik dan over een paar jaar toch nog een lief knuffelig babietje wil, dan heb ik pech. Simpel. Als het heel erg wordt, lees ik de dagboekjes die ik heb van de eerste paar maanden van MK en dan ben ik vast wel weer genezen. Of ik kijk naar wat foto's van nu, en hoe moe ik er wel niet uitzie.
vrijdag 27 juli 2007 om 14:42
Eensch!
Op zich vind ik wat Xop zegt wel waar, dat je, ook al is het vanuit het onderbuikgevoel, nog een kindje wil, dat mogelijk zou moeten zijn, maar wanneer houdt het dan op? Ik vind persoonlijk dat er soms wel heel makkelijk wordt gesproken over "het gevoel" en dat je daar dan maar aan toe moet geven. Maar zo kan je aan de gang blijven, sommigen hebben altijd wel de behoefte aan een baby, maar is het dan wel verstandig om klakkeloos aan dat gevoel toe te geven? M.i. mag het verstand dan toch ook wel een groot deel meespreken.
vrijdag 27 juli 2007 om 14:52
Juist dat onderbuikgevoel zou voor mij een reden zijn om geen sterillisatie te willen. Het is mij te definitief. Ik ben dan ook nog maar 24. Ben nu zwanger van de tweede en ik heb geen idee of ik nog meer kinderen wil. Ligt er helemaal aan hoe deze zwangerschap verder verloopt, of de baby gezond is of niet enzovoorts. Voorlopig ben ik na deze 2 wel klaar denk ik nu, ik heb het wel even gehad met baby's, zwanger zijn en wil even rust. Misschien definitief, maar misschien wil ik over 4 of 5 jaar nog wel een kind.
Mijn verstand doet er niet zo heel veel toe. Ben normaal vrij rationeel ingesteld, maar ik vind dit een té grote beslissing om zo maar even met je verstand te nemen. Helemaal omdat ik weet hoe sterk een kinderwens kan zijn, dus ik wil niet straks denken 'ik ben er wel klaar mee' en dan over 8 jaar opeens weer een hele sterke kinderwens hebben en gesterilliseerd zijn.
Mocht ik rond de 35 zijn, dán zou mijn verstand de overhand krijgen en zou ik voor mezelf een grens trekken omdat ik dat te oud vind om nog een kind te krijgen. Dán is mijn gevoel wel ondergeschikt, maar nu vind ik nog niet dat ik daar al een beslissing over kan nemen.
Mijn verstand doet er niet zo heel veel toe. Ben normaal vrij rationeel ingesteld, maar ik vind dit een té grote beslissing om zo maar even met je verstand te nemen. Helemaal omdat ik weet hoe sterk een kinderwens kan zijn, dus ik wil niet straks denken 'ik ben er wel klaar mee' en dan over 8 jaar opeens weer een hele sterke kinderwens hebben en gesterilliseerd zijn.
Mocht ik rond de 35 zijn, dán zou mijn verstand de overhand krijgen en zou ik voor mezelf een grens trekken omdat ik dat te oud vind om nog een kind te krijgen. Dán is mijn gevoel wel ondergeschikt, maar nu vind ik nog niet dat ik daar al een beslissing over kan nemen.
vrijdag 27 juli 2007 om 16:57
Wij zijn ook "klaar", maar op het moment dat ik half januari een spoedkeizersnee onderging en aan de gynaecoloog vroeg om me ook direct te steriliseren (en dat had ik trouwens ook van te voren al in mijn dossier laten zetten, dus het was geen opwelling), vond hij dat toch lastig. Hij deed het liever niet, op basis van mijn leeftijd (30). En hoewel ik het toch eigenlijk wel zeker wist, heb ik het er toen maar bijgelaten (en die liposuctie waar ik ook om vroeg, deed hij ook al niet;().
De eerste maanden na de geboorte van ons dochtertje, heb ik nog wel eens gedacht; "doe mij er nog maar 1" maar daarna kwamen we terug bij ons oorspronkelijke besluit; 2 kinderen is helemaal prima voor ons.
Toen ik me alsnog wilde steriliseren, bleek dat dit niet vergoed zou worden door mijn verzekering. Ik heb nu een Mirena-spiraal en vind dat voorlopig ook wel prima. Geen bloedingen meer, gelijkmatig (nou ja..) humeur en geen pillen hoeven slikken, perfect. Over vijf jaar moet ik er dus weer 1 laten plaatsen, nou ja, dat zien we dan wel weer.
Sosofie, is de Mirena voor jou ook geen idee?
De eerste maanden na de geboorte van ons dochtertje, heb ik nog wel eens gedacht; "doe mij er nog maar 1" maar daarna kwamen we terug bij ons oorspronkelijke besluit; 2 kinderen is helemaal prima voor ons.
Toen ik me alsnog wilde steriliseren, bleek dat dit niet vergoed zou worden door mijn verzekering. Ik heb nu een Mirena-spiraal en vind dat voorlopig ook wel prima. Geen bloedingen meer, gelijkmatig (nou ja..) humeur en geen pillen hoeven slikken, perfect. Over vijf jaar moet ik er dus weer 1 laten plaatsen, nou ja, dat zien we dan wel weer.
Sosofie, is de Mirena voor jou ook geen idee?
vrijdag 27 juli 2007 om 21:31
Dit is wel heel persoonlijk, je kunt deze beslissing alleen zelf nemen. Maar ik zou het zelf niet doen op mijn 25e, en ik zou ook niet willen dat mijn man het deed op zijn 25e. Er komen nog wel 15 jaren aan waarin je een kind zou kunnen krijgen. En er komen nog meer dan 15 jaren aan dat je man een kind zou kunnen maken. Voor mij zou het een te lange periode zijn. Er kan zoveel gebeuren in die tijd.
vrijdag 27 juli 2007 om 22:35
Wat een reacties! Bedankt allemaal.
De reacties zijn dusdanig verschillend dat ik nog niet veel wijzer ben geworden, dus meer reacties zijn welkom.
Mirena is geen optie i.v.m. hormonen (je wilt niet weten wat er met me gebeurd als er hormonen in de buurt zijn). Koperspiraal wil ik niet ivm kans op niet spontane miskramen.
Morgen reageer ik uitgebreider, ben nu niet echt helder meer.
De reacties zijn dusdanig verschillend dat ik nog niet veel wijzer ben geworden, dus meer reacties zijn welkom.
Mirena is geen optie i.v.m. hormonen (je wilt niet weten wat er met me gebeurd als er hormonen in de buurt zijn). Koperspiraal wil ik niet ivm kans op niet spontane miskramen.
Morgen reageer ik uitgebreider, ben nu niet echt helder meer.
