Kinderen
alle pijlers
man wil geen tweede kind
vrijdag 15 juni 2007 om 09:37
Hallo allemaal, ik schrijf voor het eerst op dit forum. Ik ben bijna 37 jaar , en heb een zoontje van 4 jaar. Het was in de eerste instantie de bedoeling om het bij 1 kind te laten. Ik was het hier ook helemaal mee eens, aangezien we het heel druk hadden met werk, verbouwing etc. Eerder moest ik er dus ook echt niet aan denken. Bovendien is mijn zoon erg druk van aard. (welk 4 jarig kind niet?) Een half jaar geleden kreeg ik toch weer heel veel zin in een kindje. Ik begon erover tegen mijn man, die schrok er behoorlijk van. Hij heeft dat gevoel absoluut niet. Vind het prima zo. Hij vind het leeftijdverschil tussen ons kind en een tweede te groot, verder vind ie ons te oud . (hij is 38) Tegenwoordig is dat niet te oud, maar in ons geval noemt hij alle "tegens" op, en ik alle "voors". Hij heeft altijd gezegd dat hij er maar 1 wil, en ik vond het toendertijd prima. Maar nu denk ik er anders over, echt een gevoel dat in me zit. Ik trek in dit geval aan het kortste eind, en zal me er bij neer moeten leggen. Weet 100% zeker dat hij niet van gedachte veranderd en als ik er over door zeur dan komt het de relatie niet ten goede. Ik hoop hier reacties op te krijgen, er zijn vast vrouwen die in het zelfde schuitje zitten. Groetjes en liefs van Mandy.
vrijdag 15 juni 2007 om 11:26
hoihoi,
wij hetzelfde.. al zijn de leeftijden etc iets anders...ik was 36 toen ik eigenlijk heel graag een 2e wilde en mijn man niet. Dit vanwege ziekte dat het uberhaupt de vraag was of hij er over een paar jaar nog zou zijn. Dus de angst was gewoon heel groot voor een 2e. En ook de angst als ik alleen zou achtergblijven met 2 jonge kinderen...en de angst dat ik alles alleen zou moeten doen als mijn man weer zo ziek zou zijn. We hadden al een zoontje van 2...en ook een bijzonder druk zoontje waar je echt ongeveer 20 uur per dag mee bezig was.
Ondertussen hebben we een 2e...mijn man vond het heel moeilijk maar stond wel achter de keuze. Het heeft gewoon heel lang geduurd voordat hij aan het idee was gewend...ik heb hem alle tijd gegeven die hij nodig had. En ik was ook heel blij dat hij toch zelf heeft besloten het te proberen. Ik denk ook met het idee :mocht er iets gebeuren"...we moeten nu genieten van alles..
En gelukkig in onze kleine echt heeeel makkelijk. Wat een verschil. Alles is goed, ze lacht veel, speelt heel goed zelf, slaapt heel goed etc.
Maar ja, het blijft gewoon lastig en het is belangrijk allebei achter de keuze te staan zodat jelater niet krijgt: het is jouw schuld dat...Maar ik snap ook jouw gevoel van: ik wil zo graag en het kan niet snel genoeg...heel dubbel allemaal!
Sterkte en succes ermee!
wij hetzelfde.. al zijn de leeftijden etc iets anders...ik was 36 toen ik eigenlijk heel graag een 2e wilde en mijn man niet. Dit vanwege ziekte dat het uberhaupt de vraag was of hij er over een paar jaar nog zou zijn. Dus de angst was gewoon heel groot voor een 2e. En ook de angst als ik alleen zou achtergblijven met 2 jonge kinderen...en de angst dat ik alles alleen zou moeten doen als mijn man weer zo ziek zou zijn. We hadden al een zoontje van 2...en ook een bijzonder druk zoontje waar je echt ongeveer 20 uur per dag mee bezig was.
Ondertussen hebben we een 2e...mijn man vond het heel moeilijk maar stond wel achter de keuze. Het heeft gewoon heel lang geduurd voordat hij aan het idee was gewend...ik heb hem alle tijd gegeven die hij nodig had. En ik was ook heel blij dat hij toch zelf heeft besloten het te proberen. Ik denk ook met het idee :mocht er iets gebeuren"...we moeten nu genieten van alles..
En gelukkig in onze kleine echt heeeel makkelijk. Wat een verschil. Alles is goed, ze lacht veel, speelt heel goed zelf, slaapt heel goed etc.
Maar ja, het blijft gewoon lastig en het is belangrijk allebei achter de keuze te staan zodat jelater niet krijgt: het is jouw schuld dat...Maar ik snap ook jouw gevoel van: ik wil zo graag en het kan niet snel genoeg...heel dubbel allemaal!
Sterkte en succes ermee!
